Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Kuza (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Dorota Chobian, Sędzia WSA Magdalena Chraniuk-Stępniak, Protokolant Starszy inspektor sądowy Urszula Opara, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lutego 2017r. sprawy ze skargi [...] z siedzibą w W. na bezczynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w sprawie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Komendanta Wojewódzkiego Policji do rozpoznania wniosku [...] z siedzibą w W. z dnia [...] o udostępnienie informacji publicznej w zakresie, w jakim organ anonimizował informację publiczną udzieloną pismem z dnia 2 grudnia 2016r. – w terminie 14 dni od daty zwrotu akt organowi; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. nakazuje ściągnięcie od Komendanta Wojewódzkiego Policji na rzecz Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach) kwotę 100 (sto) złotych tytułem nieuiszczonego wpisu od skargi.

W skardze z dnia 7 grudnia 2016 r. stowarzyszenie [...] z siedzibą w W. zaskarżyło bezczynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w przedmiocie rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej z 21 października 2016 r. w części dotyczącej informacji, które wyłączono z zakresu informacji udostępnionych przez organ.

W skardze zarzucono naruszenie:

- art. 61 ust. 1 Konstytucji RP poprzez nadmierne i nieproporcjonalne ograniczenie prawa do informacji;

- art. 16 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U z 2016 r., poz. 1764, dalej u.d.i.p.), poprzez niewydanie decyzji odmownej w stosunku do danych wyłączonych z zakresu informacji udostępnionych przez Komendę;

- art. 13 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 u.d.i.p., poprzez niewykonanie w pełni wniosku złożonego przez skarżące stowarzyszenie.

Żądania skargi dotyczyły:

- stwierdzenia, że podmiot zobowiązany dopuścił się bezczynności w zakresie udostępnienia informacji, których dostępność ograniczył bez wydania decyzji administracyjnej,

- zobowiązania do załatwienia wniosku o udostępnienie informacji publicznej we wskazanym zakresie.

Skarżące stowarzyszenie stwierdziła również, że jest organizacją pożytku publicznego działającą na podstawie ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, zawisła sprawa jest jego własną związaną z realizacją misji i celów stowarzyszenia, w związku z czym na podstawie art. 239 § 2 p.p.s.a. nie ma obowiązku uiszczania opłat sądowych.

W uzasadnieniu skargi wyjaśniono, że skarżące stowarzyszenie zwróciło się w dniu 21 października 2016 r. do Komendy Wojewódzkiej Policji o udostępnienie skanów orzeczeń dyscyplinarnych wydanych w latach 2013 – 2015 przez Wojewódzkiego Komendanta Policji. W odpowiedzi stowarzyszenie otrzymało skany żądanych orzeczeń dyscyplinarnych wraz z zanominizowanymi danymi dotyczącymi: danych osobowych, nazwy miejscowości, daty wydania i numeru orzeczenia. W ocenie skarżącego anonimizacją objęto jednak dane, które mogły zostać udostępnione. Wynika to z tego, że orzeczenia dyscyplinarne dotyczyły policjantów, czyli funkcjonariuszy publicznych, co powoduje, że zastosowanie miał art. 5 ust. 2 zdanie drugie u.d.i.p., zgodnie z którym ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji. Żądane orzeczenia dyscyplinarne dotyczą policjanta, który w związku z zajmowanym przez siebie stanowiskiem pełni funkcje publiczne, a ponadto orzeczenie to zostało wydane w związku z przewinieniami popełnionymi przez policjanta w czasie jego pracy i w związku z pełnieniem przez niego funkcji, co oznacza, że zostały spełnione wszystkie przesłanki z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Dlatego anonimizacji mogły podlegać jedynie dane mające związek z ochroną informacji niejawnych oraz z ochroną innych tajemnic ustawowo chronionych.

Skarżące stowarzyszenie zarzuciło również, że udostępniając zanonimizowane orzeczenia organ zaniechał wydania decyzji odmownej odnośnie informacji wyłączonych w ten sposób z udostępnienia. W ten sposób skarżący został pozbawiony możliwości zaskarżenia takiego zachowania organu. Zdaniem skarżącego stowarzyszenia, nie ma znaczenia zakres dokonanej anonimizacji. Jakiekolwiek takie działanie powinno się wiązać z wydaniem decyzji odmownej w tym zakresie. W skardze powołano się w tym zakresie na wyrok WSA w Łodzi z 10 lipca 2016 r., II SAB/Łd 69/15, w którym podkreślono, że w razie uznania, że istnieje potrzeba ochrony prywatności określonej osoby, organ do którego skierowano wniosek o udostępnienie informacji publicznej winien w oparciu o art. 16 u.d.i.p. wydać decyzję administracyjną odmawiającą udostępnienia informacji publicznej, powołując się na ograniczenia zawarte w art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p.

W ocenie strony skarżącej dopiero wydanie takiej decyzji pozwoli na merytoryczną polemikę z dokonanym ograniczeniem dostępności wskutek anonimizacji. Zaskarżone ograniczenie dotyczyło informacji o: podmiocie, który wydał orzeczenie dyscyplinarne, numerze orzeczenia i dacie jego wydania oraz imieniu i nazwisku osoby, która wydała orzeczenie dyscyplinarne.

W odpowiedzi na skargę Komendant Wojewódzki Policji wniósł o jej odrzucenie, a w razie nieuwzględnienia tego wniosku o jej oddalenie.

W uzasadnieniu pierwszego wniosku stwierdzono, że przedmiotem skargi jest czynność z zakresu administracji publicznej w związku z dostępem do informacji publicznej. Z treści art. 3 § 8 i 9 p.p.s.a. wynika, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów i jest dopuszczalna wtedy, gdy organ nie załatwia sprawy w terminie, w formie opisanej w art. 3 § 2 pkt 1-4 p.p.s.a. Natomiast skarga na bezczynność organów w przypadkach, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5-7 p.p.s.a. jest niedopuszczalna. Jeśli więc skarga dotyczy przypadku niewymienionego w art. 3 § 2 pkt 8 i 9 p.p.s.a., sąd administracyjny zobowiązany jest do jej odrzucenia, gdyż rozpoznając skargę wykroczyłby poza swoje ustawowe kompetencje. W związku z powyższym skarga na bezczynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w związku z anonimizowaniem danych osobowych policjantów w skanach udostępnionych orzeczeń dyscyplinarnych - powinna zostać odrzucona.

Uzasadniając alternatywnie złożony wniosek o oddalenie skargi, Komendant Wojewódzki Policji podniósł, że w jego ocenie zgodnej z opinią Komendanta Głównego Policji wyrażoną w piśmie z 2 listopada 2016 r., policjant nie należy do kategorii podmiotów określonych mianem osób wykonujących funkcję publiczną (jak prezydent, premier, senator, radny, kierownik państwowej jednostki organizacyjnej itd.) w rozumieniu zapisów u.d.i.p. Dlatego publiczne udostępnianie orzeczeń dyscyplinarnych dotyczących konkretnych policjantów prowadziłoby do nadużycia prawa z uwagi na naruszenie prywatności tych osób. Z tego względu treść i postać dokumentów urzędowych została wnioskodawcy udostępniona po anonimizacji danych osobowych, nazw komend, komórek organizacyjnych i nazw miejscowości.

Odnośnie zarzutu zaniechania wydania decyzji odmownej odnośnie informacji wyłączonych z udostępnienia, organ wyraził pogląd, że nie był zobowiązany do wydania takiej decyzji, ponieważ z treści wniosku nie wynikało żądanie udostępnienia danych osobowych policjantów ukaranych karami dyscyplinarnymi.

Z nadesłanych przez Komendanta Wojewódzkiego Policji akt sprawy wynika, że [...] w dniu 21 października 2016 r. zwróciło się do w/w organu o udostępnienie:

1. skanów orzeczeń dyscyplinarnych wydanych w latach 2013-2015 przez wojewódzkiego komendanta policji - zarówno jako organu I i II instancji,

2. informacji o tym, w ilu przypadkach w latach 2013-2015 została przez komendanta wojewódzkiego policji powołana komisja do zbadania zaskarżonego orzeczenia,

3.skanów sprawozdań przygotowanych przez powołane w latach 2013-2015 komisje do zbadania zaskarżonego orzeczenia,

4. informacji o tym, ile z orzeczeń dyscyplinarnych wydanych przez wojewódzkiego komendanta policji zostało zaskarżonych do sądu administracyjnego.

W dniu 3 listopada 2016 r. do Komendy Wojewódzkiej Policji wpłynęło datowane na 2 listopada 2016 r. pismo z Komendy Głównej Policji z opinią dotyczącą prawnych możliwości odpowiedzi na wniosek [...] o udostępnienie informacji publicznej. Powołując się w tej opinii na identyczny w treści wniosek tego stowarzyszenia, który w dniu 21 października 2016 r. wpłynął również do Komendy Głównej Policji, organ ten w oparciu o treść art. 1, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 1, 2 i 3 oraz artykułu 5 ust. 1, 2, 2a, i 3 u.d.i.p. wyraził pogląd, że wszystkie dokumenty, których dotyczy wniosek, mają przymiot informacji publicznej i w związku z tym powinny być udostępnione po dokonaniu odpowiedniej anonimizacji danych osobowych, nazw komend, komórek organizacyjnych, nazw miejscowości itd. Anonimizacja ta nie dotyczy jednak punktu 2 i 4 wniosku stowarzyszenia, gdyż udostępnienie informacji zawartych w tych punktach polega na przekazaniu danych statystycznych. W opinii zasugerowano też skorzystanie z trybu postępowania określonego w art. 13 ust. 2 u.d.i.p., który stanowi, że jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie 14 dni od złożenia wniosku, to podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia i o terminie, w jakim udostępni informację, jednak nie dłuższym, niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

W piśmie z dnia 4 listopada 2016 r. Komendant Wojewódzki Policji w zakresie punktów 2 i 4 wniosku skarżącego z 21 października 2016 r. powiadomił [...], że w czterech przypadkach, w latach 2013-2015 została powołana przez Komendanta Wojewódzkiego Policji komisja dyscyplinarna do zbadania zaskarżonego orzeczenia. Cztery orzeczenia dyscyplinarne wydane przez Komendanta Wojewódzkiego Policji zostały zaskarżone do sądu administracyjnego. Odnośnie żądania z punktu 1 i 3 wniosku, organ wyjaśnił, że żądane orzeczenia, jak i sprawozdanie komisji znajdują się w aktach przeprowadzonych postępowań dyscyplinarnych, o których przesłanie zwrócono się do odpowiednich jednostek organizacyjnych Policji. Dlatego informacje te zostaną przekazane do dnia 5 grudnia 2016 r. Komendant wskazał też, że powyższe dokumenty zostaną udostępnione po dokonaniu odpowiedniej anonimizacji.

W piśmie z dnia 2 grudnia 2016 r. Komendant Wojewódzki Policji przesłał [...] drogą mailowa na wskazany adres skany orzeczeń dyscyplinarnych wydanych przez Komendanta Wojewódzkiego Policji w latach 2013-2015 oraz skany sprawozdań z prac komisji dyscyplinarnych powołanych do zbadania zaskarżonych orzeczeń. Jak wynika z dołączonego do skargi jednego z przesłanych orzeczeń (k. 4-6), zanonimizowano w nim poprzez zaczernienie dane osobowe obwinionego, numer orzeczenia, dzień, w którym zostało wydane, niektóre daty, nazwy miejscowości będących siedzibami komend rozpatrujących sprawę w obu instancjach, a także siedzibę sądu administracyjnego, o możliwości skargi do którego pouczono w orzeczeniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.2016.1066 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Według art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.2016.1066 ze zm.), dalej p.p.s.a., sądy sprawują kontrolę działalności administracji publicznej poprzez rozpoznawanie skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 – 4 (art. 3 § 2 p.p.s.a.) lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a, a także na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw.

Zaskarżona w niniejszej sprawie bezczynność polegała z jednej strony na nieudzieleniu w pełni informacji publicznej, o którą wnioskodawca się zwrócił (tj. informacji objętej przez organ anonimizacją na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p.), z drugiej zaś strony na niewydaniu decyzji odmawiającej udostępnienia tej właśnie anonimizowanej informacji.

W związku z wnioskiem o odrzucenie skargi zawartym w odpowiedzi na skargę i twierdzeniem organu, że "bezczynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w związku z zanonimizowaniem danych osobowych policjantów w skanach udostępnionych orzeczeń dyscyplinarnych", nie mieści się w przypadkach wymienionych w art. 3 § 2 pkt 8 i 9 p.p.s.a., na wstępie należy wyjaśnić tę kwestię.

Dopuszczalność skargi na bezczynność organu w sprawie udostępnienia informacji publicznej nie jest kwestionowana ani w orzecznictwie sądów administracyjnych, ani w piśmiennictwie. Przyjmuje się też, że dopuszczalność takiej skargi zachodzi również wtedy, gdy strona wbrew stanowisku organu uznaje, iż żądane informacje są informacjami publicznymi i powinny być udzielone w trybie wnioskowym na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, a także wtedy, gdy organ nie udostępnia pewnych objętych wnioskiem informacji publicznych z powodu uznania, że ze względu na prywatność osoby fizycznej prawo do informacji publicznej podlega co do takich informacji ograniczeniu (por. Kamińska Irena, Rozbicka-Ostrowska Mirosława, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, wyd. III, Opublikowano: WK 2016, teza 2 do art. 21 u.d.i.p.).

Udzielenie informacji publicznej jest czynnością z zakresu administracji publicznej dotyczącą uprawnień i obowiązków wynikających z przepisów prawa, a konkretnie obowiązków podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej oraz odpowiadających im uprawnień podmiotu żądającego udostępnienia takiej informacji, wynikających z ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jest to więc czynność, o jakiej mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. której zaniechanie stanowi bezczynność podlegającą zaskarżeniu do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. Należy ponadto zauważyć, że drugie żądanie skargi dotyczy niewydania decyzji odmawiającej udostępnienia pominiętej - na skutek anonimizowanie – części żądanej informacji publicznej. Niewydanie takiej decyzji (podstawa do wydania której znajduje się w art. 16 ust. 1 u.d.i.p., co wynika wprost z treści art. 16 ust. 2 pkt 2 tej ustawy), stanowi z kolei bezczynność, o jakiej mowa w art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z pkt. 1 p.p.s.a. Oznacza to, że skarga złożona w niniejszej sprawie jest dopuszczalna, a wniosek o jej odrzucenie niezasadny.

Przystępując do merytorycznej oceny skargi należy zauważyć, skarga na bezczynność przysługuje stronie również w przypadku uznania przez nią udzielonej informacji za niepełną. Powinna wówczas wskazać, co do jakiego zakresu żądania podmiot zobowiązany nie zajął żadnego stanowiska, a więc pozostaje bezczynny. Właściwa realizacja wniosku o dostęp do informacji publicznej wymaga precyzyjnego udzielenia informacji na temat zawartych w nim kwestii. Nie chodzi bowiem u udzielenie jakiejkolwiek informacji, ale o przedstawienie jej w takim zakresie i w taki sposób, jaki odpowiada treści żądania (zob. wyrok NSA z 16 marca 2010 r., I OSK 1643/09, LEX nr 595248). Jeżeli niekompletność udzielonej informacji publicznej nie jest wynikiem przeoczenia organu, ale jego świadomej odmowy udostępnienia informacji publicznej motywowanej wynikającym z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. ograniczeniem prawa do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej, obowiązkiem organu wynikającym z treści art. 16 ust. 1 u.d.i.p., w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 2 tej ustawy, jest – co do zasady - wydanie decyzji odmawiającej udostępnienia informacji publicznej, w której uzasadnieniu ma on obowiązek oznaczenia podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. wydano decyzję o odmowie udostepnienia informacji publicznej. Niewydanie takie decyzji oznacza bezczynność podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej podlegającą zaskarżeniu do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z pkt. 4 p.p.s.a.

Następnie należy wyjaśnić, że stosownie do treści art. 1 ust. 1 u.d.i.p., każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystaniu na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie.

W orzecznictwie przyjmuje się powszechnie, że informacją publiczną będzie każda informacja dotycząca sfery faktów i danych, wykonywana lub odnosząca się do władz publicznych, a także odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne, w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej. Informacją publiczną jest zatem w świetle przepisów art. 1 ust. 1 i art. 6 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ust. 1 tej ustawy (por. wyrok NSA z dnia 12 grudnia 2006 r., I OSK 123/06, Lex nr 291 357).

W myśl art. 4 ust. 1 pkt 1 w związku z ust. 3 u.d.i.p., obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej. Wykładni pojęcia "władze publiczne" dokonał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 7 stycznia 2004 r. (K 14/03), stwierdzając, że należy przez to rozumieć organy państwowe i organy samorządu terytorialnego. W powoływanym wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał ponadto, iż z analizy art. 77 ust. 1 Konstytucji RP wynika, że w rozumieniu tego przepisu pojęcie "władzy publicznej" obejmuje wszystkie władze konstytucyjne państwa lub samorządu, a także inne instytucje, o ile wykonują funkcje "władzy publicznej" w wyniku powierzenia czy przekazania tych funkcji.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, że nie było i nie mogło być w sprawie sporne, iż Komendant Wojewódzki Policji, jako organ władzy publicznej jest podmiotem obowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, gdyż wynika to z art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. Nie było również kwestionowane przez żadną ze stron, że dokumenty, których dotyczył wniosek, miały przymiot informacji publicznej. To z kolei wynikało z treści art. 6 ust.1 pkt 2 lit. d u.d.i.p. Informacje dotyczące statusu prawnego, w tym kwestii odpowiedzialności dyscyplinarnej, funkcjonariuszy publicznych są informacją publiczną, wymienioną w tym właśnie przepisie, tj. informacją o osobach pełniących funkcje w organach administracji.

Z bezczynnością organu administracji publicznej mamy zaś do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonych terminach organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu bądź nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt nie został podjęty, a czynność dokonana, a w szczególności czy zostało to spowodowane zawinioną czy też niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu albo wiąże się z przeświadczeniem organu, że stosowny akt w ogóle nie powinien zostać podjęty, a czynność dokonana.

Zgodnie z utrwalonymi poglądami judykatury oraz piśmiennictwa, udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno-technicznej, a tylko wyjątkowo w sytuacjach określonych w przepisach art. 14 ust. 2 (umorzenie postępowania) i 16 ust. 1 (odmowa udostępnienia informacji), wymagana jest forma decyzji administracyjnej.

Odnosząc powyższe uwagi do okoliczności sprawy należy zauważyć, że w związku z dwoma sformułowanymi w skardze zarzutami dotyczącymi: nieudzielenia informacji publicznej objętej anonimizacją dokonaną przez organ na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.n. oraz niewydania decyzji odmawiającej udostępnienia anonimizowanej informacji, konieczne było wyjaśnienie, czy anonimizacja części informacji objętych wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej wymaga wydania w tym zakresie decyzji odmownej.

We wskazanej kwestii w orzecznictwie sądów administracyjnych został wyrażony pogląd, który podziela również Sąd w niniejszym składzie (wyrok NSA z 11 stycznia 2013 r., I OSK 2267/12). Zgodnie z tym poglądem z zestawienia dwóch wartości, tj. zasady jawności informacji publicznych oraz obowiązku ochrony prywatności, tajemnic przedsiębiorcy i danych osobowych osób fizycznych, można wyprowadzić wniosek, że możliwe jest udostępnianie informacji publicznej w sposób nie naruszający wskazanych dóbr chronionych. Służy temu m.in. zastosowana przez organ w rozpatrywanej sprawie tzw. anonimizacja danych wrażliwych. W takim wypadku nie zachodzi jednak potrzeba wydawania oddzielnej decyzji na podstawie art. 16 ustawy, gdyż przepis ten może mieć zastosowanie tylko w wypadku odmowy udostępnienia informacji, a nie w przypadku jej udzielenia z zachowaniem zasady ochrony dóbr chronionych. (...) W takich okolicznościach ocenie Sądu rozpatrującego skargę na bezczynność organu w zakresie udostępnienia informacji publicznej, podlegać będzie sposób i zakres dokonanej przez organ anonimizacji, a w szczególności to, czy nie niweczy on pożądanego przez stronę rezultatu w postaci uzyskania informacji o konkretnie wskazanych sprawach publicznych. Wydanie decyzji odmownej na podstawie przepisu art. 16 ustawy byłoby konieczne tylko w przypadku gdyby istota żądanej informacji dotyczyła żądania ujawnienia chronionych prawem danych wskazanych osób lub danych wrażliwych innych podmiotów. W uzasadnieniu przywołanego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił poglądu, że w każdym wypadku, kiedy zachodzi możliwość ujawnienia "przy okazji" udostępniania informacji publicznej danych podlegających ochronie na podstawie przepisów ustawy o ochronie danych osobowych, należy całkowicie odmówić udzielenia informacji na podstawie przepisu art. 16 ustawy, zwłaszcza, gdy strona nie jest sama zainteresowana ujawnieniem takich danych, żądając udzielenia informacji o konkretnych sprawach publicznych.

Przedstawiony pogląd ma zastosowanie w okolicznościach sprawy, o czym dodatkowo przekonuje to, że wnioskodawca mimo poinformowania go przez organ w piśmie z dnia 4 listopada 2016 r. o zamiarze "odpowiedniej anonimizacji" żądanych informacji, nie zareagował na tę zapowiedź wywołując w ten sposób wrażenie, że okoliczność ta nie jest dla niego istotna w kontekście zakresu jego wniosku. Jeżeli bowiem intencją skarżącego byłoby uzyskanie informacji, które organ zamierzał anonimizować ze względu na prywatność osób fizycznych na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p., to wnioskodawca powinien dać temu wyraz w odpowiedzi na pismo organu z 4 listopada 2016 r. Skoro skarżące stowarzyszenie tego nie zrobiło, a także we wniosku z dnia 21 października 2016 r., nie wskazało wyraźnie, że obejmuje nim również dane pozwalające na identyfikację osób, których żądane informacje dotyczyły, to nie może obecnie skutecznie zarzucać niewydania w sprawie dodatkowej decyzji odmawiającej udostępnienia informacji w zanonimizowanym zakresie. Zakres tej anonimizacji, a w szczególności to, czy nie niweczy on pożądanego przez stronę rezultatu w postaci uzyskania informacji o konkretnie wskazanych sprawach publicznych, podlega ocenie Sądu rozpatrującego niniejszą skargę. Dokonując takiej oceny Sąd wyraża pogląd, że orzeczenia dyscyplinarne dotyczące przewinień policjantów popełnionych w czasie ich pracy i w związku z wykonywaniem ich funkcji, a także sprawozdania przygotowane przez komisje powołane do zbadania takich zaskarżonych orzeczeń dyscyplinarnych, są informacjami publicznymi nie podlegającymi ograniczeniom co do dostępu do nich ze względu na prywatność osób fizycznych, o jakiej mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. (por. wyrok NSA z 9 stycznia 2013 r., I OSK 2449/12 dotyczący analogicznych informacji publicznych w postaci orzeczeń komisji dyscyplinarnej członków korpusu służby cywilnej). Wbrew twierdzeniom Komendanta Wojewódzkiego Policji, policjant należy do kategorii osób pełniących funkcje publiczne, o jakich mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Wniosek taki należy wyprowadzić z treści art. 115 § 13 pkt 7 k.k. zawierającego legalną definicję funkcjonariusza publicznego. W przepisie tym za funkcjonariuszy publicznych uznano między innymi funkcjonariuszy organu powołanego do ochrony bezpieczeństwa publicznego, którym niewątpliwie jest policja. Pogląd, że za osobę pełniącą funkcję publiczną w rozumieniu art. 5 ust. 2 u.d.i.p. należy uznawać funkcjonariusza publicznego zdefiniowanego w art. 115 § 13 k.k, został wyrażony w doktrynie i Sąd go w pełni podziela (por. Kamińska Irena, Rozbicka-Ostrowska Mirosława, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, wyd. III. Teza 3 do art. 5 u.d.i.p. Opublikowano: WK 2016).

W związku z powyższą oceną za pozbawioną podstawy prawnej należało uznać faktyczną odmowę udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej w pełnym zakresie, motywowaną ograniczeniem prawa do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej. Ograniczenie to bowiem nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, o czym wprost stanowi art. 5 ust. 2 zd. 2 u.d.i.p. Odmowa udostępnienia informacji publicznej objętej punktem 1 i 3 wniosku skarżącego stowarzyszenia z dnia 21 października 2016 r., również w części zanonimizowanej przez Komendanta Wojewódzkiego Policji, motywowana wyłącznie ochroną prywatności tych osób, stanowi o bezczynności organu w zakresie rozpoznania tego wniosku we wskazanej części. Dlatego Sąd, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. zobowiązał Komendanta Wojewódzkiego Policji do rozpoznania wniosku [...] z siedzibą w W. z dnia 21 października 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie, w jakim organ anonimizował informację publiczną udzieloną pismem z dnia 2 grudnia 2016 r. Rozpoznając ten wniosek ponownie organ będzie musiał wziąć pod uwagę, że ze względu na treść żądań skargi nie ma obecnie istniejących wcześniej wątpliwości co do tego, że wnioskiem skarżącego stowarzyszenia o udostępnienie informacji publicznej objęte są również dane anonimizowane przez organ. Dlatego ewentualna odmowa udostępnienia tych informacji motywowana innymi niż prywatność osób fizycznych przesłankami ograniczenia prawa do informacji publicznej wskazanymi w art. 5 u.d.i.p. czy też w innych przepisach, będzie wymagała, stosownie do treści art. 16 ust. 1 u.d.i.p., wydania decyzji administracyjnej.

Określając termin, w jakim organ zobowiązany został do rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej w zakresie określonym w punkcie I wyroku, Sąd wziął pod uwagę rodzaj wnioskowanych do udostępnienia informacji publicznych oraz treść art. 286 § 2 p.p.s.a.

Sąd nie stwierdził, by bezczynność Komendanta Wojewódzkiego Policji miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Należy bowiem zauważyć, że organ ten nie pozostawił wniosku strony bez odpowiedzi, a jedynie udzielił jej informacji publicznej w sposób niepełny, wynikły z wadliwej wykładni stosunkowo złożonych przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, a także innych przepisów.

Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, na podstawie art. 149 § 1 i § 1a oraz art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.

Na podstawie art. 223 § 2 p.p.s.a. Sąd nakazał ściągnięcie od Komendanta Wojewódzkiego Policji na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem nieuiszczonego wpisu od skargi. Obowiązek uiszczenia takiego wpisu przez skarżące stowarzyszenie wynikał – wbrew jego poglądowi wyrażonemu w skardze – z tego, że stowarzyszenia skarżącego bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, nie można uznać za występującego jako strona we "własnej sprawie" w rozumieniu art. 239 § 2 p.p.s.a. Rozpoznawana sprawa dotyczy bowiem realizacji przez stronę skarżącą jej celów statutowych, a zatem sfery działalności zewnętrznej stowarzyszenia, co nie wpływa bezpośrednio na jego prawa i obowiązki oraz nie zmienia jego sytuacji prawnej. Nie można bowiem utożsamiać "spraw własnych" z działalnością statutową, gdyż w takim przypadku zwolnienie z kosztów przysługiwałoby stronie automatycznie w każdej sprawie dotyczącej udostępnienia informacji publicznej (por. postanowienie NSA z 31 stycznia 2017 r., I OZ 193/17).