Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Robert Hałabis, Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Drwal,, Sędzia WSA Ewa Ibrom (sprawozdawca), Protokolant Sekretarz sądowy Sylwia Bałaban, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 17 listopada 2016 r. sprawy ze skargi K. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy oddala skargę.

III SA/Lu 364/16

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] grudnia 2015 r., znak [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta L. z dnia [...] września 2015 r., nr [...] o zatrzymaniu K. M. prawa jazdy.

Zaskarżona decyzja wydana została w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Pismem z dnia [...] lipca 2015 r. Wydział Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji zawiadomił Prezydenta Miasta L. o przekroczeniu przez K. M. (skarżącego) dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym (art. 135 ust. 1 pkt 1a lit. a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym, Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 z późn. zm.).

Decyzją z dnia [...] września 2015 r. Prezydent Miasta L. (dalej: "organ I instancji") orzekł o zatrzymaniu prawa jazdy skarżącego na okres 3 miesięcy, od dnia 24 lipca 2015 r. do dnia 24 października 2015 r. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania - art. 7 i art. 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23 z późn. zm.), dalej jako "k.p.a." poprzez niedokładne wyjaśnienia stanu faktycznego oraz niezebranie i nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego. Skarżący podniósł, że przekroczył dopuszczalną prędkość o nie więcej niż 50 km/h. Jechał z prędkością nie większą niż 120 km/h w miejscu, gdzie dopuszczalna prędkość wynosiła 70 km/h.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2015 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. (dalej: "organ II instancji") utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ II instancji wyjaśnił, że obowiązkiem organu jest wydanie decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy w przypadku, gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50km/h na obszarze zabudowanym. Powyższe wynika z przepisu art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2015 r., poz. 155 z późn. zm.), dalej: ustawa o kierujących pojazdami.

Organ II instancji podkreślił, że organy administracji nie są władne kwestionować ustaleń policji oraz prawidłowości przeprowadzonej kontroli drogowej. Zawiadomienie policji jest dowodem na okoliczność przekroczenia prędkości.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie K. M. zaskarżył powyższą decyzję w całości. Zarzucił naruszenie przepisów postępowania - art. 7 w związku z art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 102 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami.

Skarżący wniósł o uchylenie decyzji organu II instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący powtórzył argumenty podniesione w odwołaniu od decyzji organu I instancji.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona. Zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego ani przepisów postępowania.

Zgodnie z art. 102. ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia z 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2016 r., poz. 627, z późn. zm.), starosta wydaje decyzję administracyjną o zatrzymaniu prawa jazdy lub pozwolenia na kierowanie tramwajem, w przypadku, gdy kierujący pojazdem przekroczył dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 541) w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji, do dnia 3 stycznia 2016 r. podstawą wydania decyzji, o której mowa w art. 102 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz art. 103 ust. 1 pkt 5 ustawy o kierujących pojazdami była informacja o zatrzymaniu prawa jazdy na podstawie art. 135 ust. 1 pkt 1a ustawy - Prawo o ruchu drogowym, który to przepis stanowi, że do zatrzymania prawa jazdy zobowiązany jest policjant w każdym przypadku ujawnienia czynu polegającego na kierowaniu pojazdem z prędkością przekraczającą dopuszczalną prędkość o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

Starosta wydaje decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy, nadając jej rygor natychmiastowej wykonalności oraz zobowiązując kierującego do zwrotu prawa jazdy, jeżeli dokument ten nie został zatrzymany w trybie art. 135 ust. 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym (art. 102 ust. 1c ustawy o kierujących pojazdami).

Ze znajdującego się w aktach sprawy pisma z dnia 24 lipca 2015 r. wystosowanego do organu I instancji przez Wydział Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji wynika, że w dniu 24 lipca 2015 r., w wyniku kontroli drogowej, zatrzymano prawo jazdy skarżącego z powodu przekroczenia dopuszczalnej prędkości na obszarze zabudowanym o ponad 50 km/h.

Informacja ta nie została w żaden sposób przez skarżącego podważona. Na żadnym etapie postępowania nie wykazał skarżący, że informacja Policji o przekroczeniu przez niego dopuszczalnej prędkości na obszarze zabudowanym o ponad 50 km/h zawiera nieprawdziwe dane. Ogólnikowe stwierdzenie, że skarżący nie przekroczył dopuszczalnej prędkości o ponad 50 km/h nie jest wystarczające i nie daje podstaw do zakwestionowania informacji sporządzonej w trybie przewidzianym w powołanych wyżej przepisach. Bezpodstawny jest więc zarzut skarżącego, że organ naruszył przepisy art. 7 i art. 77 k.p.a., ponieważ nie wyjaśnił, z jaką prędkością jechał skarżący oraz jaka była w miejscu kontroli prędkość dopuszczalna. Podkreślić należy, że podstawą wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy nie jest informacja o przekroczeniu dopuszczalnej prędkości o określoną liczbę kilometrów na godzinę, lecz informacja o przekroczeniu dopuszczalnej prędkości o ponad 50 km/h na obszarze zabudowanym. Dla wydania decyzji wystarczająca jest więc informacja stwierdzająca zatrzymanie prawa jazdy z powodu przekroczenia na obszarze zabudowanym dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h. Skarżący nie wskazał jakiejkolwiek konkretnej okoliczności lub dowodu, które mogłyby świadczyć o nieprawdziwości informacji o przekroczeniu przez niego prędkości o ponad 50 km/h.

Prawidłowe jest zatem stanowisko organu, że zachodziły podstawy do wydania decyzji o zatrzymaniu prawa jazdy, zgodnie z przepisem art. 102 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 102 ust. 1c ustawy o kierujących pojazdami. Dodać należy, że informacja przekroczeniu przez skarżącego prędkości dopuszczalnej i o zatrzymaniu z tego powodu prawa jazdy przez policjanta zobowiązywała organ do wydania decyzji. Przepis art. 102 ust. 1 pkt 4 nie daje bowiem organowi możliwości odstąpienia od zatrzymania prawa w drodze decyzji w przypadku uzyskania informacji, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw i braku podstaw do jej kwestionowania.

Należy zwrócić uwagę, że wyrokiem z 11 października 2016 r. w sprawie K 24/15 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 102 ust. 1 pkt 4 i ust. 1c ustawy o kierujących pojazdami w związku z art. 135 ust. 1 pkt 1a lit. a ustawy - Prawo o ruchu drogowym w zakresie, w jakim przewiduje stosowanie wobec tej samej osoby, za ten sam czyn, sankcji administracyjnej w postaci zatrzymania prawa jazdy i odpowiedzialności prawnokarnej za wykroczenie, jest zgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 4 ust. 1 Protokołu nr 7 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonego 22 listopada 1984 r. w Strasburgu (Dz.U.2003.42.364) i art. 14 ust. 7 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, otwartego do podpisu w Nowym Jorku 19 grudnia 1966 r. (Dz.U.1977.38.167), natomiast w zakresie, w jakim nie przewiduje sytuacji usprawiedliwiających - ze względu na stan wyższej konieczności - kierowanie pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym, jest niezgodny z art. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji.

Skarżący nie powoływał się ani w postępowaniu administracyjnym, ani w postępowaniu przed sądem na kierowanie pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym ze względu na stan wyższej konieczności. Jak już była o tym mowa, skarżący stawia tylko bardzo ogólnikowe zarzuty, nie przedstawia natomiast jakichkolwiek konkretnych okoliczności mogących usprawiedliwiać kierowanie pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości.

Z przytoczonych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.).