Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 6 października 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Robert Adamczewski (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Grosińska-Grzymkowska Sędzia WSA Magdalena Sieniuć po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 października 2020 roku sprawy ze skargi R. S. na decyzję Prezesa Sądu Okręgowego w Ł. z [...] nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezesa Sądu Rejonowego w R. z [...].; 2. przyznaje i nakazuje wypłacić z funduszu Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi radcy prawnemu M. W. prowadzącemu Kancelarię Radcy Prawnego w Ł. przy ul. A 8/1 kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych powiększoną o należny podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu. B.A.

II SA/Łd 425/20

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] r. (znak [...]) Prezes Sądu Okręgowego w Ł., działając na podstawie art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 2, art. 10, art. 14 ust. 2 i art. 16 ust. 1 oraz art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tj. Dz.U. z 2019, poz. 1429) [dalej: ustawa o dostępie do informacji publicznej] w zw. z art. 104, art. 105, art. 107 i art.138 § 1 pkt 2 k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania R. S. od decyzji Prezesa Sądu Rejonowego w R. z [...] r. o odmowie udzielenia informacji publicznej w sprawie o sygn. [...] uchylił zaskarżoną decyzję w całości oraz odmówił R.S. udostępnienia informacji publicznej.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym:

W dniu 16 marca 2020 roku R. S. zażądał od Prezesa Sądu Rejonowego w R. udostępnienia informacji publicznej w zakresie nadesłania kopii wszystkich wyroków wraz z uzasadnieniami wydanych w roku 2017, rejestrowanych w rep. C pod symbolem nr 056 i 056s.

Decyzją z [...] r. Prezes Sądu Rejonowego w R. odmówił udzielenia wnioskowanej informacji wskazując w uzasadnieniu skarżonej decyzji, iż w ocenie organu objęta wnioskiem informacja stanowi informację przetworzoną w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz że konieczne jest jej uprzednie przygotowanie, co wiązałoby się z dodatkowym nakładem pracy związanym z anonimizacją żądanych orzeczeń. W ocenie Prezesa Sądu Rejonowego w R. skoro uzyskanie objętej wnioskiem informacji celem jej udostępnienia wymagałoby zaangażowania dodatkowych sił i środków, to przyjąć należy, że objęte wnioskiem informacje stanowią informację przetworzoną, której udostępnienie musi być poprzedzone wykazaniem szczególnej istotności dla interesu publicznego. Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych, Prezes Sądu Rejonowego w R. podkreślił, że wnioskodawca winien był wykazać, że jest w stanie z uzyskanej informacji przetworzonej zrobić użytek dla dobra ogółu w taki sposób, który będzie przeważał nad szeroko rozumianymi kosztami wytworzenia informacji, zaś wobec niewykazania przez R. S. wskazanej przesłanki należało odmówić uwzględnienia wniosku.

W odwołaniu R. S. wniósł o uchylenie decyzji i podniósł, iż organ I instancji nie wskazał nawet, o jaką ilość wyroków do ewentualnej anonimizacji chodzi, a co więcej, że anonimizacja nie uzasadnia oceny, że dana informacja jest informacją przetworzoną.

Wskazaną na wstępie decyzją Prezes Sądu Okręgowego w Ł. uwzględnił zarzuty odwołania i uchylił w całości zakwestionowane rozstrzygnięcie, jednocześnie orzekł co do istoty sprawy odmawiając skarżącemu udostępnienia informacji z innych powodów.

Zdaniem Prezesa Sądu Okręgowego w Ł., nie można zgodzić się ze stanowiskiem, że za informację przetworzoną uznać należy każdą informację, której udostępnienie wymagać będzie określonego przygotowania, czy podjęcia określonego nakładu czynności. Organ podkreślił, iż wnioskodawca nie żądał jakichkolwiek zestawień danych, czy informacji z akt sprawy, a jedynie kopii orzeczeń sądowych wraz z uzasadnieniami, jakie zostały wydane w 2017 roku w sprawach zarejestrowanych w rep. C pod symbolem nr 056 i 056s - zatem brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że istniałaby konieczność prowadzenia analizy poszczególnych akt, czy selekcji dokumentów.

Organ wyjaśnił, że ustalenie liczby spraw pod symbolem nr 056 i 056s jest możliwe poprzez uzyskanie tychże danych wprost z systemu komputerowego [...], skoro organ I instancji wskazywał, że udostępnienie informacji wymagałoby dodatkowego nakładu pracy, czy czasu, to winien określić zakres tych dodatkowych czynności. W ocenie Prezesa Sądu Okręgowego w Ł. realizacja wniosku S. obejmowałaby bowiem jedynie sporządzenie kserokopii wydanych orzeczeń, czy też ich wydruków z systemu [...] oraz dokonanie ich anonimizacji. Co więcej, nawet gdyby liczba tychże orzeczeń była znaczna, to przy łatwości ich pozyskania z systemu [...] - nadal brak by było podstaw, aby mówić o informacji przetworzonej. Jednocześnie organ zauważył, że w przypadku dokonania wstępnej oceny, że informacja ma charakter informacji przetworzonej - Prezes Sądu Rejonowego w R. winien był wezwać wnioskodawcę do wykazania szczególnej istotności dla interesu publicznego, jednakże wezwanie takie nie zostało dokonane.

Z kolei uzasadniając swoje rozstrzygnięcie co do meritum organ wyjaśnił, że żądanie wydania zanonimizowanych orzeczeń sądowych wraz z uzasadnieniami bez wątpienia mieści się w zakresie żądania udostępnienia informacji publicznej. Jednakże sprawy rejestrowane w repertorium C o symbolach 056 i 056s to sprawy, w których rozpoznawane są roszczenia o ochronę dóbr osobistych, a zatem w niniejszym postępowaniu prawo do żądania udostępnienia informacji publicznej podlega ograniczeniu ustawowemu opisanemu w art. 5 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Prezes Sądu Okręgowego w Ł. powołał się na analizę relacji prawa do prywatności i ochrony danych osobowych, zawartą w orzeczeniu Sądu Najwyższego z 8 listopada 2012 r., I CSK 190/12, z którego wynika, że do prywatnej sfery życia zalicza się przede wszystkim zdarzenia i okoliczności tworzące sferę życia osobistego i rodzinnego i szczególny charakter tej dziedziny życia człowieka uzasadnia udzielenie jej silnej ochrony prawnej. Sąd Najwyższy przyjął również, że zakres prawa do prywatności, czy też ochrony wywodzącej się z prawa do prywatności, winien być ustalony przy uwzględnieniu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy, bowiem prawo do prywatności ma charakter szczególny w systemie praw i wolności konstytucyjnych. W przypadku kolizji tych dwóch konstytucyjnych praw - z jednej strony konstytucyjnego prawa do informacji, zagwarantowanego w art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, z drugiej prawa do prywatności - nie można bezwzględnie i automatycznie przyznać priorytetu temu pierwszemu, bowiem nie istnieje ustawowa podstawa do zagwarantowania obywatelom dostępu do informacji za wszelką cenę i kosztem prawa do prywatności.

Dalej organ argumentował, iż tożsamość osoby fizycznej można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na jeden lub kilka specyficznych czynników określających cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne tej osoby, zatem samo zanonimowanie danych osobowych nie zawsze jest wystarczające do zapewnienia skutecznej ochrony prywatności osób fizycznych.

Dodatkowo organ podniósł, że sprawy dotyczące ochrony dóbr osobistych są sprawami szczególnymi - zawierają szereg opisów stanu faktycznego, których skutkiem było naruszenie dóbr osobistych, a więc wartości podlegających ochronie w najwyższym stopniu w szczególności takich jak zdrowie, wolność, cześć swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania. W takim przypadku charakterystyka sytuacyjna tworzy ryzyko naruszenia prawa do prywatności osób fizycznych nawet przy dokonaniu anonimizacji danych osobowych. Oczywiste jest bowiem, że w uzasadnieniach orzeczeń sądowych przedstawiany jest szczegółowy opis ustalonego w sprawie stanu faktycznego, sąd przedstawia także przebieg postępowania dowodowego wraz dokonaną w tym zakresie oceną, zatem także opisy sytuacyjne. Z tychże przyczyn istnieje ryzyko "rozszyfrowania" życiowych sytuacji faktycznych poszczególnych osób z racji charakterystyki postaci czy zdarzeń, społeczności, w jakiej dana sytuacja miała miejsce, a jednocześnie - nie ma możliwości usunięcia (zanonimizowania) całych fragmentów uzasadnienia orzeczenia, aby takiego ryzyka uniknąć. Takie uzasadnienie przestałoby być de facto uzasadnieniem.

W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi R.S. zanegował dokonaną przez Prezesa Sądu Okręgowego w Ł. ocenę prawną.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Następnie zaś pełnomocnik skarżącego ustanowiony z urzędu uzupełnił argumentację strony podnosząc, że skarżący wniósł o udostępnienie kopii wyroków z uzasadnieniami wydanych przez Sąd Rejonowy w R. w 2017 r. w sprawach o symbolach 056 i 056s, w których rozpoznawane są roszczenia o ochronę dóbr osobistych. Należy przypomnieć, że z danych przekazanych przez Prezesa Sądu Rejonowego w R. wynika, że w sprawach o symbolu 056 wydano w 2017 r. 10 wyroków i sporządzono 5 uzasadnień. Wskazana liczba spraw nie jest duża i nie powinna sparaliżować pracy Sądu, gdyż nie wymaga znacznego zaangażowania intelektualnego i czasowego, istotnych działań analitycznych oraz nie wpłynie na tok realizacji ustawowych zadań.

Skarżącego interesują wszystkie sprawy zarejestrowane pod danymi symbolami. W związku z tym udostępnienie żądanej informacji wiązać się będzie jedynie z czynnościami czysto technicznymi, polegającymi na skopiowaniu i anonimizowaniu wyroków i uzasadnień w sprawach o określonym symbolu. Przedstawione przez organ II instancji argumenty przeciwko udostępnieniu żądanych informacji mają charakter ogólny i sprowadzają się do stwierdzenia, że anonimizacja nie zawsze wystarcza do zapewnienia skutecznej ochrony prywatności osób fizycznych w sprawach o roszczenia o ochronę dóbr osobistych. W ocenie skarżącego, należało w tej sytuacji przed wydaniem decyzji odmownej w pierwszej kolejności zbadać, czy wszystkie orzeczenia dotyczą naruszenia dóbr osobistych osób fizycznych, czy postępowanie dotyczy władz publicznych lub innych podmiotów wykonujących zadania publiczne albo osób pełniących funkcje publiczne - w zakresie tych zadań lub funkcji (co było istotne z uwagi na treść art. 5 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej), a w końcu zwrócić się do osób fizycznych - stron w tych 10 sprawach, których dotyczył wniosek skarżącego - o wypowiedzenie się, czy rezygnują z przysługującego im prawa do prywatności (art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej). Organ II instancji zaniechał tych czynności i bezpodstawnie przyjął a priori, że nie można udostępnić żadnego z wyroków i uzasadnień, o co wnosił skarżący, bez naruszenia prawa do prywatności osób fizycznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Sprawa niniejsza została rozpoznana przez tut. Sąd na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym na zasadzie art. 119 pkt 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) [dalej: ustawa p.p.s.a.] wobec złożenia przez obie strony postępowania wniosków o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 2167), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej.

Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

Jednocześnie zaś, zgodnie z art. 134 § 1 ustawy p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, natomiast art. 135 ustawy p.p.s.a. obliguje sąd do wzięcia pod uwagę z urzędu wszelkich naruszeń prawa.

Przedmiotem skargi w rozpoznawanej sprawie skarżący uczynił decyzję z [...] r., którą Prezes Sądu Okręgowego w Ł. uchylił w całości decyzję Prezesa Sądu Rejonowego w R. z [...] r. o odmowie udzielenia informacji publicznej i jednocześnie – rozpoznając wniosek skarżącego z 16 marca 2020 r. - odmówił mu udostępnienia informacji publicznej w zakresie nadesłania kopii wszystkich wyroków wraz z uzasadnieniami wydanych w roku 2017, rejestrowanych w rep. C pod symbolem nr 056 i 056s na podstawie art. 16 ust. 1 i 2 w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tj. Dz.U. z 2019, poz. 1429) [dalej: ustawa o dostępie do informacji publicznej]. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji podstawową przyczyną odmowy udostępnienia żądanej informacji była ochrona prywatności osoby fizycznej.

Ocena prawidłowości działania organu, do którego wpłynął wniosek, w pierwszej kolejności wymaga stwierdzenia, czy żądana informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, i czy podmiot będący adresatem żądania jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej.

W świetle przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej nie budzi wątpliwości, że Prezes Sądu Rejonowego w R. jest podmiotem zobowiązanym do udzielania posiadanych informacji publicznych. Zgodnie bowiem z treścią art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej zobowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Z mocy zaś art. 173 Konstytucji RP sądom przyznano przymiot władzy publicznej, a jak stanowi art. 21 § 1 pkt 1 ustawy z 27 lipca 2001 r. o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 365), organem sądu rejonowego jest prezes tego sądu.

Nie jest również przez strony kwestionowane, że na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej orzeczenia sądów powszechnych w jakiejkolwiek kategorii spraw wraz z uzasadnieniami stanowią informację publiczną, o czym stanowi wprost przepis art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) tiret trzecie, a zatem podlegają co do zasady udostępnieniu w ramach ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W rozpoznawanej sprawie dwukrotnie w toku instancji odmówiono skarżącemu udostępnienia żądanych przez niego uzasadnień wyroków, choć nastąpiło to z innych przyczyn:

1) Prezes Sądu Rejonowego stanął na stanowisku, że żądana przez skarżącego informacja ma charakter informacji przetworzonej, której udostępnienie wymaga wykazania, że jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego, czego skarżący, składając wniosek, nie uczynił;

2) Prezes Sądu Okręgowego wyraził pogląd, że żądana informacja publiczna nie nosi znamion informacji przetworzonej, jednak z powołaniem się na treść art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej odmówił jej udostępnienia z uwagi na naruszenie prywatności osób fizycznych.

Oceniając poglądy zaprezentowane w uzasadnieniach decyzji organów obu instancji, Sąd doszedł do przekonania, że na aprobatę zasługuje stanowisko zaprezentowane w decyzji Prezesa Sądu Rejonowego, tzn. że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy żądaną informację należy uznać za informację przetworzoną, aczkolwiek podstawowym argumentem przemawiającym za taką klasyfikacją jest nie nakład pracy, jaki wiąże się z wyszukaniem spraw, lecz wysiłek intelektualny związany ze szczególnie dbałym sposobem anonimizacji treści wyroków wraz z uzasadnieniami, aby uniemożliwić identyfikację osób i nie dopuścić do naruszenia ich prywatności z uwagi na charakterystykę spraw o roszczenia z tytułu ochrony dóbr osobistych.

Prawo do prywatności ma charakter szczególny w systemie praw i wolności konstytucyjnych. Artykuł 47 Konstytucji RP wskazuje bowiem, że każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym. Przepis ten nakłada więc na władze publiczne obowiązek ochrony chronionych prawem dóbr jednostki, w tym ochrony prawnej życia prywatnego przed nieuzasadnioną ingerencją. Przy czym pamiętać należy, że art. 61 ust. 1 Konstytucji RP gwarantuje obywatelom prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne.

W przypadku kolizji tych dwóch konstytucyjnych praw - z jednej strony konstytucyjnego prawa do informacji, zagwarantowanego w art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, z drugiej prawa do prywatności – nie można bezwzględnie przyznać priorytetu temu pierwszemu. Nie istnieje formuła zagwarantowania obywatelom dostępu do informacji za wszelką cenę. Nie można również wykluczyć możliwości ingerencji w sferę prywatną za pomocą prawa do informacji publicznej (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 19 czerwca 2002 r., K 11/02 - OTK-A 2002 nr 4, poz. 43). Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 5 marca 2003 r., K 7/01 wskazał, że prawo do ochrony życia prywatnego, tak jak każda inna wolność i prawo jednostki, znajduje swoje umocowanie aksjologiczne w godności osoby, jednakże utożsamianie naruszenia każdego prawa i wolności z naruszeniem godności pozbawiałoby gwarancje zawarte w art. 30 Konstytucji samodzielnego pola zastosowania. Spłycałoby w gruncie rzeczy i nadmiernie upraszczało sens oraz treść normatywną zawartą w pojęciu, którym operuje art. 30 Konstytucji. Obejmuje ono bowiem najważniejsze wartości, które nie korzystają z innych, samodzielnych gwarancji na gruncie konstytucyjnym, a które dotykają istoty pozycji jednostki w społeczeństwie, jej relacji do innych osób oraz do władzy publicznej. Przyjęcie innego stanowiska prowadziłoby do zakwestionowania ukształtowanej linii orzecznictwa na gruncie art. 47 Konstytucji, która wyraźnie przyjmuje założenie, że prawo do życia prywatnego nie może być traktowane w kategoriach absolutnych i również może podlegać ograniczeniu stosownie do kryteriów określonych przez zasadę proporcjonalności (zob. OTK-A 2003 nr 3, poz. 19). Prywatność zatem może być w pewnych sytuacjach przedmiotem ingerencji dla ochrony dobra wspólnego, jednak wkraczanie w tę sferę, musi być dokonywane w sposób ostrożny i wyważony, z należytą oceną racji, które przemawiają za taką ingerencją. Nie zawsze jednak dobro wspólne przeważa nad interesem indywidualnym (zob. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 20 marca 2006 r., K 17/05).

Dlatego też pogodzenie obu wartości konstytucyjnych, tj. prawa do informacji publicznej, bez uszczerbku dla prawa do prywatności osoby fizycznej może i powinno być zrealizowane poprzez anonimizację danych umożliwiających identyfikację osoby.

Nie można tracić z pola widzenia, że zakresem żądania objęte były sprawy dotyczące naruszenia dóbr osobistych, a więc sprawy, w których uzasadnienia mogą odnosić się do danych wrażliwych, do specyficznych czynników określających cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe czy społeczne, do poglądów politycznych czy światopoglądu, do statusu majątkowego lub do charakterystycznych, acz typowych dla określonego środowiska czy społeczności okoliczności faktycznych sprawy. Wskazane powyżej czynniki nie wyczerpują otwartego katalogu rodzajów informacji, które mogą być przypisane konkretnej osobie fizycznej. Wskazuje się również, że informacje, które bez nadzwyczajnego wysiłku, bez nieproporcjonalnie dużych nakładów dają się powiązać z określoną osobą, zwłaszcza przy wykorzystaniu łatwo osiągalnych źródeł powszechnie dostępnych, również podlegają zaliczeniu do kategorii danych osobowych (zob. wyrok NSA z 19 stycznia 2010 r., I OSK 491/09, CBOSA).

W konsekwencji udostępnienie wyroków i uzasadnień w tego typu sprawach wymaga bardziej niż zwykle zaawansowanego procesu anonimizacji, zmierzającego do pozbawienia uzasadnień orzeczeń treści odnoszących się do wskazanych wyżej danych umożliwiających identyfikację osób fizycznych. Wiąże się to z wnikliwą, szczegółową analizą treści tych orzeczeń, co nie tylko stanowi o znaczącym nakładzie pracy (10 spraw), ale i prowadzi do powstania nowej pod względem jakości informacji.

Natomiast w ocenie Sądu, konieczność ochrony prywatności osób fizycznych nie zwalnia organu z obowiązku udostępnienia informacji publicznej. Rzeczą organu jest jedynie zapobiec dostępowi do konkretnych informacji umożliwiających identyfikację osoby fizycznej, co w praktyce oznacza udostępnienie dokumentów odpowiednio zanonimizowanych ze względu na prywatność osoby fizycznej, o czym stanowi art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Dopiero jednak w razie uznania i przekonującego wykazania, że istnieje potrzeba ochrony prywatności określonej osoby lub osób, a celu tego w dostateczny sposób nie spełni anonimizacja danych wrażliwych organ, do którego skierowano wniosek o udostępnienie informacji publicznej, winien - w oparciu o art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej - wydać decyzję administracyjną odmawiającą udostępnienia konkretnej informacji publicznej, powołując się na ograniczenia zawarte w art. 5 ust. 2 powoływanej ustawy. Ocena czy prawo do informacji publicznej danego rodzaju podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej winna być przy tym dokonana w sposób zindywidualizowany, odrębnie dla każdej z żądanych informacji, z wyraźnym wskazaniem jakie konkretnie przesłanki przemawiają za odmową udzielenia konkretnej informacji (por. wyrok tut. Sądu z 17 listopada 2015 r., II SA/Łd 801/15).

Konieczność dokonania zaawansowanej anonimizacji w znacznym zakresie, z użyciem znacznych sił i środków nie może stanowić podstawy do odmowy udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę prywatności osoby fizycznej, lecz stanowi przesłankę do uznania żądanej informacji za przetworzoną.

W konsekwencji należy stwierdzić, że stanowisko, iż udzielenie informacji publicznej w postaci uzasadnień wyroków wydanych w sprawach o roszczenia z tytułu ochrony dóbr osobistych jest niemożliwe, gdyż będzie wiązało się z naruszeniem prywatności osoby fizycznej i przyjęcie a priori i bez odniesienia się do konkretnych informacji, że anonimizacja danych osobowych nie uchroni przed ujawnieniem tożsamości tych osób nie zasługuje na akceptację. Tym samym w ocenie Sądu zaskarżona decyzja narusza art. 16 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie z obrotu prawnego.

W obrocie prawnym nie może również pozostać decyzja organu I instancji z [...] r., mimo że tut. Sąd podziela pogląd co do charakteru informacji objętej wnioskiem.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego.

Anonimizacja treści w omówionym wyżej zakresie wymaga podjęcia dodatkowych działań o znacznym nakładzie pracy i czasochłonnych, prowadząc do powstania jakościowo nowej informacji. Organ I instancji prawidłowo uznał, że żądana przez skarżącego informacja publiczna stanowi informację przetworzoną i że skarżący nie wykazał, że otrzymanie przez niego takiej właśnie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Oczywistym jest, że brak ustawowej przesłanki udzielenia informacji publicznej przetworzonej, tj. istnienia po stronie wnioskodawcy "szczególnie uzasadnionego interesu publicznego", skutkuje decyzją o odmowie udzielenia tej informacji, opartą na przepisie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Niemniej jednak podkreślić należy, że wnioskodawca występujący o udostępnienie informacji publicznej nie musi wiedzieć na etapie składania wniosku, że żądana przez niego informacja ma charakter informacji publicznej przetworzonej, a zatem w momencie formułowania i kierowania wniosku nie jest zobligowany do wskazania powodów, dla których spełnienie jego żądania będzie szczególnie istotne dla interesu publicznego. Brak powołania się na takie okoliczności we wniosku o udostępnienie informacji publicznej rodzi natomiast po stronie organu obowiązek wezwania wnioskodawcy do wykazania, że udostępnienie informacji przetworzonej jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Dopiero brak wykazania tej przesłanki przez wnioskodawcę i brak pozytywnych ustaleń w tym zakresie przez organ, uprawnia do wydania decyzji odmownej. Słusznie zatem organ II instancji wskazał, iż konieczne było wezwanie wnioskodawcy do wykazania omawianej przesłanki, Jak wynika z akt sprawy, organ I instancji tego obowiązku nie dopełnił, zatem wydanie przez organ I instancji decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej przetworzonej było przedwczesne i naruszało art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 16 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy – Prawo o postepowaniu przed sądami administracyjnymi, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji (pkt 1 sentencji wyroku).

Natomiast na mocy art. 250 ustawy p.p.s.a. oraz § 2, § 3, § 4 ust. 1 i ust. 3 i § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (tj. Dz.U. z 2019 r., poz. 68), orzeczono o przyznaniu wynagrodzenia ustanowionemu z urzędu pełnomocnikowi w osobie radcy prawnego (pkt 2 sentencji wyroku).

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, organ weźmie pod uwagę zaprezentowane przez Sąd powyżej rozważania.

dc