Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anita Wielopolska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Jarosław Łuczaj, sędzia del. SO Aleksandra Westra, Protokolant st. sekr. sąd. Izabela Urbaniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi R. K. i J.B. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność § 17 ust. 2 pkt 2 oraz § 17 ust. 2 pkt 3 w zakresie sformułowania "(...) wyłącznie dla celów ogólnodostępnych punktów czerpalnych" i § 43 ust. 5 pkt 2, § 43 ust. 5 pkt 3 zaskarżonej uchwały odnośnie działek o numerach ewidencyjnych [...] i [...] z obrębu [...] oznaczonych w planie symbolem [...] 2. zasądza od Miasta [...] na rzecz skarżących R. K. i J. B. solidarnie kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie R. K. I J. B., reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżyli uchwałę Rady [...] Nr [...] z dnia [...] października 2014 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...], w części dotyczącej ustaleń §17 ust. 2 pkt 2, §17 ust 2 pkt 3 w zakresie sformułowania ,.(...) wyłącznie dla celów ogólnodostępnych punktów czerpalnych", §17 ust. 3 pkt 2, §17 ust. 3 pkt 3; § 43 ust. 5 pkt 2 oraz § 43 ust. 5 pkt 3, odnośnie działek o numerach ewidencyjnych [...] i [...] z obrębu [...] położonych w [...] w [...] z przeznaczeniem oznaczonym symbolem [...] pod "zabudowę mieszkaniową jednorodzinną".

Zaskarżonej uchwale zarzucili naruszenie:

- art 1 ust. 2 pkt. 1, 6, 7, 9 i art. 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu I zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: "u.p.z.p.") w zw. z art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny poprzez wprowadzenie zakazu budowy przydomowych zbiorników na nieczystości (szamb) oraz studni, co uniemożliwia skarżącym realizację zabudowy mieszkaniowej, stanowiąc przekroczenie granic władztwa planistycznego gminy oraz nieuzasadnione i nadmierne ograniczenie prawa własności skarżących;

- art 15 ust. 2 pkt. 10 u.p.z.p. w zw- z § 4 pkt 9 lit a i b rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003 roku, Nr 164, poz. 1587 ze zm.) poprzez określenie warunków zagospodarowania nieruchomości skarżących, wykraczających poza przyznane organowi planistycznemu kompetencje;

- naruszenie art. 31 ust 3 Konstytucji RP w zw. z art. 5 ust 1 pkt. 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r., poz. 650) oraz § 26 ust. 3 i § 34 (w brzmieniu obowiązującym w dacie wejścia w życie [...]) rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r., poz. 1422 ze zm.; dalej: "r.w.t.b.") poprzez nadmierne ograniczenie wykonywania prawa własności i ustanowienie zakazów blokujących skarżącym możliwość realizacji prawa do budowy zbiornika bezodpływowego nieczystości ciekłych, w sytuacji w której brak jest warunków do doprowadzenia sieci kanalizacyjnej do nieruchomości Skarżących;

- art. 31 ust 3 Konstytucji RP w zw. z § 26 ust 3 r.w.t.b. oraz art 33 ust. 1, 3 i 4, art 395 pkt. 5 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. Prawa wodne (Dz. U. z 2017 r., poz. 1566 ze zm.) poprzez nadmierne ograniczenie wykonywania prawa własności i ustanowienie zakazów blokujących skarżącym możliwość realizacji prawa do budowy ujęcia wód podziemnych na ich nieruchomości,

- art 15 ust 1 u.p.z.p. poprzez niezgodność z przepisami odrębnymi, tj. wskazanymi wyżej przepisami ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz w r.w.t.b.

Wobec powyższego skarżący wnieśli, na podstawie art 147 § 1 p.p.s.a., o stwierdzenie nieważności ww MPZP w skarżonej części. Wnieśli również o zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi wskazali, iż są współwłaścicielkami, na zasadzie małżeńskiej wspólności majątkowej, nieruchomości oznaczonej jako działki ewidencyjne nr [...] i [...] z obrębu [...], położonej w [...] w [...], dla której Sąd Rejonowy dla [...], [...] Wydział [...], prowadzi księgę wieczystą Nr [...], oznaczonej na rysunku zaskarżonego planu zagospodarowania przestrzennego symbolem "[...] ".

Wskazali, iż zgodnie z § 43 ust. 1 [...], dla terenu [...] ustala się przeznaczenie: budowa mieszkaniowa jednorodzinna.

§ 43 ust. 5 określa zasady obsługi terenu [...] w infrastrukturę techniczną. Zgodnie z tym przepisem ustala się zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów infrastruktury technicznej zgodnie z § 17; ustala się obsługę infrastrukturą techniczną z istniejących i projektowanych przewodów przebiegających w sąsiedztwie terenu; zakazuje się realizacji studni służących do czerpania wody.

§ 17 [...], określający zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów infrastruktury technicznej ustala m.in.:

1) w zakresie zaopatrzenia w wodę: nakaz podłączenia istniejącej i nowo realizowanej zabudowy do miejskiej sieci wodociągowej (17 ust. 2 pkt. 2), dopuszczenie wykonywania ujęć wód podziemnych wyłącznie dla celów ogólnodostępnych punktów czerpalnych (§17 ust. 2 pkt. 3);

2) w zakresie odprowadzenia ścieków bytowych: odprowadzenie ścieków bytowych do miejskiej sieci kanalizacji (§17 ust 3 pkt 2), nakaz podłączenia istniejącej i nowo realizowanej zabudowy do miejskiej sieci kanalizacyjnej, według przepisów odrębnych (§17 ust 3 pkt 3).

Wskazali, że w procedurze uchwalania każdego planu miejscowego dochodzi w istocie do kolizji interesu ogólnopaństwowego, interesu gminy oraz interesu właścicielskiego. Przy czym, jak trafnie wskazano w orzecznictwie "interes publiczny nie ma na gruncie przepisów u.p.z.p. prymatu pierwszeństwa w odniesieniu do interesu jednostki. Przyjęte w u.p.z.p. rozwiązania prawne oparte są na zasadzie równowagi interesu ogólnopaństwowego, interesu gminy i interesu jednostki. Oznacza to obowiązek rozważnego wyważenia praw indywidualnych (interesów obywateli) i interesu publicznego, a także uwzględnienia aspektów racjonalności działań, proporcjonalności ingerencji w sferę wykonywania prawa własności, chronionego Konstytucją RP (wyrok NSA z dnia 28 października 2008 roku, II OSK 165/15). Jedną z kluczowych kwestii, którą organ planistyczny powinien wziąć pod uwagę jest proporcjonalność ingerencji władztwa planistycznego gminy w sferę wykonywania prawa własności, która w okolicznościach niniejszej sprawy została zaburzona.

Nadto, w ocenie skarżących, wskazane powyżej naruszenie Rady [...] doprowadziło do wystąpienia sprzeczności między treścią [...] a brzmieniem uregulowań wynikających z przepisów rangi ustawowej i podustawowej (rozporządzenie), stojących w hierarchii źródeł prawa wyżej niż akt prawa miejscowego, jakim jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Z powołanych powyżej zapisów [...] jednoznacznie wynika, że na terenie nieruchomości skarżących nie można zlokalizować zbiornika na nieczystości ciekłe, jedynym bowiem dopuszczalnym rozwiązaniem dotyczącym odprowadzania ścieków jest sieć kanalizacyjna. Oznacza to, że skarżący, którzy docelowo chcą wybudować na nieruchomości budynek jednorodzinny i w nim zamieszkać, mogą uzyskać pozwolenie na budowę dla domu mieszkalnego jedynie przedkładając projekt budowlany uwzględniający przyłączenie budynku do sieci kanalizacyjnej. Podobnie sytuacja ma się w kwestii zaopatrzenia w wodę. Kategoryczne postanowienia ww Planu nie zezwalają na realizację własnego ujęcia wody podziemnej, nakazując przyłączenie do sieci wodociągowej. Tymczasem zgodnie z art. 5 ust 1 pkt. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez przyłączenie nieruchomości do istniejącej sieci kanalizacyjnej lub, w przypadku gdy budowa sieci kanalizacyjnej jest technicznie lub ekonomicznie nieuzasadniona, wyposażenie nieruchomości w zbiornik bezodpływowy nieczystości ciekłych lub w przydomową oczyszczalnię ścieków bytowych, spełniające wymagania określone w przepisach odrębnych. Także, w myśl § 26 ust 3 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, w razie braku warunków przyłączenia sieci wodociągowej i kanalizacyjnej działka budowlana przewidziana pod zabudowę budynkami przeznaczonymi na pobyt ludzi może być wykorzystana pod zabudowę budynkami przeznaczonymi na pobyt ludzi, pod warunkiem zapewnienia możliwości korzystania z indywidualnego ujęcia wody, a także zastosowania zbiornika bezodpływowego lub przydomowej oczyszczalni ścieków, jeżeli ich ilość nie przekracza 5 m3 na dobę.

W odniesieniu do powyższego skarżący także wskazali, iż otrzymali pismo z Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji ("MPWIK"), informujące o braku możliwości dostaw wody do nieruchomości z miejskiej sieci wodociągowej, jak również o braku możliwości odprowadzania ścieków z nieruchomości do miejskiej sieci kanalizacyjnej. Podnieśli także, iż brak jest planów wybudowania w najbliższym okresie sieci wodociągowo-kanalizacyjnej w ul. [...]. Z wiedzy skarżących wynika, iż powyższe informacje nadal pozostają aktualne. Skarżący na rozprawie sądowej w dniu [...] kwietnia 2019 roku złożyli do akt sprawy pismo MPWiK z dnia [...] marca 2019 roku potwierdzające powyższą okoliczność (k.74).

W odpowiedzi na skargę Rada [...] wniosła o jej oddalenie. Organ min. wyjaśnił, iż nieruchomość skarżących położona jest w obszarze miasta, który jest intensywnie zagospodarowany, działki dotychczas niezainwestowane to te w najbliższym sąsiedztwie, które tak jak i działka skarżących przez wiele lat były wyłączone z możliwości zabudowania ponieważ miała tamtędy przebiegać ważna arteria komunikacyjna. Tereny te graniczące z dawną rezerwą trasy są jednak objęte inwestycjami i jest tam zrealizowana miejska infrastruktura. Zatem w ocenie Rady nieuzasadnione jest twierdzenie, iż działki znajdują się w obszarze, który jest poza zasięgiem sieci kanalizacyjnej i wodociągowej i nie ma możliwości podłączenia się do infrastruktury miejskiej. W trakcie prac nad projektem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...] jego zapisy były konsultowane z Miejskim Przedsiębiorstwem Wodociągów i Kanalizacji. Ze stanowiska MPWiK wynika, że poszczególne obszary objęte planem będzie można zaopatrzyć w wodę po rozbudowie sieci wodociągowej w oparciu o istniejące przewody wodociągowe, ponadto obszar znajduje się w zasięgu istniejącej i projektowanej miejskiej sieci kanalizacji ogólnospławnej. MPWiK zakłada perspektywy czasowe i konstruuje plany inwestycyjne w zakresie rozwoju i modernizacji urządzeń wodociągowo-kanalizacyjnych, aktualizuje je corocznie zależnie od postępu zrealizowanych zadań w okresach wcześniejszych. Ponadto "Wieloletni plan rozwoju modernizacji urządzeń wodociągowych i kanalizacyjnych" wskazuje inwestycje dotyczące zaspokojenia potrzeb odbiorców usług, które są pochodną inicjatyw w zakresie rozbudowy i modernizacji systemu dostawy wody i odbioru ścieków zgłaszanych m.in. przez Zarządy [...]. Organ nadto wskazał, iż skarżący jako osoby zainteresowane budową sieci wodociągowej i kanalizacyjnej powinni zgłosić swoje potrzeby do właściwego Wydziału Infrastruktury dla [...], który przesyła taki wniosek do Biura Infrastruktury. Po zatwierdzeniu wniosku przez Biuro Infrastruktury Urzędu [...] zamierzenie inwestycyjne jest przekazywane do MPWiK w celu umieszczenia w planie inwestycyjnym spółki. Rada miasta podkreśliła, że plany inwestycyjne tworzone są na podstawie wniosków mieszkańców lub innych osób zainteresowanych rozbudową sieci wodociągowej i kanalizacyjnej. [...] przyjęło uchwałą nr [...] Rady [...] "[...]". Podstawowym celem polityki, jest zapewnienie odpowiedniego komfortu życia mieszkańcom, w warunkach zrównoważonego rozwoju i zapewnienia ochrony środowiska naturalnego.

Ostatecznie, w ocenie Rady, zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt. 10 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym obowiązkowym elementem planu miejscowego jest określenie zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Zaskarżone ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...] mieszczą się w zakresie władztwa planistycznego gminy. Bez wprowadzania jakichkolwiek nakazów, zakazów, dopuszczeń ograniczeń, określenie zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji infrastruktury technicznej byłoby niemożliwe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Legitymacja skargowa skarżących w rozpoznawanej sprawie jest niesporna. W świetle art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994, ze zm.; dalej jako: u.s.g., każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Przedmiotowe działki o nr ew. [...] i [...] z obrębu [...] położone w [...] w [...] stanowią na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej własność skarżących, a zaskarżona uchwała określa zasady dopuszczalnego prawnie zagospodarowania działki, determinując sposób wykonywania prawa własności. Wyjaśnić należy, że przyjmuje się, że postanowienia planu naruszają interes prawny, wówczas, gdy zaskarżonym aktem zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego wynikające z przepisów prawa materialnego, względnie zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący (wyrok NSA z 19 czerwca 2009r., sygn. akt II OSK 205/09).

W niniejszej sprawie istota zarzutów skarżących sprowadza się do wykazania, iż doszło do nadużycia władztwa planistycznego gminy wskutek przyjęcia w zaskarżonej uchwale rozwiązań ograniczających możliwość korzystanie z własności do nich należącej poprzez realizację jej zabudowy, wbrew także obowiązującej (odrębnej) regulacji prawnej. A nadto do naruszenia zaskarżonym zapisem planu konstytucyjnie chronionego prawa własności skarżących. Skarżący upatrują bowiem ograniczenia swojego prawa własności w nałożeniu na nich przepisami planu szeregu obowiązków dotyczących zaopatrzenia nowej zabudowy ich nieruchomości w wodę oraz odprowadzania ścieków sanitarnych. Zatem w ocenie Sądu skarżący wykazali naruszenie własnego, indywidualnego interesu prawnego.

W takiej sytuacji materialnoprocesowej możliwe było przystąpienie do oceny zasadności tejże skargi.

Odnosząc się zatem do powyższego podkreślić należy, iż prawo własności, którego ochronę zapewniają przepisy art. 21 ust.1 i art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji, przepisy art. 6 ust 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności i art.1 Protokołu nr 1, nie jest prawem bezwzględnym i doznaje określonych ograniczeń. Dopuszcza je Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, stanowiąc w art. 64 ust. 3, że własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza to istoty prawa własności. Podobnie w art. 31 ust. 3 Konstytucji ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, w tym prawa własności mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Na możliwość wprowadzenia przez ustawodawcę w drodze ustawy ograniczeń wykonywania prawa własności wskazuje też przepis art. 140 k.c., zgodnie z którym w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Ograniczenia wykonywania prawa własności wynikają z przepisów bardzo wielu ustaw. W niniejszej sprawie istotne jest ograniczenie wynikające z przepisów ww ustawy z dnia 27 marca 2003 o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945, ze zm.(u.p.z.p.).

Na mocy przepisów powołanej ustawy organy gminy zostały upoważnione do ingerencji w prawo własności innych podmiotów, w celu ustalenia przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenów położonych na obszarze gminy. Nie oznacza to jednak niczym nieograniczonego władztwa organu gminy uchwalającego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w kształtowaniu prawa własności innych podmiotów. Gmina bowiem wykonując je ma obowiązek działać w granicach prawa, kierować się interesem publicznym, wyważać interesy publiczne z interesami prywatnymi, uwzględniać aspekt racjonalnego działania i proporcjonalności ingerencji w sferę wykonywania prawa własności (por. wyrok NSA z 25 września 2012 r., II OSK 1377/12). Akty planistyczne gminy mogą niewątpliwie ingerować w sferę własności jednostek, kształtując sposób wykonywania tego prawa, muszą jednak stanowić wyraz właściwego wyważenia kolidujących dóbr i wartości, poprzez wykazanie, że przyjęte rozwiązania są optymalne – uzasadnione interesem publicznym i nie ingerujące ponad niezbędną konieczność w sferę prawną jednostki. Spośród licznych orzeczeń wyrażających takie tezy można wskazać tytułem przykładu wyrok NSA z 21 sierpnia 2012 r. (II OSK 1339/12), w którym stwierdzono, iż "Ingerencja gminy w prawa właścicielskie jest możliwa, ale musi też uwzględniać proporcjonalnie wyważony interes publiczny z uprawnieniami właścicielskimi. Wymaga to więc od gminy wnikliwego i wszechstronnego rozważenia interesu indywidualnego i publicznego oraz uzasadnienia prawidłowości przyjętych rozwiązań planistycznych, ich celowości i słuszności. Powyższe ma na celu wykluczenie zarzutu naruszenia przez gminę władztwa planistycznego poprzez jego nadużycie, co (...) stanowi o naruszeniu zasad sporządzania planu i stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności jego części lub całości". A zatem rozwiązania przyjęte w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym powinny opierać się na zasadzie równowagi interesu ogólnopaństwowego, interesu gminy i interesu jednostki. Organy planistyczne powinny mieć na uwadze, że kreowanie poprzez plan polityki przestrzennej niejednokrotnie wymaga rozstrzygania konfliktów pomiędzy interesem indywidualnym a interesem gminy bądź pomiędzy sprzecznymi ze sobą interesami indywidualnymi. W trakcie rozwiązywania tych konfliktów uwzględniać należy zasady konstytucyjne w tym ustanowioną w art. 2 zasadę demokratycznego państwa prawa oraz wyrażoną w art. 31 ust. 3 Konstytucji zasadę proporcjonalności. W razie kolizji przyznanie prymatu jednemu interesowi nad innym, wymaga natomiast każdorazowo porównania wartości chronionych z tymi, które w efekcie wprowadzanej regulacji mają ulec ograniczeniu. W konsekwencji uczynienie jednego z interesów nadrzędnym, zwłaszcza, gdy chodzi o konflikt w pełni równorzędnych interesów jednostek, z których jedna doznać ma ograniczenia, wymaga szczególnej rozwagi i rzetelnego uzasadnienia (por. wyroki NSA z 31 maja 2010 r., II OSK 575/10; z 7 grudnia 2010 r., II OSK 1174/10; z 14 grudnia 2010 r., II OSK 2073/10; z 28 lipca 2011 r., II OSK 1001/11; z 12 września 2012 r., II OSK 1271/12; z 12 stycznia 2016 r., II OSK 1119/14; wyrok WSA w Gliwicach z 16 lipca 2008 r., II SA/Gl 178/08; wyrok WSA w Poznaniu z 25 kwietnia 2013 r., II SA/Po 985/12; wyrok WSA we Wrocławiu z 25 kwietnia 2013 r., II SA/Wr 134/13.

Sąd zatem stwierdza, co w skardze także zostało wyraźnie podniesione, iż w okolicznościach badanej sprawy doszło do nadużycia władztwa planistycznego. Rada Miasta podejmując zaskarżoną uchwałę, w zakresie objętym granicami skargi (§ 17 i § 43 planu), nie dokonała w sposób prawidłowy wyważenia kolidujących interesów; całkowicie pominęła interes skarżących wyrażający się w ochronie własności ich działek, wprowadzając bez racjonalnego uzasadnienia zasadnicze ograniczenia w ich korzystaniu, poprzez wyrażone we wskazanych w skardze zapisach planu regulacje, co wyraźnie narusza ww zasadę proporcjonalności.

W niniejszej sprawie jakkolwiek ograniczenia dotyczące zaopatrzenia w wodę (§17 ust. 2 pkt 2) i odprowadzania ścieków (§ 17 ust. 3 pkt 2 i 3) wynikają z zastosowania przepisu rangi ustawowej, tj. art. 10 ust. 1 pkt 5, to jednak nie są one zgodne z obowiązującymi w tej mierze przepisami rozporządzenia, a nadto nie spełniają w ocenie Sądu wymogu proporcjonalności. Ustalenia planu dotyczą całego obszaru planu, a zatem w szczególności dotyczą również obszaru oznaczonego symbolem B2.1MN, na którym położone są działki skarżących. Wynika z nich znaczące ograniczenie lokalizowania inwestycji, a wręcz uniemożliwia eksploatację inwestycji powstałych przed uchwaleniem planu, wobec wprowadzenia zacytowanych wymogów dotyczących zasilania i zaopatrzenia w wodę, w sytuacji gdy wskazane źródła zaopatrzenia w wodę nie zostały zrealizowane. Organ nie zawarł racjonalnego uzasadnienia dla wprowadzenia takich obostrzeń, co już samo w sobie świadczy o nadużyciu przysługującego organowi władztwa planistycznego. Niemniej podkreślenia wymaga, zgodnie ze stanowiskiem skarżących, że owo nadużycie w rozpoznanej sprawie idzie dalej, stanowi bowiem o niezgodności zapisów planu z przepisami prawa powszechnie obowiązującego wyższej rangi. Skoro miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest przepisem gminnym (art. 7 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym), to jako taki jest częścią systemu prawnego państwa. Ustawodawca nie przyznał organom gminy kompetencji do stanowienia wszelkich norm prawnych, lecz jedynie kompetencję do precyzowania rozwiązań zawartych w ustawach. Tym samym organy gminy nie mogą zmieniać lub uchylać przepisów zawartych w źródłach prawa powszechnie obowiązującego, o jakich mowa w art. 87 ust. 1 Konstytucji RP, w tym też w rozporządzeniach. Wyjście poza katalog spraw określonych w przepisie kompetencyjnym oznacza wydanie aktu normatywnego z przekroczeniem granic ustawowego upoważnienia i powoduje, że taki plan dotknięty jest w tej części wadą nieważności, o której mowa w art. 27 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Powyższa sytuacja miała natomiast miejsce w rozpoznawanej sprawie, co zostało w sposób bardzo czytelny w skardze przedstawione. Z przywołanych w niej przepisów wynika, że w razie braku możliwości przyłączenia do sieci zewnętrznej zaopatrzenia wodę, istnieje prawa możliwość zabudowy nieruchomości pod warunkiem zapewnienia możliwości korzystania z indywidualnego ujęcia wody. Omawiane przepisy planu w brzmieniu uchwalonym (i obowiązującym w dniu złożenia skargi) taką możliwość wyłączyły. Stąd jako niezgodne z aktem prawa wyższego rzędu, musiały zostać wyeliminowane. Tym bardziej, że ustalenie to ma ten skutek, że do czasu wybudowania sieci wodociągowej nie jest możliwe (zgodnie z zapisami planu) korzystanie z prywatnego ujęcia wody. Argumentacja zawarta w odpowiedzi na skargę, dotycząca dalekosiężnej polityki [...] i o możliwości indywidualnego starania się przez skarżących o wybudowanie sieci wodno-kanalizacyjnej nie znajduje racjonalnego wytłumaczenia. Podobnie jak i zajęte na rozprawie sądowej w dniu [...] kwietnia 2019 roku stanowisko organu o ewentualności przyłączenia się do istniejącej już sieci, kontestowanej przez skarżących z uwagi na przebieg rowu melioracyjnego, po terenie należącym do osób trzecich. Plan natomiast nie zawiera w omawianym zakresie stosownych zastrzeżeń (odnośnie stosownie przepisów odrębnych), a obowiązkiem organów przy wydawaniu pozwolenia na budowę jest ustalenie treści zapisów planu.

Te same rozważania dotyczą ustaleń w zakresie odprowadzania ścieków sanitarnych zawartych w § 17 ust. 3 w odniesieniu do terenu oznaczonego w planie symbolem [...].

Reasumując, w cenie Sądu, wbrew twierdzeniom Rady, doszło w sposób nie budzący wątpliwości do zaburzenia zasady proporcjonalności między interesem strony (skarżących) a interesem publicznym. Jak bowiem wynika z kwestionowanych postanowień, uchwalone nakazy eliminują przedmiotową nieruchomość na wiele lat z możliwości jakiegokolwiek jej zagospodarowania. Wskazana w uzasadnieniu argumentacja dla przyjętego przez Gminę stanowiska w zakresie kwestionowanego rozwiązania planistycznego, nie przekonuje co do jego zasadności. Trzeba bowiem wskazać, iż dla rozwiązań planistycznych, wpływających na kategoryczne ograniczenie prawa własności, nie może mieć żadnego znaczenia fakt zamierzeń inwestycyjnych [...] czy plan podjęty przez organ co do kierunku rozwoju miasta. W powyższym kontekście niebagatelne znaczenie ma także fakt wprowadzenia kwestionowanymi zapisami planu odmiennej regulacji prawnej od wskazanej w przepisach prawa powszechnie obowiązującego wyższej rangi.

Mając zatem powyższe na uwadze, Sąd działając na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. orzekł zgodnie z pkt 1 wyroku. O kosztach postępowania Sąd zaś orzekł zgodnie z pkt 2 wyroku, na mocy art. 200 w zw. z art. 205 p.p.s.a.