Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Olga Żurawska-Matusiak Sędziowie Sędzia WSA Dorota Wdowiak Sędzia WSA Grażyna Śliwińska (spr.) Protokolant Monika Staniszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 września 2008 r. sprawy ze skargi B. Sp. j. z siedzibą w G. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy słowny "telepizzeria" 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz skarżącego B. Sp. j. z siedzibą w G. kwotę 1617 (jeden tysiąc sześćset siedemnaście złotych) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżoną decyzją z [...] marca 2008 r. nr [...], Urząd Patentowy RP po rozpoznaniu wniosku B. Spółka Jawna z siedzibą w G. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją z [...] października 2007 roku o odmowie udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie "telepizzeria", zgłoszonego dnia [...] sierpnia 2004 r. za numerem [...], utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Urząd Patentowy RP wskazał art. 129 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 129 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 oraz art. 245 i 248 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r., Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117, z późn. zm,) - zwanej dalej p.w.p.

Podstawę faktyczną stanowiły następujące ustalenia:

B. Spółka Jawna z G. (zwana dalej skarżącą, zgłaszającą) złożyła w dniu [...] sierpnia 2004 r. wniosek o udzielenie prawa ochronnego na oznaczenie "telepizzeria" przeznaczonego do oznaczania następujących towarów i usług: mięso drób, ryby i inne stworzenia morskie nieżywe, świeże, mrożone, wędzone oraz potrawy na ich bazie, produkty mleczne oraz potrawy i napoje na ich bazie nie zawarte w innych klasach, owoce i warzywa konserwowane, mrożone, gotowane, suszone oraz potrawy na ich bazie nie zawarte w innych klasach, zupy, jajka i potrawy na ich bazie, wędliny oraz potrawy na bazie wędlin, kompoty, konserwy krokiety spożywcze, oleje, tłuszcze jadalne, placki ziemniaczane, ser i potrawy na bazie sera, smalec, sałato owocowe i warzywne oraz na bazie mieszanek składników zawartych w tej klasie (klasa 29) pizza, kanapki, wyroby piekarnicze, cukiernicze i ciastkarskie, mięso w cieście, ciasto na ciasta, napoje na bazie czekolady lub kakao, gofry, herbata i napoje na bazie herbaty, kasze spożywcze i potrawy na ich bazie, keczup, kukurydza palona, płatki kukurydziane, majonez, mąka i potrawy na bazie mąki, makaron i potrawy na bazie makaronu, sosy do mięs, musztarda naleśniki, paszteciki, pasztet, placki, płatki owsiane i kukurydziane, kukurydza prażona, puddingi, ryż i potrawy na bazie ryżu, sosy do sałatek, sosy do deserów, spaghetti, sushi, tortille (klasa 30), świeże owoce i warzywa grzyby świeże, owoce runa leśnego świeże (klasa 31), napoje bezalkoholowe (klasa 32), zaopatrywanie osób trzecich w artykuły spożywcze (klasa 35), usługi gastronomiczne, usługi przygotowywania dań na zamówienie oraz ich dostawa (klasa 43).

Urząd Patentowy RP pismem z [...] grudnia 2006 r. zawiadomił zgłaszającego o przeszkodach do udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie "telepizzeria". Wskazał, że forma przedstawieniowa znaku musi być "sama w sobie" na tyle charakterystyczna, aby mogła identyfikować towar/usługę i zapewniać kupującemu możliwość dokonania wyboru towaru według niej, bez konieczności ustalania pochodzenia towaru drogą okrężną, np. przez szukanie na towarze nazwy producenta. Tymczasem oznaczenie "telepizzeria" jest prostym zestawieniem dwóch słów o bardzo dokładnie określonym znaczeniu, jest znakiem opisowym, do którego używania ma prawo każdy podmiot świadczący szeroko rozumiane usługi z tej samej branży co zgłaszający. Znaki opisowe składają się wyłącznie z oznaczeń służących w obrocie do przekazywania informacji o cechach towarów. Ich jedyną i bezpośrednio przekazaną informacją jest ta, która wskazuje na cechę towaru. Uznanie znaku opisowego za pozbawiony zdolności odróżniającej uzasadniają dwa względy: znak ma przekazywać informację o pochodzeniu towaru, a nie o nim samym. Znak, do którego z mocy rejestracji płynie wyłączność używania, nie może pozbawiać konkurentów możliwości przekazywania kupującym informacji o towarze.

Odpowiadając na zastrzeżenia Urzędu Patentowego w piśmie z [...] stycznia 2007 r. zgłaszający stwierdził, że słowo "telepizzeria" utworzone przez niego posiada przymioty nowości i oryginalności, do roku 2000 nie było znane i używane w języku polskim potocznym i w obrocie gospodarczym, nie występuje w słownikach języka polskiego. Zaprzeczył także, by opisywało cechy towarów i usług zawarte w obszernym wykazie. Ponadto nie określa cech jakościowych, ilościowych ani wartościowych towarów i usług ujętych w wykazie załączonym do zgłoszenia.

Jak wynika z uzasadnienia decyzji pierwszoinstancyjnej podstawą odmowy udzielenia prawa ochronnego na zgłoszone oznaczenie było stwierdzenie braku zdolności odróżniającej znaku wynikającej z art. 129 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 129 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 p.w.p. Organ podkreślił, iż znak nie musi być oryginalny, ani nowy, ale jego forma przedstawieniowa musi być na tyle charakterystyczna, aby była w stanie zwrócić uwagę klienteli i stanowić oznaczenie identyfikujące towar/usługę w obrocie, czyli odróżniającym co najmniej w dostatecznym stopniu. Uznał zatem, że zgłoszony znak nie posiada dostatecznych znamion odróżniających pozwalających zindywidualizować źródło pochodzenia towarów lub usług.

Urząd Patentowy zarzucił, że nie było wykazywane działanie strony w zakresie upowszechnienia tego oznaczenia, jego związku ze zgłaszającym, który decydowałoby o jednoznacznym identyfikowaniu znaku z jednym i zawsze tym samym przedsiębiorcą, czyli zgłaszającym. Stwierdził, że oznaczenie ma charakter opisowy, wskazując na rodzaj, profil prowadzonej działalności, czyli wprost na usługę gastronomiczną polegającą na dostarczaniu artykułów spożywczych przez telefon, wskazuje także na miejsce, gdzie są świadczone usługi gastronomiczne. Odnosząc się do wykazu towarów uznał, że są to różnego rodzaju artykuły spożywcze, które mogą stanowić składniki pizzy albo innych dań serwowanych w pizzerii.

Wskazał, że oznaczenie "telepizzeria" opisujące profil prowadzonej działalności firmy, wobec braku innych elementów w postaci grafiki czy odróżniającego elementu słownego, powinno pozostać w wolnym obrocie, bowiem jeden podmiot nie może zmonopolizować określenia, którym mogą posługiwać się inni przedsiębiorcy w dobrej wierze.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżąca wniosła o uchylenie decyzji odmawiającej udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie "telepizzeria".

Podniosła jak dotychczas, że słowo to zostało stworzone i używane przez niego i promowane w działalności gospodarczej nieprzerwanie od 2000 r. i posiada dostateczne znamiona odróżniające. Na jej rzecz został zarejestrowany znak słowno-graficzny "telepizzeria" nr [...] z pierwszeństwem od dnia [...] marca 2000r., który od 7 lat funkcjonuje na rynku i jest kojarzony z jej firmą, co poparł wydrukiem z bazy danych. W związku z tym, przy ocenie dostatecznych znamion odróżniających wniosła, na podstawie art. 130 p.w.p., o rozpatrzenie, czy znak nabrał charakteru odróżniającego w następstwie jego używania przez 7 lat.

Podkreśliła, że fantazyjnego słowa "telepizzeria" nie można utożsamiać z nazwą usługi dostarczania artykułów spożywczych na telefon, nie wskazuje ono bowiem ani usługi gastronomicznej, ani miejsca świadczenia usług.

Zarzuciła nadto, że Urząd Patentowy RP nie wskazał konkretnego towaru czy też konkretnej usługi, dla których znak ten jest używany w obrocie gospodarczym jako nazwa rodzajowa. Mogłaby zrezygnować z konkretnego towaru względnie usługi, wskazanych jako nazwy rodzajowe, ale nie mogła uznać całego wykazu towarów i usług jako towary/usługi opisywane przez zgłoszony znak.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Urząd Patentowy utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję oparł się na art. 129 ust. 2 pkt 1 i 2 p.w.p. Wskazał, że nie mają dostatecznych znamion odróżniających oznaczenia, które nie nadają się do odróżniania towarów/usług, dla których oznaczenia zostały zgłoszone lub które składają sie wyłącznie z elementów mogących służyć w obrocie do wskazania w szczególności rodzaju towaru/usługi czy jej przeznaczenia.

Podniósł, że forma, w jakiej znak jest oznaczony musi być na tyle charakterystyczna, aby mogła identyfikować towar i zapewniać kupującemu możliwość dokonania wyboru towaru według niej, bez konieczności ustalania pochodzenia towaru drogą okrężną, np. przez szukanie na towarze nazwy producenta. Zdolność odróżniająca znaku towarowego jest bezwzględną przesłanką jego rejestracji. Jej wyrazem jest posiadanie przez znak dostatecznych znamion odróżniających. Znak nie musi charakteryzować się oryginalnością i nowością, jednakże jego forma przedstawieniowa powinna być na tyle charakterystyczna, aby była w stanie zwrócić uwagę klienteli i stanowić oznaczenie identyfikujące towar/usługę w obrocie. Wymaganie zdolności odróżniającej jest spełnione, gdy znak odróżnia się w stopniu dostatecznym, przy czym oceny dostatecznych znamion odróżniających dokonuje się zawsze przy uwzględnieniu towarów i usług, do oznaczania których przeznaczone jest dane oznaczenie.

Zdaniem organu, w powyższym rozumieniu przedmiotowy znak nie posiada dostatecznych znamion odróżniających, pozwalających zindywidualizować źródło pochodzenia towarów lub usług. Nie wykazano także jakiegokolwiek działania zgłaszającego w zakresie upowszechniania przedmiotowego oznaczenia, a co więcej żadnego związku oznaczenia ze zgłaszającym, który decydowałby o jednoznacznym identyfikowaniu znaku z jednym i zawsze tym samym podmiotem.

Odnośnie zaś towarów, wskazanych w wykazie dla przedmiotowego znaku, organ podkreślił, iż są to różnego rodzaju artykuły spożywcze, które stanowić mogą składniki pizzy albo innych dań serwowanych w pizzerii. Tego rodzaju oznaczenie opisuje więc prowadzoną działalność, nie zawiera żadnych elementów, w postaci grafiki czy odróżniającego elementu słownego, które wyróżniałyby tego konkretnego przedsiębiorcę od innych działających na rynku. Oznaczenie to, poza ogólną informacją o profilu firmy, nie posiada zdolności odróżniającej i jako takie powinno pozostać w wolnym obrocie. Przyznanie prawa ochronnego na przedmiotowe oznaczenie byłoby jednocześnie zagwarantowaniem takiego monopolu na określenie, którym w dobrej wierze mogą posługiwać się inni przedsiębiorcy. .

Odnosząc się do zarzutu, że nie wskazał konkretnego towaru ani konkretnej usługi, dla których znak ten jest używany w obrocie gospodarczym jako nazwa rodzajowa Urząd stwierdził, że klasy towarowe (29, 30, 31, 32) są w tym wypadku ściśle powiązane z klasami usługowymi (35,43) i występuje tu jednorodzajowość usług i towarów. Usługi "zaopatrywania osób trzecich w artykuły spożywcze" kl.35, a także "przygotowywanie dań na zamówienie oraz ich dostawa" kl.43 dotyczą artykułów spożywczych oraz do wymienionych w klasach towarowych, z których są sporządzane dania, oraz dostarczane do klienta.

Odnosząc się do zarzutu skarżącej, że przedmiotowe oznaczenie nie ma charakteru opisowego, ponieważ wskazuje na obiekt, a nie na towar bądź usługę, Urząd stwierdził, że oznaczenie w żaden sposób nie wskazuje na obiekt, ponieważ nie posiada żadnych elementów, które mogłyby być kojarzone ze zgłaszającym. Znak natomiast informuje o rodzaju prowadzonej działalności, "telepizzeria" i jest odbierany jako "pizzeria na telefon" lub "telefoniczna pizzeria" i powinien pozostać w wolnym obrocie, by inni przedsiębiorcy mogli się nim również posługiwać w dobrej wierze.

Ponadto organ uznał, że przedmiotowy znak słowny "telepizzeria" nie był używany na rynku przez 7 lat, ponieważ zarejestrowany w 2000 r. na rzecz strony znak "telepizzeria" (R-150808) jest znakiem słowno-graficznym i to o nim można powiedzieć, że nabrał charakteru odróżniającego w następstwie jego używania. Zatem zastosowanie w tym przypadku art. 130 ustawy Prawo własności przemysłowej nie jest odpowiednie. Wywiódł, że posiadanie zarejestrowanego znaku słowno-graficznego towarowego "telepizzeria" [...] (zgłoszenie z roku 2000) nie obliguje Urzędu do automatycznej rejestracji tego oznaczenia, bowiem sprawy żadnego znaku nie da się rozpatrywać ogólnie i w sposób automatyczny, a z faktu uznania jednego oznaczenia za nadające się do odróżniania w obrocie dla jednych towarów nie można wywodzić obowiązku rejestracji analogicznego, zdaniem zgłaszającego, oznaczenia. Nie można bowiem utożsamiać wymagania dostatecznych znamion odróżniających z podobieństwem znaku towarowego.

Organ stwierdził, że zgłaszane oznaczenie, choć abstrakcyjnie mieści się w definicji znaków towarowych, to jednak nie posiada znamion odróżniających i dlatego na mocy art. 129 ust. 1 pkt 2 i art. 129 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 ustawy p.w.p. zostaje wyeliminowane z kręgu oznaczeń, na które przysługują prawa ochronne.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie B. Spółka Jawna z siedzibą w G. zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie art. art. 245 ust. 1 w związku z 129 ust. 1 pkt 2, 129 ust.2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej oraz art. art. 7, 8, 75 § 1, 77 § 1, 80, 89 § 2 i 107 § 3 k.p.a. w zw. z art. 140 k.p.a. i art. 244 ust. 11 p.w.p., domagając się jej uchylenia i zasądzenia kosztów postępowania.

Skarżąca wskazała na brak przeanalizowania wykazu towarów i usług dla których znak został zgłoszony podkreślając, iż dotyczy on również takich produktów jak produkty mleczne i napoje sporządzone na ich bazie czy usług gastronomicznych i zaopatrywania osób trzecich w artykuły spożywcze. Urząd nie wskazał konkretnego towaru, ani konkretnej usługi dla których zgłoszony znak jest nieodróżniający. W ocenie skarżącego słowo "telepizzeria" nie opisuje makaronu, placków ziemniaczanych czy wyrobów cukierniczych.

Zarzuciła, że Urząd Patentowy wskazując, że znaki towarowe stanowią związek towaru i usługi nie uwzględnił faktu rejestracji na jej rzecz znaku słowno-graficznego "telepizzeria" w kolorze czerwonym [...] używanego od 7 lat, słowa utworzonego przez skarżącą. Nie istnieją przeszkody do rejestracji zgłoszonego znaku na podstawie art. 130 p.w.p.

Skarżąca wskazała także, że Urząd nie wziął pod uwagę, że wyraz "telepizzeria" nie jest wyrazem potocznym i nie występuje w słownikach, nie przeanalizował warstwy znaczeniowej tego słowa. Nie można go utożsamiać z usługą gastronomiczną, która jest czynnością o formie czasownikowej. Nie oznacza według skarżącej czynności dowozu, dostawy, bo jest obiektem.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy wnosił o jej oddalenie. Odnosząc się do zarzutów naruszenia prawa materialnego wskazał, że z definicji znaku towarowego zawartej w art. 120 p.w.p. wynika, że znakiem towarowym może być "oznaczenie które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżniania towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Znak towarowy musi więc w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego umożliwiać odróżnienie towarów (i/lub usług) i przypisanie ich do konkretnego przedsiębiorcy. Natomiast oznaczenie słowne "telepizzeria", przeznaczone do oznaczania towarów i usług nie posiada dostatecznych znamion odróżniających z uwagi na to, że jest to oznaczenie słowne, ogólnoinformacyjne. Nie nadaje się do odróżniania towarów i usług zgłaszającego od usług tego samego rodzaju świadczonych przez inne podmioty działające w tej samej branży.

Upatrywanie z kolei znamion odróżniających z racji uprawnień skarżącej wynikających z rejestracji [...] znaku słowno-graficznego "telepizzeria" Urząd uznał za nieuzasadnione, wobec tego, że to oznaczenie słowno-graficzne, a nie słowne i posiada charakter odróżniający. Do oceny znaku słownego "telepizzeria" nie ma zatem zastosowania fakt 7 letniego używania w obrocie znaku słowno-graficznego.

Odpierając zarzuty naruszenia prawa procesowego wskazał, że zaskarżona decyzja zawiera podstawę prawną oraz jej pełne uzasadnienie w oparciu o materiały znajdujące się w aktach sprawy, odniesienie się do wszystkich zarzutów skarżącego wskazanych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Strona była informowana o każdym stadium postępowania w sprawie, Urząd umożliwił jej wypowiedzenie się, przestrzegano terminów. Przeprowadzono dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego w oparciu o materiały dostarczone przez skarżącego, mając na względzie słuszny interes strony i interes społeczny, czyli przeciętnego nabywcy.

Wskazał na pogląd, iż w postępowaniu przed Urzędem Patentowym obowiązek poszukiwania dowodów ciąży przed wszystkim na stronie postępowania, która w swym dobrze rozumianym interesie powinna wykazywać dbałość o przedstawienie środków dowodowych. Nie jest obowiązkiem organu wzywanie zgłaszającego do nadsyłania (uzupełniania) dowodów, albowiem to sam podmiot zgłaszający do ochrony znak towarowy obowiązany jest dostarczać materiały, które jego zdaniem przemawiają na jego. Zaznaczył, że nie odrzucił ani też nie pominął żadnego dowodu w sprawie. Biorąc pod uwagę cały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, dokładnie i szczegółowo go przeanalizował i dokonał oceny w całokształcie wszystkich okoliczności, a przy wydawaniu decyzji uwzględnił dotychczasową praktykę i orzecznictwo.

Podkreślił, że analizując wykaz towarów i usług zaznaczył, że znak nie ma zdolności odróżniających dla wszystkich wymienionych w nim towarów i usług, ponieważ klasy towarowe (29, 30, 31, 32) są w tym wypadku ściśle powiązane z klasami usługowymi (35,43) - występuje tu jednorodzajowość usług i towarów. Usługi "zaopatrywania osób trzecich w artykuły spożywcze" kl.35, a także "przygotowywanie dań na zamówienie oraz ich dostawa" kl.43 dotyczą artykułów spożywczych oraz dań wymienionych w klasach towarowych, z których są sporządzane dania, oraz dostarczane do klienta. Towary wymienione w wykazie są różnego rodzaju artykułami spożywczymi, które stanowić mogą składniki pizzy albo innych dań serwowanych w pizzerii. Skarżąca z całego zdania wybrała tylko fragment i do niego się jedynie ustosunkowała.

Jednocześnie wskazał, że wziął pod uwagę, że słowo "telepizzeria" nie występuje w słowniku języka polskiego, co jednak nie świadczy o jego oryginalności.

W piśmie z dnia [...] września 2008 r. strona skarżąca podtrzymując zarzuty zawarte w skardze dodała, że w zarejestrowanym na jej rzecz znaku słowno –graficznym elementem dominującym było słowo. Ponadto zarzuciła, iż nie można utożsamiać towarów z usługami a ocena zdolności znaku do odróżniania w obrocie musi być dokonana w odniesieniu do każdego towaru z osobna a nie dla wszystkich łącznie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art.1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153 z 2002r. poz.1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z art.134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153 z 2002 r. poz. 1270 ze zm.), dalej zwanej p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy i nie jest związany zarzutami skargi ani jej wnioskami. Sądy administracyjne sprawują więc kontrolę aktów i czynności z zakresu administracji publicznej pod względem ich zgodności z obowiązującym w dacie ich wydania prawem materialnym i przepisami procesowymi.

Rozpoznając sprawę z punktu widzenia wskazanych wyżej kryteriów skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem decyzja Urzędu Patentowego RP z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] narusza prawo.

Podstawę materialną powyższej decyzji stanowił art. 129 ust. 1 pkt 2 p.w.p., zgodnie z którym nie udziela się praw ochronnych na oznaczenia, które nie mają dostatecznych znamion odróżniających oraz art. 129 ust. 2 pkt 1 i 2 p.w.p. wskazujący na dwie grupy znaków (ze względu na odmienne kryteria), które tych znamion nie mają, tj.:

- znaki, których struktura z natury nie wykazuje znamion odróżniających wobec towarów, dla których zostały zgłoszone (art. 129 ust. 2 pkt 1),

- znaki wyłącznie opisowe, a zatem takich których bezpośrednią i jedyną funkcją jest przekazywanie informacji o towarze, a nie o jego pochodzeniu (art. 129 ust. 2 pkt 2).

Organ stwierdził, iż oznaczenie "telepizzeria" ma charakter opisowy, wskazując na rodzaj prowadzonej działalności, nie wyróżniając w żaden sposób konkretnego przedsiębiorcy.

Należy jednakże zwrócić uwagę, iż w myśl art. 130 p.w.p. odmowa udzielenia prawa ochronnego na podstawie przepisu art. 129 ust. 1 pkt 2 nie może nastąpić, jeżeli przed datą zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym znak ten nabrał, w następstwie jego używania, charakteru odróżniającego w przeciętnych warunkach obrotu.

Na ten też fakt powoływał się skarżący we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, argumentując, iż kwestionowane przez organ oznaczenie zostało stworzone i używane przez niego i promowane w działalności gospodarczej nieprzerwanie od 2000 r. W związku z powyższym wniósł o rozpatrzenie, czy w następstwie używania przez okres siedmiu lat znak nabrał charakteru odróżniającego na podstawie art. 130 p.w.p

Organ ustosunkowując się do powyższego wniosku stwierdził, iż przedmiotowy znak słowny "telepizzeria" nie był używany na rynku przez 7 lat, ponieważ zarejestrowany w 2000 r. na rzecz strony znak "telepizzeria" jest znakiem słowno-graficznym i to o nim można powiedzieć, że nabrał charakteru odróżniającego w następstwie jego używania i zastosowanie w tym przypadku art. 130 ustawy - Prawo własności przemysłowej nie jest odpowiednie.

W ocenie Sądu, poczynioną w ten sposób konstatacją odnośnie braku wtórnej zdolności odróżniającej zgłaszanego znaku Urząd Patentowy, naruszył wymogi art. 7 i 77 § 1 kp.a. Organy administracji publicznej mają obowiązek podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli, jak również zebrania w sposób wyczerpujący i rozpatrzenia całego materiału dowodowego. Powołane przepisy k.p.a. mają zastosowanie w postępowaniu zgłoszeniowym na podstawie art. 244 ust. 11 p.w.p. Zauważyć należy, iż obowiązek organu wyjaśnienia okoliczności sprawy nie jest sprzeczny z zasadą, że ciężar dowodu ostatecznie spoczywa na tym, kto z określonego faktu wywodzi dla siebie skutki prawne. Dopiero zaniechanie przedstawienia przez stronę dowodów, pomimo wezwania przez organ, wyłącza możliwość skutecznego podnoszenia zarzutu, że zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem wskutek naruszenia obowiązku organu wyjaśnienia okoliczności sprawy zgodnie z art. 7 i art. 77 k.p.a. Na gruncie Kodeksu postępowania administracyjnego postępowanie dowodowe oparte jest bowiem na zasadzie oficjalności, a rola organu nie jest ograniczona tylko do oceny faktów, które przedstawił wnioskodawca. Realizując zasadę prawdy obiektywnej, na podstawie art. 7 i 77 § 1 k.p.a., organ jest wprawdzie zobowiązany do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału, ale też i strona nie jest zwolniona od lojalnego współdziałania w wyjaśnianiu okoliczności faktycznych, skoro nieudowodnienie określonego faktu może prowadzić do wydania decyzji dla niej niekorzystnej (por. wyrok NSA z 26 listopada 1984 r. sygn. akt II SA 1205/84, ONSA nr 2/1984, poz. 98). Uważa się, że w sprawach, w których na stronie spoczywa ciężar wskazania konkretnych faktów i zdarzeń, z których wywodzi ona dla siebie określone skutki prawne, a twierdzenia strony w tym zakresie są ogólnikowe i lakoniczne, obowiązkiem organu prowadzącego postępowanie jest wezwanie strony do uzupełnienia i sprecyzowania tych twierdzeń. Dopiero gdy strona nie wskaże takich konkretnych okoliczności, można z tego wywieść negatywne dla niej wnioski (wyrok NSA z 19 października 1988 r., sygn. akt II SA 1947/87, ONSA nr 2/1988, poz. 82).

Tym samym, jeżeli strona skarżąca podniosła we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy argument o nabyciu przez kwestionowane oznaczenie wtórnej zdolności odróżniającej, nie przedkładając przy tym żadnych dowodów na jego potwierdzenie, a powołując się jedynie na posługiwanie się znakiem słowno – graficznym "telepizzeria", organ powinien wezwać stronę do udokumentowania swego stwierdzenia.

Dowodami na nabycie wtórnej zdolności odróżniającej mogą być np.:

- badanie opinii publicznej, czy dane słowo "telepizzeria" kojarzy się z towarami i usługami, do oznaczania których jest on przeznaczony, pochodzącymi od skarżącego;

- dowody handlowe (np. faktury),

- wszelkie sposoby reklamowania,

- długość używania znaku na dzień składania podania,

- intensywność używania znaku,

- zasięg terytorialny rozpoznawania znaku.

Organ nie zwrócił się do skarżącej o przedłożenie dowodów, z których wywiódł on przekonanie o nabyciu wtórnej zdolności odróżniającej przez oznaczenie "telepizzeria". Stwierdzając niemożność nabycia wtórnej zdolności odróżniającej przez oznaczenie słowne wobec używania znaku słowno – graficznego w sytuacji, kiedy skarżąca wskazywała na używanie znaku słownego.

W ocenie Sądu twierdzenia strony mogły być pominięte jedynie w sytuacji, w której Urząd Patentowy RP wezwałby ją w zakreślonym terminie do ich udokumentowania, a strona nie wykonałaby nałożonego w wezwaniu obowiązku, bądź wykonałaby go w takim zakresie, który nie pozwoliłby na uwzględnienie jej stanowiska.

W niniejszej sprawie naruszenie przepisów postępowania niewątpliwie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem przedłożenie przez stronę dowodów potwierdzających jej stanowisko pozwoliłoby na całościową ocenę możliwości nabycia przez kwestionowane oznaczenie wtórnej zdolności odróżniającej.

Zgodzić należy się również z podnoszonym w skardze zarzutem naruszenia prawa materialnego art. 129 ust. 1 pkt 2 p.w.p. Urząd Patentowy ocenił, iż zgłaszany znak nie ma zdolności odróżniających dla wszystkich wymienionych w nim towarów i usług, ponieważ klasy towarowe (29, 30, 31, 32) są ściśle powiązane z klasami usługowymi (35, 43), czyli występuje jednorodzajowość usług i towarów, przy czym zgłaszane towary stanowią artykuły, które stanowić mogą składniki pizzy bądź innych dań serwowanych w pizzerii.

Należy jednakże zauważyć, ze Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 czerwca 2005 r. (sygn.akt II GSK 65/05 nie publ.) wskazał, iż kwestie posiadania bądź nie posiadania przez znak dostatecznych znamion odróżniających nie rozpatruje się in abstracto lecz in concreto. Dlatego należy odnosić zgłoszone oznaczenie do konkretnych towarów wskazanych we wniosku o rejestrację znaku towarowego.

W niniejszej sprawie Urząd Patentowy RP uznając, iż zgłoszenie znaku towarowego "telepizzeria" nie posiada zdolności odróżniającej, nie dokonał w szczególności analizy zgłoszenia pod kątem odniesienia tego oznaczenia do konkretnych, różnych towarów wymienionych we wniosku zgłoszeniowym o udzielenie prawa ochronnego na ten znak towarowy. W istocie zatem, ograniczył ocenę dystynktywności zgłaszanego znaku wyłącznie do towarów i usług związanych z produkcją i dostarczaniem pizzy uznając go za znak opisowy.

Tym samym ocenić należy, że odmowa dokonana w oparciu o wskazaną w decyzji przesłankę materialnoprawną art. 129 ust. 1 pkt 2 p.w.p. nie znalazła odzwierciedlenia w ustalonym stanie faktycznym. Pominięto bowiem okoliczność, iż zgłoszenie dotyczyło również towarów wobec których nie można mówić o opisowym charakterze znaku, jak np. słodycze, mleko czy konserwy. Opisowy charakter znaku wyraża się bowiem tym, że jedyną i bezpośrednio przekazywaną informacją jest ta, która wskazuje na cechę towaru. Nie mają natomiast opisowego charakteru te znaki, które dopiero drogą pośredniego wnioskowania mogą stanowić oznaczanie takich cech.

Urząd Patentowy powołując powyższy przepis nie wskazał, do opisu jakich cech w nim określonych, w odniesieniu do konkretnych towarów i usług ma służyć zgłoszony znak. W związku z powyższym nie zostały w sposób dostateczny zindywidualizowane przesłanki odmowy, a w konsekwencji nie ma możliwości zbadania przez Sąd, czy ogólna ocena, skwitowana jednym zdaniem co do całości zgłoszonych towarów - została dokonana przez organ w sposób prawidłowy.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy Urząd Patentowy uwzględni poczynione wskazania.

Mając powyższe względy na uwadze, na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. Sąd orzekł, jak w sentencji orzeczenia.

Rozstrzygnięcie w kwestii wykonalności zostało wydane w oparciu o art. 152 p.p.s.a., zaś o zwrocie kosztów postępowania Sąd orzekł po myśli art. 200 w zw. z art. 205 § 2 i 4 p.p.s.a.