Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie Sędzia NSA Maria Czapska – Górnikiewicz (spr.) Sędzia WSA del. Wojciech Mazur Protokolant Andżelika Nycz po rozpoznaniu w dniu 1 października 2009 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. S. i Z. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lutego 2008 r. sygn. akt VII SA/Wa 1507/07 w sprawie ze skargi A. W. i W. W. na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Warszawie z dnia [...] lipca 2007 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki budynku gospodarczego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od W. S. i Z. S. solidarnie na rzecz A. W. i W. W. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

II OSK 1466 / 08

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 1 lutego 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skargi A. i W. W. uchylił decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2007 r., którą to decyzją uchylono decyzję organu I instancji z dnia [...] lipca 2005 r. i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania temuż organowi w przedmiocie nakazu rozbiórki budynku gospodarczego.

W uzasadnieniu swego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż decyzją z dnia [...] lipca 2005 r. Piaseczyński Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego na podstawie art. 51 ust. 1 w zw. z art. 51 ust. 7 oraz art. 38 ust. 1 Prawa budowlanego (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.- zwanej dalej Prawem budowlanym) nakazał Z. i W. S., rozbiórkę budynku gospodarczego o wymiarach 4 x 5,15 m i wysokości 2- 2,6 m posadowionego na stopach fundamentowych 30 x 30 cm zagłębionych na ok. 1,0 m poniżej poziomu terenu, zadaszonego, zrealizowanego na belkach drewnianych opartych na słupach stalowych usytuowanego na działce nr [...] w obrębie [...] przy ul. D. w K..

W uzasadnieniu powyższej decyzji organ stwierdził, iż w dniu 17 kwietnia 2003 r. inwestorzy Z. i W. S. dokonali zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych, polegających na remoncie istniejącego budynku na działce nr [...] przy ul. D. w K. Remont miał polegać na wymianie pokrycia dachowego z eternitu na pokrycie z blachy trapezowej oraz wymianie wrót wejściowych.

Na podstawie oświadczenia załączonego do sprawy z dnia 30 maja 2005 r. podpisanego przez mgr inż. elektr. Z. S. ustalono, że: "Wykonano sześć słupów stalowych 100 x 100 mm. Słupy te zostały zakotwione w stopach fundamentowych z betonu o wymiarach 30 x 30 cm zagłębionych na 1 m poniżej terenu. Na słupach tych zamocowano belki drewniane o wymiarach 12 x 18 cm. Do belek drewnianych przykręcono blachę trapezową T50 ze spadkiem 10% w kierunku wrót. Wrota wejściowe wykonano ze sklejki wodoodpornej na konstrukcji stalowej, ściany osłonowe od strony wschodniej i południowej pozostały istniejące drewniane, ścianę osłonową od strony północnej wykonano z blachy trapezowej T8". W oparciu o oględziny z dnia 8 lipca 2003 r. ustalono, że powyższe roboty budowlane zostały zakończone.

Zdaniem organu inwestor rozpoczął roboty budowlane w oparciu o zgłoszenie z dnia 17 kwietnia 2003 r., jednakże w sposób rażący wykroczył poza zakres objęty zgłoszeniem, bowiem faktycznie dokonano rozbiórki istniejącego obiektu budowlanego, a następnie pobudowany został nowy obiekt budowlany z częściowym wykorzystaniem materiałów rozbiórkowych. Z dokumentu sporządzonego przez inwestora i załączonego jako dowód do sprawy bezspornie wynika, że z istniejącego obiektu pozostały tylko ściany osłonowe drewniane od strony wschodniej i południowej. A zatem, inwestor poza zakresem objętym zgłoszeniem z 17 kwietnia 2003 r. wykonał: 6 stóp betonowych, w których zakotwił 6 słupów stalowych, dokonał zamocowania belek drewnianych, wykonał wrota wejściowe ze sklejki wodoodpornej na konstrukcji stalowej oraz ścianę osłonową od strony północnej z blachy trapezowej. Jak wskazał organ I instancji na wykonanie robót wykraczających poza zakres zgłoszenia, inwestor nie uzyskał pozwolenia na budowę.

Ponadto organ I instancji podkreśli, iż na legalizację wykonanych robót nie pozwalają obowiązujące przepisy prawa, gdyż w wyniku wykonanych w warunkach samowoli budowlanej robót budowlanych powstał obiekt budowlany niezgodny z obowiązującym rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75 poz. 690 ze zm.- zwanym dalej rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r.) ujętymi w § 12. Ze wszystkich dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy bezspornie wynika usytuowanie nowopowstałego obiektu w bezpośrednim sąsiedztwie granicy między posesjami, co nie jest dopuszczalne w myśl zapisu dla terenu oznaczonym symbolem UZ-69 UZ/RL w planie ogólnym zagospodarowania przestrzennego dla Uzdrowiska Konstancinie - Jeziorna, a gdzie sytuowana jest działka nr [...] w obrębie [...] przy ul. D.

Jak wskazał organ I instancji ze względu na rozpoczęcie robót budowlanych w oparciu o istniejące w obiegu prawnym zgłoszenie zamiaru wykonania robót remontowych, nie było możliwości zastosowania przepisów art. 48 i art. 49b Prawa budowlanego. Jednakże ze względu na wykonanie tych robót z rażącym naruszeniem warunków zgłoszenia w zakresie szeroko wykraczającym poza roboty remontowe i w sposób uniemożliwiający ich doprowadzenie do stanu zgodnego z przepisami prawa należało zgodnie z art. 51 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 51 ust. 7 Prawa budowlanego po zakończeniu tych robót nakazać rozbiórkę obiektu budowlanego.

W wyniku wniesionego odwołania przez Z. S. decyzją z dnia [...] lipca 2007 r. Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

W uzasadnieniu swej decyzji organ odwoławczy podniósł, iż w jego ocenie należy uznać za zasadny zarzut strony skarżącej, dotyczący błędnej kwalifikacji przedmiotowego obiektu budowlanego. Jak wynika z materiału fotograficznego oraz ustaleń protokolarnych dokonanych przez inspektorów w Powiecie Pruszkowskim podczas przeprowadzonych wizji lokalnych, omawiany obiekt jest wiatą, a nie jak przyjął błędnie organ I instancji budynkiem gospodarczym. Mając na uwadze powyższe, obiekt o następujących cechach konstrukcyjnych: wym. 4 x 5,15 m i wys. 2- 2,60 m, posadowiony na stropach fundamentowych 30 x 30 cm zagłębionych na ok. 1,00 m poniżej poziomu terenu, zadaszony, zrealizowany na belkach drewnianych opartych na słupach stalowych nie jest budynkiem, lecz należy do przewidzianej art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego- budowli, którymi są m.in. budowle ziemne. Zgodnie zaś z przepisem art. 29 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego pozwolenia na budowę nie wymaga budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan. Nie zmienia to oczywiście faktu, iż budowa ww. obiektów wymaga dokonania skutecznego zgłoszenia, stosownie do przepisu art. 30 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego.

Jednocześnie Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego zauważył, iż obiekt będący wiatą nie jest budynkiem, ani budowlą spełniającą funkcję użytkową budynku w rozumieniu obowiązującej ustawy Prawo budowlane, a tym samym nie mają do niego zastosowania przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r.

Organ odwoławczy wskazał również, iż organ I instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy winien ustalić w sposób niebudzący wątpliwości, czy zachodzą przesłanki do zastosowania przepisu art. 51 ust. 1 w związku z art. 50 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego w celu doprowadzenia przedmiotowych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyli A. i W. W., zarzucając jej naruszenie przepisów art. 6, art. 7 i art. 8, art. 107, art. 124, art. 138 § 2 k.p.a. i wnosząc o uchylenie skarżonej decyzji organu odwoławczego oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu skarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił skarżoną decyzję jako wydaną w naruszeniem art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- zwanej dalej p.p.s.a.), a także z uchybieniem wymogom art. 138 § 2 k.p.a.

Zdaniem Sądu skarżona decyzja wydana została z naruszeniem art. 153 p.p.s.a., bowiem wyrokiem z dnia 23 maja 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. VII SA/Wa 867/04, oddalił skargę na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2004 r., wydaną w sprawie remontu istniejącego budynku gospodarczego usytuowanego na terenie działki nr ewid. [...] obręb [...] przy ul. D. w K. Powyższa sprawa dotyczyła tej samej sprawy administracyjnej co decyzja Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego nr [...] zaskarżona w niniejszym postępowaniu sądowoadministracyjnym. W uzasadnieniu wyroku z dnia 23 maja 2005 r. Sąd stwierdził, iż zabetonowanie 6 słupów stalowych zakotwiczonych w stopach fundamentowych jest czynnością zmieniającą konstrukcję obiektu. Takie stanowisko Sądu I instancji zostało potwierdzone orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 września 2006 r. sygn. akt II OSK 1040/05, rozpatrującego skargę kasacyjną od ww. wyroku. Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż "należy w pełni podzielić stanowisko Sądu I instancji, zaprezentowane w treści zaskarżonego wyroku, że zabetonowanie słupów stalowych, zamiast istniejących drewnianych w budynku gospodarczym jest czynnością zmieniającą konstrukcję obiektu. Nawet, więc gdyby przyjąć, jak sugeruje to skarga kasacyjna, iż roboty budowlane wykonane przez skarżących były remontem budynku gospodarczego to, ponieważ obejmowały one zmiany elementów konstrukcyjnych - wymagały uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę przed ich rozpoczęciem."

W niniejszej sprawie rozpoznając kontrolowaną decyzję Sąd pierwszej instancji podkreślił, iż podstawą materialnoprawną rozstrzygnięcia organu I instancji wydającego decyzję z dnia [...] lipca 2005 r. był art. 51 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 51 ust. 7 Prawa budowlanego, którego celem jest doprowadzenie w określonym terminie wykonanych robót budowlanych do stanu zgodnego z przepisami prawa lub w braku takiej możliwości w związku z naruszeniem istotnie odbiegającym od ustaleń i warunków określonych w pozwoleniu na budowę bądź w przepisach, rozbiórkę obiektu.

W ocenie Sądu pierwszej instancji stan faktyczny niniejszej sprawy uzasadniał zastosowanie przez organy nadzoru budowlanego trybu określonego w art. 51 ww. ustawy, bowiem wykonanie robót budowlanych nastąpiło z naruszeniem art. 30 ust. 1 Prawa budowlanego. Dlatego też organ szczebla powiatowego, mając na uwadze wyrok Naczelnego Sąd Administracyjnego z dnia 7 września 2006 r. i nie widząc możliwość doprowadzenia budynku gospodarczego do stanu zgodnego z prawem, zastosował tryb przewidziany w art. 51 Prawa budowlanego, nakazując rozbiórkę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, iż organ odwoławczy wydając decyzję stwierdzającą, iż prowadzone przez W. i Z. S. prace przy "wiacie" nie wymagały pozwolenia na budowę, ewidentnie naruszył przepis art. 153 p.p.s.a. Kwestia, bowiem obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę przy prowadzeniu robót objętych niniejszą sprawą została przesądzona przez Naczelny Sąd Administracyjny, który wskazał, iż roboty te obejmowały "zmiany elementów konstrukcyjnych", a zatem "wymagały uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę przed ich rozpoczęciem."

Jednocześnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, iż wydając zaskarżoną decyzję organ II instancji naruszył przepis art. 138§ 2 k.p.a. W niniejszej sprawie nie zaistniała taka okoliczność, o jakiej mowa w art. 138§ 2 k.p.a., bowiem organ szczebla powiatowego uzasadniając swoją decyzję wskazał na przesłanki, które uniemożliwiły przeprowadzenie postępowania naprawczego poprzez doprowadzenie obiektu do stanu zgodnego z prawem i zmusiły organ do wydania nakazu rozbiórki. Tym samym argumentacja Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, który wzywał organ szczebla powiatowego do ponownego ustalenia w sposób nie budzący wątpliwości, czy zachodzą przesłanki do zastosowania przepisu art. 51 ust. 1 Prawa budowlanego, jest całkowicie bezpodstawna, a takie działanie organu odwoławczego stanowi naruszenie art. 138 § 2 k.p.a.

Mając powyższe względy na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie działając na podstawie art. 145 § 1 ust. 1 pkt c p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję, a na podstawie art. 152 stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnieśli W. i Z. S., zaskarżając go w całości i zarzucając mu na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

1. art. 153 p.p.s.a. polegające na uznaniu, iż organ II instancji związany był oceną prawną i wskazaniami wyrażonymi w wyroku Wojewódzkiego Sądu

Administracyjnego w Warszawie z dnia z dnia 23 maja 2005 r. (sygn. VII

SA/WA 867/04) oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia

7 września 2006 r. (sygn. II OSK 1040/05), podczas gdy ocena prawna i

wskazania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zawarte w

ww. orzeczeniach nie mogły wiązać organu II instancji, ponieważ uległy

zmianie przepisy prawa materialnego, w oparciu o które sformułowano

przedmiotową ocenę prawną;

2. art. 141 § 4 p.p.s.a. polegające na niezamieszczeniu w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, obligatoryjnych w wypadku uwzględnienia skargi i uchylenia zaskarżonej decyzji, wskazań co do dalszego postępowania w sprawie oraz na oczywistej sprzeczności pomiędzy sentencją orzeczenia i jego uzasadnieniem.

Wskazując na powyższe zarzuty skargi kasacyjnej skarżący W. i Z. S. wnieśli o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, o zasądzenie na rzecz skarżących kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych oraz o zasądzenie na rzecz adwokat D. K. kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący wskazując na dotychczasowy przebieg postępowania podnieśli, że stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zawarte w zaskarżonym wyroku, pomija fakt zmiany przepisów, na podstawie których została sformułowana ocena prawna w wyrokach poprzedzających wydanie skarżonego orzeczenia. Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 maja 2005 r. i Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 września 2006 r. sformułowali swoją ocenę prawną na podstawie przepisów Prawa budowlanego w jego ówczesnym brzmieniu. Natomiast treść przepisu art. 29 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy został zmieniony ustawą z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 163 poz. 1364), w wyniku czego otrzymał odmienne brzmienie. Z tego też wynika, że gdy od dnia 26 września 2005 r.- wejścia w życie art. 29 ust. 2 pkt 1 Prawa budowlanego, obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę, w przypadku remontu obejmującego zmianę lub wymianę elementów konstrukcyjnych obiektu, przestał być aktualny, to przestał też być aktualny obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę w przypadku remontu obejmującego zmianę lub wymianę elementów konstrukcyjnych obiektu, a ocena prawna wyrażona w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 23 maja 2005 r. i Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 września 2006 r. przestała być wiążąca w stosunku do Mazowieckiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, jak i innych organów i sądów rozpatrujących w przyszłości sprawy związane z przedmiotowym obiektem. Zdaniem autora kasacji w sytuacji, gdy w toku postępowania administracyjnego, między wydaniem decyzji w I instancji a rozpatrzeniem odwołania, nastąpiła zmiana przepisów prawa materialnego, organ odwoławczy zobowiązany jest do uwzględnienia nowego stanu prawnego.

W odniesieniu do drugiego zarzutu skargi kasacyjnej skarżący wskazali, że z sentencji zaskarżonego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny wynika, że uchylił on zaskarżoną decyzję, a jednocześnie w uzasadnieniu swojego orzeczenia Sąd stwierdził, że uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzją organu I instancji. W związku z powyższym powstała istotna sprzeczność, co do skutków orzeczenia Sądu. Zdaniem strony wnoszącej kasację o naruszeniu art. 141 § 4 p.p.s.a. stanowi też brak w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wskazówek co do sposobu wykonania wyroku Sądu, co pogłębia wątpliwości odnośnie zakresu i skutków zaskarżonego orzeczenia i tego, który organ ma się ponownie zająć sprawą.

Odpowiedź na skargę kasacyjną wnieśli A. i W. W., wnioskując o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych. W uzasadnieniu odpowiedzi na skargę kasacyjną stwierdzono, iż żadnej z wymienionych we wniesionej kasacji norm prawnych skarżonym wyrokiem nie naruszono, a to stanowi o braku uzasadnionych podstaw kasacji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Oceniając wniesioną skargę kasacyjną w granicach określonych w art. 183 § 1 p.p.s.a., wobec braku zaistnienia w niniejszej sprawie przesłanek nieważności postępowania wymienionych w art. 183 § 2 powołanej ustawy, Naczelny Sąd Administracyjny za chybiony uznał zarzut naruszenia przepisów postępowania art. 153 p.p.s.a.

W myśl art. 153 p.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Użyty w tym przepisie zwrot "ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania...", należy rozumieć w ten sposób, że organ administracyjny związany jest nie tylko oceną, ale i wskazaniami w tym wyroku zawartymi. Ilekroć dana sprawa będzie przedmiotem rozpoznania przez ten sąd, będzie on związany oceną prawną wyrażoną w tym orzeczeniu, jeżeli nie zostanie ono uchylone lub nie ulegnie zmianie stan prawny, powodując, że pogląd wyrażony przez sąd stanie się nieaktualny. Podobny skutek ustania mocy wiążącej oceny sądu wywołać może również istotna zmiana okoliczności faktycznych, która zaszła po wydaniu orzeczenia.

Zważywszy na przedstawiony wyżej wywód stwierdzić trzeba, iż wbrew opinii autora skargi kasacyjnej nie zaszły żadne takie zmiany w przepisach prawa i faktach istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, które by powodowały, że oceny stanu prawnego i faktycznego wyrażona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 września 2006 r. (sygn. akt II OSK 1040/05) stałaby się nieaktualna. Wyrokiem z dnia 7 września 2006 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną wniesioną od wyroku Sądu pierwszej instancji, którym to wyrokiem oddalono skargę na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2004 r. Decyzją tą organ odwoławczy uchylił decyzję organu I instancji z dnia [...] lutego 2004 r., którą umorzono postępowanie w sprawie remontu budynku gospodarczego i przekazano sprawę organowi do ponownego rozpoznania. W wyniku tego ponownego rozpoznania wydana została z kolei decyzja będąca przedmiotem kontroli w niniejszym postępowaniu.

Zwrócić trzeba uwagę na to, że tak jak strona wnosząca kasację, tak i organ odwoławczy przyjęły inny opis zrealizowanego obiektu, a w konsekwencji i inną definicję, aniżeli uczynił to organ pierwszej instancji i strona wnosząca skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Istotne jest przy tym to, że opisy wykonanych prac przedstawione w decyzji organu I instancji są zgodne z opisem samego inwestora, który przedstawił to w swym oświadczeniu z dnia 30 maja 2005 r., a także z opisem przedstawionym w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia z dnia 23 maja 2005 r. (sygn. akt VII SA/WA 867/04) oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 września 2006 r. (sygn. akt II OSK 1040/05). Przy takim opisie zrealizowanych robót nie sposób podzielić poglądu strony wnoszącej kasację, aby faktycznie wprowadzona zmiana przepisu art. 29 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo budowlane dokonana ustawą z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 163 poz. 1364), uzasadniała odstąpienie od definicji wykonanych w niniejszej sprawie prac budowlanych przyjętej w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 września 2006 r. Stąd też ocena dokonana przez Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym wyroku o naruszeniu przez organ art. 153 p.p.s.a. jest prawidłowa.

Za chybiony należało również uznać zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Powodem uchylenia zaskarżonej decyzji było naruszenie przez organ odwoławczy tak dyspozycji art. 153 p.p.s.a., jak i wymogów zawartych w art. 138 § 2 k.p.a. Wbrew odmiennym wywodom kasacji na naruszenie tych norm skutkujących koniecznością uchylenia decyzji kontrolowanej zasadnie wskazano w skarżonym wyroku. Nie sposób przy tym nie zauważyć, że zasadności naruszenia art. 138§ 2 k.p.a. nie zakwestionowano we wniesionej kasacji, a tym samym należy przyjąć, że strona ją wnosząca również podziela stanowisko Sądu co do uchybienia tej normie przez organ odwoławczy,

Odnosząc się do zawartych w uzasadnieniu wywodów stwierdzić trzeba, iż obowiązek zamieszczenia wskazań, co do dalszego postępowania nie może sprowadzać się do konieczności przytaczania argumentacji zawartej w zapadłych uprzednio wyrokach. Sens jego zamieszczania sprowadza się, bowiem do umożliwienia organowi administracji usunięcia wszystkich uchybień prawa z powodu, których Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz w następstwie tego, doprowadzenie w sprawie do pełnej i niewątpliwej zgodności rozstrzygnięcia z prawem (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 kwietnia 2008 r., sygn. II GSK 38/08, niepubl.). W okolicznościach niniejszej sprawy warunek ten został zachowany.

Ponadto wbrew opinii autora skargi kasacyjnej w skarżonym orzeczeniu nie występują takie rozbieżności pomiędzy sentencją a uzasadnieniem wyroku, które mogłyby powodować wątpliwości, co do faktu czy wyrokiem tym uchylono zaskarżoną decyzję czy decyzję organów obu instancji. Powyższemu nie zaprzecza okoliczność, którą rzeczywiście należy zakwalifikować jako błąd Sądu pierwszej instancji, iż na stronie 5 uzasadnienia wyroku, Sąd ten wskazał, że występujące w sprawie wady i uchybienia spowodowały konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Błędu tego nie można jednak zakwalifikować jako naruszenia mającego istoty wpływ na wynik sprawy, bowiem pozostała część uzasadnienia nie nasuwa żadnych wątpliwości, iż zakres uchylenia obejmuje tylko decyzję organu odwoławczego, o czym też orzeczono w skarżonym wyroku.

Zważywszy na powyższe okoliczności, Naczelny Sąd Administracyjny, stwierdzając brak zasadności przedstawionych w skardze kasacyjnej podstaw i nie stwierdzając nieważności postępowania przed Sądem pierwszej instancji na podstawie art. 184 p.p.s.a., oddalił wniesioną skargę kasacyjną.

O kosztach postępowania kasacyjnego należnych na rzecz A. W. i W. W. t.j. strony wnoszącej skargę do Sądu pierwszej instancji, wobec oddalenia wniesionej kasacji, a uwzględniając udział pełnomocnika tychże skarżących na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, orzeczono na mocy art. 204 pkt 2 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł w wyroku o przyznaniu pełnomocnikowi strony wnoszącej skargę kasacyjną wynagrodzenia na zasadzie prawa pomocy, gdyż przepisy art. 209 i art. 210 p.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 p.p.s.a.) przyznawane jest przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach art. 258 -261 p.p.s.a. Stosownie do § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1348 ze zm.) pełnomocnik skarżącego powinien złożyć Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu stosowne oświadczenie, o jakim mowa w tym przepisie.