drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, II GSK 608/09 - Wyrok NSA z 2010-05-13, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 608/09 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2010-05-13 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2009-07-09
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Janusz Drachal /przewodniczący/
Joanna Kabat-Rembelska
Stanisław Gronowski /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
VI SA/Wa 1888/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2009-03-19
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
Powołane przepisy
Dz.U. 2003 nr 119 poz 1117 art. 164, art. 246, art. 247, art. 255 ust. 1 pkt 9, ust. 4
Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej
Publikacja w u.z.o.
ONSAiWSA z 2011 r. nr 6, poz.115
Tezy

Zarówno na etapie wniesienia sprzeciwu, o którym mowa w art. 246 p.w.p., jak i na etapie toczącego się postępowania przed Urzędem Patentowym w trybie postępowania spornego o unieważnienie patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji na skutek uznania tego sprzeciwu przez uprawnionego za bezzasadny (art. 247 ust. 1 i art. 255 ust. 1 pkt 9 p.w.p.), wnioskodawca dla popierania sprzeciwu nie musi legitymować się interesem prawnym.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Drachal Sędziowie NSA Stanisław Gronowski (spr.) Joanna Kabat – Rembelska Protokolant Szymon Janik po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej E. C. GmbH z siedzibą we F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 19 marca 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 1888/08 w sprawie ze skargi E. C. GmbH z siedzibą we F. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] kwietnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W., 2. zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz E. C. GmbH z siedzibą we F. kwotę 1.050 zł (tysiąc pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 1888/08, wydanym w sprawie ze skargi E. C. GHBH z/s F., N. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] kwietnia 2008 r., nr [...], w przedmiocie sprzeciwu na udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy CARLO BOSSI [...], oddalono skargę.

Sąd pierwszej instancji ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Na podstawie art. 246 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t. j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), zwanej "p.w.p.", E. C. GHBH z/s F., N., zwana dalej "skarżącą", wniosła do Urzędu Patentowego sprzeciw na decyzję Urzędu Patentowego o udzieleniu na rzecz K. S. prawa ochronnego na znak towarowy CARLO BOSSI [...]. Według skarżącej powyższa rejestracja naruszała jej prawa do powszechnie znanego i renomowanego znaku BOSS, a tym samym naruszała przepisy art. 8 pkt 1 i art. 9 ust.1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 ze zm.), zwanej "u.z.t.", w związku z art. 315 ust.1 i 3 p.w.p. oraz art. 6 bis Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej z dnia 20 marca 1883 r. (Dz. U. z 1922 r. Nr 8, poz. 58 ze zm.).

Stosownie do art. 246 p.w.p. każdy może wnieść umotywowany sprzeciw wobec prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego o udzieleniu patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji w ciągu 6 miesięcy od opublikowania w "Wiadomościach Urzędu Patentowego" informacji o udzieleniu prawa (ust. 1). Podstawę sprzeciwu, o którym mowa w ust. 1, stanowią okoliczności, które uzasadniają unieważnienie patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji. W myśl art. 8 pkt 1 u.z.t. niedopuszczalna jest rejestracja znaku, który jest sprzeczny z obowiązującym prawem lub zasadami współżycia społecznego. Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.z.t. niedopuszczalna jest rejestracja znaku dla towarów tego samego rodzaju, jeżeli: jest podobny w takim stopniu do znaku towarowego zarejestrowanego na rzecz innego przedsiębiorstwa, że w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego mógłby wprowadzać w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów (pkt 1), jest podobny w takim stopniu do znaku towarowego powszechnie znanego w Polsce jako znaku dla towarów pochodzących z innego przedsiębiorstwa, że w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego mógłby wprowadzać w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów (pkt 2). W świetle art. 6 bis Konwencji paryskiej państwa będące członkami Związku zobowiązują się bądź z urzędu, jeżeli ustawodawstwo danego Państwa zezwala na to, bądź na wniosek zainteresowanego odmówić rejestracji lub unieważnić rejestrację oraz zakazać używania znaku towarowego, który stanowi odtworzenie, naśladownictwo lub tłumaczenie mogące spowodować jego pomylenie ze znakiem, który właściwy organ Państwa rejestracji lub używania uzna za powszechnie tam znany, jako znak należący już do osoby uprawnionej do korzystania z niniejszej Konwencji, i używany na tych samych lub podobnych produktach. To samo stosuje się, gdy istotna część znaku stanowi odtworzenie takiego znaku powszechnie znanego lub naśladownictwo mogące spowodować pomylenie z tym znakiem (ust. 1). Na złożenie wniosku o wykreślenie takiego znaku powinien być przyznany termin co najmniej pięciu lat od daty rejestracji. Państwa będące członkami Związku mogą ustalić termin, w którym powinien być wniesiony wniosek w sprawie zakazu używania znaku (ust. 2). Nie będzie ustalony termin do złożenia wniosku o wykreślenie lub zakaz używania znaków zarejestrowanych lub używanych w złej wierze (ust. 3).

Wobec uznania przez uprawnionego z rejestracji sprzeciwu za bezzasadny Urząd Patentowy skierował sprawę do rozpoznania w postępowaniu spornym (art. 255 ust. 1 pkt 9 p.w.p.). Jak ustalił Urząd Patentowy skarżąca spełniła warunki dla zainicjowania postępowania o unieważnienie prawa ochronnego na znak sporny znak CARLO BOSSI, przewidziane w art. 246 p.w.p. Niemniej, oddalając sprzeciw, Urząd Patentowy wziął pod uwagę zbycie przez skarżącą w toku tego postępowania na rzecz H. B. T. M. M. GmbH &Co., KG z siedzibą w M., N. przeciwstawionych spornemu znakowi znaków towarowych BOSS. Nabywca tych znaków nie upoważnił skarżącej do występowania w jego imieniu w postępowaniu o unieważnienie spornego znaku towarowego. Fakt posiadania przez skarżącą praw do przeciwstawionych znaków BOSS, zarówno w dacie zgłoszenia spornego znaku do ochrony, jak i w dacie zgłoszenia sprzeciwu wobec jego rejestracji, nie ma znaczenia w sprawie, a to wobec utraty przez skarżącą praw do przeciwstawionych znaków. Jak wskazał organ podmiot domagający się unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy musi wykazać naruszenie przez ten znak własnych praw, które rejestracja narusza, nie zaś praw osób trzecich. Tym samym Urząd Patentowy nie zbadał, czy sporna rejestracja naruszała przepisy prawa wskazane przez skarżącą w sprzeciwie od wydanej decyzji przyznającej prawo ochronne na tę rejestrację.

Urząd Patentowy przywołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 22 sierpnia 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 781/07, w którym, rozpatrując po raz pierwszy sprawę stwierdzono nieważność wcześniejszej decyzji Urzędu Patentowego z dnia [...] listopada 2006 r., nr [...], gdyż, jak stwierdził Sąd, adresatem decyzji był podmiot nie będący stroną postępowania, a mianowicie firma H. B. T. M. M. GmbH &Co., KG z siedzibą w M., N. W świetle powyższego wyroku skarżąca nie została ograniczona w prawach strony w postępowaniu wszczętym na podstawie art. 246 ust. 1 p.w.p.

Rozpoznając skargę na powyższą decyzję Wojewódzki Sąd Administracyjny, jak to już wskazano na wstępie, wyrokiem z dnia 19 marca 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 1888/08 oddalił skargę, podzielając stanowisko organu.

Jak podniósł Sąd pierwszej instancji postępowanie o unieważnienie prawa ochronnego do znaku towarowego CARLO BOSSI zostało wszczęte na skutek sprzeciwu zgłoszonego przez skarżącą na podstawie art. 246 p.w.p.

Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko skarżącej, że w razie uznania sprzeciwu za bezzasadny i skierowania sprawy do postępowania spornego (art. 255 ust. 1 pkt 9 p.w.p.) podmiot wnoszący sprzeciw nie musi wykazywać interesu prawnego. Niemniej, jak podkreślił, w postępowaniu spornym Urząd Patentowy jest związany treścią żądania wniosku. Skoro w sprzeciwie skarżąca zarzucała naruszenie przez sporną rejestrację praw do znaku BOSS, a takich praw już nie posiadała, bo je zbyła, zasadnie z tej przyczyny Urząd Patentowy oddalił sprzeciw, bo doszło do zmiany uprawnionego z przeciwstawionych znaków towarowych. Popierając sprzeciw, z powołaniem się na cudze prawa ochronne do przeciwstawionych znaków BOSS, skarżąca, zdaniem Sądu pierwszej instancji, bezprawnie wchodzi w monopol wynikający z prawa wyłącznego do wspomnianych znaków, który przysługuje innemu podmiotowi.

Podzielono także stanowisko Urzędu Patentowego, iż e-mail z dnia [...] maja 2006 r. nie stanowi dowodu na okoliczność upoważnienia skarżącej przez nabywcę przeciwstawionych znaków BOSS do kontynuowania przez skarżącą sprzeciwu w sprawie unieważnienia spornego znaku.

Od powyższego wyroku skarżąca wniosła skargę kasacyjną, zarzucając:

1. naruszenie art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej "p.p.s.a.", poprzez błędne ustalenie, że Urząd Patentowy oddalił sprzeciw po dokonaniu analizy zdolności rejestrowej spornego znaku w rozumieniu art. 9 ust 1 pkt 1 i 2 u.z.t. oraz art. 8 pkt 1 u.z.t. oraz art. 6 bis Konwencji paryskiej;

2. naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez wadliwe wyjaśnienie stanu sprawy polegające na nieuzasadnionym przyjęciu, że skarżąca nie wykazała, że w wyniku zobowiązań kontraktowych była uprawniona do dalszego prowadzenia postępowania spornego o unieważnienie znaku towarowego CARLO BOSSI nr [...] wszczętego przed datą cesji praw do znaków towarowych z elementem BOSS będących podstawą sprzeciwu, co w istotny sposób wpłynęło na wynik postępowania;

3. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie, pomimo wydania przez Urząd Patentowy decyzji z naruszeniem art. 246 i 247 p.w.p., polegające na wadliwym przyjęciu, że w razie przekazania sprzeciwu do rozstrzygnięcia w trybie postępowania spornego o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy, wnoszący sprzeciw musi legitymować się interesem prawnym, co w istotny sposób wpłynęło na wynik postępowania;

4. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji wydania przez Urząd Patentowy RP decyzji z naruszeniem art. 7 i 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071) ,zwanej dalej "k.p.a.", polegające na niedokładnym wyjaśnieniu stanu faktycznego, niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu materiału dowodowego oraz na jego wadliwej ocenie i przyjęciu, że skarżąca nie legitymowała się upoważnieniem H. B. T. M. D. GmbH & Co. KG do powoływania się na znaki towarowe z elementem BOSS w toczącym się postępowaniu spornym o unieważnienie znaku towarowego CARLO BOSSI, co w istotny sposób wpłynęło na wynik postępowania;

5. naruszenie art. 8 pkt 1, art. 9 ust 1 pkt 1 i 2 u.z.t., a także art. 6 bis Konwencji paryskiej w związku z art. 315 ust. 3 p.w.p., poprzez wadliwą wykładnię, polegające na nieuwzględnieniu, że ustawowe warunki wymagane do uzyskania prawa ochronnego ocenia się na datę zgłoszenia znaku;

6. naruszenie art. 8 pkt 1, art. 9 ust 1 pkt 1 i 2 u.z.t., a także art. 6 bis Konwencji paryskiej w związku z art. 315 ust. 3 p.w.p., poprzez ich wadliwą wykładnię polegającą na nieprawidłowej ocenie określonych w nich przesłanek rejestrowalności znaku towarowego i uznaniu, że jedną z nich jest naruszenie w dacie orzekania własnych praw podmiotu wnoszącego sprzeciw;

7. naruszenie art. 153 p.w.p. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na wadliwym uznaniu, że prawo ochronne na znak towarowy kreuje prawo jego używania w obrocie gospodarczym.

8. naruszenie art. 151 p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi pomimo, że zaskarżona decyzja została wydana z obrazą art. 105 k.p.a. w związku z art. 256 ust 1 p.w.p., co w istotny sposób wpłynęło na wynik postępowania.

Skarżąca wniosła o:

1. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu;

lub

2. w przypadku uznania, że wskazane zarzuty naruszenia przepisów postępowania nie miały istotnego wpływu na wynik sprawy, uchylenie zaskarżonego orzeczenia i rozpoznanie skargi na podstawie art. 188 p.p.s.a., poprzez jej uwzględnienie i uchylenie zaskarżonej decyzji;

3. zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu, jak podkreśla skarżąca, Urząd Patentowy nie dokonał oceny zdolności rejestrowej spornego znaku towarowego pod kątem wskazanych w sprzeciwie przepisów prawa. Ponadto, powołując się na piśmiennictwo i orzecznictwo, wywodzi brak podstaw dla wykazywania przez wnoszącego sprzeciw, w trybie art. 246 p.w.p., interesu prawnego dla wszczęcia i popierania omawianego postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna oparta jest na usprawiedliwionej podstawie.

Na wstępie niniejszych rozważań podkreślić należy, że zgodnie z treścią art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez jego błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a, rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, która zachodzi w przypadkach przewidzianych w § 2 tego artykułu. W niniejszej sprawie nie występują jednak żadne z wad wymienionych we wspomnianym przepisie, które powodowałyby nieważność postępowania prowadzonego przez Sąd I instancji.

W sytuacji, kiedy skarga kasacyjna zarzuca naruszenie prawa materialnego oraz naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania. Do kontroli subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przepis prawa materialnego można przejść dopiero wówczas, gdy okaże się, że stan faktyczny przyjęty w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został skutecznie podważony. Stąd, wobec postawienia w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia prawa materialnego oraz przepisów postępowania, jako pierwszy należało poddać ocenie zarzut naruszenia przepisów postępowania.

Jak już wskazano w punkcie 3 skargi kasacyjnej skarżąca, co ma nader istotne znaczenie dla wyniku sprawy, zarzuciła naruszenie przez Sąd pierwszej instancji przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie, pomimo wydania przez Urząd Patentowy decyzji z naruszeniem art. 246 i 247 p.w.p., polegającym na wadliwym przyjęciu, że w razie przekazania sprzeciwu do rozstrzygnięcia w trybie postępowania spornego o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy, wnoszący sprzeciw musi legitymować się interesem prawnym, co w istotny sposób wpłynęło na wynik postępowania. Zarzut ten, który w swej istocie odnosi się do art. 246 i 247 p.w.p., jest trafny. W świetle art. 246 ust. 1 p.w.p., jak już wskazano, każdy może wnieść umotywowany sprzeciw wobec prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego o udzieleniu patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji w ciągu 6 miesięcy od opublikowania w "Wiadomościach Urzędu Patentowego" informacji o udzieleniu prawa, przy czym, w myśl ust. 2 powyższego artykułu, podstawę sprzeciwu, o którym mowa w ust. 1, stanowią okoliczności, które uzasadniają unieważnienie patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji. Natomiast w myśl art. 247 ust. 1 p.w.p. o wniesieniu sprzeciwu, o którym mowa w art. 246, Urząd Patentowy niezwłocznie zawiadamia uprawnionego, wyznaczając mu termin na ustosunkowanie się do sprzeciwu. Zgodnie zaś z ust. 2, jeżeli uprawniony w odpowiedzi na zawiadomienie Urzędu, o którym mowa w ust. 1, podniesie zarzut, że sprzeciw jest bezzasadny, sprawa zostanie przekazana do rozstrzygnięcia w postępowaniu spornym. W przeciwnym przypadku Urząd Patentowy wydaje decyzję uchylającą decyzję o udzieleniu patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, umarzając jednocześnie postępowanie.

W kwestii odnoszącej się do legitymacji osoby wnoszącej sprzeciw i wymogów formalnych jakim winien odpowiadać ten środek procesowy, przepis art. 246 p.w.p. stanowi wyczerpującą regulację. Przepis art. 246 p.w.p., co wymaga podkreślenia, nie nakłada na wnoszącego sprzeciw obowiązku wykazania interesu prawnego jako przesłanki dla skutecznego domagania się unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy, w przeciwieństwie do sytuacji jaka ma miejsce w odniesieniu do wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy złożonego na zasadach ogólnych. I tak, w myśl art. 164 p.w.p., prawo ochronne na znak towarowy może być unieważnione, w całości lub w części, na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny, jeżeli wykaże ona, że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania tego prawa. Zatem, w porównaniu do art. 164 p.w.p., przepis art. 246 ust. 1 p.w.p. liberalizuje kryteria odnoszące się do osoby mogącej być wnioskodawcą sprzeciwu. Wnioskodawcą sprzeciwu może być bowiem każdy, a więc zarówno ten, który ma interes prawny dla domagania się unieważnienia prawa o charakterze wyłącznym, jak i ten, który nie legitymuje się takim interesem. Z omawianych względów przepis art. 246 ust. 1 p.w.p. rozszerza krąg podmiotów uprawnionych do złożenia sprzeciwu, gdyż może być on wniesiony bez względu na status prawny wnioskodawcy, jego związek ze sprawą i motywy jakimi się kieruje, składając taki środek procesowy.

Z powyższych względów sprzeciw, o którym mowa w art. 246 p.w.p., zbliżony jest swym charakterem do skargi obywatelskiej (actio popularis), która ze względu na ważny interes publiczny dostępna jest każdemu obywatelowi (podmiotowi) mającemu zdolność procesową, bez względu na bezpośredni związek lub zainteresowanie sprawą. Nie istnieją zatem podstawy do ograniczenia tak szeroko zakreślonych uprawnień dla złożenia sprzeciwu jedynie do kręgu osób, po stronie których istnieje jakikolwiek interes lub interes prawny (por. T. Żyznowski, Niektóre aspekty drogi sądowej w sprawach z zakresu własności przemysłowej, "Przegląd Sądowy" 2002 Nr 9).

Sprzeciw z art. 246 p.w.p., o czym była już mowa, wnoszony jest w interesie publicznym. Uwzględniając szczególny charakter tej regulacji, mającej w interesie publicznym przeciwdziałać udzielaniu praw wyłącznych niezgodnie z warunkami wynikającymi z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa, a to z uwagi na wysoce niekorzystne skutki takiego stanu rzeczy dla przedsiębiorców i konsumentów, wniesienie sprzeciwu, a także jego popieranie, nie może być uwarunkowane czy uzależnione od istnienia jakichkolwiek i czyichkolwiek praw o charakterze podmiotowym, zarówno po stronie podmiotu, przeciwko któremu wniesiony jest sprzeciw (uprawnionego z rejestracji), jak i podmiotów mogących mieć interes prawny w uwzględnieniu tego środka procesowego. Z tego względu nie można się zgodzić ze stanowiskiem zajętym w zaskarżonym wyroku Sądu pierwszej instancji, czyniącym zarzut skarżącej, iż ta bezprawnie weszła w monopol wynikający z prawa wyłącznego do przeciwstawionych znaków towarowych, przysługujący innemu podmiotowi.

W rezultacie zgodzić się należy ze stanowiskiem skargi kasacyjnej, w świetle którego skarżąca była i jest nadal podmiotem legitymowanym do wniesienia sprzeciwu, bez względu na to, czy w trakcie wywołanego tym środkiem procesowym postępowania o unieważnienie prawa ochronnego na sporny znak towarowy skarżąca utraciła związek ze sprawą, w tym interes prawny, czy też nie, gdyż kwestia ta nie ma znaczenia w sytuacji uruchomienia postępowania o którym mowa w art. 246 w związku z art. 247 ust. 1 p.w.p.

Co wymaga podkreślenia, obok kwestii podmiotu legitymowanego do wniesienia sprzeciwu, którym może być każdy, o czym była już mowa, przepis art. 246 ust. 1 p.w.p. określa także wymogi formalne tego środka prawnego. Mianowicie, sprzeciw musi być umotywowany, przy czym, w myśl ust. 2 tego artykułu, podstawę sprzeciwu stanowią okoliczności, które uzasadniają unieważnienie patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji. Odnosząc to do sprzeciwu na decyzję Urzędu Patentowego w przedmiocie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy, jak to ma miejsce w okolicznościach niniejszej sprawy, są to okoliczności wskazujące na brak spełnienia przez chroniony prawem ochronnym znak towarowy ustawowych warunków wymaganych do uzyskania tego prawa (por. art. 164 p.w.p.). Wniesiony przez skarżącą sprzeciw, co jest bezsporne w sprawie, i nie zostało zresztą zakwestionowane przez Sąd pierwszej instancji, spełniał ustawowe wymogi formalne wymagane od sprzeciwu, w świetle art. 246 p.w.p. I tak, sprzeciw był umotywowany i wskazywał naruszenie przez sporną rejestrację przepisów art. 8 pkt 1 i art. 9 ust.1 pkt 1 i 2 u.z.t. w związku z art. 315 ust.1 i 3 p.w.p. oraz art. 6 bis Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej. Powołanie w sprzeciwie przepisów prawnych, które w ocenie wnoszącego ten środek procesowy narusza decyzja przyznająca prawo o charakterze wyłącznym, jest jedynie dopełnieniem wymogu formalnego sprzeciwu. Wskazane w sprzeciwie przepisy prawa, podważające zgodność z prawem decyzji Urzędu Patentowego przyznającej określone prawo wyłączne, nie muszą być związane z sytuacją faktyczną, czy prawną wnioskodawcy, o czym była już mowa. Powołanie takich przepisów wywiera jedynie ten skutek, że rozstrzygając następnie sprawę w trybie postępowania spornego Urząd Patentowy uczyni to w granicach wniosku wskazanego w sprzeciwie, a więc także pod kątem podanych tam przepisów prawa, gdyż organ ten jest związany podstawą prawną wskazaną przez wnioskodawcę (art. 255 ust. 4 p.w.p.).

Powołanie przez wnioskodawcę w sprzeciwie, wniesionym w trybie art. 246 p.w.p., przepisu prawa, który zdaniem wnoszącego sprzeciw narusza decyzja przyznająca prawo o charakterze wyłącznym, o czym była już mowa, jest jedynie spełnieniem wymogu formalnego tego środka procesowego, a zatem bez względu na kwestię powiązania faktycznego lub prawnego tego przepisu z osobą wnioskodawcy. Toteż, z punktu widzenia wnioskodawcy wskazanie w sprzeciwie przepisu prawa ma walor abstrakcyjny, gdyż przepis ten, przynajmniej na potrzeby skutecznego wniesienia tego środka procesowego, nie jest związany z sytuacją faktyczną lub prawną osoby wnoszącej sprzeciw, lecz wymierzony jest bezpośrednio w decyzję przyznającą określone prawo o charakterze wyłącznym. Innymi słowy, wskazany w sprzeciwie przepis prawa, co jest wymogiem formalnym tego środka procesowego, nie może być w ogóle oceniany przez pryzmat osoby wnioskodawcy, a więc z punktu widzenia, czy z tego przepisu dla wnioskodawcy wynika jakieś prawo, czy też nie, lecz wyłącznie pod kątem zgodności z prawem zaskarżonej sprzeciwem decyzji Urzędu Patentowego, przyznającej prawo o charakterze wyłącznym. Mówiąc inaczej, w sprzeciwie z art. 246 p.w.p., zakładając jego skutecznie wniesienie, nie są istotne przymioty odnoszące się do osoby wnoszącej ten środek procesowy, lecz przedmiot sprzeciwu, pod kątem, czy zostały spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania zakwestionowanego sprzeciwem prawa wyłącznego, w granicach przepisów prawa wskazanych w sprzeciwie.

Istota sprawy sprowadza się do rozstrzygnięcia zagadnienia, czy w sytuacji, gdy uprawniony z rejestracji, działając w trybie art. 247 ust. 2 p.w.p., podniósł zarzut bezzasadności sprzeciwu, w wyniku czego sprawa zostaje przekazana do rozstrzygnięcia w postępowaniu spornym (art. 255 ust. 1 pkt 9 p.w.p.), na wnioskodawcy sprzeciwu, który go popiera, ciąży, czy też nie, obowiązek wykazania interesu prawnego. Brak jest przepisu prawa, który w jakikolwiek sposób zmieniałby, w kierunku zaostrzenia, kryteria odnoszące się do statusu wnioskodawcy w postępowaniu spornym, w porównaniu do sytuacji z chwili wniesienia sprzeciwu, poprzez nałożenie na wnioskodawcę sprzeciwu wymogu posiadania w postępowaniu spornym interesu prawnego dla skutecznego popierania sprzeciwu. W szczególności taki obowiązek nie wynika ani z art. 247 ust. 2 p.w.p., ani z art. 255 ust. 1 pkt 9 p.w.p. W przepisach tych, a w szczególności w art. 255 ust. 1 pkt 9 p.w.p., jest mowa jedynie o tym, iż w razie uznania przez uprawnionego sprzeciwu za bezzasadny, sprawa zostaje przekazana do rozstrzygnięcia w postępowaniu spornym jako sprawa o unieważnienie patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji. Zestawienie przepisu art. 255 ust. 1 pkt 1 p.w.p., w myśl którego Urząd Patentowy - w trybie postępowania spornego - rozstrzyga sprawy o unieważnienie patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji, z przepisem art. 255 ust. 1 pkt 9 p.w.p., stosownie do którego, o czym była już mowa, Urząd Patentowy w postępowaniu spornym rozstrzyga sprawy o unieważnienie patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji na skutek złożonego sprzeciwu uznanego przez uprawnionego za bezzasadny, prowadzi do wniosku, iż nie jest intencją ustawodawcy nałożenie na wnioskodawcę w postępowaniu spornym, o którym mowa w art. 255 ust. 1 pkt 9 p.w.p., obowiązku posiadania interesu prawnego dla popierania sprzeciwu w tym postępowaniu. Innymi słowy, pozostawienie w postępowaniu spornym przed Urzędem Patentowym dwóch odrębnych trybów unieważnienia patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji, gdzie jedno z nich, a mianowicie z art. 255 ust. 1 pkt 1 p.w.p., toczy się na zasadach ogólnych, gdzie wymagane jest od wnioskodawcy posiadanie interesu prawnego (por. art. 164 p.w.p.), a drugie toczy się w następstwie sprzeciwu uznanego przez uprawnionego za bezzasadny, który to sprzeciw nie nakłada na wnioskodawcę wymogu posiadania interesu prawnego (art. 246 p.w.p.), wskazuje na brak podstaw dla zaostrzenia w postępowaniu spornym kryteriów odnoszących się do osoby wnioskodawcy sprzeciwu poprzez wykazanie się posiadaniem interesu prawnego, czego nie wymaga art. 246 p.w.p.

Z powyższych względów posiadanego przez wnioskodawcę w chwili wniesienia sprzeciwu przymiotu strony dla uruchomienia powyższego postępowania, przynajmniej zasadniczo, nie może on być pozbawiony skutkiem okoliczności zaszłych po wniesieniu sprzeciwu, a w szczególności w następstwie późniejszej utraty interesu prawnego, jeżeli taki wnioskodawca posiadał, choć nie był on wymagany w chwili wniesienia sprzeciwu, stosownie do art. 246 p.w.p. Przyjęcie stanowiska Urzędu Patentowego, zaakceptowanego przez Sąd pierwszej instancji, uzależniającego rozpatrzenie sprzeciwu od istnienia po stronie wnioskodawcy interesu prawnego, burzyłoby całą logikę konstrukcji prawnej art. 246 p.w.p. W swej istocie powyższe stanowisko w prosty sposób prowadziłoby do zbędności powyższego przepisu. Jeżeli bowiem miałoby być wymagane posiadanie przez wnioskodawcę omawianego sprzeciwu interesu prawnego dla wszczęcia postępowania ukierunkowanego na unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy, jak to nietrafnie przyjęto w zaskarżonym kasacją wyroku Sądu pierwszej instancji, wówczas wchodziłby w grę, na zasadach ogólnych, art. 164 p.w.p., który z kolei wymaga legitymowanie się przez wnioskodawcę interesem prawnym. Wówczas art. 246 p.w.p. byłby zbędny. Natomiast ustalone zasady wykładni prawa nie dopuszczają do sytuacji, aby w wyniku interpretacji prawa, któryś z przepisów miałby okazać się być zbędnym. Powyższe zgodne jest ze stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 listopada 2008 r., sygn. akt II GSK 503/08; Lex nr 531556) i w piśmiennictwie (por. R. Skubisz, Prawo własności przemysłowej, charakterystyka ogólna; PiP 2002 r. Nr 3).

Z omawianych względów wadliwe jest, jako nie mające uzasadnienia w treści art. 246 p.w.p., na co trafnie wskazuje skarga kasacyjna, stanowisko Sądu pierwszej instancji, który zaakceptował pogląd i rozstrzygnięcie Urzędu Patentowego, gdzie bez istnienia ku temu podstaw prawnych zarzucono skarżącej, że w związku ze zbyciem w toku postępowania przeciwstawionych znaków towarowych z elementem BOSS, skarżąca utraciła interes prawny dla dalszego popierania sprzeciwu, co w rezultacie spowodowało nieuprawnione oddalenie przez Urząd Patentowy wniosku skarżącej bez merytorycznego zbadania, czy decyzja przyznająca prawo ochronne na sporny znak towarowy była zgodna z przepisami prawa wskazanymi w sprzeciwie. W rzeczy samej Sąd pierwszej instancji był niekonsekwentny, a wręcz zaprzeczył sobie. I tak, z jednej strony wskazał bowiem, o czym była już mowa, że w razie uznania sprzeciwu za bezzasadny i skierowania sprawy do postępowania spornego (art. 255 ust. 1 pkt 9 p.w.p.) podmiot wnoszący sprzeciw nie musi wykazywać interesu prawnego, aby następnie zająć odmienne stanowisko, akceptując rozstrzygnięcie Urzędu Patentowego, który właśnie z powodu braku po stronie skarżącej interesu prawnego oddalił wniosek o unieważnienie spornego znaku towarowego.

Wobec zasadności skargi kasacyjnej w zakresie wskazanym w pkt 3 nie zachodziła uzasadniona potrzeba ustosunkowania się do pozostałych zarzutów kasacyjnych.

Reasumując, zarówno na etapie wniesienia sprzeciwu, o którym mowa w art. 246 p.w.p., jak i na etapie toczącego się postępowania przed Urzędem Patentowym w trybie postępowania spornego o unieważnienie patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji na skutek uznania tego sprzeciwu przez uprawnionego za bezzasadny (art. 247 ust. 1 i art. 255 ust. 1 pkt 9 p.w.p.), wnioskodawca dla popierania sprzeciwu nie musi legitymować się interesem prawnym.

W tym stanie sprawy, uwzględniając skargę kasacyjną, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji (art. 185 p.p.s.a.).

O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 203 pkt 1 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt