Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 18 stycznia 2008r., sygn. akt VIII SA/Wa 578/07 odmówił skarżącym D. i S. K. przyznania prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych. Sąd pierwszej instancji ustalił, że wnioskodawcy utrzymują się z emerytur w łącznej wysokości około [...] zł netto. Jako jedyny majątek skarżący wymienili mieszkanie o powierzchni [...] m2 i komórki gospodarcze, natomiast ich wydatki sprowadzają się do opłat za gaz – [...] zł, drewno na opał – [...] zł, podatek od nieruchomości – [...] zł, telefon [...] zł, woda – [...] zł, leki [...] zł, światło – [...] zł, węgiel na opał – [...] zł, ubezpieczenie – [...] zł. Nadto skarżący wspomagają materialnie swojego syna otrzymującego rentę w wysokości [...] zł. Sąd uznał, że biorąc pod uwagę wysokość dochodów wnioskodawców w zestawieniu z nieudokumentowanymi kosztami utrzymania rocznego, skarżący nie wykazali, że nie są w stanie ponieść kosztów związanych z własnym udziałem w sprawie.
Na powyższe postanowienie D. i S. K. złożyli zażalenie podnosząc, że są w podeszłym wieku i wydają znaczne kwoty na leczenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Należy podkreślić, że instytucja prawa pomocy jest wyjątkiem od generalnej zasady wyrażonej w art. 214 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zgodnie z którą do uiszczenia kosztów sądowych obowiązany jest ten, kto wnosi do Sądu pismo podlegające opłacie lub powodujące wydatki. W myśl art. 246 § 1 pkt 2 ww. ustawy Sąd może przyznać osobie fizycznej prawo pomocy w zakresie częściowym, jeżeli osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Powołany przepis nie pozostawia wątpliwości co do tego, że inicjatywa dowodowa zmierzająca do wykazania, iż zachodzą przesłanki dla uwzględnienia wniosku, spoczywa na wnioskodawcy.
W odniesieniu do zarzutów zażalenia stwierdzić należy, że Sąd I instancji zbadał wnikliwie sytuację majątkową skarżących i biorąc po uwagę deklarowane dochody, zasadnie doszedł do przekonania, że poniesienie kosztów postępowania sądowego, nie przekracza ich możliwości finansowych. W szczególności Sąd trafnie stwierdził, iż koszty postępowania związane z prowadzeniem przed sądem tej konkretnej sprawy należą do najniższych, bowiem jedyny koszt, jaki skarżący zobowiązani są ponieść w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, aby ich skarga została rozpoznana, stanowi wpis od tej skargi w kwocie 100 zł. Natomiast wyjaśnienia zawarte w zażaleniu, stanowiące jedynie gołosłowne twierdzenia o złej sytuacji materialnej stron, nie mają natomiast wpływu na prawidłowość ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji.
W tej sytuacji należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, iż wnioskodawcy nie wykazali przesłanek przemawiających za uwzględnieniem wniosku o przyznanie prawa pomocy.
Z powyższych przyczyn orzeczono jak w sentencji, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
