Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. WSA Tomasz Smoleń Sędziowie WSA Małgorzata Niedobylska / spr./ WSA Kazimierz Włoch Protokolant sekr. sąd. Eliza Kaplita-Wójcik po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 19 listopada 2013r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] kwietnia 2013r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2013 rok 1) oddala skargę, 2) zasądza od Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na rzecz adwokata E. K.–C. kwotę 73,80 złotych (słownie: siedemdziesiąt trzy 80/100 ), w tym podatek od towarów i usług w wysokości 13,80 złotych (słownie: trzynaście 80/100 ) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy z dnia [...] lutego 2013 r., Nr [...] ustalającą J.K. (dalej: skarżący) i K.K. podatek od nieruchomości na 2013 r.

Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), dalej: Ordynacja podatkowa, art. 2 ust. 1 pkt 1, art. 3 ust. 1 pkt 1 i 3, art. 4 ust. 1 pkt 1 i 2, art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. c, art. 6 ust.1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych ( Dz.U. z 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm.), dalej w skrócie: u.p.o.l. oraz § 1 pkt 1 lit. a i e oraz pkt 2 lit. c uchwały Nr XLI/88/2012 Rady Gminy Bircza z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie określenia stawek w podatku od nieruchomości na rok 2013 (Dz.Urz. Województwa Podkarpackiego z 2012 r., poz. 3222).

Z uzasadnienia decyzji i akt administracyjnych wynika, że skarżący wraz z K.K. są w 42/100 części użytkownikami wieczystymi działki nr [...] o powierzchni całkowitej 0,1641 ha położonej w B. Udział ten wynosi 689,22 m². W informacjach w sprawie podatku od nieruchomości, rolnego, leśnego na rok 2011, złożonymi zarówno przez skarżącego, jak i K.K., wykazano do opodatkowania budynek mieszkalny o łącznej powierzchni 113, 36 m², w tym kondygnacje o wysokości od 1,40 do 2,20 m – 44,53 m², powyżej 2,20 m- 68,83 m² oraz inny budynek o powierzchni 15,00 m². K.K. potwierdziła fakt posiadania gruntów pozostałych o powierzchni 689,22 m², natomiast skarżący wykazał grunt klasy IV Ps-Ba użytki zielone o powierzchni 0,0672 ha. Równocześnie skarżący wraz z informacją o posiadanych nieruchomościach zwrócił się do organu o zawieszenie postępowania do chwili uregulowania rozbieżności w operacie ewidencji.

W odwołaniu skarżący zakwestionował wymiar podatku od gruntów wykazanych w ewidencji gruntów, jak również potraktowanie jako strony postępowania K.K. i oparcie ustaleń na złożonych przez nią informacjach, pomimo tego, że nie mieszka pod wskazanym adresem.

Powyższych zarzutów nie podzieliło Samorządowe Kolegium Odwoławcze, które wspomnianą na wstępie decyzją utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy. Powołując się na wiążący dla wymiaru podatku od nieruchomości charakter zapisów ewidencji gruntów, Kolegium wskazało, że w przypadku niezgodności informacji złożonej przez podatnika z danymi wynikającymi z ewidencji, rozstrzygające znaczenie mają zapisy wynikające z tejże ewidencji.

Nie zgadzając się ze stanowiskiem organu skarżący wniósł skargę do tut. Sądu. W skardze podtrzymał podnoszone dotychczas zarzuty dotyczące powierzchni, klasy użytku, rodzaju, jak również oznaczenia gruntu. Wskazał, że dane zawarte w ewidencji mogą być podstawą ustaleń jako dokument urzędowy, gdy zawarte w niej informacje odpowiadają prawdzie. Tymczasem dane zwarte w ewidencji nie odpowiadają rzeczywistości, na co wskazuje pominięcie posiadanego przez niego budynku gospodarczego. Zdaniem skarżącego, starosta przeprowadził fikcyjną modernizację gruntów, a ewidencja zawiera błędy w oznaczeniu powierzchni, klasy i rodzaju gruntu. Ponadto skarżący podniósł, że decyzję podatkową wydano pomimo wątpliwości dotyczących wpływu na ustalenie powierzchni działki, znajdującego się na niej zjazdu oraz transformatora.

Dodatkowo w piśmie skierowanym do Sądu, zatytułowanym "Odpowiedź- sprzeciw" sprzeciwił się potraktowaniu K.K. jako uczestnika postępowania, ponieważ nie zamieszkuje ona pod wskazanym adresem. Wniósł o dołączenie wszelkich akt do sprawy I SA/Rz 812/11.

Na rozprawie przed tut. Sądem wskazał, że ewidencja gruntów zawiera błąd odnośnie powierzchni gruntu. Według ewidencji gruntów powierzchnia gruntu wynosi 689,29 m², a w rzeczywistości jest 672 m2 i taki stan ewidencji był ujawniony do 2008r. Wniósł równocześnie o przeprowadzenie dowodów z decyzji Wójta Gminy z [...] czerwca 1999 r., Nr [...] i decyzji z [...] maja 1999 r., Nr [...], informacji w sprawie podatku od nieruchomości: rolnego, leśnego na 2009r., decyzji z dnia [...] lutego 2007 r., nr [...], mapy z ewidencji gruntów i budynków Gminy B., mapy uzupełniającej do sprawy I C 77/10, postanowienia Sądu Okręgowego w P. z [...] lipca 2008 r., sygn. I Cz 130/08, apelacji J.K. z 15 kwietnia 2008 r., pisma Sądu Rejonowego w P. z 6 kwietnia 2012 r., pisma Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z 20 sierpnia 2012 r., pism Starostwa Powiatowego w P. z dnia 26 października 2012 r. i z dnia 14 września 2012 r.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumenty, które stanowiły podstawę wydania zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 cyt. ustawy). Ponadto zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. - dalej P.p.s.a.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji we wskazanych granicach, Sąd nie znalazł podstaw do jej uchylenia.

Na wstępie wskazać należy, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U z 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm.), dalej: u.p.o.l.: opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty oraz budynki lub ich części, zaś podatnikami podatku od nieruchomości są między innymi współużytkownicy wieczyści nieruchomości (art. 3 ust. 1 pkt 3 w zw. z ust. 4 u.p.o.l.).

Podstawę dokonywania wymiaru podatków stanowią - zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r. Nr 193 poz. 1287 ze zm.), dalej: p.g.k. - dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Ewidencja ta jest urzędowym źródłem informacji faktycznych wykorzystywanych w postępowaniach administracyjnych, w tym w postępowaniu podatkowym.

Zgodnie z art. 6 ust. 6 u.p.o.l., osoby fizyczne, z zastrzeżeniem niemającego w niniejszej sprawie znaczenia ust. 11, są obowiązane złożyć właściwemu organowi podatkowemu informację o nieruchomościach i obiektach budowlanych, sporządzoną na formularzu według ustalonego wzoru, w terminie 14 dni od dnia wystąpienia okoliczności uzasadniających powstanie albo wygaśnięcie obowiązku podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości lub od dnia zaistnienia zdarzenia, o którym mowa w ust. 3. Zgodnie z kolei z art.5 ust. 1 u.p.o.l. rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości.

W świetle wymienionych wyżej przepisów wskazać należy, że organ podatkowy dokonuje wymiaru podatku w oparciu o dane z ewidencji gruntów, informacje wskazane przez podatnika oraz na podstawie uchwały rady gminy określającej stawki podatku. W sytuacji, gdy informacje wskazane przez podatników nie zgadzają się z informacjami zawartymi w ewidencji gruntów, organ przyjmuje za podstawę informacje zawarte w ewidencji gruntów.

Z powyższego wynika, że wymiar podatku od nieruchomości sprowadza się do matematycznego wyliczenia, dokonywanego w oparciu o informacje zawarte w wyżej wymienionych dokumentach. W toku tego postępowania organ nie ma prawa weryfikacji informacji zawartych w ewidencji gruntów, czy też uchwalonych przez radę gminy stawek podatkowych. Kwestionowanie danych zawartych w ewidencji gruntów, jak też wysokości stawek podatkowych, odbywa się w odrębnych postępowaniach, przed właściwymi organami. Dla każdego z tych postępowań przewidziane zostały odrębne procedury, a w ich ramach odrębne środki zaskarżenia.

Organem właściwym w sprawach dotyczących ewidencji gruntów jest starosta. Do tego organu można wnosić ewentualne zastrzeżenia do operatu geodezyjno – kartograficznego, będącego podstawą dokonywania zapisów w ewidencji, a w przypadku zajścia zdarzeń czyniących ewidencję nieaktualną, można wnosić o dokonanie stosownych zmian. Dopóki jednak zapisy w ewidencji gruntów nie zostaną zmienione, mają charakter wiążący. Wypisy z ewidencji gruntów korzystają ze szczególnej mocy dowodowej, jako dokumenty urzędowe, sporządzone w określonej przepisami formie przez powołane do tego organy władzy publicznej (art.194 § 1 Ordynacji podatkowej). Organy podatkowe nie mogą dokonywać samodzielnych ustaleń w przedmiocie powierzchni czy klasyfikacji gruntów.

Podobnie wygląda sytuacja jeśli chodzi o stawki podatku określone na podstawie uchwały, których skarżący nie kwestionował. Również w tym przypadku przepisy przewidują autonomiczną procedurę zaskarżania tego rodzaju rozstrzygnięć, i również w tym przypadku organ podatkowy obowiązany jest wyłącznie do ustalania podatku w oparciu o przyjęte stawki, przy założeniu, że uchwała nie jest dotknięta wadą nieważności i że została opublikowana, co w niniejszej sprawie miało miejsce.

W świetle powyższego, określenie przez organ podatkowy wysokości podatku od nieruchomości na podstawie aktualnego wypisu z rejestru gruntów i uchwały Rady Gminy w B. w przedmiocie określenia stawek w podatku od nieruchomości, należy uznać za prawidłowe.

Bez wpływu na prawidłowość decyzji pozostają podnoszone przez skarżącego zarzuty dotyczące powierzchni nieruchomości, a także wymienienie obok niego, jako podatnika, K.K. Zgodnie bowiem z wypisem z rejestru gruntów, K.K. i J.K. przysługuje udział wynoszący 42/100 części w prawie użytkowania wieczystego nieruchomości o powierzchni 0,1641 ha, oznaczonej jako tereny przemysłowe (Ba). Zasadnie zatem organ I instancji dokonał wymiaru podatku od nieruchomości na 2013r. przyjmując do wyliczenia wskazaną powierzchnię gruntu i stosując stawkę właściwą dla gruntów pozostałych. Opodatkowanie budynków nie było kwestionowane.

Skarżący zarówno na etapie toczącego się postępowania podatkowego, jak również w skardze na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego, kwestionował prawidłowość dokonanej modernizacji ewidencji gruntów, na skutek której - w jego ocenie - w sposób nieuprawniony powiększono dotychczasową powierzchnię jego działki z 672 m2 do 689,22 m2.

W świetle wcześniejszych wywodów, stwierdzić należy, że wszelkie kwestie związane z prowadzeniem przedmiotowej modernizacji wykraczają poza ramy prowadzonego postępowania, a organy podatkowe nie mają kompetencji do weryfikowania, czy też kwestionowania zapadłych w niej rozstrzygnięć. W związku z powyższym, jeżeli skarżący twierdzi, że dane zawarte w ewidencji gruntów są niezgodne ze stanem faktycznym, powinien w pierwszej kolejności wystąpić z wnioskiem o ich zmianę, w trybie określonym w przepisach p.g.k., a następnie, w przypadku skorygowania ewidencji, może wystąpić o wzruszenie decyzji podatkowej w przewidzianym do tego trybie. Do czasu jednak wprowadzenia tych ewentualnych zmian, istniejące w ewidencji zapisy mają charakter wiążący.

W związku z powyższym nie mogą wpłynąć na ocenę zaskarżonej decyzji, dokumenty przedłożone przez skarżącego na rozprawie. Dokumenty te dotyczą wymiaru podatku od nieruchomości za 1999r. i 2007r., a także wskazują na modernizację gruntów dokonaną przez Starostę Powiatu i odzwierciedlenie zmian w ewidencji gruntów, a następnie w księgach wieczystych. Z pisma Sądu Rejonowego w P. z dnia 6 kwietnia 2012r. (k.71 akt sądowych) wynika, że zmiana powierzchni działki nr [...] z 0,1600 ha na 0,1641 ha, która nastąpiła na skutek modernizacji gruntów i budynków obrębu B., została prawomocnie wpisana w księdze wieczystej [...].

Skarżący w żaden sposób nie wykazał, aby stan ewidencyjny był niezgodny ze stanem rzeczywistym.

Podatek od nieruchomości jest podatkiem płatnym corocznie, zgodnie z art. 6 ust. 7 u.p.o.l. podatek od nieruchomości na rok podatkowy od osób fizycznych ustala, z zastrzeżeniem niemającego w niniejszej sprawie znaczenia ust. 11, w drodze decyzji organ podatkowy właściwy ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania. W związku z powyższym, organ ustalając wysokość podatku opiera się na aktualnych danych zawartych w wypisie z ewidencji gruntów, jak też z przedstawionej przez podatnika informacji. W świetle powyższego próba ustalenia wysokości podatku w oparciu o informacje dotyczące okresu sprzed modernizacji gruntów, jest nieuzasadniona. Nie może również odnieść oczekiwanego skutku dołączona do akt mapa ewidencji gruntów z 2006 r. z naniesioną działką skarżącego, jak też znajdującym się na niej budynkiem. Jak już wcześniej wskazano, ani organy podatkowe, ani Sąd kontrolujący legalność decyzji podatkowych, nie mogą dokonywać weryfikacji danych zawartych w ewidencji gruntów, czy też konfrontować ich z danymi zawartymi w dokumentach źródłowych, np. mapach.

Z pozostałych dołączonych do akt pism, czy to Starostwa Powiatowego, czy Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego adresowanych do J.K., wynika z kolei, że toczy się postępowanie w sprawie wprowadzenia zmian w operacie ewidencji gruntów i budynków, w którym skarżący kwestionuje powierzchnię, rodzaj użytku, związek pomiędzy zjazdem do działki nr [...], a powierzchnią ogólną działki nr [...], podziałem i zjazdami z działek nr [...] i [...].

Brak jest jednak jakichkolwiek dokumentów, które pozwoliłyby stwierdzić, że postępowanie w tej sprawie zostało pozytywnie zakończone dla skarżącego, tj. dokonaniem postulowanych przez niego zmian. W świetle powyższego stwierdzić należy, że brak jest dowodów, które podważałyby prawidłowość ustaleń organów podatkowych w kwestii powierzchni nieruchomości podlegającej opodatkowaniu.

Nie może również podważać ustaleń organu w tym przedmiocie argument skarżącego odnośnie braku w ewidencji informacji o posiadanym przez niego budynku gospodarczym o powierzchni 15 m2, w czym skarżący upatruje nierzetelność jej zapisów. Zauważyć należy, że wielkość powierzchni spornej działki została ustalona w oparciu o wypis z rejestru gruntów, który nie zwierał informacji w przedmiocie budynków. W zakresie ustaleń dotyczących budynków organ oparł się na informacjach podatników: skarżącego oraz K.K., którzy zgodnie podali, że posiadają budynek mieszkalny o powierzchni użytkowej 68,83 m2 - kondygnacja powyżej 2,20m oraz 44,53 m2- kondygnacja o wysokości od 1,40 do 2,20m, a także tzw. budynek pozostały o powierzchni 15 m2, których to informacji organ nie kwestionował. W świetle powyższego zarzut nierzetelności ewidencji z powodu braku powyższych informacji należy uznać za bezpodstawny.

Nie ma również racji skarżący odnośnie nieprawidłowości wskazania w decyzji wymiarowej K.K.. Z punktu widzenia powyższego zarzutu aktualne pozostają wcześniejsze argumenty odnośnie mocy wiążącej zapisów w ewidencji gruntów. Z zapisów tych wynika, że opodatkowane nieruchomości znajdują się w użytkowaniu wieczystym małżonków: J.K. oraz K.K.. Bez znaczenia dla kwestii opodatkowania pozostaje zarzut ewentualnej zmiany adresu zamieszkania K.K.. W aktach sprawy brak jest dokumentów, które poddawałyby w wątpliwość zapis dotyczący określenia podatników. W odniesieniu zaś do zarzutu nieokreślenia zakresu odpowiedzialności podatkowej, to wskazać należy, że zgodnie z art. 3 ust. 4 u.p.o.l. jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowi współwłasność lub znajduje się w posiadaniu dwóch lub więcej podmiotów, to stanowi odrębny przedmiot opodatkowania, a obowiązek podatkowy od nieruchomości lub obiektu budowlanego ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach lub posiadaczach, z zastrzeżeniem ust. 5. W świetle powyższego stwierdzić należy, że wskazani w decyzji K.K. oraz J.K., będą ponosili solidarną odpowiedzialność za zobowiązanie podatkowe wynikające z tej decyzji. Oznacza to, że organ podatkowy może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych. Nie zamieszczenie informacji o tym w decyzji nie może stanowić samodzielnej przesłanki do uchylenia decyzji. Odpowiedzialność ta, jak już wyżej wskazano, wynika z przepisów prawa, w odniesieniu do danych z ewidencji gruntów.

Reasumując stwierdzić należy, że podnoszone przez skarżącego zarzuty pozostają bez wpływu na prawidłowość dokonanego przez organy wymiaru podatku.

Odnosząc się zaś do wniosku skarżącego o dołączenie wszelkich pism i dokumentów, a także całości sprawy do sygn. akt I SA/Rz 812/11 wskazać należy, że sprawa pod tą sygnaturą toczyła się ze skargi J.K. i została zakończona w dniu 20 września 2012 r. prawomocnym wyrokiem oddalającym skargę. Przedmiotem tej sprawy był wymiar podatku za lata 2011 i 2012, podczas gdy przedmiotem niniejszej sprawy jest wymiar podatku od nieruchomości za 2013 r. Jak już wyżej wskazano, wymiar podatku od nieruchomości dokonywany jest odrębnie na każdy rok kalendarzowy, na podstawie aktualnych danych z ewidencji gruntów. Wobec powyższego brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do dołączenia akt aktualnie toczącej się sprawy, do akt zakończonej już sprawy o powołanej wcześniej sygnaturze.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 151 P.p.s.a. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 250 P.p.s.a. w zw. z § 18 ust. 1 pkt 1 lit. a w zw. z § 6 pkt 1 i § 2 ust.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U Nr 163, poz. 1348 ze zm.).