Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Walentek Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga - Gajewska Sędzia WSA Renata Siudyka (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 1 marca 2016 r. sprawy ze skargi M.P. na bezczynność Wójta Gminy O. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1) zobowiązuje Wójta Gminy O. do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 12 października 2015 r., w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku; 2) stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3) zasądza od Wójta Gminy O. na rzecz skarżącego kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

M.P. pismem z dnia 12 października 2015 r. przesłanym pocztą elektroniczną powołując się na art. 61 Konstytucji RP zwrócił się do Wójta Gminy O. o udostępnienie informacji publicznej żądając wszystkich umów zawartych przez Urząd Gminy O. począwszy od dnia objęcia stanowiska przez wójta Gminy O. od dnia złożenia wniosku. Jednocześnie wniósł, by udostępnione informacje zawierały takie informacje jak pełne dane podmiotu (bez anonimizacji), datę zawarcie umowy, okres obowiązywania, przedmiot umowy oraz wartość. M.P. wskazał, że wnioskowane informacje należy przesłać drogą elektroniczną na wskazany przez niego adres poczty.

Pismem z dnia 26 października 2015 r. Wójt Gminy O. poinformował, że Gmina O. nie prowadzi rejestru obejmującego swoim zakresem informacje zawarte w treści wniosku.

Strona w piśmie z dnia 3 listopada 2015 r. wyjaśniła, że we wniosku z dnia 12 października 2015 r. nie odnosiła się do żadnego rejestru umów, a dane, których oczekuje są zawarte wprost w zawieranych przez urząd umowach. Strona podkreśliła, że niepodjęcie przez podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej stosownych czynności, ani niewydajnie decyzji o odmowie jej udzielenia w terminie wskazanym w terminie wskazanym w art. 13 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r. poz. 782, z późn. zm.- dalej "u.d.i.p.") oznacza, że pozostaje on w bezczynności. Dalej strona oświadczyła, że popiera wniosek i wnosi o jego niezwłoczne uwzględnienie i zaznaczyła, że w przypadku nie załatwienia wniosku w terminie 7 dni od otrzymania pisma wiązać będzie z podjęciem stosownych kroków prawnych. W dalszej części pisma strona rozszerzyła wniosek o udzielenie informacji publicznej formułując w punktach pytania w zakresie prowadzonych przez urząd rejestrów, ewidencji, systemów komputerowych, systemów finansowo – księgowych, sposobu prowadzenia zbiorów, możliwości wglądu do tychże zbiorów. W przypadku udzielenia negatywnej odpowiedzi we wskazanym zakresie strona wnosiła o udzielenie odpowiedzi na jakim etapie jest wdrożenie rejestru umów oraz czy wprowadzony jest System Zarządzania Dokumentacją i jakie metadane są gromadzone dla spraw o przywołanych symbolach.

Rozpatrując ponownie wniosek z dnia 12 października 2015 r., Wójt Gminy O. stwierdził, że informacja objęta wnioskiem w zakresie wyżej wymienionym ma charakter informacji przetworzonej, z tego względu, że zostanie ona opracowana przy użyciu sił i środków na podstawie posiadanych przez urząd danych i oparta na podstawie kryteriów wskazanych przez stronę. Mając powyższe na względzie, Wójt Gminy O. w oparciu o art. 3 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 13 ust. 2 u.d.i.p. poprosił wnioskodawcę o wyjaśnienie w jakim uzyskanie informacji objętej wnioskiem jest szczególnie istotne dla interesu publicznego i wyznaczył stronie 14 dniowy termin do złożenia wyjaśnień we wskazanym zakresie pod rygorem wydania decyzji w przedmiotowej sprawie.

Jednocześnie Wójt Gminy O. udzielił informacji publicznej w zakresie wskazanym w drugiej części pisma strony z dnia 3 listopada 2015 r.

W piśmie z dnia 18 listopada 2015 r. strona wyjaśniła, że według jej oceny żądana przez nią we wniosku z dnia 12 października 2015 r. informacja nie jest informacją przetworzoną.

W odpowiedzi Wójt Gminy O. wyjaśnił w szczególności jak należy świetle orzecznictwa sądów administracyjnych rozumieć pojęcie informacji przetworzonej podkreślając, że w udostępnienie informacji przetworzonej wymaga wykazania przez wnioskodawcę szczególnie uzasadnionego interesu publicznego. Jednocześnie wskazano, że możliwe jest udostępnienie przez urząd gminy rejestru umów, który jest prowadzony w tradycyjnej formie (ręcznie). Podkreślono, że umowy są wpisywane do rejestru natomiast oryginał umowy trafia do pracownika, który daną sprawę prowadzi. Wójt Gminy O. stwierdził, że jakiekolwiek informacje dotyczące istniejącego rejestru są traktowane jako informacje przetworzone. Zauważył nadto, że umowy mogły być, zgodnie z obowiązującymi przepisami, przekazane do archiwum zakładowego lub zniszczone za zgodą archiwum państwowego. Ponownie wezwano stronę do wykazania w jakim zakresie żądane we wniosku dokumenty mają szczególnie istotne znaczenie dla interesu publicznego.

Strona w piśmie z dnia 2 grudnia 2015 r., nie zgodziła się ze stanowiskiem Wójta Gminy O. i ponownie stwierdziła, że w jej przekonaniu żądana we wniosku informacja publiczna nie jest informacją przetworzoną i zwróciła uwagę, że czym innym jest przetworzenie informacji, a czym innym jej odszukanie bądź przekształcenie. Dalej strona wskazała, że termin do wykonania wniosku o udostępnienie informacji publicznej został określony w art. 13 ust 1 u.d.i.p. , a mimo upływu tego terminu nie udzielono jej żądanej informacji, ani też nie poinformowano o przedłużeniu terminu do udostępnienia informacji publicznej.

W skardze skarżący zarzucił Wójtowi Gminy O. naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i art. 1 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 u.d.i.p. oraz art. 13 ust. 1 u.d.i.p. przez nieudzielenie informacji publicznej zgodnie z wnioskiem w określonym terminie. Wniósł o zobowiązanie strony przeciwnej do dokonania czynności w zakresie udostępnienia informacji publicznych zgodnie z wnioskiem z dnia 12 października 2015 r. oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że powyższym wnioskiem wystąpił o udzielenie informacji publicznej w zakresie kopii treści wszystkich umów zawartych przez Urząd Gminy O. począwszy od dnia objęcia stanowiska Wójta Gminy O. do dnia złożenia wniosku. Zaznaczył, że udzielona skarżącemu odpowiedź powinna zawierać pełne dane podmiotu (bez anonimizacji), datę zawarcia umowy, okres obowiązywania, przedmiot umowy oraz wartość.

Skarżący odwołując się do informacji zawartej w piśmie z dnia 26 października 2015 r., że organ nie prowadzi rejestru umów, który zawierałby interesujące skarżącego dane stwierdził, że nie jest zrozumiałe dlaczego organ odniósł się do jakiegokolwiek rejestru. Wskazał dalej, że pismem z dnia 3 listopada 2015 r. wezwał organ do wykonania wniosku i wyznaczył dodatkowy termin na załatwienie sprawy. Wezwanie okazało się nieskuteczne, bowiem do dnia wniesienia skargi wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie został załatwiony. Zauważył dalej, że podmiot zobowiązany nie wykonał wszystkich niezbędnych czynności, które prowadziłaby do załatwienia wniosku, a zatem dopuścił się bezczynności, a skarga jest konieczna i uzasadniona.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy O. wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej, a to z uwagi na udostępnianie w ustawowym terminie informacji, o które wnioskował skarżący wnioskiem z dnia 12 października 2015 r. oraz zasądzenie kosztów według norm przypisanych.

W uzasadnieniu przedstawiono przebieg postępowania stwierdzając, że skarga jest bezzasadna i winna ulec oddaleniu w całości albowiem, zdaniem organu, w dniu 26 października 2015 r. udzielił on odpowiedzi na wniosek skarżącego z dnia 12 października 2015 r. Podkreślono dalej, że z zakresu treści zapytania zawartego we wniosku organ wywiódł, że skarżący domaga się ewidencyjnego zestawienia zespołu danych, na co wskazuje treść drugiego zdania przedmiotowego wniosku. Odpowiedź zatem w sensie merytorycznym obejmowała informację, że dane takie o które wnosi skarżący w formie rejestru nie są prowadzone w Gminie O. W ocenie organu odpowiedź była wyczerpująca i adekwatna do formuły wniosku zawartego w jego drugim zdaniu. Organ stwierdził, odnosząc się do pisma skarżącego z dnia 3 listopada 2015 r., iż w pierwszej części pisma skarżący zawarł polemikę ze stanowiskiem organu. Stanowisko skarżącego zawarte we wskazanym piśmie zostało uznane przez organ za zmianę treści pierwotnego wniosku. Ze względu na szeroki zakres oczekiwanych przez skarżącego informacji, wymagających odpowiedniego przygotowania, następnie ich opracowania na podstawie kryteriów wskazanych przez skarżącego oraz konieczności specjalnego przygotowania w tym celu stosownych dokumentów organ uznał, że wniosek dotyczy informacji przetworzonej, a w związku z tym zwrócił się na podstawie art. 3 ust. 1 pkt. 1, w związku z art. 13 ust. 2 u.d.i.p. o wykazanie przez skarżącego szczególnie istotnego znaczenia dla interesu publicznego w zakresie wnioskowanych przez skarżącego informacji. Organ zaakcentował, że udzielił skarżącemu odpowiedzi zawarte w drugiej części pisma z dnia 3 listopada 2015 r.

Nadto organ podkreślił, że w dniu 2 grudnia 2015 r. udzielono odpowiedzi na pismo skarżącego z dnia 18 listopada 2015 r., w którym w sposób szczegółowy zostały wyjaśnione zakresy pojęciowe dotyczące rejestrów, ewidencji, zbiorów informacji wraz ze stanowiskiem organu dotyczącym udostępnienia rejestru umów. Stwierdzono również, że mimo dwukrotnego wezwania skarżący nie wskazał szczególnego interesu publicznego w zakresie żądanych przez siebie informacji. Zdaniem organu skarga na bezczynność jest przedwczesna bowiem skarżący zmodyfikował pierwotny wniosek wnosząc o udostępnienie skanów rejestru umów, o którym mowa w piśmie za okres od 2014 r. do dnia odpowiedzi, a w tym zakresie organ udzieli odpowiedzi na warunkach wynikający z u.d.i.p.

W piśmie procesowym z dnia 23 grudnia 2015 r. skarżący wskazując na orzecznictwo sądów administracyjnych i stanowisko prezentowane przez komentatorów podkreślił, że udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 14 ust. 1 u.d.i.p.). W wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach podmiot obowiązany może przedłużyć termin na okres nie dłuższy jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.). Skarżący stwierdził, że nie została mu udzielona żadna informacja w jakiejkolwiek formie o zawieranych umowach. Wskazał, że wniosek o udostępnienie informacji w żądanym zakresie został złożony 12 października 2015 r., a czternastodniowy termin upłynął w dniu 26 października 2015 r. Stwierdził nadto, że mimo niezastosowania przez organ w skuteczny sposób procedury przedłużenia terminu dwumiesięczny termin upłynął 12 grudnia 2015 r. Podkreślił, ze mimo upływu terminów na udostępnienie informacji publicznej informacja ta nie została udzielona, ani też nie została wydana decyzja administracyjna o odmowie jej udostępnienia, a zatem organ pozostaje w bezczynności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 1647 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości, m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej i obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organóww postępowaniach niezakończonych decyzją administracyjną, postanowieniem, innymi aktami lub czynnościami z zakresu administracji publicznej dotyczącymi uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (art. 1 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych i art. 3 § 2 pkt 8 w związku z pkt 1 – 4 p.p.s.a.). W myśl art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje, m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność w przypadkach określonych w pkt 1 - 4 p.p.s.a., a więc także na bezczynność organu w wydaniu decyzji lub właściwego postanowienia. W tym zakresie przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt organu administracji, lecz jego brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie.

Uwzględniając skargę na bezczynność Sąd orzeka na podstawie art. 149 p.p.s.a. Odnotować w tym miejscu przyjdzie, że treść art. 149 p.p.s.a. uległa zmianie od dnia 15 sierpnia 2015 r., na podstawie ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2015 r., poz. 658), zwanej też "ustawą zmieniającą". Stosownie do art. 2 ustawy zmieniającej, przepisy art. 149 p.p.s.a. w nowym brzmieniu mają zastosowanie do postępowań wszczętych od dnia wejścia w życie ustawy zmieniającej, tj. od 15 sierpnia 2015 r.

W niniejszej sprawie postępowanie sądowoadministracyjne zostało wszczęte skargą wniesioną pismem z dnia 16 listopada 2015 r., stąd przepis art. 149 p.p.s.a. stosuje się w nowym brzmieniu. W tym miejscu dodać trzeba, że według art. 119 pkt 4 p.p.s.a. w brzmieniu obowiązującym od 15 sierpnia 2015 r., sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. Na zasadzie art. 2 ustawy zmieniającej, przepis ten ma zastosowanie również do postępowań wszczętych przed dniem wejścia w życie nowelizacji. Oznacza to, że w obecnym stanie prawnym skierowanie skargi na bezczynność do rozpoznania jej w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym nie jest uzależnione od wniosku strony. Stosownie do art. 120 p.p.s.a. w trybie uproszczonym sąd rozpoznaje sprawy na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Oceniając w pierwszej kolejności dopuszczalność skargi stwierdzić przyjdzie, że skarga do sądu administracyjnego na bezczynność organu w przedmiocie dostępu do informacji publicznej nie wymaga poprzedzenia jej środkiem zaskarżenia wskazanym w art. 52 p.p.s.a., gdyż - zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r. poz. 782, z późn. zm.- dalej "u.d.i.p.") - przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się jedynie do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania o udostępnienie informacji publicznej. W związku z tym przepisy K.p.a. nie mają zastosowania w zakresie pozostałych czynności podejmowanych przez organ na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, w tym do czynności materialno-technicznych w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a., natomiast ustawa o dostępie do informacji publicznej nie wskazuje dodatkowych środków prawnych przeciwko czynnościom podejmowanym w ramach jej realizacji, za wyjątkiem art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p.

W konsekwencji powyższego przyjąć należy, że skarga na bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej jest dopuszczalna bez wzywania właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa, a ponadto nie są wiążące żadne terminy do jej skutecznego wniesienia do sądu administracyjnego.

W sprawach o udostępnienie informacji publicznej skarga na bezczynność przysługuje nie tylko w przypadku faktycznego "milczenia" podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji, ale również w sytuacji, gdy podmiot ten stwierdza, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej lub nie podlega udostępnieniu. Wówczas Sąd zobligowany jest do rozpoznania skargi i rozstrzygnięcia, czy żądana informacja jest informacją publiczną i czy rzeczywiście wnioskodawca mógł skutecznie domagać się jej udostępnienia. Należy w tym miejscu podkreślić, że aby można było uznać, iż nie zachodzi bezczynność w zakresie udzielenia informacji publicznej, podmiot zobowiązany do jej udzielenia w formie uregulowanej ustawą o dostępie do informacji publicznej powinien wypowiedzieć się w tym przedmiocie. Tylko w takim przypadku uwolni się od zarzutu bezczynności w sprawie. Identycznie powinien postąpić w sytuacji, gdy posiada żądane informacje, lecz z uwagi na ograniczenia dostępu nie może ich udostępnić (por. wyrok NSA z 17 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 3109/12, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Bezczynność organu ma miejsce wówczas, gdy organ będąc właściwym w sprawie i zobowiązanym do podjęcia czynności, nie podejmuje jej w terminie określonym w przepisach prawa i w konsekwencji pozostaje w zwłoce. Skarga na bezczynność ma na celu spowodowanie wydania przez organ administracji publicznej oczekiwanego aktu lub podjęcia określonej czynności. Zatem, aby można było mówić o bezczynności organu należy przede wszystkim stwierdzić, że ciąży na nim wynikający z przepisów prawa obowiązek wszczęcia postępowania i podjęcia w nim stosownego rozstrzygnięcia (stosownej czynności), a dopiero później, iż obowiązku tego - w nakazanym terminie - organ nie wypełnia. Przy czym nawet likwidacja stanu bezczynności w toku postępowania sądowego nie zwalnia wojewódzkiego sądu administracyjnego z obowiązku rozpoznania skargi wniesionej na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. w zakresie oceny, czy bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Celem skargi na bezczynność organu administracji, jest doprowadzenie do wydania przez ten organ decyzji administracyjnej (lub innego aktu) w sprawie wszczętej żądaniem strony. Ponadto, sąd może orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 (art. 149 § 2 p.p.s.a.).

Rażącym naruszeniem prawa będzie z kolei stan, w którym wyraźnie, ewidentnie, bezdyskusyjnie i drastycznie naruszono treść obowiązku wynikającego z przepisu prawa. W orzecznictwie akcentuje się, iż rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można stwierdzić, że naruszono prawo w sposób oczywisty. Kwalifikacja naruszenia jako rażące musi posiadać pewne dodatkowe cechy w stosunku do stanu określanego po prostu jako naruszenie, bądź zwykłe naruszenie. Podkreśla się także, iż dla uznania rażącego naruszenia prawa nie jest wystarczające samo przekroczenie przez organ ustawowych obowiązków, czyli także terminów załatwienia sprawy. Wspomniane przekroczenie musi więc być znaczne i niezaprzeczalne. Rażące opóźnienie w podejmowanych przez organ czynnościach ma być oczywiście pozbawione jakiegokolwiek racjonalnego uzasadnienia. Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela w pełni przywołane poglądy, czyniąc je własnym stanowiskiem w sprawie (por. np. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 675/12, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Wskazać należy, że zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu tej ustawy i podlega udostępnieniu na określonych w tej ustawie zasadach. Za utrwalony w orzecznictwie uznaje się pogląd, w myśl którego informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także odnosząca się do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2006 r., sygn. akt l OSK 123/06, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Dla traktowania danej informacji jako informacji publicznej decydujące jest nie samo jej wytworzenie, lecz fakt, że została pozyskana i przetworzona w celu realizacji zadań publicznych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lipca 2011r., sygn. akt l OSK 638/11,http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W realiach rozpatrywanej skarżący wnioskiem z 12 października 2015 r. wniósł o udostępnienie wszystkich umów zawartych przez Urząd Gminy O. począwszy od dnia objęcia przez adresata wniosku stanowiska wójta Gminy O. do dnia złożenia wniosku. Jednocześnie skarżący wniósł, by udostępnione informacje zawierały takie informacje jak pełne dane podmiotu (bez anonimizacji), datę zawarcie umowy, okres obowiązywania, przedmiot umowy oraz wartość.

Jak wynika z akt administracyjnych oraz z odpowiedzi na skargę organ nie wezwał skarżącego do sprecyzowania wniosku poprzez wskazanie czy wnioskodawca żąda oryginałów, kserokopii, bądź też skanów umów, nie żądał również wyjaśnień jakich umów wniosek dotyczy (np. umów zawieranych w ramach ustawy o zamówieniach publicznych, umów o pracę). Organ wywiódł, wskazując na treść drugiego zdania wniosku, że skarżący domaga się ewidencyjnego zestawienia zespołu danych.

Mając na uwadze powyższe rozważania stwierdzić należy, że Wójt Gminy O. jako podmiot wykonujący zadania publiczne, zobowiązany był do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 12 października 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej w przewidzianej prawem formie. Powyższe oznacza albo udzielenie informacji publicznej i udostępnienie informacji żądanej we wniosku albo wydanie decyzji o odmowie udzielenia informacji, bądź też w razie stwierdzenia, że żądana informacja nie znajduje się w posiadaniu organu – udzielenie wnioskodawcy odpowiedzi w formie zwykłego pisma.

Natomiast konsekwencją braku wezwania skarżącego do sprecyzowania wniosku było to, iż do dnia rozpoznania niniejszej skargi organ nie rozpoznał wniosku skarżącego z dnia 12 października 2015 r., a zatem pozostawał do dnia wyrokowania w bezczynności. Wobec stwierdzenia w niniejszej sprawie bezczynności Wójta Gminy O. koniecznym stało się zatem zobowiązanie tego organu do rozpatrzenia wniosku skarżącego z dnia 12 października 2015 r., w terminie czternastu dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku. Podkreślić przy tym należy, że uwzględnienie skargi może polegać jedynie na zobowiązaniu adresata wniosku do jego załatwienia w sposób zgodny z przepisami u.d.i.p. Sąd nie może natomiast na tym etapie postępowania ingerować w uprawnienia podmiotu zobowiązanego do udostępniania informacji publicznej, w ramach których pozostawiona jest ocena, czy określona informacja publiczna, będąca w posiadaniu tego podmiotu, może być udostępniona, czy też zachodzą podstawy do odmowy jej udostępnienia, jak choćby wynikające z art. 5 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p.

Jednocześnie, na podstawie art. 149 § 1 zdanie drugie p.p.s.a., Sąd stwierdził, że bezczynność organu w rozpoznawanej sprawie nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

Zdaniem Sądu, rażące naruszenie prawa oznacza wadliwość o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym i ma miejsce w razie oczywistego braku podejmowania jakichkolwiek czynności, oczywistego lekceważenia wniosków skarżącego i jawnego natężenia braku woli do załatwienia sprawy, jak w razie ewidentnego niestosowania przepisów prawa. Z przedstawionych wyżej okoliczności sprawy wynika, że takiego zarzutu organowi postawić nie można, a Sąd dokonując w tym kontekście oceny postępowania Wójta Gminy O., wziął pod uwagę fakt, że organ ten nie zignorował całkowicie wniosku skarżącego z dnia 12 października 2015 r. ale w dniu 26 października 2015 r. z zachowaniem terminu określonego w art. 13 ust. 1 u.d.i.p., udzielił odpowiedzi, pozostając w przekonaniu o prawidłowości podjętych działań. Z tego względu organowi nie można przypisać lekceważącego traktowania skarżącego i obowiązków wynikających z ustawy, a co za tym idzie - naruszenia prawa w sposób rażący. Istotą rażącego naruszenia prawa jest bowiem pozbawiona jakichkolwiek wątpliwości oczywistość stwierdzonego naruszenia. Jak zasadnie bowiem wskazuje się w orzecznictwie, rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy można powiedzieć, że naruszono prawo w sposób oczywisty (por. wyrok NSA z 21 czerwca 2012 r., I OSK 675/12, LEX nr 1218894). W konsekwencji, nie zaistniały podstawy do wymierzenia organowi grzywny z urzędu, w trybie art. 149 § 2 p.p.s.a.

O kosztach postępowania, obejmujących uiszczony wpis od skargi, rozstrzygnięto na wniosek skarżącego, zgodnie z art. 200 p.p.s.a. w zw. z 205 § 1 p.p.s.a.

Wskazania co do dalszego postępowania wynikają wprost z treści wyroku.