Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Sawczuk, , Sędzia WSA Jolanta Augustyniak-Pęczkowska, Sędzia WSA Mirosława Kowalska (spr.), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 18 czerwca 2020 r. sprawy ze skargi E. J. na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego I. stwierdza, że Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego dopuścił się przewlekłości w rozpoznaniu zażalenia E. J. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] maja 2019 r. znak [...], II. stwierdza, że opisana w pkt. I przewlekłość nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. oddala skargę w pozostałej części, IV. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz E. J. kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Skarżąca E. J. wniosła do tutejszego Sądu skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Warszawie w sprawie rozpatrzenia zażalenia na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] maja 2019r., znak: [...] . Wniosła o stwierdzenie, że przewlekłe prowadzenie postępowania przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego nastąpiło z rażącym naruszeniem prawa, zasądzenie od organu - Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżącej sumy pieniężnej w wysokości 20.000 zł (słownie: dwadzieścia tysięcy złotych), zasądzenie od organu - Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżącej kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że pismem z 10 czerwca 2019r. wniosła za pośrednictwem [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego zażalenie na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z [...] maja 2019r. sygn. [...]. [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego pismem z [...] czerwca 2019r. przekazał zażalenie skarżącej do skarżonego organu. Zażalenie zostało przekazane bez odpisów z akt sprawy z uwagi na ich przekazanie do sądu. Pismem z 3 lipca 2019r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego zwrócił się do organu wojewódzkiego o nadesłanie oryginałów akt sprawy lub potwierdzonych za zgodność odpisów w uzasadnieniu podając, że organ wojewódzki winien-się zwrócić o wypożyczenie tych akt do sądu celem zrobienia kopii i przekazania do organu odwoławczego. Przedłużono termin załatwienia sprawy do 14 sierpnia 2019r. Kolejno pismem z 13 sierpnia 2019r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego ponownie zwrócił się o nadesłanie akt sprawy. Przedłużono termin załatwienia sprawy do 13 września 2019r. Kolejnym pismem z 13 wrześni 2019r. skarżony organ zwrócił się o nadesłanie kolejnych dokumentów. Przedłużono termin załatwienia sprawy do 25 października 2019r. Kolejnym pismem z 25 października 2019r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego przedłużył termin załatwienia sprawy do 6 grudnia 2019r. z uwagi na konieczność pozyskania akt sprawy. Ponownie kolejnym pismem z 5 grudnia 2019r. termin załatwienia sprawy został przedłużony do 17 stycznia 2020r. w uzasadnieniu podając, że zachodzi konieczność pozyskania akt. Pismem z 16 stycznia 2020r. przedłużono termin załatwienia sprawy do 28 lutego 2020r. również podając, że zachodzi konieczność pozyskania akt.

Skarżąca za pośrednictwem swojego pełnomocnika pismem z 13 lutego 2020r. wniosła ponaglenie na niezałatwienie sprawy zażalenia skarżącej na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] maja 2019r., znak: [...] w terminie określonym w art. 35 k.p.a.

W odpowiedzi z 24 lutego 2020r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego podał, że informował skarżącą o niezałatwieniu sprawy w terminie, podając przyczynę zwłoki, którą była okoliczność pozyskiwania akt sprawy i wyznaczając nowy termin załatwienia sprawy. Podniósł, że nie był bezczynny, ani też nie działał przewlekle w przedmiotowej sprawie, a przesłane przez Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] akta były niewystarczające do załatwienia sprawy.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z [...] lutego 2020r. nr [...] rozpatrzył zażalenie skarżącej uchylając w całości postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] maja 2019r.

Skarżąca stwierdziła, że postępowanie prowadzone przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego było prowadzone w sposób przewlekły, a przewlekłość ta miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Nie zmienia tego fakt informowania strony o nowych terminach załatwienia sprawy. Postępowanie było prowadzone w sposób nieefektywny, a co najmniej od . listopada 2019r. ziściła się przesłanka do rozstrzygnięcia sprawy wobec prawomocności wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Gliwicach o sygn. II SA/Gl 752/19. Natomiast skarżony organ mógł rozstrzygnąć sprawę w oparciu o posiadane akta sprawy nawet już wcześniej. Oceniając zwłokę organu w załatwieniu konkretnej sprawy administracyjnej nie można abstrahować od jej indywidualnego charakteru. Nie była to sprawa szczególnie skomplikowana. Informowanie skarżącej o nowych terminach załatwienia sprawy było działaniem pozornym i nieefektywnym (por. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 stycznia 2019 r. II SAB/Wa 383/18). Z przewlekłością mamy do czynienia, gdy postępowanie prowadzone jest dłużej niż jest to niezbędne do załatwienia sprawy, a tak było w niniejszym przypadku. Na wniosek skarżącej [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego podjął zawieszone postanowieniem z dnia [...] maja 2019r. sygn. [...] postępowanie (na marginesie należy wskazać, że organ wojewódzki powinien podjąć zawieszone postępowanie z urzędu, po prawomocności wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach). Podjęcie zawieszonego przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego postępowania nastąpiło przed rozpatrzeniem przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego zażalenia skarżącej. A zatem rozpatrywanie zażalenia skarżącej przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego stało się bezcelowe, a skarżony organ dopuścił się w tej sprawie przewlekłości.

W skardze wskazano, że zasądzenie na rzecz skarżącej sumy pieniężnej w wysokości 20.000 zł uzasadnione jest dolegliwościami, jakie są związane z długotrwałym prowadzeniem postępowania przez wspomniane organy. Postępowanie dotyczy samowolnej nielegalnej rozbudowy wiat na salę balową, w której odbywają się imprezy i zakłócany jest spoczynek nocny skarżącej i jej chorego (po udarze) męża. Uciążliwy hałas dochodzący w porze nocnej z rozbudowanego nielegalnie obiektu (odbywają się tam cotygodniowe imprezy), a co za tym idzie brak snu ma ogromne znaczenie dla zdrowia skarżącej i jej chorego męża, z czego skarżąca zdaje sobie doskonale sprawę, bo sama jest lekarzem. Organy (począwszy od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego) prowadzą w niniejszej sprawie postępowania już od stycznia 2018r.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Wskazał, że 1 lipca 2019 r. do Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego wpłynęło, przekazane przy piśmie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] czerwca 2019 r., znak: [...], zażalenie E. J. reprezentowanej przez G. U. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] maja 2019 r., znak: [...] zawieszające z urzędu postępowanie zażaleniowe wszczęte zażaleniem E. J. na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlane [...] z [...] marca 2019 r. nr [...] wydane w przedmiocie wstrzymania robót budowlanych związanych z przynależną do restauracji [...] salą balową "O.. P.." na działkach nr [...] w [...] oraz zobowiązania J. B. do przedłożenia określonej dokumentacji do [...] maja 2019 r. Przyczyną zawieszenia postępowania zażaleniowego była okoliczność toczącego się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Gliwicacach postępowania zainicjowanego skargą E. J. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] lutego 2019 r., znak: [...] uchylające postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z [...] grudnia 2018 r. Nr [...] wydane w przedmiocie wstrzymania robót, o których mowa wyżej i zobowiązania J. B. do przedłożenia określonej dokumentacji oraz przekazujące sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Organ wojewódzki przekazując do Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego zażalenie E. J. poinformował, że całość akt administracyjnych sprawy zostały przekazane do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach w związku ze skargą J. B. na postanowienie organu wojewódzkiego z [...] lutego 2019 r. W związku z tym, pismem z 3 lipca 2019 r., znak: [...] GUNB wystąpił do [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego o przesłanie kompletnych akt przedmiotowej sprawy wraz ze zwrotnymi potwierdzeniami odbioru przez strony zaskarżonego postanowienia. Wskutek braku odpowiedzi na powyższe wezwanie, GUNB ponownie pismem z 13 sierpnia 2019 r. wystąpił do organu wojewódzkiego o przesłanie żądanych akt sprawy. Z uwagi na to, że przy piśmie z 8 sierpnia 2019 r., znak: [...].WW organ wojewódzki przekazał do Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego jedynie szczątkowe akta, kolejnymi wystąpieniami wzywał organ do przesłania kompletnych akt. W każdym wystąpieniu organ informował strony, zgodnie z przepisem art. 36 § 2 k.p.a., o przyczynach zwłoki w załatwieniu sprawy oraz o przewidywanym nowym terminie jej załatwienia.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego podkreślił, że organ I instancji podejmował natomiast czynności celem pozyskania akt z Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach; jednakże akta te nie zostały ostatecznie wypożyczone przez Sąd. Pismem z 13 lutego 2020 r. E. J. - G. U. wniósł ponaglenie na niezałatwienie przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego ww. zażalenia, informując jednocześnie, że wyrokiem z 9 października 2019 r., sygn. akt II SA/GI 752/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w G.liwicach oddalił skargę J. B. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] lutego 2019 r., znak: [...], a zatem przesłanka zawieszenia postępowania przed [...] Wojewódzkim Inspektorem Nadzoru Budowlanego upadła. Pismem z 24 lutego 2020 r., znak: [...] organ udzielił odpowiedzi na ww. ponaglenie, a postanowieniem z [...] lutego 2020 r., znak: [...] uchylił w całości zaskarżone postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] maja 2019 r., z uwagi na ustanie przyczyny zawieszenia postępowania zażaleniowego na postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z [...] marca 2019 r. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 9 października 2019 r., sygn. akt II SA/GI 752/19 był prawomocny od 28 grudnia 2019 r. Natomiast do organu wojewódzkiego wpłynął 31 stycznia 2020 r.

Organ stwierdził, że nie jest uzasadniony zarzut przewlekłości postępowania. Przez pojęcie przewlekłego prowadzenia postępowania należy bowiem rozumieć sytuację prowadzenia postępowania w sposób nieefektywny, opieszały i nieskuteczny, poprzez wykonywanie czynności w dużym odstępie czasu bądź wykonywanie czynności pozornych. Takich cech nie można przypisać postępowaniu prowadzonemu przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 i 9 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2019r.,poz.2325t.j.). przedmiotem zaskarżenia do sądu administracyjnego może być brak działań administracji publicznej w sytuacji, gdy obowiązujące przepisy nakładają na jej organy obowiązek załatwienia sprawy administracyjnej w określonym czasie i w określonej formie. Z treści przywołanych przepisów ustawy procesowej wynika, że zaskarżalna do sądu opieszałość organu administracji w procedowaniu może przybrać dwie postaci – bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Zgodnie z art. 53 § 2b p.p.s.a., wymogiem skutecznego wniesienia do sądu administracyjnego omawianej skargi jest to, aby została ona poprzedzona ponagleniem skierowanym do właściwego organu. Do tego wymogu skarżąca zastosowała się.

Rozpoznawana w niniejszej sprawie skarga dotyczy zarówno przewlekłego prowadzenia postępowania przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w zakresie opisanym powyżej,

Sąd wyjaśnia, że przez pojęcie "przewlekłego prowadzenia postępowania" należy rozumieć sytuację prowadzenia postępowania w sposób nieefektywny poprzez wykonywanie czynności w dużym odstępie czasu bądź wykonywanie czynności pozornych, powodujących że formalnie organ nie jest bezczynny, ewentualnie mnożenie przez organ czynności dowodowych ponad potrzebę wynikającą z istoty sprawy. O przewlekłości postępowania można więc mówić, gdy czas trwania postępowania przekracza rozsądne granice, przy uwzględnieniu terminowości, prawidłowości i zasadności czynności podjętych przez organ, a także stopnia zawiłości sprawy i postawy samej strony. Przewlekłość w prowadzeniu postępowania występuje wówczas, gdy organ nie załatwia sprawy w terminie, a podejmowane przez niego czynności naruszają zasadę koncentracji materiału dowodowego, zasadę szybkości postępowania (art. 12 k.p.a.), względnie mają charakter czynności nieistotnych dla merytorycznego załatwienia sprawy. Przewlekłe prowadzenie postępowania ma więc miejsce, gdy organowi można zarzucić niezachowanie należytej staranności w takim zorganizowaniu postępowania administracyjnego, aby zakończyło się ono w rozsądnym terminie. Tak rozumiana przewlekłość koresponduje z treścią art. 37 § 1 pkt 2 k.p.a., zgodnie z którym przewlekłość ma miejsce wówczas, gdy postępowanie jest prowadzone dłużej niż jest to niezbędne do załatwienia sprawy.

Kierując się powyższymi wskazaniami Sąd ocenił, że organ prowadził objęte skargą postępowanie przewlekle, niemniej wskazana opieszałość w wydaniu decyzji nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

Zgodnie z art. 12 § 1 i 2 k.p.a. organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia, a sprawy, które nie wymagają zbierania dowodów, informacji lub wyjaśnień, powinny być załatwione niezwłocznie. Przepis ten reguluje jedną z zasad ogólnych postępowania administracyjnego, tj. zasadę szybkości, a więc osiągania końcowego celu postępowania administracyjnego w najkrótszym czasie. Jak dostrzega się w doktrynie, zasada ta ma dla skuteczności ochrony interesu społecznego i interesu jednostki istotne znaczenie, bo kardynalne dla dobrego postępowania. Bezczynność, przewlekłość zawsze jest bowiem zaprzeczeniem stabilności i pewności w stosunkach społecznych, podważa w oczach społeczeństwa autorytet władzy oraz oddala moment wykonania nakazu prawa. Realizacja wskazanej zasady jest zagwarantowana przepisami określającymi terminy załatwienia sprawy i środkami ochrony przed przewlekłością oraz bezczynnością organów administracji publicznej, a także odpowiedzialnością pracownika organu administracji publicznej.

W myśl art. 35 § 1 k.p.a. organy administracji publicznej obowiązane są załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki. Zgodnie z § 2 powołanego przepisu, niezwłocznie powinny być załatwiane sprawy, które mogą być rozpatrzone w oparciu o dowody przedstawione przez stronę łącznie z żądaniem wszczęcia postępowania lub w oparciu o fakty i dowody powszechnie znane albo znane z urzędu organowi, przed którym toczy się postępowanie, bądź możliwe do ustalenia na podstawie danych, którymi rozporządza ten organ. Załatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej - nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania, zaś w postępowaniu odwoławczym - w ciągu miesiąca od dnia otrzymania odwołania (art. 35 § 3 k.p.a.). Przy czym, do ww. terminów nie wlicza się terminów przewidzianych w przepisach prawa dla dokonania określonych czynności, okresów zawieszenia postępowania oraz okresów opóźnień spowodowanych z winy strony albo z przyczyn niezależnych od organu (art. 35 § 5 k.p.a.). O każdym przypadku niezałatwienia sprawy w terminie organ administracji publicznej jest obowiązany zawiadomić strony, podając przyczyny zwłoki, wskazując nowy termin załatwienia sprawy oraz pouczając o prawie do wniesienia ponaglenia. Ten sam obowiązek ciąży na organie administracji publicznej również w przypadku zwłoki w załatwieniu sprawy z przyczyn niezależnych od organu (v. art. 36 k.p.a.).

Poza sporem pozostać musi to, że Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego nie wywiązał się z ustawowego obowiązku rozpatrzenia sprawy w terminie dwu miesiące liczonym od 1 lipca 2019 r. kiedy to do Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego wpłynęło, przekazane przy piśmie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] czerwca 2019 r., znak: [...], zażalenie E. J., reprezentowanej przez G. U. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] maja 2019 r., znak: [...] zawieszające z urzędu postępowanie. Orzeczenie załatwiające to zażalenie Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał zaś postanowieniem z [...] lutego 2020 r., znak: [...], czyli po pięciu miesiącach po wskazanym terminie wynikającym z art. 35 § 3 k.p.a.

Organ wskazywał, że na długość tego postępowania wpływ miał brak dostępu do akt organu pierwszej instancji. Należy zauważyć jednak, że rozpoznanie zażalenia i wydanie postanowienia [...] lutego 2020 r., znak: [...] nie było powiązane z uzyskaniem tego dostępu. Nade wszystko jednak organ nie dążył sam do wypożyczenia akt z sądu choćby na krótki okres. Zażalenie nie dotyczyło problematyki, która wymagałaby wytężonej i długotrwałej pracy z aktami sprawy,

Sąd nie podzielił stanowisk skarżącej, że zaistniała w sprawie przewlekłość postępowania miała charakter kwalifikowany, nosiła cechy rażącego naruszenia. Dla stwierdzenia, że opieszałość organu w załatwieniu sprawy miała charakter rażący nie jest wystarczające samo przekroczenie przez organ ustawowych terminów załatwienia sprawy. Jak wskazał bowiem Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 27 marca 2013 r., sygn. akt II OSK 468/13: długość trwania przewlekłości postępowania nie jest prymarną przesłanką przemawiającą za uznaniem, że rażąco narusza ono prawo (...); kwalifikacja naruszenia jako rażące, musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego jako zwykłe naruszenie; dlatego też wspomniane przekroczenie musi być znaczne i niezaprzeczalne, nadto: oczywiście pozbawione jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia. W konsekwencji, w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że: rażącym naruszeniem prawa jest stan, w którym wyraźnie, ewidentnie, bezdyskusyjnie i drastycznie naruszono treść obowiązku wynikającego z przepisu prawa. W tym przypadku Sąd ocenił opóźnienie organu w wydaniu aktu jako stosunkowo niewielkie. Ponadto okoliczności tego postepowania nie wskazują, że organ dążył do unikanie wydania orzeczenia. Nie sposób bowiem zarzucić organowi celowe wydłużanie prowadzonego postępowania (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 marca 2018 r., sygn. akt I OSK 2526 /16).

Zgodnie z art. 149 § 2 p.p.s.a. Sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6.

Sąd nie znalazł podstaw do przyznania skarżącej sumy pieniężnej określonej jako połowa kwoty opisanej w art. 154 § 6 p.p.s.a . Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 3 lipca 2018 r. (sygn. akt II OSK 2882/17) decyzja sądu co do wymierzenia grzywny lub przyznania sumy pieniężnej bądź też zastosowania obu tych środków, powinna być w pierwszym rzędzie uwarunkowana celem skargi na bezczynność, którym jest zwalczenie bezczynności i doprowadzenie do zakończenia postępowania, a także zapobieganie bezczynności lub przewlekłemu prowadzeniu postępowania. W tym kontekście należy widzieć dyscyplinowanie organu. Treść art. 149 § 2 p.p.s.a. pozostawia sądowi rozstrzygniecie co do tego, czy wymierzyć organowi grzywnę lub zasądzić od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną i w jakiej wysokości zarówno grzywnę jak i tę sumę zasądzić. W niniejszej sprawie na dzień wydawania wyroku organ nie pozostawał już w bezczynności.

Wniosek o przyznanie sumy pieniężnej winien zawierać uzasadnienie, w którym strona skarżąca, domagająca się przyznania sumy pieniężnej powinna wskazać na zakres uszczerbku, straty lub krzywdy wywołanej bezczynnością. Aktywność sądu jest w takim przypadku uwarunkowana przede wszystkim wskazaną przez skarżącego argumentacją.

W skardze wniesiono o zasądzenie na rzecz skarżącej sumy pieniężnej w wysokości 20.000 zł i powołano się na dolegliwości związane z długotrwałym prowadzeniem postępowania cyt. "przez wspomniane organy". Wskazano, że postępowanie dotyczy samowolnej nielegalnej rozbudowy wiat na salę balową której użytkowanie jest uciążliwe dla skarżącej i jej chorego męża. Nie powiązano zatem dochodzonej sumy od konkretnego zdarzenia jakim było przewlekłe rozpoznanie ww. zażalenia. Wskazano tylko, ze postepowanie w sprawie toczy się już od 2018r.

Kierując się powyższą argumentacją Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji na podstawie powołanych wyżej przepisów prawa, o kosztach postępowania na podstawie art. 200 p.p.s.a. Sprawa została rozpoznana w trybie uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 4 p.p.s.a.