Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska (spr.), Sędziowie WSA Maria Werpachowska, Sławomir Antoniuk, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 7 lutego 2017 r. sprawy ze skargi Fundacji [...] z siedzibą w [...] na bezczynność Polskiego Związku Alpinizmu w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] stycznia 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej oddala skargę

Wnioskiem z dnia [...] stycznia 2016 r. Fundacja "[...]" z siedzibą w N. zwróciła się do Polskiego Związku Alpinizmu o udostępnienie informacji publicznej w zakresie:

kopii sprawozdań z przeprowadzonych w latach od 2008 do 2015 kursów kiperskich oraz staży ekiperskich, które były organizowane przez Polski Związek Alpinizmu;

kopii umów zawartych z osobami (instruktorami) prowadzącymi szkolenia (kursy i staże ekiperskie) opisane w pytaniu nr 1;

kopii dokumentów księgowych (np. rachunków, faktur itp.) na podstawie których PZA wypłacał wynagrodzenie osobom (instruktorom) prowadzącym szkolenia (kursy i staże ekiperskie) opisane w pytaniu nr 1 oraz o pełną kopię tych dokumentów wraz ze stosownymi dekretacjami księgowymi.

W dniu [...] lutego 2016 r. Polski Związek Alpinizmu poinformował wnioskodawcę drogą elektroniczną, że na otrzymany wniosek udzieli odpowiedzi w terminie 2 miesięcy od daty otrzymania.

Pismem z dnia [...] lutego 2016 r. (które wpłynęło do organu w dniu [...] marca 2016 r.) Fundacja "[...]" wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Polskiego Związku Alpinizmu w przedmiocie nieudostępnienia informacji publicznej zgodnie z wnioskiem z dnia [...] stycznia 2016 r.

Po wpłynięciu skargi Polski Związek Alpinizmu w dniu [...] marca 2016 r. przesłał wnioskodawcy drogą elektroniczną skany dokumentów informując jednocześnie, iż innych wnioskowanych dokumentów nie posiada oraz, że wnioskodawca jest już w posiadaniu dokumentów dotyczących roku 2014, gdyż otrzymał je w odpowiedzi na jeden z kilkudziesięciu wcześniejszych wniosków.

W odpowiedzi na skargę Polski Związek Alpinizmu wniósł natomiast o umorzenie postępowania na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. jako bezprzedmiotowego, bowiem skarżącemu zostały udostępnione informacje, ewentualnie o oddalenie skargi na podstawie art. 151 P.p.s.a. oraz zasądzenia kosztów postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 30 czerwca 2016 r. sygn. akt II SAB/WA 175/16 oddalił skargę

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż w rozpoznawanej sprawie nie ulega wątpliwości, że Polski Związek Alpinizmu jest podmiotem obowiązanym do udostępnienia informacji publicznej.

W sprawie nie było, też kwestionowane przez organ, że informacje objęte wnioskiem skarżącego z dnia [...] stycznia 2016 r. będącego przedmiotem skargi na bezczynność, posiadają walor informacji publicznej. Żądanie wniosku dotyczyło bowiem wytworzonej przez organ dokumentacji związanej z jego działalnością określonej w pkt. 1, 2 i 3 wniosku. Wnioskowane informacje stanowią zatem informację "o sprawach publicznych" i mieszczą się w zakresie przedmiotowym art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p.

Kwestią sporną pozostaje natomiast to, czy w dacie wniesienia skargi Polski Związek Alpinizmu pozostawał w bezczynności względem wniosku Fundacji.

W niniejszej sprawie organ wskazał bowiem, iż udzieli odpowiedzi na wniosek w terminie 2 miesięcy od jego otrzymania. Termin ten upływał [...] marca 2016 r., nie można zatem wskazać, że w dniu wniesienia skargi, tj. w dniu [...] marca 2016 r. organ pozostawał w bezczynności na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wyrok powyższy stał się prawomocny z dniem 20 września 2016 r.

Pismem z dnia [...] sierpnia 2016 r. (które wpłynęło do organu w dniu [...] września 2016 r.) Fundacja "[...]" wniosła kolejną skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Polskiego Związku Alpinizmu w przedmiocie nieudostępnienia informacji publicznej zgodnie z wnioskiem z dnia [...] stycznia 2016 r. w określonym terminie i zakresie.

W skardze zarzuciła organowi naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej wnosząc o:

1. dołączenie do akt niniejszej sprawy akt sprawy sygn. akt II SAB/Wa 175/16 jako materiału dowodowego;

2. zobowiązanie strony przeciwnej do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznej zgodnie z wnioskiem z dnia [...] stycznia 2016 r.;

zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargo wskazano, iż w dniu [...] marca 2016 r. do Fundacji "[...]" dotarła wiadomość e-mail zawierająca część informacji publicznych, o których udostępnienie wnioskowano (udostępnione zostały informacje publiczne wskazane w punktach 1 i 3 wniosku). Jednocześnie udostępnione informacje były niepełne z uwagi na usunięcie (anonimizację) części danych w postaci imion i nazwisk osób będących uczestnikami kursów i staży ekiperskich i zawartych w sprawozdaniach złożonych w biurze PZA. W udostępnionej dokumentacji brak było także dokumentów dotyczących lat 2008 i 2009, o których udostępnienie wnioskowano. Podmiot zobowiązany nie uzasadnił jednocześnie przyczyn nieposiadania informacji wskazanych w punkcie 2 (w całości), a także w punktach 1 i 3 (w części dotyczącej lat 2008 i 2009) wniosku oraz nie wydał wymaganej decyzji administracyjnej niezbędnej w przypadku odmowy udostępnienia informacji publicznej w zakresie danych osób biorących udział w szkoleniach ekiperskich.

Podkreślono przy tym, iż w orzecznictwie sądów powszechnych ugruntował się pogląd wyrażony w uzasadnieniu do wyroku z dnia 27 września 2012 r. WSA w Gorzowie Wielkopolskim (sygn. akt II SA/Go 500/12), że "udostępnienie informacji obejmujące także informację o nieposiadaniu żądanych dokumentów nie może ograniczać się wyłącznie do stwierdzenia jej nieposiadania. Konieczne jest wyjaśnienie przyczyn takiego stanu rzeczy. Dlatego informacja odmowna powinna wyjaśniać nie tylko to, że organ nie posiada żądanych danych, ale również tego przyczyny, ewentualnie inne informacje, które mogą mieć wpływ na sytuację faktyczną i prawną wnioskodawcy." W niniejszej sprawie strona przeciwna nie zawarła natomiast w odpowiedzi na wniosek żadnych wyjaśnień nieposiadania części informacji publicznych.

Odnosząc się natomiast do kwestii usunięcia (i tym samym nie udostępnienia) części informacji publicznych przez organ poprzez anonimizację danych (imion i nazwisk) osób będących uczestnikami kursów i staży ekiperskich, skarżąca wskazała, iż działanie to nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach prawa, co potwierdza orzecznictwo sądów w podobnych sprawach. Odrębną sprawą jest natomiast fakt przeprowadzenia tych działań bez wydania stosownej decyzji zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Skarżąca zaznaczyła przy tym, iż uczestnicy szkoleń prowadzonych przez Polski Związek Alpinizmu są beneficjentami środków publicznych, z których finansowane są koszty organizacji kursów i staży ekiperskich (zarówno w zakresie opłacenia kadry szkoleniowej, jak też zakupienia materiałów niezbędnych do przeprowadzenia takich szkoleń). Dodatkowo dane uczestników szkoleń, jak również osób, które nabywają określone uprawnienia w wyniku ich odbycia, są podawane do publicznej wiadomości przez Polski Związek Alpinizmu .

Wskazuje to zatem jednoznacznie na dodatkowe przesłanki braku podstaw do dokonania anonimizacji przez podmiot zobowiązany, w postaci rezygnacji przez osoby fizyczne z przysługującego im prawa do ochrony danych osobowych. Udostępnienie informacji w zakresie danych osób uczestniczących w szkoleniach finansowanych ze środków publicznych ma znaczenie dla oceny funkcjonowania instytucji oraz osób pełniących funkcje publiczne, a ich udostępnienie służy dobru publicznemu, jakim jest jawność działania podmiotów publicznych oraz wydatkowania środków publicznych. Jest też podyktowane potrzebą transparentności życia publicznego i nie narusza w żaden sposób prawa do ochrony prywatności. PZA realizuje szkolenia na podstawie umów zawieranych z Ministerstwem Sportu i Turystyki.

Polski Związek Alpinizmu w odpowiedzi na skargę wniósł o umorzenie postępowania na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. jako bezprzedmiotowego, bowiem stronie skarżącej zostały udostępnione wnioskowane informacje, ewentualnie o oddalenie skargi na podstawie art. 151 P.p.s.a., a także zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko organ przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania w sprawie wskazując, iż stronie skarżącej udostępnione zostały wszystkie informacje, o które wnosiła w swoim e-mailu z dnia [...] stycznia 2016 r., a które znajdowały się z posiadaniu PZA. Odpowiedź została udzielona w formie wiadomości e-mail w dniu [...] marca 2016 r. (wraz z załącznikami). W związku z powyższym postępowanie ze skargi na bezczynność powinno zostać umorzone, jako bezprzedmiotowe, stosownie do treści art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. Organ zwrócił przy tym uwagę na regułę wynikającą z art. 4 ust. 3 u.d.i.p., zgodnie z którą tylko podmiot znajdujący się w posiadaniu informacji publicznej może być zobowiązany do jej udostępnienia. A contario zatem, jeśli podmiot nie posiada danej informacji, nie ma obowiązku jej udostępniania. W takim przypadku nie jest też konieczne wydanie decyzji w trybie art. 16 u.d.i.p., a jedynie poinformowanie wnioskodawcy o braku posiadania wnioskowanych informacji (tak jak to uczynił Związek w treści wiadomości e-mail wysłanej do skarżącego dnia [...] marca 2016 r.).

Organ zaznaczył, iż Fundacja nie kwestionuje faktu, że udostępniono jej - co do zasady - informacje o które wnioskowała. Zarzuca jednak, że nie udostępniono jej pełnych informacji w tym zakresie, a mianowicie imion i nazwisk osób fizycznych - uczestników kursów (gdyż je zanonimizowano) oraz dokumentów księgowych za lata 2008 i 2009. Dane osobowe, zasadniczo nie mogą jednak stanowić informacji o sprawach publicznych, a więc informacji publicznych w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Z całą pewnością informacje o danych osobowych osób prywatnych niepełniących żadnych funkcji publicznych, ze swej istoty nie stanowią w ogóle informacji o sprawach publicznych i jako takie nie podlegają udostępnieniu, ani też odmowa udostępnienia takich informacji nie wymaga wydania decyzji administracyjnej. Fakt zanonimizowania imion i nazwisk uczestników kursów ekiperskich, a więc osób prywatnych, które nie sprawują jakichkolwiek funkcji publicznych w treści przekazanych kopii sprawozdań z kursów nie uzasadnia twierdzenia, że informacje przekazane skarżącemu były niepełne. Organ zaznaczył przy tym, że żądanie zawarte we wniosku z dnia [...] stycznia 2016 r. nie obejmowało przekazania imion i nazwisk, czy też listy osób biorących udział w kursach i szkoleniach, a jedynie kopii sprawozdań. Kopie sprawozdań zostały zatem przekazane i nie było potrzeby wydawania odrębnej decyzji administracyjnej w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej ze względu na ochronę prywatności osób fizycznych, gdyż nie tego dotyczyło żądanie strony skarżącej. Przyjęcie odmiennej interpretacji prowadziłoby do absurdalnych sytuacji, w których podmioty obowiązane do udostępniania informacji publicznej nie tylko jednocześnie udostępniałyby wnioskowane informacje, ale także wydawały decyzje w sprawie odmowy udostępnienia informacji w zakresie, w jakim dokonały zanonimizowania danych osobowych osób prywatnych.

Organ zaznaczył ponadto, że udział w kursach i szkoleniach ekiperskich nie nadaje żadnych uprawnień podmiotom w tych kursach uczestniczących. Podnosi on jedynie umiejętności uczestników kursów. Nie istnieją natomiast żadne ograniczenia w z zakresie tego, kto może osadzać punkty asekuracyjne (ringi) na publicznie dostępnych terenach wspinaczkowych. PZA robi kursy doszkalające skierowane dla członków. Są kursy autoratownictwa, pierwszej pomocy itp. Jednym z takich kursów doszkalających jest kurs ekiperski, który koncentruje się na technikach umieszczania stałych punktów asekuracyjnych. Jeśli ktoś osadza takie punkty, lepiej żeby miał większą wiedzę i umiejętności, ale nie jest to żaden wymóg prawny. Co więcej, poza bardzo nielicznymi przypadkami, osoby zajmujące się tym nie robią to pro bono. Trudno przy tym uznać, aby osoby, które biorą udział w jakichkolwiek szkoleniach, ale w związku z tym nie uzyskują jakichś dodatkowych uprawnień, a jedynie podnoszą swoje umiejętności, mogły być uznane za osoby pełniące funkcje publiczne.

W odniesieniu natomiast do braku posiadania dokumentacji księgowej za lata 2008 i 2009 organ wyjaśnił, że nie archiwizuje takiej dokumentacji przez okres dłuższy niż wynika to z ustawowych obowiązków nałożonych przepisami o rachunkowości, tj. przez okres 5 lat. Nie może zatem dziwić brak posiadania przez PZA dokumentacji, za lata 2008 i 2009, bowiem okres jej przechowywania przewidziany prawem wynosił odpowiednio do końca 2013 r. oraz do końca 2014 r.

Strona skarżąca w piśmie procesowym z dnia [...] października 2016 r. podtrzymała stanowisko zawarte w skardze. Podkreśliła, że WSA w Warszawie w wyroku w sprawie sygn. akt II SAB/Wa 175/16 przesadził o tym, że Polski Związek Alpinizmu jest podmiotem zobowiązanym oraz, że informacje objęte wnioskiem z dnia [...] stycznia 2016 r. posiadają walor informacji publicznej. Podnoszone przez pełnomocnika PZA poglądy dotyczące czynności anonimizacji nie znajdują natomiast oparcia w dotychczasowym orzecznictwie, gdyż jak wskazywały sądy powszechne usuwanie danych takich jak w przedmiotowej sprawie nie znajduje oparcia w obowiązujących regulacjach prawnych.

Odnosząc się z kolei to twierdzeń organu dotyczących braku posiadania dokumentacji księgowej za lata 2008 i 2009 strona skarżąca wskazała, iż nie zasługują one na uwzględnienie z powodu nie wzięcia pod uwagę obowiązujących przepisów prawa, odnoszących się do obowiązków przechowywania posiadanych dokumentów oraz regulujących sprawy ewentualnego brakowania (niszczenia) konkretnych dokumentów. Przywołanie przez organ przepisów ustawy o księgowości nie tłumaczy w żaden sposób braku dokumentów zawierających informacje publiczne innych niż księgowe (np.: sprawozdań z przeprowadzonych kursów kiperskich oraz staży ekiperskich, które były organizowane przez Polski Związek Alpinizmu, czy też umów zawartych z osobami prowadzącymi szkolenia).

W kontekście obowiązków przechowywania i brakowania dokumentów strona skarżąca wskazała, iż w przypadku Polskiego Związku Alpinizmu, będącego organizacją społeczną (działającą w oparciu o przepisy ustawy o sporcie oraz ustawy o stowarzyszeniach), podlega on regulacji dotyczącej niepaństwowego zasobu archiwalnego zawartej w art. 42 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz.U. 1983 Nr 38 poz. 173) i bez wątpienia w ramach swojej działalności tworzy i posiada materiały archiwalne zdefiniowane w art. 1 wskazanej ustawy. Tym samym jakiekolwiek brakowanie takich archiwalnych materiałów wymaga zgody dyrektora właściwego archiwum państwowego.

Dodatkowo, powołując się na przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych strona skarżąca podniosła, iż ustawa ta nakazuje przetwarzanie danych osobowych w taki sposób aby było ono bezpieczne, stąd niszczenie danych osobowych musi także odbywać się w sposób zapewniający należytą ich ochronę.

Skarżąca wyraziła jednocześnie polemiczny pogląd na temat konsekwencji posiadania uprawnień ekipera PZA (co następuje po odbyciu kursu, a następnie stażu organizowanego przez Polski Związek Alpinizmu). W ocenie skarżącej twierdzenie pełnomocnika organu, że "udział w kursach i szkoleniach ekiperskich nie nadaje żadnych uprawnień podmiotom w tych kursach uczestniczących" jest sprzeczne z faktem, iż wymóg posiadania takich uprawnień lub takiego "statusu" (czyli karty ekipera PZA), stanowił jedno z kryteriów do spełnienia w postępowaniach przetargowych prowadzonych przez podmioty trzecie.

Nie bez znaczenia dla tego aspektu niniejszej sprawy pozostaje także fakt zawierania regulacji związanych z wymogiem posiadania licencji ekipera PZA w umowach pomiędzy instytucjami publicznymi i Polskim Związkiem Alpinizmu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjny sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola ta, zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej zwana jako "P.p.s.a."). obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów.

W ocenie Sądu skarga na bezczynność Polskiego Związku Alpinizmu w niniejszej sprawie nie zasługuje na uwzględnienie.

Z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji postanowienia lub innego aktu lub nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt (decyzja, postanowienie lub inny akt) nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności czy bezczynność organu spowodowana został zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu, czy też wiąże się z przeświadczeniem organu, że stosowany akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, wyrażającym się np. w odmowie wydania decyzji w związku z błędnym przekonaniem organu, że załatwienie sprawy nie wymaga jej wydania (vide: T. Woś /w:/ T. Woś (red.), H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2005, s. 86).

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3).

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1764), będąca rozwinięciem konstytucyjnego prawa do informacji publicznej, reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu, i kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione.

Przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowią, że realizacja prawa do informacji publicznej w przewidzianych ustawą formach (art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 1-3) jest uzależniona od jednoczesnego, kumulatywnego spełnienia trzech przesłanek. Po pierwsze: przedmiotem żądania informacji musi być informacja publiczna w rozumieniu art. 1 oraz art. 3 ust. 2, po drugie: adresatem żądania udostępnienia informacji publicznej, na zasadach tej ustawy, zgodnie z art. 4 ust. 1, mają być "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne", ponadto (ust. 2) związki zawodowe i inne organizacje oraz partie polityczne, po trzecie: według art. 4 ust. 3 obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, będące w posiadaniu takich informacji.

Bezczynność organu w sytuacji określonej przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej, polega na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialnotechnicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Innymi słowy, z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy organ milczy wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji.

Prawo dostępu do informacji publicznej obejmuje prawo żądania udzielenia informacji o określonych faktach i stanach istniejących w chwili udzielania informacji. Wniosek zainteresowanego rodzi po stronie dysponenta informacji obowiązek jej udostępnienia w sytuacji, gdy owa informacja publiczna znajduje się w jego posiadaniu. W sytuacji zatem, gdy organ nie posiada żądanej informacji, nie można zobowiązać go do jej udzielenia.

W doktrynie i w orzecznictwie przyjmuje się, że udostępnienie informacji publicznej stanowi czynność materialno - techniczną, a formę i sposób jej udostępnienia wyznacza zakres żądania, chyba że środki techniczne organu obowiązanego do udostępnienia informacji nie pozwalają na wydanie informacji w całości zgodnie z żądaniem wnioskodawcy (art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej). Natomiast w przypadku, gdy organ administracji publicznej nie dysponuje żądanymi informacjami, nie wydaje decyzji, ponieważ nie ma do tego podstaw prawnych, ale zobowiązany jest do wyjaśnienia wnioskodawcy, iż z uwagi na ich brak nie ma fizycznej możliwości ich udostępnienia.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż w sprawie tej spełniony został zakres podmiotowy i przedmiotowy stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej, o czym przesądził już Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w prawomocnym wyroku z dnia 30 czerwca 2016 r. sygn. akt II SAB/WA 175/16.

Należy przypomnieć, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy Polski Związek Alpinizmu w dniu [...] lutego 2016 r. poinformował wnioskodawcę drogą elektroniczną, że na otrzymany wniosek udzieli odpowiedzi w terminie 2 miesięcy od daty jego otrzymania, a następnie w dniu [...] marca 2016 r. przesłał wnioskodawcy drogą elektroniczną skany dokumentów informując jednocześnie, że innych wnioskowanych dokumentów nie posiada oraz, że wnioskodawca jest już w posiadaniu dokumentów dotyczących roku 2014, gdyż otrzymał je w odpowiedzi na jeden z kilkudziesięciu wcześniejszych wniosków.

W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę treść informacji przekazanych skarżącemu przez organ drogą elektroniczną w dniu [...] marca 2016 r. r. należy stwierdzić, że Polski Związek Alpinizmu na dzień wniesienia skargi w niniejszej sprawie tj. [...] września 2016 r. nie pozostawał w bezczynności. O bezczynności organu można mówić wtedy, gdy nie rozpatrzył w terminie i w formie prawem przewidzianej żądania wnioskodawcy lub nie podjął w sprawie żadnych czynności. W rozpatrywanej sprawie natomiast, organ w zakreślonym przez siebie terminie udostępnił skarżącemu częściowo żądane informacje, wyjaśniając jednocześnie, że pozostałych informacji nie posiada.

Przepis art. 4 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej wyraźnie wskazuje, że organy administracji publicznej obowiązane są do udostępnienia informacji publicznych będących w ich posiadaniu.

W świetle powyższego za nieuzasadniony należy uznać zarzut skargi, że organ pozostaje w bezczynności, gdyż nie wyjaśnił szczegółowo przyczyn nieposiadania pozostałych żądanych dokumentów oraz nie podał podstaw prawnych dokonania czynności brakowania konkretnych dokumentów zawierających informacje publiczne.

Sąd administracyjny rozpoznając skargę na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej bada jedynie, czy żądana informacja stanowi informację publiczna oraz, czy organ udostępnił informację publiczną zgodnie z żądaniem wnioskodawcy. Zadaniem Sądu w tym postępowaniu nie jest natomiast weryfikacja udzielonych informacji pod kątem ich zgodności z prawdą, ani też ocena zgodności z prawem działań organu w zakresie realizacji obowiązku archiwizowania dokumentów, których dotyczył wniosek o udostępnienie informacji publicznej.

Nie znajduje też uzasadnienia stanowisko strony skarżącej, że w sytuacji gdy organ dokonał anonimizacji w udostępnionych sprawozdaniach danych osób biorących udział w kursach i stażach ekiperskich, powinien wydać w tym zakresie decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej.

Wydanie decyzji odmownej na podstawie przepisu art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej byłoby konieczne tylko w przypadku gdyby istota żądanej informacji dotyczyła żądania ujawnienia chronionych prawem danych wskazanych osób lub danych wrażliwych innych podmiotów.

Przedmiotem żądania zawartego w pkt 1 wniosku z dnia [...] stycznia 2016 r. było natomiast udostępnienie kopii sprawozdań z przeprowadzonych w latach od 2008 do 2015 roku kursów ekiperskich oraz staży ekiperskich. Sprawozdania te, w zakresie posiadanym przez organ zostały udostępnione, z tym że dokonano w nich anonimizacji danych osobowych uczestników kursów.

W ocenie Sądu należy zgodzić się z organem, że zawarte w tych sprawozdaniach dane uczestników kursów i staży ekiperskich nie stanowią informacji publicznej, gdyż nie dotyczą informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji.

Należy w tym miejscu podkreślić, że dostęp do informacji publicznej nie ma charakteru absolutnego i może podlegać ograniczeniom, o czym świadczy treść art. 61 ust. 3 konstytucji RP. Zgodnie z nim ograniczenie prawa do uzyskiwania informacji wskazanych w ust. 1 i 2 może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku prawnego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu państwa. Przepis art. 5 ust. 2 ustawy konkretyzuje powyższą zasadę, wskazując wprost na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Osobny katalog wartości chronionych zawierają przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r., nr 101, poz. 926 ze zm.). Art. 6 tej ustawy wskazuje, że w rozumieniu ustawy za dane osobowe uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej. Jednocześnie ustawa ta w rozdziale 8 wprowadza prawno-karną odpowiedzialność związaną z różnymi formami naruszenia tajemnicy danych osobowych.

Z zestawienia tych dwóch wartości, tj. zasady jawności informacji publicznych oraz obowiązku ochrony prywatności, tajemnic przedsiębiorcy i danych osobowych osób fizycznych, można wyprowadzić wniosek, że możliwe jest udostępnianie informacji publicznej w sposób nie naruszający wskazanych dóbr chronionych. Służy temu m. in. zastosowana przez organ w rozpatrywanej sprawie tzw. anonimizacja danych osobowych. W takim wypadku nie zachodzi potrzeba wydawania oddzielnej decyzji na podstawie art. 16 ustawy, gdyż przepis ten może mieć zastosowanie tylko w wypadku odmowy udostępnienia informacji, a nie w przypadku jej udzielenia z zachowaniem zasady ochrony dóbr chronionych. W wyroku z dnia 14 marca 2013 r., I OSK 620/12, LEX nr 1339638 Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, że z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz art. 61 ust. 3 Konstytucji wynika, że ustawodawca kreując prawo obywateli do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej, jako dobro nadrzędne nad prawem dostępu do informacji usytuował ochronę prywatności osób fizycznych – "jeżeli celem dostępu do informacji publicznej jest przejrzystość działalności organów władzy publicznej, przy jednoczesnym zachowaniu prawa do prywatności osób fizycznych (art. 5 ust. 2) to cel informacyjny jest spełniony także wówczas gdy informacja publiczna pomija dane osobowe skarżącego".

W konsekwencji należy przyjąć, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie udostępnienia danych osobowych, chyba że chodzi o informację o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadek, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

W stanie faktycznym niniejszej sprawy, poprzez udział w stażach i kursach ekiperskich uczestnicy tych kursów nie stali się ani "osobami pełniącymi funkcje publiczne" ani też "osobami mającymi związek z pełnieniem funkcji publicznych". W zakresie użytego w art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej zwrotu "osoba mająca związek z pełnieniem funkcji publicznych" nie może bowiem mieścić się każdy i jakikolwiek związek z pełnieniem funkcji publicznych, gdyż w istocie wówczas każdy nawet najdrobniejszy kontakt obywatela z podmiotem prowadzącym działalność publiczną prowadziłby do ograniczenia prawa do prywatności tego podmiotu przez pryzmat regulacji art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wskazywane przez stronę skarżącą wartości związane z potrzebą kontroli społecznej nad działaniami podmiotów publicznych oraz wydatkowaniem środków publicznych, czy transparentnością działania organów wykonujących zadania publiczne nie uzasadniają według treści art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej pozbawienia ochrony prywatności osób (w zakresie udostępniania ich danych osobowych), które przez fakt udziału w kursach i stażach ekiperskich organizowanych przez Polski Związek Alpinizmu nie uzyskują statusu osób pełniących funkcje publiczne lub mających związek z pełnieniem tych funkcji.

W sytuacji, zatem gdy organ w odpowiedzi na wniosek Fundacji z dnia [...] stycznia 2016 r. udostępnił żądane informacje, będące w jego posiadaniu, dokonując jednocześnie anonimizacji danych osobowych uczestników kursów i staży ekiperskich, to należy stwierdzić, iż nie pozostaje w bezczynności.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w sentencji wyroku.