Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak Sędziowie Sędzia WSA Piotr Chybicki (spr.) Sędzia WSA Beata Jezielska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 21 stycznia 2020 r. sprawy ze skargi Związku A na decyzję Dyrektora z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie opłaty za usługi wodne oddala skargę. WSA/wyr.1a – sentencja wyroku (tryb uproszczony)

Informacją kwartalną z dnia "[..]" Dyrektor Zarządu Zlewni w "[...]" (dalej jako: organ), na podstawie art. 272 ust. 17 ustawy z dnia 20 lipca 2017r. Prawo wodne (Dz.U. z 2018r. poz. 2268 ze zm., dalej jako: P.w.) ustalił Związkowi (dalej jako: strona) za okres III kwartału 2019r. opłatę zmienną w wysokości 426 zł za pobór wód podziemnych. Podano, że opłata została obliczona zgodnie z art. 272 ust. 1 P.w. jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty zmiennej do innych celów określonej w Polskiej Klasyfikacji Działalności, tj. działalność pozostałych organizacji członkowskich, gdzie indziej niesklasyfikowana, pomnożonej przez współczynnik różnicujący i ilości pobranych wód podziemnych. Natomiast wysokość jednostkowej stawki opłaty zmiennej została określona w § 5 ust. 1 pkt 36 lit. a) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 grudnia 2017r. w sprawie jednostkowych stawek opłat za usługi wodne (Dz.U. z 2017r., poz. 2502, dalej jako: rozporządzenie w sprawie opłat). Wskazano, że do ustalenia wysokości opłaty przyjęto, że woda nie podlega żadnym procesom uzdatniania (§ 5 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia w sprawie opłat).

Strona złożyła reklamację, w której nie zgodziła się z wysokością opłaty za pobór wód podziemnych ustalonej w powołanej informacji. Podniesiono, że organ błędnie zakwalifikował pobór wód do celu określonego w § 5 ust. 1 pkt 36 lit. a) rozporządzenie w sprawie opłat i wniesiono o skorygowanie informacji zmiennej z dnia "[..]" przeliczając opłatę zmienną za pobór wód podziemnych według stawki przypisanej do celów rolniczych lub leśnych za pobór wód podziemnych na potrzeby nawadniania gruntów i upraw. Wskazano, że z uwagi na fakt, że przepisy Prawa wodnego nie definiują pojęcia celów rolniczych, należy odwołać się do znaczenia tego pojęcia w myśl przepisów ustawy z dnia 3 lutego 1995r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (dalej jako: u.o.g.r.l.), gdyż obie te ustawy służą realizacji tych samych celów i odnoszą się do tożsamych zadań władz publicznych, tj. związanych z ochroną zasobów naturalnych, zaś różnice wynikają z kategorii zasobów objętych ochroną przez ustawy. Zgodnie zaś z art. 2 ust. 1 pkt 6 u.o.g.r.l. gruntami rolnymi, w rozumieniu tej ustawy, są grunty rodzinnych ogrodów działkowych. Tym samym, w ocenie strony, przeznaczenie gruntu pod rodzinne ogrody działkowe wyłącza możliwość uznania tego terenu za przeznaczony na cel nierolniczy lub nieleśny. Jednocześnie w myśl art. 15 ust 1 u.o.g.r.l. właściciel gruntów stanowiących użytki rolne oraz gruntów zrekultywowanych na cele rolne jest obowiązany do przeciwdziałania degradacji gleb, w tym szczególnie erozji i ruchom masowym ziemi. Zdaniem strony nie budzi wątpliwości, że kwestia nawadniania gruntu i utrzymywania na nim roślinności, jest jednym z mechanizmów służących przeciwdziałaniu degradacji gleb, w tym szczególnie ich erozji, zaś ustawodawca na gruncie ustawy Prawo wodne w sposób preferencyjny potraktował przypadki wykorzystania wody na cele służące zachowaniu innych dóbr, o analogicznym charakterze, jak dobra chronione przez Prawo wodne i odstąpił od obciążania poboru wody służącej nawadnianiu gruntów rolnych dodatkowymi opłatami. Wskazano przy tym na art. 5 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych, zgodnie z którym rodzinne ogrody działkowe stanowią tereny zielone i podlegają ochronie przewidzianej w przepisach o ochronie gruntów rolnych i leśnych, a także w przepisach dotyczących ochrony przyrody i ochrony środowiska. Zaznaczono również, że przedstawiona interpretacja pojęcia "cele rolnicze" w rozumieniu u.o.g.r.l. jest spójna z interpretacją tego pojęcia na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług.

Decyzją z dnia "[...]" organ, na podstawie art. 273 ust. 6 w zw. z art. 272 ust. 2, art. 14 ust. 2 i 6 pkt 2 P.w., określił stronie za okres III kwartału 2019r. opłatę zmienną w wysokości 426 zł za pobór wód podziemnych. W uzasadnieniu podano, że organ nie uznał złożonej przez stronę reklamacji, gdyż pobór wód podziemnych w celu jej wykorzystania dla ogródków działkowych nie stanowi poboru wód do celów rolniczych. Wskazano, że zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 13 grudnia 2013r. o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U. 2017r. poz. 2176, dalej jako: u.r.o.d.) rodzinne ogrody działkowe są urządzeniami użyteczności publicznej, których podstawowymi celami są: zaspokajanie potrzeb wypoczynkowych i rekreacyjnych potrzeb społeczeństwa, pomoc rodzinom i osobom w trudnej sytuacji życiowej, integracja wielopokoleniowej rodziny, wychowywanie dzieci w zdrowych warunkach oraz zachowanie zdrowia i aktywności emerytów i rencistów czy też ochrona środowiska i przyrody poprzez zapewnienie im powszechnego dostępu do działek dających możliwość prowadzenia upraw ogrodniczych na własne potrzeby. W ocenie organu działalność ogrodów działkowych na gruntach rolnych nie świadczy o rolniczym wykorzystaniu tych gruntów. Zaznaczono, że opłaty zmienne za poszczególne kwartały naliczane są na podstawie złożonych oświadczeń podmiotu zobowiązanego do ponoszenia opłat za usługi wodne. Naliczenie opłaty zmiennej za III kwartał 2019r. nastąpiło zgodnie ze złożonym przez stronę oświadczeniem. Jednocześnie wskazano, że strona korzysta z usługi wodnej na podstawie decyzji Starosty "[...]" z dnia "[...]" za pobór wód podziemnych, co oznacza że zgodnie z art.298 pkt 1 P.w. obowiązana jest ponosić opłaty za usługi wodne. W związku z tym, że reklamacja nie została uznana, zaistniała przesłanka obligująca organ do wydania decyzji określającej wysokość opłaty zmiennej za okres III kwartału 2019 r. w wysokości 426 zł.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie strona zarzuciła naruszenie:

1. przepisów postępowania, a w szczególności art. 6, art. 7, art. 7a § 1, art. 77, art. 80 i art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2018r. poz.2096, dalej jako: k.p.a.), co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, polegające na niewyjaśnieniu w sposób należyty istotnych dla sprawy okoliczności i w konsekwencji zaniechanie ustalenia, że strona dokonuje poboru wód dla celów rolniczych na potrzeby nawadniania gruntów i upraw, a przez to przyjęcie, że w celu ustalenia opłaty zmiennej stawki zasadne jest zastosowanie art. 274 pkt 2 Iit. zj) P.w. zamiast ustalenia opłaty w całości przy zastosowaniu art. 274 pkt 3 lit. c) P.w., względnie w części, a w pozostałym zakresie w oparciu o art. 274 pkt 3 lit. b) P.w.,

2. prawa materialnego, co miało wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

- art. 4 u.r.o.d. przez pominięcie, względnie błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie,

- art. 5 u.r.o.d. w zw. z art. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 6, art. 3 ust. 1 pkt 1, art. 4 pkt 6, art. 15 ust. 1 u.o.g.r.l. poprzez ich niezastosowanie pomimo, że przedmiotowe przepisy uzasadniają wniosek, iż pobór wód na potrzeby nawadniania gruntów i upraw na rodzinnych ogrodach działkowych mieści się w zakresie pojęcia "pobór wód na cele rolnicze",

- art. 274 pkt 2 lit. zj) P.w. przez bezzasadne zastosowanie,

- § 5 ust. 1 pkt 36 rozporządzenia w sprawie opłat przez bezzasadne zastosowanie,

- art. 274 pkt 3 lit. c), względnie także art. 274 pkt 3 lit. b) P.w. poprzez niezastosowanie,

- § 5 ust. 1 pkt 39, względnie także § 5 ust. 1 pkt 38 rozporządzenia w sprawie opłat poprzez niezastosowanie,

- art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług przez błędną wykładnię.

W świetle powyższych zarzutów strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, a także zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. W uzasadnieniu strona skarżąca ponowiła argumentację przedstawioną w uprzednio złożonej reklamacji, podkreślając, że organ nie wyjaśnił w sposób należyty istotnych dla sprawy okoliczności, dokonując błędnej interpretacji przepisów prawa materialnego i wbrew oczywistym przesłankom zastosował wykładnię niejasnego przepisu w sposób możliwie najmniej korzystny dla strony. Zaznaczono, że dla ustalenia znaczenia pojęć niezdefiniowanych w ustawie Prawo wodne adekwatnym aktem jest ustawa o ochronie gruntów rolnych i leśnych, której przepisy pozwalają na stwierdzenie, że wykorzystanie nieruchomości na prowadzenie rodzinnego ogrodu działkowego mieści się w pojęciu wykorzystania na cel rolniczy. Jednocześnie podkreślono, że całokształt regulacji ustawowych odnoszących się do rodzinnych ogrodów działkowych, a przewidujących szereg "preferencyjnych" rozwiązań, nakazuje wnioskować, że dokonując wykładni Prawa wodnego, organ winien uwzględnić znaczenie, jakie ustawodawca przywiązuje dla tej instytucji i w konsekwencji zastosować wykładnię obowiązujących przepisów możliwie najmniej dotkliwą fiskalnie, co potwierdza treść art. 6 u.r.o.d., który stanowi, że organy administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego tworzą warunki dla rozwoju rodzinnych ogrodów działkowych. Odnosząc się z kolei do zarzutu naruszenia przez organ art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, strona skarżąca podniosła, że przyjęta przez organ wykładnia tego przepisu w zakresie interpretacji pojęcia "celu rolniczego" wywodzonej z pojęcia "działalności rolniczej" jest sprzeczna z wykładnią organów podatkowych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko przedstawione w uzasadnieniu skarżonej decyzji. W ocenie organu pobór wód dla celów rolniczych jest ściśle związany z pojęciem rolnika i działalności rolniczej. Podkreślono, że celem działalności rodzinnych ogrodów działkowych nie jest działalność rolnicza, a działalność socjalna, wypoczynkowa i rekreacyjna. Ponadto przepisy ustawy nie zawierają zapisu, że działka służy do celów rolniczych. Wskazanie w art. 5 u.r.o.d., że rodzinne ogrody działkowe stanowią tereny zielone i podlegają takiej samej ochronie jak przewidzianej w przepisach o ochronie gruntów rolnych i leśnych, a także w przepisach dotyczących ochrony przyrody i ochrony środowiska, nie oznacza, że są to grunty rolne lub leśne, lecz tylko i wyłącznie, że podlegają takiej samej ochronie prawnej w zakresie ochrony gruntów jak te grunty, a nie, że są równoznaczne z gruntami rolnymi lub leśnymi lub ich nawadnianie służy celom rolniczym. Podkreślono, że językowa i logiczna wykładnia tego przepisu jasno wskazuje, że grunty zajęte przez rodzinne ogrody działkowe nie są gruntami rolnymi lub leśnymi. Zwrócono również uwagę, że przepis art. 12 u.r.o.d. zakazuje na terenie działki zamieszkiwania oraz prowadzenia działalności gospodarczej lub innej działalności zarobkowej, a więc także zakaz prowadzenia działalności rolniczej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2167 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę zgodności z prawem działalności administracji publicznej, która zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) odbywa się na zasadach określonych w przepisach tej ustawy. W ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 p.p.s.a. sąd uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

W pierwszej kolejności należy wskazać, że przedmiotowa skarga została rozpoznana przez Sąd na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym, stosownie do art. 119 pkt 2 p.p.s.a., zgodnie z którym sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli strona zgłosi wniosek o skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym, a żadna z pozostałych stron w terminie czternastu dni od zawiadomienia o złożeniu wniosku nie zażąda przeprowadzenia rozprawy. W niniejszej sprawie wskazane wyżej przesłanki rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym zostały spełnione.

W ocenie Sądu wniesiona w niniejszej sprawie skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem stanowisko organu jest prawidłowe i zgodne z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa.

Materialnoprawną podstawę kwestionowanego rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy Prawo wodne (dalej jako: P.w.), której wejście w życie - z dniem 1 stycznia 2018 r. - było wynikiem realizacji spoczywającego na Polsce obowiązku implementacji do krajowego porządku prawnego Dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (Dz. Urz. WE L 327 z 22.12.2000, str. 1, z późn. zm. – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 5, str. 275). Z art. 9 wskazanej wyżej Dyrektywy wynika postulat wprowadzenia systemowego rozwiązania zrównoważonego gospodarowania zasobami wodnymi poprzez zbudowanie systemu usług wodnych opartego na zasadzie zwrotu kosztów usług wodnych i korzystaniu z wód poza zwykłym lub powszechnym korzystaniem. Konsekwentnie, w przepisach ustawy Prawo wodne wprowadzono katalog instrumentów ekonomicznych służących gospodarowaniu wodami, który przyczynić ma się do efektywnego i sprawnego gospodarowania zasobami wodnymi oraz do wydatkowania środków na działania związane z zapewnieniem dostępności wód o odpowiednich parametrach jakościowych i we właściwej ilości.

W orzecznictwie podnosi się, że w stosunku do opłat wynikających z ustawy Prawo wodne należy stosować reguły wykładni charakterystyczne dla prawa podatkowego, gdyż ciężary wynikające z tej ustawy mają charakter danin publicznych. Za daniny publiczne uważa się bowiem świadczenia powszechne, przymusowe, bezzwrotne, ustalane jednostronnie w drodze ustawy i pobierane na rzecz podmiotu prawa publicznego w celu realizacji zadań publicznych (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 16 marca 2010 r., K 24/08, opubl. OTK-A 2010/3/22; L. Garlicki, M. Zubik (red.), Konstytucja Rzeczypospolitej Polskie, Komentarz. Tom II, LEX/el. 2016). System opłat za usługi wodne został, zgodnie z przepisami Dyrektywy ramowej, oparty na zasadzie zwrotu kosztów usług wodnych, uwzględniających koszty środowiskowe i koszty zasobowe oraz analizę ekonomiczną (art. 9 ust. 3 P.w.), co oznacza, że ma tylko za zadanie zapewnienie państwu dochodów umożliwiających pokrycie kosztów usług wodnych, z których korzystają podmioty (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 12 września 2018r., sygn. akt II SA/Wr 399/18, CBOSA).

Zgodnie z art. 35 ust. 3 pkt 1 P.w. usługi wodne obejmują pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych. Stosownie do art. 267 pkt 1 P.w. instrumenty ekonomiczne służące gospodarowaniu wodami stanowią opłaty za usługi wodne. Opłaty za usługi wodne uiszcza się za pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych (art. 268 ust. 1 pkt 1 P.w.). Zgodnie z art. 270 ust. 1 P.w. opłata za usługi wodne za pobór wód składa się z opłaty stałej oraz opłaty zmiennej uzależnionej od ilości wód pobranych. Wysokość opłaty za usługi wodne zależy odpowiednio od ilości pobranej wody oraz od tego, czy pobrano wodę powierzchniową czy wodę podziemną, przeznaczenia wody, jej średniego niskiego przepływu z wielolecia (SNQ), przy czym wielolecie obejmuje co najmniej 20 lat hydrologicznych, oraz dostępnych zasobów wód podziemnych (ust. 6 tego przepisu). Jak wynika z art. 272 ust. 1 P.w. wysokość opłaty zmiennej za pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty i ilości pobranych wód podziemnych lub wód powierzchniowych, wyrażonej w m³. Natomiast zgodnie z art. 298 pkt 1 P.w. opłatę za usługi wodne są obowiązane ponosić podmioty korzystające z usług wodnych. Stawki te konkretyzuje rozporządzenie w sprawie jednostkowych stawek opłat, zgodnie z którym jednostkowe stawki opłat za usługi wodne za pobór wód w formie opłaty zmiennej, w zależności od ilości pobieranych wód w ramach pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego, do celów rolniczych lub leśnych za pobór wód podziemnych na potrzeby nawadniania gruntów i upraw, pobranych za pomocą urządzeń pompowych wynoszą 0,05 zł za 1 m³ pobranych wód podziemnych (§ 5 ust. 1 pkt 39 rozporządzenia w sprawie opłat), natomiast do innych celów niż wymienione w pkt 1-35, określonych w Polskiej Klasyfikacji Działalności - 0,115 zł za 1 m³ pobranych wód podziemnych (§ 5 ust. 1 pkt 36 lit.a rozporządzenia w sprawie opłat).

Jak wynika z akt sprawy strona skarżąca posiada pozwolenie wodnoprawne wydane przez Starostę "[...]" z dnia "[...]" na wykonanie urządzeń wodnych (jedna studnia – obudowa z kręgów betonowych) oraz pobór wody podziemnej z ujęcia na terenie działki nr "[...]", obręb "[...]", gmina ‘[..]", zmienionego następnie decyzją z dnia"[..]" poprzez dopisanie terminu, w którym następuje pobór wody do nawadniania upraw.

Nie budzi zatem wątpliwości, że strona skarżąca jest podmiotem zobowiązanym do ponoszenia opłat za pobór wód podziemnych stosownie do art. 298 pkt 1 P.w. Kwestią sporną w niniejszej sprawie pozostaje podstawa ustalenia wysokości opłaty zmiennej, a mianowicie określenia celów jakim służy pobór wód podziemnych dokonywany przez podmiot posiadający pozwolenie wodnoprawne.

Należy zatem wskazać, że stosownie do treści art. 4 ustawy z dnia 13 grudnia 2013r. o rodzinnych ogrodach działkowych (t.j. Dz.U. z 2017r., poz. 2176, dalej jako: u.r.o.d.) rodzinne ogrody działkowe są urządzeniami użyteczności publicznej, służącymi zaspokajaniu wypoczynkowych, rekreacyjnych i innych potrzeb socjalnych członków społeczności lokalnych poprzez zapewnienie im powszechnego dostępu do rodzinnych ogrodów działkowych oraz działek dających możliwość prowadzenia upraw ogrodniczych na własne potrzeby, a także podniesienie standardów ekologicznych otoczenia. Jednocześnie funkcje rodzinnych ogrodów działkowych można interpretować przez pryzmat celów rodzinnych ogrodów działkowych, określonych w art. 3 u.r.o.d., do których zalicza się: 1) zaspokajanie wypoczynkowych i rekreacyjnych potrzeb społeczeństwa poprzez umożliwianie prowadzenia upraw ogrodniczych; 2) poprawa warunków socjalnych członków społeczności lokalnych; 3) pomoc rodzinom i osobom w trudnej sytuacji życiowej oraz wyrównywanie ich szans; 4) integracja wielopokoleniowej rodziny, wychowanie dzieci w zdrowych warunkach oraz zachowanie aktywności i zdrowia emerytów i rencistów; 5) integracja społeczna osób w wieku emerytalnym oraz niepełnosprawnych; 6) przywracanie społeczności i przyrodzie terenów zdegradowanych; 7) ochrona środowiska i przyrody; 8) oddziaływanie na poprawę warunków ekologicznych w gminach; 9) kształtowanie zdrowego otoczenia człowieka; 10) tworzenie warunków do udostępniania terenów zielonych dla społeczności lokalnych.

Nie sposób pominąć również treści preambuły do powyższej ustawy, w której ustawodawca wskazał wprost, że ogrodnictwo działkowe jest dziedziną życia społecznego i przyczynia się do zaspakajania socjalnych, wypoczynkowych i rekreacyjnych potrzeb społeczeństwa, a zwłaszcza rodzin z dziećmi, emerytów, rencistów i niepełnosprawnych, poprzez kształtowanie warunków dla prowadzenia aktywnego i zdrowego trybu życia oraz ochrony środowiska i przyrody.

Zatem funkcje rodzinnych ogrodów działkowych zostały ograniczone do zaspokajania potrzeb działkowca i jego rodziny w zakresie prowadzenia upraw ogrodniczych, wypoczynku i rekreacji, o czym stanowi również art. 2 pkt 2 u.r.o.d. Przy czym prowadzenia upraw ogrodniczych na terenie rodzinnych ogrodów działkowych nie można utożsamiać z prowadzeniem działalności w celach rolniczych. Cel rolniczy, co nie budzi jakichkolwiek wątpliwości, jest to bowiem cel związany z rolnictwem, czyli z uprawą ziemi i roślin oraz hodowlą zwierząt. Tymczasem w myśl art. 12 u.r.o.d. na terenach rodzinnych ogrodów działkowych zakazane jest prowadzenie działalności gospodarczej lub innej działalności zarobkowej, a więc również działalności rolniczej. Dopuszczalne są jedynie drobne uprawy ogrodnicze mające na celu zaspokojenie własnych potrzeb osób korzystających z rodzinnych ogrodów działkowych, przede wszystkim poprzez ochronę przyrody i środowiska oraz kształtowanie terenów zielonych i zapewnienie możliwości przebywania na tych terenach.

Błędne jest również powoływanie się przez stronę skarżącą na przepisy u.o.g.r.l., bowiem sam fakt prowadzenia działalności na gruntach rolnych nie świadczy o rolniczym wykorzystaniu tych gruntów. Objęcie bowiem terenów rodzinnych ogrodów działkowych taką samą ochroną, jak grunty rolne i leśne, o czym wprost stanowi art. 5 u.r.o.d., nie oznacza, że grunty te stają się gruntami rolnymi lub leśnymi, lecz ma na celu ograniczanie przeznaczania gruntów ROD na cele nierolnicze lub nieleśne, zapobieganiu procesom degradacji i dewastacji gruntów ROD na takim samym poziomie jak grunty rolne lub leśne, rekultywacji i zagospodarowaniu gruntów ROD na cele rolnicze, zachowaniu torfowisk i oczek wodnych jako naturalnych zbiorników wodnych oraz ograniczaniu zmian naturalnego ukształtowania powierzchni ziemi.

Należy dostrzec, że normatywna definicja gruntów rolnych statuowana w art. 2 ust. 1 u.o.g.r. nie jest normatywnie jednolita, jako, że efektywnie w sposób rolniczy mogą być użytkowane tylko grunty rolne określone w ewidencji gruntów jako użytki rolne (pkt 1) oraz zrekultywowane dla potrzeb rolnictwa (pkt 8), pozostałe zaś grunty, tj. pod stawami rybnymi i innymi zbiornikami wodnymi, służącymi wyłącznie dla potrzeb rolnictwa (pkt 2), pod wchodzącymi w skład gospodarstw rolnych budynkami mieszkalnymi oraz innymi budynkami i urządzeniami służącymi wyłącznie produkcji rolniczej oraz przetwórstwu rolno-spożywczemu (pkt 3), pod budynkami i urządzeniami służącymi bezpośrednio do produkcji rolniczej uznanej za dział specjalny, stosownie do przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych i podatku dochodowym od osób prawnych (pkt 4), parków wiejskich oraz pod zadrzewieniami i zakrzewieniami śródpolnymi, w tym również pod pasami przeciwwietrznymi i urządzeniami przeciwerozyjnymi (pkt 5), pod urządzeniami: melioracji wodnych, przeciwpowodziowych i przeciwpożarowych, zaopatrzenia rolnictwa w wodę, kanalizacji oraz utylizacji ścieków i odpadów dla potrzeb rolnictwa i mieszkańców wsi (pkt 7), torfowisk i oczek wodnych (pkt 9) i pod drogami dojazdowymi do gruntów rolnych (pkt 10), z założenia, nie mogą służyć rolniczemu ich wykorzystaniu, co oczywiście nie odbiera im normatywnego charakteru gruntów rolnych. Rekapitulując, odmienna wykładnia obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa byłaby sprzeczna z celem jaki założył ustawodawca, tworząc możliwość zakładania rodzinnych ogrodów działkowych.

Należy przy tym podkreślić, że pkt 39 ust. 1 § 5 rozporządzenia w sprawie opłat wyraźnie mówi o poborze wód podziemnych do celów rolniczych lub leśnych na potrzeby nawadniania gruntów i upraw. Nie jest zatem wystarczające stwierdzenie poboru wód do celów rolniczych, lecz musi być również spełniony drugi warunek – potrzeba nawadniania gruntów i upraw. W przypadku rodzinnych ogrodów działkowych powyższe warunki nie są spełnione, bowiem, jak zostało wykazane powyżej, nie mamy tutaj do czynienia z celami rolniczymi, ani też nie zachodzi potrzeba nawadniania gruntów i upraw. Ponadto należy zauważyć, że z oświadczenia złożonego przez stronę skarżącą jako podmiotu obowiązanego do ponoszenia opłat za usługi wodne w celu ustalenia wysokości opłaty zmiennej za pobór wód podziemnych (k.4-6 akt administracyjnych), wypełnionego samodzielnie przez stronę skarżącą i podpisanego przez osobę upoważnioną do jej reprezentacji wynika, że pobór wód podziemnych prowadzony jest z jednego ujęcia – studni do innych celów niż wymienione w pkt 1-35, określonych w Polskiej Klasyfikacji Działalności, w ilości 1850m³. Tym samym, strona, składając powyższe oświadczenie, sama wskazała, że pobór wód podziemnych w jej przypadku podlega opłacie stosownie do § 5 ust. 1 pkt 36 rozporządzenia w sprawie opłat.

W świetle powyższych rozważań, należy zatem stwierdzić, że organ zasadnie nałożył na stronę skarżącą opłatę za pobór wód podziemnych, określając wysokość tej opłaty w oparciu o § 5 ust. 1 pkt 36 lit. a) rozporządzenia w sprawie opłat.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji wyroku.