Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sylwester Miziołek, Sędziowie Sędzia WSA Renata Detka (spr.), Sędzia WSA Beata Ziomek, Protokolant Starszy inspektor sądowy Joanna Dziopa, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 7 lutego 2018 r. sprawy ze skargi [...] z siedzibą w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. znak: [...] w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję organu I instancji; II. uchyla postanowienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w K. z dnia [...] r. znak: [...]; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz [...] z siedzibą w P. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z [...] r. znak: [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. po rozpatrzeniu odwołania [...] z siedzibą w P. od decyzji Burmistrza Miasta i Gminy K. z 30 maja 2017 r., którą ustalono środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia polegającego na "odbudowie zbiornika wodnego istniejącego na rzece Czarnej Koneckiej/Malenieckiej w Sielpi, gmina K. wraz z turystyczno-rekreacyjnym zagospodarowaniem terenu i obszaru funkcjonalnie z nim związanego", na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 kpa uchyliło ww. decyzję w części rozstrzygnięcia, obejmującego:

- punkt II pn. "Warunki wykorzystania terenu w fazie realizacji i eksploatacji lub użytkowania przedsięwzięcia, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności ochrony cennych wartości przyrodniczych, zasobów naturalnych i zabytków oraz ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich", określone w podpunktach kolejno od 1 do 37 włącznie, w pełnym ich brzmieniu oraz

- punkt VI o treści: "Przedsięwzięcie nie wymaga sporządzenia analizy porealizacyjnej"

i w tym zakresie orzekło co do istoty sprawy:

- określając w pkt II w podpunktach 1 - 41 szczegółowe "Warunki wykorzystania terenu w fazie realizacji i eksploatacji lub użytkowania przedsięwzięcia (...)" oraz

- w punkcie VI rozstrzygnięcia orzekło, że inwestycja wymaga sporządzenia analizy porealizacyjnej po oddaniu inwestycji do eksploatacji, która określi rzeczywiste oddziaływanie przedsięwzięcia na zdrowie i życie ludzi w zakresie substancji wprowadzonych do powietrza oraz poziomu hałasu przenikającego do otoczenia.

W uzasadnieniu SKO wskazało, że Burmistrz Miasta i Gminy K., po rozpoznaniu wniosku Gminy K. i przeprowadzeniu oceny oddziaływania wnioskowanej inwestycji na środowisko, decyzją z 30 maja 2017 r. ustalił środowiskowe uwarunkowania dla realizacji wskazanego na wstępie przedsięwzięcia inwestycyjnego.

W podstawie prawnej decyzji powołano przepisy art. 71 ust. 1 i 2, art. 75 ust. 1 pkt 4, art. 80 ust. 1, art. 82 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U.2016, poz. 353 ze zm.), powoływanej dalej jako ustawa, art. 104 kpa, a także § 3 ust. 1 pkt 5, 65, 66, 86 oraz § 3 ust. 2 pkt 2 w związku z § 3 ust. 1 pkt 65 i 66 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, a w jej uzasadnieniu przedstawiono w sposób bardzo obszerny przebieg postępowania administracyjnego oraz uzasadniono wydane rozstrzygnięcie.

We wniesionym odwołaniu Towarzystwo [...] zarzuciło, iż wskazana decyzja jest sprzeczna z przepisami ochrony dla obszaru Natura 2000 "Dolina Czarnej". Podniesiono, że największym zagrożeniem dla gatunków zwierząt będących pod ochroną jest budowa jazu piętrzącego wraz z Małą Elektrownią Wodną MEW III w km 55+800 rzeki. Organ nie uwzględnił przedstawionej w sprawie ekspertyzy hydrologicznej dr M. G., stwierdzającej dużą szkodliwość tego przedsięwzięcia. Nadto Towarzystwo [...] podniosło, że nie wzięto pod uwagę zapisów w aktualizacji Planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza Wisły, w którym wskazano na brak możliwości przegradzania rzeki przeszkodami wyższymi niż 10 cm. Możliwe są wprawdzie odstępstwa od tych celów, ale uzasadnione one muszą być nadrzędnym interesem społecznym. Autorzy raportu

i organ prowadzący postępowanie uzasadnili to przeciwpowodziową rolą zbiornika, ale w ekspertyzie wskazano, że będzie on pełnił głównie rolę rekreacyjną. Zdaniem Towarzystwa [...] go, w niniejszej sprawie nie ma racjonalnych przesłanek przemawiających za realizacją nadrzędnego celu społecznego, co powoduje, że nie są możliwe odstępstwa od celów środowiskowych.

W ocenie strony odwołującej, budowa planowanego jazu piętrzącego, zgodnie z przedstawioną w sprawie ekspertyzą, nie jest konieczna dla zabezpieczenia zbiornika przed zamulaniem, a nawet może ten proces przyspieszyć, co stanowić będzie dodatkowo poważne zagrożenie dla fauny żyjącej na odcinku od zbiornika

w S. do ok. 2 km powyżej planowanego piętrzenia. Ponadto w sprawie nie została przeprowadzona prawidłowo ocena oddziaływania na środowisko, nie został sporządzony właściwie raport, a działania i badania z nim związane wykonane zostały w sposób niefachowy, badania terenowe przeprowadzone zostały

w terminach niezgodnych z zaleceniami, zawartymi w poradnikach Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska. Zarzucono, że w raporcie nie wykazano wielu gatunków i nie oszacowano ich liczebności. Bez tych danych nie jest możliwa ocena zagrożeń dla fauny i działań koniecznych do podjęcia, aby je zminimalizować.

Jako kolejny zarzut odwołania podniesiono brak zapewnienia w postępowaniu prawidłowego udziału stronom postępowania i społeczeństwu. W dniu 3 marca 2017 roku do Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska przesłane zostało uzupełnienie do raportu. Organ prowadzący postępowanie nie poinformował o tym na stronie internetowej. Kolejne uzupełnienie przesłane zostało 15 marca 2017 r., a więc w dniu wydania postanowienia przez RDOŚ.

W załączeniu odwołania przedłożono m.in. opinię dr M. G., pracownika naukowego na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Środowiska Katedry Inżynierii Wodnej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w W. W opinii tej wskazano, że największym zagrożeniem dla stanu ekologicznego rzeki Czarnej Koneckiej w wyniku realizacji przedmiotowego przedsięwzięcia jest budowa kolejnych barier migracyjnych w korycie rzeki. Wątpliwości autora opinii budzi również uzasadnienie przeciwrumowiskowej roli jazu w Małachowie w stosunku do zbiornika w Sielpi, co wpłynie na pogorszenie bilansu rumowiska zbiornika i będzie prowadzić do jego szybkiego zamulania oraz oddziaływać na stan ekosystemów rzecznych.

W dalszej części odwołania, jako istotne zagrożenie dla ekosystemów rzeki Czarnej Koneckiej poniżej planowanej inwestycji wskazano zjawisko pogłębiania niżówek przez funkcjonujący zbiornik zaporowy oraz dopuszczoną przez inwestora możliwość specyficznego rozrządu wody na obiekcie MEW poniżej zbiornika Sielpia w okresach przepływów zbliżonych do wartości przepływu nienaruszalnego. Stwierdzono także, że lokalizacja wylotów z turbiny znajduje się poniżej jazu,

a skierowanie całej wody do turbiny spowoduje pozbawienie wody odcinka położonego bezpośrednio poniżej jazu, co z punktu widzenia zachowania ciągłości rzeki oraz dobrego jej stanu jest niedopuszczalne.

W ocenie autora opinii, należy także rozważyć zmianę lokalizacji budowy progu przeciwrumowiskowego, co byłoby korzystne nie tylko z punktu widzenia warunków hydraulicznych, ale również miałoby istotnie mniejsze znaczenie negatywne dla migracji gatunków. W opinii zarzucono, że w raporcie nie odniesiono się do faktu występowania w rzece Czarnej Koneckiej pstrąga potokowego,

a działania przewidziane w ramach przedmiotowej inwestycji wpłyną negatywnie na jego populację. Nie odniesiono się także do zjawiska zmącenia wody oraz uruchomienia osadów dennych zarówno przebudowywanego zbiornika wodnego, jak również modyfikowanej morfologii cieków, jakie wystąpią w wyniku prowadzonych prac budowlanych.

Rozpatrując sprawę w trybie odwoławczym Kolegium ustaliło, że Gmina K. wystąpiła do Burmistrza Miasta i Gminy K. z wnioskiem z dnia 17 lipca 2015 r. (zmienionym w dniach 14 sierpnia 2015 r. oraz 15 marca 2017r.) o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia opisanego na wstępie, w zakres którego wchodzą:

- odbudowa oraz rozbudowa zbiornika wodnego w miejscowości Sielpia,

- budowa upustu dennego wraz z Małą Elektrownią Wodną MEW I w km 46+700 rzeki Czarna Konecka/Maleniecka przy istniejącym jazie piętrzącym,

- budowa Małej Elektrowni Wodnej MEW II w km 45+870 rzeki Czarna Konecka/Maleniecka przy istniejącym progu piętrzącym,

- budowa jazu piętrzącego wraz z Małą Elektrownią Wodną MEW III w km 55+800 rzeki Czarna Konecka/Maleniecka,

- budowa progu przeciwrumowiskowego wraz z osadnikiem w km 47+820 (na wlocie rzeki Czarnej Koneckiej/Malenieckiej oraz Czarnej Taraski do zbiornika wodnego),

- odcinkowa regulacja koryta rzeki Czarnej Koneckiej/Malenieckiej,

- odcinkowa regulacja koryta rzeki Czarnej Taraski,

- przebudowa istniejącej grobli ziemnej i zastąpienie pomostem, który umożliwiać będzie swobodny przepływ wody w kierunku północnym,

- budowa pomostu łączącego brzeg południowy ze wschodnim w formie ścieżki, posadowionej na pionowych elementach zakotwionych w dnie zbiornika.

Charakteryzując wnioskowane przedsięwzięcie inwestor podał, iż ma ono na celu umożliwienie odbudowy, w tym rozbudowy czaszy zbiornika Sielpia. Zbiornik wodny Sielpia jest zbiornikiem przepływowym zlokalizowanym na rzece Czarna Konecka/Maleniecka. Podstawową funkcją zbiornika jest retencja wody dla celów gospodarczych oraz niwelacja niedoborów wody w rzece poniżej zbiornika

w okresach suszy. Dodatkowe funkcje zbiornika to: łagodzenie fal powodziowych, poprawienie bilansu wodnego w zlewni poniżej zbiornika poprzez wyrównanie przepływów w okresach stanów niskich, zapewnienie przepływu nienaruszalnego

w okresach niżówek, a także rekreacja oraz rozwój agroturystyki. Planowane przedsięwzięcie ma na celu przywrócenie pojemności zbiornika z początkowej fazy funkcjonowania przy utrzymaniu aktualnego poziomu piętrzenia. Nie zmieni się więc w wyniku realizacji inwestycji poziom wód gruntowych na terenach otaczających zbiornik. Realizacja planowanego zamierzenia ma na celu również poprawę stanu ilościowego i jakościowego wód w zbiorniku wodnym oraz zabezpieczenie zbiornika przed zamuleniem poprzez budowę urządzenia piętrzącego w miejscowości Małachów oraz progu przeciwrumowiskowego. Ponadto w ramach inwestycji zaplanowano wykorzystanie energetycznego potencjału wód rzeki Czarna Konecka/Maleniecka poprzez budowę trzech małych elektrowni wodnych.

Organ podał, że wnioskowane przedsięwzięcie zlokalizowane zostało częściowo na terenie obszaru Natura 2000 Dolina Czarnej PLH 260015, dla którego obowiązują zapisy planu zadań ochronnych przyjętego zarządzeniem Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w K.; Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Łodzi i Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w W.

z dnia 29 kwietnia 2014 roku w sprawie ustanowienia planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 Dolina Czarnej PLH260015 oraz Konecko - Łopuszniańskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, dla którego obowiązują regulacje wynikające

z uchwały nr XXXV/616/13 Sejmiku Województwa Świętokrzyskiego z dnia 23 września 2013r. dotyczącej wyznaczenia Konecko - Łopuszniańskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu.

Wnioskowane przedsięwzięcie zostało zakwalifikowane do kategorii przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, dla których przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko może być wymagane, tj. o których mowa w art. 59 ust. 1 pkt 2 ustawy, wymienionych w § 3 ust. 1 pkt 5, 65, 66, 86 oraz § 3 ust. 2 pkt 2 w związku z § 3 ust. 1 pkt 65 i 66 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. W związku z powyższym, Burmistrz Miasta i Gminy K. postanowieniem z 15 października 2015 r. nałożył obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko oraz ustalił zakres raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko.

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w K. postanowieniem z 14 grudnia 2015 r. oraz pismem z dnia 13 kwietnia 2017 r. pozytywnie zaopiniował realizację przedsięwzięcia.

Następnie, po wielokrotnym uzupełnianiu (na żądanie właściwego organu) przedłożonego raportu i zapoznaniu się z wymaganymi w sprawie dowodami, także Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w K. - postanowieniem z dnia 15 marca 2017 r. uzgodnił realizację przedsięwzięcia oraz określił szczegółowo warunki środowiskowe jego realizacji. W uzasadnieniu ww. postanowienia RDOŚ w K. bardzo szczegółowo i obszernie odniósł się do wszystkich zarzutów Towarzystwa [...] go składanych w toku postępowania wykazując, że pozostają one bez wpływu na rozstrzygnięcie.

SKO podniosło, że zakres przedłożonego w sprawie raportu jest zgodny

z wymogami zawartymi w art. 66 i art. 67 ww. ustawy. Przedstawiono w nim opis

i charakterystykę inwestycji, warunki użytkowania terenu w fazie budowy

i eksploatacji, szczegółową charakterystykę środowiska przyrodniczego w rejonie inwestycji, analizę trzech wariantów przedsięwzięcia i określenie przewidywanego oddziaływania na środowisko analizowanych wariantów, w tym również w przypadku wystąpienia poważnej awarii przemysłowej, a także możliwego transgranicznego oddziaływania na środowisko, uzasadnienie proponowanego przez wnioskodawcę wariantu ze wskazaniem jego oddziaływania na środowisko, opis przewidywanych działań mających na celu zapobieganie, ograniczanie lub kompensację przyrodniczą negatywnych oddziaływań na środowisko, analizę konfliktów społecznych oraz streszczenie w języku niespecjalistycznym informacji zawartych w raporcie.

Przedstawiono analizę trzech wariantów. Wariant nr 1 zakłada, że zbiornik posiadał będzie średnią głębokość 1,25 m wraz z przegłębieniami oraz przekierowaniem dotychczasowego przebiegu koryta rzeki w obrębie zbiornika. Wariant nr 2 (wnioskowany) zakłada, że zbiornik posiadał będzie średnią głębokość 1,6 m, zaś wariant nr 3, że posiadał będzie średnią głębokość ok. 1,75 m.

W raporcie oddziaływania na środowisko i jego kolejnych uzupełnieniach zaproponowano szereg działań minimalizujących wpływ na środowisko przyrodnicze. We wnioskach końcowych wskazano, że oddziaływanie planowanego przedsięwzięcia na etapie jego realizacji z punktu widzenia ochrony powietrza, klimatu akustycznego oraz oddziaływania na powierzchnię ziemi i ludzi będzie bezpieczne dla środowiska. Nadto w raporcie określono działania w celu złagodzenia oddziaływań na stan jednolitych części wód. Przewidziano m.in. etapowanie prac, prowadzenie robót zgodnie z harmonogramem działań dostosowanym do okresów rozrodczych przedstawicieli ichtiofauny i innych organizmów wodnych; pozostawienie obszarów nienaruszonych żadnymi pracami (stanowiących miejsce potencjalnego czasowego schronienia, bytowania, żerowania gatunków występujących na terenach objętych pracami); minimalizowanie ilości stosowanych maszyn i urządzeń, wykorzystywanie najlepszych jakościowo materiałów i surowców w sposób niezagrażający przedostaniem się do środowiska substancji szkodliwych, ich odpowiednie zabezpieczanie i wywóz; zabezpieczenie bazy sprzętu i materiałów

w sposób uniemożliwiający przedostanie się szkodliwych związków do środowiska; ograniczenie mętnienia wody poprzez stosowanie lżejszego sprzętu tam, gdzie to tylko możliwe oraz skrócenie do minimum okresu prowadzenia robót

z uwzględnieniem przerw pomiędzy kolejnymi zmętnieniami wody; zaopatrzenie nowoprojektowanego progu piętrzącego w przepławkę dla ryb spełniającą wytyczne stawiane tego typu obiektom. Przyczyny zmian i działań są szczegółowo przedstawione w aktualizacji Planu Gospodarowania Wodami w Dorzeczu Wisły, uzasadnione są nadrzędnym interesem publicznym, a pozytywne efekty dla środowiska i społeczeństwa związane z ochroną zdrowia, utrzymaniem bezpieczeństwa oraz zrównoważonym rozwojem przeważają nad korzyściami utraconymi w następstwie tych zmian i działań. Realizacja inwestycji stanowi także ochronę przed powodzią - łagodzenie fali powodziowej, która stanowi nadrzędny interes społeczny. Zakładany zakres inwestycji wybrany został po weryfikacji przedstawionych wariantów i stanowi jedyny możliwy do realizacji z punktu widzenia technicznego.

Kolegium po szczegółowej analizie akt sprawy stwierdziło, że wszystkie czynności obejmujące przeprowadzenie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, wskazane w art. 3 ust. 1 pkt 8 ustawy, zostały w niniejszej sprawie dokonane.

Mając na uwadze cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Kolegium podniosło, że organ główny ustalając warunki realizacji inwestycji pominął kilka wskazanych przez PPIS w K. - w postanowieniu z dnia 14 grudnia 2015 r. - warunków realizacji wnioskowanego przedsięwzięcia, o treści :

- roboty w trakcie budowy i późniejszej eksploatacji (remontów) winny być wykonywane tak, aby nie były źródłem zanieczyszczenia środowiska materiałami, odpadami lub innymi substancjami stosowanymi w czasie ich trwania,

- ścieki bytowe z zaplecza budowy należy odprowadzać do szczelnego zbiornika bezodpływowego,

- wprowadzić optymalne rozwiązania ekologiczne i technologiczne łagodzące niekorzystne efekty działalności zakładu (np. hałas, zapach),

- po zakończeniu realizacji inwestycji teren należy uporządkować,

- wykonanie analizy porealizacyjnej po oddaniu inwestycji do eksploatacji, która określi rzeczywiste oddziaływania przedsięwzięcia na zdrowie i życie ludzi w zakresie substancji wprowadzanych do powietrza i poziomu hałasu przenikającego do otoczenia.

Ten ostatni warunek został sformułowany w oparciu o ustalenia raportu,

w którym podano, że na etapie eksploatacji planowanej inwestycji źródłem hałasu będą małe elektrownie wodne, w których umieszczone zostaną pracujące całodobowo urządzenia, tj. turbozespoły.

Kolegium nie podzieliło opinii organu I instancji, który w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji stwierdził, że z uwagi na charakter, skalę i zasięg oddziaływania oraz przedstawione w raporcie analizy oddziaływania inwestycji na środowisko, nałożenie obowiązku wykonania analizy porealizacyjnej nie jest zasadne pomimo stanowiska PPIS w K., wyrażonego w postanowieniu opiniującym.

SKO podkreśliło, że aby uzyskać jednoznaczne potwierdzenie przedstawionych w raporcie analiz, Inspektor Sanitarny nałożył na inwestora obowiązek wykonania pomiarów kontrolnych poziomu hałasu i substancji wprowadzanych do powietrza w ramach analizy porealizacyjnej. Oznacza to, że organ wyspecjalizowany uznał same ustalenia raportu za niewystarczające i określił dodatkowe warunki konieczne do spełnienia w celu zabezpieczenia warunków życia

i zdrowia ludzi przed nadmiernym oddziaływaniem przedsięwzięcia. W ocenie Kolegium, obowiązek ten został nałożony zasadnie i nie ma podstaw do jego wyeliminowania z badanej decyzji. Podobnie ma się rzecz z pozostałymi warunkami określonymi przez Inspektora Sanitarnego w ww. postanowieniu, wyżej wymienionymi, a pominiętymi przez organ główny.

W związku z powyższym SKO rozstrzygnięcie organu I instancji uzupełniło

i doprecyzowało w brakującym zakresie.

W nawiązaniu do zarzutów odwołania Kolegium wyjaśniło, że kontrola organu II instancji nie obejmuje merytorycznej oceny specjalistycznej treści raportu

o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, ponieważ wymaga to wiadomości specjalnych z poszczególnych gałęzi nauki. Dlatego organ ograniczył się do zbadania raportu pod względem formalnym i stwierdził, że raport ten spełnia,

w wystarczającym zakresie, wymagania ustawowe wynikające z art. 66 ust. 1 ustawy.

Organ odwoławczy podkreślił także, że stosownie do art. 79 ust. 1 ustawy, Burmistrz Miasta i Gminy K. przed wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach w toku postępowania, w ramach którego przeprowadził ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, umożliwił udział społeczeństwa w tym postępowaniu. Ponadto, ponieważ liczba stron przekracza 20, to stosownie do art. 74 ust. 3 ustawy w związku z art. 49 kpa, organ prawidłowo informował strony

o czynnościach organu - w formie obwieszczeń.

W ocenie Kolegium, badana decyzja spełnia wszystkie wymogi przewidziane w art. 84 ust. 1, art. 85 ust. 2 pkt 1 ustawy. Zawiera także załącznik w postaci charakterystyki przedsięwzięcia.

Odnosząc się do zarzutów odwołania Kolegium wyjaśniło, że wykonawca dokumentacji środowiskowej podtrzymuje, iż badania florystyczne i faunistyczne wykonane zostały w wystarczającym zakresie i prawidłowo pod względem merytorycznym oraz oparte zostały na dostępnych wytycznych metodycznych przez osoby posiadające zarówno wykształcenie, jak i wiedzę specjalistyczną, a ustalenia w w/w zakresie, nie zostały zakwestionowane przez organ specjalistyczny, jakim jest Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska. Nadto wymagania co do formy i zakresu inwentaryzacji przyrodniczej nie zostały ustawowo określone.

Organ zauważył, że autorzy raportu, mimo twierdzenia, że jest on w pełni kompletny i przedstawia pełen wystarczający obraz środowiska przyrodniczego strefy oddziaływania inwestycji, w celu skonfrontowania swych danych z danymi [...] Towarzystwa [...] go, zwracali się z prośbą o udostępnienie posiadanych informacji o tym obszarze. Mimo zarzutów ze strony odwołującego i podkreślaniem posiadania przez niego odmiennych danych przyrodniczych, strona skarżąca w swej odpowiedzi podkreśliła, że nie może udostępnić danych, gdyż badania nie zostały zakończone, a ich zakończenie planuje się na 2020 r. W niniejszej sprawie Towarzystwo [...] nie przedstawiło żadnego miarodajnego dowodu podważającego ustalenia zamieszczone w raporcie. Nie można bowiem za taki dowód, zdaniem SKO, przyjąć przedłożonej przez Towarzystwo opinii (a nie ekspertyzy jak to ją nazwało Towarzystwo) autorstwa dr M. G. Kolegium zauważyło, że opracowanie to nie zawiera własnych ustaleń, wyników własnych badań, obliczeń charakterystycznych parametrów, nie opiera się na własnych zebranych inwentaryzacjach przyrodniczych, czy analizach. Stanowi niejako ocenę niektórych elementów raportu, która oprócz domniemań, przypuszczeń czy wątpliwości co do rozwiązań przestawionych przez autora raportu, nie zawiera konkretnych ustaleń, popartych uzyskanym materiałem dowodowym, obliczeniami, inwentaryzacją. Tym samym nie może stanowić kontrraportu, czy też dokumentu o mocy dowodowej znaczącej wagi, mogącego mieć wpływ na wynik niniejszej sprawy.

Kolegium zauważyło, że wszystkie zarzuty odwołania były podnoszone już na etapie postępowania wyjaśniającego i do wszystkich kwestii organ odniósł się

w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, podobnie jak Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w K. w postanowieniu z dnia 15 marca 2017r.

Organ I instancji wykazał, że inwestycja została uwzględniona

w zaktualizowanym Planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza Wisły. Nadto okoliczność, iż zbiornik Sielpia wykorzystywany jest również w celach rekreacyjnych, nie powoduje, iż nie ma charakteru przeciwpowodziowego, gdyż na przedmiotowych terenach wystąpienie powodzi jest prawdopodobne, na co wskazuje wstępna ocena ryzyka powodziowego opracowana przez Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej w W. (art. 88c ust. 1 p.w). Mimo, iż zbiornik jest znany przede wszystkim z rekreacji, to jednak nie jest ona jego główną funkcją, wynikła wskutek korzystnego usytuowania i jego parametrów, co jak już podnoszono - nie koliduje z przeciwpowodziową funkcją zbiornika.

Niczym nie poparte uznało SKO stanowisko strony odwołującej, iż dojdzie do przyspieszenia zamulania zbiornika wskutek wybudowania jazu piętrzącego. Obiekt taki, jako przegroda poprzeczna, spowoduje zatrzymanie rumoszu spływającego

z górnego odcinka rzeki, który wskutek braku jego realizacji znalazłby się w zbiorniku Sielpia.

Kolegium wskazało także, iż po wydaniu postanowienia uzgadniającego przez RDOŚ w K., strony miały możliwość zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym, a zostały poinformowane poprzez obwieszczenie zamieszczone w BIP Urzędu Miasta i Gminy K. oraz na tablicach ogłoszeń

w Urzędach Gmin Radoszyce i S. oraz w 7 sołectwach. Ponadto, organizacja otrzymała na swój wniosek dokumentację z dnia 3 marca 2017 i 15 marca 2017r., którą wniósł inwestor do RDOŚ.

W złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. skardze [...] Towarzystwo [...] w P. wniosło o uchylenie decyzji z 28 lipca 2017 r. oraz zasądzenie kosztów postępowania zarzucając naruszenie:

1. art. 138 § 1 pkt 1 i 2 w zw. z art. 107 § 1 pkt 5 kpa poprzez nie zawarcie

w zaskarżonej decyzji całości rozstrzygnięcia sprawy i ograniczenie się jedynie do orzeczenia o części decyzji organu I instancji pomimo, że odwołanie zostało wniesione od całości decyzji pierwszoinstancyjnej;

2. art. 107 § 1 pkt 4 kpa poprzez nie oznaczenie w zaskarżonej decyzji, jak

i w decyzji organu I instancji, stron postępowania (w tym adresata decyzji)

i odwołanie się w tym zakresie do osobnych wykazów stron, niepowiązanych

z decyzją;

3. art. 82 ust. 1 pkt 1 lit.a ustawy poprzez utrzymanie w mocy decyzji

o środowiskowych uwarunkowaniach, która nie zawiera dokładnego wskazania miejsca realizacji przedsięwzięcia np. poprzez wskazanie numerów działek objętych inwestycją;

4. art. 15 kpa poprzez nie rozpatrzenie merytorycznie całości sprawy przez organ odwoławczy, polegające na zaniechaniu merytorycznego zbadania raportu oddziaływania na środowisko i poprzestaniu na badaniu formalnym.

W uzasadnieniu skarżący zarzucił, że Kolegium w osnowie decyzji nie zawarło

rozstrzygnięcia co do pozostałej (nieuchylonej) części decyzji organu I instancji. Nie wskazało, czy w pozostałej części decyzja została utrzymana w mocy, czy też np.

w tej części organ w ogóle nie rozpatrzył sprawy. Odwołanie nie zostało wniesione tylko od części decyzji, lecz odnosiło się do całego rozstrzygnięcia. Skarżący zauważył, że rozstrzygnięcie co do utrzymania w mocy, bądź uchylenia decyzji, musi się znaleźć w osnowie decyzji, a nie w jej uzasadnieniu.

Strona skarżąca wskazała, że decyzja organu I instancji nie wskazuje

w osnowie adresata uprawnień z decyzji. Podano jedynie na czyj wniosek jest wydana decyzja, jednakże nie określono dla kogo ustalono środowiskowe uwarunkowania. Ponadto decyzje obu organów nie wymieniają wszystkich stron postępowania, a jedynie w rozdzielniku odwołują się do odrębnego wykazu.

Podniesiono, że zaskarżona decyzja nie zawiera wskazania dokładnego miejsca realizacji inwestycji, bez podania konkretnych numerów działek ewidencyjnych na jakich ma być realizowana. W niniejszej sprawie kwestia ta nabiera istotnego znaczenia z uwagi na położenie inwestycji na granicy z gminą R. oraz gminą S. Granica tych gmin przebiega tuż przy zbiorniku Sielpia, oraz wzdłuż koryta rzeki Czarnej, na której zlokalizowane mają być piętrzenia i MEW. Nie jest zatem jasne, czy inwestycja nie wykroczy poza granice jednej gminy, co rodziłoby konieczność dokonania porozumień z gminami sąsiednimi.

Skarżący zarzucił, że organ uchylił się od merytorycznego zbadania sprawy nie badając raportu oddziaływania na środowisko, co narusza zasadę dwuinstancyjności. Towarzystwo [...] zwróciło uwagę na zarzuty odwołania dotyczące metodyki wykonania inwentaryzacji przyrodniczej i podniosło, że błędem było niezalecanie autorom raportu przeprowadzenia tej inwentaryzacji zgodnie z metodyką zawartą w poradnikach metodycznych.

W ocenie skarżącego, RDOŚ powinien bezwzględnie wymagać rozpoznania stanu zachowania populacji gatunków w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji. Bez tych działań niemożliwe jest bowiem określenie spowodowanych nią zagrożeń i propozycji ich zminimalizowania. Na etapie porealizacyjnym niemożliwe będzie również odniesienie się do stanu pierwotnego. Przeprowadzone badania terenowe, w których uczestniczyli przedstawiciele Towarzystwa, wskazują, że na obszarze inwestycji i w jego bezpośrednim sąsiedztwie występują licznie niektóre

z gatunków będących przedmiotem ochrony (minóg ukraiński, piskorz, głowacz białopłetwy).

Odnosząc się do wskazanego przez SKO wymogu uzyskania kontrraportu skarżący podniósł, że podczas trwającego postępowania Towarzystwo korzystało

z konsultacji naukowców o ugruntowanym i niekwestionowanym dorobku naukowym

i terenowym, którzy zakwestionowali prawidłowość przeprowadzonych prac. Zdaniem skarżącego, żaden z autorów raportu nie posiada podobnych kwalifikacji. Wykonanie kontrraportu wymagałoby czasochłonnych i kosztownych całorocznych badań.

Skarżący stwierdził, że nie odniesiono się do ponoszonego zarzutu, iż

w załączniku 27 do PGW w dorzeczu Wisły (cele środowiskowe) znajdują się wyraźne zapisy w odniesieniu do ryb będących przedmiotami ochrony w ostoi Natura 2000. Stwierdza się w nich konieczność zachowania bez przegród powyżej 10 cm, odcinków rzek o długości 10 i 20 km. W tym przypadku nie będzie to zachowane. Tych zagrożeń nie złagodzi planowana przepławka dla ryb, ponieważ jej progi mają mieć wysokość 15 cm, a więc o 5 cm większą niż dopuszczalna dla ryb będących przedmiotem ochrony.

Nie udowodniono konieczności budowy jazu, a w rozporządzeniu nr 12/2015 Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w W. w sprawie ustalenia warunków korzystania z wód zlewni rzeki Czarnej Malenieckiej, wśród najważniejszych priorytetów w użytkowaniu rzeki są zapewnienie przepływu nienaruszalnego hydrobiologicznego oraz zapewnienie wymagań ekosystemów wodnych od wód zależnych, wynikających z celów środowiskowych obszarów chronionych. Są to więc cele środowiskowe. Przedstawiona przez autorów oceny mapa zagrożeń powodziowych wyraźnie wskazuje, że na obszarach zagrożonych zalewami nie znajdują się osiedla ludzkie, a jedynie nieużytkowane tereny i lasy. Ponadto w 22-letniej ekspertyzie, na którą powołują się autorzy oceny, wyraźnie zaznaczono, że docelowym przeznaczeniem zbiornika była rekreacja.

Odnosząc się do informowania stron o wydanych aktach na każdym etapie postępowania oraz możliwości zapoznania się z nimi, skarżący wskazał, że do marca 2017 r. rzeczywiście informacje o uzupełnieniach do raportu ukazywały się na stronach internetowych w formie obwieszczeń, jednak obwieszczenie o uzupełnieniu wniesionym 3 marca 2017 r. nie ukazało się. Pozbawiło to stronę możliwości odniesienia się do tego dokumentu na etapie uzgodnień w RDOŚ.

W piśmie procesowym złożonym na rozprawie w dniu 7 lutego 2018 r. skarżący podtrzymał dotychczasowe stanowisko rozszerzając je o dodatkową argumentację w zakresie zarzutu nr 4 skargi oraz załączył opinie: z 29 stycznia 2018 r. autorstwa dr G. T. dotyczącą dokumentacji związanej z planowaną odbudową zbiornika wodnego na rzece Czarnej Koneckiej/Malenieckiej w Sielpi oraz z 10 stycznia 2018 r. autorstwa mgr inż. A. G. co do metodyki przeprowadzonej inwentaryzacji przyrodniczej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego

i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną ( art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Dokonując tak rozumianej kontroli zaskarżonej decyzji podnieść należy, że

w toku rozpoznania sprawy organ II instancji dopuścił się naruszenia przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W pierwszym rzędzie odnieść się należy do zarzutu skargi określonego nr 1, gdyż uwzględnienie go powodowałoby konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji tylko z powodu naruszenia art. 138 § 1 pkt 2 kpa, a więc z przyczyn formalnych, co zwalniałoby Sąd od odniesienia się do innych kwestii, a zwłaszcza do zgodności

z prawem merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu przed organami administracji.

Zgodnie z art. 138 § 1 pkt 2 kpa, organ odwoławczy wydaje decyzję, w której uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy albo uchylając tę decyzję - umarza postępowanie pierwszej instancji

w całości albo w części.

Skład orzekający w niniejszej sprawie opowiada się za wyrażonym

w orzecznictwie poglądem, według którego, w przypadku, gdy organ odwoławczy uchylił zaskarżoną decyzję w części, może orzec co do istoty sprawy tylko w tej części albo tylko w tej części umorzyć postępowanie. Organ odwoławczy nie jest natomiast obowiązany, a jedynie uprawniony, do stwierdzenia w sentencji decyzji, że w pozostałej (nieuchylonej) części utrzymuje zaskarżoną decyzję w mocy. Jeżeli zatem organ odwoławczy nie skorzysta z tego uprawnienia, to sytuacja prawna strony jest określona decyzją organu odwoławczego w części, w której uchylił on zaskarżoną decyzję i w tym zakresie orzekł co do istoty sprawy oraz decyzją organu pierwszej instancji w części nieuchylonej przez organ odwoławczy (patrz m.in. wyroki NSA: z dnia 25 marca 2014 r., sygn. akt I OSK 399/13; z dnia 2 września 2015 r., sygn. akt I OSK 187/14; z dnia 6 września 2016 r., sygn. akt I OSK 1260/16, z 12 stycznia 2017 r., sygn. akt I OSK 2270/16 oraz z 28 września 2017 r., sygn. akt II GSK 3249/15). Takie odczytanie dyspozycji art. 138 § 1 pkt 2 kpa jest możliwe, gdyż osnowa decyzji, wydana na tej podstawie prawnej, składa się z dwóch części:

w pierwszej organ odwoławczy uchyla zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji i określa zakres tego uchylenia - w całości lub w części, zaś w drugiej organ odwoławczy w tym samym zakresie rozstrzyga sprawę co do istoty albo umarza postępowanie pierwszej instancji.

Jak z powyższego wynika, nie jest wykluczona sytuacja procesowa, w której organ odwoławczy uzna za celowe skorzystanie z uprawnienia do zamieszczenia

w sentencji rozstrzygnięcia, polegającego na utrzymaniu w mocy nieuchylonej części zaskarżonej decyzji organu pierwszej instancji. Potrzeby takiej nie ma, gdy z całości decyzji organu odwoławczego, w tym także z jej uzasadnienia wynika niewątpliwa intencja utrzymania w mocy nieuchylonej części rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji. Taka właśnie sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie, gdyż pisemne motywy zaskarżonej decyzji wskazują na to, że w części nieuchylonej organ odwoławczy uznał decyzję objętą odwołaniem za zgodną z prawem. Tym samym zarzut naruszenia art. 138 § 1 pkt 2 kpa uznać należy za niezasadny.

Skarga odniosła jednak zamierzony skutek z innych powodów.

Na wstępie zastrzec należy, że ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1936 z późn. zm.) znowelizowano szereg przepisów tej ustawy (w tym także te, które miały zastosowanie w sprawie) określając jednocześnie w art. 14, że wchodzą one w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. Stosownie jednak do treści art. 6 ust. 2 ustawy nowelizującej, do spraw wszczętych na podstawie ustawy zmienianej w art. 1, dla których przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy przedłożono raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko lub wydano postanowienie określające zakres raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, stosuje się przepisy dotychczasowe. Raport został przedłożony przez inwestora 30 października 2015 r., dlatego też Sąd oceniał zgodność z prawem zaskarżonej decyzji wedle treści przepisów ustawy obowiązujących przed 1 stycznia 2017 r., gdyż to one, a nie przepisy obowiązujące

w dacie orzekania przez organy, miały zastosowanie w sprawie.

Zgodnie z art. 71 ust. 1 ustawy, decyzja o uwarunkowaniach środowiskowych określa warunki realizacji przedsięwzięcia. Ponieważ w niniejszej sprawie została przeprowadzona ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, właściwy organ wydając decyzję środowiskową, zobowiązany był wziąć pod uwagę wyniki uzgodnień i opinii, o których mowa w art. 77 ust. 1 ustawy, a więc w tym przypadku postanowień Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w K. z 14 grudnia 2015 r. oraz Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w K. z 15 marca 2017 r. Stosownie zaś do art. 77 ust. 3 ustawy, uzgodnień tych dokonuje się

w drodze postanowień, na które nie przysługuje zażalenie (art. 77 ust. 7 ustawy).

Niezależnie od tego, że z mocy art. 142 kpa do weryfikacji postanowień uzgodnieniowych Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska oraz Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego uprawnionym jest organ II instancji,

podkreślenia wymaga, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalone jest stanowisko, że w ramach zakreślonych cytowanym na wstępie art. 134 p.p.s.a.,

a także art. 135 p.p.s.a., władny jest uczynić to także sąd administracyjny kontrolując decyzję środowiskową. Przepis art. 135 p.p.s.a. stanowi bowiem, że sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (por. postanowienie NSA z 15 grudnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1886/09, wyrok WSA w W. z 27 maja 2014 r., sygn. akt VIII SA/Wa 549/14, wyrok WSA w Rzeszowie z 5 grudnia 2017 r., sygn. akt II SA/Rz 958/17).

Po pierwsze, ani Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. ani Burmistrz Miasta i Gminy K. orzekając w podjętych w sprawie decyzjach nie dostrzegli, że znajdujące się w aktach sprawy postanowienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w K. z 15 marca 2017 r. nie zostało podpisane.

Zgodnie z art. 124 § 1 kpa postanowienie powinno zawierać: oznaczenie organu administracji publicznej, datę jego wydania, oznaczenie strony lub stron albo innych osób biorących udział w postępowaniu, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, pouczenie, czy i w jakim trybie służy na nie zażalenie lub skarga do sądu administracyjnego, oraz podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do jego wydania lub, jeżeli postanowienie wydane zostało w formie dokumentu elektronicznego, powinno być opatrzone kwalifikowanym podpisem elektronicznym.

Z akt wynika, że postanowienie RDOŚ przesłane zostało organowi I instancji – Burmistrzowi Miasta i Gminy K. drogą elektroniczną, poza tym pełnomocnikowi Gminy K. K. P. (brak dowodu doręczenia), zaś pozostałe strony zawiadomione zostały o jego podjęciu w trybie obwieszczenia. Wprawdzie pismo doręczające postanowienie z 15 marca 2017 r., skierowane do Urzędu Miasta

i Gminy K. opatrzone zostało podpisem elektronicznym, to jednak z akt nie wynika, aby samo postanowienie wydane zostało w formie dokumentu elektronicznego i opatrzone kwalifikowanym podpisem elektronicznym w rozumieniu art. 124 § 1 kpa oraz ustawy z dnia 5 września 2016 r. o usługach zaufania oraz identyfikacji elektronicznej (Dz. U. poz. 1579) i ustawy z dnia 18 września 2001 r.

o podpisie elektronicznym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 262 z późn. zm.). Wręcz przeciwnie, znajdujący się na ostatniej stronie tego rozstrzygnięcia nadruk o treści "REGIONALNY DYREKTOR Ochrony Środowiska w K. W. P." świadczy o tym, że postanowienie wydane zostało w zwykłej formie i powinno

w związku z tym zostać podpisane własnoręcznie.

Niezależnie jednak od oceny, czy postanowienie uzgodnieniowe RDOŚ z 15 marca 2017 r. weszło do obrotu prawnego czy też nie (a ten drugi przypadek miałby miejsce w sytuacji braku egzemplarza postanowienia, który zawiera podpis osoby będącej piastunem tego organu, także wśród tych, które były doręczane stronom czy organowi I instancji), podlega ono uchyleniu z powodów merytorycznych.

Bezspornym w sprawie jest, że planowane przez Gminę K. przedsięwzięcie, opisane szczegółowo w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, dla którego ustalone zostały środowiskowe uwarunkowania, położone jest w granicach trzech obszarów chronionych prawnie, a mianowicie:

1. na terenie obszaru Natura 2000 - Specjalnego Obszaru Ochrony Siedlisk, do którego mają zastosowanie uregulowania zawarte w zarządzeniu Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w K., Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Łodzi i Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w W. z 29 kwietnia 2014 r. w sprawie ustanowienia planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 Dolina Czarnej PLH260015 (Dz.Urz.Woj.Św. 2014.1561), będącym aktem prawa miejscowego na podstawie art. 28 ust. 8 ustawy o ochronie przyrody (Dz.U. 2016, poz. 2134 ze zm.),

2. na terenie Konecko- Łopuszniańskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, wyznaczonego uchwałą nr XXXV/616/13 Sejmiku Województwa Świętokrzyskiego z 23 września 2013 r. (Dz.Urz.Woj.Św. 2013.3308),

3. na terenie obszaru dorzecza Wisły dla którego obowiązują rozporządzenie Rady Ministrów z 18 października 2016 r. w sprawie Planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza Wisły (Dz.U. 2016, poz. 1911 ze zm.) oraz rozporządzenie Nr 12/2015 Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w W. z 16 kwietnia 2015 r. w sprawie ustalenia warunków korzystania z wód zlewni rzeki Czarnej Malenieckiej

(Dz.Urz. Woj.Św. 2015.1496 ze zm.).

Ad. 1. Jak wynika z mapy stanowiącej załącznik nr 3 do zarządzenia RDOŚ

z 29 kwietnia 2014 r., o którym mowa wyżej, wszystkie trzy planowane małe elektrownie wodne MEW I, MEW II i MEW III na rzece Czarnej Malenieckiej, jaz piętrzący w okolicach Małachowa oraz próg rumowiskowy, znajdują się na terenie obszaru Natura 2000. Poza tym obszarem pozostaje jedynie większa część samego zbiornika (oznaczonego na mapach jako Jezioro Sielpeckie), za wyjątkiem terenu szuwarowego od strony wpływu do zbiornika rzeki Czarnej Malenieckiej i Czarnej Taraski.

Wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia planowanego na terenie obszaru Natura 2000 możliwe jest jedynie wówczas, gdy przedsięwzięcie to nie będzie mogło znacząco negatywnie oddziaływać na ten obszar. Wniosek taki wynika wprost z art. 81 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym jeżeli

z oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wynika, że przedsięwzięcie może znacząco negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000, organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach odmawia zgody na realizację przedsięwzięcia, o ile nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 34 ustawy

z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody.

Skoro zatem objęta kontrolowanym postępowaniem inwestycja położona jest na obszarze Natura 2000, to zarówno ze złożonego raportu, jak i z wymaganego ustawą uzgodnienia z RDOŚ powinno wynikać w sposób nie budzący wątpliwości, że realizacja przedsięwzięcia nie będzie znacząco negatywnie oddziaływać na ten obszar. Innymi słowy rzecz ujmując, aby były podstawy do wydania w takim przypadku decyzji określającej środowiskowe uwarunkowania, wyniki przeprowadzonej oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko powinny wykluczać jednoznacznie brak możliwości znacząco negatywnego wpływu inwestycji na obszar Natura 2000.

Tymczasem z przeprowadzonej przez organ oceny oddziaływania na środowisko nie da się takiego wniosku wywieść w sposób nie budzący wątpliwości.

W złożonym w sprawie raporcie, jego autorzy opisali zagrożenia dla środowiska związane z realizacją przedsięwzięcia oraz działania mające na celu minimalizację negatywnego oddziaływania na obszar przyrodniczy objęty inwestycją. Z raportu wynika m.in., że działania inwestycyjne będą negatywnie wpływać na ichtiofaunę przede wszystkim ze względu na zakłócenie warunków jej bytowania oraz czasową utratę siedlisk. Największym natężeniem w/w oddziaływań objęty będzie zbiornik Sielpia ze względu na wymóg jego opróżnienia w dwóch sezonach. W celu minimalizacji tych działań planowane jest prowadzenie prac poza okresem tarła większości ryb i minogów. Przewidziano też pozostawienie dwóch oczek wodnych będących czasowym miejscem schronienia dla zwierząt wodnych w czasie opróżnienia zbiornika, przy czym żadne z nich nie znajduje się w tej części zbiornika, który jest objęty granicami chronionego obszaru Natura 2000. Autorzy raportu przyznają także, że do negatywnych oddziaływań występujących na etapie eksploatacji należy zaliczyć powstanie nowej bariery migracyjnej związanej z budową jazu w miejscowości Małachów, a także budowę MEW i i MEW II. Dojdzie do miejscowych negatywnych oddziaływań względem takich gatunków jak minóg ukraiński, różanka, piskorz, koza i głowacz białopłetwy (wszystkie zostały wymienione w zarządzeniu z 29 kwietnia 2014 r. jako przedmiot ochrony na obszarze Natura 2000). W związku z powyższym przewidziano w przypadku MEW III montaż przyjaznej dla ryb turbiny Archimedesa, budowę przepławki przy projektowanym jazie oraz montaż krat przy wszystkich MEW, które ograniczą, ale nie wykluczą, przedostanie się ryb do turbin. Zdaniem autorów raportu, planowane przedsięwzięcie, choć generuje negatywne oddziaływania, nie jest istotnym zagrożeniem dla stanu ichtiofauny dorzecza Czarnej i tym samym obszaru Natura 2000. Nie doprowadzi bowiem do zaniku któregoś z gatunków ani znaczącej redukcji liczebności populacji. Wszystkie działania inwestycyjne w okresie ich realizacji będą negatywnie oddziaływały na makrobezkręgowce bentosowe ze względu na zakłócenie warunków ich bytowania oraz straty w populacji. Jako działania minimalizujące przyjęto fachowy nadzór przyrodniczy w trakcie realizacji prac, przeszukanie dna zbiornika każdorazowo po jego opróżnieniu pod kątem występowania okazów makrobezkręgowców bentosowych i zwierząt kręgowych, które należy w sposób dla nich bezpieczny przenieść do oczka wodnego, koryta rzeki lub w uzgodnieniu z przedstawicielami Polskiego Związku Wędkarskiego do innych zbiorników wodnych lub stawów. Pozostawione zostaną też rejony nieobjęte pracami, które po realizacji przedsięwzięcia będą stanowiły bazę gatunkową do ponownego zasiedlenia. Na etapie realizacji nastąpi również okresowe oddziaływanie na fitoplankton poprzez utratę siedlisk zlokalizowanych w czaszy zbiornika oraz na terenie związanym z budową małych elektrowni wodnych, progu przeciwrumowiskowego oraz kształtowaniem koryta rzeki Czarnej Koneckiej

i Czarnej Taraski, a tym samym zmętnienie wody, co spowoduje okresowe pogorszenie warunków bytowania fitoplanktonu. Celem minimalizacji tych działań przewidziano etapowanie prac, zastosowanie lżejszego sprzętu budowlanego oraz skrócenie do minimum okresu prowadzenia robót w korycie rzeki, z uwzględnieniem przerw między kolejnymi zmętnieniami wody. Wskazano też, że działania polegające na odbudowie jazu w Małachowie przyczynią się do spowolnienia nurtu wody na odcinku rzeki objętym cofką wynoszącym ok. 2,2 km. W cofkowej części zbiornika znajdują się płaty siedlisk przyrodniczych o kodach 6230 Górskie i niżowe murawy bliźniczkowe i 7140 Torfowiska przejściowe i trzęsawiska, w obrębie którego stwierdzono występowanie objętego ścisłą ochroną gatunku ważki iglica mała. Dla ochrony tego siedliska przewidziano wydzielenie specjalnej strefy buforowej,

w obrębie której nie będą prowadzone prace z użyciem ciężkiego sprzętu. Przewidziano także odpowiedni czas i sposób budowy progu przeciwrumowiskowego, który będzie realizowany w czasie pierwszego etapu prac przy napełnionym zbiorniku. W ten sposób na czas pracy w czaszy zbiornika

w drugim i trzecim etapie powyżej progu pozostanie utrzymane piętrzenie wody. Ponadto celem zmniejszenia odpływu wody z okolicy torfowiska przy południowo-wschodnim brzegu zbiornika, wykonana zostanie tymczasowa szczelna ścianka

z grodzic stalowych wbitych na głębokość nie mniejszą niż 4 m. Powyższe działania powinny, zdaniem autorów raportu, zapewnić właściwe warunki wodne stosownie zabezpieczające siedliska przyrodnicze wraz ze wszystkimi elementami ich biocenoz. Jeśli chodzi o odcinek Czarnej w rejonie Małachowa dojdzie do miejscowego negatywnego oddziaływania względem siedliska 3260. Nie będzie ono jednak na tyle znaczące aby zagrażało występowaniu tego siedliska w całym obszarze Natura 2000. Planowane przedsięwzięcie będzie oddziaływaniem negatywnym na florę na etapie realizacji, jednak na etapie eksploatacji będzie miało charakter neutralny (oprócz wód cofkowych MEW III, które wprowadzą stałe oddziaływanie w postaci zmian hydromorfologicznych koryta na obszarze cofki).

Autorzy raportu podkreślili, że pewnych szkodliwych oddziaływań związanych ze specyfiką przedmiotowego zamierzenia inwestycyjnego nie można uniknąć, jednak negatywne skutki realizacji inwestycji skompensowane zostaną przez osiągnięcie zamierzonego celu, jakim jest przywrócenie zbiornikowi wodnemu

w Sielpi jego pierwotnych walorów hydrologicznych, na czym skorzystają nie tylko ludzie odwiedzający obiekt, ale też znaczna część gatunków zwierząt czy roślin.

W postanowieniu uzgodnieniowym z 15 marca 2017 r. RDOŚ w K., przytaczając szeroko ustalenia raportu, w tym planowane działania ochronne, przyjął, że "realizacja przedsięwzięcia przy spełnieniu powyższych warunków nie powinna stanowić znaczącego negatywnego zagrożenia dla środowiska przyrodniczego oraz nie powinna znacząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony w/w obszaru Natura 2000 (...)". W ocenie Sądu, takie stanowisko organu uzgodnieniowego, które

w swojej decyzji środowiskowej powtórzył organ I instancji, jest mało precyzyjne, niejednoznaczne i przez to niewystarczające do oceny, czy zamierzone przedsięwzięcie może znacząco negatywnie oddziaływać na chroniony obszar, czy też nie. W szczególności, budzi poważne wątpliwości użyte przez organ uzgodnieniowy (a także przez organ I instancji w decyzji z 30 maja 2017 r.) sformułowanie, że przy zachowaniu określonych warunków inwestycja "nie powinna" znacząco negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000 i jego cele ochronne, które swoim zakresem treściowym obejmuje jednak możliwość takiego negatywnego znaczącego wpływu, nawet przy realizacji działań minimalizujących. Tymczasem dyspozycja cytowanego na wstępie art. 81 ust. 2 ustawy jest jasna i czytelna. Stanowi bowiem, że środowiskowe uwarunkowania, bez odniesienia się do art. 34 ustawy o ochronie przyrody, mogą zostać określone tylko dla takiej inwestycji, która nie będzie znacząco negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000. W razie stwierdzenia choćby możliwości takiego wpływu, należy sprawdzić, czy zachodzą przesłanki określone w art. 34 ustawy o ochronie przyrody, a jeśli nie zostaną one spełnione, organ jest zobowiązany odmówić zgody na realizację przedsięwzięcia.

Przepis art. 34 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody stanowi natomiast, że jeżeli przemawiają za tym konieczne wymogi nadrzędnego interesu publicznego, w tym wymogi o charakterze społecznym lub gospodarczym, i wobec braku rozwiązań alternatywnych, właściwy miejscowo regionalny dyrektor ochrony środowiska, a na obszarach morskich - dyrektor właściwego urzędu morskiego, może zezwolić na realizację planu lub działań, mogących znacząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony obszaru Natura 2000 lub obszary znajdujące się na liście, o której mowa

w art. 27 ust. 3 pkt 1, zapewniając wykonanie kompensacji przyrodniczej niezbędnej do zapewnienia spójności i właściwego funkcjonowania sieci obszarów Natura 2000.

Wydając zezwolenie, o którym mowa w art. 34 ust. 1, właściwy miejscowo regionalny dyrektor ochrony środowiska, a na obszarach morskich - dyrektor właściwego urzędu morskiego, w porozumieniu z zarządcą terenu, stosownie do skali i rodzaju negatywnego oddziaływania na cele ochrony obszaru Natura 2000, ustala zakres, miejsce, termin i sposób wykonania kompensacji przyrodniczej, zobowiązując do jej wykonania nie później niż w terminie rozpoczęcia działań powodujących negatywne oddziaływanie. Koszty kompensacji przyrodniczej ponosi podmiot realizujący plan lub przedsięwzięcie (art. 35 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie przyrody).

Zgodnie zaś z art. 35a ustawy o ochronie przyrody, w przypadku działań przewidzianych do realizacji w ramach planowanych przedsięwzięć zezwolenie,

o którym mowa w art. 34 ust. 1, zastępuje się decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach lub uzgodnieniem z regionalnym dyrektorem ochrony środowiska, w rozumieniu ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji

o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz

o ocenach oddziaływania na środowisko. Do decyzji stosuje się odpowiednio przepisy art. 34 i 35.

Innymi słowy rzecz ujmując, w razie oceny, że przedsięwzięcie może znacząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony obszaru Natura 2000, określenie środowiskowych uwarunkowań jest uzależnione od ustalenia, że za realizacją inwestycji przemawiają konieczne wymogi nadrzędnego interesu publicznego, w tym wymogi o charakterze społecznym lub gospodarczym, a jednocześnie brak jest rozwiązań alternatywnych. W razie spełnienia tych warunków należy zapewnić wykonanie kompensacji przyrodniczej niezbędnej do zapewnienia spójności

i właściwego funkcjonowania sieci obszarów Natura 2000. Stwierdzenie konieczności wykonania kompensacji przyrodniczej następuje w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (art. 82 ust. 1 pkt 2 ustawy). Przepis art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 519

z późn. zm.) przez kompensację przyrodniczą rozumie zaś zespół działań obejmujących w szczególności roboty budowlane, roboty ziemne, rekultywację gleby, zalesianie, zadrzewianie lub tworzenie skupień roślinności, prowadzących do przywrócenia równowagi przyrodniczej lub tworzenie skupień roślinności, prowadzących do przywrócenia równowagi przyrodniczej na danym terenie, wyrównania szkód dokonanych w środowisku przez realizację przedsięwzięcia

i zachowanie walorów krajobrazowych.

Podkreślenia także wymaga, że stosownie do art. 66 ust. 1 pkt 9 ustawy złożony w sprawie raport zawiera rozdział 15 pn. "Opis przewidywanych działań mających na celu zapobieganie, ograniczanie lub kompensację przyrodniczą negatywnych oddziaływań na środowisko, w szczególności na cele i przedmiot ochrony obszaru Natura 2000 oraz integralność tego obszaru", jednak obejmuje on przede wszystkim opis działań minimalizujących i ograniczających negatywny wpływ inwestycji na środowisko przyrodnicze, nie odnosząc się do kompensacji przyrodniczej.

Z tych właśnie przyczyn, przeprowadzona ocena oddziaływania na środowisko, a zwłaszcza postanowienie uzgodnieniowe RDOŚ, musi zawierać jednoznaczne stanowisko co do tego, czy planowane przedsięwzięcie może znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000, na którym ma być realizowane, czy też nie. Treść raportu nie budzi - w ocenie Sądu - wątpliwości co do tego, że zamierzone przedsięwzięcie będzie miało negatywne oddziaływanie na środowisko. Przyznają to sami autorzy tego dokumentu. Chodzi natomiast o ocenę, czy przewidziane w raporcie szerokie działania minimalizujące bądź ograniczające negatywny wpływ na elementy przyrodnicze, wykluczają możliwość negatywnych oddziaływań na obszar Natura 2000 - w rozumieniu art. 81 ust. 2 ustawy. Taką właśnie weryfikację raportu, poprzez zważenie sygnalizowanych przez jego autorów zagrożeń oraz działań minimalizujących i ograniczających negatywne oddziaływania na chroniony obszar, powinien przeprowadzić RDOŚ w swoim uzgodnieniu.

Ponadto, kontrolując zgodność z prawem podjętych w sprawie aktów nie sposób nie zauważyć, że w dniu 15 marca 2017 r., a więc w dacie wydania postanowienia uzgodnieniowego, do RDOŚ w K. wpłynęło pismo inwestora zawierające "korektę" parametrów inwestycji wraz z wnioskiem o "uwzględnienie ich w dalszym toku procedury", a mianowicie zwiększenie powierzchni budynków MEW I i MEW II do ok. 50 m2, zwiększenie szerokości jazu w okolicach Małachowa do ok. 20 m oraz zwiększenie głębokości komór przepławki przy MEW III do ok. 0,75 m.

Niezależnie od tego, że treść złożonego przez Gminę K. pisma (stanowiącego faktycznie zmianę złożonego wniosku) nie została podana do publicznej wiadomości stosownie do treści art. 33 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 33 ust. 2 pkt 1 ustawy, zauważenia wymaga, że w postanowieniu uzgodnieniowym uwzględniono korektę parametrów zgodnie z żądaniem inwestora, jednak nie odniesiono się w żaden sposób do dokonanej zmiany w kontekście oceny jej ewentualnego wpływu na środowisko. Tymczasem powierzchnia MEW I i MEW II została w stosunku do pierwotnego wniosku zmieniona prawie dwukrotnie (z 30 m2 na 50 m2), zaś szerokość jazu piętrzącego na Czarnej Koneckiej w okolicach Małachowa – zwiększono o 2 m (w raporcie jest mowa o szerokości jazu "netto" – 18 m). Jeśli chodzi o przepławkę dla ryb, jej głębokość określona w raporcie wynosiła 0,5 m.

Sporządzony w trakcie przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko raport uwzględniał ze zrozumiałych powodów pierwotne parametry (ich zmiany dokonano w tym samym dniu, w którym podjęte zostało postanowienie RDOŚ) i do nich odnosił analizę wpływu na środowisko poszczególnych elementów planowanego przedsięwzięcia. Uwzględnienie zmiany opisanych wyżej parametrów

w postanowieniu, a następnie w decyzji organu I instancji i brak jakiegokolwiek odniesienia się do tej okoliczności, uniemożliwia dokonanie oceny, czy oddziaływanie inwestycji na obszar Natura 2000 będzie takie samo przy zwiększeniu powierzchni MEW I i MEW II oraz szerokości jazu w Małachowie, jak opisywane w raporcie, czy też może być – w związku z wprowadzonymi zmianami – inne.

Wyjaśnienie powyższego uznać należało za niezbędne z punktu widzenia treści art. 81 ust. 2 ustawy. Niejednoznaczne stanowisko RDOŚ w K. co do zastosowania treści normatywnej tego przepisu, o czym była mowa wyżej,

w powiązaniu z brakiem jakiegokolwiek odniesienia się przez organ uzgodnieniowy do zmian, które wprowadził inwestor "w ostatniej chwili" i co za tym idzie nie były one przedmiotem analizy w raporcie, mając dodatkowo na uwadze, że w aktach znajduje się postanowienie nie podpisane przez piastuna tego organu, uniemożliwia uznanie przez Sąd postanowienia z 15 marca 2017 r. za odpowiadające prawu. Rozstrzygnięcie to narusza bowiem art. 7, 77 § 1 i 80 kpa w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co powoduje konieczność jego uchylenia na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit.c p.p.s.a. w zw. z art. 135 p.p.s.a.

Te same zarzuty należy postawić decyzji organu I instancji, która powtórzyła ustalenia RDOŚ w zakresie przedstawionej oceny oddziaływania planowanej inwestycji na obszar Natura 2000 oraz zaskarżonej decyzji, która w ogóle nie zauważyła, że przedstawione stanowisko RDOŚ nie odpowiada treści art. 81 ust. 2 ustawy i nie pozwala na ustalenie, czy zamierzone przedsięwzięcie może mieć znacząco negatywny wpływ na obszar Natura 2000 czy też nie. Oba organy nie dostrzegły również zmiany wniosku i nie odniosły się w żaden sposób do tego, czy zwiększone parametry MEW I i MEW II oraz jazu piętrzącego na rzece Czarnej Koneckiej w Małachowie, mogą zmienić oddziaływanie całego przedsięwzięcia na obszar Natura 2000.

W nawiązaniu do zarzutu skargi oznaczonego nr 4 podkreślić także należy, że bezsporna okoliczność, że raport sporządzany w trakcie przeprowadzanej oceny oddziaływania na środowisko zawiera wiadomości specjalne, nie może powodować, że organ odwoławczy weryfikację jego treści ogranicza tylko i wyłącznie do oceny, czy spełnia on wymogi formalne z art. 66 ustawy, tak jak miało to miejsce

w zaskarżonej decyzji. Wojewódzki Sąd Administracyjny podziela pogląd prezentowany już w orzecznictwie, wedle którego raport jest dokumentem prywatnym, a zawarte w nim stwierdzenia podlegają ocenie jak każdy dowód

w sprawie, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów. Zadaniem organu prowadzącego postępowanie jest sprawdzenie zawartości raportu w kontekście spełnienia wymogów nie tylko formalnych, ale także merytorycznych.

W szczególności, organ powinien ustalić, czy opracowanie zawiera komplet niezbędnych informacji pozwalających na ocenę przedsięwzięcia i jego oddziaływania na środowisko oraz informacji identyfikujących rodzaj i skalę skutków środowiskowych, a także społecznych. Obowiązkiem organu jest również weryfikacja materiałów stanowiących podstawę sporządzonego raportu. Ocena raportu powinna bowiem zmierzać do zidentyfikowania wszystkich potencjalnych zagrożeń środowiskowych związanych z realizacją planowanej inwestycji. Do raportu stosuje się zasady postępowania dowodowego, dlatego w razie wątpliwości

w zakresie istotnych okoliczności sprawy organ może wezwać inwestora do uzupełnienia raportu lub może sięgnąć do innych środków dowodowych.

W orzecznictwie sądowym podkreśla się również, że organ nie jest związany treścią raportu, a ustalenia w nim zawarte mogą służyć wydaniu decyzji w sytuacji, gdy raport jest rzetelny, spójny oraz wolny od niejasności i nieścisłości – co może być kwestionowane przez strony, jak również przedstawicieli społeczeństwa. Nie ulega jednocześnie wątpliwości, że skuteczność zarzutów wobec raportu może być różna

w zależności od poparcia ich odpowiednimi dowodami i konkretną argumentacją, jednak w każdym przypadku rzeczą organu administracji jest wyjaśnienie i ocena rozbieżnych stanowisk dotyczących oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko (por. wyroki NSA z 18 maja 2016 r. sygn. akt II OSK 2151/14, z dnia 8 czerwca 2017 r. sygn. akt II OSK 2584/15, wyrok WSA w K. z 7 grudnia 2016 r., sygn. akt II SA/Ke 842/16).

W stanie faktycznym sprawy, zaprezentowany w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji pogląd, że ocena raportu przez organ odwoławczy ograniczać się musi jedynie do zbadania go pod względem formalnym, doprowadziło w efekcie do tego, że SKO nie zawarło w swojej decyzji własnego stanowiska co do tego, czy planowane przedsięwzięcie może znacząco negatywnie wpływać na obszar Natura 2000 czy też nie. Organ odwoławczy nie dokonał też kontroli postanowienia RDOŚ pod względem jego zgodności z prawem (powołując się kilkakrotnie na fakt "wyspecjalizowania" tego organu), wskutek czego nie dostrzegł, że wyrażone

w uzgodnieniu stanowisko, powtórzone przez organ I instancji, nie odpowiada dyspozycji art. 81 ust. 2 ustawy.

Ad. 2. Konieczność ustalenia, czy objęta wnioskiem inwestycja może mieć znacząco negatywne oddziaływanie na środowisko, wynika także z faktu zlokalizowania jej na terenie Konecko-Łopuszniańskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, na którym obowiązują zakazy ustanowione w powołanej już wyżej uchwale Sejmiku Województwa Świętokrzyskiego z 23 września 2013 r. Jak wynika

z mapy stanowiącej załącznik nr 2 do tej uchwały, zamierzone przedsięwzięcie położone jest w całości na tym Obszarze.

Stosownie do treści § 4 ust. 1 tej uchwały, na terenie objętym K-ŁOChK zakazuje się:

1) zabijania dziko występujących zwierząt, niszczenia ich nor, legowisk, innych schronień i miejsc rozrodu oraz tarlisk, złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego połowu ryb oraz wykonywania czynności związanych z racjonalną gospodarką rolną, leśną, rybacką i łowiecką;

2) likwidowania i niszczenia zadrzewień śródpolnych, przydrożnych

i nadwodnych, jeżeli nie wynikają one z potrzeby ochrony przeciwpowodziowej

i zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub wodnego lub budowy, odbudowy, utrzymania, remontów lub naprawy urządzeń wodnych;

3) dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli służą innym celom niż ochrona przyrody lub zrównoważone wykorzystanie użytków rolnych i leśnych oraz racjonalna gospodarka wodna lub rybacka;

4) likwidowania naturalnych zbiorników wodnych, starorzeczy i obszarów wodno-błotnych.

Jak wynika z uzasadnienia decyzji I instancji (str. 21), powtórzonego zresztą za RDOŚ (str. 23 postanowienia uzgodnieniowego), oba organy uznały, że "zakazy wymienione w § 4 w/w uchwały nie dotyczą inwestycji celu publicznego" i w związku

z tym żadne podjęte w sprawie rozstrzygnięcie szczegółowo nie analizuje, czy planowana inwestycja zakazy te narusza czy też nie. W decyzji organu I instancji oraz w postanowieniu uzgodnieniowym znalazła się natomiast ocena podobna do tej, która omawiana była w pkt 1, że "realizacja przedsięwzięcia, przy spełnieniu powyższych warunków nie powinna stanowić znacząco negatywnego zagrożenia dla środowiska przyrodniczego".

Stosownie natomiast do treści § 4 ust. 2 uchwały z 23 września 2013 r., zakazy, o których mowa w ust. 1 nie dotyczą:

1) terenów objętych ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, dla których przeprowadzona ocena oddziaływania na środowisko wykazała brak znacząco negatywnego wpływu na ochronę przyrody obszaru chronionego krajobrazu;

2) terenów objętych ustaleniami projektów planów zagospodarowania przestrzennego lub projektów studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, dla których przeprowadzona strategiczna ocena oddziaływania na środowisko wykazała brak znacząco negatywnego wpływu na ochronę przyrody obszaru chronionego krajobrazu;

3) realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których procedura dotycząca oceny oddziaływania na środowisko wykazała brak znacząco negatywnego wpływu na ochronę przyrody obszaru chronionego krajobrazu;

4) ustaleń warunków zabudowy dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej

i zabudowy zagrodowej oraz obiektów i urządzeń budowlanych niezbędnych do jej użytkowania, pod warunkiem zapewnienia minimum 30% powierzchni biologicznie czynnej na danym terenie.

W stanie sprawy można mówić o zastosowaniu pkt 3) zacytowanego przepisu

i tak, jak w przypadku art. 81 ust. 2 ustawy, realizacja przedsięwzięcia możliwa jest na terenie chronionego krajobrazu jedynie w razie wykazania braku znacząco negatywnego wpływu na ochronę przyrody tego obszaru.

Nie ulega wątpliwości, że uchwały sejmiku województwa wyznaczające obszar chronionego krajobrazu, podejmowane na podstawie delegacji ustawowej z art. 23 ust. 2 ustawy o ochronie przyrody, stanowią akty prawa miejscowego, będące źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej na obszarze działania organów, które je ustanowiły (art. 87 ust. 2 Konstytucji RP).

Z tych powodów organy zobowiązane były ustalić, czy i w jakim zakresie planowana inwestycja narusza zakazy określone w uchwale z 23 września 2013 r.,

a jeżeli tak – ocenić, czy procedura dotycząca oceny oddziaływania na środowisko wykazała brak znacząco negatywnego wpływu na ochronę przyrody obszaru chronionego krajobrazu. Użyte w postanowieniu uzgodnieniowym oraz w decyzji organu I instancji stwierdzenie, że przedsięwzięcie przy przestrzeganiu warunków minimalizujących wpływ na środowisko, "nie powinno" znacząco na nie oddziaływać, nie wskazuje wcale na to, że takiego wpływu, znacząco negatywnego nie będzie w ogóle bądź, że nie jest on możliwy. Przepis § 4 ust. 2 pkt 3 uchwały zawiera normę zbliżoną treściowo do tej, która ujęta została w art. 81 ust. 2 ustawy. Jak powiedziano już wyżej, ani postanowienie RDOŚ, ani decyzja I instancji nie zawierają jednoznacznej oceny co do braku znacząco negatywnego wpływu przedsięwzięcia na środowisko (w tym na obszar Natura 2000 i na ochronę przyrody obszaru chronionego krajobrazu). Jeśli zaś chodzi o zaskarżoną decyzję SKO, to dostrzega ona jedynie to, że inwestycja położona jest na obszarze chronionego krajobrazu i powołuje uchwałę z 23 września 2013 r., ale w żaden sposób nie odnosi się do tej okoliczności, pomijając ją całkowicie w swoich rozważaniach.

Dlatego także w tym zakresie postawić należy orzekającym w sprawie organom zarzut naruszenia art. 7, 77 § 1 i 80 kpa, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit.c p.p.s.a.).

Ad. 3. Ponieważ objęte wnioskiem przedsięwzięcie zlokalizowane jest na obszarze dorzecza Wisły, a z treści raportu i ustaleń poczynionych przez organy wynika, że wskutek jego realizacji nie zostaną osiągnięte cele środowiskowe, zastosowanie znajdował art. 81 ust. 3 ustawy. Zgodnie z jego treścią, jeżeli z oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wynika, że przedsięwzięcie może spowodować nieosiągnięcie celów środowiskowych zawartych w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza, organ właściwy do wydania decyzji

o środowiskowych uwarunkowaniach odmawia zgody na realizację przedsięwzięcia,

o ile nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 38j ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne.

Przepis art. 38j Prawa wodnego w wersji obowiązującej na datę orzekania przez organy w sprawie stanowił:

- w ustępie 1, że dopuszczalne jest nieosiągnięcie dobrego stanu ekologicznego oraz niezapobieżenie pogorszeniu stanu ekologicznego oraz dobrego potencjału ekologicznego, jeżeli:

1) jest ono skutkiem nowych zmian właściwości fizycznych tych wód albo

2) niezapobieżenie pogorszenia się stanu tych wód ze stanu bardzo dobrego do dobrego jest wynikiem nowych działań człowieka, zgodnych z zasadą zrównoważonego rozwoju i niezbędnych dla rozwoju społeczeństwa.

- w ustępie 2, że dopuszczalne jest nieosiągnięcie dobrego stanu oraz niezapobieżenie pogorszeniu stanu jednolitych części wód podziemnych, o których mowa w art. 38e, jeżeli jest ono skutkiem:

1) nowych zmian właściwości fizycznych jednolitych części wód powierzchniowych albo

2) zmian poziomu zwierciadła tych wód.

- w ustępie 3, że przepisy ust. 1 i 2 stosuje się, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1) podejmowane są wszelkie działania, aby łagodzić skutki negatywnych oddziaływań na stan jednolitych części wód;

2) przyczyny zmian i działań, o których mowa w ust. 1 i 2, są szczegółowo przedstawione w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza;

3) przyczyny zmian i działań, o których mowa w ust. 1 i 2, są uzasadnione nadrzędnym interesem publicznym, a pozytywne efekty dla środowiska

i społeczeństwa związane z ochroną zdrowia, utrzymaniem bezpieczeństwa oraz zrównoważonym rozwojem przeważają nad korzyściami utraconymi w następstwie tych zmian i działań;

4) zakładane korzyści wynikające ze zmian i działań, o których mowa w ust. 1-3, nie mogą zostać osiągnięte przy zastosowaniu innych działań, korzystniejszych z punktu widzenia interesów środowiska, ze względu na negatywne uwarunkowania wykonalności technicznej lub nieproporcjonalnie wysokie koszty w stosunku do spodziewanych korzyści.

Zarówno postanowienie RDOŚ, jak i decyzja organu I instancji szczegółowo odnoszą się do przesłanek zawartych w zacytowanym przepisie, aczkolwiek

w rozważaniach nawiązują nie tyle do art. 81 ust. 3 ustawy, lecz do § 26 powołanego na wstępie rozporządzenia Nr 12/2015 Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w W. z 16 kwietnia 2015 r. w sprawie ustalenia warunków korzystania z wód zlewni rzeki Czarnej Malenieckiej, odwołującego się również do art. 38j Prawa wodnego. Także w decyzji SKO, w końcowej części uzasadnienia, organ odwoławczy powołuje się na art. 38j Prawa wodnego uznając, że spełnione zostały określone w nim przesłanki, a inwestycja została uwzględniona

w zaktualizowanym Planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza Wisły.

Ocenę przedstawioną w tym zakresie przez organy Sąd w pełni podziela.

Istotna w sprawie jest okoliczność, że planowana inwestycja została ujęta

w całości i w zakresie opisanym we wniosku, w załączniku nr 4 do rozporządzenia Rady Ministrów z 18 października 2016 r. w sprawie Planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza Wisły (strony 9918 - 9921 Dziennika Ustaw z 2016 r., poz. 1911 - dostępny na stronie internetowej http://dziennikustaw.gov.pl/du/2016/1911/1,

w pliku 31). W pkt 5.6 załącznika do tego rozporządzenia zawierającego Plan gospodarowania wodami, pod nazwą "cele środowiskowe a inwestycje mogące wpłynąć na osiągnięcie celów środowiskowych", odnoszącym się do art. 38j ustawy Prawo wodne (str. 1144 – 1145 Dziennika Ustaw), podniesiono, że w aktualizacji Planu uwzględnione zostały inwestycje przeciwpowodziowe spełniające przesłanki

z art. 38j. Przedstawiono je i szczegółowo omówiono, właśnie z punktu widzenia spełnienia przesłanek określonych w tym przepisie, w załączniku nr 4 do rozporządzenia. W opisie inwestycji objętej wnioskiem w niniejszej sprawie, znajdującym się w tym załączniku, przeanalizowano:

- czy zostały podjęte wszystkie możliwe kroki zmierzające do ograniczenia niekorzystnego wpływu na stan części wód, a jeżeli tak, to jakie;

- czy przyczyny zmian lub modyfikacji stanowią nadrzędny interes społeczny i/lub korzyści dla środowiska naturalnego i dla społeczeństwa płynące z osiągnięcia celów wymienionych w ust. 1, są mniejsze niż korzyści dla zdrowia ludzi, utrzymania bezpieczeństwa ludzi lub zrównoważonego rozwoju, wynikające ze zmian lub modyfikacji, jeżeli tak to jakie;

- czy korzystne cele, którym służą te zmiany lub modyfikacje części wód, nie mogą ze względu na możliwości techniczne czy nieproporcjonalne koszty, być osiągnięte za pomocą innych działań, znacznie korzystniejszych z punktu widzenia środowiska naturalnego, jeżeli tak, to dlaczego.

W opisywanym dokumencie jako cel inwestycji wskazano ochronę przed powodzią, zaś jako "inny cel" – małą energetykę wodną, turystykę i rekreację. Wskazano także, że "dzięki realizacji przedsięwzięcia prowadzona będzie ochrona przed powodzią, która stanowi nadrzędny interes społeczny. Ochronie podlegać będzie ok. 167 osób zamieszkujących wieś Sielpię tj. tereny położone w obrębie zbiornika Sielpia, budynki mieszkalne w ilości ok. 47, gospodarcze, obiekty usługowe i obiekt Muzeum Zagłębia Staropolskiego w Sielpi stanowiący Oddział Muzeum Techniki i Przemysłu NOT w W., droga wojewódzka nr 728 z mostem, obiekty infrastruktury technicznej tj. jaz piętrzący, jaz stały, sieć infrastruktury technicznej, użytki rolne. Ponadto ochronie podlegać będą obiekty infrastruktury technicznej w Gminie Ruda Maleniecka tj. 2 elektrownie wodne wybudowane

w obrębie rzeki Czarnej Malenieckiej."

Jednocześnie, jako "inne informacje" wskazano, że ocena wpływu przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 oraz właściwa ocena oddziaływania na obszar Natura 2000, prowadzona będzie na etapie wyrażenia zgody na realizację przedsięwzięcia przez właściwy organ, a bezwzględnym warunkiem wyrażenia zgody, w przypadku stwierdzenia znaczącego negatywnego wpływu na ten obszar jest spełnienie przesłanek, o których mowa w art. 6.4 Dyrektywy Rady 92/43/EWG

z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny

i flory (Dz. U. UE. L. z 1992 r. Nr 206, str. 7 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, jeśli pomimo negatywnej oceny skutków dla danego terenu oraz braku rozwiązań alternatywnych, plan lub przedsięwzięcie musi jednak zostać zrealizowane

z powodów o charakterze zasadniczym wynikających z nadrzędnego interesu publicznego, w tym interesów mających charakter społeczny lub gospodarczy, Państwo Członkowskie stosuje wszelkie środki kompensujące konieczne do zapewnienia ochrony ogólnej spójności Natury 2000. O przyjętych środkach kompensujących Państwo Członkowskie informuje Komisję.

Implementacja do prawa polskiego wyrażonych w zacytowanym przepisie warunków realizacji przedsięwzięcia na obszarze Natura 2000, nastąpiła m.in. w art. 81 ust. 2 ustawy w zw. z art. 34 ustawy o ochronie przyrody. Jednocześnie w art. 6.3 Dyrektywy 92/43/EWG prawodawca unijny zastrzegł, że każdy plan lub przedsięwzięcie, które nie jest bezpośrednio związane lub konieczne do zagospodarowania terenu, ale które może na nie w istotny sposób oddziaływać, zarówno oddzielnie, jak i w połączeniu z innymi planami lub przedsięwzięciami, podlega odpowiedniej ocenie jego skutków dla danego terenu z punktu widzenia założeń jego ochrony. W świetle wniosków wynikających z tej oceny oraz bez uszczerbku dla przepisów ust. 4 właściwe władze krajowe wyrażają zgodę na ten plan lub przedsięwzięcie dopiero po upewnieniu się, że nie wpłynie on niekorzystnie na dany teren oraz, w stosownych przypadkach, po uzyskaniu opinii całego społeczeństwa.

Normy zawarte w art. 6.3 oraz w art. 6.4 Dyrektywy potwierdzają zatem założenie przyjęte przez polskiego ustawodawcę w art. 81 ust. 2 ustawy, że realizacja jakiegokolwiek przedsięwzięcia na obszarze Natura 2000, bez sięgnięcia do warunków ustanowionych w art. 34 ustawy o ochronie przyrody, możliwa jest jedynie w razie wykluczenia możliwości negatywnego wpływu, jaki może ono wywołać dla tego obszaru, co powinno wynikać z przeprowadzonej oceny oddziaływania na środowisko. Podkreślenia w związku z tym wymaga, że umieszczenie objętej wnioskiem inwestycji w zaktualizowanym Planie gospodarowania na obszarze dorzecza Wisły, wypełnia wprawdzie warunki jej realizacji określone w art. 81 ust. 3 ustawy w zw. z art. 38j Prawa wodnego, ale nie zwalania orzekających w sprawie organów od wypowiedzenia się w sposób jednoznaczny co do tego, czy planowane przedsięwzięcie może negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000. O tym, że w postanowieniu RDOŚ oraz obu decyzjach zabrakło tego rodzaju jasnej i nie budzącej wątpliwości oceny, była już mowa wyżej. Naruszenie prawa w tym zakresie wraz z innymi uchybieniami procesowymi omówionymi we wstępnej części rozważań, spowodowało konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji, decyzji organu I instancji oraz postanowienia uzgodnieniowego RDOŚ z 15 marca 2017 r., o czym Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit.c w zw. z art. 135 p.p.s.a.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi wyjaśnić należy, że treść

i niezbędne elementy decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach określa art. 82 ust. 1 ustawy i nie ma wśród nich konieczności oznaczenia wszystkich stron postępowania. Decyzja organu I instancji z 30 maja 2017 r. określiła, że inwestorem

i wnioskodawcą w sprawie była Gmina K. i w tej części ani zaskarżona decyzja ani poprzedzająca ją decyzja Burmistrza Miasta i Gminy K. nie naruszają prawa.

Jeśli chodzi o zarzut oznaczony nr 3 wskazać należy, że obowiązek określania w decyzji środowiskowej miejsca realizacji przedsięwzięcia, wynikający z art. 82 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy, należy uznać za wypełniony, jeżeli z treści decyzji można

w sposób niebudzący wątpliwości wywieźć, na jakim konkretnie terenie inwestycja będzie zlokalizowana. W niniejszej sprawie określono w decyzji, że chodzi o zbiornik w Sielpi, oznaczono dokładne parametry rzeki Czarnej Malenieckiej, w których przewidziano budowę małych elektrowni wodnych, jazu piętrzącego, progu przeciwrumowiskowego oraz odcinkowej regulacji koryta rzeki Czarnej Malenieckiej

i Czarnej Taraski. W ocenie Sądu, takie oznaczenie miejsca inwestycji jest wystarczające z punktu widzenia wymogu określonego w powołanym wyżej przepisie. Podkreślić także należy, że w toku postępowania administracyjnego skarżące Towarzystwo nie podnosiło, że przedsięwzięcie wykracza poza obszar jednej gminy, w rozumieniu art. 75 ust. 4 ustawy. Także w skardze nie ma takiego stanowczego stwierdzenia, a jedynie wyrażono wątpliwości w tym zakresie. Dlatego omawiany zarzut nie może skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji. Skarżący może natomiast tę kwestię podnosić przy ponownym rozpoznaniu sprawy, o ile okaże się, że rzeczywiście niektóre elementy przedsięwzięcia mają być zlokalizowane na terenie sąsiednich gmin.

Co się zaś tyczy zarzucanej w skardze niewłaściwej metodyki badań zastosowanej przez autorów raportu przy opracowaniu inwentaryzacji przyrodniczej, to wyjaśnić należy, że art. 66 ust. 1 ustawy, w brzmieniu mającym zastosowanie

w sprawie, przewidywał jedynie, że raport powinien zawierać opis elementów przyrodniczych środowiska objętych zakresem przewidywanego oddziaływania planowanego przedsięwzięcia na środowisko, w tym elementów środowiska objętych ochroną na podstawie ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (art. 66 ust. 1 pkt 2). Ustawą z 9 października 2015 r. wprowadzono pkt 2a do art. 66 ust. 1, zgodnie z którym raport zawiera także wyniki inwentaryzacji przyrodniczej, przez którą rozumie się zbiór badań terenowych przeprowadzonych na potrzeby scharakteryzowania elementów środowiska przyrodniczego, jeżeli została przeprowadzona, wraz z opisem zastosowanej metodyki; wyniki inwentaryzacji przyrodniczej wraz z opisem metodyki stanowią załącznik do raportu. Przepis ten wszedł w życie od 1 stycznia 2017 r., jednak nie miał zastosowania w sprawie

z powodów opisanych już na wstępie rozważań. Tym samym, skoro raport nie musiał w ogóle zawierać opisu zastosowanej metodyki przy sporządzaniu inwentaryzacji przyrodniczej i nie naruszał w tym zakresie prawa, to nie ma podstaw do skutecznego kwestionowania tej metodyki, którą przyjęli autorzy raportu.

Wobec konieczności uchylenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzających ją aktów, za przedwczesne uznać natomiast należy merytoryczne odniesienie się do niektórych zarzutów skargi dotyczących:

- rozpoznania stanu zachowania populacji gatunków chronionych, wymienionych w zarządzeniu z 29 kwietnia 2014 r. w sprawie ustanowienia planu zadań ochronnych dla obszaru Natura 2000 Dolina Czarnej,

- braku wykazania przez autorów raportu konieczności budowy jazu piętrzącego 9 km powyżej zbiornika w sytuacji, kiedy tę samą rolę mającą zapobiegać przed jego zamuleniem spełniać ma próg przeciwrumowiskowy.

Co do zasady trzeba jedynie powiedzieć, że odniesienie się do powyższych zarzutów powinno znaleźć się zarówno w postanowieniu RDOŚ jak i w decyzji

o środowiskowych uwarunkowaniach i stanowić element oceny uwzględniającej warunki udzielenia zgody na realizację inwestycji na obszarach chronionych,

w rozumieniu art. 81 ust. 2 ustawy, o czym była już mowa wyżej.

Jeśli chodzi natomiast o wskazywane w skardze cele środowiskowe, przewidziane w Planie gospodarowania wodami w dorzeczu Wisły, to nie ulega wątpliwości, że nie zostaną one osiągnięte, co przyznają także autorzy raportu. Dlatego właśnie zastosowanie znajduje art. 81 ust. 3 ustawy w zw.

z art. 38j Prawa wodnego. Wszystkie przesłanki z tego ostatniego przepisu, warunkujące określenie środowiskowych uwarunkowań dla objętej wnioskiem inwestycji, zostały szczegółowo omówione w Planie gospodarowania wodami dorzecza Wisły. Skoro sam prawodawca uznał dokonując analizy przedsięwzięcia, że można ją zrealizować mimo nieosiągnięcia celów środowiskowych dla stanu wód

i że w tym przypadku spełnione są warunki z art. 38j, to nie może być skuteczny zarzut oparty na naruszeniu przez organy art. 81 ust. 3 ustawy.

Rozpoznając sprawę ponownie, zarówno RDOŚ wydając postanowienie uzgodnieniowe, jak i organ I instancji podejmując decyzję w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań, uwzględni wszystkie przedstawione wyżej uwagi.

W szczególności, organ uzgodnieniowy po dokładnym przeanalizowaniu sporządzonego raportu i po rozważeniu konieczności jego uzupełnienia w związku ze zmianą parametrów niektórych elementów inwestycji zawartą w piśmie z 15 marca 2017 r., zajmie jednoznaczne stanowisko co do tego, czy objęte wnioskiem przedsięwzięcie może znacząco negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000 oraz przyrodę obszaru chronionego krajobrazu. Będzie przy tym organ pamiętał, że tylko wykazanie braku znacząco negatywnego wpływu na integralność chronionego obszaru i jego cele ochronne, daje podstawę do pominięcia w dalszej procedurze przepisu art. 34 ustawy o ochronie przyrody (art. 81 ust. 2 ustawy). W razie ustalenia, że inwestycja może znacząco negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000, organ przeanalizuje przesłanki określone w art. 34 ustawy o ochronie przyrody

i jeżeli one zachodzą, określi zakres kompensacji przyrodniczej. Zbada również, czy inwestycja narusza zakazy określone w § 3 ust. 1 uchwały Sejmiku Województwa Świętokrzyskiego z 23 września 2013 r., a jeśli tak, odniesie się do możliwości zastosowania w sprawie § 4 ust. 2 pkt 3 tej uchwały.

Organ I instancji, kierując się treścią art. 80 ust. 1 pkt 1-3 ustawy, uwzględni w swoim rozstrzygnięciu ustalenia zawarte w obu wydanych w sprawie postanowieniach uzgodnieniowych, zaś w przypadku wniesienia odwołania, organ II instancji dokona weryfikacji zarówno postanowienia RDOŚ, jak i raportu pod względem formalnym i merytorycznym w zakresie, o jakim była mowa w ramach rozważań zawartych w pkt 1. Przedstawi także własne stanowisko co do tego, czy planowana inwestycja może znacząco negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000 i przyrodę obszaru chronionego krajobrazu, pamiętając o treści art. 81 ust. 2 ustawy oraz § 4 ust. 2 pkt 3 uchwały z 23 września 2013 r.

Zawarte w pkt II wyroku orzeczenie o kosztach oparto na art. 200 p.p.s.a. Na zasądzone koszty składa się uiszczony przez skarżącego wpis od skargi w kwocie 200 zł.