Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

II OSK 1054 / 08 POSTANOWIENIE Dnia 5 sierpnia 2008 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Maria Czapska – Górnikiewicz po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. K. i S. K. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 26 marca 2008 r. sygn. akt II SA/Lu 135/08 w zakresie odrzucenia skargi A. K. i S. K. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wydania nakazu rozbiórki postanawia oddalić skargę kasacyjną.

II OSK 1054 / 08

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 26 marca 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odrzucił skargę A. K. i S. K. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] w przedmiocie odmowy wydania nakazu rozbiórki.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu powyższego orzeczenia stwierdził, że skarżący wezwani do uiszczenia wpisu od skargi w kwocie 500 złotych, mimo upływu terminu do uiszczenia wpisu nie uiścili go, ponadto skarżący nie uzupełnili też, mimo wezwania ich, w terminie braków skargi poprzez jej podpisanie i nadesłanie odpisów skargi. W tej sytuacji zdaniem Sądu na podstawie art. 220 § 3 i art. 58 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – zwanej dalej p.p.s.a. orzeczono o odrzuceniu skargi.

Skargę kasacyjną na powyższe postanowienie wniósł reprezentujący skarżących A. K. i S. K. pełnomocnik, zarzucając zaskarżonemu postanowieniu naruszenie przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj.

- naruszenie art. 58 § 1 pkt. 3 p.p.s.a. poprzez odrzucenie skargi pomimo uzupełnienia przez skarżących braków formalnych skargi w wyznaczonym przez Sąd terminie oraz pomimo rażącego naruszenia przez organ administracji przepisów art. 7,8, 9 i art. 65 k.p.a. przez co strona została pozbawiona konstytucyjnie gwarantowanego prawa strony do sądu ( art. 45 Konstytucji RP );

- naruszenie art. 220 § 3 w zw. art. 239 pkt. 4, oraz art. 243 p.p.s.a. poprzez odrzucenie skargi pomimo uzupełnienia braków formalnych skargi i złożenia przez skarżących wniosku o przyznanie prawa pomocy - (zwolnienie od kosztów sądowych) przez co strona została w zupełności pozbawiona możności obrony swoich praw co z kolei winno skutkować nieważnością postępowania w rozumieniu art. 183 § 2 ust. 5 p.p.s.a.

Uzasadniając powyższe zarzuty autor kasacji podniósł, że w odpowiedzi na wezwanie Sądu do uzupełnienia braków formalnych skargi skarżący w dniu 9 marca 2008 r. wnieśli pismo procesowe, w którym uzupełnili te braki i zwrócili się o przyznanie prawa pomocy. Jedynie na skutek oczywistej omyłki pismo trafiło do organu administracji zamiast do Sądu. Z tych przyczyn Sąd błędnie przyjął, iż skarżący nie wypełnili nałożonych na nich obowiązków.

Wskazując na powyższe zarzuty kasacji skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Stwierdzić należy, iż wbrew wywodom przedstawionym we wniesionej skardze kasacyjnej Sąd pierwszej instancji nie uchybił dyspozycji przepisu art. 58 § 1 pkt. 3 p.p.s.a. Należy przy tym zwrócić uwagę, że w warunkach przedmiotowej sprawy nie jest uprawniony zarzut rażącego naruszenia przez organ administracji przepisów art. 7, art. 8, art. 9 i art. 65 k.p.a., bowiem wezwanie było kierowane do stron przez Sąd, i to strony, a nie organ zostały pouczone o trybie i terminie, w jakim należy usunąć braki skargi. Trafnie Sąd pierwszej instancji ustalił, że mimo upływu terminu do uzupełnienia braków skargi skarżący nie dokonali nałożonych na nich czynności. W szczególności nie można mówić o naruszeniu przez organ swoich obowiązków w związku z nieprzesłaniem "niezwłocznie" do Sądu pisma procesowego skarżących, w tym także wniosku o przyznanie prawa pomocy (art. 65 k.p.a.). Skarżący obowiązani byli do wniesienia pisma bezpośrednio do Sądu i to na nich spoczywało ryzyko wszelkich opóźnień związanych z omyłkowym zaadresowaniem pisma sądowego.

Z powyższych względów niesłuszny jest również zarzut naruszenia art. 220 § 3 w zw. art. 239 pkt 4 oraz art. 243 p.p.s.a., bowiem wbrew wywodom strony skarżącej skarga nie została odrzucona w warunkach terminowego dopełnienia przez skarżących obowiązków wynikających z wezwania sądowego, ani także przed rozpoznaniem ich wniosku o przyznanie prawa pomocy. Podkreślić należy, iż wniesienie takiego wniosku po upływie terminu do uzupełnienia braku fiskalnego pisma procesowego nie może rzutować na obowiązek zapłaty powstały przed tym faktem.

Wskazać należy ponadto, iż o konsekwencjach niedopełnienia w wyznaczonym terminie powyższych wymogów przewidzianych dla skargi skarżący byli pouczeni.

Z uwagi na to, że skarga kasacyjna pozbawiona jest uzasadnionych podstaw Naczelny Sąd Administracyjny oddalił ją na podstawie art. 184 p.p.s.a. w zw. z art. 182 § 1 p.p.s.a.