Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Nowak (spr.), , Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, Sędzia WSA Bożena Więch- Baranowska, Protokolant st. ref. Karolina Kaca, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi K. K. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] września 2011 r. znak [...] w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na lokalizację zjazdu skargę oddala.

Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w O.decyzją z dnia [...] września 2010 r. na podstawie art. 29 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2007r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) w związku z § [...]ust. 1 i § 113 ust. 7 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999r. Nr 43, poz. 430) po rozpatrzeniu wniosku D. i K.K.- nie zezwolił na lokalizację zjazdu publicznego (wyjazdu) na drogę krajową nr [...]z działki nr [...]położonej przy ul. [...]w D..

W uzasadnieniu organ wskazał, że D. i K.K.wnioskiem z dnia 10 czerwca 2010r. zwrócili się o wydanie zezwolenia na wjazd na drogę krajową nr [...]z działki nr [...]położonej przy ulicy [...]w D. w celu obsługi komunikacyjnej należącej do nich bezdotykowej myjni samochodowej.

W toku postępowania organ ustalił, że działka nr [...]przylega do lewej strony drogi krajowej nr [...], która zaliczana jest do klasy dróg głównych ruchu przyśpieszonego (symbol GP). Na przedmiotowym odcinku drogi krajowej występuje teren zabudowy miejskiej, gdzie natężenie ruchu zgodnie z przeprowadzonym w 2005r. pomiarem wynosi 10.502 pojazdów na dobę. Wnioskodawca zamierza uruchomić myjnię samochodową i podłączyć ją komunikacyjnie z przylegająca drogą krajową nr [...]poprzez istniejący zjazd (wjazd) i projektowany wyjazd na drogę krajową przebiegający wzdłuż drogi krajowej za chodnikiem do istniejącego zjazdu na działkę nr [...].

Organ stwierdził, iż wnioskowana obsługa komunikacyjna inwestycji na działce nr [...]wymagałaby budowy zjazdu publicznego (wyjazdu z działki na drogę [...]), zgodnie z przepisem § 55 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie.

Natomiast w myśl § 113 ust. 7 i § 77 tego rozporządzenia zjazd publiczny nie może zostać usytuowany w miejscach zagrażających bezpieczeństwu ruchu drogowego oraz powinien być zaprojektowany i wybudowany w sposób odpowiadający wymaganiom wynikającym z jego usytuowania, a w szczególności powinien być dostosowany do wymagań bezpieczeństwa ruchu.

Zdaniem organu proponowana lokalizacja wyjazdu z działki nr [...]wzdłuż drogi krajowej nr [...]z włączeniem do istniejącego w km około [...]zjazdu na działkę nr [...] będzie stwarzać zagrożenie bezpieczeństwa ruchu w obrębie zjazdu na drogę krajową, co ustalono w oparciu o dokumenty archiwalne dotyczące uzgodnień w stosunku do działki nr [...]sąsiadującej z działką nr [...].

Nadto organ wskazał, że w 1997r. zarządca drogi krajowej uzgodnił budowę zjazdu ( wjazd i wyjazd) do budynku na działce nr [...]położonej przy ul. [...]w D., którego lokalizacja została ustalona w miejscu obecnie wnioskowanego wyjazdu z działki nr [...]do istniejącego zjazdu z drogi krajowej nr [...]na działkę nr [...].

Uznał, że włączenie dodatkowego ruchu pojazdów korzystających z myjni samochodowej, spowoduje zwiększenie obciążenia ruchem w obrębie zjazdu i punktów kolizyjnych na dwukierunkowym zjeździe do budynku na działce nr [...].

Zdaniem organu w analizowanej sprawie nie występują żadne szczególne okoliczności, które dawałyby podstawę do zastosowania odstępstwa od przepisów powołanego rozporządzenia. Biorąc pod uwagę powyższe organ uznał, iż połączenia działki nr [...]z drogą krajową, może odbywać się jedynie istniejącym już zjazdem na tę działkę, który w celu przystosowania do parametrów umożliwiających wjazd i wyjazd wymagałby przebudowy.

Po rozpoznaniu wniosku K.K. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej w/w decyzją Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w O.z dnia [...] września 2010 r., w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na lokalizację zjazdu publicznego (wyjazdu) na drogę krajową nr [...](ul. [...]) z działki nr [...], położonej w miejscowości D., Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, decyzją z dnia [...] listopada 2010r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 w związku z art. 127 § 3 k.p.a., - uchylił zaskarżoną decyzję w całości i umorzył postępowanie w sprawie.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, że jeżeli w postępowaniu odwoławczym zostanie stwierdzone, iż zaskarżona decyzja jest drugą merytoryczną ostateczną decyzją w sprawie, przy nie zmienionym stanie faktycznym i prawnym sprawy (res iudicata), to zgodnie z utrwalonym poglądem doktryny zobligowany jest do uchylenia decyzji i umorzenia postępowania w sprawie w trybie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a.

W tym kontekście organ wskazał, że w dniu [...] stycznia 2008 r., dyrektor Oddziału w O.Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, wydał decyzję na mocy, której odmówił wydania zezwolenia na lokalizację zjazdu, po rozpatrzeniu wniosku K.K. z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie wydania warunków na zlokalizowanie zjazdu publicznego (wjazdu) na drogę krajową nr [...]z działki nr [...]położonej w miejscowości D. ul. [...]. Decyzja ta jest ostateczna i funkcjonuje w obrocie prawnym.

Mimo to, K.K.wnioskiem z dnia 8 czerwca 2010 r. ponownie zwrócił się do zarządcy drogi krajowej nr [...]o wydanie zezwolenia na lokalizację zjazdu publicznego z drogi do działki nr [...].

W tej sytuacji organ odwoławczy musiał poddać analizie, czy stan faktyczny i prawny tej sprawy jest tożsamy ze stanem faktycznym i prawnym sprawy rozstrzygniętej decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r.

Ustalił, że wnioskodawca jest tą samą osobą, sprawa dotyczy usytuowania tego samego zjazdu publicznego z drogi krajowej nr [...]do działki nr [...]w celu obsługi projektowanej myjni samochodowej, a droga jest wciąż drogą klasy GP.

Stan prawny również nie uległ zmianie od czasu wydania decyzji z dnia [...] stycznia 2008 r. - nie nowelizowano przepisów art. 29 ustawy o drogach publicznych, ani przepisów technicznych, tj. rozporządzenia z dnia 2 marca 1999 r.

W tych okolicznościach stwierdził, że sprawa lokalizacji przedmiotowego zjazdu została już rozstrzygnięta decyzją Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] stycznia 2008 r. i należało orzec o umorzeniu postępowania administracyjnego wszczętego w związku z wnioskiem z dnia 10 czerwca 2010r.

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2011 r., sygn. akt VII SA/Wa 184/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...],stwierdzając w uzasadnieniu, że zgodnie z art. 16 § 1 k.p.a., który ustanawia zasadę trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych, nie jest możliwe wydanie drugiej merytorycznej decyzji, jeżeli sprawy są tożsame, tj. gdy występują te same podmioty i dotyczy ona tego samego przedmiotu w niezmienionym stanie faktycznym i prawnym sprawy. Wystarczy jednak ustalenie, że podmiot, przedmiot czy stan faktyczny lub prawny uległy zmianie i pozwala to już na wydanie nowej merytorycznej decyzji, mimo podobieństwa spraw. Zdaniem Sądu, sprawie zainicjowanej wnioskiem D. i K.K.z dnia 26 kwietnia 2010 r. nie można postawić znaku tożsamości ze sprawą rozstrzygniętą w dniu [...] stycznia 2008 r. decyzją Dyrektora Oddziału w O.Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, gdyż dokumenty graficzne dołączone do decyzji z dnia [...] stycznia 2008 r. odnoszą się do innego wariantu wyjazdu - istniejącego w latach funkcjonowania stacji paliw CPN.

W tej sytuacji obowiązkiem organu odwoławczego była merytoryczna ocena możliwości zlokalizowania wyjazdu z działki nr [...]należącej do inwestorów, w wersji zaproponowanej aktualnie, a nie będącej przedmiotem analizy w sprawie zakończonej decyzją z dnia [...] stycznia 2008r.

Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, po uwzględnieniu oceny prawnej Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przedstawionej w ww. wyroku oraz ponownym rozpatrzeniu sprawy Decyzją z dnia [...] września 2011r. znak: [...] utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] września 2010 r., nr [...], gdyż uznał ją za zasadną.

Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad wskazał w uzasadnieniu, że Zarządzeniem nr 80 Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie klas istniejących dróg krajowych (z późn. zm) droga krajowa nr [...]na rozpatrywanym odcinku zakwalifikowana została do dróg głównych ruchu przyspieszonego (droga klasy GP). Zgodnie z art. 29 ust. 4 ustawy o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) - ze względu na wymogi wynikające z warunków technicznych dróg publicznych zarządca drogi może odmówić wydania zezwolenia na lokalizację zjazdu. Ponadto na podstawie § 9 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430), cyt. "W celu zapewnienia wymaganego poziomu bezpieczeństwa ruchu drogowego (...) stosowanie na drodze klasy GP zjazdów jest dopuszczalne wyjątkowo, gdy brak innej możliwości dojazdu lub nie jest uzasadnione bądź możliwe wykonanie albo wykorzystanie istniejącej drogi klasy D lub L do obsługi przyległych nieruchomości". Jak wynika z powyższego, w odniesieniu do dróg krajowych klasy GP, przepisy szczególne stawiają surowe wymagania w zakresie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać tej klasy drogi, tak aby była zapewniona płynność ruchu i bezpieczeństwo ich użytkowników. Względy bezpieczeństwa ruchu drogowego na drogach krajowych tej właśnie klasy przemawiają za tym, aby lokalizowanie zjazdów z takiej drogi miało miejsce tylko w sytuacjach wyjątkowych, gdy nie ma możliwości zapewnienia innego dojazdu.

Zdaniem organu, W rozpatrywanej sprawie trudno dopatrzyć się istnienia takiej wyjątkowej sytuacji, przemawiającej za ewentualnym uwzględnieniem żądania strony, gdyż do nieruchomości zapewniony jest dojazd istniejącym zjazdem z drogi krajowej a ponadto zgoda stanowiłaby naruszenie wyżej powołanego przepisu. Zgodnie z przepisem § 55 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia, zjazd publiczny jest to zjazd do co najmniej jednego obiektu, w którym jest prowadzona działalność gospodarcza, a w szczególności do stacji paliw, obiektu gastronomicznego, hotelowego, przemysłowego, handlowego lub magazynowego. W myśl § 77 tego rozporządzenia zjazd publiczny, winien być zaprojektowany i wybudowany w sposób odpowiadający wymaganiom wynikającym z jego usytuowania i przeznaczenia, a w szczególności powinien być dostosowany do wymagań bezpieczeństwa ruchu. W przedmiotowej sprawie ustalone zostały okoliczności faktyczne pozwalające ocenić, iż lokalizacja zjazdu do działki nr [...](wg wszystkich trzech wariantów zaproponowanych przez stronę) będzie stwarzać zagrożenie bezpieczeństwa ruchu na drodze krajowej nr [...]. | Według wariantu pierwszego i drugiego, który zakłada odtworzenie zjazdu do ww. działki, organ wyjaśnia, iż nie jest to możliwe, gdyż przedmiotowy zjazd (bez względu na to czy byłby to tylko wyjazd, czy tylko wjazd) znajdowałby się w bliskim sąsiedztwie zjazdu do działki nr [...], a lokalizacja zjazdu w tym miejscu stwarzałaby niewątpliwie na omawianym odcinku ww. drogi krajowej wzrost zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz ograniczenie jego płynności, jak bowiem wskazał NSA w Warszawie w wyroku z dnia 31 marca 1999 r., sygn. akt II SA 188/99, (niepubl.), cyt. "oczywistym jest, że istnienie dwóch zjazdów obok siebie zmniejsza płynność ruchu drogowego w porównaniu z jednym zjazdem i stanowi większe zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym". Analizując wariant trzeci, czyli wykonanie włączenia wjazdu na drogę nr [...]z działki nr [...]za pomocą istniejącego sąsiedniego zjazdu publicznego do działki nr [...], należy wyjaśnić, iż również takie rozwiązanie nie jest do zaakceptowania. Ograniczona byłaby bowiem widoczność dla pojazdów włączających się do ruchu ze względu na istniejące ogrodzenie przyległej działki nr [...], przy czym z uwagi na umieszczoną w ogrodzeniu bramę wjazdową, takie rozwiązanie mogłoby powodować blokowanie drogi wyjazdowej. Ponadto zjazd usytuowany bezpośrednio przy chodniku zwiększyłby zagrożenie bezpieczeństwa ruchu pieszych. W tym miejscu wymaga wskazania, iż jak podkreślił NSA w Warszawie cyt. "budowa zjazdu musi być dopuszczalna nie tylko z punktu widzenia rygorów przewidzianych w przepisach prawa powszechnie obowiązującego i nie może zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego, ale również nie może naruszać wymogów związanych z klasą drogi" - wyrok z dnia 10 marca 2003 r., sygn. akt II SA 1118/01 (niepubl.). W myśl § 3 pkt 4 cyt. rozporządzenia, przez klasę drogi rozumie się przyporządkowanie drodze odpowiednich parametrów technicznych, wynikających z jej cech funkcjonalnych, w tym również w zakresie lokalizacji zjazdów.

Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, przyznał ostatecznie prymat ważnemu interesowi społecznemu, który jego zdaniem jest bezspornym wyznacznikiem jest bezpieczeństwo ruchu drogowego i przeważa nad interesem indywidualnym, podkreślając, że :

1. indywidualny interes strony jest w zasadniczym stopniu zaspokojony poprzez istniejący zjazd publiczny (wjazd i wyjazd) do działki nr [...]znajdujący się w km [...],

2. na rozpatrywanym odcinku drogi krajowej nr [...]występuje bardzo duże natężenie ruchu drogowego, które wg generalnego pomiaru ruchu przeprowadzonego w roku 2010 wynosiło 10522 poj./dobę, a bezsprzecznym jest, że każdy bezpośredni zjazd z drogi stanowi potencjalne źródło zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego \ ograniczenia jego płynności i to w stopniu tym większym, im wyższe natężenie ruchu występuje na drodze,

3.naczelną zasadą przy wyrażaniu zgody na wykonanie nowego zjazdu z drogi jest zasada bezpieczeństwa w ruchu drogowym, która może ograniczać uprawnienia właścicieli nieruchomości w swobodnym korzystaniu ze swojej własności. Prawo własności nie jest prawem absolutnym i może doznawać szeregu ograniczeń, jeżeli wynikają one z przepisów prawa, w tym także niewątpliwie z przepisu art. 29 ust. 4 ustawy o drogach publicznych - wyrok z dnia 31 marca 1999 r., sygn. akt II SA 188/99, b) decyzja wydana w trybie przepisu art. 29 ust. 4 ustawy o drogach publicznych, w granicach określonych w art. 7 k.p.a., ma charakter uznaniowy, a zatem organ może, ale nie musi wyrazić zgody na zjazd - wyrok z dnia 6 lutego 2003 r., sygn. akt IV SA 2605/00.

Od decyzji Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad K.K. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji . Zdaniem skarżącego organ pominął przy rozpatrywaniu sprawy zalecenia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 19 kwietnia 2011r. i nie rozpoznał przedłożonych organowi projektów rozwiązań wyjazdu i wjazdu na działkę [...].

W odpowiedzi na skargę organ wnosił o jej oddalenie podtrzymując argumenty jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r.- Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej jest dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153 poz. 1270 dalej p.p.s.a.).

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów Sąd uznał, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.

Podstawą prawną wydania tego aktu administracyjnego, w istniejącym stanie faktycznym sprawy (wskazanym w uzasadnieniu), były właściwe przepisy prawa materialnego i procesowego prawidłowo zastosowane przez organ administracji w przedmiotowej sprawie, tj. art. 29 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) i art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego ( tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. ). Wydając zaskarżoną decyzję o odmowie zezwolenia na lokalizację zjazdu z drogi krajowej (tj. droga główna ruchu przyśpieszonego - klasa GP) do nieruchomości skarżącego, zarządca drogi był zobowiązany wydać rozstrzygnięcie na podstawie przepisów prawa materialnego, tj. wyżej przytoczonego art. 29 ustawy o drogach publicznych oraz rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430). Decyzja wydana na podstawie art. 29 ww. ustawy ma charakter uznaniowy.

W/w. rozporządzenie o warunkach technicznych reguluje zaś warunki stosowania zjazdów (§ 9), które zróżnicowane są w zależności od klasy drogi, przy czym stosowanie na drodze klasy GP zjazdów jest dopuszczalne wyjątkowo, gdy brak jest innej możliwości dojazdu. A z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie.

W orzecznictwie sądów administracyjnych w odniesieniu do dopuszczalności zjazdów z dróg publicznych na teren nieruchomości podkreśla się przede wszystkim, że z faktem bezpośredniej dostępności ("przylegania") działki do drogi publicznej nie wiąże się z mocy samego prawa możliwość ustanowienia zjazdu z tej drogi na działkę. Możliwość ustanowienia w takiej sytuacji zjazdu z drogi publicznej nie jest bowiem wprost związana z prawem własności gruntu, czy z działaniami jego właściciela podejmowanymi na podstawie tzw. prawa sąsiedzkiego, lecz stanowi uprawnienie o charakterze rzeczowym, które związane jest z określoną nieruchomością, przyznawane w drodze zgody zarządu drogi, mającej formę decyzji administracyjnej. Zatem organ administracyjny może, ale nie musi wyrazić zgody na zjazd. Granice tego uznania wyznaczają, w myśl art. 7 kpa, interes społeczny i słuszny interes strony, a także przepisy szczególne 59 ust. 1 pkt 3 w/w rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z 2 marca 1999 r.

Wymienione przepisy wskazują, że organ administracyjny, wydając decyzję w sprawie zezwolenia na lokalizację zjazdu indywidualnego z drogi krajowej, kieruje się przede wszystkim względami bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz warunkami technicznymi, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie.

Należy wyjaśnić, iż względy bezpieczeństwa ruchu drogowego na drogach krajowych tej właśnie klasy przemawiają za tym, aby lokalizowanie zjazdów z takiej drogi miało miejsce tylko w sytuacjach wyjątkowych, gdy nie ma możliwości zapewnienia innego dojazdu. W rozpatrywanej sprawie trudno dopatrzyć się istnienia takiej wyjątkowej sytuacji, przemawiającej za ewentualnym uwzględnieniem żądania skarżącego, gdyż do nieruchomości zapewniony jest dojazd istniejącym zjazdem z drogi krajowej a ponadto zgoda stanowiłaby naruszenie przepisu § 9 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430). Zgodnie z przepisem § 55 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia, zjazd publiczny jest to zjazd do co najmniej jednego obiektu, w którym jest prowadzona działalność gospodarcza, a w szczególności do stacji paliw, obiektu gastronomicznego, hotelowego, przemysłowego, handlowego lub magazynowego. W myśl § [...]tego rozporządzenia zjazd publiczny, winien być zaprojektowany i wybudowany w sposób odpowiadający wymaganiom wynikającym z jego usytuowania i przeznaczenia, a w szczególności powinien być dostosowany do wymagań bezpieczeństwa ruchu. W przedmiotowej sprawie ustalone zostały okoliczności faktyczne pozwalające ocenić, iż lokalizacja zjazdu do działki nr [...](wg wszystkich trzech wariantów zaproponowanych przez stronę) będzie stwarzać zagrożenie bezpieczeństwa ruchu na drodze krajowej nr [...], co zostało szczegółowo wyjaśnione w zaskarżonej decyzji.

Wobec treści zarzutów Sąd wskazuje, że zasadą bezpieczeństwa w ruchu drogowym jest podstawowym kryterium wyrażenia zgody na wykonanie zjazdów z dróg publicznych i może wpływać na uprawnienia właściciela działki w swobodnym korzystaniu z jego własności. Prawo własności może doznawać szeregu ograniczeń przewidzianych przepisami prawa. Stanowi o tym treść art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm., dalej k.c.). Do takich norm prawnych należą przepisy ustawy o drogach publicznych (art. 29 ust. 4) oraz przepisy wykonawcze, w tym w/w rozporządzenie (§ 9 ust. 3).

Z ustaleń organu administracyjnego wynika, że przedmiotowa droga została zaliczona do klasy techniczno-użytkowej GP jako droga krajowa. Droga tej klasy zgodnie z przepisami prawa musi mieć zapewniony określony poziom bezpieczeństwa. Cel ten jest realizowany w sposób wskazany w § 9 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia poprzez dopuszczanie zjazdów tylko wyjątkowo, gdy brak innej możliwości dojazdu lub nie jest uzasadnione bądź możliwe wykonanie albo wykorzystanie istniejącej drogi klasy D lub Z do obsługi przyległych nieruchomości.

Ustalenia organu administracyjnego są prawidłowe. Prawidłowo organ ustalił, że zlokalizowanie kolejnego zjazdu przyczyni się do powiększenia zagrożenia w ruchu drogowym. Wykazane zostały okoliczności przemawiające za uwzględnieniem interesu społecznego kosztem ograniczenia wskazanego interesu skarżącej. W sprawie nie ma dowolności ustaleń. Wymieniony przez skarżącą art. 7 kpa został prawidłowo zastosowany. Organ wskazał na czym polega wyważenie w przedmiotowej sprawie interesu publicznego w porównaniu ze słusznym interesem strony. Decyzja została prawidłowo uzasadniona w trybie art. 107 § 3 kpa.

Wbrew twierdzeniom skarżącego oczywistym jest, że istnienie dwóch zjazdów odrębnych obok siebie zmniejsza płynność ruchu drogowego w porównaniu z jednym zjazdem i stanowi większe zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym, nawet jeśli ten ruch ma ograniczoną prędkość na zabudowanym terenie, jak wskazuje skarżący.

Reasumując wbrew twierdzeniom skargi zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji nie można postawić skutecznego zarzutu naruszenia norm prawa procesowego ani prawa materialnego, ponieważ Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad prawidłowo przeprowadził postępowanie wyjaśniające, dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego (brak przesłanek do udzielenia zgody na lokalizację zjazdu indywidualnego) oraz swoje ustalenia i ich ocenę w świetle obowiązujących przepisów prawa zawarł w uzasadnieniu faktycznym i prawnym swoich decyzji.

Z tych względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 p.p.s.a.