Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Wiesław Morys Sędzia del. WSA Teresa Zyglewska Protokolant st. asystent sędziego Marcin Rączka po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 listopada 2015 r. sygn. akt II SA/Wa 436/15 w sprawie ze skargi J.S. na decyzję Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia 9 stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odwołania z powierzenia obowiązków służbowych 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od J.S. na rzecz Komendanta Głównego Straży Granicznej kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 5 listopada 2015 r. o sygn. akt II SA/Wa 436/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę J.S. na decyzję Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia 9 stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odwołania z powierzenia obowiązków służbowych.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż Komendant Główny Straży Granicznej, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1402) w dniu 26 listopada 2014 r. wydał rozkaz personalny nr [...], którym odwołał z dniem 30 listopada 2014 r. J.S. ze stanowiska radcy Zespołu Stanowisk Samodzielnych. Organ, na podstawie art. 108 § 1 Kpa, nadał rozkazowi rygor natychmiastowej wykonalności.

Komendant Główny Straży Granicznej, po rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa, w dniu 9 stycznia 2015 r. wydał decyzję nr [...], którą utrzymał w mocy poprzedzający rozkaz personalny.

Organ w uzasadnieniu rozkazu personalnego podał, że rozkazem personalnym nr [...] Komendanta Głównego Straży Granicznej funkcjonariusz został z dniem 1 kwietnia 2014 r. przyjęty do służby stałej w Straży Granicznej i mianowany w Zarządzie Operacyjno – Śledczym Komendy Głównej Straży Granicznej na stanowisko starszego specjalisty w III Sekcji Współpracy Krajowej i Międzynarodowej Wydziału I do Walki z Przestępczością Zorganizowaną. Rozkazem tym, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej funkcjonariuszowi powierzono od dnia 1 kwietnia 2014 r. do dnia 31 marca 2015 r. pełnienie obowiązków służbowych na stanowisku radcy w Zespole Stanowisk Samodzielnych Zarządu Operacyjno – Śledczego Komendy Głównej Straży Granicznej.

W dniu 14 listopada 2014 r. funkcjonariusz zgłosił pisemne wystąpienie ze służby, określając jego termin na dzień 6 lutego 2015 r.

Organ odwoławczy podkreślił, że funkcjonariusz Straży Granicznej pełniący w niej służbę podlega szczegółowym unormowaniom kształtującym jej przebieg i charakter. Stosunek służbowy funkcjonariusza ma charakter stosunku administracyjnoprawnego, który charakteryzuje się przede wszystkim tym, iż to Komendant Główny Straży Granicznej jednostronnie i władczo kształtuje sytuację prawną każdego funkcjonariusza.

Podstawę materialnoprawną rozkazu personalnego o odwołaniu stanowi art. 41 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej, zgodnie z którym funkcjonariuszowi można powierzyć pełnienie obowiązków służbowych na innym stanowisku na czas nieprzekraczający 12 miesięcy. Z przepisu tego wynika, że powierzenie obowiązków służbowych ma charakter czasowy, a decyzja ma charakter uznaniowy. Przed jej podjęciem organ ma obowiązek kierowania się słusznym interesem strony, jeżeli nie stoi temu na przeszkodzie interes społeczny, ani nie przekracza to możliwości organu administracji publicznej, wynikających z przyznanych mu uprawnień i środków prawnych.

Komendant Główny Straży Granicznej podkreślił, że w rozpatrywanej sprawie podjął niezbędne kroki do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz zebrał i rozpatrzył materiał dowodowy niezbędny do wydania decyzji.

Wydanie rozkazu personalnego było podyktowane potrzebami służby związanymi z realizacją zadań na stanowisku powierzonemu funkcjonariuszowi, jak również koniecznością przywrócenia funkcjonariusza na stanowisko, na które został mianowany w Straży Granicznej w związku z jego przeniesieniem z Policji do pełnienia służby w Straży Granicznej. Zaistniała trudna sytuacja kadrowa w komórce organizacyjnej Straży Granicznej, w której funkcjonariusz miał pełnić służbę, związana była z faktem delegowania innego funkcjonariusza tej komórki do pełnienia służby poza granicami państwa w okresie od dnia 1 grudnia 2014 r. do dnia 30 listopada 2015 r.

W związku z powyższym nastąpiła konieczność odwołania funkcjonariusza z pełnienia obowiązków służbowych na stanowisku radcy w Zespole Stanowisk Samodzielnych Zarządu Operacyjno – Śledczego Komendy Głównej Straży Granicznej i skierowanie go do pełnienia służby na stanowisku starszego specjalisty w III Sekcji Współpracy Krajowej i Międzynarodowej Wydziału I do Walki z Przestępczością Zorganizowaną, do której został przeniesiony ze służby w Policji na mocy rozkazu personalnego nr [...] Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia 20 marca 2014 r.

Konieczność powrotu funkcjonariusza do służby na stanowisko przed powierzeniem mu pełnienia obowiązków służbowych na innym stanowisku, spowodowana była koniecznością zapewnienia właściwej pracy komórki organizacyjnej Straży Granicznej, w której miał on pełnić służbę po przeniesieniu ze służby w Policji. W ramach posiadanych uprawnień, organ mógł skrócić okres powierzenia funkcjonariuszowi obowiązków służbowych na innym stanowisku na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej.

J.S., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na rozkaz personalny nr [...] Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia 9 stycznia 2015 r.

Komendant Główny Straży Granicznej w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd I instancji uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1402), funkcjonariuszowi można powierzyć pełnienie obowiązków służbowych na innym stanowisku na czas nie przekraczający 12 miesięcy. W okresie tym funkcjonariuszowi przysługuje uposażenie stosownie do powierzonego stanowiska, lecz nie niższe od dotychczasowego.

Dalej Sąd podał, iż z przytoczonego powyżej przepisu i użytego w nim określenia "może powierzyć" wynika, że decyzja wydana na podstawie tego przepisu (tak w przedmiocie powierzenia obowiązków, jak i ich odwołania), ma charakter uznaniowy. Ustawodawca w ten sposób zapewnił organowi prawo do kształtowania polityki kadrowej, w szczególności związanej z potrzebami realizacji przez funkcjonariuszy zadań ustawowych Straży Granicznej. Uznaniowość ta nie oznacza jednak dowolności w podejmowaniu decyzji, bowiem jej granice zakreśla z jednej strony termin określony w art. 41 ust.1 ustawy o Straży Granicznej, a z drugiej zasady postępowania administracyjnego określone w Kpa.

W ocenie Sądu I instancji, Komendant Główny Straży Granicznej przestrzegał powyższych przepisów i podjął niezbędne działania do dokładnego ustalenia stanu faktycznego sprawy, znajdującego swoje potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym.

Organ, zarówno powierzając skarżącemu obowiązki służbowe, jak i odwołując go z tego obowiązku, powołał się na potrzeby służbowe i związaną z tym potrzebą zapewnienia ciągłości realizacji zadań służbowych na stanowisku, na które skarżący został mianowany. Uzasadnienie zaskarżonej decyzji mieści się w kryteriach określonych w art. 107 § 3 Kpa.

Sąd za prawidłowe uznał działanie organu związane z odwołaniem skarżącego z powierzenia obowiązków służbowych przed upływem terminu określonego w art. 41 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej w związku ze złożeniem przez niego w dniu 14 listopada 2014 r. pisemnego wniosku o zwolnienie ze służby z dniem 6 lutego 2015 r. W zaistniałej sytuacji trudno przyjąć, że cel powierzenia skarżącemu obowiązków służbowych zostałby zrealizowany. Nie zawsze bowiem potrzeba zapewnienia właściwej realizacji zadań przez organ jest zbieżna z interesem indywidualnym funkcjonariusza, a w szczególności w sytuacji gdy funkcjonariusz chce odejść ze służby na znacznie korzystniejszych warunkach finansowych i otrzymać z tego tytułu wyższe świadczenie emerytalne.

W świetle powyżej przedstawionego stanowiska Sąd I instancji stwierdził, że zarzuty podniesione w skardze są całkowicie niezasadne. Żądanie stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji w związku z jej wydaniem bez podstawy prawnej jest całkowicie nieuzasadnione. Zaskarżona decyzja została wydana na podstawie przepisu prawa materialnego, który z oczywistych względów stanowił jej podstawę prawną. Twierdzenie pełnomocnika skarżącego, że w wyniku wydania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającego rozkazu personalnego doszło do "zaingerowania w treść ostatecznej decyzji, korzystającej z przymiotu trwałości" jest co najmniej niejasne. Sąd wyjaśnił, że rozkaz personalny nr [...] Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia 20 marca 2014 r. z przymiotu takiego nie korzystał i na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej mógł zostać zmieniony w każdym czasie, oczywiście pod pewnymi proceduralnymi warunkami, o których była mowa powyżej. Zatem do jego zmiany nie miał zastosowania tryb nadzwyczajny wszczynany na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 Kpa. Zdaniem Sądu, organ nie naruszył również określonych w skardze przepisów postępowania i z całą pewnością nie było podstaw do uchylenia poprzedzającego rozkazu personalnego i umorzenia postępowania jako bezprzedmiotowego.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego złożył J.S., zaskarżając go w całości zarzucił Sądowi I instancji naruszenie przepisów prawa materialnego tj.

1) błędną wykłądnię art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej polegającą na nieuprawnionym przyjęciu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż “z przytoczonego powyżej przepisu i użytego w nim określenia "może powierzyć" wynika, że decyzja wydana na podstawie tego przepisu (tak w przedmiocie powierzenia obowiązków, jak i ich odwołania), ma charakter uznaniowy", podczas gdy w/w przepis, wbrew stanowisku Sądu I instancji, nie reguluje kwestii dotyczącej uznaniowej "możliwości odwołania z powierzenia funkcjonariuszowi pełnienia obowiązków służbowych na innym stanowisku".

Ponadto skarżący kasacyjnie zarzucił Sądowi I instancji naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istootny wpływ na wynik sprawy tj.

1) art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. - poprzez oddalenie skargi pomimo że zaskarżona decyzja wydana została bez podstawy prawnej w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.;

2) art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. - poprzez niezasadne oddalenie skargi, będące konsekwencją nieuprawnionego przyjęcia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, że rozkaz personalny o powierzeniu pełnienia obowiązków nie korzystał z przymiotu trwałości decyzji ostatecznej (z art. 16 § 1 k.p.a.), choć był decyzją administracyjną poddaną reżimowi k.p.a. i że na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej mógł zostać przez organ zmieniony w każdym czasie (przez wydanie zaskarżonego rozkazu personalnego) i to z powołaniem się na podstawę wskazująca na tryb zwykły, tzn. art. 104 k.p.a.;

3) art. 141 § 4 P.p.s.a. - poprzez brak ustosunkowania się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do wszystkich zarzutów podniesionych przez skarżącego w złożonej skardze, co z kolei doprowadziło do nieuprawnionego stwierdzenia przez Sąd, że “organ nie naruszył również określonych w skardze przepisów postępowania i z całą pewnością nie było podstaw do uchylenia poprzedzającego rozkazu personalnego i umorzenia postępowania jako bezprzedmiotowego".

W konkluzji skargi kasacyjnej wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Postępowanie kasacyjne oparte jest na zasadzie związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej i podstawami zaskarżenia wskazanymi w tej skardze. Zakres sądowej kontroli instancyjnej jest zatem określony i ograniczony wskazanymi w skardze kasacyjnej przyczynami wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego. Jedynie w przypadku, gdyby zachodziły przesłanki, powodujące nieważność postępowania sądowoadministracyjnego, określone w art. 183 § 2 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny mógłby podjąć działania z urzędu, niezależnie od zarzutów wskazanych w skardze kasacyjnej. W niniejszej sprawie nie stwierdzono jednak takich przesłanek.

Przedmiotem kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie była decyzja Komendanta Głównego Straży Granicznej nr [...] z dnia 9 stycznia 2015r. utrzymująca w mocy własny rozkaz personalny z dnia 26 listopada 2014r. nr [...] w zakresie orzeczenia o odwołaniu J.S. z pełnienia obowiązków służbowych, powierzonych rozkazem personalnym nr [...] z dnia 20 marca 2014r. Rozkaz personalny o odwołaniu z pełnienia obowiązków został wydany na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. z 2011 r., Nr 116, poz. 675 ze zm., dalej ustawa o Straży Granicznej).

Skarga kasacyjna złożona w niniejszej sprawie została oparta na obu podstawach wymienionych w art. 174 P.p.s.a., tj. naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2) i naruszenia przepisów prawa materialnego (pkt 1). W ramach podstawy wskazanej w art. 174 pkt 2 P.p.s.a., skarżący kasacyjnie zarzucił Sądowi I instancji naruszenie art. 151 P.p.s.a. poprzez niedostrzeżenie że zaskarżona decyzja wydana została bez podstawy prawnej – art. 156 § 1 pkt. 2 K.p.a., albowiem rozkaz z dnia 20 marca 2014r. o powierzeniu obowiązków radcy korzystał z przymiotu trwałości decyzji administracyjnej – art. 16 K.p.a. W ramach tej podstawy skarżący kasacyjnie zarzucił również naruszenie przez Sąd I instancji art. 141 § 4 P.p.s.a., poprzez nieodniesienie się w uzasadnieniu wyroku do wszystkich zarzutów skargi.

W ramach zarzutu naruszenia prawa materialnego, wskazano wyłącznie na przepis art. 41 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej, przez przyjęcie że decyzja o powierzeniu obowiązków jak i odwołaniu ma charakter uznaniowy.

Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny odniesie się w pierwszej kolejności do zarzutów naruszenia przepisów postępowania, zgodnie z zasadą, aby kontrolę procesu subsumpcji przeprowadzać po przesądzeniu, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został dostatecznie podważony (por. wyrok NSA z 9.03.2005 r., FSK 618.04; ONSAiWSA z 2005 r., nr 6, poz. 120.).

Zarzuty naruszenia przepisów postępowania przedstawione w pkt. 1 i 2 skargi kasacyjnej nie mogły odnieść zamierzonego skutku.

Wbrew stanowisku zaprezentowanemu w uzasadnieniu skargi kasacyjnej zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o konkretną podstawę prawną tj. art. 41 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej, zgodnie z którym funkcjonariuszowi można powierzyć pełnienie obowiązków służbowych na innym stanowisku na czas nieprzekraczający 12 miesięcy. W okresie tym funkcjonariuszowi przysługuje uposażenie stosownie do powierzonego stanowiska, lecz nie niższe od dotychczasowego. Umocowanie do wydania decyzji na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy wynika z art. 36 ust. 1, w myśl którego do mianowania funkcjonariusza na stanowisko służbowe, przenoszenia na inne stanowisko oraz zwalniania z tego stanowiska właściwi są przełożeni: Komendant Główny Straży Granicznej, komendanci oddziałów Straży Granicznej, komendanci ośrodków szkolenia Straży Granicznej oraz komendanci ośrodków Straży Granicznej. Stosownie do ust. 2 art. 36 od decyzji, o których mowa w ust. 1, funkcjonariuszowi służy odwołanie do wyższego przełożonego, oraz dochodzenia roszczeń na drodze sądowej.

Z powołanego przepisu wynika prawo właściwego organu do kształtowania stosunku służbowego funkcjonariusza Straży Granicznej, w tym do powierzenia wykonywania określonych obowiązków służbowych na innym stanowisku. Przeniesienie na inne stanowisko służbowe, o którym mowa w art. 36 ust. 1 ustawy zawsze wiąże się z powierzeniem obowiązków właściwych dla tego stanowiska, co oznacza że zawiera się w pojęciu " przenoszenia na inne stanowisko" w rozumieniu wymienionego art. 36 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej. W ramach prawa organu do powierzenia funkcjonariuszowi pełnienia obowiązków służbowych na innym stanowisku mieści się również prawo do odwołania z pełnienia tych obowiązków. Przepis art. 41 ust. 1 cyt. ustawy ma bowiem umożliwiać przełożonym czasowe powierzanie obowiązków funkcjonariuszom stosownie do aktualnych potrzeb służbowych, dając jednocześnie gwarancję funkcjonariuszowi dotyczącą maksymalnego dopuszczalnego czasu powierzenia obowiązków na innym stanowisku.

Z treści art. 41 ust. 1 ustawy wynika, że powierzenie obowiązków służbowych jest czasowe i dotyczy z reguły wyższych od zajmowanych przez funkcjonariusza stanowisk. O długości okresu powierzenia obowiązków służbowych decydują przełożeni właściwi w sprawach osobowych, po uwzględnieniu istniejących potrzeb służbowych. Ponadto powierzenie obowiązków może ustać bądź z upływem czasu, na który je wyznaczano, bądź przed tym terminem w sytuacji, gdy właściwi przełożeni uznają za niecelowe jego kontynuowanie. Przełożony funkcjonariusza ma prawo kształtować określoną politykę kadrową i w jej ramach decydować o obsadzie stanowisk służbowych we wszystkich podległych jednostkach organizacyjnych.

W tym miejscu celowe wydaje się odniesienie do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 41 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej. Według autora skargi kasacyjnej wbrew stanowisku Sądu I instancji decyzja wydana na podstawie tego przepisu nie ma charakteru uznaniowego.

Dokonana przez Sąd I instancji wykładnia art. 41 ust. 1 ustawy jest poprawna.

Zarówno decyzja o powierzeniu pełnienia obowiązków służbowych na innym stanowisku, jak i decyzja o odwołaniu z pełnienia tych obowiązków mają charakter uznaniowy.

Przepis art. 34 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej stanowi, że mianowanie będące źródłem stosunku służbowego funkcjonariusza następuje na podstawie dobrowolnego zgłoszenia się do służby. Wynika z tego, że konsensusu stron wymaga jedynie zadecydowanie o przyjęciu do służby, a nie ustalenie warunków pełnienia tej służby. Z przepisów ustawy wynika generalna zasada ( istnieją od niej nieliczne wyjątki np. przeniesienie na niższe stanowisko służbowe ), zgodnie z którą przełożony służbowy ma władzę jednostronnego ustalenia treści stosunku służbowego.

W orzecznictwie sądów administracyjnych jednolicie przyjmuje się, że decyzja wydana na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o Straży Granicznej ma charakter uznaniowy ( por. wyroki NSA z dnia 6 maja 2011r. I OSK 23/11, z dnia 20 lipca 2012r. I OSK 2222/11 , z dnia 14 stycznia 2015r. I OSK 1496/13 dostępne w cbois ).

Nietrafny jest również zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a.

Należy podkreślić, że zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. może być skutecznie postawiony w dwóch przypadkach: gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera wszystkich elementów, wymienionych w tym przepisie i gdy w ramach przedstawienia stanu sprawy, wojewódzki sąd administracyjny nie wskaże, jaki i dlaczego stan faktyczny przyjął za podstawę orzekania (por. uchwałę NSA z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. akt: II FPS 8/09, LEX nr 552012, wyrok NSA z dnia 20 sierpnia 2009 r., sygn. akt: II FSK 568/08, LEX nr 513044). Naruszenie to musi być przy tym na tyle istotne, aby mogło mieć wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 P.p.s.a. ). Przepis art. 141 § 4 P.p.s.a. jest przepisem proceduralnym, regulującym wymogi uzasadnienia. W ramach rozpatrywania zarzutu naruszenia tego przepisu Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest jedynie do kontroli zgodności uzasadnienia zaskarżonego wyroku z wymogami wynikającymi z powyższej normy prawnej. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowiska strony przeciwnej, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Sąd I instancji wyjaśnił podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz rozpoznał sprawę sądowoadministracyjną zgodnie z jego kontrolnymi kompetencjami. Z wywodów Sądu wynika, dlaczego w jego ocenie nie doszło do naruszenia prawa wskazanego w skardze. Sąd ocenił stanowisko skarżącego nie mając przy tym bezwzględnego obowiązku odnoszenia się osobno do każdego z argumentów, mających w ocenie strony świadczyć o zasadności zarzutu (por. wyrok NSA z dnia 5 lipca 2013 r., II FSK 2204/11, LEX nr 1351331). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, brak szczegółowego odniesienia się przez wojewódzki sąd administracyjny do wszystkich zarzutów zawartych w skardze i skoncentrowanie się tylko na istotnych kwestiach, nie jest wadliwe, o ile te kwestie mają znaczenie dla rozstrzygnięcia, a wątki pominięte mają jedynie charakter uboczny i nie rzutują na wynik sprawy (por. wyrok NSA z dnia 24 czerwca 2004 r., sygn. akt FSK 2633/04, LEX 173345; wyrok NSA z dnia 12 czerwca 2014 r., I OSK 2721/13).

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 204 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.