Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Iwona Tomaszewska, Sędziowie Sędzia NSA Stefan Kłosowski (spr.),, Sędzia NSA Elżbieta Makowska, Protokolant Katarzyna Skrzetuska-Gajos, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi S. O. na bezczynność Prezydenta Miasta w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Prezydenta Miasta do rozpoznania wniosku S. O. z dnia [...] r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od dnia doręczenia organowi prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, II. zasądza od Prezydenta Miasta na rzecz skarżącego S. O. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia [...]r. przesłanym do Urzędu Miejskiego pocztą elektroniczną, S. O. zwrócił się o udostępnienie numerów telefonów komórkowych Prezydenta Miasta, których koszty utrzymania ponosi Gmina. W odpowiedzi na powyższy wniosek, w dniu [...]r. poinformowany został przez A. J. – Dyrektora Miejskiej Jednostki Obsługi Gospodarczej, iż wniosek ten nie znajduje podstawy prawnej w obowiązujących przepisach prawa, gdyż żądana informacja nie jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

W dniu [...]r. S. O. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w której wniósł o :

1. zobowiązanie Prezydenta Miasta do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznej zgodnie z jego wnioskiem z dnia [...]r.

2. zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania,

W uzasadnieniu wskazał, iż wbrew twierdzeniom Prezydenta Miasta nie istnieje norma określająca prawo do informacji publicznej wynikająca z przepisów art. 1 ust. 1 czy też art. 6 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wielokrotnie zwracana była na to uwaga w orzecznictwie sądów administracyjnych, dlatego też odpowiedź na jego wniosek budzi wątpliwość co do poprawności merytorycznej. W dalszej części skargi skarżący powołał się na wyroki NSA z dnia 20 stycznia 2012 r. - sygn. akt I OSK 2118/11, z dnia 29 lutego 2012 r. - sygn.akt I OSK 2215/11, z dnia 1 grudnia 2011 r. - sygn.akt I OSK 1516/11 i I OSK 1550/11 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2012 r. sygn.akt II SAB/Wa 22/11.

Odpowiadając na skargę pełnomocnik Prezydenta Miasta r.pr. M. B. wniosła o jej oddalenie, wskazując, iż w ocenie organu żądanie informacji o numerach telefonów komórkowych pozostających w dyspozycji Prezydenta Miasta nie mieści się w pojęciu informacji o sprawach publicznych, nie jest również wymieniona w kategorii spraw określonych w art. 6 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Informacją taką byłaby informacja o ilości tych telefonów czy też o ponoszonych wydatkach na te telefony, jednak o taką informacje skarżący nie występował.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej.

Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, a więc polega na weryfikacji rozstrzygnięcia lub czynności organu administracji publicznej z punktu widzenia obowiązującego prawa materialnego i procesowego.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270) dalej : p.p.s.a. powyższa kontrola działalności administracji publicznej obejmuje również czynności organów władzy lub administracji publicznej, w tym - ich bezczynność.

Z bezczynnością organu administracji publicznej jako podmiotu zobowiązanego w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy organ ten nie podejmuje czynności materialno – technicznej wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji, tj. nie udostępnia żądanej informacji, jak też nie rozstrzygnął w przedmiocie tego wniosku decyzją administracyjną, w oparciu o art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) – dalej : ustawa.

Zdaniem Sądu, niniejsza skarga na bezczynność organu, jakim jest Prezydent Miasta, w zakresie właściwego rozpatrzenia wniosku skarżącego o udzielenie informacji publicznej w przedmiocie numeru służbowego telefonu komórkowego Prezydenta Miasta, okazała się uzasadniona.

Prezentowane w odpowiedzi na skargę stanowisko, iż informacja w powyższym zakresie nie stanowi informacji publicznej, nie jest bowiem trafne.

Na wstępie stwierdzić należy, iż ww. ustawa służy realizacji konstytucyjnego prawa dostępu obywateli do wiedzy dotyczącej funkcjonowania organów władzy publicznej oraz podmiotów realizujących zadania publiczne, wymienionych w art. 4 ustawy. Ustawa reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, a także wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione.

Zgodnie z art. 2 ust. 1, z zastrzeżeniem art. 5 ustawy, prawo do takiej informacji służy każdemu tj. każdej osobie fizycznej jak również innemu podmiotowi prawa prywatnego, przy czym od osoby wykonującej to prawo nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego.

Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił bardzo szeroko wskazując w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy, iż jest nią każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych przykładowo w art. 6 ustawy. Również orzecznictwo sądowo – administracyjne opowiedziała się za jak najszerszym ujęciem obowiązku informacyjnego wyżej wskazanych podmiotów. W świetle wskazanych wyżej przepisów ustawy oraz orzecznictwa przyjąć należy, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa.. W tym rozumieniu informacją publiczną jest więc zarówno treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, które na gruncie tej ustawy zostały zobowiązane do udostępniania informacji mających walor informacji publicznej, treści wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie od tego do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą, jak również treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do każdego organu władzy publicznej, związanych z nimi, bądź w jakikolwiek sposób ich dotyczących.

Telefon służbowy (komórkowy) Prezydenta Miasta służy niewątpliwie wykonywaniu przez niego czynności służbowych, a więc jest narzędziem służącym do wykonywania powierzonych mu prawem zadań publicznych. Identyfikację tego narzędzia stanowi numer telefonu. Informacja o tym numerze wynika wprost z dokumentu dotyczącego świadczenia na rzecz dysponenta tego telefonu usługi telekomunikacyjnej.

Informacja o numerze tego telefonu spełnia zatem kryteria uznania jej za informację publiczną – podobnie jak to jest z innymi telefonami Urzędu Miejskiego podanymi w Biuletynie Informacji Publicznej Urzędu. Przeciwne stanowisko organu w tej sprawie, w świetle art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, nie znajduje prawnego uzasadnienia.

Artykuł 4 ust. 1 ustawy stanowi, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których podmioty te mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

W świetle wyżej przywołanych przepisów nie ulega wątpliwości, że na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej Prezydent Miasta jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji, mającej walor informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu, gdy informacja ta nie została udostępniona i nie funkcjonuje w obiegu publicznym.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2 ustawy. Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno – techniczną. Żaden przepis prawa nie nakłada na dysponenta takiej informacji obowiązku nadawania tejże czynności szczególnej formy. Informacja publiczna dotyczy sfery faktów.

Nie oznacza to, że każda informacja publiczna musi być udostępniona i wniosek w tym zakresie załatwiony pozytywnie.

W myśl wskazanego wyżej art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, podmiot zobowiązany może ograniczyć dostęp do żądanych informacji publicznych np. ze względu na prywatność osoby fizycznej, ewentualnie z innych powodów, o których stanowi ustawa. Podmiot zobowiązany może również odmówić udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych. Jednakże jeśli podmiot zobowiązany odmawia udzielenia informacji, to winien tego dokonać w procesowej formie decyzji administracyjnej i z wypełnieniem dyspozycji art. 16 ust. 1 ustawy. Wnioskodawcy służy wówczas, po wyczerpaniu środków zaskarżenia, bądź skarga do sądu administracyjnego, bądź powództwo do sądu powszechnego (art. 22 ustawy).

Oznacza to, iż złożenie wniosku przez osobę wykonującą prawo do informacji nakłada na podmiot zobowiązany obowiązek wyjaśnienia, czy przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej znajdują zastosowanie w danej sytuacji, a następnie w przypadku pozytywnej odpowiedzi, podmiot ten powinien ocenić, czy nie zachodzą przesłanki ograniczające dostępność informacji, o których mowa w art. 5 ust. 1 i 2 ustawy.

Prezydent Miasta, do którego wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o udzielenie ww. informacji publicznej, nie rozpatrzył należycie tego wniosku skoro nie wykonał czynności materialno – technicznej w tym zakresie, ani też nie wydał rozstrzygnięcia w oparciu o art. 16 ust. 1, w zw. z art. 5 ust. 1 i 2 bądź art. 14 ust. 2 ustawy. Pozostaje więc w bezczynności w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.

Z tych względów Sąd, zgodnie z art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł, jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200, art. 205 § 2 i art. 209 ww. ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.