drukuj    zapisz    Powrót do listy

6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania, Podatek dochodowy od osób fizycznych Podatkowe postępowanie, Dyrektor Izby Skarbowej, Uchylono zaskarżoną decyzję, I SA/Ol 306/10 - Wyrok WSA w Olsztynie z 2010-07-08, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Ol 306/10 - Wyrok WSA w Olsztynie

Data orzeczenia
2010-07-08 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2010-05-06
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie
Sędziowie
Renata Kantecka /sprawozdawca/
Włodzimierz Kędzierski /przewodniczący/
Zofia Skrzynecka
Symbol z opisem
6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania
Hasła tematyczne
Podatek dochodowy od osób fizycznych
Podatkowe postępowanie
Skarżony organ
Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję
Powołane przepisy
Dz.U. 1997 nr 137 poz 926 art.120, art.122, art.187 par.1, art.191;
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Włodzimierz Kędzierski, Sędziowie Sędzia WSA Renata Kantecka (spr.), Sędzia WSA Zofia Skrzynecka, Protokolant Paweł Guziur, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 8 lipca 2010r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Izby Skarbowej , po rozpatrzeniu odwołania M. P.od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia "[...]" w sprawie określenia podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007r. oraz odsetek od zaliczek na podatek dochodowym od osób fizycznych, uchylił ww. decyzję w całości i określił wysokość zobowiązania w tymże podatku w kwocie 30.250 zł oraz odsetki za zwłokę od zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za miesiące: lipiec, wrzesień, październik, listopad i grudzień 2007r. w wysokości 1.158 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że M.P. w zeznaniu podatkowych za 2007r. wykazała stratę z prowadzonej działalności gospodarczej w wysokości 10.780,11 zł. M.P. w 2007r. uzyskiwała przychody z prowadzonej działalności gospodarczej ze sprzedaży samochodów i z prowizji za pośrednictwo w udzielaniu kredytów na zakup przedmiotowych samochodów. Na podstawie zapisów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów organ stwierdził, iż w 2007r. strona dokonała 74 transakcji sprzedaży samochodów oraz wystawiła 7 faktur dla firmy C. Sp. z o.o. w W. za prowizję za pośrednictwo w 15 transakcjach oraz 2 faktury dla D.B.S.A. w L.. Z analizy faktur wystawionych na rzecz C. Sp. z o.o. wynika, iż w 13 transakcjach kwota kredytu wskazanego w umowie różniła się od wartości samochodu będącego przedmiotem kredytowania. Przesłuchani w toku postępowania świadkowie potwierdzili, że kwoty widniejące na umowach sprzedaży samochodów nie odzwierciedlają rzeczywistej wartości transakcji. Zaniżenie cen wykazanych na fakturach sprzedaży samochodów spowodowało zaniżenie przychodów podlegających opodatkowaniu o kwotę 136.541,05 zł. Nadto w trzech transakcjach organ stwierdził zaniżenie przychodu wskutek niezasadnie wykazanego należnego podatku od towarów i usług o kwotę 406,56 zł. W konsekwencji powyższego organ I instancji stwierdził, że podatkowa księga przychodów i rozchodów była nierzetelna w części dotyczącej przychodów. Strona zaniżyła również koszty uzyskania przychodów na łączną kwotę 4.200 zł w związku z zaniżeniem cen zakupu samochodów pozostawionych w rozliczeniu przez osoby dokonujące nabycia samochodów. W związku z powyższym organ I instancji wydał decyzję, w której określił M.P. wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007r. w wysokości 32.183 zł oraz odsetki od zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za poszczególne miesiące 2007r. w wysokości 1.283 zł.

W odwołaniu od decyzji organu I instancji strona wniosła o uchylenie decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia. Decyzji zarzuciła nie zbadanie i nie rozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów.

W motywach zaskarżonej decyzji organ II instancji wskazał na definicję przychodu z działalności gospodarczej, zamieszczoną w art.14 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizyczny (tekst jedn.: Dz.U z 2000r. nr 14, poz.176 ze zm), zwanej dalej u.p.d.o.f., w brzmieniu obowiązujących w 2007r.

Organ stwierdził, iż w toku postępowania przesłuchano 46 świadków, w tym 42 nabywców samochodów w firmie prowadzonej przez M.P. Wśród tych osób, 18 nabywców samochodów zeznało, że kwoty za które nabyli samochody były wyższe od ujawnionych na fakturach – z czego 10 osób kupowało samochód finansując go zaciągniętym kredytem, a 8 osób płaciło gotówką, w tym 3 zostawiały w rozliczeniu samochód.

W postępowaniu ustalono, że strona współpracowała z firmą C. Sp. z o.o. , która pośredniczyła w uzyskiwaniu kredytów bankowych przez większość nabywców samochodów. Zgodnie z zapisem większości umów kredytowych zawieranych z ww. firmą, kredyt przeznaczony był na sfinansowanie nabycia określonego w umowie samochodu oraz kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem kredytowanego samochodu. Z umowy wynikało jaka kwota udzielonego kredytu zostanie przez bank przelana na rachunek sprzedawcy (kwota ta zgadzała się z kwotą widniejącą na fakturze sprzedaży samochodu), a jaka na rachunek wskazanej osoby trzeciej (kwota dotycząca pokryci kosztów związanych z eksploatacja i utrzymaniem samochodu) – T. G. (c. M.), T. G. (c. B.), A. S. i D. J. Z zeznań świadków, zdaniem organu, wynika, że faktyczna wartość sprzedaży została ukryta w kwotach przekazywanych, zgodnie z postanowieniami umowy kredytowej, osobom trzecim, których większość świadków nie znała. Z zeznań osób trzecich, wskazanych w umowach kredytu, wynika, iż osoby te udostępniały swoje konta bankowe J. P. (mężowi podatniczki), a następnie wpływające pieniądze jemu przekazywały. Ustalono przy tym, iż J.P. wpłacał i wypłacał pieniądze z rachunku bankowego firmy żony. Przyjęto więc, że pomagał on żonie w prowadzonej działalności gospodarczej.

Organ odwoławczy wskazał, że mimo nie przesłuchania w toku postępowania A. W., który dwukrotnie wzywany nie stawił się na przesłuchanie oraz T.B., który zmarł, zasadnie przyjęto za udowodniony fakt, iż zaniżono wartość sprzedaży samochodów zakupionych przez te osoby. Kwoty wykazane na fakturach jako ceny sprzedaży nie pokrywały się bowiem z wartościami faktur wystawionych przez podatniczkę firmie C.

Nadto stwierdzono zaniżenie kwoty przychodów w transakcjach, w których płatność dokonywana była gotówką – 8 świadków zeznało, że cena wyrażona w umowie odbiegała od ceny, którą rzeczywiście zapłacili.

Z podatniczką współpracowała z ramienia C., B. M.-K., której zeznania, na tle zeznań większości świadków, organ ocenił jako niewiarygodne. Świadek zeznała, iż nie pamięta kto podawał rachunki bankowe osób trzecich widniejące na umowach kredytu, ale najprawdopodobniej robili to klienci zaciągający kredyt, natomiast kredytobiorcy zeznawali, iż nie są im znane osoby, na których rachunek przekazywane były sporne kwoty. Ponadto świadek stwierdziła, że cenę pojazdu widniejącą na umowach kredytowych wskazywał komis, a klienci oznajmiali ile kredytu chcą zaciągnąć na eksploatację i utrzymanie pojazdu. Tymczasem kredytobiorcy w znacznej większości nie wiedzieli jakich wydatków dotyczył ten punkt umowy.

Odnosząc się do wniosków zawartych w odwołaniu organ wskazał, iż w toku postępowania podatkowego nie ma możliwości uzyskania informacji bankowych dotyczących osób trzecich. Zaznaczył także, iż strona nie stawiając się na przesłuchanie, skorzystała z przysługującego jej prawa i nie wyraziła zgody na przesłuchanie, a J.P. nie odebrał wezwania. W ocenie organu odwoławczego, organ I instancji dokonał kompletnych ustaleń faktycznych oraz ocenił zebrane w toku postępowania dowody.

W wyniku stwierdzonych przez organ II instancji błędów rachunkowych polegających na nieprawidłowym obliczeniu kwoty przychodu zaniżonego w wyniku niezasadnie wykazanego podatku od towarów i usług oraz wysokości należnego podatku za 2007r., zaskarżoną decyzją organ uchylił decyzję organu I instancji w całości i w tym zakresie orzekł co do istoty sprawy.

Powołując się na art.53a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz.U z 2005r. nr 8, poz.60 ze zm.), dalej O.p., organ określił wysokość odsetek za zwłokę na dzień złożenia zeznania podatkowego za 2007r.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, na opisaną decyzję, M.P. wniosła o jej uchylenie. Decyzji zarzuciła naruszenie :

- art.120, art.122 w związku z art.187 O.p. poprzez nie zebranie i nie rozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie,

- art.122 w związku z art.191 O.p. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów oraz pominięcie dowodów z dokumentów wnioskowanych przez stronę,

- art.123 w związku z art.181 O.p. poprzez dopuszczenia jako dowód w postępowaniu podatkowym zeznań świadków złożonych w postępowaniu kontrolnym.

W uzasadnieniu skargi podniosła, iż organ nie wykazał, że kwoty, które trafiały na rachunek bankowy osób trzecich otrzymała skarżąca. Swoje stanowisko organ opiera jedynie na zeznaniach ww. osób, ale osoby te nie dysponują dowodami na okoliczność przekazania jakichkolwiek kwot skarżącej. Organ nie udowodnił, ani nie uprawdopodobnił, że dysponentem tych kwot mógłby być jej mąż. Zdaniem skarżącej, należało sprawdzić wyciągi z rachunków bankowych osób, na które wpływały kwoty z tytułu udzielonych kredytów. Organ w sposób dowolny wskazał w zaskarżonej decyzji, którzy świadkowie są wiarygodni, a którzy nie i jako przykład podała zeznania A.R. Zarzuciła, że organ za udowodniony uznał fakt zaniżenia wartości sprzedaży samochodów zakupionych przez A.W. i T.B., pomimo nie przesłuchania tych osób. Podkreśliła, że każda sprzedaż była indywidualna i nie można na podstawie innych sprzedaży wyciągać daleko idących wniosków. Stwierdziła, że dowodem pośrednim powinno być porównanie cen wykazanych w fakturach z cenami rynkowymi samochodów u innych sprzedawców dokonujących sprzedaży identycznej jak skarżąca. Organ dokonał swoistego "szacunku" osiągniętych przychodów ze sprzedaży. Skarżąca nie zgodziła się także z twierdzeniami świadków dotyczącymi kwot zakupu poszczególnych samochodów - samochody te nabyła za cenę wynikającą z umowy sprzedaży. Podniosła, iż materiał dowody zgromadzony w sprawie nie jest kompletny, dlatego wyciągnięte przez organ wnioski są niekompletne i nieprawidłowe. Podkreśliła również, powołując się na art.181 O.p., że odsyłając do dowodów przeprowadzonych w ramach czynności sprawdzających oraz kontroli podatkowej ustawodawca wskazał wyłącznie na dowody z dokumentów. Nie będą więc stanowiły dowodu w postępowaniu podatkowym np. zeznania świadków złożone w toku kontroli podatkowej. Taki dowód musi być ponowiony. Wskazała, że w postępowaniu kontrolnym przesłuchano siedmiu świadków, których zeznania wykorzystano przy wydaniu zaskarżonej decyzji, a których przesłuchań nie powtórzono w postępowaniu podatkowym.

Odpowiadając na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga jest zasadna, ale nie wszystkie podniesione w niej zarzuty są uzasadnione.

Sąd administracyjny bada zgodność zaskarżonego aktu organu odwoławczego z punktu widzenia jego legalności, tj. z punktu widzenia jego zgodności z przepisami powszechnie obowiązującego prawa. Z brzmienia art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), powoływanej dalej jako p.p.s.a, wynika zaś, że zaskarżony akt ulega uchyleniu wtedy, gdy Sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W rozpoznanej sprawie skarżąca kwestionuje prawidłowość poczynionych przez organy podatkowe ustaleń faktycznych, będących podstawą rozstrzygnięcia.

Z dokonanych ustaleń faktycznych wynika, że w 2007r. M. P. w ramach prowadzonej, pod nazwą J. M.P., działalności gospodarczej dokonywała sprzedaży komisowej samochodów.

Organy w trakcie prowadzonego postępowania ustaliły, że skarżąca zaniżyła wartość sprzedaży samochodów w 19 transakcjach. Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – w tym: zeznań świadków, umów kredytowych zawieranych przez nabywców samochodów, faktur VAT marża – pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że ustalony stan faktyczny znajduje pełne oparcie w materiale dowodowym sprawy w przypadku 17 transakcji.

Treść zeznań świadków – nabywców przedmiotowych samochodów, osób, na rachunek których przelane zostały części kredytu przeznaczone na "koszty związane z eksploatacją i utrzymaniem kredytowanego samochodu", pracownika C. zawierającego umowy kredytowe z kredytobiorcami – poddana została przez organy podatkowe szczegółowej analizie, co znalazło swoje odzwierciedlenie w zaskarżonej decyzji. Analiza tych zeznań oraz analiza umów kredytowych, w tym dyspozycji kredytobiorców co do przeznaczenia uzyskanego kredytu oraz analiza dokumentacji księgowej prowadzonej przez skarżącą, upoważniły organy podatkowe do stwierdzenia, że cena sprzedawanych przez skarżącą samochodów uwidoczniona w fakturach w 17 przypadkach nie odpowiada cenom rzeczywiście zapłaconym za poszczególne pojazdy.

W ocenie Sądu, organy podatkowe, w świetle jednoznacznych zeznań świadków oraz umów kredytowych, nie miały podstaw - w przypadku 17 transakcji - do porównywania cen wykazanych na fakturach z cenami rynkowymi samochodów u innych sprzedawców komisowych. Nadmienić przy tym należy, iż towar jakim są używane samochody jest na tyle specyficzny, iż nie sposób znaleźć dwóch identycznych, mogą się bowiem różnić nie tylko wyposażeniem, ale przede wszystkim zużyciem i uszkodzeniami.

Zdaniem Sądu na uwzględnienie zasługują jednakże postawione w skardze zarzuty naruszenia prawa procesowego - art.120, art.122 w związku z art. 187 §1 O.p. oraz art.122 w związku z art.191 O.p. Należy wskazać, że funkcjonujące w postępowaniu podatkowym zasady: prawdy materialnej (art.122, art.187 O.p.) oraz swobodnej oceny dowodów (art. 191 O.p.), mają za zadanie doprowadzenie do obiektywnego i bezstronnego rozstrzygnięcia sprawy podatkowej poprzez zobowiązanie organu do poszukiwania okoliczności faktycznych w sposób zapewniający rozstrzygnięcie oparte na prawdziwych elementach tego stanu oraz dokonywaniu ustaleń prawdziwych, co umożliwia swoboda w wyciąganiu logicznych wniosków z zebranego materiału dowodowego. Zebranie całego materiału dowodowego to zebranie dowodów dotyczących wszystkich faktów mających znaczenie dla sprawy w oparciu o przepis prawa materialnego, będący podstawą prawną rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art.191 Ordynacji podatkowej, organ na podstawie całego zebranego materiału dowodowego ocenia czy dana okoliczność została udowodniona. Oceny tej nie dokonuje "wybiórczo", na podstawie poszczególnych dowodów, a jedynie oceniając wszystkie dowody łącznie. Innymi słowy organ obowiązany jest rozpatrzyć nie tylko poszczególne dowody z osobna, ale wszystkie dowody we wzajemnej łączności, ustosunkowując się do istotnych różnic w zebranych dowodach.

Zauważyć przy tym należy, że w uzasadnieniu decyzji organ wskazał dokładnie dowody, którym dał wiarę oraz przyczyny, z powodu których odmówiono wiarygodności zeznaniom B. M.-K. w zakresie podania numerów rachunków bankowych osób trzecich figurujących w umowach kredytu przez kredytobiorców. Zeznaniom tym przeczą zarówno zeznania kredytobiorców, jak i osób trzecich, których rachunki bankowe wskazane zostały w umowach kredytowych. Także dowodom z zeznań świadków: J.W. i R.R. w zakresie przeznaczenia części kredytu na naprawy nabytych samochodów, organ nie dał wiary w świetle pozostałych zgromadzonych dowodów, zasad logiki oraz wiedzy i doświadczenia życiowego. W tym zakresie organy nie naruszyły zasady swobodnej oceny dowodów. Zgodna z zasadami logiki i spójna z pozostałymi zgromadzonymi dowodami jest również ocena zeznań T. G. (c. M.), T. G. (c.B.), T. G. i A. S.. Ustalenie przez organ, że osoby te przekazywały pieniądze, które wypływały na ich konta z tytułu opisanych umów kredytu J.P. nie przekracza swobodnej oceny dowodów.

W toku postępowania organy nie wyjaśniły natomiast i nie udowodniły zaniżenia przez skarżącą przychodów w związku ze sprzedażą dwóch samochodów, a mianowicie sprzedażą samochodu marki Honda Accord A. W. oraz sprzedażą samochodu marki Opel Frontera T. B.. Przyjęcie wyższych wartości sprzedaży ww. samochodów organy uzasadniły tym, że kwoty wykazane na fakturach, jako ceny sprzedaży, nie pokrywały się z wartością faktur wystawionych na rzecz C. Sp. z o.o. za pozyskanie klienta. W przypadku pierwszej z wymienionych transakcji, na fakturze nr "[...]" z dnia "[...]". na zakup samochodu widniała kwota 2.000 zł, a z faktury nr "[...]" wystawionej przez skarżącą dla C. Sp. z o.o. wynika, że wartość kredytu zaciągniętego przez A.W. wyniosła 12.480. Odnośnie drugiej transakcji ustalono, że faktura na zakup samochodu nr "[...]" z dnia "[...]". opiewała na kwotę 3.500 zł, a z faktury nr "[...]" wystawionej przez skarżącą Spółce C. wynika, że T.B.zaciągnął kredyt w wysokości 10.400 zł. Opierając się jedynie na zeznaniach innych nabywców samochodów, zgodnie z którymi w przypadkach transakcji finansowanych kredytem skarżąca zaniżała w fakturach wartość sprzedawanych samochodów, organ stwierdził, że również w tych dwóch przypadkach nastąpiło zaniżenie wartości transakcji.

Takie postępowanie jest, w ocenie Sądu, niedopuszczalne. W aktach sprawy brakuje nie tylko zeznań wymienionych nabywców samochodów, ale także umów kredytu udzielonego na ich nabycie. Stąd nie można wywodzić, że w dwóch wyżej opisanych przypadkach, analogicznie jak w 9 pozostałych, skarżąca zaniżyła przychód w związku z zaniżeniem wartości sprzedaży samochodów. Z faktury wystawionej przez skarżącą firmie C. z tytułu prowizji za pośrednictwo w umowach kredytu wynika wyłącznie kwota udzielonego kredytobiorcy kredytu. Nie ustalono jednakże, czy w umowach tych zawarty jest zapis dotyczący przekazania części kredytu tytułem kosztów eksploatacji i utrzymania kredytowanego samochodu na konta osób trzecich. Każda umowa kredytu i sprzedaży samochodu była indywidualna i nie można zakładać z góry, że w opisanych dwóch przypadkach również nastąpiło przekazanie części ceny nabycia samochodu skarżącej za pośrednictwem osób trzecich. Nie można bowiem wykluczyć, że w tych przypadkach kredytobiorcy w inny sposób zadysponowali pozostałą kwotą udzielonego kredytu. Takich ustaleń organy podatkowe nie poczyniły.

Sąd nie znalazł natomiast podstaw do uwzględnienia zarzutu w zakresie nie przeprowadzenia dowodu z wyciągów bankowych rachunków należącego do wskazywanych w umowach kredytowych osób trzecich. Po pierwsze wskazać trzeba, że dowód wnioskowany przez stronę nie miałby bezpośredniego znaczenia dla sprawy, nie wynikałaby bowiem z niego okoliczność, którą dowodzić zamierzała skarżąca, a mianowicie komu te osoby przekazały pieniądze, które z kolei przekazane zostały na ich konto zgodnie z wymienionymi w decyzji umowami kredytowymi, gdyż z zeznań tych osób wynika, że J.P. przekazywały gotówkę. Po drugie zaś przepisy Ordynacji podatkowej nie przewidują możliwości przeprowadzenia dowodu z wyciągów bankowych świadków. Dane zawarte na rachunkach bankowych objęte są tajemnicą bankową.

Zaznaczyć także należy, iż w toku postępowania organ dwukrotnie podejmował próby przesłuchania w charakterze świadka J. P., męża skarżącej, który – jak wynika ze zgromadzonych dowodów - pomagał skarżącej w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Na przesłuchanie nie stawiła się również skarżąca, korzystając z prawa określonego w art.199 O.p.

Niezasadny jest także zarzut naruszenia czynnego udziału strony w postępowaniu, poprzez oparcie się na dowodach zgromadzonych w toku postępowania kontrolnego. Katalog środków dowodowych zawiera art.181 O.p.. Zgodnie z tym przepisem dowodami w postępowaniu podatkowym mogą być w szczególności: księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej, z zastrzeżeniem art.284a §3 , art.284b §3 i art.288 §2, oraz materiały zgromadzone w toku postępowania karnego albo postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe. Ordynacja podatkowa przyjmuje zatem zasadę pośredniości w postępowaniu dowodowym, która polega na tym, że ustalenie stanu faktycznego jest możliwe na podstawie dowodów przeprowadzonych przez inny organ w innym postępowaniu. Zgodnie jednakże z zasadą czynnego udziału stron w postępowaniu podatkowym, podatnik może żądać bezpośredniego przeprowadzenia dowodu w postępowaniu podatkowym. Takie stanowisko wyrażone również zostało przez B.Dautera w "Ordynacja podatkowa. Komentarz" S.Babiarz, B.Dauter, B.Gruszczyński, R.Hauser, A.Kabat, M.Niezgódka-Medek (LexisNexis Warszawa 2009r, str.688). Nie będą więc stanowiły dowodu zeznania świadka, czy oświadczenia złożone w toku kontroli podatkowej, w której strona nie brała udziału. W rozpoznanej jednak sprawie pełnomocnik skarżącej był każdorazowo informowany o terminie przesłuchania świadków, również w postępowaniu kontrolnym i zazwyczaj brał w nich udział.

Konkludując stwierdzić należy, iż w rozpoznanej sprawie naruszono zasadę prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie, zasadę prawdy obiektywnej oraz zasadę swobodnej oceny dowodów, tj. art.121 §1 i art.122 w związku z art.187 §1 i art.191 O.p., poprzez braki w ustaleniach faktycznych dotyczących zaniżenia przychodu w wyniku zaniżenia wartości sprzedaży samochodów osobowych nabytych przez A.W. i T. B.Przekroczenie swobodnej oceny dowodu nastąpiło poprzez odniesienie wprost do dwóch zakwestionowanych transakcji dowodów dotyczących wyłącznie innych transakcji, nawet pośrednio z nimi nie związanych. Naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż ustalenia poczynione w zakresie transakcji zawartych przez skarżącą z A.W. i T.B. mogą doprowadzić do innych niż dotychczasowe ustaleń faktycznych, a w konsekwencji innego rozstrzygnięcia. Poprzez powyższe organ naruszył także zasadę prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów.

W toku ponownego rozpoznania sprawy organ zobowiązany zatem będzie do przeprowadzenia dowodów dotyczących wartości sprzedaży opisanych wyżej samochodów, A.W. i T.B. (np. dowodów z umów kredytu zawartych przez ww. w związku z nabyciem samochodów od skarżącej, przesłuchania A.W. i osób najbliższych T.B., które mogłyby posiadać informacje na temat nabycia przedmiotowego samochodu i zaciągniętego w związku z tym nabyciem kredytu) oraz wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego i jego oceny zgodnie z art.191 O.p.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art.145§1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję. O tym, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku orzeczono na podstawie art.152 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt