Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Joanna Brzezińska Sędziowie: Sędzia WSA Jarosław Wichrowski Sędzia WSA Leszek Tyliński (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Elżbieta Brandt po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 3 grudnia 2013r. sprawy ze skargi B. C. na bezczynność [...] spółki z o.o. w [...] w przedmiocie udzielenia informacji publicznej oddala skargę.

Pismem z dnia 28 maja 2013 r. skarżąca B. C. zwróciła się do B. i S. B. Sp. z o.o. z siedzibą w B. z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej na postawie art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej z dnia 6 września 2001 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1198) poprzez nadesłanie kserokopii:

1. zestawienia tabelarycznego wszystkich umów zawartych pomiędzy firmą B. i S. B. Sp. z o.o. a przedsiębiorcą A. J. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą C. (NIP: [...], REGON: [...]) zawierającego:

Datę rozpoczęcia obowiązywania umowy,

Datę zakończenia obowiązywania umowy,

Wartość brutto umowy,

Przedmiot umowy,

Stwierdzenie czy umowa została należycie zrealizowana (lub nie), których okres obowiązywania kończył się po 31 grudnia 2009 r. oraz wszystkich umów obecnie obowiązujących.

wszystkich umów (wraz ze wszystkimi załącznikami) zawartych pomiędzy firmą B. i S. B. Sp. z o.o. a przedsiębiorcą A. J. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą C., których zakres obowiązywania dotyczy okresu od 1 stycznia 2010 r. do chwili obecnej.

Pismem z dnia 18 czerwca 2013 r. skarżąca złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na bezczynność B. i S. B. Sp. z o.o. przez nieudzielenie informacji publicznej zgodnie z żądanym zakresem, wnosząc o: nakazanie Spółce udzielenia informacji publicznej, ukarania osób winnych zaniechania udostępnienia oraz o zasądzenia kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Spółka wniosła o jej odrzucenie ewentualnie oddalenie, wskazując, że podmiot, którego skarga dotyczy jest spółką komercyjną, działającą w oparciu o przepisy Kodeksu spółek handlowych. Spółka nie jest organem państwowym ani organem administracji publicznej. Spółka nie wykonuje żadnych czynności z zakresu administracji publicznej. Spółka nie jest także podmiotem, którego kontrola została powierzona sądowi administracyjnemu na podstawie innych przepisów prawa.

Ponadto Spółka podła, że skarżąca zwróciła się do Spółki pismem z dnia 28 maja 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej. Następnie pismem (bez daty) złożonym dnia 14 czerwca 2013 r. wezwała do usunięcia niezgodności z prawem domagając się udzielenia odpowiedzi na swoje pismo z dnia 28 maja 2013 r.

B. i S. B. Sp. z o.o. udzieliła odpowiedzi na wymienione wyżej pismo i wezwanie skarżącej pismem z dnia 14 czerwca 2013 r.

Poza tym B. i S. B. Sp. z o.o. wskazała, iż w swojej ocenie nie była zobowiązana do udzielenia skarżącej odpowiedzi na jej pismo z dnia 28 maja 2013 r., o udostępnienie informacji publicznej, z uwagi na to, iż informacje, i dokumenty których domagała się skarżąca nie stanowiły informacji publicznej w rozumieniu przepisów art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Zdaniem B. i S. B. Sp. z o.o. nie jest podmiotem władzy publicznej ani podmiotem wykonującym zadania publiczne, ani żadnym innym z podmiotów wymienionych w przepisie art. 4 ust.1 cytowanej wyżej ustawy. Tym samym przepisy prawa, na które skarżąca się powołuje w swych pismach, nie znajdują zastosowania do B. i S. B. Sp. z o.o.

Nadto dane, których skarżąca się domagała stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa B. i S. B. Sp. z o.o. oraz A. J. i nie są publicznie dostępne w żadnym trybie.

W piśmie z dnia 20 sierpnia 2013 r. w odpowiedzi na wezwanie Sądu Spółka poinformowała, że umowy, których udostępnienia domaga się skarżąca dotyczą obsługi serwisowej sprzętu komputerowego należącego do Spółki oraz sprzętu komputerowego należącego do klienta Spółki (umowa podwykonawcza).

W protokole z rozprawy przeprowadzonej w dniu 22 października 2013 r. przed tut. Sądem pełnomocnik skarżącej podał, że Spółka jest podmiotem, o którym mowa w art. 4 ust. 5 ustawy z uwagi na strukturę własnościową – 100 % udziału NBP i przywołał orzeczenia z 31 marca 2008 r. II SAB/Wa 4/08 i z 16 października 2003 r. II SAB 194/03 (dotyczy spółki gazowniczej). W jego ocenie w tych warunkach spełniona jest przesłanka dysponowania majątkiem publicznym przez spółkę. Z uwagi na przedmiot również żądana informacja spełnia warunki określone w art. 1. Z umowy spółki wynika, że spółka działa tylko na rzecz banku centralnego.

Pełnomocnik spółki oświadczył, że Spółka nie jest ograniczona do świadczenia usług na rzecz podmiotów publicznych lecz świadczy usługi także na rzecz podmiotów komercyjnych. Spółka nie jest dotowana ze środków NBP ani żadnych środków na rzecz wykonania jakiegokolwiek zadania publicznego. Kapitał NBP w momencie wniesienia stał się majątkiem spółki i nie stanowi majątku publicznego. Przedmiotem wniosku o udzielenie informacji są informacje dotyczące treści umów z konkretnym przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą. W związku z tym wniosek nie podlega przepisom ustawy. Przedmiotem wniosku było świadczenie usług podwykonawczych w zakresie sprzętu i systemów komputerowych. Także ze względów podmiotowych nie jest podmiotem, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5. Spółka nie realizuje żadnych zadań NBP jako zadań o charakterze publicznym.

Pełnomocnik skarżącej stwierdził, że przy takiej strukturze własnościowej i w konsekwencji uznaniu, że zadania spółki nie mają charakteru publicznego może dochodzić do obejścia przepisów prawa, i chociaż z tego względu należałoby uznać, że powinna mieć zastosowanie ustawa o dostępie do informacji publicznej. Pełnomocnik wskazał na orzeczenie II SAB/Wa 166/11.

Następnie w wykonaniu zobowiązania Sądu pismem z dnia 4 listopada 2013 r. pełnomocnik Spółki oświadczył, że w okresie objętym wnioskiem Spółkę łączyły z A. J. 3 umowy:

Umowa zawarta w 2000 r. obowiązująca do 31 grudnia 2010 r. której przedmiotem było świadczenie obsługi serwisowej urządzeń informatycznych będących własnością Spółki. Podmiotem na rzecz, którego usługi były świadczone była B. i S. B. Sp. z o.o.,

Umowa zawarta w 2010 r. i obowiązująca nadal, której przedmiotem jest świadczenie na rzecz Spółki obsługi serwisowej urządzeń informatycznych. Podmiotem na rzecz, którego usługi są świadczone jest B. i S. B. Sp. z o.o..,

Umowa zawarta w dniu 7 sierpnia 2013 r. tj. po dniu złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej i po dniu złożenia przez skarżącą skargi.

Ponadto w piśmie z dnia 28 listopada 2013 r. pełnomocnik Spółki podał, że Spółka nie jest organem władzy publicznej. Spółka nie wykonuje też zadań publicznych ani z własnej inicjatywy, ani na zlecenie innych podmiotów. Poza sporem jest także, że Spółka nie jest żadnym z podmiotów wymienionych w art. 4 ust.1 pkt 1-4 ustawy.

W ocenie Spółki stanowisko skarżącej jest nieprawidłowe i dopuszcza się ona swego rodzaju manipulacji wskazując orzeczenia, w których sąd zajął stanowisko w przedmiocie obowiązku udostępnienia informacji publicznej z zupełnie innych względów aniżeli mające zastosowanie w niniejszej sprawie. W cytowanych bowiem orzeczeniach sąd uznał, że podmioty, których orzeczenia dotyczyły, będące spółkami prawa handlowego, podlegają przepisom ustawy z uwagi na dominująca pozycję Skarbu Państwa w ich strukturze własnościowej. W odniesieniu do Spółki sytuacja jest diametralnie inna, gdyż Skarb Państwa ani żaden z podmiotów wymienionych w przepisie art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy nie jest jej udziałowcem.

Jedynym wspólnikiem Spółki jest Narodowy Bank Polski, będący bankiem centralnym Państwa i mający odrębną osobowość prawną. Narodowy Bank Polski wykonuje zadania publiczne, jednak Spółka nie jest podmiotem, który w jakikolwiek sposób reprezentuje Narodowy Bank Polski. Nadto Spółka ani sama, z własnej inicjatywy, ani na podstawie zlecenia Narodowego Banku Polskiego nie wykonuje żadnych zadań publicznych.

Narodowy Bank Polski jako jedyny wspólnik wniósł do spółki kapitał założycielski, jednak z chwilą dokonania tego wniesienia, kapitał ten stał się własnością Spółki. Niezależnie więc od tego jakie jest źródło pochodzenia kapitału założycielskiego stanowi on majątek spółki. Spółka zaś jest samodzielnym podmiotem, wyposażonym w osobowość prawną i odrębnym od Narodowego Banku Polskiego pod względem organizacyjnym, finansowym i prawnym.

Ocena więc statusu prawnego Spółki na gruncie przepisów ustawy przez pryzmat Narodowego Banku Polskiego jest z gruntu nieprawidłowa.

W piśmie podniesiono również, iż Spółka przy wykonywaniu umów, których ujawnienia domaga się skarżąca nie dysponuje żadnymi środkami publicznymi przeznaczonym na realizacje określonego zdania, uzyskanymi w jakimkolwiek trybie. Spółkę łączy wprawdzie umowa z C. O. I., której A.J. jest podwykonawcą, jednak uzyskane przez Spółkę środki z tytułu realizacji usług objętych tą umową stanowią wynagrodzenie spółki, a nie środki przekazane spółce do dyspozycji z przeznaczeniem na realizację określonego celu.

Sam fakt, iż klientem Spółki jest C. O. I. będący państwową osobą prawną, nie powoduje iż Spółka z racji otrzymanego wynagrodzenia za świadczenie komercyjnych usług serwisu informatycznego, dysponuje środkami publicznymi.

Podczas rozprawy przeprowadzonej w dniu 3 grudnia 2013 r. przed tut. Sądem pełnomocnik skarżącej ponownie podkreślił, że NBP jest podmiotem, do którego stosuje się przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skoro zatem jedynym właścicielem spółki jest NBP, to spółka jest sama w sobie majątkiem publicznym i dlatego muszą mieć zastosowanie przepisy o dostępie do informacji publicznej.

Następnie pełnomocnik spółki okazał umowę nr [...] z [...] r. pomiędzy B. i S. B. Sp. z o.o.. i A. J. prowadzącym działalność pod nazwą C. K. S. A. J., do której załącznik stanowi oferta z 27 maja 2013 r., w której A. J. oferował spółce wykonanie wszystkich prac składających się na przedmiot zamówienia w związku z ofertą w postępowaniu o udzielenie zamówienia w trybie przetargu nieograniczonego na usługę serwisu sprzętu komputerowego klasy IBM Mainframe dla C. O. I.. Pełnomocnik wskazał dodatkowo, że umowa ta została zawarta po złożeniu wniosku o udzielenie informacji publicznej – co nastąpiło 28 maja 2013 r.

Wobec zobowiązania sądu pełnomocnik spółki wskazał, iż pojęcie "świadczenia na rzecz" należy rozumieć tak jak wynika z uchwały SN z 24 maja 1990 r. III CZP 21/90, co odnosi się do umowy wskazanej w pkt 3.

Odnosząc się do umowy z pkt 2 pisma z 4 listopada 2013 r. oraz do twierdzeń pełnomocnika skarżącej co do oświadczeń złożonych na konferencji, zostały one błędnie zrozumiane przez pełnomocnika skarżącej, ponieważ A. J. serwisuje sprzęt należący do spółki, a to na czyją rzecz spółka świadczy usługi przy wykorzystaniu tego sprzętu jest sprawą wtórną. Usługi świadczone przez spółkę nie są przedmiotem spornych umów. Sprzęt należy do spółki, a A. J. go serwisuje. Stwierdzenie, że spółka sama w sobie jest majątkiem publicznym jest zbyt daleko idące, na co wskazuje stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w uchwale z dnia 11 kwietnia 2005 r. I OPS 1/05.

Pełnomocnik skarżącej odniósł się do treści uchwały NSA z 8 listopada 2005 r., w której sąd wskazał na konieczność każdorazowej oceny i analizy działalności konkretnego podmiotu, nawet wtedy kiedy nie ma konkretnego umocowania w przepisach prawa do wykonywania przez ten podmiot władzy publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Na wstępie należy wskazać, iż stosownie do art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), skarga na bezczynność organu administracji przysługuje w sprawach, w których wydawane są decyzje i postanowienia oraz w tych sprawach, w których mogą być wydawane akty (inne niż decyzje i postanowienia) lub podejmowane czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. W takich sprawach skargę na bezczynność można wnieść skutecznie, jeżeli organ administracji (podmiot zobowiązany z mocy ustawy) nie załatwia sprawy w terminie określonym przepisami regulującymi sposób postępowania organów administracji. Aby można było mówić o bezczynności organu (podmiotu zobowiązanego) należy jednak przede wszystkim stwierdzić, iż ciąży na nim wynikający z przepisów prawa obowiązek wszczęcia postępowania i podjęcia w nim stosownego rozstrzygnięcia (stosownej czynności), a dopiero później, iż obowiązku tego, w nakazanym prawem terminie, nie wypełnia.

Niezbędnym do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest ustalenie czy żądane przez stronę skarżącą kserokopie dokumentów są informacją publiczną oraz czy B. i S. B. Sp. z o.o. jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej.

Informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych (art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Ponieważ sformułowania te nie są zbyt jasne, należy przy ich wykładni kierować się treścią art. 61 Konstytucji RP, przewidującego prawo obywateli do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej i podmiotów wykonujących zadania publiczne.

Z jednej strony prawo dostępu do informacji publicznej ma charakter powszechny, bowiem jest przyznane każdemu (art. 2 ust. 1 ustawy) i nie wymaga od osoby wykonującej to prawo wykazania interesu prawnego lub faktycznego natomiast z drugiej strony (art. 5 ust. 2 ustawy), prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Rozważając przedmiotowy aspekt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa, o ile odnosi się do faktów (por. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 3 września 2007r. sygn. akt IV SAB/Gl 28/07 (zob. www.orzecznia.nsa.gov.pl). Według art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy, udostępnieniu podlega informacja publiczna m. in. o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć. Informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich i są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań nawet, jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Niezależnie od powyższego, aby konkretna informacja posiadała walor informacji publicznej, to musi się odnosić do sfery faktów.

Dodać również należy, że zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy, udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, zaś dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy (art. 6 ust. 2).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy przede wszystkim stwierdzić, że żądane przez skarżącą kserokopie dokumentów nie są informacją publiczną. Wniosek skarżącej z dnia 28 maja 2013 r. dotyczył umów zawartych pomiędzy firmą B. i S. B. Sp. z o.o. a przedsiębiorcą A. J. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą C.. We wnioskowanym okresie Spółkę łączyły z firmą C. dwie umowy, których przedmiotem było świadczenie obsługi serwisowej urządzeń informatycznych będących własnością Spółki. Natomiast kolejna umowa została zawarta w dniu 7 sierpnia 2013 r. tj. po złożeniu przez skarżącą wniosku o udzielenie informacji publicznej oraz skargi na bezczynność. Jako że pełnomocnik skarżącej kwestionował termin zawarcia tej umowy to pierwszą stronę przedmiotowej umowy oraz załącznika okazano, w obecności pełnomocnika skarżącej, na rozprawie w dniu 3 grudnia 2013 r, potwierdzając tym samym datę zawarcia tej umowy.

Rozważając podmiotowy aspekt niniejszej sprawy należy wskazać zwłaszcza na treść art. 4 ust. 1 ustawy, który określa, iż obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1) organy władzy publicznej,

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,

4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego, albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są organizacje związkowe i pracodawców reprezentatywne, w rozumieniu ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego (Dz. U. Nr 100, poz. 1080, z późn. zm.), oraz partie polityczne (ust. 2). Obowiązane do udostępniania informacji publicznej są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, będące w posiadaniu takich informacji (ust. 3).

Użyte w treści powyższego przepisu sformułowanie "zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od "zadań władzy publicznej", bowiem pomija element podmiotowy, co w konsekwencji sprowadza się do interpretacji o wykonywaniu zadań publicznych przez różne podmioty, niebędące jednakże organami władzy. Tak rozumiane "zadania publiczne" w sumie cechują się powszechnością i użytecznością dla ogółu, co sprzyja osiągania celów zarówno konstytucyjnych, jak i ustawowych.

W uchwale z dnia 14 kwietnia 2005 r. sygn. akt I OPS 1/05 podjętej w składzie 7 sędziów (publik. ONSAiWSA 2005 r. Nr 4, poz. 63), Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż wykonywanie zadań publicznych przez konkretny podmiot powinno wynikać z wyraźnych unormowań ustawowych lub rozstrzygnięć opartych na unormowaniach ustawowych, które powierzają (zlecają) określone zadania publiczne sprecyzowanym podmiotom. Nie można jednak z góry wykluczyć wykonywania zadań publicznych przez pewne podmioty, które nie mają wyraźnego umocowania w przepisach prawa.

B. i S. B. Sp. z o.o. nie jest jednym z podmiotów, o których mowa w powołanym powyżej przepisie. Podmioty, o których mowa w art. 4 powołanej ustawy, to władze publiczne, podmioty wykonujące zadania publiczne, organizacje związkowe i pracodawców oraz partie polityczne. W przypadku osób prawnych niereprezentujących Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego, państwowych i samorządowych jednostek organizacyjnych lub innych jednostek organizacyjnych wykonujących zadania publiczne, ustawa ograniczyła obowiązek udostępnienia informacji do tych, w których Skarb Państwa posiada pozycję dominującą. Przepis ten nie podlega wykładni rozszerzającej. B. i S. B. Sp. z o.o. jest spółką prawa handlowego, której przedmiot działalności określony w Dziale 3 Rejestru Przedsiębiorców - KRS nr [...] dotyczy prawa prywatnego, nie zaś publicznoprawnego, a Skarb Państwa w tej spółce nie ma pozycji dominującej w rozumieniu przepisu art. 4 pkt 10 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem pozycji dominującej - rozumie się pozycję przedsiębiorcy, która umożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencji na rynku właściwym przez stworzenie mu możliwości działania w znacznym zakresie niezależnie od konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów; domniemywa się, że przedsiębiorca ma pozycję dominującą, jeżeli jego udział w rynku właściwym przekracza 40%. Według informacji zamieszczonych na stronach internetowych B. i S. B. Sp. z o.o. (stan na dzień 3 grudnia 2013 r. tj. dzień wydania wyroku) jedynym udziałowcem tej Spółki jest Narodowy Bank Polski. Powyższe prowadzi do stwierdzenia, że B. i S. B. Sp. z o.o. nie może zostać uznana za podmiot wymieniony w przepisie art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Zgodzić się należy ze stanowiskiem pełnomocnika Spółki, że Narodowy Bank Polski, jako jedyny wspólnik, wniósł do spółki kapitał założycielski, jednak z chwilą dokonania tego wniesienia, kapitał ten stał się własnością Spółki, więc stanowi on majątek spółki. Spółka zaś jest samodzielnym, powstałym, jak wynika to z przedłożonego odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego, w 1994 roku odrębnym od Narodowego Banku Polskiego pod względem organizacyjnym, finansowym i prawnym podmiotem, wyposażonym w osobowość prawną.

Wskazywane przez pełnomocnika skarżącej wyroki z dnia 16 października 2003 r. II SAB 194/03 (dotyczący spółki gazowniczej) oraz z dnia 11 sierpnia II SAB/Wa 166/11 (dotyczący banku) odnoszą się do zupełnie innej sytuacji prawnej, ponieważ podmioty, których orzeczenia dotyczyły, będące spółkami prawa handlowego, podlegają przepisom ustawy z uwagi na dominująca pozycję Skarbu Państwa w ich strukturze własnościowej.

Reasumując powyższe należało zarzuty skargi uznać za bezzasadne, ponieważ B. i S. B. Sp. z o.o. nie tylko, że nie sprawuje władzy publicznej, a posiadany przez nią majątek jest majątkiem spółki, ale również w żądanym zakresie, co wykazało postępowanie, nie wykonywała zadań publicznych cechujących się powszechnością i użytecznością dla ogółu.

Żądane umowy zostały zawarte z podmiotem prowadzącym działalność w sferze prawa prywatnego i dlatego w związku z tym, że nie zostały uznane za informację publiczną nie podlegają udostępnieniu.

Skoro zatem B. i S. B. Sp. z o.o. w odpowiedzi na wniosek z dnia 28 maja 2013 r. poinformowała skarżącą, iż nie jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej w żądanym zakresie, to nie można jej czynić zarzutu pozostawania w zwłoce w podjęciu czynności, do których nie była obowiązana przepisami prawa.

Z powyższych względów Sąd, na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w sentencji.