Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Kutzner (spr.), Sędziowie WSA Bożenna Blitek, WSA Janusz Kasprzycki, , po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi R. A. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą: Firma [...] R. A. w J. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 31 sierpnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie pozostawienia odwołania bez rozpatrzenia skargę oddala.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2018 r., [...] pozostawił bez rozpatrzenia odwołanie R. A., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Firma [...] R. A. w J (dalej: skarżącego), od decyzji Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego nr [...] z dnia [...] 2018 r. w sprawie określenia prawidłowej kwoty podatku od towarów i usług z tytułu importu towaru, pierwotnie objętego procedurą 4200 (import z kraju trzeciego z bezpośrednio następującą po nim dostawą wewnątrzwspólnotową).

Orzekając w ten sposób organ odwoławczy wskazał, że decyzja Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego została doręczona adwokatowi - pełnomocnikowi skarżącego w dniu 14 czerwca 2018 r. W dniu 28 czerwca 2018 r. pełnomocnik poinformował organ drugiej instancji, że pełnomocnictwo zostało mu przez skarżącego wypowiedziane, zwracając się o kierowanie wszelkiej korespondencji bezpośrednio na adres skarżącego.

Skarżący wniósł osobiście odwołanie od rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji, powołując się na przepisy O.p. i k.p.a. Zwracając uwagę na obszerność zgromadzonego materiału dowodowego, a także na trudności związane z okresem wakacyjnym i wypowiedzenie pełnomocnictwa zaznaczył, że wskazanie zarzutów, wniosków oraz dowodów na ich poparcie nastąpi w najszybszym możliwym terminie.

Organ odwoławczy po przekazaniu mu akt sprawy wraz z odwołaniem wezwał skarżącego do usunięcia braków wniesionego środka zaskarżenia poprzez przedstawienie zarzutów, określenie istoty i zakresu żądania odwołania oraz wskazanie dowodów, uzasadniających to żądanie, w terminie siedmiu dni, pod rygorem pozostawienia odwołania bez rozpatrzenia. Wezwanie zostało doręczone poprzez podwójne awizowanie ze skutkiem na dzień 31 lipca 2018 r.

W dniu 20 lipca 2018 r. w siedzibie organu zgłosiła się osoba, działająca z upoważnienia skarżącego, której udostępniono akta sprawy i umożliwiono wykonywanie ich zdjęć. Z czynności tych sporządzono protokół.

Dalej organ odwoławczy przytoczył treść art. 228 § 1 pkt 3 oraz art. 222 O.p., omawiając poszczególne elementy, które musi zawierać każde odwołanie. Zaznaczył, że odwołanie złożone przez skarżącego nie spełnia wymogów art. 222 O.p., ponieważ w swojej treści nie zawiera żadnych zarzutów wobec rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji, nie określa istoty i zakresu żądania, co w ocenie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej daje podstawę do stwierdzenia, że treść odwołania nie pozwala na jego rozpatrzenie. Organ dokładnie opisał sposób awizowania przesyłki z wezwaniem do uzupełnienia odwołania, dodał też, że osoba upoważniona przez skarżącego miała możliwość zapoznania się z aktami sprawy. Końcowo organ odwoławczy zaznaczył, że w przedmiotowej sprawie przepisy k.p.a. nie znajdowały zastosowania.

R. A. wniósł w terminie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Wskazał w niej sygnatury decyzji organu pierwszej instancji oraz postanowienia Dyrektora Izby Administracji Skarbowej. Skarżący sformułował zarzuty wobec rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji, zarzucając naruszenie art. 7, art. 77 § 1 i art. 78 § 1 k.p.a. i wniósł o uchylenie decyzji wymierzającej podatek.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Administracji Skarbowej wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art.1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.2017, poz. 2188) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to , że przedmiotem kontroli Sądu jest zgodność zaskarżonej decyzji z przepisami prawa.

Odwołanie w postępowaniu, prowadzonym na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej jest środkiem prawnym, cechującym się pewnym stopniem sformułowania. Zgodnie z art. 222 O.p. powinno zawierać zarzuty przeciw decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie. Dla uruchomienia toku instancji nie jest zatem wystarczające, że strona zamanifestuje swoje niezadowolenie z rozstrzygnięcia i wyrazi wolę, aby sprawa została rozpatrzona przez organ wyższego stopnia. Jak słusznie zauważył Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, strona nie musi we wnoszonym środku prawnym określić uchybień jako "zarzuty", wystarczającym jest, że ze sformułowań odwołania wynika kwestionowanie rozstrzygnięcia. Wymagania formalne stawiane środkom zaskarżenia muszą być oceniane w sposób nie kolidujący z zasadami dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. Jeśli zatem z odwołania można wyczytać zarzuty stawiane decyzji oraz żądanie wnoszącego odwołanie, środkowi zaskarżenia nie można przypisać braków formalnych i uznać go za niedopuszczalny (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 maja 2013 r., II FSK 1893/11 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 14 stycznia 2015 r., I SA/Kr 1648/14). Z kolei określenie istoty i zakresu żądania należy rozumieć jako obowiązek wnoszącego odwołanie wskazania czego w danym postępowaniu odwoławczym się domaga, w szczególności, czy domaga się zmiany czy też uchylenia decyzji, czy tylko jej części. Wskazanie natomiast dowodów uzasadniających żądanie dotyczy przytoczenia w odwołaniu tych dowodów, które potwierdzają żądania i wnioski strony; chodzi tu o te dowody, które składają się na materiał sprawy (zob. powołany wyżej wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 maja 2013 r.).

W sytuacji, gdy odwołanie nie zawiera elementów, o których mowa w art. 222 O.p., organ odwoławczy winien potraktować je jak każde podanie, a zatem zastosować art. 169 § 1 O.p., stosownie do którego jeżeli podanie nie spełnia wymogów określonych przepisami prawa, organ podatkowy wzywa wnoszącego podanie do usunięcia braków w terminie 7 dni, z pouczeniem, że niewypełnienie tego warunku spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia. Jeżeli brak odwołania nie zostaną uzupełnione w terminie, zastosowanie znajduje art. 228 § 1 pkt 3 O.p., w myśl którego organ odwoławczy stwierdza w formie postanowienia pozostawienie odwołania bez rozpatrzenia, jeżeli nie spełnia warunków wynikających z art. 222.

W niniejszej sprawie odwołanie wniesione przez skarżącego zawierało co prawda wyraźne wskazanie, że zaskarża on decyzję organu pierwszej instancji w całości, natomiast za wyjątkiem bardzo ogólnikowych stwierdzeń nie zostały w nim sformułowane zarzuty, skarżący nie podał, jakiego sposobu zakończenia postępowania przed organem drugiej instancji oczekuje, nadto nie zostały powołane dowody na poparcie odwołania. Wezwanie do uzupełnienia braków formalnych odwołania (pismo z dnia 12 lipca 2018 r.) było zatem uzasadnione.

Z akt sprawy wynika, że wezwanie do uzupełnienia odwołania zostało skierowane pod prawidłowy adres skarżącego. Zostało dwukrotnie (w dniu 17 lipca i 25 lipca 2018 r.) awizowane. Skoro nie było możliwe doręczenie adresatowi osobiście w miejscu zamieszkania (art. 148 § 1 O.p.) ani też doręczenie za pokwitowaniem pełnoletniemu domownikowi, sąsiadowi, zarządcy domu lub dozorcy (art. 149 O.p.), to w pełni uzasadnione było zastosowanie trybu doręczenia, wskazanego w art. 150 § 1 pkt 1 i § 2 O.p., tj. pozostawienie pisma w placówce operatora pocztowego (Poczty Polskiej) na okres 14 dni i umieszczenie zawiadomienia o pozostawieniu pisma w placówce pocztowej w oddawczej skrzynce pocztowej. Dokonanie tego doręczenia potwierdza prawidłowo wypełnione zwrotne potwierdzenie odbioru, a ponieważ stosownie do art. 150 § 4 O.p. w przypadku niepodjęcia pisma, doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w § 1, skutek w postaci doręczenia nastąpił w dniu 31 lipca 2018 r. Siedmiodniowy termin do uzupełnienia odwołania upłynął zatem w dniu 7 sierpnia 2018 r.

Na marginesie należy zaznaczyć, że osoba upoważniona do przeglądania i fotografowania akt w imieniu skarżącego miała możliwość zapoznania się z treścią wezwania w dniu 20 lipca 2018r.

Odnosząc się do wniesionej skargi trzeba zauważyć, że za wyjątkiem wskazania sygnatury (znaku) sprawy, identyfikującego postanowienie o pozostawieniu odwołania bez rozpatrzenia w żaden sposób nie nawiązuje ona do rozstrzygnięcia organu drugiej instancji. Wszelkie podniesione w skardze zarzuty dotyczą decyzji Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego, a zatem nie mogą być rozpoznane w sprawie, w której przedmiotem kontroli sądowej jest formalne rozstrzygnięcie, zamykające drogę do merytorycznego rozpatrzenia sprawy przed organ odwoławczy. Nadto w ślad za Dyrektorem Izby Administracji Skarbowej należy powtórzyć, że skoro sprawa rozpatrywana przez organy administracji dotyczyła zobowiązania podatkowego, to dotyczyła kwestii unormowanej przepisami O.p. (art. 1 pkt 1 tej ustawy), a zatem przepisy k.p.a. nie mogły w niej mieć zastosowania z uwagi na wyraźne wyłączenie ustawowe, zawarte w art. 3 § 1 pkt 2 k.p.a.

Zaskarżone postanowienie odpowiada zatem prawu. Mając powyższe na uwadze Sąd skargę oddalił na zasadzie art. 151 ustawy - z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.)