drukuj    zapisz    Powrót do listy

6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania 6560, Podatek dochodowy od osób fizycznych Interpretacje podatkowe, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, Uchylono zaskarżony akt, I SA/Bk 154/21 - Wyrok WSA w Białymstoku z 2021-05-05, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Bk 154/21 - Wyrok WSA w Białymstoku

Data orzeczenia
2021-05-05 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2021-04-02
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku
Sędziowie
Andrzej Melezini /przewodniczący/
Marcin Kojło /sprawozdawca/
Paweł Janusz Lewkowicz
Symbol z opisem
6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania
6560
Hasła tematyczne
Podatek dochodowy od osób fizycznych
Interpretacje podatkowe
Skarżony organ
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony akt
Powołane przepisy
Dz.U. 2019 poz 1387 art. 10 ust. 1 pkt 6 i 7, art. 16a, art. 18
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - t.j.
Dz.U. 2019 poz 43 art. 1, art. 2 ust. 1 i 1a
Ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne - tekst jedn,
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Andrzej Melezini, Sędziowie asesor sądowy WSA Marcin Kojło (spr.), sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, , po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 maja 2021 r. sprawy ze skargi G. K. na decyzję Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia [...] stycznia 2021 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu dzierżawy znaku towarowego 1. uchyla zaskarżoną interpretację; 2. zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz skarżącego G. K. kwotę 697 zł (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

G. K. zwrócił się do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej

z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu dzierżawy znaku towarowego.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu wskazano, że Wnioskodawca jest właścicielem znaku towarowego, który to znak znajduje się w jego majątku osobistym. Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie dzierżawy własności intelektualnej i podobnych produktów, z wyłączeniem prac chronionych prawem autorskim. Chciałaby zawrzeć umowę dzierżawy znaku towarowego w taki sposób, że wszystkie czynności związane z rozpoznawalnością znaku towarowego, działaniami marketingowymi, także z ochroną znaku przed bezprawnym wykorzystaniem, przeszłyby na rzecz dzierżawcy. W związku z powyższym Wnioskodawca nie wykonywałby żadnych czynności związanych z obsługą znaku towarowego, byłby biernym podmiotem, który tylko wydzierżawiałby znak zainteresowanemu podmiotowi. Wnioskodawca wskazał, że prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą od dnia [...] lipca 2020 r. Księgowość prowadzona jest

w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów, a przychody opodatkowane

są podatkiem liniowym (19%). Przedmiotowy znak towarowy nie jest wykorzystywany w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę i nie jest przez Niego amortyzowany. Wnioskodawca posiada znak słowno-graficzny "C." o numerze prawa wyłącznego [...], numer zgłoszenia [...]. Znak towarowy Wnioskodawca wytworzył w 2004 r. i jest jego jedynym właścicielem. Przedmiotowy znak towarowy jest przedmiotem prawa autorskiego i stanowi utwór w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1231, z późn. zm.). Znak towarowy, którego właścicielem jest Wnioskodawca, spełnia definicję wartości niematerialnych i prawnych, w rozumieniu art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Znak towarowy jest zarejestrowany w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca rozważa zawarcie umowy dzierżawy ze Spółką komandytową, w której jest wspólnikiem. Chciałby zawrzeć ewentualną umowę jak najszybciej, na czas nieokreślony.

W związku z powyższym Wnioskodawca sformułował pytanie: czy przychód

z czynszu z umowy dzierżawy znaku towarowego może zostać opodatkowany ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych zgodnie z art. 1 pkt 2, art. 2 ust. 1a, art. 6 ust. 1a, art. 12 ust. 1 pkt 3a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r.

o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2020 r., poz. 1905, z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód z czynszu z umowy dzierżawy znaku towarowego może zostać opodatkowany ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych na podstawie art. 1 pkt 2, art. 2 ust. 1a, art. 6 ust. 1a,

art. 12 ust. 1 pkt 3a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Wnioskodawca zauważył, że w związku z zawarciem umowy dzierżawy, przychód uzyskiwany z tego tytułu nie może być rozpoznawany jako przychód z praw majątkowych, co eliminowałoby możliwość stosowania zryczałtowanej formy opodatkowania, gdyż w przypadku, kiedy prawo majątkowe jest przedmiotem dzierżawy, to przychód jest uzyskiwany bezpośrednio na podstawie umowy dzierżawy i nie ma znaczenia, co jest przedmiotem dzierżawy: rzecz czy prawo.

W przypadku dzierżawy prawa majątkowego przychód, jego warunki, określa treść umowy dzierżawy, nie zaś treść prawa majątkowego. Jest to istotna różnica, która decyduje o tym, że źródła przychodu w przypadku dzierżawy prawa majątkowego należy upatrywać bezpośrednio w tej dzierżawie, nie zaś w prawie majątkowym.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał wyrok NSA

w sprawie II FSK 3715/17 oraz wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych.

W interpretacji indywidualnej z dnia [...] stycznia 2021 r. nr [...], Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Organ przytoczył treść art. 5a pkt 6, art. 9 ust. 1, art. 9a ust. 6, art. 10 ust. 1 pkt 3, 6 i 7, art. 14 ust. 1, art. 14 ust. 2 pkt 11, art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.

o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm. – dalej: "u.p.d.o.f."), art. 1, art. 2 ust. 1a, art. 3 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz art. 1 ust. 1 pkt 1, art. 6 ust. 1, art. 120 ust. 1 i 2, art. 121, art. 153 ust. 1, art. 162 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2020 r., poz. 286, z późn. zm.) – i wskazał, że przychód z korzystania przez podatnika

z posiadanego znaku towarowego (w tym także ze znaku, na który udzielono prawo ochronne), a zatem także z odpłatnego udostępniania praw do korzystania z tego znaku innym podmiotom, stanowi przychód z praw majątkowych, o którym mowa

w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 u.p.d.o.f. Brak jest podstaw prawnych do opodatkowywania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, przychodów ze źródła przychodów, jakim są prawa majątkowe, w tym także przychodów uzyskiwanych z odpłatnego udostępniania znaku towarowego. Przychody te, pomniejszone o ewentualne koszty uzyskania przychodów, podlegają opodatkowaniu według skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 u.p.d.o.f.

W ocenie DKIS, czynsz uzyskiwany przez Wnioskodawcę z tytułu oddania Spółce prawa do używania znaku towarowego i prawa do pobierania z tego tytułu pożytków, będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychód z praw majątkowych,

o którym mowa w art. 18 u.p.d.o.f. Brak będzie zatem możliwości zakwalifikowania ww. przychodu do przychodów z najmu i dzierżawy, tj. do źródła przychodów,

o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, a tym samym do opodatkowania tego przychodu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne wg stawki 8,5%. Przychody te podlegają bowiem opodatkowaniu według skali podatkowej, określonej w art. 27 ust. 1 u.p.d.o.f.

Z powyższą interpretacją indywidualną nie zgodził się G. K. Działający w jego imieniu pełnomocnik, w skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku zaskarżył ją w całości i podniósł zarzuty:

- błędnej wykładni i niewłaściwego zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 7

w zw. z art. 18 u.p.d.o.f. oraz uznanie, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym mamy do czynienia ze źródłem przychodu z prawa majątkowego

w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f,

- błędnego niezastosowania art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. oraz art. 12 ust. 1 pkt 4 lit. f w zw. z art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz uznanie, że czynsz otrzymywany z tytułu dzierżawy znaku towarowego nie będzie przychodem ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f, a zatem nie może zostać opodatkowany ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych na podstawie ustawy

o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Wskazując na powyższe autor skargi wniósł o uchylenie interpretacji indywidualnej i zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania,

w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Odpowiadając na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Na poparcie prawidłowości stanowiska zajętego w interpretacji indywidualnej DKIS powołał wyroki w sprawach o sygn. akt: III SA/Wa 2492/16, III SA/Wa 2493/16 i II FSK 1908/14).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga jest zasadna.

W myśl art. 57a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 poz. 2325 ze zm. – dalej: "p.p.s.a."), skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną

w indywidualnej sprawie, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Treść ww. przepisu wskazuje, że sąd administracyjny poza zarzutami stawianymi w skardze nie jest władny z urzędu kontrolować zaskarżonej interpretacji indywidulanej w aspekcie ustalenia innych niż podniesione przez stronę skarżącą naruszeń prawa.

Kontrolując skarżoną interpretację indywidualną przez pryzmat zarzutów zawartych w skardze sąd podzielił stanowisko skarżącego odnośnie naruszenia przez organ interpretacyjny wymienionych w skardze przepisów prawa materialnego.

Spór w niniejszej sprawie dotyczy odpowiedzi na pytanie, czy przychód skarżącego z tytułu czynszu z dzierżawy znaku towarowego należy zakwalifikować do źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f (prawa majątkowe), czy też do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. (obejmującego m.in. przychody

z dzierżawy). Przyporządkowanie przychodów skarżącego do właściwego źródła rodzi konsekwencje w postaci jego opodatkowania, w pierwszym przypadku podatkiem dochodowym według skali podatkowej, w drugim zaś zryczałtowanym podatkiem dochodowym w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Skarżący stoi na stanowisku, że opisany przez niego we wniosku przychód może zostać opodatkowany ryczałtem zgodnie z ustawą o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, z kolei organ uważa, że przychód ten jako przychód z praw majątkowych podlega opodatkowaniu według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., źródłami przychodów są najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze,

w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych

z działalnością gospodarczą.

W art. 16a u.p.d.o.f. prawodawca podatkowy przewidział, że przy określaniu przychodów z tytułu umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, których przedmiotem nie są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, przepis art. 14 ust. 2b stosuje się odpowiednio, z tym że opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu zapłaty.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f. źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Wedle przepisu art. 18 u.p.d.o.f., za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, reguluje natomiast opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne:

1) prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą;

2) osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej;

3) będące osobami duchownymi;

4) osiągające przychody ze sprzedaży, o której mowa w art. 20 ust. 1c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.

z 2020 r. poz. 1426, 1291, 1428, 1492 i 1565).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 tej ustawy, osoby fizyczne oraz przedsiębiorstwa

w spadku osiągające przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej mogą opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w formie:

1) ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych;

2) karty podatkowej.

Przepis art. 2 ust. 1a ustawy stanowi, że osoby fizyczne osiągające przychody z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów

o podobnym charakterze, jeżeli umowy te nie są zawierane w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, mogą opłacać ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

W myśl art. 3 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, przychodów (dochodów) opodatkowanych w formach zryczałtowanych nie łączy się z przychodami (dochodami) z innych źródeł podlegającymi opodatkowaniu na podstawie ustawy

o podatku dochodowym.

Orzecznictwo sądów administracyjnych, choć niejednolicie, wypowiadało się już niejednokrotnie do jakiego źródła przychodów powinny być kwalifikowane przychodu z dzierżawy znaków towarowych.

Według jednego z poglądów, przychód z korzystania przez podatnika

z posiadanego znaku towarowego (w tym także ze znaku na który udzielono prawa ochronnego), a zatem także z odpłatnego udostępnienia praw do korzystania z tego znaku innym podmiotom, stanowi przychód z praw majątkowych, o którym mowa

w art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. z art. 18 u.p.d.o.f. niezależnie od tego, czy podatnik zawrze umowę o jego udostępnianie jako podmiot gospodarczy, czy też poza prowadzoną działalnością gospodarczą, a także niezależnie od rodzaju umowy, na podstawie której udostępnienie to nastąpi np. umowa dzierżawy na podstawie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (zob. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 lipca 2017 r. sygn. II FSK 1908/14, z dnia 22 marca 2019 r. sygn. II FSK 955/17, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Judykaty, które w odmienny sposób zapatrują się na omawianą kwestię prezentują stanowisko, że przychód z dzierżawy prawa majątkowego jest przychodem wymienionym w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. w zw. z art. 16a u.p.d.o.f. akcentując przy tym, że w sytuacji, gdy prawo majątkowe jest przedmiotem dzierżawy, to przychód jest uzyskiwany bezpośrednio na podstawie umowy dzierżawy i nie ma bezpośredniego znaczenia co jest przedmiotem dzierżawy, rzecz czy prawo. Wówczas prawo majątkowe tylko pośrednio generuje przychód, bowiem wyłącznie jako przedmiot tej dzierżawy. W przypadku dzierżawy prawa majątkowego przychód, jego warunki, określa treść umowy dzierżawy, nie zaś treść prawa majątkowego. Jest to istotna różnica, która decyduje o tym, że źródła przychodu

w przypadku dzierżawy prawa majątkowego należy upatrywać bezpośrednio w tej dzierżawie, nie zaś w prawie majątkowym (zob. np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 4 grudnia 2013 r. sygn. I SA/Lu 711/13, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 września 2015 r. sygn.

I SA/Łd 657/15). W wyroku z dnia 8 listopada 2019 r. sygn. II FSK 3715/17 Naczelny Sąd Administracyjny sformułował tezę, że wykładnia językowa i systemowa art. 10 ust. 1 pkt 6 i pkt 7 u.p.d.o.f. wskazuje, że w przypadku gdy przedmiotem umowy dzierżawy (art. 693 k.c.) są prawa majątkowe (art. 709 k.c.), to pożytki z tego prawa (art. 54 k.c.) będą przychodem ze źródła przychodów oznaczonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., a nie art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f. Przychodami z praw własności przemysłowej określonych w art. 10 ust. 1 pkt 7 i art. 18 u.p.d.o.f. będą tylko te przychody, które bezpośrednio z tych praw są uzyskiwane a nie pośrednio, a więc takie, które są przedmiotem umów wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. o ile prawo majątkowe może być przedmiotem umowy tam określonej (publ.

w ONSAiWSA z 2021/1/3).

Sąd orzekający w niniejszej sprawie, przyznając rację w zaistniałym sporze stanowisku prezentowanemu przez skarżącego, podziela drugi z wymienionych poglądów i przyjmuje za własne argumenty na jego poparcie zawarte

w przywołanych orzeczeniach w sprawach I SA/Lu 711/13, I SA/Łd 657/15, II FSK 3715/17. Opisany przez skarżącego przychód z tytułu czynszu z dzierżawy znaku towarowego należy zakwalifikować do źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., co umożliwia opodatkowanie go ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych zgodnie z ustawą z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Sąd pragnie zwrócić uwagę, że odczytując we wzajemnym powiązaniu przepisy art. 10 ust. 1 pkt 6 i art. 16a u.p.d.o.f. nie ma wątpliwości, że ustawodawca uznaje za źródło przychodu zarówno dzierżawę (czy umowę o podobnym charakterze), która ma za przedmiot rzeczy, jak też prawa majątkowe.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. wynika, że zawiera on wyłączenie odnoszące się tylko do składników majątku związanych z działalnością gospodarczą. Natomiast nie wyłącza on z tego źródła przychodów, przychodów z praw majątkowych. Gdyby ustawodawca chciał to uczynić, to by to wyłączenie w tym przepisie zawarł. Treść art. 16a u.p.d.o.f. przesądza przy tym, że przedmiotem dzierżawy mogą być także prawa majątkowe i to nie tylko wówczas, gdy umowa taka jest zawierana w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jak zauważył NSA w cyt. wyroku w sprawie II FSK 3715/17, z art. 10 ust. 1 pkt 7 i art. 18 u.p.d.o.f. nie można wyprowadzić poglądu, że przychodem z praw majątkowych będzie przychód z każdej umowy, przedmiotem której jest prawo majątkowe. Taka wykładnia tych przepisów naruszałaby oczywiste brzmienie

i wnioski wypływające z art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. i brak wyjątku odnoszącego się do umowy, czy to do praw majątkowych, które mogą być przedmiotem umowy dzierżawy, czy też braku zastrzeżenia dotyczącego art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f.

o treści – "z zastrzeżeniem pkt 7", albo wprost wyrażonego wyłącznie w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.of. odnoszącego się do praw majątkowych. Takiemu poglądowi przeczy też kolejność źródeł przychodu wykazana w art. 10 ust. 1 pkt 3, 6 i 7 u.p.d.o.f.,

z której wynika, że przychód ze źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza wyłącza przychód ze źródła oznaczonego w pkt 6 (najem

i dzierżawa) i pkt 7 (prawa majątkowe). W związku z powyższym NSA wyraził pogląd, że wykładnia językowa i systemowa art. 10 ust. 1 pkt 6 i pkt 7 u.p.d.o.f. wskazuje, że w przypadku gdy przedmiotem umowy dzierżawy (art. 693 k.c.) są prawa majątkowe (art. 709 k.c), to pożytki z tego prawa (art. 54 k.c.) będą przychodem ze źródła przychodów oznaczonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., a nie art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f. Wówczas bowiem pożytki prawa są bezpośrednio uzyskiwane ze źródła jakim jest umowa dzierżawy, a prawo majątkowe tylko pośrednio wskazuje na to źródło. W przypadku zaś źródła jakim są prawa majątkowe (art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f.) bezpośrednio uzyskiwanymi przychodami, które należy zaliczyć do tego źródła będą stanowiły inne umowy, przedmiotem których jest prawo majątkowe np. umowa licencyjna, która jest mimo pewnego podobieństwa (korzystanie z prawa) umową, której nie można zaliczyć do umów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Przychodami z praw własności przemysłowej określonych w art. 10 ust. 1 pkt 7 i art. 18 u.p.d.o.f. będą tylko te przychody, które bezpośrednio z tych praw są uzyskiwane a nie pośrednio, a więc takie, które są przedmiotem umów wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. o ile prawo majątkowe może być przedmiotem umowy tam określonej.

W świetle powyższego sąd za błędne uznaje stanowisko organu o braku podstaw prawnych do opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych przychodów ze źródła przychodów, jakim są prawa majątkowe, w tym także przychodów uzyskiwanych z odpłatnego udostępniania znaku towarowego.

Zasadne okazały się oba zarzuty skargi, poprzez które skarżący zmierzał do wykazania, że organ błędnie przyjął, iż w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym mamy do czynienia ze źródłem przychodu z prawa majątkowego, podczas gdy skarżący utrzymuje, że czynsz otrzymywany z tytułu dzierżawy znaku towarowego będzie przychodem ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. i może zostać opodatkowany ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Wobec stwierdzonych naruszeń przepisów prawa materialnego, sąd na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a. uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z art. 200 i art. 205 § 2 i 4 p.p.s.a.

w zw. z § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 16 sierpnia 2018 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego

w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1687).

Na zasądzone koszty składają się wpis sądowy w kwocie 200 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 480 zł oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym, a podstawę ku temu stanowił art. 15zzs4 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1842). Zgodnie z tymi przepisami, w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich wojewódzkie sądy administracyjne oraz Naczelny Sąd Administracyjny przeprowadzają rozprawę przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie jej na odległość

z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku, z tym że osoby w niej uczestniczące nie muszą przebywać w budynku sądu, chyba że przeprowadzenie rozprawy bez użycia powyższych urządzeń nie wywoła nadmiernego zagrożenia dla zdrowia osób w niej uczestniczących. Przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu

i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów.

Z uwagi na zagrożenie pandemiczne, na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 w zw.

z ust. 2 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r. oraz zarządzenia Przewodniczącego Wydziału, sprawę skierowano do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.



Powered by SoftProdukt