drukuj    zapisz    Powrót do listy

6537 Egzekucja należności pieniężnych, do których  nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 ust. 3  ustawy o f, Egzekucyjne postępowanie, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, Zasądzono zwrot kosztów postępowania
Uchylono postanowienie I i II instancji, I SA/Gl 919/19 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2019-11-27, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Gl 919/19 - Wyrok WSA w Gliwicach

Data orzeczenia
2019-11-27 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2019-07-04
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Sędziowie
Anna Tyszkiewicz-Ziętek /przewodniczący/
Monika Krywow /sprawozdawca/
Wojciech Gapiński
Symbol z opisem
6537 Egzekucja należności pieniężnych, do których  nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 ust. 3  ustawy o f
Hasła tematyczne
Egzekucyjne postępowanie
Skarżony organ
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej
Treść wyniku
Zasądzono zwrot kosztów postępowania
Uchylono postanowienie I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2018 poz 1314 art. 33 par. 1, art. 34 par. 1
Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - tekst jednolity
Dz.U. 2015 poz 460 art. 13 uat. 1, art. 13b ust. 1
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Sędzia WSA Wojciech Gapiński, Asesor WSA Monika Krywow (spr.), , , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 27 listopada 2019 r. sprawy ze skargi B. K. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym 1) uchyla zaskarżone postanowienie, poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w R. z dnia [...] nr [...] oraz postanowienie Prezydenta Miasta G. z dnia [...] nr [...] 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach na rzecz strony skarżącej kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...], nr [...], Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Katowicach (dalej jako "Dyrektor" lub "organ odwoławczy") działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm., dalej jako "k.p.a.") oraz art. 17 § 1, art. 18, art. 23 § 1, § 2 i § 4 pkt 1 oraz art. 34 § 5 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1314 ze zm., dalej jako "u.p.e.a."), po rozpatrzeniu zażalenia B.K. (dalej jako "zobowiązana" lub "skarżąca") utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w R.(dalej jako "organ egzekucyjny") z dnia [...], nr [...] w przedmiocie uznania zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym za nieuzasadnione.

Powyższe postanowienie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu [...] Prezydent Miasta G. (dalej jako "Wierzyciel") wystawił tytuł wykonawczy przeciwko zobowiązanej obejmujący opłatę dodatkową za nieuiszczenie opłaty za parkowanie pojazdu, a następnie przekazał go do realizacji organowi egzekucyjnemu, który w dniu [...] nadał powyższemu tytułowi klauzulę o skierowaniu do egzekucji administracyjnej.

Organ egzekucyjny zawiadomieniem z dnia [...] nr [...] w P.. Powyższe zawiadomienie wraz z odpisem tytułu wykonawczego doręczono zobowiązanej w dniu [...], zaś dłużnikowi zajętej wierzytelności w dniu [...].

Pismem z dnia 6 grudnia 2018 r. zobowiązana wniosła zarzuty w postępowaniu egzekucyjnym wskazując na brak wymagalności obowiązku uiszczenia opłaty za parkowanie w strefie płatnego parkowania. Zdaniem zobowiązanej miejsce parkowania nie spełniało wymogu wynikającego z rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 23 września 2013 r., albowiem nie posiadało oznaczenia poziomego, a jedynie pionowe. Wskazała także, że proceder związany z brakiem oznakowania miejsc płatnego parkowania na terenie miasta G. i pobieraniem opłat trwa od 2015 r. mimo licznych skarg i wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach w sprawie I SA/Gl 30/18.

Postanowieniem z dnia [...] Wierzyciel uznał zarzuty za niezasadne. Wierzyciel wskazał na treść art. 13 ust. 1 w zw. z art. 13b ust. 1, art. 13b ust. 6 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 460 ze zm., w postanowieniu powołano jako publikator "t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2222 ze zm.", dalej jako "u.d.p."), jak również § 58 ust. 4 rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz.U. z 2002 r. Nr 170, poz. 1393 z późn. zm) i pkt 5.2.18 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz.U. z 2003 r. Nr 220, poz. 2181 z późn. zm.) oraz uchwały siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie o sygn. akt II GPS 2/17. Zdaniem Wierzyciela w świetle powyższego miejsca płatnego parkowania nie muszą być jednocześnie oznakowane znakami pionowymi i poziomymi.

Postanowieniem z dnia [...] organ egzekucyjny uznał zarzuty skarżącej za nieuzasadnione. W uzasadnieniu postanowienia wskazał na stanowisko Wierzyciela zawarte w postanowieniu z dnia [...].

Na powyższe postanowienie zobowiązana wniosła zażalenie wskazując, że uzasadnienie postanowienia jest wybiórcze i nie odnosi się do podnoszonych przez nią kwestii w zarzutach. Jej zdaniem, wobec faktu, że postój miał miejsce w 2015 r. należało uwzględnić wykładnię obowiązujących w tym czasie przepisów dotyczących oznakowania miejsc płatnego parkowania zarówno znakami pionowymi, jak i poziomymi. Tymczasem samochód został zaparkowany w miejscu nieoznaczonym znakami poziomymi, a zatem w jej ocenie parkowanie w tym miejscu było nieodpłatne. Podkreśliła, że jej stanowisko zostało poparte przez funkcjonariuszy policji do jakich zwróciła się po otrzymaniu pisma od Wierzyciela, jak również biuro prawne. Odwołanie się przez Wierzyciela do uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie o sygn. akt II GPS 2/17 było wybiórcze. Sąd ten bowiem wskazał, że opłaty mogą być pobierane za postój w miejscu oznakowanym podwójnie i oznakowani poziomych i pionowych nie należy traktować alternatywnie. Tymczasem zarządzający nie wypełnili swoich obowiązków w tym zakresie. Sporne miejsce mogło być bowiem oznakowane liniami poziomymi, albowiem nie było żadnych przeszkód technicznych dla wykonania tego obowiązku.

Utrzymując w mocy zaskarżone postanowienie Dyrektor wskazał na treść art. 33 § 1 u.p.e.a. i wskazał, że zarzuty są sformalizowanym środkiem prawnym służącym obronie zobowiązanego. Następnie wyjaśnił, że w odniesieniu do zarzutów opartych na treści art. 33 § 1 pkt 1-7, 9 i 10 u.p.e.a. organ egzekucyjny zobowiązany jest uzyskać stanowisko wierzyciela, co wynika z art. 34 § 1 u.p.e.a. Jest on przy tym związany uzyskanym stanowiskiem co do zarzutów wynikających z art. 33 § 1 pkt 1-5 i 7 u.p.e.a. Jednocześnie z uwagi na treść art. 34 § 4 u.p.e.a. jedynie w przypadku uznania zarzutów może on wydać postanowienie o umorzeniu postępowania albo o zastosowaniu mniej uciążliwego środka egzekucyjnego.

Odnosząc się do zarzutu zobowiązanej organ nadzoru wskazał, że dotyczy on braku wymagalności uiszczenia opłaty za postój pojazdu w strefie płatnego parkowania. Zdaniem Dyrektora stanowisko Wierzyciela było dla organów wiążące, co wynika z treści art. 34 § 1 u.p.e.a. Skoro zatem Wierzyciel uznał zarzut za nieuzasadniony organ egzekucyjny, jak i organ nadzoru są nimi związani. Nie może się przy tym odnieść merytorycznie do kwestii braku wymagalności obowiązku, bowiem nie może on dokonać oceny przesłanek jakimi kierował się Wierzyciel stwierdzając niezasadność podniesionego zarzutu. Organy egzekucyjne badają bowiem stanowisko Wierzyciela w odniesieniu do zarzutów opartych na art. 33 § 1 pkt 1-5 i 7 u.p.e.a. jedynie pod względem formalnym. Tym samym za prawidłowe uznał organ nadzoru rozstrzygnięcie organu egzekucyjnego.

W skardze na powyższe postanowienie zobowiązana podtrzymała stanowisko co do braku obowiązku uiszczenia opłaty za postój w dniu 15 września 2015 r. w miejscu, które było oznakowane jedynie znakiem pionowym. Odwołała się przy tym do treści art. 13b ustawy o drogach publicznych podkreślając, że miejsce do parkowania powinno być wyznaczone. Podniosła, że samochód był zaparkowany w miejscu nieoznaczonym przez jakiekolwiek linie czy stanowiska (znak [D-18), w przeciwieństwie do usytuowanych nieopodal stanowisk wyraźnie oznakowanych, co zostało odebrane przez nią jako miejsce zezwalające na parkowanie bez obowiązku opłaty. Skarżąca podkreśliła również, że jej stanowisko zostało potwierdzone przez funkcjonariuszy policji oraz w biurze prawnym. Odwołała się także do wyroków sądów administracyjnych, w tym do uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2017 r., sygn. akt II GPS 2/17. Podkreśliła, że wskazana uchwała nie potwierdza stanowiska zaprezentowanego w niniejszej sprawie przez Wierzyciela.

W odpowiedzi na skargę organ nadzoru podtrzymał stanowisko w sprawie wnosząc o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem oceny w niniejszym postępowaniu jest zarówno zaskarżone postanowienie Dyrektora, jak i poprzedzające je postanowienie organu egzekucyjnego oraz wydane stanowisko Wierzyciela uznające zarzut skarżącej dotyczący braku obowiązku opłaty za postój pojazdu w strefie płatnego parkowania za niezasadny. Skarżąca konsekwentnie podnosi zarzut nieistnienia obowiązku uiszczenia opłaty, a zatem zarzut z art. 33 § 1 pkt 1 u.p.e.a., wskazując na brak możliwości pobrania opłaty za postój samochodu w strefie płatnego parkowania w sytuacji, w której miejsce to jest nie jest oznakowane znakami poziomymi, a jedynie znakami pionowymi. Wierzyciel stanął zaś na stanowisku, że wystarczające jest oznakowanie poziome, by opłatę taką pobrać.

Na wstępie Sąd pragnie zauważyć, że sporna w niniejszej sprawie kwestia była już wielokrotnie przedmiotem analizy w postępowaniach zainicjowanych skargami wniesionymi do tut. Sądu. Stąd też w uzasadnieniu Sąd posłuży się argumentacją zaprezentowaną w wyrokach 3 lipca 2018 r., sygn. akt I SA/Gl 30/18, z dnia 20 sierpnia 2018 r., sygn. akt I SA/Gl 281/18 i sygn. akt I SA/Gl 282/18 podzielając w pełni zawartą tam argumentację.

Oceniając zatem zarysowany spór należy w pierwszej kolejności wskazać, że zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p., korzystający z dróg publicznych obowiązani są do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Zgodnie z art. 13b ust. 3 u.d.p. strefę taką ustala rada gminy (rada miasta) w stosownej uchwale. Opłatę, o której mowa w cytowanym wyżej przepisie pobiera się zgodnie z art. 13b ust. 1 u.d.p., za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Istotnym jest również i to, że zgodnie z art. 13b ust. 2 u.d.p. strefę ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej.

Konsekwencją powyższych regulacji jest uznanie, że obowiązek uiszczenia opłaty za parkowanie pojazdu samochodowego w strefie płatnego parkowania jest obowiązkiem wynikającym z mocy samego prawa. Obowiązek taki winien być wykonany niezwłocznie po wystąpieniu określonego stanu faktycznego (zaparkowania w strefie, a w odniesieniu do opłaty dodatkowej – nieuiszczenia opłaty parkingowej), z wystąpieniem którego ustawa wiąże ten obowiązek.

Wymaga podkreślenie również, że w sprawie obowiązku uiszczenia opłaty parkingowej nie prowadzi się odrębnego postępowania administracyjnego i nie rozstrzyga w drodze decyzji administracyjnej. Nie prowadzi się również postępowania wyjaśniającego poprzedzającego rozstrzygnięcie sprawy co do jej istoty. Skoro obowiązek uiszczenia opłaty parkingowej powstaje z mocy prawa przyjąć należy, że możliwość dochodzenia swych racji przez korzystającego z drogi publicznej powstaje dopiero na etapie postępowania egzekucyjnego poprzez złożenie zarzutu nieistnienia obowiązku czy błędu, co do osoby zobowiązanego (art. 33 § 1 pkt 1 i 4 u.p.e.a.) (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 grudnia 2017 r., sygn. akt II GSK 435/16). W konsekwencji w tym zakresie nie jest wymagane konkretyzowanie obowiązku w drodze indywidualnego aktu administracyjnego (por. też np. wyrok NSA z 6 grudnia 2012 r., II GSK 1859/11; wyrok NSA 16 stycznia 2014 r., sygn. akt II GSK 1816/12; wyrok NSA z 22 czerwca 2017 r., sygn. akt II GSK 2783/15).

Oceniając zatem wydane rozstrzygnięcia należy zauważyć, że oparte one zostały w głównej mierze na wykładni dokonanej przez Wierzyciela, który stanął na stanowisku, że o obowiązku uiszczenia opłaty decydują znaki pionowe. Z postanowienia Wierzyciela wynika przy tym, że oparł się on przy wykładni art. 13b ust. 1 u.d.p. na zacytowanych przez niego fragmentach uchwały siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2017 r. sygn. akt II GPS 2/17, iż znakom pionowym należy przyznać decydujące znaczenie.

Tymczasem rację ma skarżąca, że Wierzyciel odniósł się do powyższej uchwały w sposób wybiórczy. Należy bowiem zauważyć, że w uchwale tej skład siemu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego rozstrzygnął, że zgodnie z art. 13b ust. 1 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. opłatę za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania pobiera się od korzystającego z drogi publicznej wyłącznie za postój w odpowiednio wyznaczonym do tego miejscu. W uchwale tej wskazano wyraźnie, że: "Celem regulacji dotyczącej opłat za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, określonym w art. 13b ust. 2 ustawy jest usprawnienie ruchu pojazdów w obszarach o znacznym deficycie miejsc postojowych, z uwzględnieniem ogólnych przepisów prawnych o ruchu drogowym. Pobieranie opłat za postój w każdym miejscu, w granicach wyznaczonej strefy parkowania wywoływałoby skutki przeciwstawne do zamierzonych. Oznaczałoby faktyczną aprobatę dla zachowań korzystających z dróg publicznych, które są niezgodne z przepisami prawa – naruszają ograniczenia i zakazy postoju (art. 46 ust. 2 i art. 49 ust. 2 ustawy – Prawo o ruchu drogowym). W ten sposób cel przedsięwzięcia - ustalenie strefy płatnego parkowania zostałby zredukowany do zapewnienia przychodów z tytułu pobierania opłat za postój w tej strefie". Jednakże wymaga wyraźnego podkreślenia, iż w uchwale tej stwierdzono również, że: "Przez ustalenie strefy płatnego parkowania należy rozumieć określenie granic obszaru, który charakteryzuje się znacznym deficytem miejsc postojowych i w związku z tym za postój w tym obszarze pobiera się opłatę. Ustawodawca nakazuje organowi właściwemu do zarządzania ruchem wyznaczenie w tej strefie, w uzgodnieniu z zarządcą drogi, miejsc przeznaczonych na postój pojazdów, w tym stanowisk przeznaczonych na postój pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową (art. 13b ust. 6 pkt 1 ustawy o drogach publicznych). Ten organ może również wyznaczać w strefie płatnego parkowania zastrzeżone stanowiska postojowe (koperty) w celu korzystania z nich na prawach wyłączności w określonych godzinach lub całodobowo (art. 13b ust. 6 pkt 2 ustawy). Można dodać, że posłużenie się przez ustawodawcę w tej regulacji różnymi pojęciami – "ustalenie" strefy płatnego parkowania i "wyznaczenie" miejsc płatnego postoju, a także rozdzielenie tych kompetencji między różne podmioty, potwierdza tezę, że ustalenie strefy płatnego parkowania nie jest równoznaczne z wyznaczeniem miejsc płatnego postoju. Nie cały zatem obszar strefy płatnego parkowania jest miejscem, w którym za postój pojazdów samochodowych można pobierać opłaty". Podkreślono także, że: "znaki informacyjne pionowe mają na celu poinformowanie kierujących pojazdami o rodzaju drogi i sposobie korzystania oraz obiektach znajdujących się przy drodze lub w jej pobliżu przeznaczonych dla użytkowników dróg (pkt 5 załącznika nr 1). Znaki poziome dróg służą zaś zwiększeniu bezpieczeństwa uczestników ruchu i innych osób znajdujących się na drodze, usprawnieniu ruchu pojazdów i ułatwieniu korzystania z dróg (pkt 1.2. załącznika nr 2)".

Z powyższego wynika zatem, że Wierzyciel odniósł się do powyższej uchwały w sposób wybiórczy, albowiem wynika z niej wyraźnie, że obowiązek uiszczenia opłaty wiązany jest z postojem pojazdu w wyznaczonym miejscu. Wyznaczenie zaś miejsc i stanowisk postojowych następuje za pomocą odpowiednich znaków drogowych, określonych w przepisach wykonawczych do u.d.p., tj.: w rozporządzeniu Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz.U. z 2002 r. Nr 170, poz. 1393 z późn. zm.) i rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz.U. z 2003 r. Nr 220, poz. 2181 z późn. zm.). Należy w tym miejscu zauważyć, że w myśl art. 7 ust. 1 u.d.p. znaki dotyczące strefy płatnego parkowania i miejsc postojowych w tej strefie mają charakter znaków informacyjnych. Bez wątpienia zatem nie kreują one obowiązku uiszczenia opłaty za postój w miejscach wyznaczonych tymi znakami, lecz informują, że w tych miejscach taki obowiązek istnieje z mocy prawa. Owo wyznaczenie wiąże się nie tylko z umieszczeniem znaku pionowego D-18 "parking", ale zastosowania znaku P-18 "stanowisko postojowe" (o ile stanowisko to nie zostało wydzielone konstrukcyjnie – zgodnie z pkt 5.2.4. zdanie pierwsze załącznika nr 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r.), P-19 "linia wyznaczająca pas postojowy". Jednocześnie prawodawca, określając warunki techniczne umieszczania znaków drogowych poziomych, stwierdził, że wspomniane oznakowanie poziome powinno charakteryzować się dobrą widocznością w ciągu całej doby, wysokim współczynnikiem odblaskowości, również w warunkach dużej wilgotności, zachowaniem minimalnych parametrów odblaskowości w całym okresie użytkowania (pkt 1.3. załącznika nr 2 do rozporządzenia z dnia 3 lipca 2003 r.). W pkt 1.2 tegoż załącznika zawarte jest także ogólne wskazanie, że znakowanie poziome dróg ma na celu: zwiększenie bezpieczeństwa uczestników ruchu i innych osób znajdujących się na drodze, usprawnienie ruchu pojazdów i ułatwienie korzystania z drogi.

Z powyższych unormowań wynika zatem bezsprzecznie, że prawodawca dopuszcza zaniechanie wykorzystania znaków poziomych jedynie wówczas, gdy ich funkcję zastępuje konstrukcyjne ustalenie stanowisk na wydzielonych parkingach. Zasadność obciążenia użytkownika drogi opłatą za parkowanie w lokalizacjach bez znaków poziomych wymaga zatem wykazania, że pojazd pozostawiono w strefie płatnego parkowania na wydzielonym parkingu, w obrębie którego ustalono konstrukcyjnie stanowiska. Prawodawca dopuszczając rezygnację z zastosowania znaków poziomych nakazał zatem, konstrukcyjne ustalenie stanowisk, a nie jedynie wytyczenie rejonu płatnej strefy parkowania przeznaczonego na pozostawianie pojazdów. Owo konstrukcyjne ustalenie stanowisk ma bowiem zastąpić znaki poziome, które - poza zwiększeniem bezpieczeństwa uczestników ruchu i innych osób znajdujących się na drodze oraz usprawnieniem ruchu pojazdów i ułatwieniem korzystania z drogi (pkt 1.2 załącznika nr 2 do rozporządzenia z dnia 3 lipca 2003 r.) - mają także gwarantować maksymalne wykorzystanie wydzielonych parkingów. Celowi temu służy niewątpliwie wyznaczenie poszczególnych stanowisk postojowych.

Wbrew zatem stanowisku Wierzyciela w niniejszej sprawie nie jest wystarczające do powstania obowiązku opłaty za postój fakt umieszczenia znaków pionowych w miejscach do parkowania (strefach). Powyższe wynika przy tym ze wskazanej wyżej uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie o sygn. akt II GPS 2/17.

Tymczasem analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, że Wierzyciel nawet nie podjął próby wykazania zasadności dochodzonej opłaty. Wręcz należy zauważyć, że poprzestał na stwierdzeniu, że pojazd był zaparkowany w miejscu wyznaczonym znakiem D-18, a tym samym podniesiony zarzut był w jego ocenie nieuzasadniony. W kontekście powyższego stwierdzić należy, że ocena zasadności zarzutu skarżącego, w którym wskazał on na nieistnienie obowiązku opłacenia wymaga wykazania z odwołaniem się do dokumentacji fotograficznej (przewidzianej w ww. aktach prawa miejscowego), że we wskazanych dniach samochód zaparkowano na stanowisku (a nie w obszarze) ustalonym konstrukcyjnie i oznakowanym znakami pionowymi. Tymczasem z załączonej dokumentacji zdjęciowej takie oznakowanie nie wynika. Na jednym zdjęciu widnieje samochód zobowiązanej, przy czym nie sposób na nim ustalić miejsce postojowe w zakresie oznakowania poziomego, drugie zaś zdjęcie jest nieczytelne i nie sposób na nim nawet wskazać pojazdu zaparkowanego przez skarżącą. To zaś czyni stanowisko Wierzyciela wadliwym. Rolą jego było bowiem wykazanie oznakowania zarówno pionowego (w sposób czytelny), jak i poziomego miejsca postoju samochodu skarżącej w dniu 15 września 2015 r. celem uzasadnienia wyrażonego stanowiska.

Sąd dostrzega przy tym, że organy egzekucyjne orzekające w sprawie będąc związanymi stanowiskiem Wierzyciela, z uwagi na brzmienie art. 34 § 1 u.p.e.a., nie mogły się odnieść do jego poprawności. Jednakże należy zauważyć, że kontrola postanowień wydanych w postępowaniu egzekucyjnym została powierzona sądom administracyjnym co wynika z treści art. 3 § 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm., dalej: P.p.s.a.). Wyłączenie przy tym stanowisk Wierzyciela wynikające z tego przepisu nie oznacza przy tym braku możliwości ich badania, a jedynie brak możliwości ich zaskarżenia bezpośrednio do sądu administracyjnego. Jak wskazuje się bowiem w orzecznictwie, jak i doktrynie postanowienia wierzyciela zapadające w ramach rozpoznania wniesionego zarzutu mają charakter incydentalny. W tych przypadkach w pełni skuteczna ochrona praw jednostki jest zapewniona przez możliwość zaskarżenia do sądu administracyjnego rozstrzygnięć wydanych w sprawie głównej, to znaczy postanowień organu egzekucyjnego w sprawie zgłoszonych zarzutów. Innymi słowy, rezygnacja przez ustawodawcę z możliwości bezpośredniego zaskarżenia postanowienia wierzyciela zapadłego w przedmiocie zgłoszonych zarzutów nie oznacza, że rozstrzygnięcie to zostało wyłączone spod sądowej kontroli. Na zasadzie wyrażonej w art. 135 p.p.s.a. podlega ono weryfikacji z punktu widzenia jego zgodności z prawem w ramach kontroli postanowienia organu egzekucyjnego w sprawie zgłoszonych zarzutów (vide postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 września 2016 r., sygn. akt II OSK 2013/16; J. Drachal, M. Jagielska, R. Stankiewicz (w:) Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, red. R. Hauser, M. Wierzbowski, Warszawa 2015, s. 61).

Tym samym Sąd stwierdzając wadliwość stanowiska Wierzyciela w niniejszej sprawie uchylił zaskarżone postanowienie organu nadzoru, poprzedzające je postanowienie organu egzekucyjnego oraz postanowienie Wierzyciela z dnia D-18.

Rozpoznając ponownie sprawę Wierzyciel zbada ponownie zasadność podniesionego zarzutu braku wymagalności opłaty. Ustali zatem czy w dacie postoju miejsce zajmowane przez pojazd skarżącej było wyznaczone znakami poziomymi lub konstrukcyjnie czy też nie, w tym w oparciu o posiadaną dokumentację. Dopiero po tym ustaleniu wyda stosowne rozstrzygnięcie przy uwzględnieniu wykładni zaprezentowanej w niniejszym uzasadnieniu.

Wobec powyższego, Sąd działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) P.p.s.a., orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i 205 P.p.s.a. Na koszty w niniejszym postępowaniu złożyła się kwota wpisu od skargi w wysokości 100 zł



Powered by SoftProdukt