drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Burmistrz Miasta, Uchylono zaskarżony wyrok w części i skargę w tym zakresie oddalono, I OSK 3521/15 - Wyrok NSA z 2017-10-18, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 3521/15 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2017-10-18 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-12-31
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Jerzy Bortkiewicz
Małgorzata Pocztarek /przewodniczący/
Zbigniew Ślusarczyk /sprawozdawca/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
II SAB/Wa 775/15 - Wyrok WSA w Warszawie z 2015-10-06
Skarżony organ
Burmistrz Miasta
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok w części i skargę w tym zakresie oddalono
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 1369 art. 151, 188 i art. 207 § 2
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 1 ust. 1, art. 6, art. 10 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Dz.U. 1997 nr 78 poz 483 art. 61 ust. 1
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Pocztarek sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) sędzia del. WSA Jerzy Bortkiewicz Protokolant starszy inspektor sądowy Joanna Drapczyńska po rozpoznaniu w dniu 18 października 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Burmistrza Dzielnicy [...] W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 października 2015 r. sygn. akt II SAB/Wa 775/15 w sprawie ze skargi M. K. na bezczynność Burmistrza Dzielnicy [...] W. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok w punkcie 1 i w tej części oddala skargę; 2. odstępuje od zasądzenia od M. K. na rzecz Burmistrza Dzielnicy [...] W. kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 października 2015 r. sygn. akt II SAB/Wa 775/15 wydanym w sprawie ze skargi M. K. na bezczynność Burmistrza Dzielnicy [...] W. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej, zobowiązał Burmistrza Dzielnicy [...] W. do rozpoznania wniosku M. K. z dnia 1 kwietnia 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami postępowania, a także stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

M. K. w dniu 1 kwietnia 2015 r. złożyła do Burmistrza Dzielnicy [...] W. za pomocą poczty elektronicznej wniosek o udostępnienie informacji publicznej poprzez podanie całości korespondencji pomiędzy Dyrektorem Szkoły Podstawowej nr [...] oraz nauczycielami SP [...] z Naczelnikiem Wydziału Oświaty, Burmistrzem Dzielnicy [...] oraz Wiceburmistrzem Dzielnicy [...] ds. Edukacji w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 1 kwietnia 2015 r. i przesłanie jej w formie obrazu/grafiki na wskazany adres poczty elektronicznej.

Naczelnik Wydziału Oświaty i Funduszy Europejskich dla Dzielnicy [...] W. pismem z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] poinformował skarżącą, że tak sformułowane pytanie nie stanowi wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Zdaniem organu udostępnienie zbioru dokumentów lub zbioru różnego rodzaju informacji, jak ma to miejsce w rozpoznawanej sprawie, bez wskazania konkretnych interesujących wnioskodawcę wiadomości, nie stanowi wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Pismem z dnia 10 czerwca 2015 r. M. K. złożyła skargę na bezczynność Burmistrza Dzielnicy [...] W., zarzucając mu naruszenie art. 13 ust. 1 - 2 i art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm., dalej: u.d.i.p.) przez nieudzielenie w terminie informacji zgodnie z żądanym wnioskiem. W uzasadnieniu podała, że organ nie zwrócił uwagi, iż w jej zapytaniu został zdefiniowany okres czasu interesujących ją informacji oraz ich forma tj. korespondencja urzędowa, ponadto jednoznacznie określone zostały strony tejże korespondencji, co w sposób jednoznaczny wyczerpuje określenie przedmiotu i zakresu żądanej informacji publicznej. Dodatkowo wskazała, że organ, mając pełną świadomość podnoszonych przez siebie w piśmie z dnia [...] maja 2015 r. argumentów, tj. że rzekomo nie może określić zakresu żądania, wysłał jeszcze w dniu [...] kwietnia 2015 r. pismo informujące o tym, że odpowiedź na przedmiotowy wniosek zostanie udzielona bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż do dnia 1 czerwca 2015 r. Tym sposobem organ w ocenie skarżącej rażąco naruszył art. 35 § 1 k.p.a., a niewysyłając w ustawowym terminie wezwania do usunięcia braku formalnego, uniemożliwiającego w opinii organu prawidłowe rozpatrzenie wniosku, naruszył też art. 64 § 2 k.p.a. Skarżąca podkreśliła również, że do dnia złożenia skargi, organ nie udostępnił jej żądanej informacji, nie wezwał do uzupełnienia podnoszonego przez siebie braku formalnego, ani też nie wydał decyzji odmownej zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.i.p., czym świadomie naruszył zapisy ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Wskazał też, że skarżąca nie określiła, czy żądaniem jest objęta jakaś określona sprawa lub rodzaj zagadnień należący do zakresu nadzoru nad szkołami sprawowanymi przez Dzielnicę. Dalej dodał, że nie miał obowiązku wezwania do usunięcia braku formalnego ani wydawania decyzji odmownej, bowiem jeżeli wniosek nie jest wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 u.d.i.p., to miał jedynie obowiązek powiadomić stronę o tym fakcie.

Powołanym na wstępie wyrokiem WSA w Warszawie na podstawie art. 149 § 1 w związku z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) zobowiązał Burmistrza Dzielnicy [...] W. do rozpoznania wniosku M. K. z dnia 1 kwietnia 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami postępowania, a także stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że w odniesieniu do przedmiotowego wniosku spełnione zostały przedmiotowe i podmiotowe przesłanki zastosowania przez organ przepisów u.d.i.p. Sąd wskazał, że adresat wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie jest upoważniony do własnej interpretacji lub modyfikacji jego treści. Zdaniem Sądu, skoro organ w piśmie z dnia [...] maja 2015 r. stwierdził, że pytanie skarżącej nie stanowi wniosku o udostępnienie informacji publicznej "bez wskazania konkretnych interesujących wnioskodawcę wiadomości", bowiem jest ono żądaniem udostępnienia zbioru dokumentów lub zbioru różnego rodzaju informacji, to winien wezwać ją o sprecyzowanie żądania, a nie oczekiwać od niej samoistnej inwencji w zakresie określenia przedmiotu, którego w żądanym okresie korespondencja miała dotyczyć. W konsekwencji powyższego Sąd uznał odpowiedź organu za przedwczesną. Dodatkowo zdaniem Sądu trudno się zgodzić z organem, że wnioskowana korespondencja stanowi zbiór różnorodnych materiałów, skoro chodzi tylko o korespondencję pomiędzy z góry wskazanymi i tymi samymi podmiotami. W ocenie Sądu nie można jednoznacznie stwierdzić, że mogą się w niej znajdować zarówno takie informacje, które stanowią informację publiczną, jak i takie, które jej nie stanowią. Sąd I instancji zwrócił też uwagę na to, że organ w piśmie procesowym z dnia 7 września 2015 r. stwierdził jednoznacznie, że "nie kompletował korespondencji objętej wnioskiem". Zatem w tej sytuacji, o ile oczywiście pokrywa się to z rzeczywistością, winien skarżącej udzielić takiej właśnie odpowiedzi, tzn. że nie jest w posiadaniu żądanej informacji, a nie dywagować, czy jej pismo jest wnioskiem o udzielenie informacji publicznej, czy też nie. Taka informacja bez wątpienia winna się znaleźć w odpowiedzi na wniosek. Ponadto Sąd I instancji uznał, że bezczynność organu nie miała charakteru kwalifikowanego bo wynikła z nieznajomości zagadnienia, a zatem nie nastąpiła z rażącym naruszeniem prawa, bowiem nic nie świadczy o lekceważeniu, bądź ignorowaniu wnioskodawczyni.

Skargę kasacyjną od tego wyroku wywiódł Burmistrz Dzielnicy [...] W., zaskarżając go w zakresie punktu pierwszego i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, tj. art. 1 i 6, 7 i 10 u.d.i.p. poprzez uznanie, że informacja o całości korespondencji pomiędzy Dyrektorem Szkoły Podstawowej nr [...] oraz nauczycielami z Naczelnikiem Wydziału Oświaty, Burmistrzem Dzielnicy [...] oraz Wiceburmistrzem Dzielnicy [...] ds. Edukacji jest informacją publiczną podlegającą udostępnieniu w trybie niniejszej ustawy oraz, że tak sformułowany wniosek bez określonego przedmiotu żądania jest wnioskiem, który podlega rozpoznaniu, a także, że u.d.i.p. może być środkiem do wykorzystywania jej w celu występowania z wnioskiem o udzielenie każdej informacji. Ponadto podniesiony został zarzut naruszenia przepisów postępowania, mającego istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez pominięcie wyjaśnienia, dlaczego możliwość zakwalifikowania informacji zawartej w przedmiotowej korespondencji jako informacji publicznej, ma przesądzać o możliwości dostępu do informacji o treści wszelkich pism, a nie tylko dotyczących danych kategorii osób lub tematu, który jest w zakresie zainteresowania wnioskodawcy; art. 149 § 1 p.p.s.a. wobec wadliwego uwzględnienia skargi oraz naruszenie art. 151 p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy nie wystąpiła bezczynność organu w rozumieniu art. 13 ust. 1 u.d.i.p.; art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez niewyjaśnienie, dlaczego informacja udzielona wnioskodawcy nie może być uznana za właściwą czynność organu, a w szczególności niepodanie powodów, dla których sąd uznał, iż udzielona odpowiedź nie jest wystarczającym rozpoznaniem wniosku, co miałoby skutkować pojawieniem się stanu bezczynności po stronie organu wezwanego do udzielenia informacji publicznej; art. 141 § 4 oraz art. 153 p.p.s.a. przez sformułowanie niewłaściwej oceny prawnej sprawy i brak wskazań, co do dalszego postępowania. W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazano, że stanowisko wyrażone przez Sąd I instancji zawiera w sobie wewnętrzną sprzeczność. Z jednej strony Sąd stwierdza bowiem, że organ nie jest upoważniony do własnej interpretacji, czy też modyfikacji treści wniosku, a z drugiej podnosi, że adresat wniosku nie powinien oczekiwać od wnioskodawczyni samoistnej inwencji w zakresie określenia przedmiotu, którego w żądanym okresie korespondencja miała dotyczyć. W ocenie autora skargi kasacyjnej z takim stanowiskiem nie sposób się zgodzić, bowiem jedynie wnioskodawca wie jaką informację chce uzyskać i w tym zakresie jedynie on może wykazać inwencję. I nie chodzi tu o wskazywanie konkretnych dokumentów, ale przynajmniej wskazanie tematyki lub rodzaju spraw. Skarżący kasacyjnie podkreślił, że prawo do informacji dotyczy informacji o sprawie publicznej, a więc informacji o czymś, a nie udostępnienia zbioru materiałów jako takich. Zdaniem organu jeżeli wnioskodawczyni dążyła do uzyskania informacji o bliżej nieokreślonych sprawach publicznych, to sposób realizacji tego celu poprzez zapoznawanie się z całym zbiorem wiadomości prowadzi do nadużycia prawa do informacji publicznej. Ponadto autor skargi kasacyjnej zwrócił uwagę na to, że różnorodność informacji zawartych w pismach składających się na przedmiotową korespondencję wymagałaby każdorazowo od podmiotu dysponującego nimi ich szczegółowej analizy, a następnie "wyodrębnienia" tych z nich, które mają charakter publiczny od tych, które takiego charakteru nie mają. Organ podkreślił, że chodzi o "wyodrębnienie" informacji, a nie ich nośników czyli dokumentów. Dodał też, że informacje niemające charakteru publicznych jako niepodpadające pod tryb objęty ustawą wymagałyby odmowy udostępnienia w formie pisma. Wyjaśnił, że jest to bardzo istotne, ponieważ zakres nadzoru nad szkołą jest niezwykle szeroki - obejmuje finanse, inwestycje, kulturę, sport, kadrowe oraz kwestie dotyczące indywidualnych uczniów.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie godzi się przypomnieć, że rozpoznając skargę kasacyjną – po myśli art. 183 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 roku, poz. 1369 ze zm., dalej: p.p.s.a.) – Naczelny Sąd Administracyjny czyni to w granicach zakreślonych przez ramy tego środka odwoławczego, gdyż jest nimi związany, z urzędu biorąc pod rozwagę tylko nieważność postępowania. Przy braku przesłanek nieważnościowych w sprawie podlegały rozpoznaniu wyłącznie zarzuty podniesione w skardze kasacyjnej na uzasadnienie przytoczonych podstaw kasacyjnych.

Istota zarzutów skargi kasacyjnej sprowadza się do odpowiedzi na pytanie czy Sąd zasadnie uznał wniosek M. K. z dnia 1 kwietnia 2015 r. za wniosek z art. 10 ust. 1 u.d.i.p. o udzielenie informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Rozważania dotyczące tak postawionego pytania należy zacząć od analizy treści art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Stanowi on, że każda informacja o sprawach publicznych jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Definicja ta jest bardzo ogólnikowa i poza tym posługuje się określeniem "sprawa publiczna", które nie zostało zdefiniowane w ustawie a jego zrozumienie jest kluczowe dla prawidłowego ustalenia treści zawartej w tym przepisie normy prawnej. Ustalając znaczenie pojęcia "sprawa publiczna" należy mieć na uwadze treść art. 61 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wskazana norma konstytucyjna prawo do informacji publicznej wiąże z działalnością organów władzy publicznej i osób pełniących funkcje publiczne, a także organów samorządu gospodarczego i zawodowego oraz osób i jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Art. 6 ust. 1 u.d.i.p. zawiera natomiast przykładowe wyliczenie rodzajów informacji będących informacjami publicznymi. Uzyskanie informacji o takiej sprawie, poza walorem informacyjnym, może też mieć wpływ na funkcjonowanie organów władzy, a w konsekwencji funkcjonowanie państwa prawnego. Transparentność działań organów władzy publicznej i poddanie tych działań kontroli społecznej może bowiem przyczynić się do poprawy standardów dotyczących ochrony praw obywatelskich, przestrzegania przepisów prawa, poprawy relacji w stosunkach obywatel - państwo i wreszcie budować zaufanie do organów władzy publicznej.

Następnie należy rozważyć czy żądanie udostępnienia korespondencji, jako zbioru nośników różnorodnych informacji, jest wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej. Trzeba tu zatem wskazać jak powinien być sformułowany wniosek, w części dotyczącej żądania, aby można było uznać, że jest to wniosek o udostępnienie informacji publicznej w rozumieniu art. 10 ust. 1 u.d.i.p. Postępowanie w sprawie udostępnienia informacji publicznej jest postępowaniem odformalizowanym i uproszczonym, w którym przepisy kodeksu postępowania administracyjnego znajdują zastosowanie dopiero na etapie wydania decyzji w trybie art. 16 u.d.i.p. Artykuł 10 ustawy nie określa żadnej formy ani też ram wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Nie oznacza to jednak, że do postępowania dotyczącego informacji publicznej nie stosuje się pewnych ogólnych zasad odnoszących się do postępowań administracyjnych. Mają one charakter uniwersalny i należy je odnosić do każdego działania władzy publicznej. Pozwalają adresatowi wniosku na jego zgodne z prawem rozpoznanie, zapewniają ponadto należytą ochronę praw przysługujących wnioskodawcy. Podmiot do którego wniosek został skierowany nie jest upoważniony do jego modyfikacji, powinien zatem móc prawidłowo rozpoznać intencje strony. Wniosek musi, wobec tego, spełniać choćby minimalne wymogi formalne pozwalające na określenie przedmiotu i zakresu żądania, co pozwala na jego prawidłowe odczytanie i załatwienie.

Należy jeszcze raz powtórzyć, że zgodnie z art. 61 ust. 1 Konstytucji RP obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskania, tak rozumianej, informacji publicznej przysługuje zgodnie z art. art. 2 ust. 1 u.d.i.p. każdemu. Jednak prawo, którego realizacji domaga się wnioskodawca musi zostać we wniosku skonkretyzowane. Każdy wniosek, niezależnie od tego, jaki rodzaj postępowania ma wszczynać, musi zawierać co najmniej takie dane i być na tyle precyzyjny, aby możliwe było jego załatwienie zgodnie z prawem. Wniosek o udostępnienie informacji publicznej powinien zawierać niezbędne elementy formalne. Za elementy takie uznać należy: wskazanie zakresu żądanej informacji publicznej oraz określenie miejsca i sposobu udostępnienia jej wnioskodawcy (zob. H.Knysiak - Molczyk, Granice prawa do informacji w postępowaniu administracyjnym i sądowoadministracyjnym, Lexis Nexis, Warszawa 2013 , str. 224 ).

Zarówno norma konstytucyjna zawarta w art. 61 Konstytucji RP, jak i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, będący przykładowym wyliczeniem rodzajów takiej informacji, zawierają bardzo ogólne wskazania co do zakresów, których może dotyczyć wniosek rozpoznawany w oparciu o art. 10 u.d.i.p. I tak np. określenie "działalność organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne" ma bardzo szeroki zakres przedmiotowy. Podobnie oceniać należy pozostałą treść pojęciową zawartą w art. 6 u.d.i.p. Dlatego nie można uznać, że prawidłowy jest wniosek o udostępnienie informacji publicznej, jeżeli wnioskodawca nie wskazuje konkretnie określonej informacji, lecz czyni to bardzo ogólnie (np. o stanie spraw, zamierzeniach działań władzy ustawodawczej oraz wykonawczej, stanie państwa, o korespondencję prowadzoną przez dany podmiot). Wnioski tak sformułowane nie są żądaniem udostępnienia informacji publicznej i nie mogą być prawidłowo rozpoznane, bowiem nie jest określony zakres żądania.

Należy tu dodać, że w piśmiennictwie wyraża się przekonanie, że udostępnieniu podlegają określonego rodzaju informacje, a nie akta czy znajdujące się w nich dokumenty (Granice prawa do informacji w postępowaniu administracyjnym i sadowoadministracyjnym, Hanna Knysiak - Molczyk, Lexis Nexis, Warszawa 2013, s 191 ). To samo należy odnieść do żądania udostępnienia korespondencji bez określonego przedmiotu żądania (rodzaju informacji, tematyki informacji).

Niewątpliwie korespondencja pomiędzy dyrektorem i pracownikami szkoły a organami samorządowymi, składa się z nośników, na których może być utrwalona informacja publiczna np. zdefiniowana w art. 6 ust. 1 i 2 u.d.i.p. Wobec tego korespondencja jest zbiorem nośników różnorodnych informacji. Udostępnianie całej korespondencji nie zawsze służyłoby celom, o których była mowa na wstępie i które legły u podstaw tworzenia ustawy o dostępie do informacji publicznej. Żądanie udostępnienia korespondencji nie jest więc wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej, ale żądaniem udostępnienia określonego zbioru nośników informacji (materiałów). Wniosek będący przedmiotem niniejszej sprawy nie dotyczy konkretnej sprawy publicznej, nie wskazuje rodzaju korespondencji lub jej tematyki. Tak sformułowany wniosek nie wskazuje na informacje publiczne, których udostępnienia domaga się wnioskodawczyni. Wskazanie stron prowadzonej korespondencji nie prowadzi samo przez się do określenia zakresu żądania. Należy przy tym mieć na uwadze, że prawo do informacji dotyczy informacji o sprawie publicznej, a więc informacji o czymś, a nie udostępnienia zbioru materiałów jako takich. Wniosek taki nie zawiera zatem jednego z elementów niezbędnych do jego rozpoznania i nie może być załatwiony w oparciu o przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wniosek dotyczący udostępnienia informacji publicznej powinien precyzować o jaki rodzaj informacji chodzi. Pozwala to dopiero organowi na prawidłowe odczytanie intencji wnioskodawcy i załatwienie sprawy m.in. poprzez zakwalifikowanie żądanych informacji jako publicznych i ewentualnie na ograniczenie dostępu do nich z uwagi na ograniczenia wynikające z art. 3 ust. 1 i art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

Należy w tej sytuacji stwierdzić, że żądanie udostępnienia przez Burmistrza korespondencji jako zbioru materiałów nie jest wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Wnioskodawczyni żądając dostępu do korespondencji, która jako całość tworzy zbiór nośników informacji (materiałów), domaga się w istocie nie udostępnienia informacji publicznej, lecz dostępu do tego zbioru.

Mając na uwadze to że Sąd pierwszej instancji nietrafnie uznał wniosek z dnia 1 kwietnia 2015 r. za spełniający wymogi z art. 10 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 p.p.s.a. uchylił wyrok w zaskarżonej części i w tym zakresie rozpoznał skargę.

Stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego co do niespełnienia przez skarżącą wymogów co do wniosku o udostępnienie informacji publicznej przesądza o bezzasadności jej skargi na bezczynność organu. Dodatkowo należy tu wskazać, że wbrew stanowisku wnioskodawczyni i Sądu pierwszej instancji, mając na uwadze wyżej poczynione uwagi dotyczące odformalizowania i uproszczenia postępowania prowadzonego na wniosek o udostępnienie informacji publicznej, należy stwierdzić, że organ w swoich pismach z dnia [...] maja 2015 r. i [...] maja 2015 r. wprost wskazywał wnioskodawczyni w jaki sposób należy uzupełnić wniosek aby spełniał wymogi do uznania go za wniosek złożony w trybie art. 10 ust. 1 u.d.i.p. Tym samym wypełnił swoje obowiązki wynikające z uniwersalnych ogólnych zasad odnoszących się do postępowań administracyjnych, zapewniając należytą ochronę praw przysługujących wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni nie uzupełniła jednak wniosku we wskazanym zakresie, co uniemożliwiło adresatowi wniosku jego rozpoznanie w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Z powyższych powodów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę w zakresie żądania zobowiązania organu do rozpoznania wniosku z dnia 1 kwietnia 2015 r.

Na podstawie art. 207 § 2 p.p.s.a. odstąpiono od zasądzenia od M. K. na rzecz organu kosztów postępowania kasacyjnego, uznając przebieg postępowania w niniejszej sprawie za przypadek szczególnie uzasadniony w rozumieniu tego przepisu.



Powered by SoftProdukt