Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, Sędziowie asesor sądowy WSA Elżbieta Lemańska, sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi Skarbu Państwa – Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe – Nadleśnictwa B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji zmieniającej decyzję o ustaleniu środowiskowych uwarunkowań dla przedsięwzięcia oddala skargę

Wójt Gminy B. decyzją z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] ustalił środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia pn. "Przebudowa drogi leśnej "N. " położonej w leśnictwach T., w kierunku północ-południe od granicy z Nadleśnictwem B. do drogi wojewódzkiej nr [...]B. ", przechodzącej przez działki o nr ewidencyjnych: [...] w obrębie ewidencyjnym B., gmina B. ".

Następnie decyzją z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...] Wójt zmienił ww. decyzję ustalającą środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia "Przebudowa drogi leśnej "N. " poprzez zmianę terminu wykonania prac określonych w pkt. 13 w/w decyzji tj. zezwolenie na wykonywanie robót budowlanych również w okresie lęgowym ptaków - od 1 lipca do 31 sierpnia (pkt I), oraz określił, że pozostała część decyzji z dnia [...] marca 2016 r. pozostaje bez zmian (pkt II decyzji).

Pismem z dnia 25 maja 2018 r. Stowarzyszenie P. zwróciło się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B.. z wnioskiem o wszczęcie z urzędu postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy B. z dnia [...] marca 2016 r. ustalającej środowiskowe uwarunkowania oraz decyzji z dnia [...] stycznia 2018 r. zmieniającej ww. decyzję oraz dopuszczenie organizacji społecznej do udziału w tych postępowaniach na prawach strony. W ocenie Stowarzyszenia wskazane decyzje zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa materialnego i procesowego, tj.:

1. art. 24 ust. 2 pkt 3) i art. 24 ust. 1-1b ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 2134 ze zm., dalej jako: "o. prz.") w zw. z art. 2 pkt 5) ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tj. Dz.U. z 2017 r., poz. 1073 ze zm., dalej jako: "p.z.p.") w zw. z art. 6 pkt 1) ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 121 ze zm., dalej jako: "u.g.n.") - poprzez bezzasadne uznanie, że przedmiotowa inwestycja polegająca na przebudowie drogi leśnej - wewnętrznej stanowi inwestycję celu publicznego, stąd zakazy dotyczące braku ingerencji w siedliska przyrodnicze zawarte w uchwale Nr ]...] Sejmiku Województwa P. z dnia [...] marca 2016 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza B. " nie obowiązują w przedmiotowej sprawie;

2. art. 87 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 353 ze zm., "o.o.ś.") w zw. z art. 59 ust. 1 pkt 2) o.o.ś. w zw. z art. 63 ust. 1 pkt 1) -3) o.o.ś. w zw. z art. 61 ust. 1 pkt 1 o.o.ś. w zw. z art. 62 ust. 1 pkt 1-3 o.o.ś. - poprzez brak przeprowadzenia kolejnej oceny oddziaływania na środowisko oraz analizy skutków dla całości przedsięwzięcia, mimo że, w przypadku zmiany decyzji, analiza ta powinna ponownie odnosić się właśnie do całości przedsięwzięcia, a nie - jedynie do części podlegającej zmianie;

3. art. 66 ust. 1 pkt 1- 20 o.o.ś. w zw. z art. 68 ust. 1 o.o.ś. w zw. z art. 87 o.o.ś. - poprzez brak przedstawienia zaktualizowanego raportu oddziaływania na środowisko w zakresie zmian poczynionych w decyzji zmieniającej z dnia [...] stycznia 2018 r.,

4. art. 66 ust. 1 pkt 1-20 o.o.ś. w zw. z art. 68 ust. 1 o.o.ś. - poprzez zaakceptowanie rażących braków (opis jedynie dwóch analizowanych wariantów, bez uwzględnienia co najmniej trzech wariantów wymaganych przepisami prawa) oraz jaskrawych sprzeczności w przedstawionym raporcie oddziaływania na środowisko z 2015 r.;

5. rażące naruszenie zasad ogólnych praworządności i legalności (art. 6 k.p.a.), poprzez wydanie rozstrzygnięcia niezgodnego z prawem i niedającego się zaakceptować w demokratycznym państwie prawa;

6. rażące naruszenie zasady ogólnej prawdy materialnej w postępowaniu administracyjnym (art. 7 k.p.a.) i jej gwarancji, poprzez brak przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w sprawie;

7. rażące naruszenie zasady ogólnej wzbudzania zaufania obywateli do organów państwa - art. 8 § 1 k.p.a., poprzez wydanie rozstrzygnięcia Instrumentalnego, naruszającego zasady ochrony środowiska, a także ochrony przyrody.

Powołując się na powyższe naruszenia Stowarzyszenie wniosło o stwierdzenie nieważności decyzji Wójta Gminy B. z dnia [...] marca 2016 r. oraz decyzji z dnia [...] stycznia 2018 r. na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Wskutek powyższego wniosku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. wszczęło dwa odrębne postępowania administracyjne i po rozpatrzeniu sprawy:

1) decyzją z dnia [...] lipca 2018 r. nr [...] odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy B. z dnia [...] marca 2016 r. nr[...];

2) decyzją z [...] lipca 2018 r. o nr [...] stwierdziło nieważność decyzji Wójta Gminy B. z dnia [...] stycznia 2018 r. zmieniającej decyzję Wójta Gminy B. z dnia [...] marca 2016 r.

Uzasadniając rozstrzygnięcie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy B. z dnia [...] stycznia 2018 r., będące przedmiotem niniejszej sprawy sądowoadministracyjnej, Kolegium w pierwszej kolejności wyjaśniło przesłanki stwierdzenia nieważności o jakich mowa w art. 156 § 1 k.p.a. podkreślając, że organ prowadzący takie postępowanie nie może rozpatrywać sprawy co do jej istoty, gdyż postępowanie dotyczące stwierdzenia nieważności decyzji nie może zastępować postępowania odwoławczego, ani go powtarzać, a tym bardziej nie może dokonywać ustaleń stanu faktycznego. W zakresie wskazanej we wniosku przesłanki rażącego naruszenia prawa organ wyjaśnił, że podstawą jej zastosowania może być jedynie niebudzący wątpliwości stan prawny, a rażące naruszenie prawa musi być oczywiste, wyraźne i bezsporne. Przy tak zarysowanym stanie prawnym Kolegium uznało, że decyzja Wójta Gminy B. z dnia [...] stycznia 2018 r. dotknięta jest wadą powodującą jej nieważność z mocy prawa. Stwierdziło bowiem, że organ I instancji w sposób nieuprawniony uznał drogę leśną "N. " za drogę publiczną i przyjął, iż jej przebudowa, jako realizacja celu publicznego, podlega wyjątkom z art. 24 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie przyrody, a co za tym idzie zakazy dotyczące braku ingerencji w siedliska przyrodnicze zawarte w uchwale Nr [...] Sejmiku Województwa P. z dnia 2[...]marca 2016 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza B. " nie obowiązują w przedmiotowej sprawie. Taka konstatacja, w ocenie SKO jest zupełnie sprzeczna z brzmieniem i rozumieniem ww. przepisu ustawy o ochronie przyrody, a treść skarżonej decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z prawem, co uzasadnia jej wyeliminowanie z obrotu prawnego.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku złożył pełnomocnik Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe -Nadleśnictwo B., zarzucając jej naruszenie:

1) art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez błędne uznanie, iż decyzja Wójta Gminy B. z dnia [...] stycznia 2018 r. zmieniająca decyzję z dnia [...] marca 2016r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa;

2) art. 77 § 1, 80 k.p.a., poprzez błędną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, brak rozważenia wszystkich okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie w szczególności brak wyczerpującego uzasadnienia dlaczego wg organu w niniejszej sprawie zachodzi rażące naruszenie prawa;

3) art. 24 ust. 2 pkt 3, art. 24 ust. 1 - 1b ustawy o ochronie przyrody w zw. z art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami (tj. Dz.U. z 2018 r., poz. 121 ze zm.) poprzez błędne przyjęcie, że planowana inwestycja nie ma charakteru inwestycji celu publicznego oraz, że mają do niej zastosowanie zakazy zawarte w Uchwale Nr [...] Sejmiku Województwa P. z dnia [...] marca 2016 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza B. ", zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o ochronie przyrody.

Powołując się na powyższe zarzuty pełnomocnik Skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania. Uzasadniając podniesione zarzuty autor skargi wskazał, że SKO błędnie interpretuje stan faktyczny oraz prawny inwestycji. Planowana inwestycja ma bowiem charakter inwestycji celu publicznego, tym samym w przedmiotowej sprawie nie obowiązują zakazy dotyczące braku ingerencji w siedliska przyrodnicze zawarte w uchwale Nr [...] Sejmiku Województwa P. z dnia[...] marca 2016r. Dalej pełnomocnik Skarżącego wyjaśnił, co należy rozumieć pod pojęciem inwestycji celu publicznego, wskazując między innymi, że katalog ten przewiduje budowę i utrzymanie dróg publicznych. W konsekwencji zdaniem pełnomocnika, przebudowa drogi leśnej, która ma służyć dla ogółu społeczności lokalnej ma charakter inwestycji celu publicznego, a tym samym do inwestycji tej nie mają zastosowania zakazy dotyczące braku ingerencji w siedliska przyrodnicze zawarte w uchwale Sejmiku z dnia 21 marca 2016 r.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Odpowiadając na zarzuty skargi podkreśliło, że droga "N. " nie jest zaliczona do żadnej z kategorii dróg publicznych i funkcjonuje jako droga leśna wewnętrzna stanowiąca własność nadleśnictwa B. Tym samym, zdaniem Kolegium, organ I instancji w sposób nieuprawniony uznał drogę leśną "N. " za drogę publiczną i przyjął, iż jej przebudowa, jako realizacja celu publicznego, podlega wyjątkom z art. 24 ust. 2 pkt 3 u.o.p., a co za tym idzie zakazy dotyczące braku ingerencji w siedliska przyrodnicze zawarte w uchwale Nr [...] Sejmiku Województwa P. z dnia [...] marca 2016 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza B. " nie obowiązują w przedmiotowej sprawie. Taka konstatacja jest zupełnie sprzeczna z brzmieniem i rozumieniem ww. przepisu ustawy o ochronie przyrody.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do dyspozycji art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz.1302 zwanej dalej: p.p.s.a.) wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Przedmiotem tej kontroli jest zbadanie, czy organy administracji publicznej, w toku rozpoznawania sprawy nie naruszyły prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Czyni się to według stanu prawnego i na podstawie akt sprawy, istniejących w dniu wydania zaskarżonej decyzji. Sądowa kontrola legalności decyzji administracyjnych sprawowana jest w granicach sprawy, ale rozstrzygając o zasadności skargi sąd nie jest związany jej zarzutami, wnioskami oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 §1 p.p.s.a.).

Uwzględniając powołane kryteria Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem jej zarzuty i argumenty nie podważają legalności zaskarżonej decyzji.

Kontroli legalności w niniejszej sprawie poddano decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] lipca 2018 r. stwierdzającą nieważność decyzji Wójta Gminy B. z dnia [...] stycznia 2018 r. zmieniającej decyzję Wójta Gminy B. z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] ustalającą środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia pn. "Przebudowa drogi leśnej "N. " położonej w leśnictwach T., w kierunku północ-południe od granicy z Nadleśnictwem B. do drogi wojewódzkiej nr [...] B., w zakresie terminu wykonania prac określonych w pkt. 13 tejże decyzji.

W związku z tym, iż kontrolowana decyzja została wydana w trybie stwierdzenia nieważności, dokonanie oceny jej zgodności z prawem poddane jest więc specyficznym regułom odnoszącym się do kontroli decyzji wydanych w trybach nadzwyczajnych. Postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności oznacza, że sprawa nie toczy się już w trybie zwykłym i stwierdzenie nieważności kontrolowanej w tym postępowaniu decyzji dopuszczalne jest jedynie w przypadkach wystąpienia ściśle określonych wad, w tym w razie stwierdzenia rażącego naruszenia prawa. Do wzruszenia decyzji nie wystarczy zatem stwierdzenie zaistnienia naruszenia prawa mającego wpływ na wynik sprawy. W trybie nadzoru konieczność uznania decyzji za nieważną zachodzi jedynie w enumeratywnie wyliczonych w art. 156 § 1 k.p.a. przypadkach, których wykładnia winna mieć charakter ścieśniający, gdyż sprzeciwiają się one fundamentalnej zasadzie trwałości decyzji ostatecznych (art. 16 § 1 k.p.a.). Postępowanie nadzwyczajne nie zmierza do ponownego rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej zwieńczonej decyzją kończącą postępowanie zwykłe. W postępowaniu tym organ nie może przejść do merytorycznego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej materialnej. W postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji przedmiot tego postępowania został bowiem ograniczony wyłącznie do rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy procesowej. Wskazać należy, że wady decyzji wyliczone w art. 156 § 1 k.p.a. noszą znamiona wad istotnych kwalifikowanych. Mają one charakter materialnoprawny i tkwią w samej decyzji, godząc w podmiotowe elementy stosunku prawnego, w jego przedmiot lub też w podstawę prawną, w wyniku czego albo dochodzi do nieprawidłowych skutków prawnych, albo do prawnej bezskuteczności decyzji administracyjnej. Źródłem tych wad może być jednak nie tylko naruszenie przepisów prawa materialnego, lecz również istotne naruszenie przepisów procesowych.

W kontrolowanym postępowaniu Kolegium doszło do wniosku, że w stosunku do decyzji z [...] stycznia 2018 r. zmieniającej decyzję środowiskową z dnia [...] marca 2016 r. zachodzą przesłanki do stwierdzenia jej nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. uznając, że Wójt Gminy B. w sposób nieuprawniony uznał drogę leśną "N. " za drogę publiczną i przyjął, iż jej przebudowa, jako realizacja celu publicznego, podlega wyjątkom z art. 24 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie przyrody, a co za tym idzie zakazy dotyczące braku ingerencji w siedliska przyrodnicze zawarte w uchwale Nr [...] Sejmiku Województwa P. z dnia [...] marca 2016 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza B. " nie obowiązują w przedmiotowej sprawie. W konsekwencji SKO przyjęło, że organ I instancji, zmieniając decyzję środowiskową w kierunku umożliwienia prac inwestycyjnych w ramach przedsięwzięcia nie stanowiącego celu publicznego, niezgodnie z obowiązującymi zakazami wynikającymi z ww. uchwały, wydał rozstrzygnięcie z rażącym naruszeniem prawa.

Ocenę, czy w niniejszej sprawie, faktycznie wystąpiła wada rażącego naruszenia prawa należy poprzedzić wyjaśnieniem, że o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony, oraz skutki, które wywołuje decyzja. Oczywistość naruszenia prawa ma miejsce wówczas, gdy istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu, a rozstrzygnięciem objętym decyzją. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności - gospodarcze lub społeczne skutki naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa (zob. wyrok NSA z 28 października 2011 r., I OSK 1888/10, wyrok NSA z 18 lipca 1994 r., V SA 535/94, ONSA 1995, Nr 2, poz. 91; wyrok NSA z 21 października 2010 r., I OSK 28/10, wyrok NSA z dnia 30 października 2018 r., II OSK 2668/16, wszystkie dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sadów Administracyjnych).

Dla uznania zatem, że wystąpiło owo kwalifikowane "naruszenie prawa", konieczne jest stwierdzenie jaki konkretny przepis został naruszony i wykazanie, że miało ono charakter rażący. Nadto, bezwzględnym obowiązkiem organu jest wykazanie, dlaczego konkretne naruszenie prawa ocenił jako rażące. Odnosząc powyższe wyjaśnienia do niniejszej sprawy należy w pełni zaakceptować stanowisko Kolegium, że kontrolowana w postępowaniu nadzwyczajnym decyzja z dnia 18 stycznia 2018 r. jest dotknięta kwalifikowana wadliwością, o której stanowi art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Z treści decyzji Wójta Gminy B. z dnia [...] stycznia 2018 r. wynika, że "Planowane przedsięwzięcie jest inwestycją o znaczeniu lokalnym, a zakazy zawarte w Uchwale Nr [...] Sejmiku Województwa P. z dnia [...] marca 2016 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza B. ", zgodnie z art 24 ust 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. z 2016 r., poz. 2134, ze zm.) nie dotyczą realizacji inwestycji celu publicznego". Organ wydający powyższą decyzję uznał zatem, że przedsięwzięcie polegające na przebudowie drogi leśnej jest inwestycją celu publicznego, która w myśl art. 24 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie przyrody, nie podlega zakazom ingerencji w siedliska przyrodnicze, określonym na podstawie art. 24 ust. 1 -1b ustawy w obowiązującym w tym czasie uchwale Sejmiku Województwa P. z dnia [...] marca 2016 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza B.".

Zestawienie powołanych wyżej regulacji nie pozostawia wątpliwości, że wprowadzone uchwalą Sejmiku Województwa P. na Obszarze Chronionego Krajobrazu "Puszcza B." - zakazy, mogły być pominięte jedynie wówczas, gdyby inwestycja miała charakter inwestycji celu publicznego, a takiego charakteru – jak słusznie uznało Kolegium - nie można nadać przebudowie drogi leśnej.

Definicja inwestycji celu publicznego wskazuje bowiem na dwie cechy tego pojęcia. Pierwszą cechą charakteryzującą inwestycję celu publicznego jest jej zakres tj. określenie czy dane przedsięwzięcie można zaliczyć do działań o znaczeniu lokalnym, ponadlokalnym, krajowym czy metropolitalnym. Drugą cechą charakterystyczną tego pojęcia jest cel danego zamierzenia, tj. czy stanowi on realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2018 r. poz. 2204). Z kolei "cele publiczne" - zgodnie z art. 6 pkt 1 tej ustawy - zostały zdefiniowane m.in. jako: wydzielanie gruntów pod drogi publiczne, drogi rowerowe i drogi wodne, budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, a także łączności publicznej i sygnalizacji. Z art. 1 i 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2068) wynika natomiast, że drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg (tj. krajowej, wojewódzkiej, powiatowej i gminnej), z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub przepisach. Przy czym, dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawie kapitalne znaczenia ma przepis art. 6 pkt 8 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2204), który wyraźnie stanowi, że drogi leśne to drogi położne w lasach niebędące drogami publicznymi w rozumieniu przepisów o drogach publicznych. Jak wynika z powyższego, wbrew temu co wywodzi pełnomocnik Skarżącego, obowiązujące przepisy nie przewidują, aby budowa drogi leśnej, która została wprost wykluczona przez ustawodawcę z kategorii dróg publicznych stanowiła realizację celu publicznego. Takie stanowisko prezentowane jest też w orzecznictwie sądów administracyjnych, które jednolicie przyjmuje, że drogi niepubliczne nie stanowią celu publicznego. Tym samym nie można zaliczyć do kategorii celów publicznych budowy, utrzymania, wydzielania, robót budowlanych związanych z drogami wewnętrznymi, ani związanych z drogami dojazdowymi i lokalnymi, które nie mieszczą się w definicji drogi publicznej (tak m.in. WSA w Warszawie w wyroku z 4 marca 2005 r., IV SA 3935/03, Lex nr 176118 oraz wyrok WSA w Warszawie z 1 marca 2007 r., I SA/Wa 1889/06, Lex nr 315055).

Rację należy zatem przyznać Kolegium, że skoro droga "N. " nie jest zaliczona do żadnej z kategorii dróg publicznych i funkcjonuje jako droga leśna wewnętrzna stanowiąca własność nadleśnictwa B., to Wójt Gminy B. w sposób bezprawny uznał ją za drogę publiczną i przyjął, iż jej przebudowa, jako realizacja celu publicznego, podlega wyjątkom z art. 24 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie przyrody, a co za tym idzie zakazy dotyczące braku ingerencji w siedliska przyrodnicze zawarte w uchwale Nr [...] Sejmiku Województwa P. z dnia [...] marca 2016 r. w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza B. " nie obowiązują w przedmiotowej sprawie. Przy wydawaniu decyzji z [...] stycznia 2018r. doszło zatem do bezpodstawnego zakwalifikowania drogi leśnej (wewnętrznej, prywatnej) jako inwestycji celu publicznego, a tym samym również do niezasadnego zastosowania wyjątku z art. 24 ust. 2 pkt. 3 ustawy o ochronie przyrody i zignorowaniu zakazów dotyczących Obszaru Chronionego Krajobrazu "Puszcza B. ", określonych w przywołanej wyżej uchwale Sejmiku Województwa P.

W konsekwencji, zasadnie Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że kontrolowana decyzja z [...] stycznia 2018 r. jest obarczona wadą rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. dającą podstawę do stwierdzenia jej nieważności.

Odnosząc się zaś do zarzutów skargi Sąd uznał, że nie zasługują one na uwzględnienie, gdyż postępowanie przed Kolegium zostało przeprowadzone w sposób wyczerpujący i należyty, zaś zgromadzony w sprawie materiał został oceniony właściwie. Zostały także prawidłowo zinterpretowane, mające zastosowanie w sprawie, przepisy. Sąd nie doszukał się też innych naruszeń przepisów prawa materialnego, czy procesowego, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonej decyzji.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 151 p.p.s.a., należało orzec jak w sentencji.