Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędziowie WSA Krzysztof Bogusz – spr. WSA Elżbieta Kmiecik Protokolant St. inspektor sądowy Katarzyna Stec po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 12 września 2013 r. sprawy ze skargi K. K. i B. K. na bezczynność "A" S.A. z siedzibą w [...] w przedmiocie informacji publicznej 1) zobowiązuje "A" S.A. z siedzibą w [...] do dokonania czynności załatwiających wniosek skarżących z dnia 13 kwietnia 2011 r., w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi, 2) stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3) zasądza od "A" S.A. z siedzibą w [...] solidarnie na rzecz K. K. i B. K. kwotę 374 (trzysta siedemdziesiąt cztery) złote, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

K. i B. K., reprezentowani przez pełnomocnika r.pr. Ł. B., wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w [...] skargę na bezczynność firmy A. Spółka Akcyjna w [...] (dalej też jako Spółka) w przedmiocie udzielenia informacji publicznej.

Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2013 r., sygn. akt II SAB/Kr 116/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w [...] stwierdził swą niewłaściwość i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Opolu, jako sądowi miejscowo właściwemu. W skardze zarzucili nieudostępnienie informacji publicznej, żądanej w piśmie z dnia 13 kwietnia 2011 r., w terminie wskazanym w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112 poz. 1198 ze zm.) dalej też jako "u.d.i.p.", a także niewydanie rozstrzygnięcia w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej lub umorzenia postępowania o udostępnieniu informacji publicznej zgodnie z art. 17 ust. 1 u.d.i.p. Skarżący wnieśli o stwierdzenie bezczynności oraz zobowiązanie Spółki do udzielenia informacji w żądanym zakresie i formie oraz zasądzenie na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Strona skarżąca obowiązek stosowania się do wymogów ustawy o dostępie do informacji publicznej przez podmioty będące spółką prawa handlowego, zajmujące się dystrybucją energii elektrycznej, wywiodła wprost z brzmienia art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., stanowiącego, iż zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, oprócz władz publicznych, są również inne podmioty wykonujące zadania publiczne. W ocenie skarżących, ustawodawca powiązał zadania publiczne z realizacją podstawowych publicznych praw obywateli, bez względu na podmiot owe prawa realizujący. Dystrybucja energii elektrycznej i zadania wykonywane przez przedsiębiorstwo energetyczne ze względu na znaczenie dla dobra wspólnego zaliczyli do zadań o charakterze publicznym.

W odpowiedzi na skargę A. Spółka Akcyjna z siedzibą w [...] Oddział w [...] wniosła o oddalenie skargi. W uzasadnieniu zaprzeczyła, jakoby spółka należała do kategorii podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej, wskazanych przez przepisy u.d.i.p. Podkreśliła, iż A. Spółka Akcyjna nie należy do szeroko pojętego sektora finansów publicznych, co wyklucza objęcie spółki zakresem podmiotowym wskazanym w art. 4 ust. 1 pkt 1- 4 u.d.i.p. Nie jest to również osoba prawna, w której Skarb Państwa ma pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów, która to kategoria zawarta została w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. Jak wskazano 99, 51 % akcji A. Spółka Akcyjna posiada B. Spółka Akcyjna z siedzibą w [...], pozostali akcjonariusze posiadają 0, 49 % akcji, przy czym w B. Spółce Akcyjnej, Skarb Państwa posiada 30, 06 % akcji. Dalej uzasadniała, że informacje, których udostępnienia żądała strona skarżąca, nie stanowią informacji publicznej. Podkreśliła, iż art. 9c ust. 3 ustawy Prawo energetyczne, stanowiący o zakresie działalności A. Spółka Akcyjna, nie obejmuje tym zakresem obowiązku udostępniania informacji z kategorii dokumentów o lokalizacji, czy budowie urządzeń elektroenergetycznych. O obowiązku udostępniania przez przedsiębiorcę energetyczne żądanej informacji decyduje to, czy dotyczy ona "sprawy publicznej" w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Ponadto wykazano, że dystrybucja energii jest nie tyle zadaniem publicznym, co zadaniem mającym znaczenie publiczne, co jednak nie upoważnia do ingerencji w sprawy przedsiębiorstwa i nakładania nań obowiązku udostępniania dokumentów inwestycyjnych. Wreszcie podkreśliła, iż brak decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej uzasadniony był stanowiskiem A. Spółka Akcyjna Oddział w [...] o braku cech informacji publicznej w odniesieniu do informacji żądanej przez stronę skarżącą, co uzasadnia art. 16 u.d.i.p. W takim zaś przypadku wystarczające było zajęcie przez spółkę pisemnego stanowisko w sprawie (podobnie WSA w Gorzowie Wielkopolskim, w wyroku z dnia 12 grudnia 2012 r. sygn., akt II SA/Go 846/12).

Wniesienie skargi sądowoadministracyjnej poprzedziła następująca korespondencja i czynności w postępowaniu administracyjnym.

K. i B. małżonkowie K., reprezentowani przez radcę prawnego Ł. B., pismem z dnia 13 kwietnia 2011 roku, nr [...] wezwali jednostkę organizacyjną [...] [...] we [...], do podjęcia negocjacji w przedmiocie ustalenia odszkodowania za bezumowne korzystanie przez wymienioną Spółkę z nieruchomości położonych w [...] na działkach rolnych nr C. i nr D., oraz działkach budowlanych nr E. i nr F., dla których Sąd Rejonowy w [...] prowadzi księgę wieczystą o numerze [...]. Jednocześnie wezwali Spółkę do zawarcia umowy w przedmiocie ustanowienia na jej rzeczy odpłatnej służebności przesyłu, dotyczącej linii energetycznej wchodzącej w skład przedsiębiorstwa, a przebiegającej przez wymienione nieruchomości. Ponadto zwrócili się - w oparciu o art. 4 ust. 1 pkt 5 i ust. 3, art. 6 ust. 1 pkt 3 "a" tired pierwszy ustawy o dostępie do informacji publicznej, o udostępnienie wszelkich, ewentualnych decyzji administracyjnych, stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii energetycznych. W uzasadnieniu podkreślili, iż wyżej wymienione nieruchomości nie zostały wywłaszczone na potrzeby budowy instalacji elektroenergetycznych, jak również nie została zawarta umowa ograniczająca prawo własności do nich. Jako podstawę wynagrodzenia zaproponowali rynkową wartość dzierżawy podobnych działek, w rozumieniu art. 4 pkt 16 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004r. Nr 261 poz. 2603 ze zm.).

W związku z brakiem odpowiedzi na powyższe pismo K. K. i B. K. pismem z dnia 20 sierpnia 2011 r. i kolejnym z dnia 8 marca 2012 r. wezwali [...] S.A. Oddział w [...] o bezzwłoczne udzielenie odpowiedzi na wezwanie.

W odpowiedzi z dnia 21 marca 2012 r. A. S.A. Oddział w [...] poinformowała, iż przez teren działek nr E. i nr G. (winno być F.- dopisek Sądu) przebiega linia napowietrzna niskiego napięcia wybudowana w latach osiemdziesiątych, a elementem jej konstrukcji są dwa słupy, umiejscowione na działce nr E.. Z kolei przez teren działki nr D. i nr C. przebiegają linie średniego napięcia wybudowane w latach dziewięćdziesiątych. Organ stwierdził, że wymienione urządzenia elektroenergetyczne zostały posadowione zgodnie z obowiązującymi w trakcie ich budowy przepisami, w związku z czym Spółka nie widzi podstaw do uznania zasadności wniesionych obecnie roszczeń.

Pismem z dnia 3 kwietnia 2012 r. K. i B. K. zwrócili się do Spółki o udostępnienie kserokopii wszelkich dokumentów oraz decyzji administracyjnych lub ich oznaczenie (organ wydający, znak, data) dotyczących budowy lub przebudowy linii na ich nieruchomościach.

W odpowiedzi pisemnej z dnia 24 października 2012 roku Spółka poinformowała, iż przy realizacji modernizacji starych linii nie dokonano zmian w zakresie trasy linii, jak też położenia słupów z przyczyn prawnych i technicznych. Ustosunkowując się do żądania udostępnienia informacji stwierdzono, że brak jest podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 153 poz. 1269 ze zm. ), sądy administracyjne są powołane do kontroli administracji publicznej. Kontrolą objęte jest między innymi bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy administracji zgodnie z art. 3 § 1 i § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2012, poz. 270 ze zm.), dalej P.p.s.a.

Przechodząc do oceny skargi najpierw trzeba zauważyć, że trafnie skarżący wywiedli, iż skarga do sądu administracyjnego na bezczynność podmiotu w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm.) przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego stosuje się jedynie do decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej, a zatem ten akt nie ma zastosowania do pozostałych czynności podejmowanych w trybie ustawy, które mają charakter czynności materialno-technicznych z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. Jakkolwiek art. 52 § 3 P.p.s.a. stanowi, że warunkiem dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § pkt 4 P.p.s.a. jest wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, to bezczynność nie wchodzi w zakres pojęcia "akty lub czynności", a ponieważ ustawa nie wskazuje dodatkowych środków prawnych przeciwko czynnościom podejmowanym w ramach jej realizacji (za wyjątkiem art. 16 ust.1 i 2) należy przyjąć, że skarga na bezczynność w zakresie udzielenie informacji publicznej jest dopuszczalna bez wzywania organu do usunięcia naruszenia prawa. Wobec tego strony nie wiążą również żadne terminy do jej skutecznego wniesienia do sądu administracyjnego (por. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r. sygn. akt I OSK 601/05, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem: orzeczenia.nsa.gov.pl).

Przypomnieć wypada, że kwestiami spornymi w niniejszej sprawie jest ustalenie, czy żądane przez skarżących dokumenty (m.in. decyzje) są informacją publiczną oraz czy skarżona Spółka jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej.

Odnosząc się do pierwszej kwestii spornej wskazać trzeba, że informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych (art. 1 ust. 1 u.d.i.p.), a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 tej ustawy. Prawo dostępu do informacji publicznej ma charakter powszechny, bowiem jest przyznane każdemu (art. 2 ust. 1 u.d.i.p.) i nie wymaga od osoby wykonującej to prawo wykazania interesu prawnego lub faktycznego. Prawo dostępu do informacji podlega jednakże ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy (art. 5 ust. 2 ustawy). Informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa, o ile odnosi się do faktów. Według art. 6 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p. udostępnieniu podlega informacja publiczna m.in. o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć. Informacją publiczną jest treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej, związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich i są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Podkreślić raz jeszcze trzeba, że aby informacja posiadała walor informacji publicznej, to musi się odnosić do sfery faktów.

Odnotować również należy, że zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a u.d.i.p., udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, zaś dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy (art. 6 ust. 2). W świetle powyższych konstatacji, w ocenie Sądu, informacją publiczną w rozpoznawanej sprawie, są niewątpliwie ewentualne decyzje w przedmiocie lokalizacji i budowy linii elektroenergetycznych na działkach wskazanych we wniosku skarżących.

Druga kwestia, którą należy wyjaśnić, dotyczy ustalenia, czy Spółka jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej o jakim mowa w art. 4 ust. 1 ustawy. W myśl art. 4 ust. 1 ustawy obowiązek udostępnienia informacji publicznej nałożony został na "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne". Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela w całości pogląd wyrażony w wyrokach: WSA w [...] z 15 stycznia 2013 r., sygn. akt SAB/Kr 184/12 i wyroku WSA z 27 lutego 2013 r., sygn. akt II SAB/Kr 5/13 oraz NSA z 18 sierpnia 2010 r., sygn. akt l OSK 851/10, Lex 737513, że termin "zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od terminu "zadań władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym, bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne i wyrażone unormowania ustawowe. Sformułowanie "zadanie publiczne", zastosowane w art. 4 u.d.i.p. zamiast pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP pomija element podmiotowy, co oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności przekazywania tych zadań. Tak rozumiane sformułowanie "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu, a także sprzyja osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie. Wykonywanie zadań publicznych oznacza bowiem realizację podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli. Obowiązki operatora systemu dystrybucyjnego wymienia art. 9c ust. 3 Prawa energetycznego, które - w ocenie Sądu - wskazują, że działalność przedsiębiorstwa energetycznego w tym zakresie dotyczy spraw publicznych w rozumieniu cyt. art. 4 u.d.i.p., ze względu na znaczenie energii elektrycznej dla rozwoju cywilizacyjnego i poziomu życia obywateli. Tym samym urzeczywistnianie dobra wspólnego, o którym mowa w art. 1 Konstytucji RP, stanowi "zadanie publiczne". Zdaniem Sądu, działalność przedsiębiorstwa energetycznego nie mieszcząca się w katalogu wymienionym w art. 9c ust. 3 Prawa energetycznego, jeżeli dotyczy "sprawy publicznej" nakłada na przedsiębiorstwo obowiązek udzielenia informacji dotyczącej tej sprawy. Powyższe wywody wskazują, że o obowiązku udostępniania przez przedsiębiorstwa energetyczne żądanej informacji decyduje fakt, czy dotyczy ona "sprawy publicznej" w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy. Przedsiębiorstwa energetyczne są przedsiębiorstwami użyteczności publicznej i wykonują - w ocenie Sądu - zadania publiczne, a w konsekwencji są zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej (vide wyrok NSA z dnia 18 sierpnia 2010 r., sygn. akt I OSK 851/10, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem: orzeczenia.nsa.gov.pl).

W świetle powyższego Spółka należy do podmiotów, na których ciążył obowiązek rozpoznania wniosku skarżących z 13 kwietnia 2011 r. w przedmiocie udzielenia informacji publicznej. Z bezczynnością podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej mamy bowiem do czynienia, gdy w prawnie ustalonym terminie podmiot ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub prowadził postępowanie w sprawie, ale mimo istnienia ustawowego obowiązku nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu, albo nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność wskazująca na powody, dla których określony akt nie został podjęty lub czynność dokonana, a w szczególności, że w ocenie podmiotu przedstawione żądania dotyczą interesu prywatnego, czy też wiąże się z jego przeświadczeniem, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana. Trzeba nadmienić, że w postępowaniu sądowoadministracyjnym spowodowanym wniesieniem skargi na bezczynność możliwe są różne rozstrzygnięcia. Tymczasem uwzględnienie skargi na bezczynność prowadzi w myśl art. 149 § 1 P.p.s.a. do zobowiązania podmiotu do wydania w określonym terminie aktu, lub - w innych przypadkach - do dokonania czynności lub stwierdzenia, albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. W wyroku uwzględniającym skargę na bezczynność sąd nie może jednak określić, w jaki sposób powinna być rozpoznana sprawa, w której dany podmiot pozostaje w bezczynności, nie może bowiem nakazywać temu podmiotowi wydania decyzji, postanowienia lub podjęcia czynności określonej treści. Wobec tego, jeśli w momencie otrzymania wniosku podmiot zobowiązany jest w posiadaniu informacji publicznej i nie zachodzą okoliczności odmowy udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania o udostępnienie informacji publicznej w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 - o czym stanowi art. 16 ust. 1 ustawy - wówczas zobowiązany jest do jej udostępnienia w formie czynności materialno-technicznej, w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, jeśli umożliwiają to środki techniczne, którymi dysponuje (art. 14 ust. 1 u.d.i.p.).

Spółka akcyjna staje się osobą prawną z chwilą wpisania jej do rejestru, tj. Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego (art. 306 pkt 4 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych -Dz. U. nr 94, poz. 1037 ze zm.). Kodeks spółek handlowych nie reguluje kwestii tworzenia oddziałów spółek akcyjnych mających siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jednak na możliwość tworzenia przez przedsiębiorcę (spółkę akcyjną) oddziałów wskazują przepisy ustawy

z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jednolity Dz. U.

z 2010 r. nr 220, poz.1447 ze zm.), tj. art. 5 pkt 4, zgodnie z którym przez oddział rozumie się wyodrębnioną i samodzielną organizacyjnie część działalności gospodarczej, wykonywaną przez przedsiębiorcę poza siedzibą przedsiębiorcy lub głównym miejscem wykonywania działalności. Jeżeli przedsiębiorca posiada oddziały, to w rejestrze przedsiębiorców obok danych dotyczących przedsiębiorcy powinny być ujawnione także siedziby i adresy jego oddziałów (art. 38 pkt 1 lit. d ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym - tekst jednolity Dz. U. z 2007 r. nr 168, poz.1186 ze zm.). Pomimo jednak organizacyjnego, technicznego, kadrowego

i finansowego wyodrębnienia oddział, nie posiada odrębnej podmiotowości (zdolności) prawnej, bowiem podstawą aktywności oddziału jest zawsze osobowość (zdolność) prawna przedsiębiorcy (por. A. Janiak. Komentarz do art. 436 Kodeksu cywilnego, pub. LEX, 2012 nr 128071).

Z powyższego wynika, że osobowość prawną, a co za tym idzie zdolność sądową posiada jedynie spółka akcyjna, co oznacza, że tylko spółka akcyjna może być stroną w postępowaniu ze skargi na bezczynność w sprawie udostępnienia informacji publicznej. W realiach niniejszej sprawy stroną postępowania może być wyłącznie A. S.A. z siedzibą w [...]. Skarżący w skardze dokonali właściwego określenia podmiotu, którego dotyczy bezczynność.

Zdaniem Sądu, okoliczność, że oddział spółki akcyjnej nie posiada zdolności sądowej i nie może występować w postępowaniu sądowoadministracyjnym jako strona, nie oznacza, że do oddziału spółki nie mogą być kierowane żadne wnioski. Skoro oddział stanowi wewnętrzną jednostkę organizacyjną Spółki i tym samym nie posiada kompetencji do zarządzania sprawami Spółki, w tym i w zakresie prowadzenia postępowań w sprawie udostępnienia informacji publicznej, to wniosek skarżących winien być przesyłany do rozstrzygnięcia Zarządowi Spółki. Zatem skoro zarządzanie Spółką należy do kompetencji Zarządu, to podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji jest wyłącznie A. S.A. z siedzibą w [...] i stąd na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a. orzeczono jak w pkt 1 wyroku.

Wskazania do dalszego postępowania wynikają wprost z przedstawionych rozważań.

Jednocześnie Sąd, na podstawie art. 149 § 1 zdanie 2 P.p.s.a., stwierdził, że bezczynność w rozpoznawanej sprawie nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ Spółka udzieliła odpowiedzi skarżącym na ich wniosek i dalszą korespondencję, mimo, że pozostała w błędnym przekonaniu, że nie musi tego czynić w trybie cyt. ustawy.

Orzeczenie o kosztach oparto na treści art. 200 i art. 205 § 2 P.p.s.a.