Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Joanna Zdrzałka /spr./ Sędziowie WSA Zbigniew Czarnik WSA Magdalena Józefczyk Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 13 lipca 2010 r. sprawy ze skargi A. M. na bezczynność Dyrektora Szpitala [...] w przedmiocie wydania kopii dokumentacji medycznej -skargę oddala-

Pismem z dnia [...] stycznia 2010 r. A. M. – zastępowana przez pełnomocnika radcę prawnego J. P., zwróciła się do Szpitala o udostępnienie dokumentacji medycznej zmarłego męża S. M. obejmującej: dokumentację indywidualną zewnętrzną, dokumentację indywidualną wewnętrzną, dokumentację zbiorczą zewnętrzną i wewnętrzną – w zakresie wpisów dotyczących S. M. Żądanie to dotyczyło zarówno wglądu w dokumentację, jak i sporządzenia z niej kopii i wyciągów w formie kserokopii.

W odpowiedzi na to żądanie Szpital udostępnił do wglądu dokumentację medyczną S. M., natomiast na podstawie art. 26 pkt 2 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta odmówił sporządzenia kserokopii tej dokumentacji.

Pismem z dnia [...] stycznia 2010 r. pełnomocnik A. M. sprecyzowała żądanie do wydania kopii pełnej dokumentacji medycznej. Wskazała, iż odmowa wydania kopii dokumentacji stanowi naruszenie przepisów powoływanej ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, a w szczególności art. 26 ust. 2 zgodnie z którym prawo wglądu w dokumentację medyczną, po śmierci pacjenta, ma osoba upoważniona przez niego za życia. Radca prawny J. P., powołując się na udzielone przez A. M. pełnomocnictwo, podniósł, iż jest upoważniony do realizacji tego prawa.

Podkreślił, iż twierdzenie o uprawnieniu wyłącznie do "wejrzenia" w dokumenty, bez prawa ich kopiowania czy fotografowania, jest pozbawione podstaw. Także powoływanie się na rzekomą opinię Rzecznika Praw Pacjenta jest bez znaczenia, bowiem taka opinia nie stanowi źródła prawa. Wskazał, iż prawo wglądu o którym mowa w art. 26 ust. 2 ustawy opisuje ogólne prawo podmiotowe, natomiast formy udostępnienia precyzuje art. 27 ustawy, a jedną z tych form jest sporządzenie wyciągów, odpisów lub kopii dokumentacji medycznej. Powołał się także na wydane na podstawie art. 18 ust. 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji medycznej w zakładach opieki zdrowotnej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz.U. z 2006 r. Nr 247, poz. 1819 ze zm.), które w § 52 pkt 1 wskazuje, iż dokumentacja udostępniana jest podmiotom i organom uprawnionym na podstawie odrębnych przepisów, a w razie śmierci pacjenta – osobie przez niego upoważnionej do uzyskiwania dokumentacji w przypadku jego zgonu. Zgodnie zaś z art. 18 ust. 4a pkt 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej dokumentacja medyczna jest udostępniana m.in. poprzez sporządzenie jej wyciągów, odpisów lub kopii. Zatem poprzez system odesłań ma to zastosowanie do żądania zgłoszonego przez osobę upoważnioną przez pacjenta za życia.

Pełnomocnik podkreślił, iż dotychczas obowiązujące przepisy dawały upoważnionej osobie prawo do uzyskiwania kopii dokumentacji, stąd "trudno obronić twierdzenie, iż nowo wprowadzone przepisy obniżają poziom uprawnień przyznanych obywatelom w relacji do zakładów opieki zdrowotnej". Wskazano, iż "prawo wglądu" o którym mowa w ustawie o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, stanowi emanację konstytucyjnego prawa człowieka i obywatela, o którym mowa w art. 51 ust. 3 Konstytucji dotyczącego prawa dostępu każdego do dotyczących go urzędowych dokumentów i zbiorów danych. Ograniczenie tego prawa może określić jedynie ustawa.

Pełnomocnik wskazał, iż powyższe pismo stanowi wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi, pismem z [...] stycznia 2010 r., Dyrektor Szpitala poinformował, iż decyzja w przedmiotowej sprawie zostanie podjęta po uzyskaniu stanowiska Rzecznika Praw Pacjenta.

Pismem z dnia 8 marca 2010 r. pełnomocnik A. M. ponownie wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa polegającego na odmowie wglądu do protokołu badania sekcyjnego i jednocześnie rozszerzył żądanie o wydanie kopii tegoż protokołu. Do pisma dołączył stanowisko Rzecznika Praw Pacjentów odnośnie zakresu prawa wglądu w dokumentację medyczną.

Organ ustosunkował się do tego wezwania w piśmie z [...] marca 2010 r., odmawiając wydania kopii dokumentacji medycznej dotyczącej zmarłego pacjenta S. M. Podkreślił, iż w historii choroby dotyczącej zmarłego pacjenta widnieje oświadczenie S. M. o upoważnieniu A. M. do udostępniania dokumentacji medycznej za życia, a w przypadku śmierci do prawa wglądu w jego dokumentację medyczną. Brak jest natomiast zapisów upoważniających A. M. do ustanowienia innych pełnomocników. W ocenie organu A. M. działała z przekroczeniem uprawnień, bowiem nie mogła ustanowić dalszych pełnomocników.

Następnie pismem z dnia [...] marca 2010 r. A. M. osobiście zwróciła się do Szpitala o udostępnienie pełnej dokumentacji medycznej dotyczącej jej zmarłego męża S. M.

Skargę na czynność polegającą na nie wydaniu przez Szpital żądanej dokumentacji medycznej oraz nie udostępnieniu do wglądu protokołu badania sekcyjnego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie złożyła A. M. – zastępowana przez pełnomocnika radcę prawnego I. W. W skardze zarzuciła naruszenie przepisów art. 26 ust. 2 i art. 27 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, § 52 i § 53 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia 2006 r. oraz art. 98 i nast. Kodeksu Cywilnego, w tym art. 101 i 106 k.c. poprzez nieuprawnione ich zastosowanie.

Wniosła :

- o uznanie uprawnienia A. M. do udostępnienia jej przez Szpital pełnej dokumentacji medycznej, w tym protokołu z badania sekcyjnego w zakresie dotyczącym osoby zmarłego S. M. w formie wyciągów, odpisów lub kopii z tej dokumentacji, a także uznanie, iż uprawnienia te mogą być realizowane przez pełnomocnika;

- o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa;

- o wydanie postanowienia sygnalizacyjnego na zasadzie art. 155 P.p.s.a

W obszernym uzasadnieniu skarżąca przedstawiła stan sprawy oraz dopuszczalność złożenia skargi, wynikającą z art. 3 § 2 pkt 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Podniosła, iż organ podaje różne powody odmowy udostępnienia do wglądu i wydania kopii dokumentacji. Pierwsze stanowisko wskazuje na możliwość wglądu skarżącej działającej przez pełnomocnika w dokumentację medyczną z jednoczesną odmową wydania kopii tej dokumentacji, drugie zaś stanowisko opiera się na twierdzeniu, iż prawo do uzyskania kopii dokumentacji medycznej A. M. może realizować osobiście a nie przez pełnomocnika. Skarżąca podnosi, że gdyby uznać to drugie stanowisko to Szpital dopuścił się naruszenia prawa okazując jej pełnomocnikowi dokumentację medyczną. Podkreślono brak w przedmiotowej sprawie podstaw do zastosowania przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących pełnomocnictwa. A. M. nie jest pełnomocnikiem S. M., dokument podpisany przez zmarłego za życia jest pełnomocnictwem w rozumieniu art. 98 i nast., które to pełnomocnictwo wygasło z chwilą jego śmierci. Oświadczenie podpisane przez S. M. warunkuje jedynie istnienie prawa A. M. do zapoznania się z dokumentacją medyczną w jednej z form określonych w art. 27 ustawy. W dalszej części skargi powtórzono argumentację zawartą w piśmie z dnia 25.01.10 r. odnośnie interpretacji pojęcia "prawa wglądu" w dokumentację medyczną oraz form jej udostępniania. Wskazano, iż art. 26 ust. 1 ustawy przyznaje prawo wglądu w dokumentacje medyczną podmiotowi, którego ta dokumentacja dotyczy tj. pacjentowi, względnie jego przedstawicielowi ustawowemu lub osobie upoważnionej. Zatem nie jest to prawo o charakterze jednolitym, w tym sensie że przysługuje jednemu podmiotowi. Samo zgłoszenie żądania przejrzenia lub skopiowania dokumentów nie kreuje stosunku o charakterze cywilnoprawnym.

Z uwagi na fakt, iż odmowa udostępnienia dokumentacji medycznej nie jest kwestią błędnej interpretacji przepisów prawa przez Szpital, lecz stanowi oficjalne stanowisko Rzecznika Praw Pacjenta, które może prowadzić do ograniczenia ustawowych praw podmiotowych obywateli, w skardze zawarto wniosek o zastosowanie art. 155 § 1 P.p.s.a.

W czasie rozprawy przed Sądem pełnomocnik skarżącej zmodyfikował skargę jako skargę na bezczynność Dyrektora Szpitala w wydaniu dokumentacji medycznej zmarłego pacjenta S. M., podtrzymując wszystkie wnioski w niej zawarte.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Szpitala wniósł o odrzucenie lub oddalenie skargi.

W ocenie organu przepis art. 26 ust. 2 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta stanowi o prawie wglądu w dokumentację medyczną zmarłego, zaś § 52 ust. 1 rozporządzenia z dnia 21.12.2006 r. stanowi o prawie uzyskiwania dokumentacji. Wobec tego, iż ustawa, jako akt wyższej rangi niż rozporządzenie stanowi o "prawie wglądu", które jest prawem węższym niż szeroko pojęte "prawo uzyskiwania czy udostępniania" rodzą się wątpliwości co do prawidłowej realizacji tego prawa. Drugą wątpliwą kwestią jest czy osoba upoważniona za życia pacjenta do prawa wglądu w dokumentację medyczną po śmierci tego pacjenta ma prawo w tym przedmiocie do udzielania dalszych pełnomocnictw, czy też przenoszenia pełnomocnictwa, jeżeli ani ustawa, ani też oświadczenie woli zmarłego w tym zakresie nic nie stanowią, czy też prawo to jest ściśle związane z osoba upoważnioną i może być realizowane wyłącznie przez osobę upoważniona przez pacjenta bez możliwości przenoszenia tego prawa na osoby trzecie.

W ocenie Szpitala, upoważnienie o którym mowa w art. 26 ust. 2 ustawy, należy traktować jako pełnomocnictwo /upoważnienie/ szczególne, do którego zastosowanie maja przepisy kodeksu cywilnego dotyczące pełnomocnictw. Szpital stanął na stanowisku, iż A. M. została upoważniona przez pacjenta S. M. bez możliwości udzielania dalszych pełnomocnictw.

Organ wskazał, iż kierując się uzyskanym stanowiskiem Rzecznika Praw Pacjenta pismem z dnia [...] marca 2010 r. odmówił sporządzenia kserokopii dokumentacji medycznej pełnomocnikowi A. M. Dodatkowo w dniu [...] marca 2010 r. Szpital ponownie zwrócił się do Rzecznika Praw Pacjenta o interpretację art. 26 ust. 2 ustawy odnośnie realizacji przez osoby upoważnione prawa wglądu w dokumentację medyczną po śmierci pacjenta. Do dnia przekazania skargi nie otrzymano odpowiedzi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) wojewódzki sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Kontrola ta z mocy art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej w skrócie P.p.s.a. obejmuje również bezczynność organów. Jest to stan, w którym organ, będący właściwym miejscowo i rzeczowo do załatwienia sprawy, nie wydaje decyzji, postanowienia bądź innego aktu administracyjnego lub nie podejmuje czynności z zakresu administracji publicznej, o jakich mowa w art. 3 § 2 pkt 1-4 P.p.s.a. W myśl przepisu art. 149 P.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę na bezczynność zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa.

Po zmodyfikowaniu skargi pełnomocnik skarżącej zarzucił Dyrektorowi Szpitala bezczynność polegającą na nie wydaniu kserokopii dokumentacji medycznej dotyczącej zmarłego pacjenta.

W tej sytuacji w pierwszym rzędzie zadaniem Sądu było zbadanie czy skarżąca wyczerpała tryb niezbędny do wniesienia skargi, przewidziany w art. 52 P.p.s.a. Przystępując do tego rodzaju oceny należało uwzględnić specyfikę ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2009 r., Nr 52, poz. 417, ze zm.) – zwanej dalej "ustawą o prawach pacjenta" oraz ratio legis jej przepisów dotyczących udostępniania dokumentacji medycznej. Mając te okoliczności na względzie Sąd uznał, że podobnie jak w przypadku stosowania ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198, ze zm.), udostępnienie dokumentacji medycznej na podstawie ustawy o prawach pacjenta, następuje w formie czynności materialnotechnicznej. W tym zakresie nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, bowiem w ustawie o prawach pacjenta brak jest stosownego odesłania (ustawa ta odsyła do k.p.a. jedynie w zakresie postępowania prowadzonego przez Rzecznika Praw Pacjenta). W tej sytuacji art. 37 § 1 k.p.a., przewidujący możliwość wniesienia zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie do organu administracji publicznej wyższego stopnia, nie ma zastosowania. Pogląd taki został zaprezentowany i szeroko omówiony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24.05.2006 r., I OSK 601/05, System orzecznictwa LEX Nr 236545, a Sąd pogląd ten w pełni podziela. Należy także zgodzić się z dokonaną w tym wyroku wykładnią art. 52 § 3 i § 4 P.p.s.a., uzależniającego możliwość wniesienia skargi od uprzedniego wezwania właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa. Wykładnia ta upoważnia do stwierdzenia, że wskazany przepis odnosi się do skarg na akty i czynności, a nie na bezczynność w zakresie wydawania aktów. W przypadku, gdy ustawodawca uzależnia zaskarżenie bezczynności od wniesienia środka zaskarżenia, czyni to w sposób wyraźny, np. art. 37 k.p.a., art. 101 a ust. 1 w zw. z art. 101 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym. Jeśli zatem przepisy nie stawiają dodatkowych warunków do wniesienia skargi na bezczynność w zakresie udostępnienia dokumentacji medycznej pacjenta, skarga taka może być wniesiona do sądu administracyjnego bez żadnych dodatkowych warunków.

Skarga A. M. na bezczynność Dyrektora Szpitala jest zatem dopuszczalna bez konieczności wezwania właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa, choć tego rodzaju wezwanie było skierowane w przedmiotowej sprawie przez pełnomocnika skarżącej.

Prawo do udostępnienia dokumentacji medycznej dotyczącej zmarłego pacjenta poprzez sporządzenie jej kopii strona skarżąca wywodzi z treści art. 26 ust. 2 i 27 powoływanej ustawy o prawach pacjenta.

Pierwszy z wymienionych przepisów w ust. 1 stanowi, że podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych udostępnia dokumentację medyczną pacjentowi lub jego przedstawicielowi ustawowemu, bądź osobie upoważnionej przez pacjenta. Zgodnie zaś z ust. 2, po śmierci pacjenta, prawo wglądu w dokumentację medyczną ma osoba upoważniona przez pacjenta za życia.

W ust. 3 i 4 ustawodawca wskazał inne podmioty, jakim udostępnia się dokumentację medyczną.

Sposoby "udostępniania" dokumentacji medycznej wymienione natomiast zostały w art. 27. Są to :

1) wgląd w dokumentację w siedzibie podmiotu udzielającego świadczeń zdrowotnych,

2) sporządzenie wyciągów, odpisów lub kopii oraz

3) wydanie oryginału za pokwitowaniem odbioru i z zastrzeżeniem zwrotu po wykorzystaniu, jeżeli uprawniony organ lub podmiot żąda udostępnienia tej dokumentacji.

Kwestie udostępniania dokumentacji medycznej reguluje też rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji medycznej w zakładach opieki zdrowotnej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz. U. z 2006 r. Nr 247, poz. 1819 ze zm.), na które powołują się skarżąca i organ. W rozdziale 6 "Udostępnianie dokumentacji" - § 52 ust. 1 stanowi, że dokumentacja udostępniana jest podmiotom i organom uprawnionym na podstawie odrębnych przepisów, a w razie śmierci pacjenta – osobie przez niego upoważnionej do uzyskiwania dokumentacji w przypadku jego zgonu. Udostępnienie dokumentacji następuje w trybie zapewniającym zachowanie poufności i ochrony danych osobowych. Kolejny przepis zawarty w tym rozdziale - § 53 ust. 1 odwołuje się do art. 18 ust. 4 a ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, dla której jest przepisem wykonawczym, stanowiąc, że dokumentacja indywidualna wewnętrzna i dokumentacja zbiorcza w zakresie wpisów dotyczących pacjenta, są udostępniane w sposób określony w wymienionym przepisie ustawy, na podstawie decyzji kierownika zakładu lub osoby przez niego upoważnionej. Odmowa wydania dokumentacji wymaga zachowania formy pisemnej oraz podania przyczyny (ust. 2).

Z przedstawionych uregulowań Dyrektor Szpitala wywodził brak możliwości przekazania kserokopii dokumentacji medycznej osobie upoważnionej przez zmarłego pacjenta, dopuszczając jedynie udostępnienie tejże dokumentacji do wglądu w szpitalu. Następnie zweryfikował swoje stanowisko, uznając, iż kserokopia dokumentacji może zostać wydana, jednakże wyłącznie na żądanie osoby upoważnionej przez zmarłego pacjenta, a nie na żądanie ustanowionego przez tę osobę pełnomocnika. Ostatecznie pismem z [...].03.2010 r. A. M. – żona zmarłego S. M., upoważniona przez niego zgodnie z art. 26 ust. 2 ustawy o prawach pacjenta, zwróciła się osobiście o wydanie dokumentacji i kserokopie żądanych dokumentów otrzymała, co potwierdzili na rozprawie przed Sądem pełnomocnicy skarżącej i Dyrektora Szpitala.

W odpowiedzi na skargę organ wywodzi ponownie swoje pierwotne stanowisko umożliwiające osobie upoważnionej przez zmarłego pacjenta jedynie wgląd w dokumentację medyczną.

Sąd tego poglądu nie podziela, przyjmując, że udostępnienie dokumentacji takiej osobie obejmuje wszystkie formy określone w art. 27 ustawy o prawach pacjenta, a więc – wgląd, sporządzenie kopii, wydanie oryginału za pokwitowaniem odbioru z zastrzeżeniem zwrotu.. Na takie szerokie rozumienie tego pojęcia wskazuje wykładnia systemowa i funkcjonalna, do których należy sięgnąć w niniejszej sprawie, bowiem wykładnia językowa nasuwa wątpliwości. Ustawodawca w art. 26 ust. 2 ustawy o prawach pacjenta użył co prawda terminu "prawo wglądu w dokumentację medyczną", w przypadku osoby upoważnionej przez zmarłego pacjenta, jednak zakładając racjonalność ustawodawcy nie sposób uznać, jak wywodzi organ, że jego celem było zawężenie uprawnień do udostępnienia dokumentacji jedynie do zapoznania się z nią przez osobę upoważnioną przez zmarłego pacjenta. Takie ograniczenie uprawnień nie wynika bowiem z żadnych innych przepisów, a zwłaszcza z § 52 ust. 1 rozporządzenia z 21.12.2006 r. w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji medycznej w zakładach opieki zdrowotnej oraz sposobu jej przetwarzania, w którym stwierdza się, że w razie śmierci pacjenta dokumentacja jest "udostępniana" osobie przez niego upoważnionej. Należy przy tym zwrócić uwagę, że rozporządzenie to, będąc oczywiście aktem niższej rangi w stosunku do ustaw, co podkreśla organ, jest jednak aktem wykonawczym do ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej. Ponadto jako akt niższego rzędu został jednak umiejscowiony w systemie źródeł prawa, a to umożliwia analizę jego przepisów przy korzystaniu z wykładni systemowej.

Dodatkowo należy podkreślić, że analiza treści art. 26 ust. 2 ustawy o prawach pacjenta nasuwa wiele innych wątpliwości interpretacyjnych, wykraczających poza granice niniejszej sprawy, jak choćby kwestia udostępnienia dokumentacji po śmierci dziecka w przypadku braku "osób upoważnionych", które wzmacniają pogląd o konieczności skorzystania z pozajęzykowych metod wykładni.

Sąd nie podziela również poglądu uznającego brak możliwości udostępnienia dokumentacji ustanowionemu przez skarżącą pełnomocnikowi.

Uzasadniając swoje stanowisko Dyrektor Szpitala wywodzi, że upoważnienie udzielone A. M. przez męża S. M. nie obejmuje ustanawiania przez nią pełnomocników, brak jest również odrębnego upoważnienia w tym zakresie. W tej sytuacji A. M. nie mogła ustanawiać dalszych pełnomocników, albowiem takie uprawnienie nie wynikało z treści oświadczenia woli zmarłego zapisanego w historii choroby. Wskazując, że tego rodzaju umocowanie nie wynika również z ustawy ani ze stosunku prawnego będącego podstawą pełnomocnictwa, Dyrektor Szpitala powołał się na wydaną w tej sprawie opinię Rzecznika Praw Pacjenta, w której tenże uznał, że do osoby upoważnionej przez pacjenta do wglądu w jego dokumentację medyczną będą miały zastosowanie ogólne reguły prawa cywilnego dotyczące pełnomocnictwa.

Należy zwrócić uwagę, że "upoważnienie", o którym mowa w art. 26 ustawy o prawach pacjenta stanowi odrębną instytucję stworzoną na potrzeby tej ustawy. Nie jest to rodzaj pełnomocnictwa w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego. Zasadniczą odrębnością jest to, że "upoważnienie" nie wygasa wraz ze śmiercią pacjenta, ale po jego śmierci nadal wywołuje skutki prawne, podczas gdy klasyczne pełnomocnictwo wygasa wraz ze śmiercią mocodawcy.

Upoważnienie przez pacjenta konkretnej osoby do udostępnienia jej dokumentacji medycznej ma taki skutek, że w przypadku śmierci pacjenta osoba upoważniona wstępuje w jego prawa w zakresie udostępnienia dokumentacji medycznej.

W ocenie Sądu w ustawie o prawach pacjenta brak jest jakichkolwiek ograniczeń co do ustanawiania przez taką osobę pełnomocnika.

Z tego też względu Sąd uznał, że żądanie wydania kserokopii dokumentacji medycznej zmarłego S. M. złożone przez pełnomocnika A. M. – upoważnionej przez pacjenta za życia, było uprawnione, a Dyrektor Szpitala, który takiej dokumentacji nie przekazał, pozostawał w bezczynności.

Uprawnienie to zrealizowała jednak jednocześnie skarżąca A. M. osobiście, uzyskując żądaną dokumentację, który to fakt jest niesporny.

Stan bezczynności w rozpatrywanej sprawie ustał zatem z chwilą przekazania kserokopii dokumentacji medycznej A. M. a w tej sytuacji Sąd w oparciu o art. 151 P.p.s.a. skargę oddalił.

Jednocześnie Sąd nie uwzględnił wniosku skarżącej o wydanie postanowienia sygnalizacyjnego wobec Rzecznika Praw Pacjenta, uznając iż brak jest podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie art. 155 § 1 P.p.s.a.