Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Jużków (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Barbara Brandys-Kmiecik, Sędzia WSA Magdalena Jankiewicz, Protokolant, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 listopada 2020 r. sprawy ze skargi P. B. na decyzję Śląskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Katowicach z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie nakazu poddania się obowiązkowej kwarantannie 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w T. z dnia [...]r. nr [...] 2. zasądza od Śląskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Katowicach na rzecz strony skarżącej 497 zł (słownie: czterysta dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżoną decyzją z [...] r. nr [...] Śląski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny (ŚPWIS) w Katowicach utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego (PPIS) w T. z [...] r. nr [...] nakazującą poddanie się p. B. (skarżąca) obowiązkowej kwarantannie od dnia [...] do [...] r., w miejscu zamieszkania ze względu na ochronę zdrowia i życia ludzkiego, jak również ze względu na wyjątkowo ważny interes społeczny objawiający się koniecznością zapewnienia należytej ochrony dla zdrowia i życia ludzkiego osób postronnych. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Jako podstawę prawną jej wydania organ odwoławczy wskazał m.in. art. 138 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256).

Uzasadniając nakaz poddania się przez skarżącą obowiązkowej kwarantannie w zakreślonym terminie organ wyjaśnił, że wynika on z poczynionych ustaleń faktycznych, w szczególności ustalenia, że [...] r. miała styczność z osobą chorą na chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną, jaką jest koronawirus SARS-CoV-2, w wyniku czego została narażona na zakażenie. W związku z tym kontaktem konieczne było poddanie skarżącej kwarantannie, w celu zapobieżenia dalszemu szerzeniu się choroby zakaźnej.

Dalej organ wyjaśnił, że stosownie do art. 5 pkt 4 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (tj. Dz. U. z 2019 r., poz.59, dalej ustawa) do jego obowiązków, należy m.in. wydawanie zarządzeń i decyzji lub występowanie do innych organów o ich wydanie - w wypadkach określonych w przepisach o zwalczaniu chorób zakaźnych. Natomiast w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. f i pkt 3 ustawy z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (tj. Dz. U. z 2019 r., poz.1239, dalej ustawa o zapobieganiu), osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do poddawania się kwarantannie oraz do stosowania się do nakazów i zakazów organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej służących zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych. Definicję kwarantanny zawarto w art. 2 pkt 12 tej ustawy, jako odosobnienie osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie, w celu zapobieżenia szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych.

Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy o zapobieganiu organ może, w drodze decyzji, nałożyć na osobę zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną albo osobę podejrzaną o zakażenie lub chorobę zakaźną, lub osobę, która miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego, obowiązki określone w art. 5 ust. 1 tej ustawy, w tym obowiązek poddania się kwarantannie (art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. f).

Przypomniał także, że zakażenie koronawirusem SARS-CoV-2 zostało objęte przepisami o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z 27 lutego 2020 r. w sprawie zakażenia koronawirusem SARS-CoV-2 (Dz. U. z 2020 r., poz.325, dalej rozporządzenie), a rozporządzeniem Ministra Zdrowia z 7 marca 2020 r. w sprawie wykazu chorób powodujących powstanie obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego oraz okresu obowiązkowej kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego, choroba wywołana koronawirusem SARS-CoV-2 (C0VID-19) została uznana za chorobę powodującą powstanie obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego (Dz. U. z 2020 r., poz. 376) ustalono okres obowiązkowej kwarantanny na 14 dni (§ 1 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 pkt 4). Obowiązek ten oznacza, że osoby zdrowe, które pozostawały w styczności z osobami zakażonymi koronawirusem SARS-CoV-2, a przez to zostały narażone za zakażenie, zobowiązane są poddać się kwarantannie, przez okres 14 dni, licząc od ostatniego dnia styczności z osobą która mogła być zakażona. Styczność taka stanowi realne i poważne zagrożenie dla zdrowia i życia ludzkiego i obliguje organ (PPIS) do nałożenie obowiązku poddania się takiej osoby kwarantannie.

Dalej organ wyjaśnił,, że zakażenie koronawirusem SARS-CoV-2 może przebiegać bezobjawowo przez okres do 14 dni, co praktycznie uniemożliwia wizualne ustalenie czy adresat decyzji został zakażony koronawirusem SARS-CoV-2. Kwarantanna gwarantuje natomiast niezbędny okres obserwacji, stad też nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności (art. 33 ust. 3 ustawy o zapobieganiu w zw. z art. 108 § 1 kpa).

Mając na uwadze poczynione ustalenia faktyczne oraz wskazaną regulację prawną PPIS, zgodnie z art. 104 § 1 kpa wydał decyzję z [...] r., która została doręczona [...]. Natomiast o nałożeniu kwarantanny powiadomił skarżąca telefonicznie [...].

Skarżąca nie zgodziła się objęciem jej obowiązkową kwarantanną i wniosła od decyzji odwołanie, w ramach którego sformułowała wniosek o jej uchylenie. Zarzuciła organowi naruszenie art. 7, art. 77 oraz art. 80 kpa poprzez niewyjaśnienie istotnych dla prawidłowego rozpoznania sprawy okoliczności faktycznych oraz przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegające na błędnym ustaleniu, iż skarżąca [...] r. miała styczność z osobą chorą na koronawirus SARS-CoV-2, w wyniku czego została narażona na zakażenie, podczas gdy z wyjaśnienia przekazanego [...] r przez "A" Sp. z o.o. (dalej pracodawca) do PPIS wynikało, że kontakt ten miał miejsce w [...] r. i był to jej jedyny kontakt z osoba zakażoną. Tego dnia prowadziła bowiem, w ramach obowiązków służbowych szkolenie dla nowoprzyjętych pracowników. Jeden z nich w późniejszym terminie okazał się być zakażonym, co potwierdził wynik badania. Ponadto zarzuciła naruszenie § 1 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia poprzez nałożenie obowiązku poddania się kwarantannie w okresie od [...] do [...] r., w sytuacji gdy nałożenie takiego obowiązku było zasadne w okresie 14 dni od kontaktu czyli od [...] do [...] r.

Organ odwoławczy nie uznał zasadności podniesionych zarzutów i zaskarżoną decyzję z [...] r. utrzymał w mocy. Jak wynika z uzasadnienia uczynił to ze względu na ochronę zdrowia i życia ludzkiego, jak również ze względu na wyjątkowo ważny interes społeczny objawiający się koniecznością zapewnienia należytej ochrony dla zdrowia i życia ludzkiego osób postronnych.

Podkreślił, że informacja o styczności skarżącej z osobą zakażoną została przekazana do PPIS drogą elektroniczną [...] r. przez pracodawcę wraz z listą pracowników, którzy uczestniczyli w szkoleniu [...] r. Pracodawca wskazał jednocześnie, że skarżąca do [...] świadczyła pracę na jego rzecz. Na podstawie tej informacji organ objął skarżąca obowiązkową kwarantanną a gdyby pracodawca poinformował organ inspekcji sanitarnej znacznie wcześniej rozstrzygnięcie być może mogłoby być zgodne z żądaniem skarżącej. Dalej organ wyjaśnił, że "niestety upływ czasu spowodował, że rozstrzygnięcie należało dostosować do występujących okoliczności." Biorąc pod uwagę korespondencję mailową oraz sporządzoną przez pracownika PSSE w T. notatkę służbową, adnotację oraz specyfikę sytuacji epidemiologicznej spowodowanej zakażeniami koronawirusem SARS-CoV-2 organ zasadnie nałożył kwarantannę zgodnie z sentencją decyzji. Uwzględnił przy tym fakt, że skarżąca do [...] wykonywała swoje obowiązki pracownicze i nałożenie kwarantanny w dni kiedy odwołująca się była w pracy byłoby bezcelowe i nie spełniałoby podstawowej funkcji obowiązkowej kwarantanny, tj. odosobnienia osoby z tzw. styczności od innych osób. Ponadto skarżąca w dniu wydania decyzji o obowiązku poddania się kwarantannie nie miała wykonanych testów na obecność wirusa, co powodowało niepewność w zakresie jej stanu zdrowia i konieczność poddania czasowemu odosobnieniu. Dopiero w dniu [...] r. została poddana badaniu przez pobranie wymazu, które dało wynik negatywny. Dodatkowo świadcząc pracę była również narażona na czynniki chorobotwórcze, gdyż brak było wówczas informacji o innych przypadkach potwierdzonych, z którymi mogła mieć kontakt.

Dopiero w piśmie z [...] r. pracodawca oświadczył, że skarżąca w okresie od [...] do [...] nie miała kontaktu z osobą zakażoną, co pozostaje dla organu odwoławczego bez znaczenia, gdyż przez kolejne 10 dni pracowała w zakładzie pracy, w którym wystąpił czynnik chorobotwórczy. Zatem ze względu na wyjątkowo ważny interes społeczny objawiający się koniecznością zapewnienia należytej ochrony dla zdrowia i życia ludzkiego osób postronnych konieczne było jej odosobnienie i wykonanie badań w kolejnych 14 dniach. .

Organ nie dopatrzył się naruszenia art. 7, 77 i 80 kpa z racji świadczenia pracy przez skarżącą do [...], po kontakcie z osobą zakażoną [...]. W konsekwencji ustalił czas obowiązkowej kwarantanny od [...] do [...] r. Przyjęcie za początek kwarantanny dnia styczności powodowałoby wydanie decyzji, która nie realizowałaby celu izolacji osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie, w celu zapobieżenia szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych. O obowiązku podania się kwarantannie skarżąca została poinformowana telefonicznie już [...], a decyzja została doręczona jej meilem [...].

W związku z wyżej przedstawionymi okolicznościami sprawy organ nie mógł dokonać literalnej wykładni przepisu, gdyż ona powodowałaby całkowite wypaczenie celu, dla którego powstał i jest stosowany przez organy.

Na koniec organ wyjaśnił, że decyzja PPIS stanowi podstawę świadczeń z tytułu choroby własnej a zmiana decyzji zgodnie z żądaniem skarżącej bądź uchylenie, może powodować obowiązek zwrotu świadczeń jako nienależnych (wynagrodzenia lub zasiłku chorobowego), przeszkodę w usprawiedliwieniu nieobecności w pracy.

Nie zgadzając się z rozstrzygnięciem skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Zarzuciła organowi wydanie decyzji z naruszeniem przepisów prawa procesowego (art. 138, art. 7, art. 77, art. 80 i art. 84 kpa) i materialnego (§ 5 ust. 3 rozporządzenia oraz § 1 ust. 2 wykazu chorób, art. 34 ust. 2 w zw. z art. 33 ust. 1 ustawy o zapobieganiu) oraz wniosła o uchylenie decyzji obu instancji jako niezasadnych i bezprzedmiotowych z racji nałożenia kwarantanny po upływie terminu do jej nałożenia; uznanie, że skarżąca miała styczność z osobą zakażoną [...] zamiast [...] mimo braku takich informacji; pominięcie pisma pracodawcy z [...] r. o wyłącznym kontakcie z osoba zakażoną [...]; przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przez pominięcie ustaleń wykluczających kontakt z osoba zakażona po [...]; nieprawidłowego określenia okresu obowiązkowej kwarantanny z pominięciem daty kontaktu z osobą zarażoną; uznanie prewencji ogólnej, bez poddania skarżącej testowi, jako przesłanki pozaustawowej dla nałożenia obowiązkowej kwarantanny.

Uzasadnienie skargi stanowi rozwinięcie powyższych zarzutów i akcentowanie odejścia organu od literalnej wykładni przepisu o ustaleniu terminu obowiązkowej kwarantanny, który nie ma charakteru uznaniowego. Dowolnie ustalone okoliczności sprawy nie mogą decydować o terminie rozpoczęcia kwarantanny oraz czasie jej trwania. Nie może to być termin arbitralnie wyznaczony przez organ w oderwaniu od ustawowych przesłanek jego ustalenia. Nie jest sporne, że jedyny kontakt z osobą zakażoną skarżąca miała [...] a nie [...], który dodatkowo był dla niej dniem wolnym od pracy (sobota). W dacie wydania nakazu, tj. [...] nie występowały przesłanki faktyczne i prawne do nakazania kwarantanny, co uzasadnia twierdzenie, że organ poddał skarżącą pozaprawnej izolacji i pozbawił prawa do swobodnego przemieszczania (art. 52 ust. 1 Konstytucji). Jednocześnie skarżąca wskazała, że [...] organizowała szkolenie dla nowych pracowników, które to zadanie wynika z jej zakresu obowiązków. Jeden z uczestników szkolenia (pracownik produkcji), po dwóch tygodniach uzyskał pozytywny wynik testu. Skarżąca po [...] nie miała z nim kontaktu i pracowała do [...]. Nie była w tym czasie narażona na czynniki chorobotwórcze. Nie miała żadnych objawów ani świadomości o kontakcie z osoba zakażoną. Tym samym nałożenie obowiązku przymusowej kwarantanny nie miało uzasadnienia faktycznego i było prewencyjne, zwłaszcza, że wiedzę o pozytywnym wyniku testu pracodawca powziął [...], od pracownika PPIS. Tym samym organ winien umorzyć postępowanie jako bezprzedmiotowe, gdyż upłynął termin 14 dni od daty kontaktu skarżącej z osobą zakażoną a nie określać kwarantanny z datą wsteczną oraz pominięcie daty kontaktu. Sama decyzja została jej doręczona [...], a powiadomienie telefoniczne [...] nie miało umocowania prawnego do uznania o poddaniu się kwarantannie, gdyż nie obowiązywał art. 33 ust. 3a ustawy o zapobieganiu. Wszedł on w życie z dniem 1 kwietnia 2020 r. czyli na etapie odwoławczym.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko uznając, że skarżąca miała kontakt z osoba zakażoną i do dnia przeprowadzenia badania na obecność koranoawirusa winna była pozostawać w odosobnieniu.

Wojewódzki sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.:

Skarga okazała się zasadna.

Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 2167 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie natomiast z art. 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej: ppsa) wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 ppsa). Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 ppsa).

Sprawa została rozpoznana w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym, zgodnie z art. 119 pkt 2 ppsa w zw. z art. 15zzs ust. 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U., poz. 374 ze zm.).

Przedmiotem sporu w sprawie jest zasadność skierowania skarżącej, w drodze decyzji organu administracji publicznej, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 1 ppsa do odbycia przymusowej kwarantanny, o której stanowił przepis § 1 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 7 marca 2020 r. w sprawie wykazu chorób powodujących powstanie obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego, wydanego w związku z ogłoszeniem na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego, wydanego na podstawie art. 34 ust. 5 ustawy o zapobieganiu. Innymi słowy czy wystąpiły podstawy faktyczne i prawne do nałożenia na skarżącą obowiązkowej kwarantanny w zakreślonym terminie.

Przypomnieć należy, że rozporządzeniem z 13 marca 2020 r., wydanym na podstawie legitymacji wskazanej w art. 46 ust. 2 i 4 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych, przewidującym kompetencje dla Ministra Zdrowia do wprowadzenia w drodze rozporządzenia stanu zagrożenia epidemicznego stan taki został w Polsce wprowadzony 14 marca 2020 r. rozporządzeniem Ministra Zdrowia (MZ) z 13 marca 2020 r. a stanu epidemii od 20 marca 2020 r., zgodnie z rozporządzeniem MZ w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii. Określony w art. 46 ust. 4 ustawy katalog ograniczeń, zakazów, obowiązków i nakazów, jakie mógł ustanowić Minister Zdrowia nie obejmował obowiązku odbycia kwarantanny. Obowiązek odbycia kwarantanny został zamieszczony w rozporządzeniu Ministra Zdrowia bez ustawowej podstawy. Dopiero od 8 marca 2020 r. w ustawie o zwalczaniu chorób zakaźnych znalazło się upoważnienie dla Rady Ministrów do wydania rozporządzenia, którym można ustanowić, między innymi, obowiązek poddania się kwarantannie (art. 46a w zw. z art. 46b pkt 5 ustawy).

Ponadto, zgodnie z art. 34 ust. 2 ustawy o zapobieganiu, jeżeli tak postanowią organy inspekcji sanitarnej, kwarantanną może być także objęta osoba narażona na chorobę zakaźną lub ta, która pozostawała w styczności ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego a nie wykazuje objawów choroby na okres nie dłuższy niż 21 dni licząc od dnia następującego po ostatnim dniu odpowiednio narażenia lub styczności. Rozporządzenie Ministra Zdrowia z 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii, zostało wydane na tej samej podstawie prawnej (art. 46 ust. 2 i 4 ustawy). Powyższe dowodzi, że zarówno kontakt skarżącej z osoba zarażoną oraz nakaz poddania się obowiązkowej kwarantannie miał miejsce w czasie, kiedy takowego ustawowego uprawnienia dla organów sanitarnych nie przewidywały ustawy, gdyż kontakt miał miejsce [...] a nakaz kwarantanny został wydany [...] a decyzja doręczona [...] r. Wskazać także należy na wadliwy sposób ustalenia terminu kwarantanny.

Przeprowadzone w określonych wyżej ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazało, że skarga zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja i decyzja organu pierwszej instancji, wydane zostały z naruszeniem przepisów prawa materialnego i procesowego, które to naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. f ustawy o zapobieganiu "Osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do poddawania się kwarantannie oraz zaniechania wykonywania prac, przy wykonywaniu których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby - jeżeli są osobami zakażonymi, chorymi na chorobę zakaźną lub nosicielami (ust. 2); stosowania się do nakazów i zakazów organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej służących zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych (ust. 3) (...)".

Państwowy powiatowy inspektor sanitarny lub państwowy graniczny inspektor sanitarny może, w drodze decyzji, nałożyć na osobę zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną albo osobę podejrzaną o zakażenie lub chorobę zakaźną, lub osobę, która miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego, obowiązki określone w art. 5 ust. 1 (art. 33 ust. 1). W celu zapobieżenia szerzeniu się zakażeń lub chorób zakaźnych państwowy powiatowy inspektor sanitarny lub państwowy graniczny inspektor sanitarny może, w drodze decyzji: wprowadzić zakaz wstępu do pomieszczeń skażonych; nakazać przeprowadzenie dekontaminacji, dezynsekcji lub deratyzacji nieruchomości lub pomieszczeń; nakazać przeprowadzenie dekontaminacji przedmiotów, a jeżeli nie jest to możliwe - ich zniszczenie; wprowadzić zakaz korzystania z wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi i na potrzeby gospodarcze, pochodzącej z ujęć, co do których istnieje podejrzenie skażenia biologicznymi czynnikami chorobotwórczymi;) wprowadzić zakaz spożywania żywności podejrzanej o skażenie, a w razie potrzeby, zarządzić jej zbadanie, odkażenie, zniszczenie lub przeznaczenie do innych celów; nakazać sekcję zwłok osoby zmarłej, u której rozpoznano lub podejrzewano zakażenie lub chorobę zakaźną; zakazać wykonywania sekcji zwłok ludzi i zwierząt, gdy sekcja zwłok mogłaby prowadzić do zakażenia osób lub skażenia środowiska, z wyjątkiem przypadku, gdy zachodzi podejrzenie popełnienia przestępstwa (ust. 2). Decyzjom, o których mowa w ust. 1 i 2, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności (ust. 3). Od 1 kwietnia 2020 r. decyzje wydawane w przypadku podejrzenia zakażenia lub choroby szczególnie niebezpiecznej i wysoce zakaźnej, stanowiącej bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia innych osób: mogą być przekazywane w każdy możliwy sposób zapewniający dotarcie decyzji do adresata, w tym ustnie; 2) nie wymagają uzasadnienia; przekazane w sposób inny niż na piśmie, są następnie doręczane na piśmie po ustaniu przyczyn uniemożliwiających doręczenie w ten sposób (art. 33 ust. 3a).

Zgodnie z art. 34 ust. 2 ustawy od 1 kwietnia, "Osoby, które były narażone na chorobę zakaźną lub pozostawały w styczności ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego, a nie wykazują objawów chorobowych, podlegają obowiązkowej kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu, jeżeli tak postanowią organy inspekcji sanitarnej przez okres nie dłuższy niż 21 dni, licząc od dnia następującego po ostatnim dniu odpowiednio narażenia albo styczności." Regulacja powyższa została dodana art. 8 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie systemu ochrony zdrowia związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (Dz. U. poz. 567), która weszła w życie z dniem 1 kwietnia 2020 r. Jak również art. 25 pkt 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374), która weszła w życie z dniem 8 marca 2020 r.

7 marca 2020 r. zostało wydane wskazane wyżej rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie wykazu chorób powodujących powstanie obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego oraz okresu obowiązkowej kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego. Zostało wydane na podstawie art. 34 ust. 5 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi i wynika z niego, że "Chorobami powodującymi powstanie obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego u osób, o których mowa w art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, są: cholera; dżuma płucna; zespół ostrej niewydolności oddechowej (SARS); choroba wywołana koronawirusem SARS-CoV-2 (COVID-19); (§1 ust. 1 pkt 1-4). Okres kwarantanny wynosi 10 dni – w przypadku zespołu ostrej niewydolności oddechowej (SARS), 14 dni – w przypadku choroby wywołanej koronawirusem SARS-CoV-2 (COVID-19).

Wskazać należy, że skarżąca miała kontakt z osoba zarażoną [...] w czasie szkolenia dla nowych pracowników, które prowadziła. Okoliczność ta była znana organowi w dniu [...] i "stanowiła podstawę wszczęcia z urzędu [...] postępowania w sprawie poddania się obowiązkowej kwarantannie" (zawiadomienie o wszczęciu z [...]. nr [...]). Zawiadomienie o wszczęciu postępowania zostało przesłane skarżącej wraz z decyzją, drogą meilowa oraz pocztą. Decyzja została doręczona [...] r. Sama skarżąca została poddana badaniu na koronawirusa [...], którego wynik z [...] był negatywny. Natomiast z notatki służbowej SSE z [...] wynika, że skarżąca miała styczność z osoba zarażoną [...], jak wskazał pracodawca i organ był obowiązany nałożyć na nią obowiązek kwarantanny od [...] do [...] r.

Zapis ten nie znajduje odzwierciedlenia w stanie faktycznym sprawy ani literalnym brzmieniu wskazanej normy. Bezspornie skarżąca miała kontakt z osoba, która w późniejszym czasie okazała się zakażoną, gdyż uzyskała pozytywny wynik testu na coronawirusa. Z akt sprawy nie wynika jednak, kiedy była poddana badaniu, czy miała objawy, kiedy uzyskała wynika z badania. To, że w dniu [...] , uczestniczyła w szkoleniu ze skarżącą nie oznacza, że w tej dacie była zakażoną. Z akt sprawy wynika, że to pracodawca został powiadomiony [...] o pozytywnym wyniku badania pracownika i zażądano od niego informacji, które bezzwłocznie przekazał. Wątpliwości w tym zakresie miał również organ odwoławczy, co wynika z pisma z [...] r., ale nie podjął w celu ich usunięcia żadnych działań.

Bezspornym jest, że w dniach [...] do [...] skarżąca świadczyła pracę ale bez kontaktu z osoba zakażoną (pismo PPIS z [...] r.), ale organ odwoławczy uznał, że okoliczność ta nie miała wpływu na wynik sprawy.

Sąd orzekający stanowiska tego nie podziela. Wskazać bowiem należy, że w dacie wydania decyzji kwarantanna ustanowiona w rozporządzeniu nie była tą kwarantanną, o której mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 34 ust. 5 ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, ponieważ delegacja ustawowa z art. 46 ust. 4 tej ustawy nie przewidywała w ogóle dla Ministra Zdrowia uprawnienia do ustanowienia obowiązkowej kwarantanny. Tym samym decyzja o nałożeniu na skarżącą obowiązkowej kwarantanny weszła do obrotu prawnego z datą jej doręczenia przez pocztę, czyli [...], w sytuacji kiedy kwarantanna obejmowała 14 dni, które winne być liczone od [...], czyli ‘od dnia następującego po ostatnim dniu styczności’, gdyż skarżąca nie miała żadnych objawów choroby.

Jak wskazano wyżej z akt sprawy nie wynika, kiedy osoba uczestnicząca w szkoleniu została poddana badaniu, kiedy otrzymała wynik i czy w dacie szkolenia miała objawy zakażenia. W istocie organ nie wyjaśnił nawet podstawowej kwestii, czyli kiedy powziął wiedzę o zakażeniu wirusem V. S. i dlaczego wskazał datę [...] jako datę wszczęcia postępowania, skoro powiadomił pracodawcę o pozytywnym wyniku badania pracownika [...] i samą skarżącą o nałożeniu obowiązku kwarantanny. Nie wyjaśniła także, dlaczego przy braku objawów i z czyjej inicjatywy skarżąca poddała się badaniu dopiero [...], które dało wynik negatywny.

W ocenie Sądu wydanie decyzji [...] i ustne nakazanie poddania się skarżącej kwarantannie od [...], kiedy nie wiadomo nawet czy tego dnia była jeszcze w pracy nie uzasadniał nałożenia obowiązku kwarantanny na skarżąca z zakreślonym terminem od [...] do [...]. Termin ten został ustalony przez organ całkowicie dowolnie i dostosowany do okoliczności sprawy, co sam organ wskazał ale nie do okoliczności faktycznych i obowiązującego w tym czasie prawa. działanie organu było pozornym wykonywaniem obowiązków ustawowych, bezcelowe i nie spełniało celu regulacji, którą organ wskazał. Formalne wprowadzenie kwarantanny z datą wsteczną mija się z celem tej instytucji i stanowi ograniczenie konstytucyjnego prawa wolności, swobody poruszania się. Nie można być objętym kwarantanną nie mając o tym wiedzy i nie znając jej wymogów, a także wynikających w tego faktu ograniczeń. Nie może tez kwarantanna być nakładana w oderwaniu od bezspornych ustaleń faktycznych a na domniemaniach. W ocenie Sądu nawet cel profilaktyczny takiego działania nie znajduje uzasadnienia, gdyż profilaktyka to zapobieganie to działanie na przyszłość. Działanie wstecz potwierdza pozorność lub opieszałość organu.

Stąd Sąd uznał, że wydana decyzja nie znajdowała uzasadnienia faktycznego i prawnego, a podniesione w skardze zarzuty naruszenia prawa procesowego i materialnego należało uznać za zasadne. Wadliwości decyzji organu I instancji nie dostrzegł organ odwoławczy, chociaż wskazał na brak naruszenia art. 7, art. 77 i art. 80 kpa, które bezwzględnie w sprawie miały zastosowanie. Sama decyzja nie odpowiada wymogom art. 107 § 3 kpa i nie jest przekonująca co do prawidłowości rozstrzygnięcia. Gołosłownie organ uznał, że kontakt skarżąca z osobą zakażona miała [...], gdyż [...] była w pracy a czasokres kwarantanny to 14 dni a termin ten liczony od [...] i w tej dacie nie upłynął. Twierdzenie takowe nie znajduje uzasadniania w stanie faktycznym ani przepisach ustawy. Bezsprzecznie skarżąca miała kontakt z osoba u której przeprowadzone badanie dało wynik pozytywny i organ podjął czynności zapobiegawcze [...], co opisano wyżej. Skarżąca nie miała objawów choroby, co wskazuje na działanie w ramach art. 34 ust. 2 ustawy o zapobieganiu i możliwość nałożenia przez organ obowiązkowej kwarantanny ale na zasadach i warunkach wskazanych w tym przepisie. Jeżeli organ ustalił, że kontakt ten miał miejsce [...], to mógł nałożyć kwarantannę na okres 14 dni liczony od [...] do [...]. Tym samym wydanie decyzji w dniu [...] r. było spóźnione i nie znajdowało uzasadnienia faktycznego ani prawnego. Skarżąca [...] nie miała żadnych objawów i nie była zakażona, co potwierdziło badanie z [...]. Z jej relacji wynika, że nie miała kontaktu z inną osobą zakażoną niż wskazanym przez organ pracownikiem uczestniczącym w szkoleniu [...] . Zatem objęcie skarżącej obowiązkową kwarantanną formalnie od [...] (data doręczenia decyzji) a faktycznie od [...] (powiadomienie telefoniczne), przy wskazaniu w decyzji z [...] czasokresu od 14 marca należało uznać za niezasadne z punktu widzenia słusznego interesu skarżącej a nawet społecznego.

Mając na względzie powyższe Sąd uchylił obie zaskarżone decyzje na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c w zw. z art. 135 ppsa oraz umorzył postępowanie w sprawie na podstawie art. 145 § 3 ppsa. O kosztach orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 ppsa.