Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.), Sędziowie sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk, sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys, Protokolant st. sekretarz sądowy Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi E. M. na uchwałę Zarządu Województwa P. w B. z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności postępowania konkursowego na stanowisko Dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Ośrodka Rehabilitacji w S. 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały; 2. zasądza od Zarządu Województwa P. w B. na rzecz skarżącego E. W. M. kwotę 257,00 (dwieście pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zarząd Województwa P. uchwałą z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...], na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590) oraz § 8 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 lutego 2012 r. w sprawie sposobu przeprowadzania konkursu na niektóre stanowiska kierownicze w podmiocie leczniczym niebędącym przedsiębiorcą (Dz. U. z 2012 r., poz. 182), stwierdził nieważność postępowania konkursowego na stanowisko Dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Ośrodka Rehabilitacji w S. ze względu na zaistnienie okoliczności wskazujących na powiązania faktyczne przewodniczącego komisji konkursowej z osobą przystępującą do konkursu, które budzą uzasadnione wątpliwości co do jego bezstronności.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ podniósł, iż postępowanie konkursowe na stanowisko Dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Ośrodka Rehabilitacji w S. zostało wszczęte na podstawie uchwały Nr [...] Zarządu Województwa P. z dnia [...] sierpnia 2012 r. w sprawie wszczęcia postępowania konkursowego na stanowisko Dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Ośrodka rehabilitacji w S. i powołania komisji konkursowej. W dniu 5 listopada 2012 r. odbyło się posiedzenie komisji konkursowej, która oceniła oferty złożone do konkursu i następnie przeprowadziła indywidualne rozmowy ze wszystkimi kandydatami przystępującymi do konkursu. W wyniku tajnego głosowania, bezwzględną większością głosów, został wybrany E. W. M. jako kandydat na stanowisko Dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Ośrodka Rehabilitacji w S.

Dalej organ wyjaśnił, że podczas posiedzenia komisji konkursowej w dniu 5 listopada 2012 r., wszyscy członkowie komisji złożyli pisemne oświadczenia, że nie podlegają wykluczeniu ze składu komisji konkursowej na stanowisko Dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Ośrodka Rehabilitacji w S. z przyczyn, o których traktuje przepis § 5 ust. l i 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia dnia 6 lutego 2012 r. w sprawie sposobu przeprowadzania konkursu na niektóre stanowiska kierownicze w podmiocie leczniczym niebędącym przedsiębiorcą (Dz. U. z 2012 r. póz. 182). Powyższe oświadczenia, wobec braku wiedzy organu ogłaszającego konkurs o okolicznościach mogących świadczyć o niezgodności z prawdą przedmiotowych oświadczeń, zostały przyjęte za podstawę dopuszczenia członków komisji do udziału w pracach komisji. Po rozstrzygnięciu konkursu, zostało wszczęte postępowanie wyjaśniające przez Centralne Biuro Antykorupcyjne w zakresie powiązań faktycznych członków komisji konkursowej z osobami przystępującymi do konkursu, które budziłyby uzasadnione wątpliwości co do ich bezstronności. Przeprowadzone przez Centralne Biuro Antykorupcyjne postępowanie wykazało, że członkiem komisji konkursowej był m.in. C. C., pełniący funkcję przewodniczącego komisji konkursowej, który wraz z kandydatem przystępującym do konkursu – E. W. M., jest członkiem Rady Powiatu S. z ramienia Platformy Obywatelskiej.

W ocenie Zarządu Województwa P., powiązania faktyczne przewodniczącego komisji konkursowej z osobą przystępującą do konkursu – E. W. M., budzą uzasadnione wątpliwości co do bezstronności przewodniczącego komisji konkursowej i są wystarczającą podstawą do unieważnienia przedmiotowego postępowania konkursowego w oparciu o § 8 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia.

E. W. M., po uprzednim bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skargę na opisaną wyżej uchwałę, zarzucając jej naruszenie § 5 ust.1 i § 8 ust.1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 lutego 2012 r. poprzez niewskazanie, na czym polegają powiązania faktyczne przewodniczącego komisji konkursowej ze skarżącym i jaki to miało lub mogło mieć wpływ na ewentualną bezstronność w podejmowaniu przez komisję konkursową decyzji o wynikach konkursu. W uzasadnieniu skargi jej autor przyznał, że w dniu powoływania komisji konkursowej oraz w czasie trwania konkursu był i nadal jest wraz z Przewodniczącym Komisji Konkursowej C. C. członkiem partii Platformy Obywatelskiej, jednakże fakt bycia członkiem jednej partii politycznej nie wyczerpuje, w ocenie skarżącego, przesłanki z § 5 ust.1 cytowanego rozporządzenia.

Marszałek Województwa w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SA/Bk 749/13, oddalił skargę. W uzasadnieniu wyroku Sąd ten stwierdził, że skarżący posiada legitymację skargową i posiada interes prawny w zaskarżeniu przedmiotowej uchwały, jednakże okoliczności przedstawione w uzasadnieniu uchwały uzasadniały unieważnienie konkursu na stanowisko dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Ośrodka Rehabilitacji w S., albowiem istniejące powiązania mogą budzić uzasadnione wątpliwości co do bezstronności Przewodniczącego Komisji Konkursowej.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej na powyższy wyrok, wyrokiem z dnia 26 lutego 2015 r. w sprawie II OSK 1584/14, uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do rozpoznania WSA w Białymstoku. W uzasadnieniu wyroku NSA wskazał, że E. W. M. był legitymowany do wniesienia skargi na uchwałę Zarządu Województwa P. w przedmiocie stwierdzenia nieważności tego postępowania konkursowego. W ocenie tego Sądu, uzasadnienie wyroku sądu I instancji zawiera braki w zakresie przedstawienia stanu sprawy, wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienia w odniesieniu do zarzucanego przez skarżącego nieustosunkowania się do podnoszonej przez niego okoliczności, że przesłanka faktycznych powiązań pomiędzy skarżącym a przewodniczącym komisji konkursowej, na którą powołano się stwierdzając nieważność postępowania konkursowego, była organowi znana już w czasie postępowania konkursowego, a zatem nie była okolicznością ujawnioną po zakończeniu postępowania konkursowego, a sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w ogóle się do tego zarzutu nie ustosunkował.

Dalej Sąd ten wskazał, że sąd I instancji nie ustosunkował się także do kwestii zachowania w niniejszej sprawie wymogów przewidzianych w § 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie sposobu przeprowadzenia konkursu oraz nie wyjaśnił podstawy zawartego w końcowej części uzasadnienia wyroku stwierdzenia, że postępowanie wyjaśniające prowadzone przez Centralne Biuro Antykorupcyjne wykazało, że E. W. M. jest "członkiem Rady Powiatu Suwalskiego z ramienia Platformy Obywatelskiej". Nie ustosunkował się również do podnoszonych przez skarżącego zarzutów dotyczących sprzeczności z prawem zaskarżonej uchwały z powodu jej doręczenia bez uzasadnienia. W aktach sprawy brak też dowodów, że Sąd I instancji przeprowadził kontrolę zachowania w niniejszej sprawie wymogów procedury uchwałodawczej, wynikających z ustawy o samorządzie województwa oraz z obowiązującego w województwie podlaskim statutu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 1647) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 przywołanego aktu). W myśl art. 3 § 2 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016, poz. 718, dalej: p.p.s.a.) zakres kontroli administracji publicznej obejmuje również orzekanie w sprawach skarg na akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej.

Na wstępie należy wskazać, że niniejsza sprawa była przedmiotem wyrokowania Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyniku złożonej przez skarżącego skargi kasacyjnej, wyrokiem z dnia 26 lutego 2016 r., sygn. akt II OSK 1584/14, uchylił zaskarżony wyrok WSA w Białymstoku z dnia 4 marca 2014 r., sygn. akt II SA/Bk 749/13 i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania temu Sądowi.

Uchylenie zaskarżonego wyroku przez NSA i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania skutkuje powrotem do sytuacji, która istniała przed wydaniem wyroku przez sąd pierwszej instancji. Stosownie bowiem do treści art. 190 p.p.s.a. wojewódzki sąd administracyjny, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Podkreślić przy tym należy, że rozpatrując ponownie sprawę wojewódzki sąd administracyjny związany jest nie tylko wykładnią prawa dokonaną przez sąd kasacyjny, ale również wyrażonymi w orzeczeniu tego sądu ocenami prawnymi i wskazaniami co do dalszego postępowania.

Dokonując kontroli zaskarżonej uchwały oraz mając na względzie treść wyroku NSA z dnia 26 lutego 2016 r., skład orzekający w niniejszej sprawie doszedł do przekonania, że narusza ona prawo w sposób powodujący konieczność jej wyeliminowania z obrotu prawnego, a zatem skarga zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem zaskarżenia jest uchwała Zarządu Województwa P. z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...], która stwierdziła nieważność postępowania konkursowego na stanowisko Dyrektora Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Ośrodka Rehabilitacji w S.

Źródła legitymacji skargowej skarżącego w realiach niniejszej sprawy poszukiwać należy w art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 596 ze zm. – stan prawny z daty podjęcia uchwały). Także NSA w cyt. wyroku stwierdził, że E. W. M. był legitymowany do wniesienia skargi na uchwałę Zarządu Województwa P. w przedmiocie stwierdzenia nieważności tego postępowania konkursowego, a Sąd w składzie niniejszym wykładnią tą jest związany.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest także, iż skarżący spełnił przesłankę bezskutecznego wezwania do usunięcia naruszenia prawa oraz, że skarga została wniesiona w terminie wynikającym z art. 53 § 2 p.p.s.a., tj. w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu uchwały z dnia 2 lipca 2013 r., będącej odpowiedzią organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Na samym początku podkreślenia wymaga, że NSA w cytowanym wyroku nakazał, że w ponownie prowadzonym postępowaniu Wojewódzki Sąd Administracyjny winien wskazać, jaki stan faktyczny przyjmuje za podstawę swojego rozstrzygnięcia oraz jaka jest podstawa prawna tego rozstrzygnięcia i wyczerpująco tę podstawę prawną wyjaśnić. Ponownie rozpoznając sprawę Sąd I Instancji winien uwzględnić treść obowiązujących przepisów materialnych i proceduralnych do oceny legalności zaskarżonej w niniejszej sprawie uchwały, odnosząc je do oceny stanu faktycznego w tej sprawie, w tym w szczególności do przeprowadzonej w sprawie procedury uchwałodawczej, z uwzględnieniem przesłanek przewidzianych w cytowanym powyżej rozporządzeniu w sprawie sposobu przeprowadzania konkursu na niektóre stanowiska kierownicze w podmiocie leczniczym niebędącym przedsiębiorcą.

Wykonując zatem, zgodnie z art. 190 p.p.s.a., wytyczne tego Sądu, zauważyć jednak należy, że orzeczenia sądów administracyjnych mają charakter kasacyjny. Z tego właśnie względu podstawą orzekania dla sądu administracyjnego jest materiał dowodowy i faktyczny sprawy zgromadzony przez organy w postępowaniu administracyjnym. Według art. 133 § 1 p.p.s.a. sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Chodzi tu o akta obrazujące stan faktyczny i prawny sprawy w chwili wydania zaskarżonego aktu lub czynności, ponieważ sąd przeprowadza jedynie kontrolę działania organu administracyjnego. W konsekwencji sądy administracyjne nie dokonują ustaleń faktycznych. W postępowaniu sądowoadministracyjnym jest jedynie możliwe przeprowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego z dokumentów, na zasadach określonych w art. 106 § 3 p.p.s.a. Ze względu na kontrolne funkcje sądu administracyjnego sąd może dokonywać tylko takich ustaleń faktycznych, które są niezbędne dla oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu. Nie może natomiast dokonywać ustaleń, które mogłyby służyć merytorycznemu załatwieniu sprawy rozstrzygniętej zaskarżonym aktem. Inaczej mówiąc – nie może w tym zakresie wyręczać organu administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 20 lutego 2013 r., sygn. akt II GSK 150/11). Powyższe, w ocenie niniejszego składu orzekającego oznacza, że wytyczne NSA z omawianego wyroku należy rozumieć nie jako obowiązek czynienia przez sąd ustaleń za organ i wskazywania także za organ podstawy prawnej mającej zastosowanie w tak ustalonym stanie faktycznym, tylko jako obowiązek wyjaśnienia przez sąd, czy organ prawidłowo ustalił stan faktyczny i podstawę prawną rozstrzygnięcia.

Kierując się zatem wytycznymi NSA z wyroku z dnia 26 lutego 2016 r. stwierdzić należy, że okoliczności uzasadniające unieważnienie postępowania konkursowego na dyrektora w podmiocie leczniczym określa § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 lutego 2012 r. w sprawie sposobu przeprowadzania konkursu na niektóre stanowiska kierownicze w podmiocie leczniczym niebędącym przedsiębiorcą (Dz. U. z 2012 r., poz. 182). Jako podstawę w zaskarżonej uchwale organ wskazał § 8 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia. Zgodnie z tym przepisem postępowanie konkursowe jest nieważne w przypadku ujawnienia, po zakończeniu postępowania konkursowego, że do składu komisji konkursowej powołane zostały osoby, o których mowa w § 5 ust. 1. Z kolei z § 5 ust. 1 rozporządzenia wynika, że w skład komisji konkursowej nie może być powołana osoba, która jest małżonkiem lub krewnym albo powinowatym do drugiego stopnia włącznie osoby, której dotyczy postępowanie konkursowe, albo pozostaje wobec niej w takim stosunku prawnym lub faktycznym, że może to budzić uzasadnione wątpliwości co do jej bezstronności.

W ocenie niniejszego składu orzekającego, podejmując zaskarżoną uchwałę w oparciu o § 8 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia, organ nie ustalił i nie ocenił w sposób prawidłowy faktycznych powiązań między skarżącym i przewodniczącym komisji konkursowej, czym naruszył ten przepis, a naruszenie to ma charakter istotny. Powołanie się w tym względzie na postępowanie wyjaśniające prowadzone przez Centralne Biuro Antykorupcyjne, bez należytej oceny wyników tego postępowania, czyni przedwczesnym wyciągnięcie wniosków, jakich dokonał organ. Powyższe stanowisko jest tym bardziej uprawnione, gdy się zważy, że z materiału dowodowego wynika, że przesłanka faktycznych powiązań pomiędzy skarżącym a przewodniczącym komisji konkursowej mogła być już znana organowi w czasie postępowania konkursowego, a zatem nie była okolicznością ujawnioną po zakończeniu postępowania konkursowego. A tylko ujawnienie tej przesłanki już po zakończeniu postępowania konkursowego uprawniało organ do podjęcia uchwały w oparciu o tę podstawę. Organ w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały w ogóle się do tej kwestii nie ustosunkował, przez co naruszył wskazany przepis i, jak już wyżej wskazano, naruszenie to miało charakter istotny.

W ocenie Sądu zauważenia także wymaga, że jak stanowi § 8 ust. 2 rozporządzenia, wniosek o stwierdzenie nieważności postępowania konkursowego zgłasza się do właściwego podmiotu w terminie 14 dni od dnia wybrania przez komisję konkursową kandydata na stanowisko objęte konkursem. W stanie faktycznym niniejszej sprawy organ nie wyjaśnił, czyj wniosek i z jakiej daty był podstawą do wydania uchwały. Z akt administracyjnych wynika natomiast, że w dniu 19 listopada 2012 r. (pismo z dn. 16 listopada 2012 r.) wniosek taki został złożony przez G. O. i mieścił się on w terminie określonym w § 8 ust. 2 rozporządzenia, jednakże został on rozpoznany uchwałą Zarządu Województwa P. z dnia [...] grudnia 2012 r., Nr[...]. Zachodzi zatem uzasadniona wątpliwość, że to nie ten wniosek był podstawą wszczęcia postępowania zakończonego wydaniem zaskarżonej uchwały z dnia [...] kwietnia 2013 r. Ze zgromadzonego natomiast materiału dowodowego w aktach administracyjnych nie wynika, aby był jakiś inny wniosek, a przynajmniej organ na ten temat w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały się nie wypowiedział. Powyższe, w ocenie Sądu, daje podstawę do przyjęcia, że organ podjął uchwałę bez wymaganego wniosku złożonego w określonym terminie. Podstawą bowiem do wydania przedmiotowej uchwały musiał być wniosek złożony w terminie określonym w cyt. przepisie, a nie jak przyjął organ, przeprowadzenie przez Centralne Biuro Antykorupcyjne postępowania bez uwzględnienia upływu, wskazanego w tym przepisie, terminu.

Sąd nie podziela stanowiska organu wyrażonego w uchwale Zarządu Województwa P. z dnia [...] lipca 2013 r., Nr [...], że termin określony w § 8 ust. 2 rozporządzenia ma jedynie charakter instrukcyjny i że uchwałę organ może podjąć nawet bez stosownego wniosku. Przeczy temu przyjęte przez ustawodawcę w omawianym przepisie jednoznaczne sformułowanie: "wniosek o stwierdzenie nieważności postępowania konkursowego zgłasza się do właściwego podmiotu w terminie 14 dni od dnia wybrania przez komisję konkursową kandydata na stanowisko objęte konkursem". Gdyby bowiem przyjąć argumentację organu, to przepis ten ewentualnie musiałby mieć sformułowanie: "postępowanie o wszczęcie nieważności postępowania konkursowego wszczyna się w terminie 14 dni od wykrycia podstawy określonej w ust. 1".

Zdaniem więc Sądu, podjęcie uchwały bez wniosku i bez zachowania terminu, o którym mowa w § 8 ust. 2 rozporządzenia, stanowi także istotne naruszenie tego przepisu, które daje podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały.

Odnośnie natomiast zarzutu dotyczącego doręczenia skarżącemu uchwały bez uzasadnienia stwierdzić należy, że stanowi to naruszenie przepisów postępowania, jednakże naruszenie to nie ma znamion charakteru istotnego, które wpływałoby na ważność zaskarżonej uchwały.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. W sprawie niniejszej przepisem szczególnym jest art. art. 83 ustawy z dnia z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (t.j. Dz.U z 2016 r., poz. 486). Zgodnie z ust. 1 tego przepisu, nie stwierdza się nieważności uchwały organu samorządu województwa po upływie jednego roku od dnia jej podjęcia, chyba że uchybiono obowiązkowi przedłożenia uchwały w terminie określonym w art. 81, albo jeżeli uchwała jest aktem prawa miejscowego. Z kolei ust. 2 tego przepisu stanowi, że jeżeli nie stwierdzono nieważności uchwały z powodu upływu terminu określonego w ust. 1, a istnieją przesłanki stwierdzenia nieważności, sąd administracyjny orzeka o niezgodności uchwały z prawem. Uchwała taka traci moc prawną z dniem orzeczenia o jej niezgodności z prawem. Przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego co do skutków takiego orzeczenia stosuje się odpowiednio.

Przedmiotowa uchwała nie jest aktem prawa miejscowego, a ponadto upłynął rok od jej uchwalenia. Jednakże z akt sprawy nie wynika, aby Marszałek Województwa P., zgodnie z art. 81 ustawy, przedłożył ją Wojewodzie P. w ciągu 7 dni od dnia jej podjęcia. Powoduje to zatem, że w stanie faktycznym i prawnym sprawy, należało stwierdzić nieważność zaskarżonej uchwały w całości, a nie orzekać o tym, że została wydana z naruszeniem prawa.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 147 § 1 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 200 p.p.s.a. i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490, j.t.). Na zasądzone koszty składają się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 240 zł oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.