Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Piórkowska Sędzia NSA Jacek Surmacz /spr./ Asesor WSA Małgorzata Niedobylska Protokolant sek.sąd. T.Tochowicz po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2005r. na rozprawie- sprawy ze skargi S. S.-M. na decyzję Izby Skarbowej z dnia [...] maja 2002r. Nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000r. - oddala skargę -

SA/Rz 1111/02

UZASADNIENIE

Izba Skarbowa, decyzją z dnia [...] maja 2002r. nr [...], na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. nr 137, poz. 926 ze zm.; powoływanej dalej jako: Ordynacja podatkowa) oraz art. 9 ust. 1 i 2, art. 22 ust. 1, art. 23 ust. 1 pkt 1 lit.c, art. 26 ust. 1 pkt 9 litera a, art. 45 ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. nr 14, poz. 176 ze zm.; powoływanej dalej jako: ustawa z 1991r.), po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez S. S. od decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej z dnia [...] stycznia 2002r. Nr [...] w sprawie określenia należnego podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000r. w kwocie 26.068,40zł; zaległości podatkowej w tym podatku w kwocie 24.393,70zł oraz odsetek za zwłokę od zaległości w kwocie 6.384,00zł, utrzymała w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu swojej decyzji organ odwoławczy podał, że odwołująca się w dniu 21 sierpnia 2001r. zawarła z Zarządem Powiatu G. umowę, na mocy której wynajęła w przyziemiu budynku w G., przy ul. [...], siedem pomieszczeń o łącznej powierzchni 188,32m2. Strony tej umowy- w dniu 12 stycznia 2000r. - zawarły umowę przedwstępną, postanawiając iż warunkiem zawarcia właściwej umowy będzie uzyskanie przez najemcę stosownych zezwoleń na wykonanie wejścia do przyziemia w przedmiotowym budynku - od strony ulicy [...] - nie później niż do dnia 30 kwietnia 2000r.

Zgodnie z umową z dnia 21 sierpnia 2000r. najemca zobowiązał się do przystosowania wynajętych pomieszczeń do celów gastronomicznych, przy każdorazowym uzgodnieniu z Zarządem Powiatu G. zakresu robót adaptacyjnych.

Wysokość czynszu ustalono na kwotę 2.825,00zł miesięcznie, z tym że najemca w okresie 1 roku od dnia rozpoczęcia działalności zwolniony został z płacenia czynszu. Umowa zawarta została na okres 3 lat.

W 2000r. w przedmiotowym lokalu wykonano prace adaptacyjne, których łączny koszt wyniósł 69.475,38zł, przy czym kwota ta obejmowała-również kwotę 9.000,00zł stanowiącą koszty wynagrodzeń zatrudnionych przez odwołującą się pracowników, którzy wykonywali prace.

Przedmiotowy lokal był wcześniej wykorzystywany jako stołówka zakładowa i -jak wynika z zeznań M. M. - w momencie wynajęcia go odwołującej się wymagał remontu. Niezbędnym było wykonanie prac adaptacyjnych i modernizacyjnych w celu przystosowania pomieszczeń dla celów produkcyjno-konsumpcyjnych (projekt budowlany sporządzony przez I. T., który został przedłożony do zaopiniowania Państwowej Inspekcji Pracy oraz Państwowemu Inspektorowi Sanitarnemu).

Zwrócono również uwagę na postanowienie Państwowej Inspekcji Pracy z dnia [...] listopada 2000r. Nr [...] dopuszczające lokalizację lokalu gastronomicznego w suterenach budynku pod warunkiem spełnienia wymogów wynikających z przepisów techniczno-budowlanych i uzyskania do opracowania projektu pozytywnej opinii rzeczoznawcy d/s BHP i postanowienie Powiatowego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] grudnia 2000r. nr [...], w którym dokumentacja inwestycji została zaopiniowana bez uwag. Projekt przewidywał między innymi wykonanie oddzielnego wejścia do lokalu, zburzenie niektórych istniejących i wykonanie nowych ścianek działowych, wykonanie toalet dla klientów, wykonanie we wszystkich pomieszczeniach nowych posadzek z płyt ceramicznych, wykończenie ścian w kuchni, chłodni, sanitariatach płytkami ceramicznymi oraz wykonanie dodatkowego oświetlenia wszystkich stanowisk pracy w kuchni i zmywalni. Istniejące instalacje: elektryczna, wodnokanalizacyjna, centralnego ogrzewania i gazowa nie nadawały się do remontu w związku z czym należało wykonać je na nowo. W jednym z pomieszczeń wymagane było obniżenie posadzki o około 20cm. Szczegółowy zakres wykonywanych prac adaptacyjnych zawiera sporządzony przez rzeczoznawcę budowlanego J. B. kosztorys powykonawczy z dnia 4 lipca 2001r., w którym roboty podzielone zostały na roboty remontowo-budowlane na wartość 64.327zł; wykonanie wewnętrznej instalacji wodno-kanalizacyjnej zawartość 7.779,33zł oraz wykonanie wejścia do suteren - części gastronomicznej - na wartość 21.580,88zł (kosztorys nie obejmował nakładów na instalacje centralnego ogrzewania w kwocie 6.262,60zł oraz instalację elektryczną w kwocie 10.588,67zł).

Prace adaptacyjne zostały zakończone w styczniu 2001r.

Organ I instancji, po dokonaniu analizy stanu technicznego wynajmowanego lokalu z dnia zawarcia umowy w powiązaniu z zakresem rzeczowym wykonanych w tym lokalu prac, ustalił iż charakter poniesionych wydatków związanych z uruchomieniem punktu gastronomicznego przekraczał zakres zwykłego remontu. Istotą bowiem remontu jest wykonanie prac przywracających pierwotny stan techniczny i użytkowy remontowanego lokalu (środka trwałego) nie wpływający na zwiększenie jego wartości początkowej oraz będący wynikiem jego zużycia następującego w wyniku eksploatacji. Poniesione przez odwołującą się nakłady stanowiły inwestycję w obcym środku trwałym. Wydatki mają wpływ na wartość początkową środka trwałego, która podlega amortyzacji. W związku z tym poniesione wydatki na adaptację lokalu w łącznej kwocie 69.475,38zł nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, bowiem stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 litera c ustawy z 199Ir. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie (przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację) środków trwałych, które zgodnie z odrębnymi przepisami powiększają wartość tych środków, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Ponadto organ I instancji zakwestionował zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów darowizny pieniężnej na rzecz Urzędu Gminy w M. na cele kultury i sportu w kwocie 6.200,00zł (art. 23 ust. 1 pkt 11 ustawy). Darowizna ta bowiem podlega odliczeniu od dochodu (art. 26 ust. 1 pkt 9 lit.a). Ponadto koszty uzyskania przychodu zostały zaniżone w związku z podwójnym zaksięgowaniem w podatkowej księdze przychodów i rozchodów kwoty dotyczącej zapłaty odsetek w kwocie 3.308,79zł.

Od decyzji organu I instancji odwołanie wniosła S. S. poprzez pełnomocnika, domagając się jej uchylenia w części dotyczącej zakwestionowania wydatków w kwocie 34.443,47zł na remont lokalu. W ocenie odwołującej się błędnie przyjęto, iż wszystkie wydatki na łączną kwotę 69.475,38zł nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wydatki bowiem na prace budowlane polegające na wymianie posadzek z płyt ceramicznych, wykończenie ścian w kuchni oraz chłodni, wymianie płytek ceramicznych w sanitariatach oraz wymianie oświetlenia należy potraktować jako remont obcego środka trwałego. Te wymienione prace bowiem nie powodują ulepszenia lokalu, a jedynie jego odnowienie, podobnie jak remont instalacji gazowej, elektrycznej, wodno-kanalizacyjnej oraz centralnego ogrzewania.

W ocenie organu odwoławczego odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W rozpatrywanej sprawie sporną kwestię stanowi ocena wykonanych prac budowlanych. Różnica między nakładami na remont, a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że pierwsze z nich zmierzają do przywrócenia wartości użytkowej danego obiektu, naprawie, odnowieniu, często przy użyciu jakościowo lepszych materiałów budowlanych i przy zastosowaniu nowoczesnych technologii, natomiast ulepszenie to unowocześnienie, uwspółcześnienie. Organ odwoławczy wskazał, że za prawidłowe należy uznać stanowisko organu I instancji, że prowadzone roboty budowlane, a to między innymi wykonanie oddzielnego wejścia do lokalu, zburzenie niektórych istniejących i wykonanie nowych ścianek działowych, wykonanie toalet dla klientów, wykonanie nowych posadzek z płyt ceramicznych, wykończenie ścian w kuchni, chłodni, sanitariatach płytkami ceramicznymi, wykonanie nowych instalacji, obniżenie posadzki o ok. 20cm stanowiły adaptacje budynku do celów prowadzonych działalności. Charakter wskazanych robót, mających na celu przystosowanie lokalu (na nowo) do celów produkcyjno-produkcyjnych, przy uwzględnieniu że miał on być dostępny również dla klientów z zewnątrz wyklucza przyjęcie, że roboty te stanowiły remont, gdyż oczywistym jest, że wykonanie nowych, nieistniejących wcześniej elementów tj. wykonanie wejścia do budynku, toalet dla klientów, zburzenie niektórych ścianek działowych i wykonanie nowych oraz obniżenie w jednym pomieszczeniu posadzki o 20 cm (na co wymagane było stosowne-pozwolenie) nie może być uznane za przywrócenie wartości użytkowej obiektu, jego naprawę, odnowienie. Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut, iż błędnie nie dokonano rozdzielenia wykonanych robót na: stanowiące remont i stanowiące ulepszenie, ponieważ zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że celem wszystkich wykonanych robót było dokonanie adaptacji pomieszczeń do celów prowadzonej działalności, a zatem nieodłącznymi elementami tych robót było również wykończenie ścian, położenie glazury oraz wykonanie instalacji. Gdyby prace te wykonane były jako wyłączne stanowiłyby remont, niemniej jednak -skoro celem przeprowadzonych robót budowlanych - było unowocześnienie budynku, to również te prace wchodziły w skład czynności mających na celu dokonanie adaptacji - ulepszenia budynku.

Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję Izby Skarbowej wniosła S. S., domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji i podnosząc, że ocena zebranego materiału dowodowego nie została przeprowadzona prawidłowo.

W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa wniosła o jej oddalenie, podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko.

W piśmie procesowym z dnia 4 stycznia 2005r. dodatkowo skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu Izby Skarbowej naruszenie prawdy obiektywnej poprzez rezygnację z dowodu w postaci opinii biegłego. W ocenie skarżącej pracownicy organu podatkowego nie mogą miarodajnie określić charakteru przeprowadzonych prac remontowych, nie posiadają oni bowiem specjalistycznej wiedzy z zakresu prawa budowlanego i w takiej sytuacji organy miały obowiązek powołać biegłego z dziedziny prawa budowlanego (wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2004r. sygn. akt III SA 2081/02). W przedmiotowej sprawie, która ma charakter skomplikowany wszelkie wątpliwości można wyjaśnić dopiero wtedy, gdy organ podatkowy dysponuje specjalnymi wiadomościami. Nieprecyzyjne przepisy regulujące kwestię kwalifikacji wydatków powodują, że potrzebne jest każdorazowa ocena konkretnej sytuacji. Naruszono, poprzez niepodjęcie wszelkich niezbędnych działań mających na celu dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy, art. 122 Ordynacji podatkowej.

Organy podatkowe oceniły poniesione wydatki tylko na podstawie dowodów księgowych i faktur, nie precyzując jednocześnie charakteru i istoty wykonanych robót. O kwalifikacji zaś powinny decydować kryteria techniczne, winny mieć zastosowanie w takim przypadku przepisy prawa budowlanego, zgodnie z którymi remont polega na wykonywaniu w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym (wyrok NSA z dnia 25 listopada 1998r. sygn. akt I SA/Gd 787/97). W przedmiotowej sprawie organy zrezygnowały z posiłkowania się definicją zawartą w przepisach prawa budowlanego i nie wzięły pod uwagę zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej i postępu technicznego, mającego duży wpływ na sposób i środki realizowania robót remontowych. Przyjęcie bezkrytycznie stanowiska, "że wszelkie zmiany trwale przywracające pierwotny poziom techniczny należy uznać za remont, a wszelkie zmiany trwale ulepszające środek trwały za modernizację prowadziłyby do wniosku, iż w obecnej dobie, przy obecnie dostępnych możliwościach technicznych należałoby wyeliminować z przepisów prawa podatkowego pojęcie remontu, gdyż każde prace remontowe związane są także z trwałym ulepszeniem danego środka trwałego np. wymiana rur kanalizacyjnych, ogrzewania, wymiana starych okien będzie remontem, mimo iż wiąże się z ulepszeniem środka trwałego" (wyrok NSA z 11 maja 2000r. sygn. akt I SA/Wr 2915/98).

W ocenie skarżącej materiał dowodowy jest niekompletny, a jego ocena dokonana przez organy jest nieprawidłowa i niezgodna z rzeczywistym stanem faktycznym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1271 z późn.zm.) sprawa niniejsza podlega rozpoznaniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, przy zastosowaniu przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej jako p.p.s.a.

Sąd Administracyjny rozstrzygając daną sprawę nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz podstawą prawną powołaną w skardze (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Zauważyć należy, że w skardze, zawartej w piśmie z dnia 5 czerwca 2003r., skarżąca nie podnosiła zarzutu niekompletności postępowania dowodowego przeprowadzonego w postępowaniu administracyjnym, natomiast zarzucała nieprawidłową ocenę zebranego materiału dowodowego. Odmiennie w piśmie procesowym z dnia 4 stycznia 2005r. zarzuciła, że organy rozstrzygające sprawę nie przeprowadziły postępowania dowodowego w sposób zupełny, a za uchybienie mające wpływ na dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego uznała nieprze-prowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu prawa budowlanego dla oceny charakteru wykonanych robót budowlanych w przedmiotowym lokalu, którego najemcą była skarżąca. Skoro ten zarzut jest dalej idący Sąd w pierwszym rzędzie odniesie się do kwestii pełności przeprowadzonego w postępowaniu administracyjnym postępowania dowodowego.

Regułą jest, że w postępowaniu administracyjnym nie ma sformułowanych formalnych ustawowych nakazów zawierających wskazania co do określonych kategorii dowodów, które należy przeprowadzić w tym postępowaniu; przeciwnie -stosownie do przepisu art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej -jako dowód należy dopuścić wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być księgi podatkowe oraz inne dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin. To uregulowanie ustawowe pozwala organom rozstrzygającym sprawy podatkowe na niezbędną elastyczność w zakresie przeprowadzenia dowodów, ale jednocześnie to postępowanie dowodowe musi być tak przeprowadzone i obejmować takie dowody, aby stan faktyczny sprawy został dokładnie wyjaśniony (art. 122 Ordynacji podatkowej). Z przytoczonymi zasadami wiąże się ściśle zasada, iż strona takiego postępowania może aktywnie wskazywać na źródła dowodowe, wnioskować przeprowadzenie dowodów i temu celowi między innymi służy tryb zawarty w art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej. Zauważyć należy, że skarżąca w toku postępowania podatkowego nie wnioskowała o uzupełnienie postępowania dowodowego poprzez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego dla oceny charakteru wykonywanych robót budowlanych. Oczywiście brak takiego wniosku w postępowaniu podatkowym ze strony skarżącej nie zwalniał organów rozstrzygających sprawę od rozważenia z urzędu potrzeby przeprowadzenia takiego dowodu, skoro to organ rozstrzygający sprawę jest zobowiązany przeprowadzić w sposób pełny postępowanie dowodowe i na nim spoczywa "ciężar dowodu". W ocenie Sądu postępowanie dowodowe przeprowadzone w przedmiotowej sprawie w postępowaniu administracyjnym spełnia standard postępowania dowodowego, które pozwalało w sposób prawidłowy rozstrzygnąć sprawę podatkową. Z mocy art. 197 § 1 Ordynacji podatkowej w przypadku gdy w sprawie wymagane są wiadomości specjalne, organ podatkowy może powołać biegłego lub biegłych w celu wydania opinii. Warunkiem więc koniecznym, a jednocześnie wystarczającym dla przeprowadzenia takiego więc dowodu jest stwierdzenie, że w sprawie wymagane są wiadomości specjalne. Skarżąca zarzucając - w piśmie procesowym z dnia 4 stycznia 2005r. - że bezpodstawnie w postępowaniu administracyjnym nie przeprowadzono dowodu z opinii biegłego z dziedziny prawa budowlanego podała, że dla właściwego zakwalifikowania prac potrzebna jest wiedza techniczna, a nie wydaje się aby organy posiadały ją w stopniu wystarczającym do dokonania tego rodzaju ustaleń (powołała się w tym zakresie na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2004r. sygn. III SA 2081/02, który dotyczył sprawy z zakresu podatku dochodowego od osób prawnych). Rozważenia więc wymaga dla oceny tego zarzutu sformułowanego przez skarżącą czy w przedmiotowej sprawie zachodzi taka sytuacja, że do zakwalifikowania określonych prac budowlanych potrzebna jest wiedza techniczna tego stopnia, że organy rozstrzygające sprawę w pierwszej i drugiej instancji nie posiadały takiej wiedzy. Kwestię tę należy rozstrzygnąć poprzez stwierdzenie, że w przedmiotowej sprawie nie zachodziła taka sytuacja, że ocena prac budowlanych wymagała wiedzy technicznej, którą należałoby ocenić w kategoriach wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 197 § 1 Ordynacji podatkowej. Pomiędzy stronami bowiem w rozpoznawanej sprawie nie ma sporu - co do oceny charakteru poszczególnych wykonywanych prac budowlanych, natomiast spór dotyczy kwestii czy przeprowadzone prace budowlane należy oceniać kompleksowo, czy też z punktu widzenia przepisów ustawy z 199Ir. możliwym jest klasyfikowanie poszczególnych robót z rozdziałem na te, które można uznać za prace remontowe i te, które można uznać za prace modernizacyjne. Zauważyć również należy, że opinia biegłego nie mogłaby dotyczyć kwestii prawnych, bo te stanowią wyłączną właściwość organów rozstrzygających sprawę, co następnie jest przedmiotem kontroli legalności w postępowaniu sądowo-administracyjnym.

Nieuzasadniony jest więc zarzut, iż postępowanie dowodowe zostało przez organy przeprowadzone w zakresie niepełnym i nie pozwalającym prawidłowo rozstrzygnąć sprawę.

Nieuzasadniony jest również zarzut niewłaściwej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, przy uwzględnieniu przepisów podatkowych dotyczących kwestii kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do przepisów art. 23 ust. 1 pkt 1 lit.c ustawy z 199Ir. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie (przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację) środków trwałych, które zgodnie z odrębnymi przepisami powiększają wartość tych środków stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Brak podstaw do kwestionowania stanowiska, że prowadzone roboty budowlane a to: wykonanie oddzielnego wejścia do lokalu, zburzenie niektórych istniejących i wykonanie nowych ścianek działowych, wykonanie wcześniej nieistniejących toalet dla klientów, wykonanie nowych posadzek z płyt ceramicznych, wykończenie ścian pomieszczeń płytkami ceramicznymi, wykonanie nowych instalacji, obniżenie posadzki stanowiły adaptację budynku do celów prowadzonej działalności. Niewątpliwie wykonywanie takich robót jak wykonanie nowego wejścia do lokalu (za zgodą odpowiedniego organu budowlanego), obniżenie posadzki, wykonanie toalet czy też zburzenie niektórych istniejących i wykonanie nowych ścianek działowych wskazuje jednoznacznie, że charakter wymienionych robót wyklucza przyjęcie, że roboty te stanowiły remont. Remont bowiem polega na przywróceniu wartości użytkowej danego obiektu, naprawie, odnowieniu, często przy użyciu jakościowo lepszych i nowocześniejszych materiałów budowlanych i przy zastosowaniu nowoczesnych technologii. Przytoczona definicja remontu - co do istoty - nie różni się od definicji przytoczonej przez skarżącą w piśmie procesowym z dnia 4 stycznia 2005r. Zgodzić się należy, że dla oceny, że dane prace budowlane mają charakter remontu obojętnym jest, iż takie prace wiążą się z ulepszeniem danego środka trwałego np. wymiana rur kanalizacyjnych, okien, instalacji z zastąpieniem nowoczesnymi wyrobami i przy użyciu nowoczesnej technologii. Nie wymaga jednak chyba głębszego uzasadnienia, że wymienione wyżej roboty polegające na wykonaniu, wcześniej nieistniejącego, wejścia do budynku, obniżenie posadzki, budowa nowych ścian nie podpada pod przytoczoną definicję remontu. Zresztą jak już wyżej wspomniano spór pomiędzy stronami sprowadza się do oceny czy można wyodrębnić z wykonanych prac budowlanych roboty, które można by zakwalifikować jako remont - odrębnie od dokonywanych prac adaptacyjnych (modernizacji). W ocenie Sądu trafne jest stanowisko organów, oparte na dokonanych ustaleniach faktycznych, że celem wszystkich wykonywanych robót budowlanych w przedmiotowym lokalu było dokonanie modernizacji i prace budowlane - które oceniane odrębnie należałoby zakwalifikować jako stanowiące remont – były wykonywane w celu właśnie dokonywanej modernizacji (unowocześnienia). Cechą prac modernizacyjnych jest to, że obejmują one, poza pracami unowocześniającymi, zmieniającymi, dostosowującymi, również takie czynności jak wyłożenie ścian płytkami ceramicznymi, malowanie ścian, wymiana okien, drzwi, wymiana instalacji etc. O zakwalifikowaniu danych robót budowlanych nie decyduje również wartość poszczególnych czynności, robót, ale charakter i cel, któremu mają służyć.

Reasumując za prawidłowe należało uznać stanowisko i ocena prawna zaprezentowane w zaskarżonej do Sądu decyzji.

Z uwagi na powyższe Sąd, uznając skargę za nieuzasadnioną - oddalił ją (art. 151 p.p.s.a.).