Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 12 czerwca 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Lorych-Olszanowska (spr.) Sędziowie NSA Tadeusz M. Geremek WSA Barbara Koś Protokolant: st. sekr. sąd. Janusz Maciaszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2013 roku przy udziale sprawy ze skargi K.W., T.W., P.W. wspólników Spółki A na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wydania zezwolenia na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz skarżących kwotę [...] - ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych, III. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana.

Decyzją z dnia 18.01.2013 r., nr 224/2013, działając na podstawie art. 18 ust 1 pkt 1 i art. 20 ust 1 ustawy z dnia 6.09.2001 r. o transporcie drogowym, Prezydent Miasta K. udzielił przedsiębiorcom K.W., T. W. i P. W. zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych osób w krajowym transporcie drogowym w ramach linii K. – N.S.- O. W. z datą ważności do [...].

Odwołując się od powyższej decyzji wymienieni przedsiębiorcy wyjaśnili, że w dniu [...] złożyli wniosek do Prezydenta Miasta K., za pośrednictwem Polskiej Izby Gospodarczej Transportu Samochodowego i Spedycji w P., o wydanie zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym na linii komunikacyjnej: K. – N.S. – O. W. na okres do [...]. Wcześniejsze zezwolenie na wykonywanie przewozów na tej linii wygasło w dniu [...].

W ocenie odwołujących się byli oni uprawnieni do wnioskowania o wydanie zezwolenia na okres zgodny z przepisami prawa. Organ pobierał opłaty za wydanie zezwolenia wraz z wypisami jak dla dokumentu wydanego na okres 1 roku. Tym samym w sytuacji wnioskowania o zmianę terminu zezwolenia ponownie zostaną obciążeni opłatą. Wykonywanie przewozów w regularnym publicznym transporcie zbiorowym odbywa się na dotychczasowych zasadach do [...]. Pomimo obowiązku przygotowania do końca 2013 r. planów transportowych nie upoważniono organów do dowolnego sterowania terminami ważności wydawanych przewoźnikom zezwoleń.

Decyzją z dnia [...], nr [...], działając na podstawie art. art. 1,17 ust. 1 i 18 ust. 1 ustawy z dnia 12.010.1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. Nr 79, poz. 856 z 2001 r.), art. 17 pkt. 1, art. 127 § 2 i art. 138 § 1 pkt. 1 kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 roku, Nr 98, poz. 1071), Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymało w mocy powyższą decyzję.

W jej uzasadnieniu i SKO podkreśliło, że zgodnie z art. 21 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 06.09.2001 r. o transporcie drogowym zezwolenie na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym wydaje się na wniosek przedsiębiorcy na czas nie dłuższy niż 5 lat. Ustawa określa jedynie maksymalną granicę czasową na 5 lat, natomiast nie określa minimalnej granicy czasowej. Wydanie przez Prezydenta Miasta K. zezwolenia z dnia [...], nr [...] na wykonywanie przewozów do [...] nie narusza zatem prawa.

Organ odwoławczy dostrzegł też, że zaskarżone zezwolenie będące decyzją nie zawiera uzasadnienia i nie wynika z niego jakimi przesłankami kierował się organ I instancji określając ważność zezwolenia na dzień [...]. Przytoczył natomiast treść postanowienia z dnia [...]. wyrażającego zgodę na udostępnienie przystanków na terenie Miasta K. na czas do dnia [...]. Wyjaśnił, że udostępnienie wnioskowanych przystanków komunikacyjnych zostało określone czasowo do dnia 30.09.2013 r. z uwagi na przygotowywanie istotnych zmian w sieci komunikacyjnej. Miasto K. już wcześniej zawarło umowę ze Spółką A z siedzibą we W, której przedmiotem jest opracowanie planu zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego dla Miasta K. zwanego planem transportowym. Opracowany plan transportowy ma zostać przyjęty przez Radę Miejską K. w formie uchwały i wdrożony do dnia 30.09.2013 roku.

W skardze do WSA w P. K. W., T.W., P. W., zarzucili zaskarżonej decyzji SKO w K.:

- naruszenie art. 21 ust.1 pkt 1, art. 22a ustawy o transporcie drogowym przez ich błędną wykładnię i zastosowanie,

- naruszenie art. 8 k.p.a. w zw. z art. 2 Konstytucji RP przez dokonywanie wykładni contra legem w stosunku do przepisów ustawy o transporcie drogowym,

- naruszenie art. 7 Konstytucji RP przez działanie wykraczające poza granice ustawy,

- naruszenie art. 7 i art. 77 k.p.a. przez naruszenie obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego w sprawie przez co wydano decyzję z naruszeniem słusznego interesu strony.

W uzasadnieniu skargi skarżący powtórzyli argumenty zawarte w odwołaniu.

Podczas rozprawy w dniu 12.06.2013 roku skarżący K.W. wyjaśnił, że zapoznał się z przygotowywanym planem transportu w K., który został podany do wiadomości. Zawiera on jednak tylko dane statystyczne, w dużej części nieaktualne, natomiast nie ma w nim propozycji zmian w usytuowaniu przystanków. Plan ten informuje jedynie o przewoźnikach prywatnych bez wskazania tras, które obsługują i ewentualnych uzupełnień tych tras.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, zważył co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie chociaż zasadne są tylko niektóre z wymienionych w niej zarzutów.

Przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie jest okres czasu na jaki udzielono przedsiębiorcom K. W., T. W. i P. W. zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych osób w krajowym transporcie drogowym na linii regularnej K. – N.S. – O.W. Decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta K. określił ten okres wskazując jako datę końcową [...].

Skarżący zarzucili, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem art. 21 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 6.09.2011 r. o transporcie drogowym (Dz. U. tj. z 2012 r., poz. 1265) poprzez błędną wykładnię i zastosowanie.

Stanowisko to jest uzasadnione jedynie w części. Zgodnie z wskazanym art. 21 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o transporcie drogowym, zezwolenie na wykonywanie przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym wydaje się na wniosek przedsiębiorcy, na czas nie dłuższy niż 5 lat. Z przepisu tego nie wynika dla organu, jak twierdzą skarżący, obowiązek wydania zezwolenia na okres 5 lat w przypadku złożenia takiego wniosku. Termin 5 lat jest jedynie granicznym terminem na jaki przedsiębiorca może otrzymać zezwolenie, które po jego upływie może zostać przedłużone również, na okres nie przekraczający 5 lat (art. 21 ust. 3 cyt. ustawy o transporcie drogowym). Brak więc podstaw do zaakceptowania stanowiska skarżących, że " organ nie ma mocy aktualnego stanu prawnego uprawnień do skrócenia tego terminu..". Zgodzić się jednak należy z dalszą argumentacją skarżących, że organ nie jest uprawniony do określenia tego terminu w sposób dowolny. Określając termin odmienny niż we wniosku przedsiębiorcy organ administracji obowiązany jest uzasadnić swoje stanowisko, zgodnie z regułami zawartymi w art. 107 § 3 k.p.a.

Z zaskarżonej decyzji nie wynika jednak jakimi przesłankami kierował się organ administracji określając termin ważności zezwolenia. Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie przedstawiło jakichkolwiek ustaleń poczynionych w toku postępowania administracyjnego, nie wskazało też przesłanek uzasadniających stanowisko tego organu zawarte w zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu decyzji wskazano jedynie, że czasowo zostało określone "Udostępnienie wnioskowanych przystanków komunikacyjnych..." z uwagi na przygotowywane zmiany w sieci komunikacyjnej a opracowywany plan transportowy ma zostać przyjęty przez Radę Miejską K. zaś wdrożenie uchwały w tym przedmiocie przewiduje się do [...].

W zaskarżonej decyzji nie powiązano jednak powyższych informacji z datą ważności wydanego zezwolenia i nie uzasadniono jak opisane plany Miasta K. wpływają na możliwość wykonywania działalności prowadzonej przez skarżących. Nie wynika z niej także czy określony w zezwoleniu termin końcowy zezwolenia związany był z treścią wskazanego postanowienia Prezydenta Miasta K. z [...], w którym wyraził zgodę na udostępnienie wnioskowanych przystanków i ograniczył czas ich udostępniania datą [...] czy też z określoną na ten dzień datą wdrożenia uchwały dotyczącej nowego planu transportowego czy też może z innymi czynnikami. Brak uzasadnienia dla określonego terminu ważności zezwolenia nie pozwala odeprzeć zarzutu, że decyzja w tym zakresie nosi cechy dowolności.

W uzasadnieniu omawianej decyzji nie odniesiono się też do zarzutu, że wydanie zezwolenia na tak krótki okres czasu spowoduje konieczność ponoszenia nowych opłat związanych z ubieganiem się o kolejne zezwolenie ani też do zarzutu, ze Prezydent Miasta K. wydał zezwolenia przewozowe dla spółek miejskich (KLA i PKS) nie stosując podobnych ograniczeń czasowych.

Tak uzasadniona decyzja uchyla się spod kontroli i stanowi o naruszeniu art. 7, 77 i 107 § 3 k.p.a. w stopniu, który mógł mieć wpływ na wynik sprawy.

Istotne są też zarzuty skarżących, ze wydanie zezwolenia na tak krótki okres czasu spowoduje konieczność ponoszenia nowych opłat związanych z ubieganiem się o kolejne zezwolenie a to stanowi istotne naruszenie art. 7 k.p.a.

Niezasadny był natomiast zarzut dotyczący naruszenia art. 22 a cyt. Ustawy o transporcie drogowym. Przepis ten zawiera regulację dotyczącą odmowy udzielenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych. Skarżący zezwolenie takie uzyskali, zatem przepis ten nie znajdował zastosowania w rozpoznawanej sprawie. Kwestia powyższa nie ma jednak znaczenia dla oceny zaskarżonej decyzji.

Z powyższych uwag wynika bowiem, prowadząc postępowanie administracyjne

organy administracji publicznej nie zadośćuczyniły podstawowej zasadzie, zgodnie z którą obowiązane są prowadzić postępowanie w taki sposób, by wyjaśnione zostały wszystkie okoliczności sprawy z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli oraz zobowiązane są wnikliwie przeanalizować wpływ ustalonych okoliczności na treść podejmowanych w sprawie rozstrzygnięć, co powinno zostać ujęte w uzasadnieniu rozstrzygnięcia. Organ ma bowiem obowiązek wyczerpującego i dokładnego zbadania materiału dowodowego w sprawie zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej. Organ odwoławczy wydając decyzję powinien zatem wyczerpująco odnieść się do zarzutów podniesionych w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji – tj. w piśmie z dnia 31.01.2013 roku (stanowiącym odwołanie).

Pominięcie w uzasadnieniu rozstrzygnięcia podjętego przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. kwestii podniesionych przez P.W. W. s.c. w odwołaniu narusza dyspozycję art. 7, art. 8, art. 11, art. 77, art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.)

Rozpoznając ponownie sprawę organ odwoławczy winien mieć na uwadze wyżej przytoczone uwagi i szczegółowo uzasadnić zajęte stanowisko, przytaczając poczynione w sprawie ustalenia i ich podstawę.

Wobec stwierdzonych powyższej uchybień, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. t.j. z 2012 roku, poz. 270) orzeczono jak w pkt 1 sentencji wyroku. W pkt 2 i pkt 3 wyroku orzeczono na podstawie art. 200 oraz art. 152 powołanej ustawy.