Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Makowska, Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder,, Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska (spr.), Protokolant sekretarz sądowy Alicja Poznańska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 lutego 2017 r. sprawy ze skargi Spółki A. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w K. z dnia [...] nr [...], II. zasądza od Dyrektora Izby Celnej w S. na rzecz skarżącej Spółki A. kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Spółka A wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S., skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej w S. z dnia [...] r., nr [...]. Decyzją tą organ utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w K. z dnia [...] r., nr [...], w przedmiocie nałożenia na Spółkę kary pieniężnej w wysokości [...] zł za urządzanie gier na automatach do gry poza kasynem gry.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że w dniu [...] r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w K., w trakcie kontroli przeprowadzonej w lokalu [...], w R. przy ul. [...] stwierdzili, że w ww. lokalu znajduje się urządzenie o nazwie [...] (bez oznaczeń), które wyglądem i budową przypomina automat do gier hazardowych. Urządzenie wyposażone było między innymi w akceptor banknotów oraz wrzutnik monet.

Dalej organ wyjaśnił, że ze zgromadzonych w toku kontroli dokumentów wynika, iż Spółka A zawarła w dniu [...] roku z Kancelarią Prawa Finansowego [...], umowę dzierżawy powierzchni użytkowej. Przywołana Spółka zobowiązała się wydzierżawić na rzecz Kancelarii powierzchnię 2 m2 w lokalach wyszczególnionych w załączniku nr 1, stanowiącym integralną część tej umowy, wśród których w pozycji 116 widniał lokal należący do [...].

W dniu 13 października 2014 roku została zawarta kolejna umowa tym razem pomiędzy [...] jako wydzierżawiającym, a Spółką A, przy [...], jako dzierżawcą. Z § 1 pkt 2 tej umowy wynika, że dzierżawca wykorzystywać będzie przedmiot dzierżawy do zainstalowania wolno stojącego kiosku z ekranem dotykowym oraz urządzeniem do przyjmowania i wydawania banknotów i monet. Ponadto z treści ww. umowy wynika, że dzierżawca będzie płacić wydzierżawiającemu czynsz dzierżawy w wysokości 40% od sumy zrealizowanych przez zainstalowanie tam urządzenia przekazów pieniężnych.

Strona nie przedstawiła koncesji na prowadzenie kasyna gry, ani zezwolenia na urządzanie gier na automatach w salonach gier lub gier na automatach o niskich wygranych, o którym mowa w art. 129 ust. 1 ustawy o grach hazardowych.

W toku postępowania organ I instancji włączył do akt niniejszej sprawy materiał dowodowy zgromadzony w toku czynności kontrolnych, przeprowadzonych w dniu [...] r. w tym m.in. ekspertyzę biegłego sądowego przy Sądzie Okręgowym w S. W. K. z dnia 2 marca 2016 r. powołanego do sprawy karnej o sygn. akt [...].

Decyzją nr [...] z dnia [...] r. Naczelnik Urzędu Celnego w K. wymierzył Spółce A karę pieniężną w wysokości [...] zł z tytułu urządzania gier, poza kasynem gry na automacie o nazwie [...] (bez oznaczeń).

Od decyzji organu podatkowego pierwszej instancji, Strona pismem z dnia 20 maja 2016 roku, wniosła odwołanie do Dyrektora Izby Celnej w S., w którym podniosła zarzuty naruszenia prawa materialnego – art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 471 - j.t. ze zm.), dalej również jako "u.g.h.", oraz art. 8 i art. 9 w zw. z art. 1 akapit 1 pkt 1, 3,4 i 11 Dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r., ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U.UE.L. 1998.204.37 ze zm.) w zw. z § 4, § 5, § 8 i § 10 w zw. z § 2 pkt 1a, 2, 3 i 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz.U.2002.239.2039), art. 2, art. 7, art. 91 ust. 1-3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej w zw. z art. 2 aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej. Ponadto strona zarzuciła naruszenie prawa procesowego - art. 187 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa zgodnie z którym organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy.

Strona kwestionowała przede wszystkim zasadność uznania jej za urządzającego gry hazardowe w rozumieniu ustawy o grach hazardowych, podnosząc, że z ustalonych przez organ okoliczności faktycznych sprawy wynika, że jedynym podmiotem, który może zostać uznany za urządzającego kwestionowane przedsięwzięcie jest Kancelaria Prawa Finansowego [...], który pozostawał prawnym i faktycznym dysponentem zarówno lokalu jak i urządzeń, które się w nim znajdowały.

Spółka stwierdziła, że chociaż nie ma wpływu na prowadzoną przez A. G. działalność, to jednak dopełniła wszelkich aktów staranności, celem weryfikacji jej zgodności z prawem i weryfikacja ta nie wywołała u niej żadnych wątpliwości. Przedłożyła przy tym kopie dokumentów, z których wynikać miało, że A. G. prowadzi działalność w zakresie operacji finansowych, do których zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2016 r. poz. 1988 – j.t. ze zm.). Do tego celu służyć miało zdaniem skarżącej zainstalowane w lokalu urządzenie. Powołała się również na orzeczenia sądów, które zapadły w sprawach o zbliżonym stanie faktycznym.

Organ odwoławczy nie podzielił zarzutów odwołania. Wyjaśnił, że z akt sprawy wynika, iż dzierżawcą powierzchni w lokalu należącym do [...], oraz właścicielem urządzenia o nazwie [...] (bez oznaczeń), które było eksploatowane w tym lokalu, była Spółka A. Powołując się na zgromadzone w aktach sprawy dokumenty organ wywiódł, że co prawda w dniu [...] r. została zawarta pomiędzy A. G. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą Kancelaria Prawa Finansowego, a Spółką A, umowa dzierżawy powierzchni użytkowej (między innymi dotycząca lokalu należącego do [...]), w której jako dzierżawca wskazana została Kancelaria Prawa Finansowego [...], i która to Kancelaria prowadzić miała w lokalu działalność polegającą na pośrednictwie pieniężnym z wykorzystaniem urządzenia MTKiosk na platformie [...].com, tym niemniej umowa ta prawdopodobnie obowiązywała do 12 października 2014 r. W dniu [...] r. zawarta została bowiem pomiędzy [...], nowa umowa dzierżawy powierzchni w lokalu użytkowym w R., przy ulicy [...], w której jako dzierżawcę wskazano Spółkę A. Z umowy tej wynika także, że na dzierżawionej powierzchni prowadzona będzie działalność gospodarcza z wykorzystaniem urządzenia do pośrednictwa pieniężnego, w tym przekazów realizowanych od i do brokera instrumentów finansowych CSANI.com lub innego brokera, na platformie CSANI.com, a dzierżawca płacił będzie wydzierżawiającemu czynsz dzierżawy w wysokości 40% uzyskanych przychodów z tytułu eksploatacji wspomnianego powyżej urządzenia.

Nie budzi zatem wątpliwości organu, że w dniu kontroli, tj. 16 września 2015 r. ta właśnie umowa obowiązywała, a zatem właścicielem zatrzymanego urządzenia opisanego w protokole przeszukania jako CSANI, była Spółka A.

Zdaniem organu odwoławczego spór w niniejszej sprawie sprowadza się do ustalenia, czy gra prowadzona na urządzeniu o nazwie [...] (bez oznaczeń), posiada cechy wymienione w art. 2 ust. 3-5 u.g.h., a więc czy jest to gra na automacie w rozumieniu przepisów tej ustawy, a w konsekwencji czy w sprawie powinien mieć zastosowanie art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. w zw. z ust. 2 pkt 2 tej ustawy i na stronę winna zostać nałożona kara pieniężna z tytułu urządzania gier na automatach, poza kasynem gry.

Organ przeanalizował przesłanki niezbędne do uznania gry za grę na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych, a następnie analizę tę odniósł do ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego i stwierdził – w oparciu o ustalenia poczynione przez biegłego, że zabezpieczony automat jest urządzeniem komputerowym, działającym w oparciu o wbudowaną jednostkę centralną komputera z dyskiem twardym i zainstalowanym na nim systemem operacyjnym Microsoft Windows XP. Dodatkowo wewnątrz zainstalowane są monitory z funkcją ekranu dotykowego, akceptory monet i banknotów, głośniki komputerowe, drukarki termiczne i1 "hoppery". Prawidłowe działanie urządzeń typu Csani wymaga podłączenia do sieci Internet. Badane urządzenie posiadało połączenie przewodowe.

Na podstawie opinii biegłego organ ustalił także sposób działania urządzenia, wyjaśniając, że po wybraniu opcji "CSANI Money Transfers" pojawia się ekran "CSANI wpłaty/wypłaty", na którym można przelać posiadane środki na konto Csani i od tego momentu wszystkie zasilenia urządzenia będą automatycznie dopisane do konta Csani. Dostępna jest również opcja "pokaż WWW", która powoduje uruchomienie przeglądarki internetowej Mozilla Firefox i wyświetlenie strony internetowej "csani.com". Na stronie tej znajduje się zakładka "Derivates Platforms", w której można uruchomić platformy użytkownika, służące do spekulacji na krótkoterminowych opcjach na rynek walutowy. Większość tych platform przypomina lub jest identyczna z obrazem generowanym na monitorze przez klasyczne automaty hazardowe. Ponadto widoczne są bębny z symbolami oraz liczniki i przyciski służące do zmiany stawki uruchamiania gier. Maksymalna jednorazowa stawka wynosi 50,00 zł, a maksymalna wygrana 25.000,00 zł.

Organ wskazał, że z ekspertyzy biegłego wynika, iż w grach dostępna jest funkcja "Autostart", umożliwiająca prowadzenie kolejnych gier całkowicie bez udziału gracza co wyklucza element zręcznościowy. Punkty uzyskane w wyniku wygranych są dodawane do punktów uzyskanych za pieniądze, a następnie mogą być one wykorzystywane do prowadzenia kolejnych gier, przedłużając tym samym czas gry na automacie. Jeżeli podczas gry za punkty gracz nie uzyska wygranej, to gra ta może się zakończyć chyba, że nastąpi kolejne zasilenie automatu. W przypadku natomiast wygranej, zdobyte punkty pozwolą na rozgrywanie kolejnych gier bez konieczności wpłacenia dodatkowych pieniędzy. Urządzenie to umożliwia ponadto wypłatę wygranych pieniężnych oraz posiada akceptory monet i banknotów oraz tzw. "hopper", który jest niezbędny do automatycznego wypłacania wygranych pieniężnych. "Hopper" napełniany jest monetami o nominale 5,00 zł, trafiają do niego również monety o tym nominale wrzucane przez grającego. W trakcie rozgrywania kolejnych gier ilość posiadanych środków zmniejsza się o wysokość stawki (w przypadku braku wygranej) lub zwiększa o wysokość wygranej (w przypadku jej uzyskania).

Z ustaleń poczynionych przez biegłego wynika, że gra rozgrywana na urządzeniu komputerowym o nazwie CSANI (bez numeru), prowadzona była o wygrane pieniężne, a także o wygrane rzeczowe, rozumiane jako możliwość przedłużania gry bez konieczności wpłaty stawki za udział w grze, a także możliwość rozpoczęcia nowej gry przez wykorzystanie wygranej rzeczowej uzyskanej w poprzedniej grze. Organ wskazał także, że w świetle ekspertyzy biegłego gra ma charakter losowy, bowiem wyniki gry są nieprzewidywalne i niezależne od możliwości zręcznościowych gracza, ale od przypadkowego trafienia na wygrywający układ symboli. Gracz uczestniczący w grze na automacie nie ma realnego wpływu na wynik gry, ponieważ zatrzymanie obracających się na monitorze bębnów z symbolami z prędkością, która uniemożliwia rozróżnienie układu symboli, powoduje, że ich zatrzymanie przez gracza w określonym układzie jest wynikiem wyłącznie przypadku. Gracz nie jest w stanie świadomie zdecydować o określonym wyniku gry, co dowodzi, że gra na ww. automacie ma charakter losowy, zawierając jednocześnie element losowości. W ocenie organu gry na automacie były urządzane w celach komercyjnych.

Organ odwoławczy podkreślił, iż w myśl art. 3 ustawy o grach hazardowych, urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Z kolei w myśl art. 6 ust. 1 tej ustawy działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Skoro zatem Spółce A nie udzielono koncesji na działalność w zakresie gier na automatach, to tym samym była ona podmiotem urządzającym gry na automatach poza kasynem gry, tj. wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych.

W tym stanie rzeczy zdaniem Dyrektora Izby Celnej w S., zastosowanie w niniejszej sprawie miał w art. 89 ust. 1 pkt 2 oraz art. 89 ust. 2 pkt 2 ustawy o grach hazardowych. W związku z powyższym organ I instancji zasadnie wymierzył Spółce A, karę pieniężną za urządzanie gry na automacie do gry - w wysokości [...] zł, gdyż prowadzona ona była niewątpliwie poza kasynem gry.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. Spółka A wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji podniosła zarzuty naruszenia:

- art. 89 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 6 ust. 4 u.g.h. i art. 133 Ordynacji podatkowej, poprzez skierowanie decyzji do podmiotu nie będącego zobowiązanym do uzyskania zezwolenia na prowadzenie kasyna gry i brak uwzględnienie, iż skarżąca jest jedynie podmiotem wydzierżawiającym powierzchnię;

- art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż z samego faktu wydzierżawienia powierzchni można wywodzić, że skarżąca urządzała gry hazardowe;

- art. 121 § 1 i 122 Ordynacji podatkowej w związku z art. 89 ust. 1 pkt 2 i art. 91 u.g.h., poprzez niepodjęcie przez organ wszelkich działań zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy;

- art. 7a w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 7 lit. h oraz art. 5 ust. 2 pkt 4 ustawy Prawo bankowe i z art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 u.g.h., poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że działalność prowadzona na urządzeniu podlega pod przepisy ustawy o grach hazardowych, podczas gdy do działalności tej zastosowanie mają przepisy ustawy Prawo bankowe.

Ponadto skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów Ordynacji podatkowej to jest art. 122, art. 180, art. 187 i art. 191 wyrażające się w niewyjaśnieniu wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności, skutkującym błędnym ustaleniem stanu faktycznego.

Z ostrożności procesowej skarżąca podniosła również zarzut naruszenia prawa materialnego - art. 8 i art. 9 w zw. z art. 1 akapit 1 pkt 1, 3,4 i 11 Dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r., ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U.UE.L. 1998.204.37 ze zm.) w zw. z § 4, § 5, § 8 i § 10 w zw. z § 2 pkt 1a, 2, 3 i 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz.U.2002.239.2039) , art. 2, art. 7, art. 91 ust. 1-3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej w zw. z art. 2 aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej.

Skarżąca podkreśliła, że nie była dysponentem zatrzymanego urządzenia, a jedynie podmiotem wynajmującym lokal, w którym A. G. prowadził działalność gospodarczą.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej wniósł o jej oddalenie i podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. zważył co następuje:

Skarga okazała się zasadna, jakkolwiek nie wszystkie podniesione w niej zarzuty zasługiwały na uwzględnienie.

Wyjaśnić należy, że sąd, zgodnie z art. z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 – j.t.), dokonuje kontroli zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów, wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 – j.t. ze zm.) - dalej: "p.p.s.a.", pod względem zgodności z prawem.

Sądowa kontrola zaskarżonej decyzji dokonana według tego kryterium wykazała, że narusza ona prawo w stopniu uzasadniający jej uchylenie, jak również uchylenie decyzji ją poprzedzającej.

Sąd w niniejszej sprawie podzielił stanowisko skarżącej, iż organ nie wyjaśnił i nie rozważył wszystkich istotnych w sprawie okoliczności. Przede wszystkim odnosi się to do ustalenia rzeczywistej roli Spółki A w procesie urządzania gier na zabezpieczonym urządzeniu o nazwie [...]. Jak wynika z akt sprawy skarżąca konsekwentnie w toku postępowania zaprzeczała temu, że jest właścicielem bądź dysponentem urządzenia. Podnosiła także, że działalność gospodarczą w lokalu prowadził faktyczne inny podmiot, a ona sama przed poddzierżawieniem lokalu A. G. upewniła się co do legalnego charakteru tej działalności, przedkładając organowi dowody na tę okoliczność.

Tymczasem organ swoje ustalenia w tym zakresie oparł jedynie na treści umów najmu lokalu zawartych: w dniu [...] r. pomiędzy R. Z. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą [...] i Spółka A oraz w dniu [...] r. pomiędzy Spółka A i Kancelarią Prawa Finansowego [...], prowadzoną przez A. G. Z dokumentów tych organ wyprowadził wniosek, że skoro umowa pomiędzy Spółka A i A. G. została zawarta wcześniej aniżeli umowa zawarta pomiędzy R. Z. i Spółką to działalność w lokalu prowadziła Spółka i do niej należało zabezpieczone urządzenie.

Jednocześnie organ nie wziął pod uwagę podnoszonej przez skarżącą okoliczności, iż w czasie zawarcia umowy najmu lokalu z R. Z., umowa z Kancelarią Prawa Finansowego [...] obowiązywała i miała ona charakter ramowy. Lokale, które skarżąca poddzierżawiała Kancelarii zostały wymienione w załączniku do umowy, który – jak wywodziła skarżąca, był na bieżąco aktualizowany.

Za nietrafny należy zatem uznać argument, iż o własności urządzenia zabezpieczonego w lokalu przesądza zawarta przez skarżącą z R. Z. umowa.

Kluczowym zatem w niniejszej sprawie było wykazanie, że po pierwsze zabezpieczone urządzenie stanowi własność, bądź pozostaje w dyspozycji skarżącej na podstawie innego tytułu prawnego (najem, dzierżawa, użyczenie), po wtóre że urządzenie to jest wykorzystywane do prowadzenia gier hazardowych i po trzecie, że skarżąca urządzenie o takich właściwościach przekazała A. G., bądź wiedziała, że zostało ono przystosowane do urządzania gier hazardowych.

W aktach sprawy brak jest dokumentu potwierdzającego przekazanie przez skarżącą Spółkę A. G. zabezpieczonego urządzenia. Nie ustalono również, czy w dacie przeprowadzenia kontroli i zabezpieczenia urządzenia umowa dzierżawy zawarta pomiędzy skarżącą i A. G. w dalszym ciągu obowiązywała, nie zażądano od skarżącej przedstawienia oryginałów dokumentów ten fakt potwierdzających, co ma istotne znaczenie w niniejszej sprawie, bowiem skarżąca konsekwentnie w toku postępowania twierdziła, że umowa ta obowiązywała, a załącznik dotyczący lokalizacji dzierżawionych powierzchni był na bieżąco aktualizowany. W tych okolicznościach fakt, iż najem lokalu od R. Z. przez skarżącą Spółkę miał miejsce dwa lata po zawarciu umowy z A. G. nie przesądza o tym, że lokal ten nie został następnie oddany jemu w dzierżawę, na podstawie poprzednio zawartej umowy. Organ nie dokonał niebudzących wątpliwości ustaleń w tym zakresie, w szczególności nie przesłuchał na powyższe okoliczności ani przedstawiciela skarżącej Spółki, ani też A. G., który według niej był dysponentem urządzenia. W niniejszej sprawie wskazane było również uzyskanie zeznań od R. Z., który jak wynika z akt sprawy, był dacie kontroli obecny w lokalu, a zatem mógł posiadać wiedzę na temat właściciela lub dysponenta urządzenia.

Organ I instancji – jak wynika z postanowienia z dnia [...] r., do akt postępowania w niniejszej sprawie włączył kserokopie następujących dokumentów: protokołu oględzin z dnia [...] r. z załącznikami, protokołu eksperymentu procesowego z dnia [...] r., protokołu przeszukania z dnia [...] r. z załącznikami, notatki urzędowej z dnia 16 września 2015 r., opinii ekspertyzy biegłego sądowego z oględzin zabezpieczonego urządzenia komputerowego Csani Money Transfer bez numeru, z dnia 4 kwietnia 2016 r. Dokumenty te jednak nie wyjaśniają pochodzenia i prawa do dysponowania automatem, jak również nie wyjaśniają tego, kto faktycznie w lokalu przy ul. [...] prowadził działalność gospodarczą.

W ocenie sądu nie budzi natomiast wątpliwości okoliczność, że zabezpieczone urządzenie było wykorzystywane do urządzania gier hazardowych. Wbrew temu co wywodzi skarżąca, z opinii biegłego wprost wynika jaka była zasada działania urządzenia, przy czym biegły szczegółowo opisał przebieg gry uruchamianej na urządzeniu, jak również odniósł się w swojej opinii do możliwości przeprowadzania na nim operacji finansowych, na które wskazywała skarżąca Spółka. Tym samym nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty dotyczące naruszenia przepisów ustawy Prawo bankowe.

W tych okolicznościach przedstawione przez skarżącą dokumenty dotyczące prowadzenia za pomocą urządzenia działalności w zakresie pośrednictwa pieniężnego nie mają znaczenia dla oceny rzeczywistego charakteru działalności, która była za jego pomocą prowadzona, mogą mieć natomiast znaczenie dla oceny tego, czy skarżąca – jako wydzierżawiający lokal A. G., miała tego świadomość. Bowiem gdyby nawet założyć, że to skarżąca Spółka była właścicielką urządzenia i przekazała je A. G. na potrzeby deklarowanej przez niego działalności gospodarczej, to rzeczą organu było wykazanie, że urządzenie bądź od początku było przystosowane do urządzania gier hazardowych, czego skarżąca miała świadomość, bądź ustalenie, że A. G. przerobił urządzenie w taki sposób, iż można było za jego pomocą urządzać gry hazardowe, bez wiedzy i zgody skarżącej. W niniejszej sprawie brak jest jednak takich ustaleń, co czyni zasadnym zarzut skarżącej, iż postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone z naruszeniem art. 187 § 1 i 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 - j.t. ze zm.) Ordynacja podatkowa, a naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy.

Na tym etapie postępowania sąd nie może przesądzić o zasadności nałożenia kary pieniężnej na skarżącą, bowiem zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy jest niekompletny, a zasadniczy dla rozstrzygnięcia zakres postępowania wymaga uzupełnienia i wyjaśnienia.

Organ ponownie rozpatrując sprawę będzie zatem zobligowany do uzupełnienia materiału dowodowego o wyjaśnienia przedstawiciela skarżącej Spółki, A. G., ewentualnie R. Z., a także innych osób, jeżeli taka potrzeba wyłoni się w toku postępowania, a także o dowody z dokumentów, w szczególności uwierzytelnione kopie wszystkich zawartych przez skarżącą Spółkę i A. G. umów i załączników do tych umów, a także innych dokumentów, z których będzie wynikało kto i kiedy wstawił urządzenie do lokalu przy ul. [...].

W tym stanie rzeczy, sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym (Dz. U. z 2002 r. poz. 718 – j.t. ze zm.), uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.