Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kwiecińska (spr.), Sędziowie WSA Adam Lipiński, Anna Mierzejewska, Protokolant referent stażysta Małgorzata Ciach, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 marca 2014 r. sprawy ze skargi K. B. na bezczynność Stowarzyszenia [...]" z siedzibą w G. w przedmiocie dostępu do informacji publicznej objętej wnioskiem z dnia [...] września 2013 r. 1. zobowiązuje Stowarzyszenie [...] z siedzibą w G. do rozpoznania wniosku skarżącego K. B. z dnia [...] września 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. zasądza od Stowarzyszenia [...] z siedzibą w G. na rzecz skarżącego K. B. kwotę 100 (słownie: sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIA

W wiadomości e-mail z dnia [...] września 2013 r. K. B. zwrócił się do Stowarzyszenia [...] z siedzibą w G. (zwane dalej Stowarzyszeniem) z wnioskiem o przesłanie na posiadaną przez siebie skrzynkę poczty elektronicznej zestawienia umów cywilnoprawnych za rok 2013 r. zawierającego co najmniej oznaczenie daty, strony umowy, wartości umowy oraz jej przedmiotu, w oparciu o rejestr umów, o ile rejestr taki jest przez Stowarzyszenie prowadzony. Wystąpił również o kopie treści umów cywilnoprawnych za rok 2013 r., w sytuacji gdy rejestr Stowarzyszenie rejestru umów nie prowadzi. Nadto zażądał podania daty spełnienia obowiązku określonego w art. 9 ust. 3 ustawy, o której mowa w art. 61 ust. 4 Konstytucji RP.

Opisany powyżej wniosek skarżący przesłał na adres e-mail: [...].

W odpowiedzi na wniosek skarżący otrzymał odpowiedź udzieloną pocztą elektroniczną z adresu: [...]. W wiadomości tej zażądano od skarżącego podania podstawy prawnej wniosku, z zastrzeżeniem, że podstawa ta nie może stać w sprzeczności z art. 54 Konstytucji RP oraz z ustawą Prawo prasowe.

W udzielonej odpowiedzi, jako osoba sporządzająca wiadomość, figurował K. K. [...].

W kolejnej wiadomości przesłanej Stowarzyszeniu, tym razem zarówno na adres [...], jak i adres [...], skarżący stwierdził, że finanse publiczne powinny być jawne, a w jego ocenie Stowarzyszenie nie wypełnia w tym zakresie obowiązków ustawowych. Skarżący wyjaśnił, że złożony przez niego wniosek ma właśnie na celu m.in. weryfikację ich wypełniania. Jednocześnie skarżący stwierdził, że nie ma obowiązku podawania podstawy prawnej wniosku, a ustawa – Prawo prasowe nie może być podstawą prawną wyłączenia jawności żądanych informacji. W końcowej części wiadomości skarżący powołał się na treść art. 61 Konstytucji RP.

W wiadomości zwrotnej z dnia 4 października 2013 r., jej autor, podpisany jako K. K. [...], oświadczył, że zajmuje się jedynie koordynacją działań informatycznych projektu [...] oraz, że nie ma dostępu do umów, a w konsekwencji nie jest w stanie przekazać żądanych informacji. Wyżej wymieniony poinformował również skarżącego, że na stronach internetowych Stowarzyszenia podane są odpowiednie dane kontaktowe i skarżący winien zwrócić się w tej kwestii do zarządu Stowarzyszenia.

W tym samym dniu skarżący przesłał Stowarzyszeniu wiadomość, w której zwrócił się o przekazanie złożonego wniosku o dostęp do informacji zgodnie z właściwością. Podkreślił, że wewnętrzna struktura podmiotu nie może wpływać na realizację jego obowiązków prawnych.

Wymianę wiadomości e-mail zakończyła wiadomość przesłana skarżącemu przez K. K. także w dniu 4 października 2013 r.

W tej ostatniej wiadomości K. K. poinformował skarżącego, że powinien on wystąpić, zgodnie z art. 10 ustawy o dostępie do informacji publicznej, z wnioskiem o dostęp do informacji publicznej do odpowiednich organów Stowarzyszenia. Wyjaśnił, że jest woluntariuszem, nie posiada dostępu do informacji publicznej i nie jest upoważniony do wymiany korespondencji w tej sprawie. Powołał się również na procedurę udostępnienia informacji w Biuletynie Informacji Publicznej i wskazał, że skarżący powinien się do niej dostosować.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Warszawie K. B. zarzucił Stowarzyszeniu bezczynność w zakresie dostępu do informacji publicznej zażądanej wnioskiem z dnia [...] września 2013 r.

Postawił Stowarzyszeniu zarzut naruszenia art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP

i art. 1 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Wystąpił o zobowiązanie Stowarzyszenia do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznych zgodnie z treścią wniosku z dnia [...] września 2013 r. oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu podniósł, że Stowarzyszenie dysponuje majątkiem publicznym i realizuje zadania publiczne, a mianowicie realizuje projekt [...] dofinansowany w ramach Programu [...] Funduszu [...], a zatem, w myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 i art. 6 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jest również podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej w zakresie dysponowania majątkiem publicznym oraz pożytkach z tego majątku i jego obciążeniach.

Następnie skarżący przedstawił wyżej opisaną wymianę korespondencji drogą elektroniczną z K. K.

Podniósł również, że wniosek o dostęp do informacji publicznej winien zostać uznany za wniosek pisemny i to nawet, w sytuacji gdy do jego autoryzacji nie został użyty podpis elektroniczny.

Powtórzył również stanowisko wyrażone wcześniej wobec Stowarzyszenia, wedle którego to stanowiska wewnętrzna organizacja Stowarzyszenia nie może wpływać negatywnie na realizację ustawowych obowiązków Stowarzyszenia jako podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej. Zaznaczył, że początkowo wniosek został przesłany na ogólny adres e-mail instytucji, tj. adres [...], a skoro na wniosek udzielono odpowiedzi, to należy uznać, że wniosek ten został skutecznie złożony.

Stwierdził też, że Stowarzyszenie podejmuje pozaustawowe działania zmierzające do przewlekłości w udostępnieniu informacji publicznej w ten sposób, że stawia skarżącemu zarzut niedochowania procedury określonej w Biuletynie Informacji Publicznej, podczas gdy na dzień złożenia wniosków niemożliwe było nie tylko zapoznanie się z tą procedurą, ale niemożliwe było także ustalenie właściwego adresu do składania podań. W tym zakresie skarżący zauważył bowiem, że zarząd Stowarzyszenia nie dopełnił obowiązków informacyjnych dotyczących BIP, a określonych odpowiednio w art. 9 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej (zgłoszenie strony podmiotowej BIP do strony głównej BIP pod adresem http://bip.gov.pl) oraz w § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 stycznia 2007 r. w sprawie Biuletynu Informacji Publicznej. Skarżący stwierdził przy tym, że pierwszego obowiązku Stowarzyszenie nie dopełniło w ogóle (wg stanu na dzień wniesienia skargi), natomiast drugi obowiązek został dopełniony w dniu 25 września 2013 r.

Do skargi, poza wydrukami wskazanych wyżej wiadomości e-mail, K. B. załączył również wydruk ze strony internetowej [...] z adresem siedziby Stowarzyszenia, adresem jego poczty elektronicznej ([...]) oraz adresem strony internetowej Stowarzyszenia ([...]).

W odpowiedzi na skargę, Stowarzyszenie stwierdziło, że skarga jest bezzasadna. Uzasadniając tak zajęte stanowisko procesowe, Stowarzyszenie podniosło, że z treści i formy wniosku K. B. nie wynikało, iż dotyczy on dostępu do informacji publicznej. Przede wszystkim zaś Stowarzyszenie wyjaśniło, że wniosek nie został skierowany na adres Stowarzyszenia, lecz na adres pocztowy Internetowej Platformy Komunikacyjnej [...] i nie dotarł do Stowarzyszenie, ale do zewnętrznego podmiotu koordynującego realizację wymienionej wyżej Platformy. Stowarzyszenie podkreśliło, że nie odebrało jeszcze tej Platformy, a okoliczność tę potwierdza załączona umowa zawarta w dniu [...]lipca 2013 r.

Stowarzyszenie wyjaśniło także, że o fakcie złożenia wniosku dowiedziało się dopiero ze skargi wniesionej, za jego pośrednictwem, do Sądu i to w tym momencie Stowarzyszenie podjęło próbę wyjaśnienia powstałej sytuacji. W tym też czasie K. K. - tj. osoba, która, jak podkreśliło Stowarzyszenie, nie jest członkiem Stowarzyszenia, lecz przedstawicielem zewnętrznego podmiotu koordynującego realizację ww. Platformy – przekazał stosowne wyjaśnienia. Następnie Stowarzyszenie stwierdziło, że złożony przez skarżącego wydruk strony [...] został wygenerowany w dniu 9 października 2013 r. i uwzględnia treść wprowadzoną w dniu 2 października 2013 r., czyli w czasie, gdy nastąpiło już przekazanie Stowarzyszeniu Platformy [...] do testów odbiorczych. Wydruk ten różni się zatem od zawartości strony wg stanu na dzień [...] września 2013 r. Natomiast oficjalna stroną Stowarzyszenia jest strona znajdująca się pod adresem [...]. Ponadto na dzień [...] września 2013 r. adres poczty [...] nie był adresem Stowarzyszenia ani nie był obsługiwany przez żadnego z jego członków.

Stowarzyszenie zamieściło również wyjaśnienia dotyczące nieudanej próby zarejestrowania założonej w dniu [...] kwietnia 2013 r. strony internetowej w BIP-ie.

Z kolei w replice na odpowiedź na skargę, K. B. stwierdził, że, wbrew twierdzeniom Stowarzyszenia, podstawę prawną wniosku podał w wiadomości z dnia [...] września 2013 r. Zwrócił też uwagę, że BIP Stowarzyszenia redaguje, z upoważnienia zarządu Stowarzyszenia, właśnie K. K.

Toteż, zdaniem skarżącego, wniosek, skierowany na adres poczty elektronicznej w domenie zarządzanej wyłącznie przez stronę przeciwną, został jej skutecznie złożony.

Skarżący zaznaczył również, że K. K. jest do chwili obecnej członkiem komisji rewizyjnej Stowarzyszenia, a na stronie projektu [...] figuruje jako członek kolegium redakcyjnego portalu [...] prowadzonego przez Stowarzyszenie. Nawet zatem w przypadku prawdziwości tezy o woluntariacie pozostaje on w dalszym ciągu osobą zobowiązaną do przekazywania korespondencji Stowarzyszeniu.

Stowarzyszenie odniosło się do twierdzeń skarżącego w kolejnym piśmie procesowym (pismo z dnia 13 lutego 2014 r. – w aktach). Wskazało, że dane o statusie K. K., którymi posłużył się skarżący korzystając z odpisu z KRS są nieaktualne i podlegają obecnie aktualizacji. Natomiast K. K. zrezygnował z członkostwa w Stowarzyszeniu i jego organach już w dniu [...] kwietnia 2013 r.

Poza tym Stowarzyszenie podniosło, że skarżący prezentując swoje stanowisko procesowe posługuje się wydrukami z innych stron internetowych niż oficjalna strona Stowarzyszenia ([...]) i zamieszczony w jej ramach BIP Stowarzyszenia. Co więcej, czyni to w sytuacji, gdy tylko ta ostatnia strona jest oficjalnym źródłem informacji o Stowarzyszeniu.

Stowarzyszenie podtrzymało przy tym dotychczasowe stanowisko o utworzeniu strony Platformy [...] przez podmiot zewnętrzny oraz o złożeniu wniosku o dostęp do informacji publicznej do osoby nieuprawnionej do przekazywania korespondencji (osoby jedynie współpracującej ze Stowarzyszeniem na zasadzie woluntariatu).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, która obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów administracji publicznej w przypadkach określonych w pkt 1-4a.

Przepisy P.p.s.a. nie określają na czym polega stan bezczynności organów administracji publicznej, jednak w orzecznictwie sądowym oraz w doktrynie prawniczej zgodnie przyjmuje się, iż bezczynność ta ma miejsce wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie, lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności (por. T. Woś: Postępowanie sądowoadministracyjne, Wyd. Prawnicze PWN, Warszawa 1996, s. 62-63). Skarga na bezczynność ma na celu zwalczenie zwłoki w załatwieniu sprawy poprzez spowodowanie wydania przez organ oczekiwanego aktu lub podjęcia określonej czynności.

Z bezczynnością podmiotu obowiązanego na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy podmiot ten "milczy" w sprawie wniosku strony o udostępnienie informacji publicznej, w szczególności nie podejmuje stosownej czynności materialno-technicznej, tj. nie udostępnia żądanej informacji w ustawowym terminie (art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), zwanej dalej u.d.i.p., nie wydaje decyzji w sytuacji, gdy zachodzą podstawy do odmowy udostępnienia informacji publicznej z przyczyn wskazanych w art. 5 u.d.i.p. (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.), bądź nie informuje wnioskodawcy o tym, że objęta wnioskiem informacja nie stanowi informacji publicznej i nie podlega udostępnieniu w trybie przepisów u.d.i.p.

Aby można było mówić o bezczynności organu na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej należy przede wszystkim stwierdzić, że ciąży na nim wynikający z tej ustawy obowiązek załatwienia wniosku o udostępnienie informacji publicznej, a dopiero później, iż obowiązku tego – w ustawowym terminie – organ nie wypełnia.

W okolicznościach niniejszej sprawy oceny Sądu wymagała zatem kwestia, czy Stowarzyszenie [...] jest organem zobowiązanym na gruncie u.d.i.p. do załatwienia wniosku K. B. z dnia [...] września 2013 r. o udostępnienie:

‒ zestawienia umów cywilnoprawnych za rok 2013 zawierającego co najmniej datę, oznaczenie strony, wartość i przedmiot umowy w oparciu o rejestru umów, jeżeli jest prowadzony,

‒ kopii treści umów cywilnoprawnych za rok 2013 r., jeżeli rejestr umów nie jest prowadzony,

‒ daty spełnienia obowiązku z art. 9 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej,

a następnie poinformowanie, czy organ ten pozostaje w stanie bezczynności wobec odnośnego wniosku.

Aby ustosunkować się do ww. kwestii, należy podnieść w pierwszej kolejności, iż ustawa o dostępie do informacji publicznej służy realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do wiedzy na temat spraw publicznych. Używając w art. 2 ust. 1 pojęcia "każdemu", ustawodawca precyzuje zastrzeżone w Konstytucji RP obywatelskie uprawnienie wskazując, że każdy może z niego skorzystać na określonych w tej ustawie zasadach. Przy czym owo "każdy" należy rozumieć jako każdy człowiek (osoba fizyczna) lub podmiot prawa prywatnego.

Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Przepis ten stanowi, iż informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych. Przy wykładni powołanego przepisu należy kierować się treścią powołanego wyżej art. 61 Konstytucji RP, zgodnie z którym prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się szerokie pojęcie informacji publicznej uznając za informację publiczną każdą wiadomość, dotyczącą faktów i danych, wytworzoną przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie swoich kompetencji. W taki sam sposób kwalifikowane są wiadomości niewytworzone przez podmioty publiczne, lecz odnoszące się do tych podmiotów (por. wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02, publ.: LEX nr 78062, wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2010 r., sygn. akt II OSK 1774/10, publ.: https://orzeczenia. nsa.gov.pl).

Przepis art. 4 ust. 1 u.d.i.p. stanowi, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności podmioty reprezentujące jednostki organizacyjne, które dysponują majątkiem publicznym (art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p.). Obowiązek informacyjny nie musi być przy tym adekwatny do ustalonego zakresu działania danego podmiotu. Obowiązuje tutaj ogólna zasada wynikająca z art. 4 ust. 3 u.d.i.p., iż do udzielenia informacji zobowiązane są podmioty będące w posiadaniu takiej informacji jednak tylko wówczas, gdy informacja nie została wcześniej udostępniona wnioskodawcy i nie funkcjonuje ona w obiegu publicznym.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p. udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż dwa miesiące od dnia złożenia wniosku.

Udostępnienie informacji publicznej jest czynnością materialno-techniczną i następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób i w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób i w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się (art. 14 ust. 1 i 2 u.d.i.p.).

Podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej może odmówić udzielenia tej informacji z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych, a także ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy (art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p.). Odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 następują w procesowej formie decyzji administracyjnej (art. 16 u.d.i.p.).

Pojęcie "dysponowania środkami publicznymi" należy, w ocenie WSA w Warszawie, odnieść do przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2008 r. o finansach publicznych (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 885 ze zm.). W myśl art. 5 ust. 1 pkt 2 tejże ustawy środkami publicznymi są środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej.

Każdy podmiot, który gospodaruje choćby niewielką częścią publicznego mienia, ma obowiązek udostępnienia informacji na jego temat (por. M. Chmaj (w:) M. Bidziński, M. Chmaj, P. Szustakiewicz, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2010 r., s. 58).

Jest poza sporem, iż Stowarzyszenie [...] uzyskało dofinansowanie projektu [...] z Programu [...] Fundusz [...] w priorytecie [...]. Środki uzyskane na dofinansowanie ww. projektu są niewątpliwie środkami publicznymi, a co za tym idzie, w zakresie dysponowania nimi, Stowarzyszenie podlega regulacjom ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W sytuacji natomiast, gdy organ dojdzie do przekonania, iż wnioskowana informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu u.d.i.p., powinien pisemnie poinformować o tym wnioskodawcę wyjaśniając mu powody, dla których uznał, iż ustawa o dostępie do informacji publicznej nie ma zastosowania.

W niniejszej sprawie kwestią sporną jest jednak również to, czy wniosek z dnia [...] września 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej przesłany w postaci e-mail został skutecznie doręczony adresatowi, tj. Stowarzyszeniu [...] z siedzibą w G. Stowarzyszenie podniosło bowiem w odpowiedzi na skargę, iż wniosek został skierowany na adres pocztowy Internetowej Platformy [...] i nie dotarł do Stowarzyszenia. Poczta, niezaadresowana w nagłówku do Stowarzyszenia, trafiła do zewnętrznego podmiotu koordynującego realizację wskazanej platformy komunikacyjnej, nieodebranej jeszcze przez Stowarzyszenie.

Skarżący wskazuje natomiast w piśmie procesowym z dnia 26 lutego 2014 r., iż adres poczty elektronicznej [...] został ujawniony w zakładce kontaktowej projektu zadania publicznego. Adres tan figuruje nadal na tych stronach i nie został przez Stowarzyszenie usunięty.

W ocenie Sądu, wniosek skierowany został do Stowarzyszenia w sposób prawidłowy. Adres poczty elektronicznej, na który skierowano wniosek, jak przyznaje Stowarzyszenie w swym piśmie procesowym, z dnia 13 lutego 2014 r. już na przełomie kwietnia i maja 2013 r. został zamieszczony na stronie projektu [...], jako adres poczty elektronicznej Stowarzyszenia [...] (załącznik nr 6 do skargi). Nadto osoba, która odbierała wniosek i pozostałą korespondencję (K. K.), do dziś figuruje na stronie internetowej [...] jako członek Stowarzyszenia.

Na wniosek skarżącego z dnia [...] września 2013 r. udzielona została odpowiedź w dniu [...] października 2013 r. Odpowiedź ta przesłana została na adres poczty elektronicznej skarżącego. W odpowiedzi Stowarzyszenie wskazało, że jest małym podmiotem, nie posiada pracowników etatowych, nie prowadzi rejestru umów, nie ma technicznych możliwości przesłania na podany adres e-mail kopii treści umów cywilnoprawnych za rok 2013 r. Jednocześnie Stowarzyszenie stwierdziło, że udostępni wnioskodawcy wszystkie umowy związane z realizacją projektu dofinansowanego ze środków publicznych w siedzibie Stowarzyszenia, po wcześniejszym uzgodnieniu terminu wizyty.

Działanie organu należy zatem ocenić w świetle art. 14 ust. 1 i 2 u.d.i.p. Przepis art. 14 ust. 2 zdanie drugie ustawy wymaga, by w sytuacji, gdy wnioskodawca w terminie 14 dni od powiadomienia go o sposobie i formie udostępnienia informacji (w niniejszej sprawie termin ten upłynął w dniu 14 listopada 2013 r.), nie złożył wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umorzyć. W niniejszej sprawie podmiot zobowiązany, do dnia zakończenia postępowania przed WSA w Warszawie, nie wydał takiego rozstrzygnięcia. Z tego powodu uznać należy, że pozostaje on w bezczynności, gdyż nie dopełnił wskazanej procedury. Dodać należy, iż dopiero kontrola decyzji umarzającej postępowanie pozwoli na odniesienie się do zawartych w skardze i pozostałych pismach procesowych kwestii związanych z technicznymi możliwościami udostępnienia informacji w sposób i formie określonych we wniosku. Na obecnym etapie sprawy badanie tego problemu byłoby przedwczesne.

Uznając zatem skargę za zasadną, na podstawie art. 149 § 1 zdanie 1 P.p.s.a., Sąd zobowiązał Stowarzyszenie [...] z siedzibą w G. rozpoznania wniosku skarżącego od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy. Przy załatwieniu wniosku Stowarzyszenie będzie związane poglądem prawnym przyjętym przez Sąd rozpatrujący niniejszą skargę.

Jednocześnie Sąd, na podstawie art. 149 § 1 zdanie 2 P.p.s.a, stwierdził, że bezczynność Stowarzyszenia nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Oceniając tę kwestię Sąd wziął pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, w tym także fakt, iż Stowarzyszenie jest małym podmiotem, nieposiadającym pracowników etatowych i realizującym swoje zadania poprzez wolontariat.

Z tych wszystkich względów i na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a. Sąd orzekł, jak w sentencji. Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 200 i art. 205 § 2 P.p.s.a.