Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) Sędziowie NSA Andrzej Jurkiewicz del WSA Paweł Groński Protokolant asystent sędziego Anna Górska po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] Sp. z o.o. z siedzibą w J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 lipca 2015 r. sygn. akt VII SA/Wa 2516/14 w sprawie ze skargi "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w J. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2014 r. znak: [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 23 lipca 2015 r. sygn. akt VII SA/Wa 2516/14, po rozpoznaniu sprawy ze skargi "[...]" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w J. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] sierpnia 2014r. znak [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, oddalił skargę.

Wyrok zapadł w następującym stanie sprawy.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] sierpnia 2014 r. znak [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, po ponownym rozpatrzeniu odwołania [...] Sp. z o.o. z siedzibą w P. od decyzji Wojewody L. z dnia [...] marca 2012 r. ([...]) stwierdzającej – na wniosek Z. W. – nieważność decyzji Starosty M. z dnia [...] października 2001 r. (nr [...]) zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej [...] Sp. z o.o. pozwolenia na budowę pawilonu handlowego spożywczego wraz z drogami wewnętrznymi, parkingami, wyjazdami i wjazdami oraz przyłączami na działkach nr ew. [...], [...], [...], [...], [...], [...] i [...], przy ul. Ł. 1 w M. - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Sąd pokreślił, że zaskarżona decyzja została wydana w ramach postępowania nieważnościowego. Wśród przesłanek wymienionych w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a, jest rażące naruszenie prawa, które określa się jako oczywiste naruszenie przepisu prawa, a przy tym takie, które koliduje z zasadą praworządnego działania organów administracji publicznej w demokratycznym państwie prawnym urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Rażące naruszenie prawa oznacza wadliwość decyzji skutkiem naruszenia norm prawnych regulujących działania administracji publicznej w indywidualnych sprawach, w szczególności przepisów prawa procesowego oraz materialnego, o szczególnym ciężarze gatunkowym. Zachodzi więc w przypadku, gdy czynność zmierzająca do wydania decyzji administracyjnej oraz treść załatwienia sprawy w niej wyrażona stanowią zaprzeczenie stanu prawnego sprawy w całości lub części. Nie chodzi przy tym o błędy w wykładni prawa, lecz o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny.

Sąd wskazał, że materialnoprawną podstawą kontrolowanej decyzji stanowił art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. c oraz art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2000 r. Nr 106, poz. 1126 z późn. zm.) w związku z § 12 ust. 2 i 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 1999 r., nr 15, poz. 140 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego, w brzmieniu obowiązującym na dzień wydania badanej decyzji przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z: miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego i wymaganiami ochrony środowiska, wymaganiami decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. Ponadto organ sprawdza kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń, oraz wykonanie projektu przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane.

Powyższe uregulowania Prawa budowlanego bezwzględnie zobowiązują organ administracji do sprawdzenia zgodności projektu zagospodarowania działki z wymogami decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego . Należy zgodzić się z organem, że wydana decyzja Starosty M. z dnia [...] października 2001 r. o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę pawilonu handlowego spożywczego wraz z drogami wewnętrznymi, parkingami, wyjazdami i wjazdami oraz przyłączami, niewątpliwie sprzeczna jest z warunkami zabudowy i zagospodarowania terenu, jakie określono w niniejszej sprawie decyzją Burmistrza M. z dnia [...] czerwca 2001 r. Sprzeczność dotyczy przekroczenia wskazanych parametrów w zakresie kubatury budowy pawilonu handlowego, którą określono na 10.000 m3. Tymczasem jak wynika z opisu technicznego kubatura projektowanego budynku wynosi 10.700,90 m3, co stanowi ponad 7% większą kubaturę niż ustalono w decyzji o warunkach zabudowy. Przekroczenia dotyczyły również powierzchni zabudowy ale należy podzielić stanowisko organu, że wobec mało precyzyjnego zapisu w decyzji o warunkach zabudowy (ok. 1.720 m2) nie uznano tego przekroczenia za rażące.

Należy podkreślić, że decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wiąże organ wydający pozwolenie na budowę i pozwolenie na budowę nie może przekraczać ustaleń zawartych w tej decyzji. Jak wynika z powyższego inwestor uzyskał decyzję o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzielającą pozwolenia na budowę niezgodną z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, wbrew treści przepisu art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego.

Decyzja o udzieleniu pozwolenia została także wydana z rażącym naruszeniem art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. c Prawa budowlanego w związku z § 12 ust. 2 i 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 1999 r., nr 15, poz. 140 z późn. zm.). Rażące naruszenie prawa to oczywiste naruszenie jednoznacznego przepisu prawa, a przy tym takie, które koliduje z zasadą praworządnego działania organów administracji publicznej w demokratycznym państwie prawnym. Powołany przepis § 12 ust. 2 i 4 jest jasny i nie wymaga interpretacji ani wykładni. Wynika z niego, że należy zachować odległości zabudowy od granicy z sąsiednimi działkami co najmniej: 3 m od granicy z sąsiednią działką budowlaną, w przypadku budynku zwróconego ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych w stronę tej granicy (pkt 2) oraz 4 m od tej granicy w przypadku budynku zwróconego w jej stronę ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi (pkt 1). W myśl ust. 6 powyższego przepisu dopuszcza się usytuowanie budynku bezpośrednio przy granicy działki budowlanej bądź w odległości mniejszej od określonej w ust. 4 pkt 2, lecz nie mniejszej niż 1,5 m od tej granicy, jeżeli w projekcie zabudowy i zagospodarowania terenu (działki budowlanej) zostanie wykazana możliwość zachowania określonych w rozporządzeniu odległości między projektowaną zabudową a istniejącymi lub zaprojektowanymi elementami zagospodarowania działki sąsiedniej i uzyskana pisemna zgoda jej właściciela. Tymczasem kwestionowany budynek zaprojektowany został w odległości 3 m od granicy z działkami nr ew. [..] i [..] ścianą z otworem okiennym i drzwiowym oraz 1,33 m od działki nr ew. [..] ścianą z otworem drzwiowym. Ponadto, projektowany budynek przewidziany został w odległości ok. 0,5 – 1 m od nieruchomości nr ew. [...]. Usytuowanie budynku stoi w jawnej sprzeczności z ww. § 12 ust. 2 warunków technicznych.

Sąd podkreślił, że przepisy prawa budowlanego, na podstawie których wydano kontrolowaną decyzję udzielającą pozwolenia na budowę, mają charakter przepisów bezwzględnie obowiązujących i muszą być ściśle stosowane. Sam rodzaj materii objętej regulacją w zakresie zatwierdzania projektu budowlanego i udzielania pozwolenia na budowę, nakazuje uznawanie wszelkich przypadków uchybienia tym normom, przez organy administracyjne za rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., prowadzące do stwierdzenia nieważności dotkniętej tą wadą decyzji.

Sąd zgodził się z organem, że powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane z oczywistym i niewątpliwym naruszeniem przepisów bezwzględnie obowiązujących i naruszenie to wywołuje skutki społeczno-gospodarcze niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia praworządnego państwa, z uwagi na naruszenie praw właścicieli sąsiedniej działki oraz zagrożenie bezpieczeństwa pożarowego mieszkańców sąsiadujących nieruchomości.

Na marginesie, Sąd zauważył, że w przesłanej Sądowi dokumentacji projektowej, brak jest dokumentów potwierdzających posiadanie uprawnień budowlanych dla projektanta, który opracował projekt budowlany.

Nie może odnieść zamierzonego skutku zarzut naruszenia art. 10 K.p.a. przez organ I instancji, zaaprobowany następnie przez organ odwoławczy, gdyż nie miało on jednak istotnego wpływu na rozstrzygnięcie. Jak wynika z art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami admisnitracyjnymi zarzut naruszenia przepisów postępowania jest skuteczny wyłącznie wówczas, gdy zarzucane i stwierdzone naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Oznacza to, że dla uchylenia na tej podstawie prawnej decyzji niezbędne jest wykazanie, że gdyby naruszenie prawa procesowego nie wystąpiło to, mogłaby zapaść inna decyzja. Skarżący tego nie wykazał.

Odnosząc się do zarzutu, że działka nr [...], zlokalizowana w bezpośredniej bliskości inwestycji nie była działką budowlaną w rozumieniu przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. (Dz. U. z 1999 r., Nr 15, poz. 140 ze zm.), nie znajdowały się na niej ani budynki, ani ze względu na znikomą wręcz powierzchnię nie mogła być przeznaczona pod zabudowę, należy powtórzyć za Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie, który w uzasadnieniu wyroku wskazał, że "z akt sprawy wynika, że skarżący nadal pozostaje właścicielem, nie tylko działki nr ew. [...], wobec której brak przymiotu działki budowlanej upatrywał organ odwoławczy, ale również działek [...] i [...] bezpośrednio graniczących ze sporną inwestycją stanowiących jedną całość posesji Z. W. W konsekwencji, nawet przy założeniu, że działka nr [...] nie jest działką budowlaną w rozumieniu przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – okoliczność ta nie mogła przesądzać, jak przyjął organ II instancji, o pozbawieniu skarżącego statusu strony, który ograniczenie w zagospodarowaniu nieruchomości (prowadzenia prawidłowej gospodarki) wywodził z nieprawidłowości w posadowieniu spornego obiektu."

Nie doszło również do naruszenia pozostałych przepisów, wskazanych w skardze: art. 7 1 i 77 § 1 K.p.a. Materiał zebrany w sprawie pozwalał na wydanie decyzji w sprawie. Należy również pamiętać, że postępowanie w sprawie toczyło się w trybie stwierdzenia nieważności, w którym organ nie prowadza postępowania dowodowego w takim zakresie, jaki jest wymagany w zwykłym postępowaniu administracyjnym, a przede wszystkim nie orzeka ponownie co do istoty sprawy. W postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji nie ma proceduralnej możliwości poszerzenia materiału dowodowego sprawy. Tym samym nie wchodzi w grę również poczynienie dodatkowych ustaleń faktycznych. W omawianym postępowaniu organ orzekający ogranicza się jedynie do poszukiwania uchybień i wadliwości, tak proceduralnych, jak i dotyczących prawa materialnego. Wbrew twierdzeniu skarżącego decyzja odpowiada wymogom wskazanym w art. 107 § 1 K.p.a. Organ uzasadnił w sposób dostateczny swoje rozstrzygnięcie.

Wobec bezzasadności skargi ze względu na zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, oddalił skargę.

[...] Sp. z o.o. z siedzibą w J. wniosła od wyroku skargę kasacyjną, zaskarżając wyrok w całości. Skargę kasacyjną oparła na zarzutach naruszenia przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. :

1) przepisu art. 145 § 1 pkt 1 ppkt c ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w związku z art. 7,77 § 1 oraz 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie ( niezastosowanie).

2) przepisu art. 145 § 1 pkt 1 ppkt c ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w związku z art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie ( niezastosowanie).

3) przepisu art. 145 § 1 pkt 1 ppkt b ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( dalej ppsa) , w związku z art. 156 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie ( niezastosowanie).

4) Przepisu art. 141 § 4 ppsa poprzez jego niewłaściwe zastosowanie ( nie zastosowanie).

Na tych podstawach wnosiła o:

1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie,

2) zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej. -

Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach. Zarzut naruszenia przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy nie jest zasadny, a to przed wszystkim z tego względu, że takie określenie podstaw kasacyjnych nie uwzględnia przedmiotu zaskarżonej decyzji. Zaskarżoną decyzją z [...] sierpnia 2014r. znak [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy decyzję Wojewody L. z [...] marca 2012r. nr [...], stwierdzającą nieważność decyzji Starosty M. z [...] października 2001 r. nr [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej [...] Sp. z o.o. pozwolenia na budowę pawilonu handlowego spożywczego wraz z drogami wewnętrznymi, parkingami, wyjazdami i wjazdami oraz przyłączami na działkach nr ew. [...], [...], [...], [...], [...], [..] i [...], przy ulicy Ł. [...] w M. Decyzja zapadła w postępowaniu w sprawie stwierdzenia nieważności. Przedmiotem tego nadzwyczajnego trybu postępowania jest ustalenie, czy decyzja została wydana z ciężkim, kwalifikowanym naruszeniem przepisów prawa materialnego. W tym trybie postępowania nie jest prowadzone postępowanie dowodowe. Przeprowadzenie postępowania dowodowego jest jedynie wówczas konieczne, jeżeli kwestionowane jest podciągnięcie stanu faktycznego, który nie odpowiada hipotetycznemu stanowi faktycznemu zapisanemu w normie prawa materialnego.

W sprawie podstawą zastosowania sankcji nieważności decyzji Starosty M. z [...] października 2001 r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej [...] Sp. z o.o. pozwolenia na budowę było rażące naruszenie art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. c oraz art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane ( Dz. U. z 2000 r. Nr 106, poz. 1126 ) w związku z § 12 ust. 2 i 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie ( tj. Dz.U. z 1999 r. Nr 15 , poz. 140 ze zm.). W skardze kasacyjnej nie podważono ustaleń rażącego naruszenia powołanych wyżej przepisów prawa materialnego, a ograniczono zarzuty do naruszenia przepisów prawa procesowego. Zarzut zatem naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy - Prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi postawiony w zw. z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego nie jest zasadny. Nie można wywodzić naruszenia powołanych przepisów postępowania i zarzucić nieustalenia stanu faktycznego, w tym wyważenia interesów, w przypadku stwierdzenia rażącego naruszenia przepisów prawa materialnego.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego przez niewłaściwe zastosowanie. Art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi reguluje podstawy uchylenia decyzji w razie gdy organ administracji naruszył przepisy postępowania, jeżeli naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego reguluje przesłankę stwierdzenia naruszenia prawa, stanowiąc, że decyzja jest nieważna, jeżeli została wydana z rażącym naruszeniem prawa. W skardze kasacyjnej zarzucono niewłaściwe zastosowanie przez przyjęcie, że stwierdzone naruszenie prawa nie jest do pogodzenia z punktu widzenia praworządnego państwa, z uwagi na naruszenie praw właściciela sąsiedniej działki oraz zagrożenie bezpieczeństwa pożarowego mieszkańców sąsiednich nieruchomości. W skardze kasacyjnej wywodząc o niewłaściwym zastosowaniu art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego nie zakwestionowano tych następstw prawnych rażącego naruszenia art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo budowlane w zw. z § 12 ust. 2 i 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Ustanowiona w art. 16 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego zasada ogólna trwałości nie obejmuje ochrony trwałości decyzji ostatecznej wydanej z rażącym naruszeniem prawa. Nie można podzielić stanowiska, że nie wykazano naruszenia praw właściciela sąsiedniej działki, skoro wynika to z naruszenia przepisów prawa co do odległości od granicy działki, której właścicielem jest Zbigniew Woźniak i w konsekwencji naruszenia przepisów, których naruszenie ma następstwo dla zagrożenia bezpieczeństwa pożarowego. Zrealizowanie inwestycji, zapewnienie miejsc pracy, nie podważa oceny, że w sprawie rażące naruszenie prawa nie jest do zaakceptowania z punktu widzenia ochrony praworządności.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 ppkt b ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art. 156 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego. Art. 145 § 1 ppkt b ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, reguluje podstawy zastosowania środka prawnego uchylenia decyzji, jeżeli sąd stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania. W skardze kasacyjnej zarzut ten powiązano z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 12 maja 2015 r. P 46/13 ( Dz.U. 2015 r. poz. 702) w którym orzekł : " Art. 156 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego ( Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.) w zakresie, w jakim nie wyłącza dopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa, gdy od wydania decyzji nastąpił znaczny upływ czasu, a decyzja była podstawa nabycia prawa lub ekspektatywy, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej". Wyrok Trybunału Konstytucyjnego zapadł na tle postawionego pytania przez sąd administracyjny " czy decyzja w sprawie przywrócenia terminu do dokonania czynności, o której mowa w art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy ( Dz. U. Nr 50 , poz. 279, ze zm.) – jako akt administracyjny rozstrzygający zgodnie z wnioskiem strony, ale wydany z rażącym naruszeniem prawa ( na wniosek złożony po terminie) – powinien podlegać stwierdzeniu nieważności". Trybunał Konstytucyjny wskazał na uwzględnienie dwóch wartości : wartości ochrony praworządności i wartości praw nabytych, które należy rozważyć w danej rozpoznawanej sprawie. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego, na który powołano się w skardze kasacyjnej, ma charakter zakresowy - nie spełnia przesłanki podstawy wznowienia postępowania wyliczonej w art. 145 a § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego. Według art. 145 a § 1 " Można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja ".

Zaskarżona decyzja została wydana na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego z powodu rażącego naruszenia wskazanych przepisów prawa materialnego. W sprawie, tak jak wywodzi Trybunał Konstytucyjny, wyważono zasadę praworządności i ochronę praw nabytych. Nabycie prawa nie może godzić w ochronę prawa własności, ochronę bezpieczeństwa. Nie jest zatem zasadny zarzut naruszenia art. 145 § 1 ppkt 1 pkt b ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 156 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 141 § 4 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie narusza przepisów prawa przez niewłaściwe zastosowanie, które uzasadniałoby podważenie wyroku. Sąd rozpoznaje zarzuty pozostające w związku ze sprawą będącą przedmiotem zaskarżonej decyzji, a do tych zarzutów skargi ustosunkowano się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, na mocy art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.