drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego, Dostęp do informacji publicznej Spółdzielnie, Inne,  , OSK 425/04 - Wyrok NSA z 2004-08-26, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

OSK 425/04 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2004-08-26 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2004-04-02
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Elżbieta Stebnicka
Włodzimierz Ryms /przewodniczący/
Zbigniew Rausz /sprawozdawca/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Spółdzielnie
Skarżony organ
Inne
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 4 ust. 1 pkt 5
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 184
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Ryms, , Sędziowie NSA Elżbieta Stebnicka, Zbigniew Rausz (spr.), Protokolant Agnieszka Majewska, po rozpoznaniu w dniu 19 sierpnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Spółdzielni Mieszkaniowej "W." w W. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 listopada 2003 r. sygn. akt II SAB 199/03 w sprawie ze skargi Ludwika P. na bezczynność Spółdzielni Mieszkaniowej "W." w W. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 14 listopada 2003 r. II SAB 199/03 zobowiązał Spółdzielnię Mieszkaniową "W." w W. do udzielenia Ludwikowi P. odpowiedzi na jego pismo z 27 czerwca 2001 r. odnośnie przyczyn niewywieszenia w biurze Spółdzielni i na tablicach ogłoszeniowych uchwały Rady Nadzorczej z dnia 21 czerwca 2001 r. o unieważnieniu wyborów przedstawicieli OZP z grupy członkowskiej Nr 1 osiedla "G." w terminie 7 dni od zwrotu akt sprawy.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podniósł, że skarżący wystąpił 27.06.2001 r. do Spółdzielni Mieszkaniowej "W." w W. o wyjaśnienie, dlaczego jej rada nadzorcza nie zawiadomiła członków spółdzielni o przyjętej uchwale z 21.06.2001 r. w sposób określony w par. 11 ust. 7 statutu tj. przez wywieszenie tej uchwały w biurze spółdzielni i na tablicach ogłoszeniowych. Z braku reakcji na to wystąpienie wniósł on skargę na bezczynność Spółdzielni domagając się od Sądu zobowiązania jej do udzielenia żądanej informacji.

Spółdzielnia wniosła o odrzucenie lub oddalenie skargi, ponieważ nie jest ona podmiotem objętym art. 4 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej /Dz.U. nr 112 poz. 1198/, a żądanie skarżącego nie dotyczy udzielenia mu informacji publicznej. Spółdzielnia reprezentuje bowiem wyłącznie siebie, działa we własnym imieniu i na własny rachunek, nie gromadzi informacji publicznej, a sytuacji dobrowolnie zrzeszonych w niej członków nie można porównywać do członków przymusowo zrzeszonych w danej korporacji /np. samorządzie terytorialnym/ realizującej zadania publiczne, tj. dla wspólnego dobra takich podmiotów.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga Ludwika P. jest zasadna.

Sąd podkreślił, że ustawodawca konstytucyjny formułując w art. 61 Konstytucji RP zasadę "prawa do informacji" wyznaczył tym samym podstawowe zasady jego wykładni. Jeżeli bowiem stanowi ono prawo konstytucyjne, to ustawy określające tryb dostępu do informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować obywatelom i innym osobom i jednostkom szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie wyjątki winny być rozumiane wąsko.

Oznacza to stosowanie w odniesieniu do tych ustaw takich zasad wykładni, które sprzyjają poszerzaniu, a nie zwężaniu obowiązku informacyjnego. Z tego względu NSA przyjął szerokie rozumienie podmiotów zobowiązanych, wymienionych w art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z 6.09.2001 r. o dostępie do informacji publicznej /Dz.U. nr 112 poz. 1198/. Uznał też, że wśród podmiotów reprezentujących inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym znajdują się także spółdzielnie mieszkaniowe. Reprezentują one bowiem nie tylko interesy swoich członków i nie stanowią typowych spółdzielni nastawionych wyłącznie na działalność gospodarczą prowadzoną dla osiągnięcia zysku, ale mają na celu zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa. Mieści się to w kategorii szeroko pojętych zadań publicznych, gdyż zgodnie z art. 75 Konstytucji RP władze publiczne prowadzą politykę sprzyjającą zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, w szczególności przeciwdziałają bezdomności, wspierają rozwój budownictwa socjalnego oraz popierają działania obywateli zmierzające do uzyskania własnego mieszkania. Z tego też względu spółdzielnie mieszkaniowe korzystają w szerokim stopniu z pomocy państwa i pomocy jednostek samorządu terytorialnego, m.in. w postaci uzyskiwania terenów pod budownictwo. Państwo udziela też pomocy w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych - na podstawie ustawy z 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych /Dz.U. 2003 nr 119 poz. 1115/ - obejmuje poręczeniem niektóre spłaty kredytów - ustawa z 29.11.2000 r. o objęciu poręczeniem Skarbu Państwa spłaty niektórych kredytów mieszkaniowych /Dz.U. 2000 nr 122 poz. 1310 ze zm./,a także popiera niektóre formy budownictwa mieszkaniowego - por. ustawa z 26.10.1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego /Dz.U. 2000 nr 98 poz. 1070 ze zm./. Na podstawie tej ostatniej ustawy utworzono m.in. Krajowy Fundusz Mieszkaniowy, służący realizacji zadań wynikających z polityki państwa w zakresie gospodarki mieszkaniowej oraz rozwoju budownictwa mieszkaniowego /art. 16 ustawy/. Jego środki mogą być przeznaczone, zgodnie z art. 18 m.in. na pośrednie formy pomocy spółdzielniom mieszkaniowym na przedsięwzięcia inwestycyjno-budowlane mające na celu budowę lokali mieszkalnych na wynajem itp. Państwo wspiera też budownictwo mieszkaniowe przez różnorodne formy kredytowania oraz ulgi podatkowe związane z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych. Z tego względu spółdzielnie mieszkaniowe można uznać za podmioty objęte obowiązkiem informacyjnym, na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Podmioty te zobowiązane są do udzielania informacji o sprawach publicznych. Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnienie tej informacji następuje bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, chyba, że organ odmawia jej udzielenia w formie decyzji. W przewidzianym terminie spółdzielnia nie udzieliła skarżącemu żądanych informacji, ani nie wydała decyzji o odmowie z uwagi na prawnie chronione tajemnice. Pozostawała więc w bezczynności.

Od powyższego wyroku skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła Spółdzielnia Mieszkaniowa "W." reprezentowana przez radcę prawnego Dariusza W. zaskarżając wyrok ten w całości, wnosząc o jego zmianę i oddalenie skargi, względnie o jej odrzucenie.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono: 1/ naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a to naruszenie art. 26 w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 1-4 oraz art. 20 ust. 1 i 2 ustawy z 11.05.1995 r. o NSA przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, 2/ naruszenie prawa materialnego: a/ art. 1 ust. 1 ustawy z 6.09.2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że żądane przez skarżącego dane stanowią informacje publiczną w rozumieniu tej ustawy, b/ art. 4 ust. 1 ustawy, o której mowa przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie poprzez uznanie, iż Spółdzielnia Mieszkaniowa "W." wykonuje zadania publiczne, polegające w szczególności na zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa, c/ art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy przez jego niewłaściwe zastosowanie poprzez przyjęcie, iż Spółdzielnia Mieszkaniowa "W." reprezentuje inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, d/ art. 6 ust. 2 i art. 13 ustawy przez ich niewłaściwe zastosowanie, e/ art. 17 ustawy przez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że odmowa udostępnienia każdej informacji, bez względu czy jest ona informacją publiczną w rozumieniu ustawy i przez każdy podmiot, winna następować w formie decyzji, f/ naruszenie art. 61 Konstytucji RP poprzez wykładnię przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej wbrew treści normy konstytucyjnej, g/ naruszenie art. 1 par. 1 ustawy z 16.09.1982 r. - Prawo spółdzielcze oraz art. 1 ust. 1 ustawy z 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych przez ich błędną wykładnię i przyjęcie, iż celem spółdzielni mieszkaniowej nie jest tylko zaspokajanie potrzeb członków, lecz zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, rozstrzygnięcia w drodze decyzji wymaga wyłącznie odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie takiej informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 1 ustawy. Jeżeli więc treść żądania nie dotyczy informacji publicznej lecz innych danych, to odmowa ich udostępnienia nie wymaga formy decyzji. Art. 21 ustawy o dostępie do informacji publicznej stwierdza, że przepisy ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stosuje się do skarg rozpatrywanych w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej, a więc w postępowaniu, którego efektem może być udostępnienie informacji, bądź wydanie decyzji o odmowie. Dla spraw o udostępnienie innych danych, lub wobec podmiotów nie określonych w art. 4 ww. ustawy o dostępie do informacji publicznych, ustawa nie ma zastosowania, czego konsekwencją jest brak kompetencji sądu administracyjnego w rozpoznawaniu skargi. Tym samym dla zbadania kompetencji sądu administracyjnego w rozpatrzeniu skargi trzeba ustalić dwie okoliczności:

1. czy Spółdzielnia Mieszkaniowa "W." należy do grupy podmiotów określonych w art. 4 ustawy,

2/ czy żądane przez skarżącego dane stanowią informację publiczną w rozumieniu tej ustawy.

Z pisma skarżącego z 27.06.2001 r. wynika, że jego żądanie nie zmierza do otrzymania od Spółdzielni jakiejkolwiek informacji, a jest wyłącznie przejawem polemiki skarżącego z działaniami organów Spółdzielni Mieszkaniowej "W.". Sposób publikowania uchwał organów Spółdzielni wynika z ogólnodostępnego stanu prawnego regulowanego przepisami prawa jak również postanowieniami dostępnego dla wszystkich członków Statutu. Informacji o takim stanie prawnym z pewnością nie można traktować jako informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Sąd Administracyjny swoje rozstrzygnięcie oparł o twierdzenie, że spółdzielnie mieszkaniowe mają na celu zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa. Twierdzenie to narusza podstawowe zasady funkcjonowania spółdzielni jako takich. Celem działania spółdzielni mieszkaniowych jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych członków i ich rodzin /art. 1 ust. 1 ustawy z 15.12.2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych/. Wnosząca skargę kasacyjną podkreśliła, że nie jest zobowiązana do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa. Nie wynika to ani z żadnej normy prawa ani ze Statutu Spółdzielni, ani też z umów, które mogłyby Spółdzielnię łączyć z organami władz publicznych. Zgodnie z art. 1 par. 1 stawy z 16.09.1982 r. Prawo spółdzielcze, spółdzielnia jest dobrowolnym zrzeszeniem nieograniczonej liczby osób, o zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym, które w interesie swych członków prowadzi wspólną działalność gospodarczą. Zgodnie z art. 3 tej ustawy majątek spółdzielni stanowi prywatną własność jej członków. Oznacza to, że spółdzielnia mieszkaniowa jest korporacyjną osobą prawną, samodzielnie decydującą o swoim składzie osobowym, kierującą się wyłącznie interesem własnych członków i nie wykonującą co do zasady żadnych funkcji publicznych. Nie zostało też w postępowaniu ustalone, że Spółdzielnia Mieszkaniowa "W." korzysta z pomocy publicznej ani, że wniosek skarżącego w jakiś sposób z taką pomocą może się wiązać. Spółdzielnia nie reprezentuje żadnych osób ani jednostek, które wykonywałyby zadania publiczne lub dysponowały majątkiem publicznym. Zdaniem Spółdzielni Sąd dokonał błędnej wykładni przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, rozszerzając zakres podmiotów zobowiązanych na mocy tej ustawy o podmioty nie określone obowiązkiem informacyjnym.

Przepis art. 61 Konstytucji wyraźnie wskazuje na prawo obywatela do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek w zakresie w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Jest oczywiste, że spółdzielnie mieszkaniowe nie są wymienione w powołanym przepisie, a zatem ewentualny obowiązek informacyjny mógłby wynikać jedynie z wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub państwowym. Sąd w zaskarżonym wyroku natomiast nie wskazał, aby żądanie skarżącego wiązało się z wykonywaniem przez Spółdzielnię Mieszkaniową "W." jakichkolwiek zadań władzy publicznej ani z gospodarką mieniem publicznym.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Współczesny standard obywatelskiego prawa dostępu do informacji publicznej opiera się na zasadzie, że wszelka działalność jednostek sektora publicznego poddana jest kontroli publicznej. Zasada "prawa do uzyskiwania informacji" została sformułowana w art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wynika z niego, że wszelkie informacje o działalności organów władzy publicznej, osób pełniących funkcje publiczne oraz organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, powinny być ujawnione. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje również dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z wyborów powszechnych. W świetle tych unormowań zgodzić się należy ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd w zaskarżonym wyroku, że skoro prawo obywateli do uzyskiwania informacji wynika z normy ustawy zasadniczej, to ustawy określające tryb udzielania informacji powinny być interpretowane w taki sposób, aby gwarantować podmiotom uprawnionym do uzyskiwania informacji szerokie uprawnienia w tym zakresie, a wszelkie ograniczenia - jak wskazuje Konstytucja - winny być rozumiane jako wyjątek od zasady prawa do informacji. Taką ustawą regulującą tryb udzielania informacji, o których wyżej mowa jest ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej /Dz.U. nr 122 poz. 1198 ze zm./. Ustawa ta w art. 4 zawiera katalog podmiotów obowiązanych do udostępnienia obywatelom informacji publicznej. Ustawodawca katalog ten podzielił na dwie zasadnicze kategorie.

Po pierwsze do udzielania informacji publicznej zobowiązane zostały władze publiczne i inne podmioty wykonujące zadania publiczne /art. 4 ust. 1/, przy czym katalog zamieszczony w art. 4 ust. 1 ma charakter przykładowy /wskazuje na to sformułowanie "w szczególności" zawarte w tym przepisie/. Oznacza to, że każdy podmiot jest zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, jeśli wykonuje zadania publiczne i ma takie informacje. Drugą kategorię tworzą wymienione w ust. 2 art. 4 związki zawodowe i ich organizacje oraz partie polityczne, które są zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej, jeżeli takowe znajdują się w ich posiadaniu. Naczelny Sąd Administracyjny mając na uwadze wskazania normy konstytucyjnej gwarantującej obywatelom "prawo do uzyskiwania informacji" uznał w zaskarżonym skargą kasacyjną wyroku, że wśród podmiotów wymienionych w art. 4 ust. 1 pkt 5 powołanej ustawy - reprezentujących inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym - znajdują się także spółdzielnie mieszkaniowe. Reprezentują one bowiem - zdaniem Sądu - nie tylko interesy swoich członków, ale mają również na celu zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa. Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej jest to pogląd słuszny. Przemawiają za nim następujące względy.

Zgodnie z art. 1 par. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze /Dz.U. 1995 nr 54 poz. 288 ze zm./, który na podstawie art. 1 ust. 7 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych /Dz.U. 2003 nr 119 poz. 1116/ ma zastosowanie do spółdzielni mieszkaniowych - spółdzielnia jest dobrowolnym zrzeszeniem nieograniczonej liczby osób o zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym, która w interesie swoich członków prowadzi wspólną działalność gospodarczą. Wskazuje to, że spółdzielnia nie jest jednostką organizacyjną ograniczoną do ściśle określonego kręgu osób.

Przystąpić do niej może każdy, kto spełnia wymogi postawione ustawą oraz statutem spółdzielni. Zatem od strony organizacyjnej spółdzielnia jest jednostką o charakterze powszechnym, a więc w pewnym sensie i publicznym. Nie bez znaczenia dla funkcji jaką spełniają spółdzielnie mieszkaniowe w gospodarce mieszkaniowej Kraju jest aspekt historyczny dotyczący rozwoju spółdzielczości mieszkaniowej w Polsce po II-ej Wojnie Światowej i jej roli w zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa. Nie pozostaje to bowiem bez wpływu na obecną rolę spółdzielczości mieszkaniowej w gospodarce mieszkaniowej. Przypomnieć trzeba, że w latach 70-tych i 80 tych ubiegłego stulecia w wyniku decyzji ówczesnych władz państwowych spółdzielczość mieszkaniowa stała się podstawową /i w zasadzie poza budownictwem mieszkaniowym zakładów pracy jedyną/ formą zaspokajania potrzeb mieszkaniowych ludności w budownictwie wielorodzinnym.

Wprawdzie po zapoczątkowanych w 1989 r. zmianach ustrojowych państwa spółdzielnie mieszkaniowe uwolnione zostały z tego narzuconego im "obowiązku", ale wcale nie umniejszyło to znaczenia spółdzielczości mieszkaniowej w rozwiązywaniu potrzeb mieszkaniowych ludności. Zgodnie z art. 75 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, władze publiczne /państwowe i samorządu terytorialnego/ prowadzą politykę sprzyjająca zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, w szczególności przeciwdziałają bezdomności, wspierają rozwój budownictwa socjalnego oraz popierają działania obywateli zmierzające do uzyskiwania własnego mieszkania. Sprzyjanie zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, o jakim mowa w powołanym przepisie przejawia się w różnorodnych formach pomocy tworzonej przez państwo oraz jednostki samorządu terytorialnego, mającego na celu rozwijanie budownictwa mieszkaniowego oraz utrzymanie w należytym stanie istniejącego zasobu mieszkaniowego.

Z pomocy tej korzystają również spółdzielnie mieszkaniowe. Jedną z takich form pomocy jest możliwość pozyskania przez spółdzielnie mieszkaniowe terenów pod budownictwo mieszkaniowe, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego w oparciu o ustawę z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. 2000 nr 46 poz. 543 ze zm./.

Państwo udziela spółdzielniom mieszkaniowym pomocy w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych - na podstawie ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnej oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych /Dz.U. 2003 nr 119 poz. 1115 ze zm./ - art. 4, udziela dopłat do oprocentowania kredytów mieszkaniowych o stałej stopie procentowej udzielanych na cele związane z budownictwem mieszkaniowym - na podstawie ustawy z dnia 5 grudnia 2002 r. o dopłacie do oprocentowania kredytów mieszkaniowych o stałej stopie procentowej /Dz.U. nr 230 poz. 1422 ze zm./ - art. 3 ust. 2 pkt 2 - udziela poręczeń spłaty kredytów mieszkaniowych spłacanych na zasadach określonych w ustawie z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych.... na podstawie ustawy z dnia 29 listopada 2000 r. o objęciu poręczeniem Skarbu Państwa spłaty niektórych kredytów mieszkaniowych /Dz.U. nr 122 poz. 1310 ze zm./, popiera rozwój budownictwa mieszkaniowego w oparciu o ustawę z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego /Dz.U. 2000 nr 98 poz. 1070 ze zm./.

Na podstawie ostatni wymienionej ustawy utworzono Krajowy Fundusz Mieszkaniowy służący zgodnie z art. 16 ust. 1 realizacji zadań wynikających z polityki państwa w zakresie gospodarki mieszkaniowej oraz rozwoju budownictwa mieszkaniowego.

Środki tego funduszu przeznacza się m.in. na udzielanie na warunkach preferencyjnych kredytów spółdzielniom mieszkaniowym na przedsięwzięcia inwestycyjno-budowlane mające na celu budowę lokali mieszkalnych na wynajem /art. 18 pkt 1 ustawy/. Lokale mieszkalne w budynku wzniesionym przy wykorzystaniu kredytu, o którym mowa w art. 18 pkt 1 ustawy mogą być wynajęte lub oddane do używania na zasadach spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu wyłącznie osobom fizycznym, o jakich stanowi ustawa w art. 30 /spełniającym określone kryteria dochodowe/. Z postanowień tej ustawy wynika wyraźnie, że korzystając ze środków Krajowego Funduszu Mieszkaniowego, spółdzielnie mieszkaniowe uczestniczą w realizacji zadań wynikających z polityki państwa w zakresie rozwoju budownictwa mieszkaniowego. Państwo wspiera też budownictwo mieszkaniowe przez wprowadzenie ulg podatkowych związanych z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych.

Powyższe wskazuje, że stwierdzenie, iż spółdzielnie mieszkaniowe mają na celu zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa znajduje uzasadnienie. Mieści się to zatem - jak słusznie podkreślił Sąd - w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w kategorii szeroko pojętych zadań publicznych, nie ma znaczenia przy tym czy ze stworzonych przez państwo i samorząd terytorialny form pomocy skorzystała określona spółdzielnia. Ważne jest to, że istnieją formy pomocy wspierania podmiotów zajmujących się gospodarką mieszkaniową i budownictwem mieszkaniowym, o których wyżej mowa i spółdzielnie mogą z nich korzystać i korzystają. Stąd też spółdzielnie mieszkaniowe mieszczą się w katalogu podmiotów objętych obowiązkiem informacyjnym wskazanym w art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Podmioty te obowiązane są udzielać informacji dotyczących spraw publicznych. Art. 5 powołanej ustawy o dostępie do informacji publicznej przewiduje kiedy prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniom. W przypadku gdy zaistnieją określone w tej normie przesłanki, podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej może odmówić jej udostępnienia.

W świetle powyższych rozważań należy dojść do wniosku, że skarga kasacyjna Spółdzielni Mieszkaniowej "W." w W. nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Z tych względów na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ skarga kasacyjna podlegała oddaleniu.



Powered by SoftProdukt