Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Jankowska-Szostak Sędzia WSA Marcin Miemiec Protokolant Jolanta Ryndak po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 7 lipca 2011 r. sprawy ze skargi R.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie rejestracji pojazdu oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W.- powołując jako podstawę prawną art. 73 ust. 1 w zw. z art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm., zwanej dalej w skrócie "u.p.r.d."), §2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczenia pojazdów (Dz. U. Nr 133, poz. 1123 z późn. zm.) w związku z art. 890 §1 Kodeksu cywilnego oraz art. 138 §1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego - utrzymało w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] r. (Nr [...]), na mocy której zarejestrowano pojazd marki [...], numer identyfikacyjny ([...]) [...], numer rejestracyjny [...], na rzecz K.C., wydając dowód rejestracyjny, seria i numer [...], kartę pojazdu, seria i numer [...] oraz zalegalizowane tablice rejestracyjne o numerze rejestracyjnym [...].

Jak podano w uzasadnieniu rozstrzygnięcia - w dniu [...] r. do Prezydenta W. (organu rejestrującego) wpłynął wniosek K.C. (poprzednie nazwisko S.) o rejestrację - zmianę właściciela - wymienionego pojazdu. Do wniosku strona załączyła następujące dokumenty:

1.umowę darowizny ww. pojazdu zawartą w dniu [...] r. pomiędzy R.K. jako darczyńcą a K.S. i Z.S. jako obdarowanymi,

2.umowę darowizny ww. pojazdu zawartą w dniu Z.S. r. pomiędzy Z.S. jako darczyńcą a K.C. jako obdarowaną,

3.dowód rejestracyjny

4.kartę pojazdu,

5.tablice rejestracyjne,

6.potwierdzenie zawarcia ubezpieczenia OC dla pojazdu.

W dniu zaś [...] r. do organu rejestrującego wpłynęło oświadczenie R.K. (dalej jako skarżący), w treści którego wskazał, iż podpis złożony na umowie darowizny zawartej w dniu [...] r. nie został złożony przez niego oraz że umowa ta nie została sporządzona w jego obecności. Oświadczył, że nadal jest właścicielem przedmiotowego pojazdu, który nie został wydany, a on sam nie wyraża zgody na jego zarejestrowanie na rzecz wnioskodawczyni. Na dowód złożonych oświadczeń, w dniu [...] r. przedłożył kserokopię zawiadomienia złożonego przez niego w dniu [...] r. do Prokuratury Rejonowej w C. o popełnieniu na jego szkodę przestępstw przez K.C., w tym m. in. o podrobienie w dniu [...] r. umowy darowizny przedmiotowego pojazdu.

Organ rejestrujący w dniu [...] r. otrzymał informację z Prokuratury Rejonowej C.- P., iż przedmiotowa sprawa została przekazana do Prokuratury Rejonowej W.-S., a następnie w dniu [...] r. organ otrzymał odpowiedź Prokuratora Prokuratury Rejonowej W.-S., w treści którego wskazano, że w dniu [...] r. postępowanie w sprawie z zawiadomienia skarżącego zostało umorzone z powodu niestwierdzenia przestępstwa. Ponadto, w dniu [...] r., Prezydent W. otrzymał postanowienie Sądu Rejonowego dla W.-S., (sygn. akt [...]), w treści którego wskazano, iż w zakresie podrobienia w dniu [...] r. darowizny przedmiotowego pojazdu przez K.C. i Z.S., nie uwzględniono zażalenia skarżacego i postanowienie Prokuratury Rejonowej W.S. ([...]) wydane w dniu [...] r. o umorzeniu dochodzenia w tej sprawie zostało utrzymane w mocy.

Organ rejestrujący przedmiotowy pojazd oceniając zgromadzone w postępowaniu dowody uznał, że umowa darowizny, zawarta nawet bez zachowania formy aktu notarialnego, stała się ważna skoro przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Wskazał ponadto, iż w aktach sprawy znajdowały się dowody przeczące twierdzeniu skarżącego, że jest on nadal właścicielem pojazdu, takie jak rzeczona umowa darowizny z dnia [...] r. oraz postanowienie Prokuratury Rejonowej W.-S.. Zdaniem organu skarżący nie udowodnił faktu niewykonania tej umowy. Organ pierwszej instancji zaznaczył również fakt, że w trakcie postępowania o zarejestrowanie przedmiotowego pojazdu, strony nie kwestionowały, że doszło do wydania przedmiotu umowy darowizny.

W tym stanie rzeczy Prezydent W. wydal opisana na wstępie decyzję uznając, iż dokumentacja załączona przez wnioskodawczynię odpowiadała dyspozycji art. 72 ust. 1 u.p.r.d. Jako że spornym był dowód własności ww. pojazdu w postaci umowy darowizny zawartej w dniu [...] r., organ rejestrujący uwzględnił treść wiążącej prawnie wypowiedzi innego organu państwa, która wywarła bezpośredni wpływ na sposób rozpatrzenia środków dowodzących stanu prawnego przedmiotowego pojazdu.

Rozpatrując wniesione przez skarżącego odwołanie Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. wskazało na art. 72 ust. 1 u.p.r.d, według którego rejestracji dokonuje się na podstawie między innymi dowodu własności pojazdu. Obowiązek przedstawienia wskazanych w przywołanym przepisie dokumentów ciąży na składającym wniosek o zarejestrowanie pojazdu, natomiast ocena, czy przedstawione przez wnioskodawcę dokumenty dają podstawę do zarejestrowania samochodu należy do organu. W szczególności ocenie tej poddany być musi przedstawiony przez wnioskodawcę dokument stanowiący tytuł własności. Spełnienie przez wnioskodawcę warunków wymaganych do rejestracji pojazdu powoduje, że organ administracji publicznej nie może odmówić wydania decyzji o rejestracji pojazdu. Natomiast w razie nie przedstawienia dokumentów spełniających przewidziane prawem wymagania, organ powinien odmówić zarejestrowania pojazdu.

Organ odwoławczy podkreślił, że organy administracji publicznej były związane wypowiedziami Prokuratury Rejonowej W.-S. ([...]) oraz Sądu Rejonowego dla W.-S., [...] (sygn. akt [...]) co do braku stwierdzenia podrobienia umowy darowizny z dnia [...] r. Odnosząc się natomiast do zarzutu sformułowanego w odwołaniu, że umowa darowizny jest nieważna oraz nigdy nie doszło do wydania przedmiotu darowizny przez R.K. Z.S., Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. pozytywnie zweryfikowało przeprowadzone przez Prezydenta W. postępowanie dowodowe wskazując, iż świadczenie zostało spełnione, tj. przedmiotowy pojazd został wydany, natomiast brak jest dowodów na okoliczność, że umowa darowizny nie została wykonana. W ocenie Kolegium organ pierwszej instancji nie naruszył również art. 7 i art. 77 k.p.a. bowiem organ ten zebrał i rozpatrzył materiał dowodowy mający znaczenie dla rozstrzygnięcia, czy istnieją podstawy do zarejestrowania przedmiotowego pojazdu na rzecz K.C..

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. skarżący wniósł o uchylenie w całości decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W., zarzucając kwestionowanemu rozstrzygnięciu:

- błąd w ustaleniach faktycznych, leżący u podstawy zaskarżonej decyzji, a w szczególności przyjęcie ustaleń organu I instancji, iż doszło do przeniesienia własności pojazdu na rzecz K.C. na mocy umowy darowizny, podczas gdy przedmiotowa umowa, na podstawie której K.C. i Z.S. mieli nabyć własność samochodu jest nieważna;

- błąd w ustaleniach faktycznych, leżący u podstawy zaskarżonej decyzji, a w szczególności przyjęcie, że bez zachowania formy aktu notarialnego umowa darowizny stała się ważna skoro przyrzeczone świadczenie zostało spełnione, pomimo że nigdy nie doszło do wydania przedmiotu darowizny przez R.K.;

- naruszenie art. 7 w zw. z art. 77 k.p.a., poprzez brak dążenia przez organ administracji publicznej wydający decyzję do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do wydania przedmiotowej decyzji w oparciu o błędny stan faktyczny;

- obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj. art. 8 k.p.a., 77 § 1 k.p.a. oraz 80 k.p.a., poprzez oparcie rozstrzygnięcia w sprawie na materiale niekompletnym, z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów i brak rozpatrzenia materiału dowodowego w sposób wnikliwy, prawidłowy i wyczerpujący;

- obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj. art. 136 k.p.a., poprzez nieprzeprowadzenie uzupełniającego postępowania wyjaśniającego w postępowaniu odwoławczym celem ustalenia prawidłowego stanu faktycznego i oparcia rozstrzygnięcia na kompletnym materiale dowodowym;

- naruszenie prawa materialnego art. 73 ust. 1, w związku z art. 72 u.p.r.d., poprzez uznanie, iż została spełniona przesłanka w postaci przedłożenia przez stronę właściwych dowodów potrzebnych do rejestracji pojazdu, poprzez przedłożenie dowodu rejestracyjnego pojazdu dotkniętego wadą prawną;

- rażące naruszenie art. 138 k.p.a., w związku z art. 72 u.p.r.d., oraz § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów, poprzez utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji pomimo, iż organy administracji dokonują rejestracji na podstawie dokumentów potwierdzających niesporne stany w sferze stosunków własnościowych, a w niniejszej sprawie istnieje spór co do ważności umowy darowizny i organ winien odmówić rejestracji samochodu.

Na poparcie skargi uzasadniano, że umowa darowizny przedmiotowego pojazdu z dnia [...] r. jest nieważna, gdyż nie została zachowana forma aktu notarialnego dla oświadczenia woli darczyńcy, a nadto nie doszło do wydania przedmiotu umowy darowizny Z.S.. Wobec tego, Z.S. nigdy nie nabył udziałów we współwłasności pojazdu i nie mógł ich skutecznie przenieść na K.C. w drodze umowy darowizny. W przypadku pochodnego nabycia prawa własności z tzw. drugiej ręki, nabywca uzyskuje prawo własności w takich granicach, w jakich przysługiwało ono zbywcy, a nadto nie może uzyskać więcej praw, aniżeli miał poprzednik, w szczególności nie może nabyć własności od osoby, której ta własność nie przysługiwała.

Co więcej skarżący wskazał, iż w niniejszej sprawie żaden z organów orzekających nie przeprowadził wnikliwie postępowania dowodowego. Organy nie przeprowadziły również żadnego postępowania z urzędu i nie zweryfikowały twierdzeń skarżącego. Zaniechanie przez organ administracji podjęcia czynności procesowych zmierzających do zebrania pełnego materiału dowodowego stanowi – zdaniem skarżącego – uchybienie przepisom postępowania administracyjnego, skutkujące wadliwością decyzji. Stosownie bowiem do przepisu art. 77 § 1 i 80 k.p.a. podstawą niewadliwej decyzji administracyjnej w każdej sprawie może być tylko ocena zgromadzonego przez organ pełnego materiału dowodowego pozwalającego na ustalenie zgodnego bądź zbliżonego do rzeczywistości stanu faktycznego. Wyłącznie bowiem wyczerpująco zebrany materiał dowodowy podlega swobodnej ocenie organu. Jako dowolne należy przy tym traktować ustalenia faktyczne znajdujące wprawdzie potwierdzenie w materiale dowodowym, ale niekompletnym, czy nie w pełni rozpatrzonym. Zarzut dowolności wykluczają zaś dopiero ustalenia dokonane w całokształcie materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.), zgromadzonego i zbadanego w sposób wyczerpujący (art. 77 § 1 k.p.a.), a więc przy podjęciu wszelkich kroków niezbędnych dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, jako warunku niezbędnego wydania decyzji o przekonującej treści (art. 7 k.p.a.).

Skarżący zwrócił również wagę na fakt, iż na podstawie nieprawidłowo ustalonego stanu faktycznego doszło do przyjęcia przez organ rejestrujący, iż zostały spełnione przesłanki wymagane przepisem art. 73 i art. 72 u.p.r.d. Przedstawiony dowód własności pojazdu, przedłożony przez stronę wnioskującą dotknięty, wadą prawną skutkującą jego nieważnością, w konsekwencji prowadzi do uznania, że dokumentacja załączona do wniosku o zarejestrowanie pojazdu nie była kompletna. W razie zaś nie spełnienia przewidzianych prawem warunków, tj. nie przedłożenia wymaganych dokumentów nie może nastąpić rejestracja pojazdu. Wspomniane dokumenty muszą być prawdziwe nie tylko w znaczeniu formalnym, lecz także zgodne ze stanem faktycznym. Organ II instancji wydając zaskarżoną decyzję błędnie zatem przyjął, iż ustalenia Prokuratury Rejonowej W.-S. we W.oraz Sądu Rejonowego dla W.-S., [...]w zakresie podrobienia przez K.C. i Z.S. w dniu [...] r. umowy darowizny mają znaczenie w sprawie. Zdaniem skarżącego, organy te nie wypowiedziały się w kwestii czy K.C. jest właścicielem pojazdu. Skarżący podniósł ponadto zarzut, że organ może dokonać rejestracji pojazdu w oparciu o ustalony i niesporny stan własnościowy. Natomiast w niniejszej sprawie między stronami trwa spór na tle własnościowym. W tego rodzaju sytuacji organ administracji obowiązany był odmówić zarejestrowania pojazdu.

W odpowiedzi Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. wniosło o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko zajęte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji oraz argumentację przywołaną na jej poparcie. Odnosząc się zaś do zarzutów sformułowanych w skardze, nowych w stosunku co tych, które podniesione zostały w odwołaniu od decyzji pierwszej instancji, organ II instancji wskazał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy wystarczał dla podjęcia niewadliwego rozstrzygnięcia, a co za tym idzie nie było potrzeby przeprowadzenia uzupełniającego postępowania wyjaśniającego na etapie postępowania odwoławczego. Zarzut naruszenia art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80 i art. 136 k.p.a. jest zatem, zdaniem Kolegium, bezzasadny. Organ II instancji podkreślił też, że z zebranego materiału dowodowego nie wynikło, aby przed sądem powszechnym toczył się spór co do ważności umowy darowizny zawartej w dniu [...] r. między stronami tejże umowy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

W myśl art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zgodnie z art. 3 § 1 w zw. z art. 3 §2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej p.p.s.a.), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. Sąd uwzględniając skargę na decyzję może uchylić ją w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy albo stwierdzić nieważność decyzji w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach, wreszcie stwierdzić wydanie decyzji z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 p.p.s.a.).

W przedmiotowej sprawie zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z prawem, a zarzuty i argumenty skargi nie podważają jej legalności, dlatego też skarga podlegała oddaleniu.

Materialnoprawną podstawę rozpoznania niniejszej sprawy stanowią przepisy cytowanej wyżej ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Przepisy tego aktu określają zasady rejestracji pojazdów samochodowych i dopuszczenie ich do ruchu. Zgodnie z art. 73 ust. 1 u.p.r.d., właściwy organ administracji publicznej dokonuje rejestracji pojazdu na wniosek właściciela, który zgodnie z art. 72 ust. 1 i 2 u.p.r.d. oraz § 2 ust. 1 powołanego rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie rejestracji i oznaczenia pojazdów, zobowiązany jest dołączyć do wniosku następujące - w przypadku przedmiotowego pojazdu - dokumenty:

1. dowód własności pojazdu,

2. kartę pojazdu, jeżeli była wydana,

3. dowód rejestracyjny, jeżeli pojazd był zarejestrowany,

4. zaświadczenie o pozytywnym wyniku badania technicznego pojazdu, jeżeli jest wymagane albo dowód rejestracyjny pojazdu lub inny dokument wydany przez właściwy organ państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederację Szwajcarską lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, potwierdzający wykonanie oraz termin ważności badania technicznego,

5. tablice (tablicę) rejestracyjne, jeżeli pojazd był zarejestrowany.

Tak zakreślone wymagania co do wniosku wskazują, że na osobie, na rzecz której dokonuje się rejestracji pojazdu, spoczywa obowiązek udokumentowania już wtedy przysługującego jej bezspornie prawa własności pojazdu. Oznacza to, że zarejestrowany może być wyłącznie pojazd, który stanowi przedmiot uregulowanego prawa własności (por. wyrok NSA z dnia 28 lipca 2000 r., sygn. akt II SA 2371/99). Niewątpliwie wnioskodawczyni spełniła opisane warunki, w tym tytuł prawny do pojazdu udokumentowała umową darowizny pojazdu zawartą w dniu [...] r. pomiędzy skarżacym jako darczyńcą a nią i Z.S. jako obdarowanymi a także kolejną umową darowizny pojazdu zawartą na jej rzecz w dniu [...]. r. ze Z.S. jako darczyńcą. Spełniła zatem formalne wymogi do pozytywnego rozpatrzenia jej wniosku przez powołany do tego organ administracji.

Odnosząc się do kwestii, która wyłoniła się w toku postępowania, a mianowicie podniesionego zarzutu nieważności umowy darowizny z racji podrobienia podpisu skarżącego oraz z powodu braku formy notarialnej umowy i niewydania pojazdu obdarowanemu Z.S. trzeba w pierwszym rzędzie wskazać, iż istotą postępowania w sprawie rejestracji pojazdu nie może być ingerowanie w prawa właścicielskie pojazdu, gdyż ta sfera leży w wyłącznej kompetencji sądów powszechnych. W sytuacji zatem kiedy wnioskodawca nie przedstawiłby bezspornych dowodów własności pojazdu bądź wszystkich dokumentów potwierdzających fakt przeniesienia prawa własności pojazdu, organ administracji obowiązany byłby odmówić zarejestrowania zgłoszonego pojazdu (por. wyrok WSA w Białymstoku z dnia 14 września 2006 r., sygn. akt II SA/Bk 168/06). Organy administracji publicznej nie mogą bowiem domniemywać istnienia czy nieistnienia określonego prawa lub stosunku prawnego, gdyż kwestie te należą wyłącznie do kompetencji sądu powszechnego (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 127/08; wyrok WSA w Białymstoku z dnia 14 września 2006 r., sygn. akt II SA/Bk 168/06).

Rola organu administracji publicznej zostaje ograniczona do dokonania wszechstronnej oceny, na mocy art. 7 i 77 k.p.a., czy w świetle przedstawionych dowodów, osoba, która wniosła o dokonanie rejestracji jest właścicielem pojazdu i czy przedstawione dowody są wystarczające do pozytywnego rozpatrzenia sprawy (por. wyrok NSA z dnia 28 lipca 2000 r., sygn. akt II SA 2371/99). Zależnie od poczynionych ustaleń organ wydaje decyzję o zarejestrowaniu pojazdu lub też o odmowie jego zarejestrowania. Organ rejestrujący powinien zatem dążyć do osiągnięcia takiego stanu rzeczy, w którym na podstawie otrzymanych dokumentów dokonałby jednoznacznego stwierdzenia, komu przysługuje prawo własności pojazdu. Ponieważ na dowód złożonych oświadczeń, w dniu [...] r. skarżący złożył Prezydentowi W. kserokopię zawiadomienia do Prokuratury Rejonowej w C. o popełnieniu na jego szkodę przestępstw, w tym m. in. o podrobieniu umowy darowizny przedmiotowego pojazdu, organ zasadnie oczekiwał na rozstrzygnięcie ewentualnego postępowania karnego. Gdyby bowiem w wyniku prowadzonego postępowania podpis skarżącego okazałby się sfałszowany, wniosek musiałby być rozpatrzony negatywnie z uwagi na brak przedstawienia przez wnioskodawczynię bezspornego dowodu własności pojazdu. Jednakże organ otrzymał odpowiedź Prokuratora Prokuratury Rejonowej W.-S., w treści której wskazano, że w dniu [...] r. postępowanie w sprawie zostało umorzone z powodu niestwierdzenia przestępstwa. Postanowienie Prokuratury Rejonowej w tej sprawie zostało utrzymane w mocy przez Sąd Rejonowego dla W.-S.. W konsekwencji powyższego organ słusznie uwzględnił treść wiążącego go prawnie orzeczenia innego, właściwego, organu państwa, które wywarło bezpośredni wpływ w zakresie dowodzenia stanu prawnego przedmiotowego pojazdu. Zarzut podrobienia w dniu [...] r. umowy darowizny pojazdu okazał się nieuzasadniony. W orzecznictwie NSA akcentuje się, że dokument potwierdzający własność pojazdu musi być prawdziwy nie tylko w znaczeniu formalnej autentyczności dokumentu, lecz także zgodny ze stanem faktycznym. Dokumentem własności musi więc być dokument przenoszący w konkretnej sytuacji prawo własności (por. wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2000 r., sygn. akt II SA 2506/99). Za prawdziwy dokument uważa się dokument, który nie budzi wątpliwości co do tego, iż posiada trzy następujące cechy brane łącznie: a) został wystawiony przez osobę lub instytucję, która powinna go wystawić, b) treść dokumentu odpowiada rzeczywistości, c) dokument posiada treść niezmienioną tj. tę którą nadał mu wystawca (por. wyrok NSA z dnia 20 lutego 2003 r., sygn. akt II SA/Gd 2283/00).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, uznać w ocenie Sądu należy, że wnioskodawczyni legitymuje się jak dotąd dowodem własności, potwierdzającym niesporny stan w sferze stosunków własnościowych, tj. dokumentem przenoszącym prawo własności w postaci umowy darowizny z dnia [...] r. oraz umowy darowizny zawartej w dniu [...]. r. Dla wykazania bowiem, że toczy się spór między stronami nie wystarczy jedynie powoływanie się werbalne, tzn. formułowanie twierdzeń podważających dany dowód. Wprawdzie generalnie artykułu 6 Kodeksu cywilnego ustanawiającego zasadę, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne – nie stosuje się w postępowaniu administracyjnym, gdyż organ administracji publicznej jest obligowany z urzędu do ustalania prawdy obiektywnej, ale są wyjątkowe sytuacje, w których należy dopuścić się tę regułę dowodową i wówczas odmiennie rozkłada się ciężar dowodu. Jeżeli w postępowaniu administracyjnym, który toczy się z udziałem kilku stron postępowania, jedna z nich powołuje się na okoliczność faktyczną, której ustalenie winno być stwierdzone przez inny organ lub sąd a wymaga to inicjatywy procesowej tej strony postępowania, to winna ona podjąć stosowne działania prawne w tym celu, dla wykazania istnienia tego faktu. Jeżeli tego nie uczyni, to nie może skutecznie podnosić zarzutu naruszenia procedury przez organ.

Skarżący był pouczony w toku postępowania przez organ pierwszoinstancyjny o stosownych środkach prawych jakie mu służą w tej materii, tzn. możliwości zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa oraz wytoczenia powództwa przed sądem cywilnym z art. 189 Kodeksu postępowania cywilnego, zgodnie z którym można żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa.

Na drodze postępowania karnego nie obalono mocy dowodowej przedłożonej umowy. Brak było nadto innych negatywnych przesłanek przeciwko treści kwestionowanej umowy darowizny, które poddawałyby pod wątpliwość jej autentyczność i ważność, gdyż inny zarzut dotyczący umowy darowizny, zgłaszany przez skarżącego, również nie znalazł odzwierciedlenia w stanie faktycznym sprawy ustalonym przez organy I i II instancji.

W świetle art. 890 § 1 Kodeksu cywilnego oświadczenie darczyńcy powinno zostać złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Oświadczenie wszakże skarżącego, jakoby pojazd nie został wydany, jak trafnie uznało SKO, nie znalazło potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Skarżący nie przedstawił bowiem ani jednego dowodu na potwierdzenie tego, że pojazd znajduje się cały czas w jego posiadaniu. W trakcie postępowania o zarejestrowanie przedmiotowego pojazdu, strony nie kwestionowały, że doszło do wydania przedmiotu umowy darowizny. Treść umowy jednoznacznie zaś przesądza o tym, że tego rodzaju wydanie obu obdarowanym miało miejsce (§ 8). Poza tym godzi się zauważyć, iż na mocy rzeczonej umowy z [...] r. obdarowanym został nie tylko Z.S., lecz i K.C., tymczasem skarżący sformułował zarzut niewydania pojazdu jedynie wobec Z.S.. Z lektury akt administracyjnych wynika niedwuznacznie, czemu skarżący nie przeczy, że rzeczony pojazd znajdował się jednak we władaniu wnioskodawczyni, która dysponowała jego tablicami rejestracyjnymi, ponosiła koszty ubezpieczenia, wreszcie sprzedała pojazd osobie trzeciej. Tym samym twierdzenia skarżącego słusznie organ uznał za bezpodstawne. Nie ma przesłanek by uznać, że nie doszło do wydania pojazdu obu obdarowanym.

Brak również jakiegokolwiek dowodu na zawisłość sporu przed sądem powszechnym o ustalenie z art. 189 k.p.c. mimo stosownego pouczenia organu. Twierdzenia skarżącego o istniejącym sporze na tle własnościowym nie znajdują zatem potwierdzenia w stanie faktycznym sprawy.

Powyższe względy wskazują zatem na prawidłowość działania organów polegającą na wydaniu decyzji o zarejestrowaniu pojazdu wobec spełnienia przez wnioskującą warunków wynikających z art. 72 ust. 1 u.p.r.d.

Dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji i decyzji utrzymanej przez nią w mocy Sąd nie stwierdził naruszenia przepisów proceduralnych, w tym art. 7, 8, 77, 80, 136 i 138 k.p.a. Wszystkie dowody istotne w sprawie zostały zgromadzone w postępowaniu przed organem pierwszej instancji. Organ I instancji dążył do wyjaśnienia zakwestionowanych i udowodnionych przez skarżącego twierdzeń, m. in. zawieszając postępowanie w sprawie i oczekując na wynik prowadzonego postępowania karnego. Nie można zatem zarzucić organowi rejestrującemu braku dążenia do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy. Rozstrzygnięcie oparto na kompletnym materiale, zaś jego rozpatrzenie nastąpiło w sposób wnikliwy, prawidłowy i wyczerpujący. Dlatego też Sąd uznał, że wydane w sprawie decyzje nie naruszają prawa w sposób, który mógłby zaważyć na ostatecznym wyniku podjętego w sprawie rozstrzygnięcia. Organ I instancji zgromadził w sprawie cały istotny materiał dowodowy i dokonał jego analizy, wyjaśniając przesłanki swojego działania, a przytoczona na ten temat argumentacja w uzasadnieniach decyzji obu instancji nie nasuwa żadnych zastrzeżeń. Powyższe wyklucza również obowiązek organu II instancji przeprowadzenia na mocy art. 136 k.p.a. uzupełniającego postępowania wyjaśniającego w postępowaniu odwoławczym, celem ustalenia prawidłowego stanu faktycznego i oparcia rozstrzygnięcia na kompletnym materiale dowodowym, skoro pełne ustalenie stanu faktycznego nastąpiło już w pierwszej instancji a strona skarżąca nie wnosiła żadnych nowych wniosków dowodowych.

W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oddalił skargę.