Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Łucja Franiczek (spr.), Asesor WSA Tomasz Dziuk, Sędzia WSA Andrzej Matan, Protokolant Katarzyna Czabaj, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2020 r. sprawy ze skargi Prokuratora Prokuratury Rejonowej "A" w Gliwicach na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami uchyla zaskarżoną decyzję.

W dniu [...] r. do Starostwa Powiatowego w G. wpłynął odpis prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w G. z dnia [...] r. sygn. akt [...], mocą którego orzeczono wobec M. K. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat z zaliczeniem okresu zatrzymania prawa jazdy od dnia [...] maja 2018 r.

Pismem z dnia [...] r. Starosta [...] zawiadomił o wykonaniu powyższego wyroku w zakresie prawa jazdy kat. B od dnia [...] maja 2018 r. do dnia [...] maja 2021 r., pouczając skazanego, że po upływie tego terminu może ubiegać się o przywrócenie uprawnień, a w przypadku uprawnienia zatrzymanego na okres dłuższy niż rok, jest to uzależnione od wykazania posiadania wymaganych kwalifikacji.

Następnie pismem z dnia [...] r. organ I instancji powiadomił skazanego o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami silnikowymi kat. B, zaś decyzją z dnia [...] r. organ cofnął skarżącemu powyższe uprawnienia. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ I instancji powołał art. 182 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. z 2019 r. poz. 676) oraz art. 103 ust. 1 pkt 4 i art. 49 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2019 r. poz. 341). Nadto, decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 108 § 1 kpa.

W uzasadnieniu organ administracji przywołał treść prawomocnego wyroku karnego, co obligowało do cofnięcia posiadanych uprawnień kat. B. Nadto, organ zacytował treść art. 49 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o kierujących pojazdami i stwierdził, że przywrócenie uprawnienia zatrzymanego na okres dłuższy niż rok, uzależnione jest od wykazania się posiadaniem wymaganych kwalifikacji.

Prokurator, który zgłosił udział w postępowaniu pismem z dnia [...] r. wniósł o uzupełnienie decyzji w zakresie rozstrzygnięcia poprzez wskazanie ściśle określonego okresu, na jaki cofnięto uprawnienia, w tym wskazanie daty początkowej i końcowej tego okresu.

Jednakże postanowieniem z dnia [...] r. organ I instancji odmówił uzupełnienia powyższej decyzji, powołując się na treść art. 17 ust. 2 rozp. Min. Infrastruktury z dnia 24 lutego 2016 r. w sprawie wydawania dokumentów stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. z 2016 r. poz. 231).

W tej sytuacji Prokurator wniósł odwołanie od decyzji w zakresie zaniechania wskazania ściśle określonego okresu, na jaki cofnięto uprawnienia, w tym wskazanie daty początkowej i końcowej tego okresu. Prokurator zarzucił naruszenie art. 107 kpa w zw. z art. 182 § 2 kkw, z którego to wynika obowiązek cofnięcia uprawnienia w zakresie orzeczonym w wyroku sądu karnego, czyli określenie ram czasowych tego cofnięcia.

Dla poparcia stanowiska Prokurator przywołał orzecznictwo sądowe, z którego wynika, że § 17 ust. 1 rozp. w sposób niedopuszczalny modyfikuje treść art. 107 kpa i art. 182 § 2 kkw i wykracza poza delegację ustawową. Nadto, Prokurator wskazał na skutki prawne braku określenia w decyzji okresu jej obowiązywania w postaci różnych sankcji karnych (art. 180a kk oraz art. 94 § 1 kw).

Jednakże zaskarżoną decyzją Kolegium orzekło o utrzymaniu w mocy decyzji organu I instancji.

Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie organ odwoławczy na wstępie wyjaśnił, że z uwagi na treść art. 111 § 2 k.p.a. odwołanie zostało wniesione z zachowaniem ustawowego terminu.

Kolegium wskazało, że zgodnie z treścią art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 341 ze zm.), starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów. W myśl art. 182 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 676 ze zm.), organ, do którego przesłano orzeczenie zawierające zakaz prowadzenia pojazdów, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie, oraz nie może wydać tych uprawnień w okresie obowiązywania zakazu. W rozpatrywanej przez Kolegium sprawie wystąpiła powyższa przesłanka cofnięcia uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi w zakresie kat. B. W konsekwencji organ zobowiązany był wydać decyzję o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami.

W odniesieniu do zarzutów podniesionych w odwołaniu Kolegium wskazało, że zgodnie z przepisem § 17 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 24 lutego 2016 r w sprawie wydawania dokumentów stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz U z 2016 r., poz. 231 ze zm.), w przypadku orzeczenia wyrokiem sądu zakazu kierowania pojazdami na okres przekraczający rok organ wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami bez określenia terminu ważności tej decyzji. Jednocześnie, wypełniając obowiązek wskazany w § 17 ust. 2 zd. 1 rozporządzenia w uzasadnieniu decyzji organ wskazuje w szczególności termin rozpoczęcia i zakończenia biegu okresu zakazu kierowania pojazdami, który w rozpatrywanej sprawie rozpoczął się od dnia [...] grudnia 2017 r. i trwa do dnia [...] grudnia 2020 r. włącznie. Kolegium zaakcentowało także, że wskazane powyżej rozporządzenie jest aktem prawa powszechnie obowiązującego w rozumieniu art. 87 Konstytucji RP i wiąże organy administracji publicznej stosujące przepisy prawa. Kolegium nie jest właściwe do oceny zgodności tego przepisu z przepisami wyższej rangi. Do oceny takiej powołane są określone organy konstytucyjne. Stąd też odwołania nie uwzględniono.

W skardze na decyzję Kolegium Prokurator zarzucił naruszenie art. 6 k.p.a. poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że w przypadku sprzeczności § 17 ust. 1 rozp. z art. 182 § 1 k.k.w. w związku z art. 103 ust. 1 pkt. 4 ustawy o kierujących pojazdami organy są związane treścią rozporządzenia i nie są władne do orzekania na podstawie ustawy. Zdaniem skarżącego, w przypadku ujawnienia sprzeczności pomiędzy ustawą i rozporządzeniem organ (organ odwoławczy), nie może powołując się na treść art. 6 k.p.a. podnosić brak jakichkolwiek kompetencji do dokonywania wykładni i stosowania reguł kolizyjnych. W takiej sytuacji obowiązkiem organu jest co najmniej przeprowadzenie analizy danego zagadnienia, zweryfikowanie czy w rzeczywistości stan sprzeczności występuje i podjęcie merytorycznej decyzji mającej na celu ocenę rangi i sposobu wyeliminowania sprzeczności, w tym ocenę kompetencji do zweryfikowania decyzji w drodze wykładni. Tymczasem Kolegium zasłaniając się brakiem kompetencji nie odniosło się do stanowiska skarżącego dotyczącego sprzeczności wskazanych powyżej przepisów.

Prokurator zarzucił także naruszenie art. 182 § 2 k.k.w. w związku z art. 103 ust. 1 pkt. 4 ustawy o kierujących pojazdami poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu za dopuszczalne cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami bez zakreślenia terminu obowiązywania decyzji. Zgodnie z art.182 § 2 k.k.w. organ, do którego przesłano orzeczenie zawierające zakaz prowadzenia pojazdów, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie. Zwrot "w orzeczonym zakresie" odnosi się do okresu, na jaki sąd orzekł zakaz prowadzenia pojazdów, a decyzje wydane na podstawie art. 182 § 2 i art. 184 k.k.w. muszą określać ramy czasowe wyznaczone konkretnymi datami. Ponadto, przepis art. 107 § 1 i 3 k.p.a. wskazuje na konieczność skonkretyzowania w sentencji decyzji zakresu czasowego cofnięcia uprawnień. W ocenie skarżącego, § 17 ust. 1 rozp. w sposób niedopuszczalny modyfikuje treść art. 107 k.p.a. w związku z art. 182 § 2 k.k.w. Ranga tej sprzeczności uzasadnia odmowę zastosowania przepisów rozporządzenia z powołaniem na zasadę lex superior derogat legi inferiori i pozostaje w kompetencji organów administracji.

Kolejny zarzut dotyczył naruszenia art. 7a § 1 k.p.a. polegającego na rozstrzygnięciu co do normy prawnej na niekorzyść strony. W odniesieniu do decyzji, której sentencja zawiera ramy czasowe cofnięcia, prowadzenie pojazdu po zakończeniu okresu obowiązywania cofnięcia skutkować będzie odpowiedzialnością za wykroczenie z art. 94 § 4 k.w. Natomiast brak ram czasowych w sentencji decyzji skutkować będzie tym, że prowadzenie pojazdu po zakończeniu okres cofnięcia grozi odpowiedzialnością za przestępstwo z art. 180a k.k., co oznacza, że wydanie decyzji bez określenia terminu jej obowiązywania skutkuje pogorszeniem sytuacji prawnej adresata takiej decyzji w porównaniu do adresata decyzji, w której w sentencji wskazano datę początkową i końcową cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami.

Ponadto skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania tj. art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 107 k.p.a. w związku z art. 182 § 2 k.k.w. mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegające na zaniechaniu uchylenia zaskarżonej decyzji organu I instancji w zakresie nie zawarcia w osnowie istotnych elementów rozstrzygnięcia i orzeczenia co do istoty sprawy poprzez wskazanie w osnowie decyzji ściśle określonego okresu na jaki cofnięto uprawnienie, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 182 k.k.w. W związku z podniesionymi zarzutami skarżący domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji w całości.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie przedstawiając argumentację zbieżną z uzasadnieniem zaskarżonej decyzji.

W toku rozprawy sądowej Prokurator podtrzymał skargę, prostując jedynie zarzut naruszenia art. 6 i 7 kpa jako dotyczący naruszenia przepisów postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona.

Badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazało, że jest ona dotknięta uchybieniem uzasadniającym jej uchylenie. Sąd podzielił przy tym zasadniczo zarzuty skargi z tym, że zarzut naruszenia art. 7a § 1 k.p.a. uznaje za daleko idący, a ocenę opisanych w tym zarzucie potencjalnych konsekwencji karnych dla adresata zaskarżonej decyzji uznaje za wykraczającą poza granice obecnie rozpoznawanej sprawy.

Materialnoprawną podstawę decyzji orzekającej o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami stanowi art. 103 ust. 1 pkt 4 ustawy o kierujących pojazdami (obecnie: Dz. U. z 2019. poz. 341 ze zm.), zgodnie z którym starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów. Podstaw materialnoprawnych decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami należy także dopatrywać się w treści art. 182 kodeksu karnego wykonawczego (t.j. Dz. U. z 2019. poz. 767 ze zm. w skrócie k.k.w.) Zgodnie z § 1 zd. 1 tego przepisu w razie orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów sąd przesyła odpis wyroku organowi administracji rządowej lub samorządu terytorialnego właściwemu dla miejsca zamieszkania skazanego. Jeżeli zaś skazany prowadził pojazd, wykonując pracę zarobkową, o orzeczeniu sąd zawiadamia ponadto pracodawcę, u którego skazany jest zatrudniony. Stosownie zaś do art. 182 § 2 k.k.w. organ, do którego przesłano orzeczenie zawierające zakaz prowadzenia pojazdów, zobowiązany jest cofnąć uprawnienia do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie oraz nie może wydać tych uprawnień w okresie obowiązywania zakazu. W kontekście art. 182 k.kw. należy zaakcentować, że w orzecznictwie sądów administracyjnych nie budzi wątpliwości możliwość, aby przepis ten pomimo zamieszczenia go w kodeksie karnym wykonawczym stanowił podstawę do wydania decyzji administracyjnej. Za wyrokiem Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Lublinie z dnia 20 stycznia 2009 r., sygn. akt III SA/Lu 377/08 wskazać należy, że nie jest istotne, w jakim akcie prawa została zamieszczona określona regulacja, lecz to, czy z danego przepisu można wywieść normę prawa materialnego mogącą stanowić podstawę do wydania decyzji administracyjnej.

W kontrolowanej sprawie bezsporne jest, że prawomocnym wyrokiem karnym orzeczono wobec adresata kontrolowanej obecnie decyzji środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. W związku z tym Starosta jako organ właściwy zobowiązany był wydać decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami w zakresie dostosowanym do orzeczenia sądu karnego. Decyzje o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami stanowią akty o charakterze związanym, tj. nie zależą od uznania organu. Organ, w przypadku zaistniałych ustawowych przesłanek, ma nie tyle prawo co bezwzględny obowiązek wydać decyzję o określonej treści. Nie jest przy tym uprawniony do weryfikowania wyroku sądu karnego.

Z art. 182 § 2 k.k.w. wynika, że organ administracji, któremu w trybie art. 182 § 2 k.k.w. przesłany został odpis wyroku z orzeczonym zakazem prowadzenia pojazdów, jest zobowiązany cofnąć uprawnienie do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie. Z przepisu art. 182 § 2 k.k.w. wynika więc obowiązek organu cofnięcia uprawnienia do kierowania pojazdami w zakresie orzeczonym w wyroku sądu karnego. Organ ma zatem nie tylko cofnąć uprawnienie do kierowania pojazdami, ale musi także cofnąć je w orzeczonym przez sąd karny zakresie. Pojęcie "orzeczonego przez sąd karny zakresu" odnosi się przede wszystkim do zakresu przedmiotowego, w jakim sąd karny orzekł zakaz prowadzenia pojazdów. W orzecznictwie sądów administracyjnych nie budzi wątpliwości, że wskazane powyżej pojęcie "orzeczonego przez sąd karny zakresu" odnosi się także do okresu na jaki sąd orzekł zakaz prowadzenia pojazdów, co oznacza, że cofnięcie uprawnień do kierowania pojazdami musi nastąpić na ściśle wyznaczony okres, wynikający z orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdu (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 kwietnia 2010 r., I OSK 698/09; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 5 listopada 2009 r., III SA/Gd 348/09,). Organ administracji nie może przy tym rozszerzać ani zawężać orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdu.

W ocenie sądu administracyjnego, orzeczenie organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami, bez powiązania decyzji z zakresem na jaki orzeczono zakaz prowadzenia pojazdu, jest czynnością wadliwą. Organy administracji wykonujące wyrok sądu karnego są bowiem związane jego treścią, co oznacza, że mogą cofnąć uprawnienie do kierowania pojazdami tylko na ściśle wskazany w wyroku okres. Tego rodzaju rozstrzygnięcie powinno zostać zamieszczone w osnowie decyzji (rozstrzygnięciu decyzji). Nie powinno się rozstrzygać o uprawnieniach lub obowiązkach strony w uzasadnieniu decyzji, które jest innym niż osnowa składnikiem decyzji administracyjnej. Rozróżnienie charakteru i treści poszczególnych składników decyzji administracyjnej ma istotną doniosłość, czemu ustawodawca dał wyraz w regulacji zawartej w art. 107 § 1 i § 3 k.p.a. Wyróżnienie w tych przepisach poszczególnych składników decyzji służy nie tylko zapewnieniu kompletności, czy zupełność decyzji administracyjnej, ale także podkreśla odrębność tych składników. Odrębność ta jest związaną zwłaszcza z ich funkcją, jak i charakterem. W tym kontekście w znacznym uproszczeniu należy stwierdzić, że to z osnowy decyzji jej adresat ma czerpać wiedzę na temat treści uprawnień lub obowiązków zindywidualizowanych wobec niego poprzez wydanie danej decyzji. Rolą zaś uzasadnienia jest wyjaśnienie adresatowi decyzji dlaczego owa indywidualizacja uprawnień lub obowiązków nastąpiła. Sytuacja, w której w celu określenia treści zindywidualizowanego decyzją administracyjną uprawnienia lub obowiązku, koniecznym jest sięganie do treści uzasadniania, stanowi przejaw zacierania się odrębności ról przypisanych poszczególnym składnikom decyzji administracyjnej, czego w realiach rozpoznawanej sprawy nie sposób zaakceptować. Z art. 182 § 2 k.k.w. wprost wynika przy tym obowiązek organu cofnięcia uprawnienia do kierowania pojazdami w zakresie orzeczonym w wyroku sądu karnego, zatem konkretyzacja tego zakresu powinna mieć miejsce w sentencji decyzji, a nie w jej uzasadnieniu.

Reasumując należy stwierdzić, że organ administracji może cofnąć uprawnienie do kierowania pojazdami tylko w zakresie wynikającym z wyroku sądu karnego, w którym orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów, tj. w określonym przez sąd zakresie przedmiotowym i na ściśle wskazany okres wynikający z orzeczonego przez sąd zakazu. Rozstrzygnięcie takie powinno zostać zamieszczone w osnowie decyzji, ze wskazaniem daty początkowej i końcowej okresu, na który cofnięte zostały uprawnienia.

W rozpoznawanej sprawie organ wywiązały się jedynie z obowiązku oznaczenia w osnowie decyzji zakresu przedmiotowego rozstrzygnięcia o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami ograniczając je do pojazdów kategorii B, gdyż tylko takie uprawnienia posiada adresat kontrolowanej decyzji. W sentencji decyzji nie oznaczono jednakże okresu, na jaki cofnięto uprawnienie do kierowania pojazdami. W ocenie Sądu świadczy to o naruszeniu art. 182 § 2 k.k.w., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie.

Na marginesie już więc tylko należy wskazać, że także w uzasadnieniu decyzji w istocie nie oznaczono okresu, na jaki cofnięto uprawnienie do kierowania pojazdami. W uzasadnieniu decyzji organu pierwszej instancji wskazano jedynie okres, w jakim obowiązuje orzeczony przez sąd zakaz prowadzenia pojazdów. Okres na jaki powinno zostać cofnięte uprawnienie do kierowania pojazdami wynika z orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów, czy też ściślej rzecz biorąc z okresu, w jakim zakaz prowadzenia pojazdów obowiązuje. Nie są to jednak pojęcia identyczne. Czym innym bowiem jest okres obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów, a czym innym okres, na jaki cofnięto uprawnienie do kierowania pojazdami.

Powyższej oceny nie zmienia § 17 rozp. ustęp 1 tego przepisu stanowi, że w przypadku orzeczenia wyrokiem sądu zakazu kierowania pojazdami na okres przekraczający rok organ wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami bez określenia terminu ważności tej decyzji. Zgodnie natomiast w ustępem 2 tego przepisu w uzasadnieniu decyzji organ wskazuje w szczególności termin rozpoczęcia i zakończenia biegu okresu zakazu kierowania pojazdami.

Należy podkreślić, że z § 17 ust. 1 rozporządzenia wynika jedynie obowiązek organu wydania decyzji administracyjnej o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami bez określenia terminu ważności tej decyzji. Jak słusznie zauważył WSA w Lublinie w wyroku z dnia 28 lutego 2017 r. sygn. III SA/Lu 1080/16, czym innym jednak jest kwestia określenia terminu ważności decyzji o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami, a czym innymi, wynikający z art. 182 § 2 k.k.w., obowiązek oznaczenia w decyzji okresu, na jaki cofnięto uprawnienie do kierowania pojazdami. W konsekwencji też nałożony na organ obowiązek wydawania decyzji bez określenia terminu jej ważności, nie wyłącza obowiązku oznaczenia w decyzji okresu, na jaki cofnięto uprawnienie do kierowania pojazdami.

W ocenie Sądu, nawet gdyby jednak uznać przez posłużenie się w § 17 rozporządzenia formułą "wydaje decyzję... bez określenia terminu ważności tej decyzji", prawodawca wyłączył możność oznaczania w decyzji o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami okresu, na jaki cofnięto uprawnienie, na co pośrednio może także wskazywać treść § 12 ust. 3 rozporządzenia, to i tak powyższe nie powinno prowadzić do zaniechania wykonania przez organy administracji obowiązku wynikającego z art. 182 § 2 k.k.w. Zaistniałaby bowiem wówczas niezgodność dwóch regulacji: przepisu § 17 ust. 1 rozporządzenia i art. 182 § 2 k.k.w. W sytuacji, gdy ta sama kwestia (oznaczanie w decyzji o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami okresu, na jaki cofnięto uprawnienie) byłaby w sposób odmienny regulowana ustawą oraz przepisem niższej rangi - rozporządzeniem, organy powinny pominąć przy rozstrzyganiu sprawy rozporządzenie i stosować przepis ustawy.

Podsumowując powyższe rozważania stwierdzić należy, że stosownie do dyspozycji art. 182 § 2 k.k.w. organ administracji powinien cofnąć uprawnienie do kierowania pojazdami w zakresie wynikającym z wyroku sądu karnego, w którym orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów, tj. w określonym przez sąd zakresie przedmiotowym i na ściśle wskazany okres wynikający z orzeczonego przez sąd zakazu. Rozstrzygnięcie takie powinno zostać zamieszczone w osnowie decyzji (rozstrzygnięciu decyzji).

W decyzji utrzymanej w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie oznaczono okresu, na jaki cofnięto uprawnienie do kierowania pojazdami. Powyższe świadczy o naruszeniu przez organy art. 182 § 2 k.k.w., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie (vide: wyrok tut. Sądu z dnia 19 listopada 2019 r. sygn. akt II SA/Gl 1215/19).

Dodać należy, że nawet w przypadku, gdy w wyroku karnym nie zaliczono skazanemu okresu zatrzymania prawa jazdy, decyzja o cofnięciu uprawnień winna określać okres jej obowiązywania w powiązaniu z faktem zwrotu prawa jazdy (vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 stycznia 2019 r. sygn. akt I OSK 1833/18).

Z tych względów stwierdzając naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 188 § 2 kkw), Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił zaskarżoną decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325).

Przy ponownym rozpoznaniu odwołania, Kolegium winno zatem zgodnie z powyższymi rozważaniami uchylić decyzję organu I instancji i orzec o cofnięciu uprawnień w ściśle określonym okresie 3 lat, z podaniem daty początkowej i końcowej obowiązywania cofnięcia.

ec