Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Busz (spr.) Sędzia WSA Józef Maleszewski Asesor sądowy WSA Maria Grzymisławska-Cybulska Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Walocha po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07 lutego 2018 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 30 sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie rozbiórki oddala skargę w całości

IV SA/Po 1069/17

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 25 października 2016r. [...] zwrócił się do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla Miasta Poznania (dalej: "PINB") z prośbą o przeprowadzenie kontroli na nieruchomości przy ul. [...] w Poznaniu w związku z nieprawidłowościami przy budowie parkingu.

Dnia 8 grudnia 2016r. PINB przeprowadził kontrolę na w/w nieruchomości. Z protokołu sporządzonego podczas kontroli wynika, że na nieruchomości wykonano miejsca postojowe usytuowane w dwóch rzędach. Odległość 11 miejsc postojowych od budynku wynosi 7,2m, natomiast odległość drugiego rzędu miejsc od granicy działki wynosi ok. 1m. Utwardzenie wykonano płytami ażurowymi. Inwestorem było Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Mieszkaniowej w Poznaniu (dalej: "MPGM") w związku z uchwałą Wspólnoty Mieszkaniowej.

W piśmie z dnia 11 stycznia 2017r. ([...]) Urząd Miasta Poznania poinformował PINB, że w ewidencji zasobu archiwalnego Wydziału Urbanistyki i Architektury i jego poprzedników nie odnaleziono dokumentacji dotyczącej parkingu przy przedmiotowej nieruchomości.

Następnie, pismami z dnia 3 lutego 2017r. oraz z dnia 9 lutego 2017r. ([...]) PINB zwrócił się odpowiednio do MPGM oraz do [...] sp. z o.o. z prośbą o przesłanie kopii uchwały o powołaniu zarządu wspólnoty mieszkaniowej, uchwały o wykonaniu miejsc postojowych oraz umowy o administrowaniu nieruchomością.

W piśmie z dnia 8 lutego 2017r. MPGM poinformował PINB, że nie prowadzi już administracji budynku Wspólnoty Mieszkaniowej ul. [...].

Wraz z pismem z dnia 22 lutego 2017r. [...] sp. z o.o. przekazała PINB kopie umowy o zarządzanie nieruchomością, dokumentu potwierdzającego skład zarządu wspólnoty mieszkaniowej oraz sprawozdań zarządu potwierdzających czas wykonania podwórza nieruchomości.

Pismem z dnia 22 marca 2017r. ([...]) PINB zawiadomił strony o wszczęciu postępowania w sprawie miejsc postojowych dla samochodów osobowych na nieruchomości przy ul. [...] w Poznaniu.

Następnie, pismem z dnia 3 kwietnia 2017r. ([...]) PINB zwrócił się do Wydziału Urbanistyki i Architektury Urzędu Miasta Poznania z prośbą o udostępnienie akt dotyczących przedmiotowej nieruchomości.

Pismem z dnia 8 maja 2017r. ([...]) PINB zawiadomił strony postępowania o możliwości zapoznania się z aktami sprawy oraz wypowiedzenia co do zebranych w sprawie dowodów i materiałów.

Decyzją z dnia 1 czerwca 2017r. ([...]) PINB nakazał Wspólnocie Mieszkaniowej przy ul. [...] rozbiórkę 24 miejsc postojowych dla samochodów osobowych wybudowanych na w/w nieruchomości bez wymaganego pozwolenia na budowę. Nakazem rozbiórki objętych zostało 11 miejsc postojowych usytuowanych wzdłuż ściany budynku mieszkalnego wielorodzinnego i 13 miejsc postojowych usytuowanych wzdłuż granicy z nieruchomością przy ul. [...]). Ponadto PINB wskazał, że rozbiórkę należy przeprowadzić poprzez rozebranie nawierzchni wymienionych miejsc postojowych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł Zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej [...]. Odwołanie zostało wniesione w terminie.

Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej: WWINB) decyzją z dnia 30 sierpnia 2017 r., nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. WWINB wskazał, że decyzja organu I instancji nie została wydana z naruszeniem przepisów mającym wpływ na wydane rozstrzygnięcie, nie zachodzi konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w znacznym zakresie i nie istnieją przesłanki uzasadniające uchylenie lub zmianę skarżonej decyzji.

Zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej [...] (dalej: "strona skarżąca") pismem z dnia 28 września 2017 r. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu na ww. decyzję.

Strona skarżąca zarzuciła, że organy rozpoznając sprawę nie uwzględniły interesu społecznego i słusznego interesu pozostałych obywateli. W ocenie strony skarżącej organy nie podjęły wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego.

Strona skarżąca wskazała, że wątpliwości budzą przeprowadzone przez organ czynności dowodowe i poczynione w ich wyniku ustalenia. Strona skarżąca podniosła, że nigdy w uchwałach dotyczących planów finansowo-gospodarczych nie było pozycji dotyczącej budowy parkingu. W jej ocenie w uzasadnieniu decyzji organ powołał się na dowód, który nie potwierdza tego. Ponadto podczas kontroli PINB w dniu 8 grudnia 2016 r., nie okazano, jak podaje PINB, pism w sprawie uchwały o przyjęciu regulaminu korzystania z parkingu. Wskazano, że Wspólnota ma regulamin porządkujący stawianie samochodów na podwórzu przez uprawnionych do tego mieszkańców, nie zawiera on jednak żadnych zapisów dotyczących stawek opłat za postawienie samochodu na podwórzu ani o obowiązku stosowania się do warunków określonych na tablicy informacyjnej, co zwykle ma miejsce na parkingach. Utwardzony teren podwórza nie jest strefą ruchu i nie obowiązują na nim przepisy ustawy o ruchu drogowym, nie ma na nim znaków drogowych ani pionowych ani poziomych ani żadnych innych nakazów. Nie ma też monitoringu i nigdy nie wyciągnięto żadnych konsekwencji wobec nieprzestrzegających ustalonego porządku na nieruchomości właścicieli korzystających z terenu utwardzonego dla postawienia na nim swojego pojazdu. Uregulowano sprawy stawiania samochodów na podwórzu, aby uporządkować bałagan komunikacyjny, jaki istniał przez 2 lata po utwardzeniu terenu. Nastąpiło to jednak dopiero 2 lata po utwardzeniu terenu, a w 2006 r. nie budowano parkingu, lecz utwardzano teren.

Wskazano, że Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Mieszkaniowej nie było administratorem Wspólnoty, lecz Zarządem i Zarządcą Wspólnoty ustanowionym notarialnie, który samodzielnie i odpowiedzialnie realizował zadania planów finansowo - gospodarczych uchwalanych przez Wspólnotę, czego nie może czynić administrator. Wskazano, że informację, o utwardzeniu istniejącego terenu w 2006 r. i dokończeniu prac w 2009 r., organy zinterpretowały jako wykonanie podwórza nieruchomości. Podwórze zostało wykonane w roku 1946, a nie w 2006, czy 2009. Wskazano, że nie ustalono stanu pierwotnego podwórza, czyli stanu sprzed wykonania utwardzenia. MPGM nie wykonał remontu podwórza w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego, lecz utwardził nieprzejezdny i nieprzechodni teren podwórza, po wykonanym w 1993 r. remoncie kanalizacji przez ówczesnego właściciela nieruchomości - [...].

Skarżąca wskazała, że z utwardzonego w 1994 r. terenu żużlem, po 12 latach użytkowania, nie było już w 2006 r. śladu. Utwardzenia terenu dokonano, aby właściciele mogli realizować swoje prawo do dysponowania podwórzem. W ocenie strony skarżącej wykonane przez MPGM prace - utwardzenie terenu - nie wymagały uzyskania pozwolenia lecz zgłoszenia, do którego to wymogu (przepisu Art. 29 ust.2 pkt 1c p.b.) i 5) MPGM nie zastosował się. Wskazano, że istniejące miejsca postojowe nie są samodzielnym obiektem i nie stanowią wyodrębnionej technicznie całości użytkowej. Stojące na podwórzu samochody należą, tak jak i przedmiotowy teren do właścicieli. Oprócz nich na utwardzonym terenie dzieci jeżdżą na wrotkach, rowerkach, bawią się piłką biegają. Utwardzony teren nie jest ogrodzony, nie jest zamknięty, nie ma na nim szlabanów, regulaminu, ani indywidualnych blokad. Dla uporządkowania zasad korzystania z terenu podwórza przez właścicieli, jak i pozostałych mieszkańców, w tym także dzieci ustalono zasady współkorzystania z terenu podwórza mając na względzie zarówno bezpieczeństwo, jak i zasady współżycia społecznego. Wyodrębniono również tereny zielone zachowując wymagane proporcje terenu utwardzonego do terenu zielonego.

Podniesiono, że Zarząd nie został zawiadomiony 08 maja 2017 r. o możliwości zapoznania się z aktami sprawy oraz wypowiedzenia się co do zebranych w sprawie dowodów i materiałów. Nie został też poinformowany, że stroną postępowania jest Narodowy Bank Polski. Strona skarżąca podniosła naruszenie art. 10 § 1 k.p.a.

Zarzucono, że decyzja nie zawiera stanowiska, jakie w tej sprawie zajął [...], ani nie odnosi się do argumentów Zarządu Wspólnoty.

Podniesiono, że jeśli właściciele działek 16/1 i 16/2 nie wnoszą do siebie wzajemnie żadnych pretensji to sprawę można by uznać za niekonfliktową.

Ponadto wskazano na wydane w 2010 r. postanowienie PINB Nr 257/2010, w uzasadnieniu którego organ nadzoru budowlanego, w związku ze stwierdzonym stanem, wskazał, że ma uzasadnione wątpliwości, co do bezpieczeństwa konstrukcji budynku oraz jego dalszego użytkowania.

Podniesiono również, że PINB nie wydaje decyzji administracyjnej kończącej postępowanie wszczęte na wniosek właścicieli z 22 października 2009 r. i rozpoczęte kontrolą stanu technicznego budynku 20 listopada 2009 r. Wskazano, że Wspólnota Mieszkaniowa oczekuje na zakończenie tego postępowania z uwagi na wspomniane zagrożenie życia, zdrowia oraz bezpieczeństwa mienia po adaptacji poddasza nieużytkowego.

Wskazano, że nie przeszkadza organom nadzoru budowlanego utworzenie na Placu Wielkopolskim, w pobliżu siedziby organu, odpłatnych miejsc parkingowych w odległości około 3 m od budynku mieszkalnego.

Podniesiono, że likwidacja wykonanego, kosztem wspólnych wyrzeczeń mieszkańców, utwardzenia podwórza odebrana zostanie przez mieszkańców jako marnotrawstwo sił i środków. Likwidacja utwardzenia doprowadzi do ponownego nieładu, ponownego pojawienia się błota i ponownego stawiania samochodów pod oknami w odległości nie 7 m, lecz w odległości 2 metrów od okien, co niewątpliwie będzie stanowiło zagrożenie zdrowia mieszkańców.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Strona skarżąca na rozprawie wskazała m.in., że nie traktuje przedmiotowych miejsc postojowych jako parking.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie Sąd stwierdził, iż skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz.U. z 2016 r., poz. 1066) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że sądy administracyjne nie orzekają merytorycznie, tj. nie wydają orzeczeń, co do istoty sprawy, lecz badają zgodność zaskarżonego aktu administracyjnego z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami procedury administracyjnej, normującymi zasady postępowania przed organami administracji publicznej. Z brzmienia zaś art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a." wynika, że w przypadku, gdy sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia – uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem.

Nie ulega więc wątpliwości, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Przy tym z mocy art. 134 § 1 p.p.s.a. tejże kontroli legalności sad dokonuje także z urzędu, nie będąc związany zarzutami i wnioskami powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem niniejszego postępowania sądowoadministracyjnego jest kwestia oceny prawidłowości decyzji Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 30 sierpnia 2017 r. nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla Miasta Poznania z dnia 1 czerwca 2017 r. nr [...] nakazującej rozbiórkę 24 miejsc postojowych dla samochodów osobowych wybudowanych bez wymaganego pozwolenia na budowę.

Na wstępie Sąd wskazuje, że zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t.j.: Dz. U. z 2016r., poz. 290, dalej: prawo budowlane) "roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31". Natomiast artykuł 29 w/w ustawy zawiera zamknięty katalog obiektów i robót budowlanych zwolnionych z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 10 w/w ustawy pozwolenia na budowę nie wymaga budowa miejsc postojowych dla samochodów osobowych do 10 stanowisk włącznie.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie bezsprzecznie Inwestor był zobowiązany do uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę 24 miejsc postojowych, ponieważ liczba ta przekracza liczbę ww. 10 stanowisk. W tym miejscu Sąd wskazuje, że nieprawidłowo strona skarżąca przyjmuje, że przedmiotowe miejsca postojowe nie są parkingiem. Z akt sprawy wynika bowiem, że przeprowadzona inwestycja miała na celu utworzenie miejsc postojowych dla samochodów osobowych.

Sąd wskazuje, że w odwołaniu z dnia 14 czerwca 2017r. Wspólnota Mieszkaniowa [...] wskazała, że w 1993r. Narodowy Bank Polski stworzył plac na terenie nieruchomości, a MPGM w 2006r. wyremontował plac poprzez jego przebudowanie i utwardzenie tłuczniem i płytkami ażurowymi. W ocenie Sądu twierdzenie to jest błędne, ponieważ w przedmiotowym przypadku nie można mówić o remoncie. Organ prawidłowo wskazał, że remont jest to wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów innych niż użyto w stanie pierwotnym. W przedmiotowej sprawie w wyniku wykonanych robót w związku z zastosowaniem płyt ażurowych powstała inna nawierzchnia, niż istniała pierwotnie na działce, posiadająca inne właściwości niż pierwotnie znajdujący się na działce tłuczeń. W ocenie Sądu nie można nazwać utwardzeniem terenu ułożenia betonowych płyt ażurowych z wyznaczeniem miejsc postojowych. Tak przeprowadzone prace należy rozumieć jako budowę parkingu, która oczywiście musiała się wiązać z utwardzeniem terenu. Nie można zatem uznać wykonanych robót na remont istniejącej wcześniej substancji budowlanej.

Zgodnie z art. 3 pkt 6 prawa budowlanego budowa jest to wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego. Przez roboty budowlane należy rozumieć budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego (art. 3 pkt 7 prawa budowlanego). Obiekt budowlany jest to natomiast budynek, budowla bądź obiekt małej architektury wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych (art. 3 pkt 1 prawa budowlanego).

Sąd wskazuje, że przez urządzenia budowlane należy rozumieć urządzenia techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki (art. 3 pkt 9 prawa budowlanego). Urządzenia budowlane są urządzeniami technicznymi, których istotną cechą jest funkcjonowanie związane z obiektem budowlanym - urządzenia takie umożliwiają korzystanie z obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.

Organ wskazał, że w określonych przypadkach miejsca postojowe powyżej dziesięciu stanowisk powinny zostać uznane za urządzenia budowlane powstałe w wyniku wykonania robót budowlanych podlegających obowiązkowi uzyskania pozwolenia na budowę. Jeżeli natomiast uznać, że wykonane miejsca postojowe są samodzielnym obiektem i stanowią wyodrębnioną technicznie całość użytkową, to w świetle art. 3 pkt 3 prawa budowlanego są one budowlą wymagająca uzyskania pozwolenia na budowę.

Organ przyjął, że w niniejszej sprawie wykonano miejsca postojowe mające obsługiwać znajdujący się na działce budynek mieszkalny wielorodzinny - pełnią one funkcję służebną umożliwiając prawidłowe użytkowanie tego obiektu. W ocenie organu przedmiotowe miejsca postojowe stanowią urządzenie budowlane - podlegające obowiązkowi uzyskania pozwolenia na budowę. W ocenie Sądu jest to prawidłowa klasyfikacja. Sąd wskazuje jednak, że bez względu na to, czy organ uznałby przedmiotowe miejsca postojowe za obiekt budowlany, czy też urządzenie budowlane, nie miałoby to wpływu na rozstrzygnięcie, ponieważ obie te formy wymagają pozwolenia na budowę.

Zgodnie z art. 50 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego "w przypadkach innych niż określone w art. 48 ust. 1 lub w art. 49b ust. 1 organ nadzoru budowlanego wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych wykonywanych: 1) bez wymaganego pozwolenia na budowę albo zgłoszenia". Z kolei art. 51 ust. 1 pkt 1 i 2 prawa budowlanego stanowi, iż "Przed upływem 2 miesięcy od dnia wydania postanowienia, o którym mowa w art. 50 ust. 1, organ nadzoru budowlanego w drodze decyzji: (1) nakazuje zaniechanie dalszych robót budowlanych bądź rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, bądź doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego albo (2) nakłada obowiązek wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia wykonywanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem, określając termin ich wykonania ".

Ponadto z art. 51 ust. 7 prawa budowlanego wynika, że przepisy ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 3 stosuje się odpowiednio, jeżeli roboty budowlane zostały wykonane w sposób, o którym mowa w art. 50 ust. 1 prawa budowlanego.

Wobec ustalenia, że przedmiotowe miejsca postojowe stanowią urządzenie budowlane w sprawie zastosowanie miał art. 51, a nie art. 49 b ustawy Prawo budowlane. Ideą postępowania naprawczego uruchomionego przez organ nadzoru budowlanego na podstawie art. 51 jest doprowadzenie wykonanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem. W toku postępowania w tym przedmiocie organ nadzoru budowlanego powinien ustalić, czy przeprowadzone roboty są zgodne z przepisami prawa oraz - ewentualnie - jakie czynności należy przedsięwziąć, aby zaistniały stan doprowadzić do zgodności z prawem. W przypadku ustalenia, że nie jest możliwe doprowadzenie inwestycji do stanu zgodnego z prawem organ ma obowiązek nakazać zaniechanie dalszych robót budowlanych, bądź rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, bądź doprowadzenie obiektu do stanu poprzedniego. Mając na względzie ustalone poglądy orzecznictwa i doktryny organ nadzoru stosując art. 51 zobowiązany jest do stosowania łagodniejszych środków mających na celu doprowadzenie inwestycji do stanu zgodnego z przepisami prawa, a nakaz rozbiórki jest środkiem najostrzejszym. Nakaz rozbiórki wykonanych robót może być orzeczony dopiero wtedy, gdy zostanie ustalone, że wykonanych robót budowlanych nie można doprowadzić do stanu zgodnego z prawem, a co za tym idzie organ administracji w takiej sytuacji ustalić powinien m.in. czy roboty budowlane zostały wykonane zgodnie z prawem (warunkami technicznymi, sztuką budowlaną, przepisami o planowaniu zagospodarowaniu przestrzennym).

Sąd wyjaśnia, że art. 51 ustawy Prawo budowlane określa następstwa prawne wynikające z zastosowania art. 50, na mocy którego właściwy organ zobowiązany jest do wstrzymania robót budowlanych wykonywanych m.in. bez pozwolenia na budowę lub bez zgłoszenia. Wstrzymanie robót budowlanych na podstawie art. 50 może mieć miejsce jedynie w sytuacji, gdy roboty budowlane są faktycznie wykonywane. Jeśli roboty zostały już zrealizowane, co ma miejsce w przedmiotowym stanie faktycznym, art. 50 nie stosuje się. Do takiej sytuacji odnosi się art. 51 ust 7 ustawy, który pozwala organom nadzoru, bezpośrednio stosować art. 51 ustawy Prawo budowlane bez konieczności wstrzymywania robót budowlanych na podstawie art. 50.

Organy prawidłowo przeanalizowały treść uchwały nr LV/833/VI/2013 Rady Miasta Poznania z dnia 3 września 2013r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru Grunwald część A w Poznaniu. Z analizy zapisów w/w planu wynika, że miejsca postojowe na przedmiotowej działce nie naruszają ustaleń planu.

Zgodnie z § 19 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. 2015 Nr 75, poz. 1422) - "odległość wydzielonych miejsc postojowych, w tym również zadaszonych, lub otwartego garażu wielopoziomowego dla samochodów osobowych od okien przeznaczonych na stały pobyt ludzi w budynku mieszkalnym, budynku zamieszkania zbiorowego, z wyjątkiem hotelu, budynku opieki zdrowotnej, oświaty i wychowania, a także od placu zabaw i boiska dla dzieci i młodzieży, nie może być mniejsza niż: 7m - w przypadku 4 stanowisk włącznie, 10m - przypadku 5 do 60 stanowisk włącznie, 20m - w przypadku większej liczby stanowisk, z uwzględnieniem §276 ust. 1.

Zgodnie z ust. 2 - odległość wydzielonych miejsc postojowych lub otwartego garażu wielopoziomowego dla samochodów osobowych od granicy działki budowlanej nie może być mniejsza niż: 3m - w przypadku 4 stanowisk włącznie, 6m - w przypadku 5 do 60 stanowisk włącznie, 16 m - w przypadku większej liczby stanowisk."

Organy prawidłowo uznały, że miejsca postojowe będące przedmiotem niniejszego postępowania powinny znajdować się w odległości 10m od okien przeznaczonych na stały pobyt ludzi w budynku mieszkalnym oraz w odległości 6m od granicy działki budowlanej.

Z akt sprawy organu powiatowego wynika, że powyższe wymagania nie zostały spełnione (znajdują się one w odległości 7,2m od okien budynku oraz 1 m od granicy działki). Sąd podkreśla, że strona skarżąca nie kwestionuje tych ustaleń.

Organ słusznie zauważył, że zapewnienie zgodności przedmiotowych miejsc z przepisami dotyczącymi warunków technicznych wiązałaby się z koniecznością wykonania tychże miejsc w innym miejscu na działce.

Sąd wskazuje, że organ I instancji prawidłowo nakazał na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 51 ust. 7 prawa budowlanego Wspólnocie Mieszkaniowej [...] wykonać rozbiórkę 24 miejsc postojowych dla samochodów osobowych wybudowanych na działce nr [...] bez wymaganego pozwolenia na budowę. W tym miejscu Sąd podkreśla, że organ nakazał rozbiórkę miejsc postojowych poprzez rozebranie nawierzchni wymienionych miejsc postojowych, więc nakaz rozbiórki dotyczy wyłącznie powierzchni zajętej przez miejsca postojowe, a nie całego terenu utwardzonego.

W odniesieniu do zarzutów skargi Sąd wskazuje, że w przypadku nakazu rozbiórki na podstawie art. 51 prawa budowlanego organy nie biorą pod uwagę interesu społecznego. Przepis ten nie jest uznaniowy i w przypadku spełnienia określonych przesłanek organ ma obligatoryjny obowiązek jego zastosowania. Przeprowadzone roboty budowlane są zgodne z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, jednak są niezgodne z przepisami technicznymi, tj. § 19 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, co spowodowało, że organ był zobowiązany nakazać dokonanie rozbiórki miejsc postojowych.

Dokumenty znajdujące się w aktach sprawy potwierdzają, że przedmiotowy parking (utwardzenie płytami ażurowymi i wyznaczenie miejsc postojowych) wykonano w latach 2007-2008. W związku z tym organy prawidłowo zastosowały w sprawie przepisy ustawy Prawo budowlane z 1994 r. Co prawda brakuje w decyzji organu II instancji odniesienia i wskazania, kiedy powstał przedmiotowy parking, jednak organ odwoławczy odniósł się do zarzutów z odwołania dotyczących "stworzenia" placu przez [...] w 1993 r., wskazując czym jest remont. W ocenie Sądu to uchybienie organu II instancji w świetle zebranych dokumentów nie ma wpływu na zapadłe rozstrzygnięcie.

Sąd wskazuje, że wbrew zarzutom skargi PINB w decyzji nie wskazał, że w uchwałach dotyczących planów finansowo gospodarczych były pozycje dotyczące budowy parkingu. PINB wskazał, że z wyjaśnień złożonych w trakcie kontroli przeprowadzonej 8 grudnia 2016r. oraz przedstawionych dokumentów (pisma administratora budynku do członków wspólnoty w sprawie uchwały o przyjęciu regulaminu korzystania z parkingu) wynika, że przedmiotowe miejsca parkingowe zostały wybudowane w latach 2007-2008 przez administratora nieruchomości działającego na rzecz wspólnoty. W ocenie Sądu strona skarżąca nie ma racji, ponieważ w załączniku nr 1 do uchwały nr 3/2007 w sprawie wytycznych właścicieli nieruchomości do opracowania przez Zarządcę 5 letnich planów remontu i modernizacji nieruchomości znajduje się pozycja dotycząca parkingu: "Rok 2007 - kontynuacja wykonania miejsc postojowych (roboty rozpoczęte w 2006), kontynuacja wykonania drogi dojazdowej do miejsc postojowych".

Wbrew twierdzeniu strony skarżącej w trakcie kontroli przedstawiono organowi pismo z 29 maja 2007r. dotyczące uchwały w sprawie regulaminu korzystania z miejsc postojowych wspólnoty mieszkaniowej [...]. Zakładając, że stronie skarżącej chodzi o to, że organ nazwał tę uchwałę inaczej, niż w piśmie (regulamin korzystania z parkingu, zamiast regulamin korzystania z miejsc postojowych) należy uznać, że organ dokonał uproszczenia nazwy wskazanej uchwały i nie ma to wpływu na rozstrzygnięcie.

Nie ma znaczenia dla niniejszej sprawy, że regulamin nie zawiera stawek opłat za postawienie samochodu oraz obowiązku stosowania się do warunków z tablicy informacyjnej. Nie ma znaczenia również, że utwardzony teren nie jest strefą ruchu i nie obowiązują na nim przepisy ustawy o ruchu drogowym. Sąd wskazuje, że ww. kwestie nie mają wpływu na obowiązywanie przepisów prawa budowlanego w zakresie konieczności uzyskania pozwolenia na budowę.

Skarżąca Wspólnota uważa, że powstałe miejsca postojowe nie powstały w wyniku budowy, lecz utwardzenia terenu. Sąd nie zgadza się z takim twierdzeniem. W przedmiotowej sprawie w wyniku wykonanych robót w związku z zastosowaniem płyt ażurowych powstała nawierzchnia inna niż istniała pierwotnie na działce, posiadająca inne właściwości niż pierwotnie znajdujący się na działce tłuczeń. Nie można zatem uznać wykonanych robót za remont istniejącej wcześniej substancji budowlanej.

Dokumenty w aktach sprawy wskazują, że przedmiotowy parking powstał w latach 2007-2008 i nie ma podstaw by uznać, że parking został wykonany w 1946 r., jak wskazuje strona skarżąca (nazywając go podwórzem). Samo podwórze mogło powstać w 1946 r., jednak nie ma to znaczenia dla sprawy, ponieważ miejsca postojowe zostały utworzone w latach 2007-2008. W tym miejscu należy wskazać, że z załącznika nr 1 do uchwały nr 3/2007 w sprawie wytycznych właścicieli nieruchomości do opracowania przez Zarządcę 5 letnich planów remontu i modernizacji nieruchomości wynika, że roboty rozpoczęto w roku 2006 ("Rok 2007 - kontynuacja wykonania miejsc postojowych (roboty rozpoczęte w 2006). Jest to pewna nieścisłość, ponieważ organ uznał, że parking powstał w latach 2007-2008. Nie ma to jednak wpływu na rozstrzygnięcie, ponieważ przepisy Prawa budowlanego z 1994 r. obowiązywały w tych latach (ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane weszła w życie z dniem 1 stycznia 1995 r.). Z pisma z 25.09.2006 r. Wspólnoty Mieszkaniowej wynika, że Wspólnota oprócz przełożenia kostki i utwardzenia zamierza wykonać więcej prac, jak np. naprawę bramy wjazdowej.

Bezzasadny jest zarzut, że nie ustalono stanu pierwotnego podwórza. Sąd wskazuje, że organ poszukiwał dokumentów dotyczących budowy parkingu. W aktach sprawy znajduje się mapa przedmiotowej nieruchomości z 1999r., na której nie widnieje przedmiotowy parking. Z mapy wynika, że na miejscu obecnego parkingu znajdował się "żużel". Biorąc pod uwagę wszystkie ww. ustalenia organu nie sposób przyjąć, że stan pierwotny podwórza nie został ustalony.

Kuriozalna jest argumentacja wspólnoty, że przedmiotowy teren ma spełniać funkcję rekreacyjną dla dzieci jeżdżących na wrotkach, rowerkach, grających w piłkę i biegających. Zdjęcia wykonane podczas kontroli jednoznacznie wskazują, że przedmiotowy teren to parking samochodowy, a nie plac zabaw.

Zasadny jest zarzut Wspólnoty, że jej zarząd nie został zawiadomiony 8 maja 2017 r. o możliwości zapoznania się z aktami. To uchybienie nie skutkuje jednak koniecznością uchylenia decyzji, ponieważ strona skarżąca nie wykazała w jaki sposób brak zawiadomienia zaszkodził jej w realizowaniu swoich praw. Skuteczny zarzut naruszenia art. 10 k.p.a. wymaga wykazania, że naruszenie przez organ administracji publicznej zasady czynnego udziału strony w postępowaniu administracyjnym przez niepowiadomienie jej o zgromadzeniu materiału dowodowego i możliwości zapoznania się z tym materiałem oraz o możliwości składania wniosków dowodowych, uniemożliwiło stronie podjęcie konkretnie wskazanej czynności procesowej, a także wykazanie, że uchybienie to miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Sąd wskazuje, że nie ma znaczenia dla sprawy, czy właściciele działek [...] nie wnoszą do siebie wzajemnych pretensji. Brak konfliktu nie może konwalidować naruszeń przepisów prawa budowlanego. Nie ma znaczenia dla sprawy również wskazane postępowanie dotyczące bezpieczeństwa konstrukcji budynku. Jeśli skarżąca uważa, że organ unika wydania decyzji, którą powinien wydać, to może wnieść skargę na przewlekłość postępowania. Jednak wskazane kwestie dotyczą odrębnych postępowań administracyjnych, a ich prawidłowość nie podlega ocenie w niniejszym postępowaniu sądowym.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd przyjął, że organy prawidłowo przeprowadziły postępowanie. Sąd uznał wbrew twierdzeniom skarżącej, że organy wyczerpująco ustaliły stan faktyczny sprawy. Sąd w postępowaniu organów nie zauważył naruszeń art. 7, art. 7b, art. 8 k.p.a., ani żadnych innych uzasadniających uchylenie zaskarżonej decyzji.