Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Marta Semiczek, Sędziowie: Sędzia WSA Katarzyna Borońska, Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski (sprawozdawca), Protokolant: Katarzyna Gierczak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 11 września 2012 r. sprawy ze skargi M. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2007 r. oddala skargę.

Przystępując do rozstrzygania Sąd przyjął stan faktyczny i prawny sprawy j/n.

Zaskarżoną decyzją z [...] marca 2012 r. (nr [...]), Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. (dalej: SKO/Kolegium) utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta W. z [...] grudnia 2011 r. (nr [...]) ustalającą M. J. (dalej: podatnik, strona, skarżący) wysokość podatku od nieruchomości na 2007 r. w kwocie [...] zł. Jako podstawę prawną decyzji wskazało art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r., nr 8, poz. 60 ze zm. - dalej: O.p.) a także art. 1a ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a), art. 4 ust. 1 pkt 2, art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) oraz art. 6 ust. 7 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r., nr 121, poz. 844 ze zm. - dalej: u.p.o.l.).

Z akt sprawy wynika, że w następstwie przeprowadzonego postępowania podatkowego Prezydent Miasta W. stwierdził, że podatnik był najemcą lokalu użytkowego (garażu), położonego w W. przy ul. W. [...] (powierzchnia użytkowa lokalu wynosiła 19,22 m²) i lokalu użytkowego (garażu), położonego w W. przy ul. W. [...] (powierzchnia użytkowa lokalu wynosiła 31,35 m²). Najem potwierdzały umowy z [...] września i [...] listopada 2006 r., zawarte przez podatnika z Gminą W. Organ podatkowy ustalił, że podatnik jest/był przedsiębiorcą, co dowodzi datowany na [...] października 2006 r. (aktualny) wpis do ewidencji działalności gospodarczej. Przyjął, że podatnik, jako posiadacz (najemca) dwóch nieruchomości gminnych, był podatnikiem podatku od nieruchomości, na którym, jako przedsiębiorcy, ciążył obowiązek zapłaty tego podatku według stawki właściwej dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Powyższe ustalenia znalazły odzwierciedlenie w w/w decyzji Prezydenta Miasta W. ustalającej podatek od nieruchomości na 2007 r. w kwocie [...] zł, od której to decyzji strona złożyła odwołanie.

Po rozpatrzeniu sprawy w trybie odwoławczym, SKO decyzję organu I instancji utrzymało w mocy. Kolegium zaakcentowało, że spór dotyczy kwestii, jaką stawką podatku od nieruchomości należało opodatkować będący w posiadaniu podatnika (wynajmowany od Gminy W.) lokal użytkowy (garaż), położony w W. przy ul. W. [...], tj. stawką przewidzianą dla budynków związanych

z prowadzeniem działalności gospodarczej, jak twierdzi organ, czy też według stawki właściwej dla budynków pozostałych, jak utrzymuje strona. Podkreśliło, że nie są sporne pozostałe ustalenia dotyczące w/w lokalu (odnoszące się do momentu powstania obowiązku podatkowego, podstawy opodatkowania...) i kwestie związane

z opodatkowaniem garażu znajdującego się przy ul. W. [...].

Odnosząc się do istoty sporu SKO zauważyło, że spoczywający na podatniku, jako posiadaczu zależnym lokalu użytkowego, obowiązek w podatku od nieruchomości wynikał z art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a) u.p.o.l. Stwierdziło, że organ I instancji prawidłowo opodatkował w/w lokal podatkiem od nieruchomości wg stawek przewidzianych dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, gdyż w okresie badanym podatnik posiadał status przedsiębiorcy.

Kolegium uzasadniało, że zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uważa się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b), chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych. Zinterpretowało, że już sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę skutkuje tym, że grunt, budynek

i budowla są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i że bez znaczenia pozostaje, czy nieruchomość jest wykorzystywana do prowadzenia tej działalności.

Organ II instancji wskazał, że w sprawie nie zaistniał żaden z trzech określonych w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. wyjątków, które pozwalają na opodatkowanie będących

w posiadaniu przedsiębiorcy nieruchomości stawkami niższymi, w tym sytuacja, kiedy przedmiot opodatkowania nie jest obecnie i nie może być w przyszłości wykorzystywany trwale do działalności gospodarczej ze względów technicznych.

SKO stwierdziło, że w toku postępowania strona nie wykazała, że nie użytkuje (nie użytkowała) spornego garażu. Wskazało, że z akt sprawy nie wynika także, aby strona wypowiedziała umowę najmu z powodu niemożliwości wykorzystywania garażu. W konsekwencji SKO uznało, że w sprawie nie wystąpiła przesłanka "względów technicznych". Dodało, że to na stronie ciążył obowiązek wykazania, że dany przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być ze względów technicznych wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej.

Kolegium wyjaśniło, że "względy techniczne" to takie, które mają związek ze złym stanem technicznym nieruchomości, uniemożliwiającym wykorzystanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej. Podniosło, że pojęcie "względy techniczne" należy łączyć tylko z obiektywnymi przeszkodami, a więc zdarzeniami niezależnymi od woli podatnika oraz że za względy techniczne nie można uznać chwilowej przeszkody

w gospodarczym wykorzystywaniu nieruchomości, która jest obiektywnie usuwalna. Wyraziło pogląd, że brak możliwości wykorzystywania budynku (lokalu) do działalności gospodarczej ze względów technicznych musi dotyczyć konstrukcji budynku, a nie np. instalacji. Według SKO, wyłączenie takie nie będzie miało miejsca w przypadku, gdy przedsiębiorca wynajmie budynek (lokal), który w momencie jego wydania nie nadaje się do prowadzenia działalności gospodarczej z uwagi na konieczność dokonania w min remontu. Zdaniem organu, podpisując umowę najmu takiego budynku przedsiębiorca potwierdza jego przydatność do prowadzenia działalności gospodarczej w przyszłości.

W opinii Kolegium, sporny garaż nie podlega wyłączeniu z kategorii związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej ze względów technicznych, z uwagi na to, że nie posiada on instalacji wodnej, elektrycznej, gazowej, stolarki okiennej i drzwiowej (istnienie w/w braków potwierdza załącznik nr 2 do umowy najmu). Kolegium wskazało, że garaż służy zasadniczo do przechowywania samochodu a do tego instalacje wodna, elektryczna i gazowa nie są konieczne. Dodało, że braki stolarki okiennej i drzwiowej dają się łatwo usunąć i nie mogą stanowić o trwałej niemożności wykorzystywania garażu ze względów technicznych.

Organ odwoławczy nie dopatrzył się w sprawie naruszenia zasad procesowych. SKO zauważyło, że wydając decyzję organ I instancji nie przekroczył terminu przedawnienia. Wskazał, że w sprawie miał zastosowanie przepis art. 68 § 2 O.p.

W skardze, strona zaskarżyła decyzję SKO w części dotyczącej wymiaru podatku od nieruchomości odnośnie garażu położonego przy ul. W. [...]. Skarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:

1) art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że sam fakt posiadania przez przedsiębiorcę skutkuje tym, że grunt, budynek lub budowla są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, podczas gdy istotne jest ustalenie, czy posiadaczem jest osoba występująca jako przedsiębiorca;

2) art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w związku z jego niewłaściwym zastosowaniem

i uznaniem, że lokal przy ul. W. [...] jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej, podczas gdy ze względów technicznych lokal ten nie jest i nie może być przeznaczony do prowadzenia działalności gospodarczej;

3) i 4) uchwały Rady Miejskiej W. dotyczącej stawek podatku od nieruchomości na 2007 r. przez jej błędne zastosowanie i przyjęcie stawki jak dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarcze, podczas gdy

w sprawie winna mieć zastosowanie stawka jak dla budynków pozostałych;

5) art. 187 § 1 w zw. z art. 122 O.p. przez brak wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy, m. in. czy sporny garaż wchodził w skład przedsiębiorstwa podatnika (np. czy podatnik zaliczał wydatki z nim związane do kosztów działalności gospodarczej);

6) art. 191 w zw. z art. 187 § 1 O.p. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz błędne przyjęcie, że garaż jest budynkiem związanym z działalnością gospodarczą i w związku z tym podlega opodatkowaniu stawką wyższą.

Tak stawiając zarzuty strona wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej w zaskarżonej części.

Strona szeroko uzasadniła swoje stanowisko w sprawie.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Skarga okazała się nieuzasadniona.

Sąd stwierdza, że w sprawie dokonano prawidłowego wymiaru podatku od nieruchomości za 2007 r. w wysokości [...] zł, zasadnie obejmując opodatkowaniem budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (lokal użytkowy /garaż/ przy ul. W. [...] oraz lokal użytkowy /garaż/ przy ul. W. [...]). Przy wymiarze podatku od nieruchomości zastosowano właściwe stawki podatkowe, określone uchwałą Rady Miejskiej w W. z dnia 1 grudnia 2006 r. nr II/12/06

w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości na rok 2007. Dokonując wymiaru podatku trafnie przyjęto okres opodatkowania, moment powstania obowiązku podatkowego, prawidłowo ustalono podstawę opodatkowania.

Poddany kognicji Sądu spór dotyczy kwestii, jaką stawką podatku od nieruchomości należało opodatkować będący w posiadaniu podatnika (wynajmowany przez niego od Gminy W.) lokal użytkowy (garaż o powierzchni użytkowej 19,22 m2), położony w W. przy ul. W. [...], tj. stawką przewidzianą dla budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, jak twierdzi organ podatkowy, czy też według stawki właściwej dla budynków pozostałych, jak utrzymuje strona. Nie jest natomiast między stronami sporne, że na podatniku, jako posiadaczu zależnym należącej do Gminy W. nieruchomości, spoczywał - wynikający z art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a) u.p.o.l. - obowiązek w podatku od nieruchomości.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 1-3 u.p.o.l., opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają: grunty, budynki lub ich części, budowle lub ich części związane

z prowadzeniem działalności gospodarczej (przedmiot opodatkowania). Definicję nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej zawiera treść art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. stanowiąc, że za związane z tą działalnością uznaje się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami (także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b), chyba, że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych.

Z przytoczonej definicji wynika właściwie jeden tylko warunek, jaki muszą spełniać - wymienione w art. 2 ust. 1 u.p.o.l. - przedmioty opodatkowania do uznania ich za związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a mianowicie, warunek ich posiadania przez przedsiębiorcę (względnie inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą). Wyrażona opinia znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym

i poglądach doktryny, gdzie przyjmuje się niemal jednolicie, że sam fakt posiadania budynku, budowli lub gruntu przez przedsiębiorcę przesądza o uznaniu tych przedmiotów za związane z prowadzeniem działalności gospodarczej (por.: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego /dalej: WSA/ w Opolu z 28 czerwca 2010 r., sygn. akt I SA/Op 160/10 i powołane tam orzecznictwo; wyrok WSA w Rzeszowie

z 24 maja 2012 r., sygn. akt I SA/Rz 729/11; wyrok WSA w Gdańsku z 7 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 1294/11; zachowująca aktualność uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego /dalej: NSA/ z 2 kwietnia 2001 r., sygn. akt FPK 3/00; wyroki

i uchwała na stronie: http://orzeczenia/nsa.gov.pl; L. Etel, "Podatek od nieruchomości, rolny, leśny", Podatkowe Komentarze Praktyczne, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2005, s. 39). Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie nie podziela natomiast odosobnionego poglądu WSA w Gdańsku, który w powołanym przez stronę wyroku

z 10 stycznia 2012 r. (sygn. akt I SA/Gd 932/11, dostępny j/w) uznał, że niezbędny jest warunek faktycznego wykorzystywania nieruchomości do działalności gospodarczej.

Przepis art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., definiujący zakres znaczeniowy gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, nie zawiera warunku wykorzystywania tego rodzaju nieruchomości na cele związane z działalnością gospodarczą. W tym też kierunku zmierza, jak już to sygnalizowano, sądowa wykładnia tego przepisu, w której powszechnie aprobowany jest pogląd, że dla przyjęcia związku nieruchomości z prowadzeniem działalności gospodarczej (opodatkowania według wyższych stawek), wystarczy sam fakt ich posiadania przez przedsiębiorcę. Przy czym, nie ma tu znaczenia okoliczność, czy w danym momencie owe grunty, budynki czy budowle są wykorzystywane do działalności gospodarczej. Uzasadnienie dla przyjętej koncepcji opodatkowania stanowi charakter podatku od nieruchomości, który jest podatkiem majątkowym - od posiadania, a nie od dochodu. Konsekwencją powyższego jest konstatacja, że opodatkowaniu tym podatkiem podlegać będzie samo posiadanie nieruchomości.

Skoro o związaniu nieruchomości z prowadzeniem działalności przesądza ich posiadanie przez przedsiębiorcę (inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą), to bez znaczenia pozostaje, czy w sprawie - uznany za przedsiębiorcę - podatnik faktycznie wykorzystywał sporny garaż w prowadzonej działalności gospodarczej, czy też nie. Przesądzające jest bowiem to, że sporna nieruchomość była w posiadaniu (nawet "biernym") przedsiębiorcy. Tym samym nie może mieć wpływu na wynik sprawy okoliczność, że orzekające w sprawie organy nie ustaliły, czy nieruchomość ta (garaż) wchodziła w skład przedsiębiorstwa podatnika (czy podatnik rozliczał w kosztach tej działalności wydatki /czynsz.../ związane z tą nieruchomością).

W konsekwencji przyjęcia przez organy podatkowe (prawidłowo, co nie jest sporne), że skarżący jest/był przedsiębiorcą, co dowodzi datowany na [...] października 2006 r. (aktualny) wpis do ewidencji działalności gospodarczej, sporna w sprawie nieruchomość kwalifikowała się do jej opodatkowania według stawek wyższych, tj. właściwych dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą. Tym samym niezasadny jest zarzut skargi odnoszący się do naruszenia art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. (zarzut sformułowany w pkt 1 skargi).

Przechodząc do zarzutów nawiązujących w swej wymowie do szeroko pojętego przedmiotu opodatkowania, Sąd podzielił stanowisko organów podatkowych, w myśl którego próby skarżącego dotyczące obniżenia stawek w podatku od nieruchomości

w powołaniu na zły stan techniczny budynku nie były trafione (zarzut z pkt 2 skargi).

Samego pojęcia "względów technicznych" ustawodawca podatkowy nie definiuje, pozostawiając jego wyjaśnienie procesowi wykładni i stosowania prawa. Pojęciem "względy techniczne" zajmował się niejednokrotnie NSA i WSA stwierdzając, że:

- "wyłączenie z zakresu opodatkowania przedmiotów związanych z prowadzeniem działalności ze względu na stan techniczny dotyczyć może sytuacji, gdy przedmiot ten nie jest i jednocześnie nie może być wykorzystywany w działalności trwale i to niezależnie od woli podatnika, przy czym chodzi tu o takie wady fizyczne budynków

i budowli, które w sposób stały, a nie przejściowy uniemożliwiają korzystanie z nich przez przedsiębiorcę, zgodnie z celem działalności, jak również inne występujące przeszkody faktyczne" (wyrok NSA z 1 czerwca 2011 r., sygn. akt II FSK 151/10, Lex nr 992204);

- "przez względy techniczne należy rozumieć uwarunkowania konstrukcyjne obiektu będącego w posiadaniu podatnika oraz względy organizacyjne związane ze sposobem prowadzenia przez niego działalności gospodarczej" (wyrok NSA z dnia 7 października 2010 r., sygn. akt II FSK 2080/08, Lex nr 745721);

- "przeszkody o charakterze sezonowym, czy też inne przeszkody natury technologicznej (...) nie stanowią »względów technicznych«, o których mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l." (wyrok NSA z 17 stycznia 2008 r., sygn. akt. II FSK 1517/07, ONSAiWSA 2009, nr 3, poz. 58);

- "przeprowadzenie remontów w budynkach nie oznacza pozbawienia tych budynków związku z działalnością gospodarczą w szerokim znaczeniu, a adaptacja budynków do prowadzenia zamierzonej w przyszłości działalności gospodarczej stanowi jeden

z wyznaczników prowadzenia tejże działalności" (wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 966/07, Lex nr 355429);

- "względy techniczne to takie, które mają związek ze stanem technicznym budynku, powodujące, że przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia konkretnej działalności wykonywanej przez przedsiębiorcę, a do tego rodzaju przyczyn nie mogą zostać zaliczone przyczyny technologiczne, ekonomiczne czy finansowe" (wyrok NSA z 22 czerwca 2007 r., sygn. akt II FSK 773/06, Lex nr 339937). W wyroku z 26 czerwca 2012 r. (sygn. akt II FSK 2455/10, dostępny na stronie: http://orzeczenia/nsa.gov.pl) NSA wyraził pogląd, który Sąd w składzie orzekającym

w niniejszej sprawie w pełni podziela, że "względy techniczne" to nie każda obiektywna okoliczność natury technicznej niemająca błahego charakteru, w tym również zły stan techniczny budynku, który bez gruntownego remontu nie nadaje się do użytkowania. NSA postawił tezę, że nie każda obiektywna przyczyna złego stanu technicznego budynku uniemożliwia prowadzenie działalności gospodarczej lecz tylko taka, która prowadzi do oceny, że jest on w stanie katastrofalnym, grożącym jego zawaleniem (patrz także wyrok NSA z dnia 29 marca 2012 r., II FSK 1860/10). Zdaniem NSA "względy techniczne" nie mogą być utożsamiane z przeszkodami o charakterze przejściowym, wynikającymi z woli podatnika i podejmowanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej decyzji o remontach, przekształceniach, adaptacjach czy też zmianie przeznaczenia. Według NSA "względy techniczne" oznaczają natomiast trwałą

i obiektywną przeszkodę w wykorzystaniu gruntu, budynku lub budowli do prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wynika z treści skarżonej decyzji, SKO nie kwestionowało (opisanego

w załączniku nr 2 do umowy) stanu technicznego garażu (brak w nim instalacji wodnej, elektrycznej, gazowej, stolarki okiennej i drzwiowej). Zasadnie przyjęło, że dokonując podpisania umowy najmu takiego budynku przedsiębiorca potwierdził jego przydatność do prowadzenia działalności gospodarczej - w chwili podpisania umowy bądź

w przyszłości po przeprowadzeniu remontu (w przeciwnym razie nie podpisywałby zapewne umowy). Tym bardziej, że garaż - co do zasady - służy do przechowywania pojazdów, a do tego instalacje wodna, elektryczna i gazowa nie są niezbędne. Nawet gdyby przyjąć, że garaż spełniałby swoją funkcję tylko po wyposażeniu go w brakujące media oraz stolarkę to i tak nie można byłoby uznać, że w sprawie wystąpiła przesłanka trwałych względów technicznych uniemożliwiających jego wykorzystanie w działalności gospodarczej. W/w braki dają się bowiem obiektywnie usunąć.

Skoro, co przesądzono wyżej, sporny w sprawie lokal użytkowy (garaż) stanowił nieruchomość (budynek) związaną z działalnością gospodarczą to ustalając podatek od nieruchomości na badany okres prawidłowo zastosowano przewidziane w uchwale Rady Miejskiej w W. z dnia 1 grudnia 2006 r., wydanej na podstawie art. 5 u.p.o.l., stawki wyższe (przewidziane dla nieruchomości związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą) nie zaś niższe (jak dla nieruchomości pozostałych). Zatem bezpodstawne są zarzuty sformułowane w pkt 3 i 4 skargi.

Sąd stwierdza, że ustalenia w powyższym zakresie poprzedziło postępowanie,

w którym uczyniono zadość zasadom procesowym określonym w Ordynacji podatkowej, w tym zasadzie prawdy obiektywnej (art. 122 O.p.) i zasadzie kompletności materiału dowodowego (art. 187 § 1). Powyższe za chybiony nakazuje uznać zarzut skargi postawiony w pkt 5. Zdaniem Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwalał na ocenę kwalifikacji podatkowej przedmiotu opodatkowania jakim jest sporny między stronami garaż. Co więcej, trzeba zaznaczyć, że to na podatniku powołującym się na tego rodzaju okoliczności ciążył obowiązek wykazania w postępowaniu podatkowym, że dany przedmiot opodatkowania nie jest i nie może ze względów technicznych być trwale wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. W rozpoznawane sprawie tych okoliczności skarżący nie wykazał.

W sprawie, jako dowód, zebrano i dopuszczono wszystko, co mogło przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Następnie zebrane całościowo dowody wyczerpująco rozpatrzono dokonując ich prawidłowej, logicznej i wszechstronnej oceny. Oceniono znaczenie i wartość poszczególnych środków dowodowych i wpływu udowodnienia jednej okoliczności na inne. Rozpatrzono nie tylko poszczególne dowody, ale także ich wzajemne powiązania. W sprawie znalazła zatem pełne odzwierciedlenie zasada swobodnej oceny dowodów (art. 191 O.p.). Powyższe potwierdza niezasadność zarzutu podniesionego w pkt 6 skargi.

Niezrozumiały jest zarzut jakoby organy podatkowe pominęły fakt, że sporny budynek wynajęty został przez podatnika "jako garaż" (przeczy temu treść wydanych

w sprawie decyzji).

Chybiony jest zarzut, że w sprawie zignorowano załącznik nr 2 do umowy najmu garażu, który potwierdza, że garaż był pozbawiony instalacji oraz stolarki drzwiowej

i okiennej. Z treści skarżonej decyzji (str. 9) wyraźnie wynika, że opisany w w/w załączniku stan garażu został przez SKO przyjęty bez zastrzeżeń i poddany ocenie.

Treść decyzji potwierdza, że stronie wyjaśniono zasadność przesłanek, którymi kierowano się przy załatwianiu sprawy, co stanowi o realizacji zasady przekonywania ustanowionej w art. 124 O.p. Z uzasadnienia decyzji wyraźnie wynika, że sprawa nie mogła być załatwiona inaczej.

Powyższe dowodzi, że orzekające w sprawie organy działały na podstawie przepisów prawa, czyniąc zadość regulacji art. 120 O.p.

Wobec braku stwierdzenia w sprawie uchybień procesowych, jak i naruszeń przepisów prawa materialnego, Sąd - na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. 2012, poz. 270) - skargę, jako nieuzasadnioną, oddalił.