Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Łucja Franiczek, Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski (spr.),, Sędzia WSA Maria Taniewska-Banacka, Protokolant Agnieszka Jurczak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 sierpnia 2017 r. sprawy ze skargi Wojewody Śląskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Bielsku-Białej z dnia 25 września 2012 r. nr XXII/576/2012 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części dotyczących terenów oznaczonych jako: 116_U,P-01 do 116_U,P-11, 116_P-01 do 116_P-07, 116_O,P-01, 116_O.P-02, 116_ZI-01 do 116_ZI-03.

Pismem z dnia 13 października 2016 r. Wojewoda Śląski zaskarżył do tutejszego Sądu uchwałę Rady Miejskiej w Bielsku-Białej z dnia 25 września 2012 r. nr XXII/576/2012 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie usług dla terenów położonych w Lipniku, w rejonie składowiska odpadów komunalnych, pomiędzy ul. Krakowską a torem kolejowym- jako niezgodnej z art. 9 ust. 4a, art. 15 ust. 1, art. 20 ust. 1 oraz art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W skardze domaga się również zasądzenia od organu administracji zwrotu kosztów postępowania.

W ocenie organu nadzoru przedmiotowa uchwała narusza przede wszystkim art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie bowiem z ustaleniami studium uwarunkowań przestrzennego zagospodarowania gminy tereny te przeznaczone są pod zieleń. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego wyznacza tam jednak tereny oznaczone symbolem:

- 116_P-01, teren produkcji, rzemiosła, magazynów i składów,

- 116_P-04, teren produkcji, rzemiosła, magazynów i składów

- 116_U, P01 w części jako teren produkcji, rzemiosła, magazynów i składów. Dopuszczono jednocześnie lokalizację przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

Dla całości obszaru planu nie określono wreszcie wysokości zabudowy. Określono jedynie wysokość budynków. W ocenie organu nadzoru stanowi to naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Odpowiadając na skargę Rada Miejska w Bielsku-Białej podniosła, że poszczególne kwestionowane ustalenia planu nastąpiły na wniosek właścicieli nieruchomości. Wojewoda w ramach nadzoru nie zakwestionował uchwalonego planu. Odstępstwa w zakresie przeznaczenia poszczególnych obszarów są zaś niewielkie i wynoszą około 2,1 % obszaru planu.

Odnosząc się do braku określenia dopuszczalnej wysokości zabudowy pełnomocnik Rady Miejskiej w Bielsku Białej wskazała, że pojęcie to nie jest zdefiniowane. W jej ocenie określenie dopuszczalnej wysokości budynków jest tu wystarczające.

Pismem z dnia 15 marca 2017 r. Wojewoda Śląski doprecyzował swą skargę. Zarzut naruszenia art. 9 ust. 4, ust. 15 ust. 1 oraz art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennego dotyczy nie całości planu tylko terenów oznaczonych symbolami 116_P-01, 116_P-04 i 116_U, P01.

Zarzut naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 6 dotyczy zaś:

- terenów oznaczonych jako 116_U, P01 do 116_U, P-11 wyznaczonych w § 12 zaskarżonej uchwały, gdzie przeznaczenie terenu określono jako usługi, produkcja, rzemiosło i składy;

- terenów oznaczonych jako 116_P-01 do 116_P-07 wyznaczonych w § 13 zaskarżonej uchwały, przeznaczonych pod produkcję, rzemiosło, magazyny i składy,

- terenów oznaczonych jako 116_O, P-02 oraz 116_O, P-02 określonych w § 15 zaskarżonej uchwały jako obszary zakładu gospodarki odpadami oraz tereny usług obsługi technicznej miasta, dla których dopuszczono również funkcję bzy transportu, możliwości rozbudowy stacji przekaźnikowej GSM,

- terenów oznaczonych symbolami 116_ZI-01 do 116_ZI-03, dla których pomimo ich podstawowego przeznaczenia pod zieleń ochronną i izolacyjną dopuszczono budowę urządzeń infrastruktury, sieci i obiektów składowiska odpadów.

Odpowiadając na skargę Rada Miasta w Bielska-Białej podtrzymała swoje stanowisko co do określenia dopuszczalnej wysokości zabudowy. Przyznała również, iż częściowo plan miejscowy jest sprzeczny ze studium. W związku z tym wniosła o ograniczenie zakresu stwierdzenia nieważności uchwały do terenów oznaczonych symbolami 116_P-01, 116_P-04 oraz 116_U, P-01.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył co następuje.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia zaś art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a." wynika, że sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

W ocenie Sądu, rozważając treść przepisów art. 91 ust. 1 i ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym należy uznać, iż ustawodawca wskazał, że podstawą stwierdzenia nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy są istotne naruszenia prawa, przy czym powoływana regulacja ustrojowa nie typizuje takich istotnych naruszeń prawa, podobnie jak nie charakteryzuje nieistotnych naruszeń prawa, które ustawodawca uwzględnił w art. 91 ust. 4 przywołanej ustawy. W wyroku NSA z dnia 17 lutego 2016 r., II FSK 3595/13, LEX nr 2036630, stwierdzono, że "Do takich istotnych naruszeń, skutkujących nieważnością uchwały, zalicza się naruszenie: przepisów wyznaczających kompetencję do podejmowania uchwał, podstawy prawnej podejmowania uchwał, przepisów prawa ustrojowego, przepisów prawa materialnego przez wadliwą ich wykładnię, a także przepisów regulujących procedurę podejmowania uchwał. Do tej kategorii uchybień nie zalicza się braku wskazania podstawy prawnej uchwały organu samorządu terytorialnego a także wskazania niewłaściwej lub niepełnej podstawy prawnej, o ile istnieje przepis prawa stanowiący umocowanie do jej podjęcia".

Nadto należy stwierdzić, że w przypadku gdy zaskarżonym aktem jest uchwała rady gminy w przedmiocie uchwalenia lub zmiany planu zagospodarowania przestrzennego to o sprzeczności takiej uchwały z prawem w rozumieniu art. 91 ust. 1 ustawy można mówić w przypadku naruszeń określonych w art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym tj. gdy dotyczą one zasad sporządzania planu miejscowego, istotnego naruszenia trybu jego sporządzania lub naruszenia właściwości organów w tym zakresie.

Wojewoda w swej skardze podniósł dwa zarzuty. Pierwszy to sprzeczność planu z ustaleniami studium uwarunkowań przestrzennego zagospodarowania gminy. Zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym "ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych". Jednocześnie zgodnie z art. 20 ust. 1 tego aktu "plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. Część tekstowa planu stanowi treść uchwały, część graficzna oraz wymagane rozstrzygnięcia stanowią załączniki do uchwały".

W sprawie bezsporne jest, iż w odniesieniu do terenów oznaczonych symbolami 116_P-01, 116_P-04 i 116_U, P01 zaskarżony plan przewidział wykorzystanie na usługi, produkcję, rzemiosło i składy. Jednakże studium uwarunkowań przestrzennego zagospodarowania Miasta Bielska-Białej wskazuje te tereny jako tereny otwarte, łąki, luźne zadrzewienia, zieleń śródpólną a częściowo pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, uzupełnienie istniejącej zabudowy, zieleń towarzysząca. Wprowadzono również zakaz realizacji usług mogących ponadnormatywnie oddziaływać na środowisko. W konsekwencji należy uznać, i przyznaje to również pełnomocnik Miasta Bielsko Biała w piśmie z dnia 17 marca 2017 r., iż we wskazanym zakresie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego narusza ustalenia studium.

Drugi zarzut Wojewody Śląskiego dotyczy braku określenia na obszarach oznaczonych symbolami 116_U, P01 do 116_U, P-11 wyznaczonych w § 12 zaskarżonej uchwały, 116_P-01 do 116_P-07 wyznaczonych w § 13 zaskarżonej uchwały, 116_O, P-02 oraz 116_O, P-02 określonych w § 15 zaskarżonej uchwały i wreszcie na obszarach oznaczonych 116_ZI-01 do 116_ZI-03, gdzie nie określono maksymalnej wysokości zabudowy, który to obowiązek wynika z art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

I ten zarzut skład orzekający uznaje za uzasadniony. W szczególności nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem Rady Miejskiej w Bielsku Białej, iż warunek powyższy został spełniony poprzez określenie maksymalnej wysokości budynków. Pod pojęciem zabudowy należy rozumieć zarówno budynki, jak i budowle. Doskonałym przykładem niespójności stanowiska Rady Miejskiej jest okoliczność, iż w jednej z jednostek strukturalnych planu dopuszczono możliwość rozbudowy stacji bazowej (wieży) GSM. Ustalono tam także maksymalną wysokość budynków. Nie może ona jednak znaleźć zastosowania do takiej stacji, gdyż jest ona budowlą.

Mając powyższe na względzie sąd na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.