Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Siudyka, Sędziowie Sędzia WSA Marzanna Sałuda (spr.), Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz, Protokolant Katarzyna Lisiecka-Mitula, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lipca 2018 r. sprawy ze skargi H. H. na decyzję Komendanta Straży Miejskiej w R. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie informacji publicznej oddala skargę.

Decyzją z dnia nr [...] z dnia [...]r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy H.H. o udostępnienie informacji publicznej poprzez przekazanie wnioskodawcy fotokopii protokołu z przeprowadzonej, w dniu [...]r., przez Straż Miejską w R. kontroli posesji położonej w R. przy ul. [...] odmówiło udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej

Stan sprawy jest następujący;

Wnioskiem z dnia 05.09.2014 r. H.H. zwrócił się w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej do Komendanta Straży Miejskiej w R. o udostępnienie dokumentacji sporządzonej w dniu 21 lipca 2014 r., tj. fotokopii odcinków D mandatów karnych nałożonych na właścicieli posesji przy ul. [...], a także fotokopii protokołu kontroli posesji .

Decyzją nr [...] z dnia [...]r., Komendant Straży Miejskiej w R., odmówił stronie udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej , która to została utrzymana w mocy przez SKO wskutek jej zaskarżenia przez stronę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 15.12.2015 r. (sygn. akt IV SA/G1 950/15), uchylił w/w decyzję wskazując, iż SKO nie jest organem właściwym do rozpoznawania odwołania od decyzji Komendanta Straży Miejskiej w R.

Decyzją nr [...] z dnia [...] r., Komendant Straży Miejskiej w R., po raz kolejny odmówił H. H. udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej. Przyczyną odmowy udostępnienia wnioskowanej informacji była ochrona prywatności osoby fizycznej.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 15.09. 2016 r. WSA w Gliwicach uchylił decyzję nr [...] Komendanta Straży Miejskiej w R. uznając iż doszło do naruszenia przez podmiot wydający decyzję postanowień art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 t.j.), co uzasadniło możliwość powtórnego zaskarżenia aktu i uchylenie decyzji.

Decyzją nr [...] z dnia [...] r., Komendant Straży Miejskiej w R., uchylił zaskarżoną decyzję nr [...]w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Przyczyną uchylenia decyzji nr [...] było wyeliminowanie jej z obrotu prawnego, z uwagi na jej wadliwość. W decyzji nr [...] z dnia [...]r. Komendanta Straży Miejskiej w R. stwierdzono brak jakichkolwiek rozważań, czy spełnione zostały przesłanki podmiotowe i przedmiotowe nakazujące rozpatrzenie sprawy na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej, a także brak przeprowadzenia pełnego postępowania wyjaśniającego.

W konsekwencji powyższego 27.01.2017r. Komendant Straży Miejskiej w R. wystosował do strony pismo, będące odpowiedzią na wniosek o udostępnienie informacji publicznej, w którym poinformował wnioskodawcę, że w myśl art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 06 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej nie jest podmiotem obowiązanym do udostępniania informacji publicznej w postaci fotokopii odcinków D mandatów karnych nałożonych na właścicieli posesji przy ul. [...], gdyż nie znajduje się w ich posiadaniu.

Decyzją nr [...] z dnia [...] r., Komendant Straży Miejskiej w R., odmówił H.H., udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej, ze względu na prywatność osoby fizycznej.

Wnioskodawca wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy nie zgadzając się z argumentacją Komendanta Straży Miejskiej w R.

Komendant Straży Miejskiej w R. po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy decyzją z dnia [...] r. ponownie odmówił udostępnienia wnioskowanej informacji ze względu na prywatność osoby fizycznej .

Komendant Straży Miejskiej podejmując sporne rozstrzygnięcie wskazał iż z przepisów: art. 4 ust. 1 i 3 u.d.i.p., art. 6 ust. 1 oraz 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych, art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 27 maja 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. 2016 r., poz. 446 t.j. - dalej u.s.g.), a także zapisów uchwały nr [...] Rady Miasta R. z dnia 27 czerwca 2007 r. w sprawie utworzenia Straży Miejskiej oraz załącznika nr 1 do uchwały nr [...] Rady Miasta R. z dnia 29 sierpnia 2007 r. w sprawie: nadania regulaminu organizacyjnego Straży Miejskiej w R., że Straż Miejska w R. jest samorządową jednostką organizacyjną utworzoną przez Radę Miasta R., do realizowania zadania związanego z ochroną porządku publicznego na terenie miasta, co oznacza, że została utworzona, celem realizacji zadania gminy. Strażą Miejską w R. kieruje komendant zatrudniany na podstawie umowy o pracę przez Prezydenta Miasta R., co oznacza, że jest podmiotem reprezentującym jednostkę organizacyjną samorządu terytorialnego, a to z kolei oznacza, że jest podmiotem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udzielenia informacji, mającej walor informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu, wymienionym w art. 4 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p.

Wskazując także na art. 6 ust. 1 oraz art. 6 ust. 2 u.d.i.p., 115 § 13 pkt 4 ustawy z dnia 06 czerwca 1997 r. Kodeks kamy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1137 t.j., art. 23 ustawy o strażach gminnych, a także postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2005 r. sygn. akt I KZP 28/05, organ stwierdził, iż protokół kontroli posesji, sporządzony na mocy art. 380 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o ochronie środowiska (Dz. U. z 2016 r., poz. 672 t.j.), stanowi dokumentację przebiegu i efektów kontroli a żądana przez wnioskodawcę informacja (fotokopia protokołu kontroli posesji), ma walor informacji publicznej, mieści się w katalogu stanowiącym i definiującym informację publiczną, zawartym w art. 6 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p.

Dalej podał, iż [...] r. Straż Miejska w R. przeprowadziła kontrolę pod kątem gospodarki odpadami posesji przy ul. [...] w R, która zakończyła się nałożeniem na właścicielkę, mandatu karnego kredytowanego. Z czynności tej sporządzono protokół kontroli posesji a oryginał przekazano właścicielce posesji. W protokole zawarto następujące informacje: data i czas przeprowadzonej kontroli, podstawa prawna przeprowadzonej kontroli, oznaczenie osoby kontrolującej, dane osoby kontrolowanej, oznaczenie miejsca kontroli, liczba osób zamieszkująca na posesji, zakres kontroli (nr porządkowy posesji, pojemniki na odpady komunalne, czy prowadzona jest selektywna zbiórka odpadami, sposób pozbywania się z posesji nieczystości ciekłych, czy został zrealizowany obowiązek szczepienia psa przeciw wściekliźnie) Wnioski i uwagi (sposób zakończenia kontroli, ujawnione nieprawidłowości) zalecenia pokontrolne - zobowiązanie do określonego zachowania się, uwagi dodatkowe, czy konieczna jest rekontrola, podpisy sporządzającego protokół oraz osoby kontrolowanej.

W dniu 30.12.2014 r. do akt sprawy złożono oświadczenie właściciela posesji, na którą nałożono mandat karny kredytowany w którym tym nie wyraziła zgody na udostępnienie jej danych osobowych z mandatu oraz z protokołu z oględzin jej posesji, w ramach dostępu do informacji publicznej.

W konsekwencji złożonego oświadczenia organ poddał ocenie wniosek strony w aspekcie treści przepisów art. 5 ust. 2 u.d.i.p normującej ograniczenie w dostępie do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy.

Wskazał iż w myśl art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 922 t.j. - dalej u.o.d.o.) za dane osobowe uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej. Dodatkowo osobą możliwą do zidentyfikowania jest osoba, której tożsamość można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na numer identyfikacyjny albo jeden lub kilka specyficznych czynników określających jej cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne.

Biorąc powyższe przepisy oraz przeprowadzone postępowanie wyjaśniające uznał, że nie tylko ochrona tożsamości, ale i prywatność osoby fizycznej wymaga odstępstwa od ogólnej zasady powszechnego dostępu do informacji publicznej stąd zasadna jest odmowa udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej w zakresie przekazania stronie żądanej fotokopii protokołu kontroli posesji.

Organ stwierdził, iż w sytuacji, gdy ogólnie wiadomym jest na jakiej posesji przy ul. [...]i w R., Straż Miejska prowadziła w dniu [...]r. czynności kontrolne związane z ochroną środowiska, a anonimizacja danych wrażliwych właścicielki tej nieruchomości nie jest wystarczająca do ochrony jej prywatności, zasadne jest odmówienie wnioskodawcy dostępu do informacji publicznej. Uzasadniając decyzję odmowną organ stwierdził, iż anonimizacji mogą podlegać tylko dane osobowe, a nie wszystkie dane i informacje wskazane w dokumencie. Gdyby przyjąć, że anonimizacja danych wrażliwych właścicielki byłaby wystarczająca, to przy braku anonimizacji dalszych danych zamieszczonych w protokole kontroli posesji, wnioskodawca dowiedziałby się pod jakim kątem była przeprowadzana kontrola posesji, ile osób zamieszkuje z właścicielką posesji, czy właścicielka posesji prowadzi selektywną zbiórkę odpadów komunalnych, czy nieruchomość podłączona jest do kanalizacji miejskiej, czy też posesja jest wyposażona w przydomową oczyszczalnię ścieków bądź zbiornik bezodpływowy, jeżeli posesja nie jest podłączona do kanalizacji to z jaką częstotliwością wywożone są z posesji nieczystości ciekłe, z którym profesjonalnym przedsiębiorcą zawarta jest umowa o wywóz nieczystości ciekłych, w których dniach wywożono nieczystości ciekłe, czy właścicielka posiada psa, a jeżeli tak, to czy wywiązała się z obowiązku szczepienia przeciw wściekliźnie, w jaki sposób zakończono merytorycznie podjęte czynności, jakie ujawniono nieprawidłowości w gospodarce odpadami, oraz czy przewidziano przeprowadzenie rekontroli.

Powyższe zaś informacje dotyczą stery prywatności ww. osoby, tak jak i informacja o wymiarze finansowym nałożonej kary (umieszczona w protokole kontroli posesji) oraz kwalifikacji prawnej nałożenia kary.

Organ zaznaczył przy tym, iż w sytuacji łatwej możliwości ustalenia danych osobowych, wskazanego we wniosku o udostępnienie informacji publicznej, właściciela nieruchomości przy ul. [...] w R. zatarcie samego imienia, nazwiska oraz adresu zamieszkania jest niewystarczające dla ochrony prywatności ww. osoby fizycznej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego strona zakwestionowała decyzję nr [...] z [...]r. w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej w całości i wniosła o jej uchylenie, jako wydanej z naruszeniem art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Podniosła, iż istnieje już utrwalone orzecznictwo, w myśl którego w przypadku potrzeby zapewnienia ochrony prywatności osób fizycznych podmioty zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej winny, co do zasady, poprzestać na takim zanonimizowaniu danych wrażliwych aby nie istniała obiektywna możliwość poznania ich po zapoznaniu się z informacją publiczną. Skoro tożsamość osoby fizycznej można określić bezpośrednio lub pośrednio, w szczególności przez powołanie się na jeden lub kilka specyficznych czynników określających cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne tej osoby to odmowa ujawnienia owych czynników choćby poprzez ich anonimizację winna być najczęściej uznana za wystarczający sposób ochrony tożsamości, a przez to prywatności osoby fizycznej. Rzeczą bowiem podmiotu zobowiązanego do udostępniania informacji jest bowiem dokonanie takiej anonimizacji, która uniemożliwi identyfikację osób objętych żądaniem udostępnienia informacji publicznej (por. np. wyroki Wojewódzkich Sądów Administracyjnych w Poznaniu z dnia 5 czerwca 2013 r" sygn. akt IV SA/Po 23/13, w Łodzi z dnia 25 września 2014 r" sygn. akt II SA/Łd 699/14, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Zdaniem strony jakikolwiek zanonimizowany dokument stanowiący informację publiczną nie może naruszać niczyjej prywatności, wobec braku możliwości zidentyfikowania.

W odpowiedzi na skargę Komendant Straży Miejskiej w R. wniósł o oddalenie skargi w całości uznając zarzuty skargi za niezasadne.

W piśmie procesowym z 22.06.2018r. strona powołała się na wyrok II SA/ŁD 510/18 jako uzasadnienie jej twierdzeń o nielegalności spornej decyzji.

Na rozprawie pełnomocnik strony wywodził, iż w z mocy art. 6 ust. 4 lit. a ustawy o dostępie do informacji publicznej udostępnieniu podlega treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności dokumentacja przebiegu i efektów kontroli. Podnosił, iż decyzja sporna jest błędna ze względu chociażby na istniejąca możliwość anonimizacji danych ujętych w żądanym protokole gdzie nie było przeszkód ku temu by takiej anonimizacji dokonać .

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2188) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm., dalej jako "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd administracyjny bada, czy zaskarżony akt administracyjny jest zgodny z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami proceduralnymi, normującymi podstawowe zasady postępowania przed organami administracji publicznej.

Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, lub naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).

Na wstępie zauważyć trzeba, iż przedmiotowa sprawa była wcześniej przedmiotem rozpoznania przez WSA w Gliwicach w sprawie o sygn. akt IV SA/Gl 569/16 z 10.08.2017r. co oznacza konieczność zastosowania art. 153 oraz art. 170 p.p.s.a. Zgodnie z art. 153 p.p.s.a. ocena prawna wyrażona w orzeczeniu sądu wiąże w tej sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie było przedmiotem zaskarżenia. We wskazanym wyroku WSA w Gliwicach nawiązując do poprzednio wydanego wyroku tut. Sądu o sygn. akt IV SA/Gl 950/15 z 15.12.2015 r. stwierdził, że organ odwoławczy wydał zaskarżoną decyzję z uchybieniem art. 153 p.p.s.a. Sąd wówczas bowiem stwierdził, iż gdy zachodzą podmiotowe i przedmiotowe przesłanki nakazujące rozpatrzenie sprawy na gruncie u.d.i.p., w sytuacji gdy odmowa dostępu do informacji publicznej na poziomie organu I instancji nastąpiła z powołaniem się na konieczność ochrony prywatności, i istnieją normatywne podstawy do objęcia tej decyzji nie tylko kontrolą ale do przeprowadzenia pełnego postępowania wyjaśniającego organ II instancji nie był uprawniony do wydania swego rozstrzygnięcia bez pełnego wglądu w materiał dowodowy sprawy, a niepełne akta administracyjne nie pozwalały w rzeczywistości organowi odwoławczemu na ocenę, czy i które z informacji zawartych w żądanych przez wnioskodawcę dokumentach nawet po zanonimizowaniu danych osobowych uniemożliwiają realizację prawa skarżącego do dostępu do informacji publicznych. Zaznaczono, iż w zaskarżonej decyzji organ nie odniósł się w szczególności do protokołu z kontroli, o którym mowa w art. 38. ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. ustawy Prawo ochrony środowiska, a dokumentu tego nie ma w aktach sprawy.

W konsekwencji powyższych uwag stwierdzić należy, iż obecna treść zaskarżonej decyzji wraz z zawartością akt administracyjnych zawierających m.in. protokół z kontroli z [...]r., który to poddano ocenie prawnej na tle ustawy o u.d.i.p pozwala na stwierdzenie, iż obecnie organ odwoławczy wydał zaskarżoną decyzję uwzględniając zalecenia wynikające z poprzednich orzeczeń WSA i w tym zakresie Sad się nie dopatrzył po stronie organu II instancji naruszeń wynikających z realizacji regulacji normy art. 153 p.p.s.a.

Przechodząc zatem do kontroli spornej sprawy przypomnieć należy, iż jest nią decyzja Komendanta Straży Miejskiej w R., utrzymującą w mocy decyzję tegoż działającego jako organ I instancji, którą odmówiono udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizyczne na podstawie art. 5 ust. 2 u.i.d.p.

Przepis art. 5 ust. 2 u.d.i.p. wskazuje, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa, co w sprawie nie ma miejsca z uwagi na oświadczenie z [...] r kontrolowanego podmiotu korzystającego z prawa chroniącego jego prywatność .

Zasadniczy spór w sprawie sprowadza się do oceny, czy odmowa udostępnienia informacji publicznej w zakresie przekazania fotokopii protokołu z kontroli posesji w R. przy ulicy [...] z powołaniem na przepis art. 5 ust. 2 u.d.i.p., zyskuje uzasadnienie.

W ocenie składu orzekającego stanowisko organu wyrażone w zaskarżonej decyzji jest prawidłowe i zasługuje na akceptację.

Wprawdzie z mocy art. 6 ust.4 lit. a u.i.d.p. udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności danych publicznych, w tym m.in. dokumentacja przebiegu i efektów kontroli, nie mniej jednak zasada udostępnienia informacji publicznej nie ma charakteru absolutnego, czego dowodzi powołany art. 5 ust. 1 u.d.i.p., stanowiąc legi speciali w stosunku do ustawy o dostępie do informacji publicznej i musi być on być stosowany na zasadzie pierwszeństwa. Zdaniem składu orzekającego treść art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. należy odczytywać w związku z treścią art. 61 ust. 3 Konstytucji RP, zgodnie z którym ograniczenie prawa do uzyskiwania informacji publicznej, o którym mowa w art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Ograniczenie prawa dostępu do informacji publicznej może mieć w tym kontekście charakter wyjątkowy znajdujący uzasadnienie w regulacji rangi ustawowej, a zakres wskazanych w Konstytucji wartości uzasadniających ograniczenie dostępu do informacji publicznej precyzuje ustawodawca w art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. wskazując, że ograniczenia takie uzasadnione są ochroną informacji niejawnych oraz innych tajemnic ustawowo chronionych, a także ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Należy przyjąć, że sprecyzowane przez ustawodawcę wyjątki uzasadniające ograniczenie prawa do informacji publicznej nie tylko zostały ujęte w zamkniętym katalogu, lecz również poszczególne elementy tego katalogu obejmują odrębne kategorie ograniczające prawo do informacji publicznej.

Ustawodawca połączył pojęcie "prywatności" z prawną kategorią osoby fizycznej. "Prywatność osoby fizycznej" jest zatem pewną sytuacją prawną konkretnego człowieka. Jest to pewna korzystna sytuacja prawna podlegająca ochronie chociażby przez to, że informacje mieszczące się w zakresie pojęcia prywatności nie mogą być co do zasady udostępniane (poza wyjątkami ustawowo określonymi) nawet w ramach realizacji publicznego prawa podmiotowego innego podmiotu do uzyskania informacji publicznej. Tego rodzaju korzystna sytuacja prawna może być rozważana w kontekście pewnego rodzaju "interesu prywatnego" rozumianego jako specjalna kategoria interesu indywidualnego wyodrębniana w oparciu o kryterium przedmiotowe. Interes prywatny należałoby zatem rozumieć jako interes nawiązujący do pojęcia prywatności czy dobra prywatnego jako dobra własnego, oderwanego od bezpośredniej relacji pomiędzy jednostką a wspólnotą publicznoprawną, w której ona żyje i w tym sensie "nieinstytucjonalny", a dotyczący spraw osobistych. W orzecznictwie podkreśla się, że "interes prywatny" mieści się w zakresie "prawa do prywatności" (por. postanowienie NSA z dnia 12 maja 2011 r., sygn. I OSK 765/11; wszystkie powołane orzeczenia są dostępne w CBOSA pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl), a zatem ma charakter dobra osobistego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 stycznia 2001 r., sygn. I ACa 4/01, Lex nr 48370). Celem ustawy o ochronie danych osobowych jest ochrona prywatności w rozumieniu art. 47 Konstytucji RP (por. wyrok NSA z dnia 19 maja 2017 r., sygn. I OSK 39/17; wyrok NSA z dnia 30 marca 2006 r., sygn. I OSK 628/05; wyrok NSA w składzie 7 sędziów z dnia 6 czerwca 2005 r., sygn. I OPS 2/05), zgodnie z którym każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym.

Skoro ustawodawca nie określił w u.d.i.p., co rozumie pod pojęciem "prywatności osoby fizycznej" to oznacza, że należy poszukiwać rozumienia tej przesłanki na gruncie innych aktów ustawowych. Posługując się taką techniką legislacyjną, w której nie sprecyzowano rozumienia wyjątku w realizacji publicznego prawa podmiotowego do informacji publicznej, ustawodawca zaakceptował takie rozumienie pojęcia "prywatności osoby fizycznej", jakie wynika z regulacji ustawowej dotyczącej kwestii prywatności. Tym samym zaakceptował - gdy chodzi o wykładnię przepisów u.d.i.p. - że to przez pryzmat prywatności jako kategorii składającej się na sferę prawną osoby fizycznej i określonej w ustawie o ochronie danych osobowych należy analizować regulacje u.d.i.p. w zakresie, w jakim odnoszą się one do kategorii prywatności osoby fizycznej. Potwierdza tę interpretację treść art. 5 ust. 2 zdanie drugie u.d.i.p., gdzie bez definiowania pojęcia prywatności osoby fizycznej, wyraźnie i enumeratywnie uregulowano sytuacje, w których ma miejsce prymat prawa do informacji publicznej nad prawem do prywatności stanowiąc, że ograniczenie prawa do informacji publicznej m.in. ze względu na prywatność osoby fizycznej nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

W orzecznictwie akceptuje się pogląd, zgodnie z którym regułą jest prawo do nieujawniania informacji o charakterze danych osobowych, a wyjątkiem od reguły - zobowiązywanie do ich ujawnienia, które może zostać nałożone wyłącznie w drodze ustawy (por. wyrok NSA z dnia 29 grudnia 2011 r., sygn. I OSK 1845/11).

Dla oceny przesłanki "prywatności osoby fizycznej" jako elementu ograniczającego prawo do informacji publicznej należy zauważyć, iż prawo do prywatności jest wartością chronioną konstytucyjnie. Jak stanowi art. 47 Konstytucji RP, każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym. Z przepisu art. 51 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP wynika natomiast, że nikt nie może być obowiązany, inaczej niż na podstawie ustawy, do ujawniania informacji dotyczących jego osoby oraz, że władze publiczne nie mogą pozyskiwać, gromadzić i udostępniać innych informacji o obywatelach niż niezbędne w demokratycznym państwie prawnym. Ustawa o dostępie do informacji publicznej służy realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do wiedzy na temat funkcjonowania organów władzy publicznej.

W rozpoznawanej sprawie sporną jest kwestia zasadności odmowy udostępnienia żądanej przez skarżącego informacji publicznej w zakresie przekazania fotokopii protokołu z kontroli posesji stanowiącej własność osoby fizycznej dokonanej w dniu [...]r. przez Straż Miejską w R.

Jak wskazano wcześniej, rozważenia zatem wymaga, czy dostęp do informacji publicznej w postaci tego dokumentu, podlega ograniczeniu na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p. ze względu na prywatność osoby fizycznej, w sytuacji, gdy osoba ta nie pełni funkcji publicznej ani nie ma związku z pełnieniem takiej funkcji, jak również dokumentacja ta nie dotyczy sfery publicznej.

Przede wszystkim sięgając do treści art. 61 Konstytucji RP i art. 5 ust. 2 u.d.i.p. należy dostrzec, iż każdorazowo organ, udostępniając informację publiczną, która w sposób bezpośredni lub pośredni dotyczy osoby fizycznej, zobligowany jest do wyważenie jej prawa do prywatności względem wartości publicznej w postaci dostępu do informacji publicznej. W ocenie Sądu, odmowa udostępnienia żądanej przez skarżącego informacji w zakresie przekazania fotokopii protokołu z kontroli posesji stanowiącej własność osoby prywatnej dokonanej w dniu [...]r. przez Straż Miejską w R. znajduje uzasadnienie w istniejącym w art. 5 ust. 2 u.i.d.p. ograniczeniu prawa do informacji publicznej.

Udostępnienie fotokopii protokołu z kontroli posesji przy ul. [...] w R., naruszałoby - w ocenie sądu - prywatność zamieszkującej go osoby i byłoby ingerencją w sferę prywatności osoby będącej jej właścicielem. Poznanie szczegółów gospodarki odpadami na tej posesji, sposobu i częstotliwości pozbywania się z niej nieczystości ciekłych, liczby osób pozostających we wspólnym gospodarstwie domowym w odniesieniu do konkretnej osoby fizycznej przez osobę trzecią mogłoby godzić w intymność zamieszkiwania, poczucie wolności na terenie posesji stanowiącej jej własność , prawa co do decydowania o istotnych elementach związanych z prawidłowym funkcjonowaniem budynku będącymi elementami szeroko pojętego prawa do prywatności, chronionego dyspozycją art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

Niewątpliwie właściciel nieruchomości w razie udostępnienia żądanego protokołu osobie trzeciej mógłby odczuwać dyskomfort wynikający z poczucia utraty intymności. Sytuacja taka zdaniem Sądu niewątpliwie zakłócałaby mir domowy (intymność zamieszkiwania, poczucie wolności wyborów związanych z prawidłowym gospodarowaniem odpadami na posesji, odprowadzania nieczystości ciekłych), będących elementem szeroko pojętego prawa do prywatności, chronionego dyspozycją art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Prawodawca, ograniczając w przywołanym przepisie dostęp do informacji, czyni to w zgodzie z zasadą proporcjonalności i w tym przypadku w razie przychylenia się przez organ do wniosku strony mogłoby dojść do łamaniu konstytucyjnych uprawnień obywatela, w sytuacji gdy ograniczenie prawa do informacji publicznej jest ograniczone prawem jednostki w zakresie ochrony jej prywatnych interesów.

Odmowa udostępnienia informacji publicznej - orzekana w drodze decyzji wydawanej na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p. - może nastąpić jedynie w przypadku, gdy istnieje konieczność ochrony konstytucyjnych wartości i dóbr, jak to ma miejsce w rozpoznawanej sprawie. Jeśli zatem przez wzgląd na ochronę prywatności informacja publiczna nie może zostać udostępniona, zasadne jest wydanie decyzji o odmowie jej udzielenia. W przedmiotowej sprawie, wnioskowany przez skarżącego dokument i w zakresie określonym w decyzji dotyczy budynku osoby prywatnej, a nie realizacji określonego zadania publicznego i na zlecenie organu administracji publicznej. Wobec tego wydana w sprawie decyzja odpowiada prawu. Motywy jej podjęcia wbrew zarzutom ze skargi oraz zarzutom ujętym w piśmie procesowym zostały w pełni wyjaśnione, zaś przytoczona argumentacja jest wyczerpująca. Zatem za nieuzasadnione należy uznać zarzuty podniesione w skardze, piśmie procesowym i na rozprawie. Sąd nie dopatrzył się w działaniach organów uchybień co do realizacji art. 5 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p. oraz naruszeń art. 7 i art. 107 §3 kpa podnoszonych przez stronę, co oznacza, że Sąd nie stwierdził takich naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością uwzględnienia skargi.

Końcowo odnosząc się do twierdzeń strony, iż sporna decyzja jest błędna ze względu na istniejąca możliwość anonimizacji danych ujętych w żądanym protokole gdzie nie było przeszkód ku temu by jej dokonać to skład orzekający ich nie podziela. Anonimizacja protokołu kontroli posesji z [...]r. w zakresie wszystkich tych danych w nim ujętych jakie dotyczą sfery prawa do prywatności, chronionego dyspozycją art. 5 ust. 2 u.d.i.p prowadziłaby bowiem do pozorności udzielenia informacji zawartych w żądanym protokole.

Konkludując, Sąd uznał działanie organów administracji w sprawie za zgodne z regulacją prawa materialnego. Skład orzekający nie dopatrzył się także naruszenia przepisów procedury w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec czego na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł w wyroku o oddaleniu skargi.