Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Maliszewska (spr.) Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka Protokolant Patrycja Wrońska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 listopada 2008 r. sprawy ze skargi R. Sp. z o.o. z siedzibą w C. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu w sprawie o unieważnienie prawa z rejestracji wzoru przemysłowego pt. "Zadaszenie drzwi" nr Rp-9198 oddala skargę

VISA/Wa 1767/08

UZASADNIENIE

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej decyzją z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] oddalił sprzeciw "R." Sp. z o.o. z siedzibą w C. (dalej: skarżąca, spółka) złożony na podstawie art. 246 ust. 1 oraz art. 102, 103, 104 i 106 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. Nr 119, poz. 1117 - t.j. ze zm., dalej: Pwp ) oraz art. 98 kpc w zw. z art. 256 ust. 2 Pwp wobec prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego opublikowanej w dniu [...] stycznia 2006 r. w Wiadomościach Urzędu Patentowego RP nr [...] o udzieleniu prawa z rejestracji wzoru przemysłowego pt.: "Zadaszenie drzwi" nr RP-9198 z pierwszeństwem od dnia [...] grudnia 2004 r. na rzecz J. U. "P." z siedzibą w J. (dalej: uprawniona).

Jak wynika z treści sprzeciwu, skarżąca twierdzi, iż wzór przemysłowy: "Zadaszenie drzwi" nie kwalifikował się do uzyskania prawa z rejestracji tego wzoru, albowiem nie spełniał warunków określonych w art.: 102 ust. 1, 103 ust. 1, 104 ust. 1 i 2 Pwp, (brak cech nowości oraz indywidualnego charakteru wytworu), a ponadto -jego wykorzystywanie przez uprawnioną narusza prawa osobiste i majątkowe osób trzecich do tego wzoru przemysłowego (art. 117 ust. 1, ust. 2 Pwp), pozostaje w sprzeczności z dobrymi obyczajami (art. 106 ust. 1 Pwp), a jego zgłoszenie do rejestracji zostało dokonane w złej wierze. Skarżąca wskazała, iż wzory daszków o kształcie markiza, będące przedmiotem spornego wzoru, były publicznie udostępnione na rynku polskim oraz za granicą przed datą od dnia [...] grudnia 2004 r., składając na tę okoliczność dowody w postaci dokumentów:

1. ulotka firmy "R." pt. "D." z 2004 r;

2. katalog 2004/2005 niemieckiej sieci marketów "B.";

3. etykiety i instrukcje montażowe dołączane do opakowań zadaszeń;

4. oferty cenowe:

a) z dnia [...] lutego 2004 r.;

b) z dnia [...] maja 2004 r.;

5. faktury z dnia:

a) [...] maja 2004 r.;

b) [...] września 2004 r.;

c) [...] listopada 2004 r. ;

d) [...] września 2004 r.;

e) [...] listopada 2004 r.;

6. katalog: "Z." z marca 2004 r. wraz z fakturą z dnia [...] marca 2004 r. za zdjęcia reklamowe potwierdzającą datę wydania katalogu;

7. korespondencja oraz faksy i e-maile dotycząca przedmiotowych zadaszeń, wymieniana pomiędzy podmiotami gospodarczymi:

a) faks z firmy J. U. do spółki "R." z dnia [...] sierpnia 2001 r.;

b) e-mail z firmy J. U. faks z firmy do spółki "R." z dnia [...] września 2003 r.;

c) faks z firmy C. z N. - "zdjęcie daszka o kształcie markiza prototypu wykonanego przez J. U. P. z J. (...) przed zakończeniem wzajemnych ustaleń co do kształtu zadaszenia";

d) e-mail spółki R. (od Pani A. G.) do spółki C. z N. (do p. A.) "w sprawie ustaleń dotyczących niemieckojęzycznych etykiet na zadaszenie (...)";

e) e-mail spółki R. (od p. J.) do firmy J. U. przedstawiający "kopię z katalogu niemieckiej sieci marketów "B.";

f) e-mail spółki R. (od Pani A. G.) do spółki C. z N. (do p. M. G.) w sprawie ustaleń treści instrukcji montażowych oraz etykiet (...).

Jak podaje skarżąca w treści sprzeciwu, "zadaszenia drzwi o kształcie markiza o cechach istotnych widocznych na rysunku fig. 1, fig. 2 według opisu wzoru przemysłowego były znane i reklamowane w Polsce przed datą zgłoszenia do ochrony pod nazwą handlową "R." Sp. z o.o. z C. (...)". Zdaniem spółki, publiczne udostępnienie daszków identycznych do będących przedmiotem zgłoszenia, świadczą o braku cechy nowości zgłoszenia, o czym świadczą załączone do sprzeciwu dokumenty.

W dalszej części sprzeciwu skarżąca podniosła, iż uprawniona naruszyła normę art. 11 ust. 3 ustawy Pwp, zgodnie z którą zamawiającemu przysługuje prawo do rejestracji wzoru przemysłowego w sytuacji, gdy wzór przemysłowy powstał w wykonaniu łączącej strony umowy. W wypadku niniejszej sprawy zamawiającym była spółka "R.". Uzasadniając ten zarzut spółka wyjaśniła, iż strony: J. U. "P." z siedzibą w J. jako "P." oraz "R." Sp. z o.o. z siedzibą w C. jako "D." zawarły w dniu 1 stycznia 2000 r. "Umowę o współpracy handlowej" , której przedmiotem była dystrybucja daszków aluminiowych oraz ścianek do tych daszków. Zgodnie z § 2 pkt 7 ww. umowy, uprawniona zobowiązała się "Umieszczać na towarach przeznaczonych do sprzedaży D. znaków towarowych D. jako jedynego znaku towarowego", czyli znaku "R.". Skarżący podał, iż "W oparciu o wyżej wymienioną "Umowę o współpracy handlowej" (...) od 5 maja 2004 r. na rynku polskim były znane, reklamowane, promowane i sprzedawane zgodnie z powyższą umową pod firmą "R.". Sp. z o.o. (...) zadaszenia drzwi o kształcie markiza według wzoru przemysłowego na który zostało udzielone prawo rejestracji nr 9198, przedstawione na rysunkach i zdjęciach: fig. 1, fig. 2". Powyższa umowa została wypowiedziana przez J. U. w dniu [...] stycznia 2005 r. ze skutkiem rozwiązującym, który nastąpił w dniu [...] lipca 2005 r. Umowa oraz pismo z dnia 12 stycznia 2005 r. stanowią załączniki do sprzeciwu.

Dowodem faktycznej współpracy między stronami umowy są załączone do sprzeciwu dokumenty w postaci faksów i e-maili.

Zdaniem skarżącej, firma J. U. dokonała zgłoszenia wzoru w złej wierze, "sprzecznie z prawem i dobrymi obyczajami w ramach działalności gospodarczej, naruszając i zagrażając interesom Wnioskodawcy oraz wszystkich współautorów zadaszenia drzwi według wzoru przemysłowego przedstawionego na fig. 1, fig. 2".

Uzasadniając zarzut naruszenia praw osób trzecich poprzez udzielenie praw z rejestracji na sporny wzór (art. 117 ust. 1 i 2 Pwp) skarżąca podniosła, iż spółka "R." uczestniczyła w tworzeniu ostatecznego kształtu zadaszeń, będąc jego współautorem wraz z niemieckimi firmami C. i P., natomiast J. U. "przypisała sobie bezprawnie autorstwo" w celu osiągnięcia "niesłusznych korzyści majątkowych i osobistych".

Wskazując na powyższą argumentację skarżąca wniosła o uchylenie decyzji o udzieleniu prawa z rejestracji wzoru przemysłowego nr 9198 pt.: "Zadaszenie drzwi", względnie o unieważnienie prawa z rejestracji spornego wzoru.

Uprawniona J. U. "P." zajęła merytoryczne stanowisko w odpowiedzi na sprzeciw z dnia [...] września 2006 r. oraz na rozprawie przed Urzędem Patentowym w dniu [...] marca 2008 r. Wnosząc o oddalenie sprzeciwu jako bezzasadnego, podniosła przede wszystkim, iż żaden z załączonych dokumentów nie niweczy przesłanki nowości zgłoszonego wzoru przemysłowego, a to z uwagi na treść art. 103 ust. 3 pkt 2 Pwp, zgodnie z którym: "Przepis ust. 1 nie wyłącza możliwości udzielenia prawa z rejestracji, jeżeli wzór przemysłowy (...) został ujawniony w ciągu 12 miesięcy przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji, jeżeli ujawnienie nastąpiło przez twórcę, jego następcę prawnego lub - za zgodą uprawnionego - przez osobę trzecią, a także jeżeli ujawnienie nastąpiło w wyniku nadużycia popełnionego wobec twórcy lub jego następcy prawnego". Tak więc, zdaniem uprawnionej, fakt współpracy między stronami na mocy wiążącej w okresie od dnia 1 stycznia 2000 r. do dnia 31 lipca 2005 r. "Umowy o współpracy handlowej" ma ten skutek, że nawet publiczne ujawnienie wzoru za zgodą uprawnionej w ciągu 12 miesięcy przed dniem 6 grudnia 2004 r. (czyli po dniu 6 grudnia 2003 r.) - nie pozbawia zgłoszonego wzoru przymiotu nowości.

Urząd Patentowy w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] marca 2008 r. nr [...] podzielił pogląd prawny zaprezentowany przez uprawnioną. Odnosząc się do poszczególnych zarzutów podniesionych wobec rejestracji wzoru przemysłowego pt.: "Zadaszenie drzwi" nr RP-9198 podał, co następuje. Zdaniem organu, sporny wzór przemysłowy jest nowy w rozumieniu art. 103 ust. 1 w związku z treścią z art. 103 ust. 3 pkt 2 Pwp. Udokumentowana współpraca między skarżącą a uprawnioną świadczy o istnieniu zgody, o której mowa w ostatnio powołanym przepisie. Zarówno ujawnienie wzoru spółce "R.", jak i przez spółkę "R.", w niniejszej sprawie następowało za zgodą uprawnionej – J. U. "P.". Oznacza to, że aby zniweczyć przymiot nowości, ujawnienie musiałoby nastąpić przed dniem 6 grudnia 2003 r. Organ na podstawie zgromadzonych dowodów uznał, iż sporny wzór przemysłowy nie został przed wyżej wskazaną datą ujawniony publicznie. Zdyskwalifikował dowody w postaci dokumentów nie opatrzonych datami, jako nieprzydatne do oceny daty ujawnienia wzoru. Należą do nich: ulotka "R.", fragment katalogu "B.", etykiety i instrukcje montażowe, katalog "R.", oferta cenowa "R.". Faktury nie mają zdaniem organu wartości dowodowej z uwagi na brak określenia w ich treści postaci wymienionych wyrobów, a niezależnie od powyższego - pochodzą z 2004 r., a zatem nie stanowią dowodu, że sporny wzór został ujawniony przed datą 6 grudnia 2003 r. Korespondencja w formie e-maili i faksów została natomiast zdyskwalifikowana, gdyż "mająca z natury rzeczy charakter poufny, nie może świadczyć o tym, że sporny wzór został udostępniony publicznie (...)".

Odnosząc się do zarzutu braku indywidualnego charakteru wzoru, Urząd Patentowy wyraził pogląd, iż do udowodnienia tego zarzutu należy wskazać przypadki ujawnienia innych produktów, aniżeli przedstawiających sporny wzór. Zarzut ten bowiem sprowadza się do porównania stopnia podobieństwa ogólnego wrażenia wywołanego przez dany (sporny) wzór z innymi wzorami udostępnionymi publicznie. Takich dowodów - zdaniem organu - skarżący nie przedstawił.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez sporną rejestrację przepisu art. 106 ust. 1 Pwp (sprzeczność wykorzystywania wzoru przemysłowego z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami jako negatywna przesłanka rejestracji) organ wyraził pogląd, iż wymienione w powyższym przepisie przesłanki dotyczą cech samego wzoru przemysłowego, a nie postępowania uprawnionego, na co powołuje się skarżący, a zatem zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie.

"R." Sp. z o.o. z siedzibą w C. w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego powyższej decyzji zarzuciła naruszenie procedury administracyjnej:

• art. 80 kpa poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów, w tym błędne ustalenie, że ujawnienie spornego wzoru pozostało bez wpływu dla oceny jego nowości, ponieważ nastąpiło w korespondencji o charakterze poufnym, w ramach zawartej przez strony umowy o współpracy z dnia 1 stycznia 2000 r.;

• art. 77 kpa poprzez pominięcie okoliczności, które zostały wykazane przez skarżącą, m.in. faktu, że sporny wzór był przedmiotem korespondencji wymienianej pomiędzy firmami P. – R. – C. GmbH oraz był prezentowany w katalogach sieci B.;

• art. 7 i 80 kpa poprzez niedokładne wyjaśnienie sprawy oraz naruszenie obowiązku przestrzegania przez organ zasad praworządności i dążenia do dokładnego wyjaśnienia sprawy, poprzez pominięcie dowodów z faktur potwierdzających sprzedaż spornego wzoru przed datą jego zgłoszenia do ochrony, pominięcie dowodu z korespondencji prowadzonej przez zainteresowane wzorem firmy, a także przyjęcie, że sporny wzór obejmował odmiany, podczas, gdy tak nie było;

• art. 8 kpa poprzez poprowadzenie postępowania dowodowego z uwzględnieniem racji przedstawianych wyłącznie przez jedną ze stron, tj. uprawniona do spornego wzoru.

Nadto skarżąca zarzuciła naruszenie prawa materialnego: art. 103 ust. 1 Pwp poprzez jego niezastosowanie. W oparciu o powyższe, wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Uzasadniając skargę skarżąca spółka podniosła, iż organ niesłusznie zastosował normę prawną zawartą w art. 103 ust. 3 pkt 2 Pwp, co było wynikiem błędnej oceny istnienia współpracy między stronami obejmującej dystrybucję zadaszeń będących przedmiotem spornego wzoru przemysłowego. Skarżąca wyraziła w skardze pogląd (str. 4), iż "Umowa o współpracy handlowej" z dnia 1 stycznia 2000 r. stanowiąca załącznik do sprzeciwu - w rzeczywistości "nie obejmowała spornych zadaszeń". Wynikać to ma z § 1 umowy, określającego przedmiot umowy jako: "daszek aluminiowy z wypełnieniem poliwęglanu komorowego", podczas, gdy zadaszenia objęte spornym wzorem RP-9198 wykonane są z akrylu. Umowa może stanowić zatem dowód współpracy między stronami i faktu jej wypowiedzenia przez uprawnioną bezpośrednio po dokonaniu rejestracji, co - zdaniem skarżącej - dowodzi jej "nieuczciwym zamiarom".

Zdaniem skarżącej organ pominął, iż już ponad rok przed zgłoszeniem wzoru przemysłowego do rejestracji podejmowane były czynności związane z jego prezentacją poprzedzającą wprowadzenie do obrotu. I tak, był on przedstawiony jako załącznik do e-maila z dnia [...] sierpnia 2003 r., który został następnie przesłany z "P." do firmy C. (N.), który odesłał zdjęcie w dniu 4 września 2003 r. (z poprawkami) do spółki "R.", co stanowiło dowód ujawnienia wzoru. Było to związane z pracami nad jego udoskonalaniem, co trwało do końca 2003 r. Kolejnym pominiętym, zdaniem skarżącej, dokumentem był Katalog B. z 2004/2005 r. - z uwagi na fakt, iż "Wprowadzenie katalogu poprzedzane jest kilkumiesięcznymi rozmowami handlowymi, które dotyczą wzoru i są zawsze konieczne do przekonania tak poważnego odbiorcy do nowego produktu. Dla handlowca praktyka jest jasne, że rozmowy takie musiały zostać podjęte jeszcze jesienią 2003 r." Zdaniem skarżącego zdyskwalifikowanie wartości dowodowej faktur sprzedaży było wynikiem jednostronnej oceny materiału dowodowego. Przedmiot sprzedaży zawarty w ich treści odpowiada bowiem opisom innych dokumentów, które zawierają także zdjęcia rozpatrywanego wzoru. Uchybiając zasadom postępowania dowodowego poprzez "nie zajęcie się" częścią dowodów skarżącej organ uchybił także zasadzie pogłębiania zaufania obywateli do organów. Uchybienia proceduralne doprowadziły w efekcie do naruszenia prawa materialnego - art. 102 i 103 ust. 1 Pwp, mianowicie - do nieprawidłowego ustalenia braku ujawnienia wzoru przed jego zgłoszeniem do rejestracji.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy wniósł o jej oddalenie, powołując się na poglądy i argumentację zawarte w decyzji.

W trakcie postępowania sądowoadministracyjnego uprawniona, działająca jako uczestnik tego postępowania, wniosła pismo zatyt. "odpowiedź na skargę" z dnia 27 października 2008 r., z której wynika, iż nie podziela argumentacji zawartej w skardze, wnosząc o jej oddalenie.

Na rozprawie w dniu 5 listopada 2008 r. pełnomocnik skarżącej złożyła załącznik do rozprawy. Określiła go jako "chronologiczne uporządkowanie materiału zawartego w aktach sprawy" (vide: protokół rozprawy z dnia 5 listopada 2008 r.)

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Sąd administracyjny dokonuje kontroli orzeczenia administracyjnego pod względem jego zgodności z prawem. W szczególności podlega ocenie, czy w konkretnym przypadku doszło do naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - p.p.s.a).

Rozpoznając niniejszą sprawę, Sąd doszedł do przekonania, iż skarga jest bezpodstawna, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa procesowego w stopniu uzasadniającym konieczność wyeliminowania jej z obrotu prawnego z uwagi na wyżej wskazane kryteria.

W ocenie Sądu podstawowym zagadnieniem prawnym wymagającym rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie była kwestia, czy sporny wzór przemysłowy pt. "Zadaszenie drzwi" nr RP-9198 udzielony na rzecz J. U. "P." J. z pierwszeństwem od dnia 6 grudnia 2004 r. posiadał w dacie jego zgłoszenia cechę nowości. Cecha ta jest bowiem elementem definicji wzoru przemysłowego zawartej w art. 102 ust. 1 Pwp oraz 103 ust. 3 ust. 1 Pwp, od istnienia którego zależy możliwość objęcia ochrona prawna wynikającą z rejestracji. "Warunkiem uznania wzoru za nowy jest (...) ustalenie, że przed datą decydującą o pierwszeństwie nie został on publicznie udostępniony, przykładowo przez: stosowanie, wystawienie i ujawnienie (z zastrzeżeniami poczynionymi w ust. 2 i 3 art. 103). (...) Należy zatem wnosić, iż każdy akt umożliwiający zapoznanie się z wzorem nieograniczonej liczbie osób zajmujących się zawodowo dziedziną której wzór dotyczy - realizuje tę przesłankę (art. 103 ust. 1 w zw. z ust. 2 in fine p.w.p.) Nie chodzi tu zatem o sam fakt ujawnienia wzoru, lecz o to, czy faktycznie wskazane osoby miały możliwość zapoznania się z nim. (...)" (Prawo własności przemysłowej, Ewa Nowińska, Urszula Promińska, Michał du Vall, Lexis Nexis, Warszawa 2008).

Zgodnie z ust. 3 pkt 2 art. 13 Pwp możliwość uzyskania prawa z rejestracji nie jest jednak wyłączona, Jeżeli wzór przemysłowy (...) został ujawniony w ciągu 12 miesięcy przed datą według której oznacza się pierwszeństwo do uzyskania prawa z rejestracji, jeżeli ujawnienie nastąpiło przez twórcę, jego następcę prawnego lub - za zgodą uprawnionego - przez osobę trzecią...". Cytowany przepis wskazuje przypadek, w którym mimo zrealizowania się przesłanki publicznego udostępnienia, okoliczność ta nie ma wpływu na ocenę nowości wzoru, co w literaturze przedmiotu określane jest jako "fikcyjny przymiot nowości". Sąd podzielił pogląd Urzędu Patentowego co do istnienia porozumienia pomiędzy stronami "Umowy o współpracy handlowej" wiążącej od dnia 1 stycznia 2000 r. do dnia 31 lipca 2005 r. Zasadne jest zatem domniemanie, iż wszelkie przejawy ujawnienia spornego wzoru w powyższym okresie następowały za zgodą, o której mowa ust. 3 pkt 2 art. 13 Pwp. Powyższe ma ten skutek, że nawet publiczne ujawnienie wzoru za zgodą uprawnionej w ciągu 12 miesięcy przed dniem 6 grudnia 2004 r. (czyli po dniu 6 grudnia 2003 r.) - nie pozbawia zgłoszonego wzoru przymiotu nowości.

W niniejszej sprawie podlegało zatem ocenie, czy przedmiotowy wzór został ujawniony przed datą 6 grudnia 2003 r., oraz czy ewentualne ujawnienie miało charakter publiczny. Skarżąca - "R." Sp. z o.o. z C. podniosła argument braku nowości wzoru, powołując się na fakt publicznego udostępnienia wzoru przed datą jego zgłoszenia do rejestracji. Jak podała w sprzeciwie, wprowadzenie do obrotu w Polsce zadaszeń typu "markiza" zgodnych ze spornym wzorem, nastąpiło w dniu 1 maja 2004 r., zaś działania o charakterze reklamowym miały miejsce przed tą datą. Na okoliczność braku cechy nowości skarżąca złożyła 20 załączników do sprzeciwu, a ponadto "Umowę o współpracy handlowej" zawartą w dniu 1 stycznia 2000 r. zawartą pomiędzy nią a uprawnioną, jak również dokument zatytułowany "wypowiedzenie" z dnia 12 stycznia 2005 r. Jak wynika z treści sprzeciwu, umowa o współpracy łączyła strony w okresie od dnia 1 stycznia 2000 r. do dnia 31 lipca 2005 r., a jej przedmiotem była dystrybucja przedmiotowych zadaszeń. W oparciu o wyżej wymienioną umowę - według słów skarżącej zawartych w sprzeciwie - "od dnia 5 maja 2004 r. na rynku polskim były znane, reklamowane, promowane i sprzedawane zgodnie z powyższą umową pod firmą "R." Sp. z o.o. (Wnioskodawcy) zadaszenia drzwi o kształcie markiza według wzoru przemysłowego, na który zostało udzielone prawo z rejestracji nr 9198, przedstawione na rysunkach: fig. 1 i fig. 2. W czasie trwania tej umowy wszystkie wzory tych zadaszeń w tym zadaszeń o kształcie markiza były wspólnie konsultowane i dopracowywane przez wnioskodawcę, uprawnionego oraz n. partnerów C. i firmę P." (str. 8 sprzeciwu). W tym miejscu należy podkreślić, iż zarówno z cytowanej treści sprzeciwu, jak i ze zgodnych oświadczeń stron w postępowaniu przed Urzędem Patentowym, wynika jednoznacznie, że współpraca obejmowała sporne zadaszenia. Okoliczność powyższa słusznie została w tej sytuacji uznana za bezsporną w dacie wydania zaskarżonej decyzji. Twierdzenia zawarte w skardze, iż umowa dotyczyła innego rodzaju wytworu (skonstruowanego z innego materiału) nie mogą mieć zatem wpływu na ocenę legalności decyzji Urzędu Patentowego. Mając na uwadze fakt związania stron umową z dnia 1 stycznia 2000 r. - w ocenie Sądu prawidłowo Urząd Patentowy uznał, iż wszelkie działania w kierunku wprowadzenia zadaszeń na rynek, także mające cechy ujawnienia publicznego, w okresie obowiązywania umowy następowały za zgodą stron. Konsekwencją przyjęcia powyższego poglądu musi być stwierdzenie, że zaprzeczeniem istnienia cechy nowości mogłoby być wyłącznie wykazanie przez skarżącą faktu ujawnienia przedmiotowego wzoru przed datą 6 grudnia 2003 r., czyli przed 12 miesiącami od daty zgłoszenia spornego wzoru do rejestracji. Sąd przyjął przy tym, iż ujawnienie musiałoby polegać na udostępnieniu o charakterze publicznym. Należy zatem podzielić pogląd organu, iż wszelkie dokumenty stanowiące dowód dokonania czynności mających polegać na ujawnieniu wzoru po dacie 6 grudnia 2003 r., bądź nie oznaczone żadną datą - nie mają w sprawie znaczenia. Argumentacja podniesiona przez spółkę "R." w skardze, sprowadzająca się do braku poczynienia odpowiednich ustaleń z urzędu, czy też odwołująca się do faktów znanych jako notorium, które powinny być przez Urząd Patentowy z urzędu wzięte pod uwagę - na okoliczność niezbędnych przygotowań do akcji reklamowej przed wprowadzeniem produktu na rynek (np. przygotowanie katalogu "B."), z czego wynikać miałaby "oczywistość" jego wcześniejszego ujawnienia - także nie jest trafna. Postępowanie sporne toczy się bowiem zgodnie z zasadą kontradyktoryjności. Obowiązuje bowiem zasada, iż strona, która ze swoich twierdzeń wywodzi skutki prawne, obarczona jest ciężarem ich udowodnienia (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2005 r. sygn. akt: VI SA/Wa 527/05, LEX nr 197319). Nie można zatem przerzucać na Urząd Patentowy obowiązku stawiania tez dowodowych niezbędnych do osiągnięcia zamierzonego celu, jakim jest uzyskanie korzystnego dla strony orzeczenia, oraz wskazywania środków dowodowych na ich potwierdzenie.

Dokonując analizy dokumentów opatrzonych datą mogącą mieć wpływ na ocenę przesłanki nowości, czyli sprzed dnia 6 grudnia 2003 r., Sąd skoncentrował się na zbadaniu, czy istotnie stanowią one dowód publicznego ujawnienia przedmiotowego wzoru przemysłowego, dochodząc do przekonania, iż żaden z przedstawionych dokumentów nie świadczy o spełnieniu powyższej przesłanki. Odnosząc się do poszczególnych dokumentów załączonych do sprzeciwu, Urząd Patentowy dokonał ich szczegółowej analizy, słusznie dyskwalifikując ich przydatność w niniejszym postępowaniu. Wszystkie przedstawione dokumenty pochodzące z omawianego okresu stanowią odzwierciedlenie kontaktów handlowych pomiędzy podmiotami współpracującymi ze sobą ("P." J. U., spółka "R."), lub zainteresowanymi współpracą (firmy: C. i P.). Korespondencja handlowa jest z natury rzeczy w tym sensie poufna, że na jej podstawie nie można domniemywać, że jej treść mogła potencjalnie dotrzeć do nieograniczonego kręgu odbiorców - profesjonalistów. Jak zostało wyjaśnione wyżej, niezbędne jest wykazanie nie tyle samego faktu ujawnienia wzoru, lecz przede wszystkim tego, że faktycznie nieograniczona liczba osób zajmujących się zawodowo dziedziną, której wzór dotyczy, miała możliwość zapoznania się z nim. Przesłanka powyższa nie została przez skarżącą udowodniona.

Sąd również podzielił stanowisko organu w zakresie pozostałych zarzutów skargi. Odnosi się to zarówno do zarzutu braku oryginalnego charakteru postaci wytworu, jak i złej wiary uprawnionego. Mianowicie - art. 104 ust. 1 Pwp stanowi, iż wzór przemysłowy odznacza się cechą oryginalności, czyli indywidualnym charakterem, jeżeli ogólne wrażenie, jakie wywołuje na zorientowanym użytkowniku, różni się od ogólnego wrażenia wywołanego na nim przez wzór publicznie udostępniony przed datą, według której oznacza się pierwszeństwo. Argumentacja oraz dowody na jej poparcie winny zatem sprowadzać się do wskazania przykładów innych wzorów, niż wzór sporny, celem przeprowadzenia analizy porównawczej. Tego rodzaju argumentów, ani dowodów, skarżąca nie przedstawiła. Zarzut skarżącej sformułowany jako "zła wiara uprawnionego" może polegać na potencjalnym "wykorzystywaniu spornego wzoru sprzecznie z porządkiem publicznym lub dobrymi obyczajami" (art. 106 ust. 1 Pwp), jednakże w przypadku niniejszej sprawy taka sytuacja nie występuje. Sporny wzór nie ma bowiem cech pozwalających na wykorzystywanie go w sposób wskazany w powyższym przepisie jako niedopuszczalny.

Końcowo należy podkreślić iż - wbrew oświadczeniu pełnomocnika skarżącej złożonemu na rozprawie w dniu 5 listopada 2008 r. załącznik do rozprawy zawierał rozmaite dokumenty, z których tylko część stanowiła "chronologiczne uporządkowanie materiału zawartego w aktach sprawy". Jednakże z uwagi na brak wniosku strony o przeprowadzenie dowodów w trybie art. 106 § 3 p.p.s.a., oraz na brak przesłanek prawnych do przeprowadzenia tego dowodu z urzędu - Sąd doszedł do przekonania o niecelowości przeprowadzenia dowodów uzupełniających z przedmiotowych dokumentów.

Reasumując, Sąd doszedł do przekonania, iż postępowanie przeprowadzone w niniejszej sprawie przed Urzędem Patentowym nie jest nacechowane uchybieniami mogącymi mieć istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia. W szczególności Sąd nie stwierdził naruszenia przepisów art. 7, 8, 77 i 80 k.p.a. uzasadniających konieczność eliminacji zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego.

W ocenie Sądu Urząd w sposób właściwy zastosował przepisy prawa materialnego, dokonując ich prawidłowej interpretacji.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu i na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.