Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Wykowski, Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Sędzia WSA Anna Szymańska (spr.), Protokolant st. ref. Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 września 2011 r. sprawy ze skargi M. W. na czynność Starosty Powiatu L. z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyjęcia dokumentacji technicznej do zasobu geodezyjnego i kartograficznego - oddala skargę -

Protokołem kontroli nr [...] z dnia [...] kwietnia 2011r. Starosta działający przez upoważnionego pracownika stwierdził, że dokumentacja techniczna powstała w wyniku roboty zgłoszonej pod [...] dotycząca mapy do celów sądowych - zasiedzenie nie nadaje się do przyjęcia w skład Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego z tego powodu, że zawiera usterkę, która nie została usunięta pomimo poprzedniego protokołu kontroli. Mianowicie granice przedstawione na przedmiotowej mapie nie przedstawiają stanu zgodnego z ewidencją gruntów. Należy rozróżnić sporządzenie opracowania do zasiedzenia z korektą granic. To nie może być to samo postępowanie. Opracowanie należy odnieść do stanu obowiązującego lub poprzedzić je korektą.

Następnie pismem z dnia [...] kwietnia 2011r. adresowanym do wykonawcy prac geodezyjnych M. W. organ podniósł, że wykonawca określając granice obszaru będącego przedmiotem zasiedzenia nie odniósł ich do obowiązującej ewidencji gruntów lecz usiłuje dokonać korekty operatu ewidencji gruntów w zakresie granic.

Nie jest jasne na jaki stan prawny powołuje się wykonawca w uzasadnieniu dla zmiany przebiegu granic działki, gdyż przedmiotowa działka nie miała ustalonych granic w żadnym postępowaniu kończącym się rozstrzygnięciem nadającym granicom rangę granic prawnych. W postępowaniu uwłaszczeniowym również nie było przeprowadzane ustalenie granic nieruchomości. § 36 rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków zawiera zamknięty katalog dokumentów stanowiących podstawę do wykazania przebiegu granic w operacie ewidencji gruntów i budynków. Przedmiotowe opracowanie nie mieści się w tym katalogu. Brak podstaw aby wykonawca ustalił przebieg granic w sposób odmienny od przyjętych w ewidencji bez przeprowadzenia stosownej procedury ustalenia przebiegu granic. Na zakończenie pouczono o możliwości złożenia do Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego wniosku o zbadanie zasadności odmowy włączenia dokumentacji do zasobu.

M. W. nie zgadzając się ze stanowiskiem Starosty i uznając, że powód odmowy przyjęcia do państwowego zasoby geodezyjnego i kartograficznego jest

Sygn. akt IV SA/Wa 1001/11

bezzasadny, w dniu [...] kwietnia 2011r. zwróciła się do Starosty z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie przedmiotowej czynności materialno-technicznej i przyjęcie wnioskowanej dokumentacji do zasobu.

W odpowiedzi otrzymała pismo, które ograniczyło się do ponownego pouczenia o możliwości złożenia do Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego wniosku o zbadanie zasadności odmowy włączenia dokumentacji do zasobu.

Następnie skarżąca złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na czynność materialno-techniczną Starosty [...] z dnia [...] kwietnia 2011r. polegającą na odmowie przyjęcia do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego dokumentacji technicznej dotyczącej wykonania mapy do celów sądowych - zasiedzenia dla działek nr ew. [...] położonych we wsi W. gm. W.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że skarżąca złożyła do organu wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w powołaniu na art. 52 § 3 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. poprzez uchylenie przedmiotowej czynności materialno-technicznej i przyjęcie wnioskowanej dokumentacji do zasobu. Starosta [...] nie ustosunkował się do tego pisma, pouczył jedynie o możliwości złożenia wniosku o zbadanie zasadności odmowy włączenia prac do zasobu do Wojewódzkiego Inspektora nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego. W ocenie skarżącej działanie organu polegające na odmowie przyjęcia wnioskowanej dokumentacji do państwowego zasobu jest czynnością materialno-teczniczną, o czym świadczy dotychczasowe orzecznictwo sądów administracyjnych (wyroki WSA w Łodzi z dnia 24 listopada 201 Or. II SA/Łd 520/10 oraz II SA/Łd 520/10). W przywołanych wyrokach stwierdzono, że zawarta w § 12 ust. 2 rozporządzenia możliwość zwrócenia się do wojewódzkiego inspektora nadzoru geodezyjnego i kartograficznego z wnioskiem o zbadanie zasadności odmowy włączenia ma charakter jedynie wewnętrznej procedury, nie ma zaś charakteru środka zaskarżenia.

Skarżąca podnosi, że zaskarżona czynność jest wadliwa gdyż organ nie uzasadnił wystarczająco prawnych i technicznych przyczyn odmowy włączenia dokumentacji do zasobu, jak stanowi § 12 ust. 1 rozporządzenia. Ponadto organ uzależnił przyjęcie dokumentacji do zasobu od nieuzasadnionej konieczności ustalenia granic i sporządzenia odrębnego opracowania, podczas gdy żaden z przepisów powołanych przez organ nie przewiduje wprost takiego obowiązku.

Sygn. akt IV SA/Wa 1001/11

Skarżąca podnosi, że organ odmawiając włączenia prac do zasobu geodezyjnego ma obowiązek wskazać prawne i techniczne przyczyny odmowy z punktu widzenia zakresu kontroli wynikającego z § 9 rozporządzenia. Ponieważ pisemne uzasadnienie odmowy (jak również protokoły usterek) są lakoniczne i nie zawierają precyzyjnych podstaw, z tego powodu należy uznać, że czynność organu jest wadliwa.

Dalej skarga podnosi, że dla celów tego opracowania uwzględniono bezsporny fakt, że działka [...] podlegała uwłaszczeniu w 1971r. ([...]). Z treści ustawy uwłaszczeniowej wynika, że samoistny posiadacz nabywał z mocy prawa własność nieruchomości w granicach faktycznego władania na dzień wejścia w życie ustawy tj. 4 listopada 1971r. SN w postanowieniu z dnia 19 sierpnia 2009r. (sygn. akt III CZP 51/09) stwierdził, że granice te należy traktować jako granice ustalone według stanu prawnego, nawet jeżeli granice ewidencyjne uwłaszczonych działek miały odmienny przebieg. W wyniku przeprowadzonego wywiadu terenowego stwierdzono, że na terenie znajduje się stare ogrodzenie (koniec lat 60.), którego położenie do chwili obecnej jest niezmienione, a którego narożniki stanowią de facto znaki graniczne, wyznaczające zasięg własności nieruchomości (działki nr [...]), nabytej z mocy prawa w dniu [...] listopada 1971r. Wobec tego granicę między działkami nr [...] stanowi istniejące w terenie ogrodzenie, a granica ta ma status granicy ustalonej według stanu prawnego. Odnalezienie w terenie znaków granicznych powoduje, że bezcelowym i bezprzedmiotowym jest dokonywanie ponownego ustalenia granicy pomiędzy tymi nieruchomościami. Pierwszym bowiem kryterium rozgraniczenia jest odnalezienie w terenie znaków granicznych. Odnalezienie znaków granicznych czyni bezprzedmiotowym ustalenie granic w trybie przepisów rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków. Przedmiotowa granica jest granica bezsporną i uznawaną jako prawnie obowiązująca.

Dalej skarżąca podnosi, że ustawodawca nie przewidział obowiązku wykonywania odrębnych opracowań geodezyjnych w przypadku stwierdzenia rozbieżności przebiegu granicy określonej według stanu prawnego z granicą ujawnioną w katastrze nieruchomości.

Wykonana praca spełnia warunki określone w § 36 rozporządzenia w sprawie ewidencji. Organ błędnie założył, że wprowadzenie zmiany do ewidencji wynikającej z wykonanego opracowania winno odbywać się niezwłocznie po przyjęciu dokumentacji technicznej do zasobu, podczas gdy zmiana taka winna być

Sygn. akt IV SA/Wa 1001/11

wprowadzona po wydaniu orzeczenia przez sąd powszechny. W przypadku stwierdzenia rozbieżności pomiędzy granicami określonymi według stanu prawnego, a granicami ewidencyjnymi, wykonawca ma bezwzględny obowiązek przyjąć granice określone według stanu prawnego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, zajmując stanowisko jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Wchodzi więc tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej, dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słusznościowych. Innymi słowy, sąd administracyjny nie rozważa kwestii, czy decyzja organu administracji publicznej jest słuszna, lecz czy mieści się w granicach obowiązującego prawa materialnego i procesowego.

Z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), cytowanej dalej jako p.p.s.a., wynika, iż sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w skardze podstawą prawną. Badając pod tym kątem zaskarżoną decyzję, Sąd doszedł do przekonania, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd podziela stanowisko strony skarżącej, że odmowa przyjęcia do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego pracy geodezyjnej, a taką stanowi wykonana przez skarżącą mapa do celów sądowych, stanowi czynność materialno-techniczną, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4) p.p.s.a. Przede wszystkim jest to postępowanie z zakresu administracji publicznej dotyczące obowiązków wynikających z przepisów prawa regulowane przepisami ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (tj. Dz. U. z 201 Or, Nr 193, poz. 1287 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 16 lipca 2001 r. w sprawie zgłaszania prac geodezyjnych i kartograficznych (..)

Sygn. akt IV SA/Wa 1001/11

(Dz. U. Nr 78, poz. 837). Organ bowiem podejmuje rozstrzygnięcie, które skierowane jest do zindywidualizowanego podmiotu i wyznacza jego sytuację prawną jako wykonawcy prac geodezyjnych i kartograficznych, na którym ciążą określone obowiązki wymienione w przywołanym rozporządzeniu Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa. Czynność taka podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Jednocześnie warunkiem wniesienia skargi do sądu administracyjnego jest wyczerpanie środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Jeśli natomiast ustawa nie przewidywała środków odwoławczych, należało przed wniesieniem skargi zwrócić się do właściwego organu z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa. W rozpatrywanej sprawie § 12 ust. 2 rozporządzenia stanowi, że wykonawca może złożyć, do właściwego organu nadzoru geodezyjnego i kartograficznego, wniosek o zbadanie zasadności odmowy włączenia dokumentacji do zasobu. Jednocześnie przywołany przepis nie wyznacza terminu do złożenia takiego wniosku i choćby z tego powodu nasunęły się uzasadnione wątpliwości interpretacyjne jaki charakter ma ów wniosek o zbadanie zasadności rozstrzygnięcia podjętego przez organ prowadzący zasób. Na tle wykładni tej normy prawa pojawiły się orzeczenia formułujące tezę, że wniosek o zbadanie zasadności odmowy włączenia dokumentacji do zasobu geodezyjnego, o którym mowa w § 12 ust. 2 rozporządzenia z dnia 16 lipca 2001 r. w sprawie zgłaszania prac geodezyjnych i kartograficznych, nie stanowi środka zaskarżenia, lecz jest swoistym, przewidzianym w przepisie wewnętrznym środkiem kontroli merytorycznej, który nie odnosi żadnego skutku dla ewentualnego zaskarżenia czynności odmowy włączenia pracy geodezyjnej do sądu administracyjnego (vide prawomocne wyroki WSA w Łodzi z dnia z dnia 24 listopada 201 Or. sygn. akt II SA/Łd 520/10 oraz II SA/Łd 520/10). Te wyroki też zostały przywołane przez stronę skarżącą na poparcie jej działania polegającego na uprzednim tj. przed wniesieniem skargi do sądu administracyjnego, wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa. Ponieważ przepis może budzić uzasadnione wątpliwości Sąd nie odrzucił skargi M. W. z tego powodu, że strona nie wyczerpała administracyjnego toku zaskarżenia rozstrzygnięcia. Przyjął wobec tego, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wyczerpało konieczną przesłankę formalną do wniesienia skargi, choć zagadnienie nie jest jednoznaczne. Na potwierdzenie tego stanowiska można przywołać również brzmienie art. 52 § 2 p.p.s.a., który wskazuje, że przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć

Sygn. akt IV SA/Wa 1001/11

taką sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Ustawa precyzuje jakie konkretnie środki zaskarżenia powodują, że dopiero ich wyczerpanie daje prawo do wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Tymczasem przywołany środek weryfikacji, o którym mowa w § 12 ust. 2 rozporządzenia z dnia 16 lipca 2001 r. nie został określony jako zażalenia, odwołanie czy wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Nie stanowi zatem środka zaskarżenia w rozumieniu p.p.s.a. Wobec tego znaleźć winien zastosowanie art. 52 § 3 p.p.s.a., który z kolei przewiduje wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

O wysokim stopniu skomplikowania tego zagadnienia świadczą choćby wyroki podejmowane przez sądy administracyjne. I tak postanowieniem z dnia 6 stycznia 201 Or. WSA w Warszawie (sygn. akt VIII SA/Wa 807/09) odrzucił skargę na czynność odmawiającą włączenia dokumentacji do zasobu geodezyjnego, przyjmując, że w ogóle tego rodzaju sprawa nie podlega kognicji sądu administracyjnego, gdyż nie stanowi decyzji administracyjnej. Rozpatrując skargę kasacyjną od tego orzeczenia NSA postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2010r. (sygn. akt I OSK 560/10) podzielił pogląd prawny, że protokół kontroli pracy geodezyjnej nie może być utożsamiany z decyzją administracyjną. Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie kwestionuje, że odmowa włączenia operatu technicznego do państwowego zasobu nie stanowi decyzji administracyjnej, jednocześnie jednak uważa, że odrzucanie skarg na taką czynność nie powinno następować, gdyż przepis art. 3 § 2 pkt 4) p.p.s.a. przewiduje możliwość wnoszenia skarg nie tylko na decyzję administracyjną, lecz także na czynności z zakresu administracji publicznej, a taki charakter - jak wywiedziono na wstępie - posiada odmowa włączenia dokumentacji do zasobu geodezyjnego.

Dopuszczając zatem możliwość oceny merytorycznej zaskarżonej czynności w tej określonej sytuacji procesowej, jaka zaistniała w niniejszej sprawie, Sąd uznał, że skarga winna ulec oddaleniu.

Zgodnie z § 9 ust. 1 rozporządzenia dokumentacja przekazywana do zasobu podlega kontroli w zakresie:

1) przestrzegania zasad wykonywania prac,

2) osiągnięcia wymaganych dokładności,

3) zgodności opracowania ze standardami technicznymi dotyczącymi geodezji, kartografii oraz krajowego systemu informacji o terenie,

Sygn. akt IV SA/Wa 1001/11

4) zgodności opracowania z ustaleniami, o których mowa w § 5 ust. 5,

5) spójności topologicznej informacji dostarczanej przez wykonawcę z informacjami uzyskanymi z ośrodka w trakcie realizacji pracy,

6) kompletności przekazywanych materiałów.

W przypadku stwierdzenia wad, usterek lub nieprawidłowości wynik kontroli dokumentowany jest w protokole, który zawiera określone przez przepis § 11 ust. 1 rozporządzenia elementy. Jeżeli następuje odmowa włączenia dokumentacji do zasobu, organ ma obowiązek wskazania na piśmie prawnych i technicznych przyczyn odmowy tego włączenia. W niniejszej sprawie organ jako podstawę odmowy włączenia do zasobu podał okoliczność niespójności granic ustalonych na mapie do celów zasiedzenia z granicami działek uwidocznionymi w ewidencji gruntów. Podniósł, że wskutek przedłożonej pracy geodezyjnej zostałaby dokonana korekta operatu ewidencji gruntów w zakresie granic działki objętej mapą, co jego zdaniem nie jest dopuszczalne przed uprzednim przeprowadzeniem stosownego postępowania w sprawie ustalenia granic. Z kolei § 36 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków precyzuje dokumenty, które mogą stanowić podstawę do wykazania przebiegu granic w operacie ewidencji gruntów i budynków. Mapa sporządzona dla celów zasiedzenia nie została wymieniona jako dająca podstawę do ustalenia przebiegu granic. Skarżąca natomiast twierdzi, że dokonywała ustalenia przebiegu granic w oparciu o stan prawny, który z kolei jest wynikiem dokonanych uwłaszczeń w oparciu o akty własności ziemi wydane na podstawie ustawy z dnia 26 października 1971r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych.

Prawdą jest, że w niniejszej sprawie starosta dokonując odmowy włączenia dokumentacji do zasobu wypowiedział się de facto nie jak organ powołany do prowadzenia państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, lecz jako organ właściwy do prowadzenia ewidencji gruntów i budynków. Stosownie do art. 40 ust. 3 pkt 3) prawa geodezyjnego i kartograficznego gromadzenie i prowadzenie państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, kontrola opracowań przyjmowanych do zasobu oraz udostępnianie tego zasobu zainteresowanym jednostkom oraz osobom prawnym i fizycznym należy do starostów - w zakresie zasobów powiatowych. Jednocześnie art. 22 ust. 1 tej ustawy stanowi, że ewidencję gruntów i budynków oraz gleboznawczą klasyfikację gruntów prowadzą starostowie. Prowadząc obydwie formy rejestracji, bo za takowe należy uznać zarówno zasób

Sygn. akt IV SA/Wa 1001/11

geodezyjny, jak i ewidencję gruntów, działa jednakże na dwóch odrębnych aktach prawnych. Mianowicie przy przyjmowaniu prac do zasobu podejmuje rozstrzygnięcia w oparciu o przywołane już rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 16 lipca 2001 r. w sprawie zgłaszania prac geodezyjnych i kartograficznych. Zacytowany już § 9 ust. 1 rozporządzenia wyznacza kryteria kontroli zgłaszanych do zasobu prac geodezyjnych i przepis ten winien zostać powołany przez starostę przy odmowie przyjęcia pracy do zasobu. Kryteria te mają charakter techniczny. Tymczasem starosta wyprzedził niejako tryb, który nastąpiłby w przyszłości tj. postępowanie o wpis do ewidencji gruntów i budynków dokumentacji, które miałoby miejsce w przyszłości tj. w oparciu o prawomocne postanowienie sądu powszechnego o stwierdzeniu zasiedzenia przedmiotowych działek (mapa do celów zasiedzenia będąca przedmiotem niniejszego postępowania stanowi integralną część tego orzeczenia sądowego). Przy czym sąd cywilny nie bada prawidłowości wykreślenia tej mapy, lecz jedynie sprawdza, czy posiada ona stosowną adnotację o przyjęciu jej do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego.

Mianowicie starosta przywołał przepis rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków jako podstawę prawną swojego rozstrzygnięcia. W ocenie Sądu jest to nieprawidłowe stanowisko i z tego powodu zaskarżona czynność starosty winna zostać uchylona.

Z drugiej strony jednak na ile to uchylenie byłoby racjonalne, skoro co prawda norma prawna wskazana jako podstawa odmowy jest w ocenie Sądu nieprawidłowa, ale okoliczności i powody odmowy włączenia do zasobu geodezyjnego istnieją i mogą zostać zakwalifikowane w oparciu o inny przepis, a mianowicie § 9 ust. 1 pkt 5) rozporządzenia w sprawie zgłaszania prac geodezyjnych. Organ przyjmujący dokumentację bada spójność topologiczną informacji dostarczanej przez wykonawcę z informacjami uzyskanymi z ośrodka w trakcie realizacji pracy. Sąd oczywiście nie posiada wiedzy specjalistycznej z zakresu geodezji i kartografii, nie mniej jednak jak podniósł organ w trakcie prac wykonawca nie sygnalizował, że istnieją jakieś nieprawidłowości w informacjach uzyskanych z ośrodka. Jednocześnie wykonawca sporządził mapę, która zawiera informację (granica działki) niespójną z granicami posiadanymi przez ośrodek. Organ co prawda wskazuje na dane z ewidencji gruntów, wyprzedzając niejako postępowanie w sprawie wpisu do ewidencji gruntów, jednak należy to rozumieć jako niezgodność z zapisami w zasobie. Sąd zatem doszedł do wniosku, że w takiej sytuacji nie jest konieczne uchylenie zaskarżonej

Sygn. akt IV SA/Wa 1001/11

czynności choć działania organu obarczone są dosyć istotnymi wadami, które jednak w konsekwencji nie miały wpływu na treść tego rozstrzygnięcia.

Nie może mieć znaczenia w ocenie Sądu argumentacja skargi dotycząca przepisów ustawy z dnia 26 października 1971r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych. Przede wszystkim ustawa ta nie określała granic nieruchomości nią objętych, lecz jedynie ich powierzchnię. Ponadto w postępowaniu o przyjęcie do zasobu geodezyjnego nie są badane kwestie zasadnicze dla postępowania rozgraniczeniowego. Skarżąca bowiem powołuje się na reguły ustalania granic w postępowaniu rozgraniczeniowym i priorytet przesłanki stanu prawnego przy ustalaniu tego przebiegu. Trzeba się zgodzić z tą argumentacją, ale ma ona znaczenie przy prowadzeniu postępowania o rozgraniczenie regulowanego przepisami art. 29 i nast. Prawa geodezyjnego i kartograficznego. Tymczasem w postępowaniu o przyjęcie do zasobu geodezyjnego organ nie zajmuje się takimi kwestiami merytorycznymi, lecz bada dokumentację pod kątem technicznym i formalnym.

Z tych względów Sąd na zasadzie art. 151 p.p.s.a orzekł jak na wstępie.