Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący SNSA Anna Szkodzińska SWSA Małgorzata Łoboz SWSA Jacek Bursa (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 28 czerwca 2016 r. sprawy ze skargi L. M. na bezczynność Dyrektora Zespołu Szkół Szkoła Podstawowa i Gimnazjum w C. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej I. zobowiązuje Dyrektora Zespołu Szkół Szkoła Podstawowa i Gimnazjum w C. do wydania aktu lub dokonania czynności w sprawie z wniosku L. M. z dnia 29 maca 2016r. - w terminie 14 dni; II. stwierdza, że Dyrektor Zespołu Szkół Szkoła Podstawowa i Gimnazjum w C. dopuścił się bezczynności; III. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; IV. w zakresie wymierzenia grzywny oddala skargę; V. zasądza od Dyrektora Zespołu Szkół Szkoła Podstawowa i Gimnazjum w C. na rzecz skarżącego L. M. kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

L. M. pismem z dnia 6 maja 2016r. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Dyrektora Zespołu Szkół Szkoła Podstawowa i Gimnazjum w C. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej w postaci skanu umów o pracę jakie organ zawarł z M. M., zgodnie z wnioskiem emailowym skarżącego z dnia 29 marca 2016r.

Skarżący zarzucił naruszenie art. 13 ust. 1, art. 13 ust. 2, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm. dalej "u.d.i.p.") przez nieudzielenie informacji publicznej zgodnie z żądanym zakresem i wniósł o:

- zobowiązanie Dyrektora Zespołu Szkół Szkoła Podstawowa i Gimnazjum w C. do udzielenia żądanej informacji publicznej w terminie czternastu dni od daty doręczenia akt organowi;

- na podstawie art. 6 ustawy o odpowiedzialności funkcjonariuszy publicznych za rażące naruszenie prawa (Dz. U z 2011r. Nr 34, poz. 173) w związku z art. 149 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm. dalej p.p.s.a.) o orzeczenie, że bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa;

- wymierzenie organowi grzywny na postawie art. 149 § 2 p.p.s.a w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.

- zasądzenie kosztów postępowania.

Skarżący wskazał w uzasadnieniu, iż 11 kwietnia 2016r. skarżony organ przesłał w formie mailowej pismo znak: [...] wskazując, iż odmawia udzielenia odpowiedzi ze względu na to że wniosek nie spełnia warunków formalnych, lecz nie stanowi to w ocenie skarżącego rozparzenia jego wniosku.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Zespołu Szkół w C. Starosta podał, iż nie wysyła wnioskodawcom żadnego dokumentu, jeśli nie zawiera podpisu wnioskodawcy – tj. zachodzą wątpliwości w zakresie adresata żądania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r. Nr 270 ze zm.), w skrócie "p.p.s.a.", sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Natomiast § 2 cytowanego artykułu w pkt 8 w związku z pkt 4 precyzuje, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów, w tym na bezczynność w dokonywaniu czynności materialno – technicznych z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień wynikających z przepisów prawa.

Skarga jest zasadna, gdyż wniosek mailowy L. M. z dnia 29 marca 2016r. o udzielenie informacji publicznej nie został rozpoznany przez Dyrektora Zespołu Szkół Szkoła Podstawowa i Gimnazjum w C., ani w postaci wydania aktu odmownego ani dokonania czynności – udzielenia informacji. Nie budzi bowiem wątpliwości Sądu, iż pismo skarżonego organu z 11 kwietnia 2016r. znak: [...] (k. [...]) informujące skarżącego o odmowie udzielenia informacji z powodu braku spełnienia wymogów formalnych, nie stanowi odmowy udzielenia informacji - w procesowej formie decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.). Obowiązkiem organu było zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. rozpatrzenie wniosku w terminie 14 dni, poprzez albo udostępnienie żądanej informacji publicznej jako czynności materialno – technicznej albo odmówienie udzielenia informacji - w procesowej formie decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.). Organ nie wskazał także w swoim piśmie z dnia 11 kwietnia 2016r. żadnych konkretnych okoliczności jakie mogłyby oznaczać wątpliwości co do wymogów formalnych wniosku skarżącego. Organ zaniechał zatem jakichkolwiek czynności w zakresie rozpoznania wniosku – jego odpowiedź z dnia 11 kwietnia 2016r. nie zawierała jakichkolwiek argumentów jakie mogłoby być uznane za rozpoznanie wniosku. Podane zaś dopiero w odpowiedzi na skargę nie mogły zastąpić decyzji administracyjnej i powody odmowy udzielenia informacji tam podane nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia skargi przez Sąd. Ograniczenie dostępu do informacji publicznej zastosowane w niniejsze sprawie przez organ tj. ze względu na domniemane przyjęcie przez organ, że wniosek nie spełnia wymogów formalnych, jest niedopuszczalne i stanowiłoby obejście przepisów nakazujących udzielanie informacji publicznej. Zasadą wprowadzoną u.d.i.p. jest udzielenie informacji publicznej, jeśli wniosek dotyczy informacji (danych) wytworzonych przez organ władzy publicznej - odmowa zaś winna zostać jako wyjątek od tej zasady uzasadniona poprzez powołanie podstawy prawnej, uzasadnienie rozstrzygnięcia w postaci faktycznej oraz prawnej.

Skoro w świetle powyższych uregulowań skarżony organ takich czynności nie podjął pozostaje w bezczynności, stąd Sąd zobowiązał organ do rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia 29 maca 2016r. o udzielenie informacji publicznej poprzez wydanie aktu lub dokonanie czynności, jak w pkt I wyroku (art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).

Stosownie zaś do art. 149 § 1a p.p.s.a. Sąd nie stwierdził, aby bezczynność skarżonego organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, gdyż udzielił on niezwłocznie odpowiedzi na wniosek, a brak prawidłowego rozpatrzenia wniosku (udostępnienia informacji publicznej lub wydania decyzji odmownej w zakresie objętym niniejszą skargą), wynikał jedynie z przyjętej przez organ określonej wykładni przepisów, aczkolwiek nieprawidłowej, co zmniejsza w kontrolowanej sprawie winę i skutkuje brakiem podstaw do stwierdzenia, że okoliczności związane z bezczynnością były tego rodzaju, aby można je zakwalifikować jako naruszenie prawa w stopniu rażącym. (pkt III wyroku).

Wobec tego oddalono również skargę w zakresie wymierzenia grzywny. Sąd nie dopatrzył się w działaniu organu lekceważenia wnioskodawcy, czy też innych naruszeń prawa, poza nieprawidłową wykładnią przepisów. Ze względów jak wyżej, w ocenie Sądu, nie zachodziła zatem potrzeba wymierzenia organowi grzywny na mocy art. 149 § 2 p.p.s.a.. Mając to na względzie Sąd orzekł jak w pkt IV wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w wyroku.