Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Maria Wiśniewska, Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.), Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński, Protokolant starszy sekretarz sądowy Magdalena Błaszczyk, po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej D. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 28 czerwca 2013 r. sygn. akt III SA/Wr 285/13 w sprawie ze skargi D. L. na czynność Komendanta Wojewódzkiego Policji we Wrocławiu z dnia 19 lutego 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy usunięcia punktów z ewidencji przyznanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od D.L. na rzecz Komendanta Wojewódzkiego Policji we Wrocławiu kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Komendant Wojewódzki Policji we Wrocławiu zwrócił się dnia 2 stycznia 2013 r. do Prezydenta Legnicy o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji D.L. (zwanego dalej skarżącym) do kierowania pojazdem w związku z wielokrotnym naruszeniem przepisów ruchu drogowego.

Skarżący wezwał Komendanta Wojewódzkiego Policji pismem z dnia 31 dnia stycznia 2013 r. do usunięcia naruszenia prawa polegającego jego zdaniem na:

1) nieusunięciu z ewidencji punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego, mimo odbycia przez skarżącego 3 szkoleń w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego we Wrocławiu w dniach 3 czerwca 2011 r., 9 grudnia 2011 r. i 6 lipca 2012 r., a tym samym naruszeniu art. 130 ust. 3 zd. 1 w zw. z art. 130 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 1137, zwane także dalej p.r.d.);

2) nieusunięciu z ewidencji punktów przyznanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego po upływie 1 roku od dnia naruszenia, a tym samym naruszeniu art. 130 ust. 2 jak i 130 ust. 3 zd. 1 w zw. z art. 130 ust. 1 p.r.d.

W odpowiedzi na wezwanie, Komendant Wojewódzki Policji pismem z dnia 19 lutego 2013 r. poinformował skarżącego, że w sprawie nie jest wydawana decyzja administracyjna. Administracyjny tryb odwołania się nie jest więc dopuszczalny. Poinformował skarżącego, że organem właściwym do rozpatrzenia zasadności wniosku o sprawdzenie kwalifikacji do prowadzenia pojazdu jest organ uprawniony do wydawania uprawnień do kierowania pojazdami. Organ wskazał skarżącemu, że brak jest podstawy do odjęcia mu 6 punktów z tytułu szkolenia z dnia 6 lipca 2012 r. Skarżący odbył bowiem to szkolenie już po dopuszczeniu się naruszeń, za które suma punktów ostatecznych oraz podlegających wpisowi tymczasowemu przekroczyła 24.

Pismem z dnia 11 marca 2013 r. pełnomocnik skarżącego wezwał Komendanta Wojewódzkiego Policji we Wrocławiu do usunięcia naruszenia prawa polegającego na:

1) nieusunięciu z ewidencji punktów przyznanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego, pomimo odbycia przez skarżącego 3 szkoleń w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego we Wrocławiu w dniach 3 czerwca 2011 r., 9 grudnia 2011 r. i 6 lipca 2012 r., a tym samym dopuszczenia się naruszenia art. 130 ust. 3 zd. 1 w zw. z art. 130 ust. 1 p.r.d.;

2) nieusunięciu z ewidencji punktów przyznanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego po upływie 1 roku od dnia naruszenia, a tym samym naruszenia art. 130 ust. 2 jak i 130 ust. 3 zd. 1 w zw. z art. 130 ust. 1 p.r.d.

W odpowiedzi na wezwanie, Komendant Wojewódzki Policji pismem z dnia 29 marca 2013 r. poinformował skarżącego, że odnotowanie w ewidencji faktu popełnienia przez skarżącego kolejnego naruszenia, ujawnionego dnia 27 grudnia 2011 r., spowodowało, że ogólna suma punktów ostatecznych i podlegających wpisowi tymczasowemu wyniosła 25, przekraczając dopuszczalny limit (15 punktów przypisano na podstawie wpisów ostatecznych, a pozostałe 10 stanowiło wpis tymczasowy do czasu otrzymania informacji o wydaniu przez sąd prawomocnego wyroku). Trzecie z kolei szkolenie, w którym uczestniczył skarżący, odbyło się dopiero w dniu 6 lipca 2012 r., to jest po fakcie dopuszczenia się czynów powodujących przekroczenie limitu 24 punktów. Nie przyniosło zatem zamierzonego skutku w postaci zmniejszenia liczby punktów 6 odnotowanej w ewidencji wcześniej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skarżący zarzucił Komendantowi Wojewódzkiemu Policji naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, to jest:

1) art. 130 ust. 3 zd. 1 w zw. z art. 130 ust. 1 p.r.d., w zw. z § 8 pkt 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz.U. poz. 488), poprzez ich niezastosowanie i nieusunięcie z ewidencji skarżącego 6 punktów pomimo odbycia szkolenia w dniu 6 lipca 2012 r.;

2) § 8 pkt 4 powołanego rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012 r. w zw. z art. 130 ust. 3 zd. 1 w zw. z art. 130 ust. 1 p.r.d. poprzez błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie § 8 pkt 6 rozporządzenia jako sprzecznego z art. 130 ust. 3 i ust. 4 pkt 4 p.r.d.;

3) art. 130 ust. 2 jak i art. 130 ust. 3 zd. 1 w zw. z art. 130 ust. 1 p.r.d. poprzez ich niezastosowanie i nieusunięcie z ewidencji skarżącego punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego, pomimo to iż w okresie od 1 czerwca 2011 do 13 listopada 2011 r. skarżący nie dopuścił się naruszeń, za które na podstawie prawomocnych rozstrzygnięć przypisana liczba punktów przekroczyła 24 punkty;

4) § 6 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia w zw. z art. 130 ust. 2 w zw. Z art. 130 ust. 1 i art. 130 ust. 4 ustawy poprzez błędną ich wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie § 6 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia.

Organ w odpowiedzi na skargę podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie stwierdzając, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 28 czerwca 2013 r. o sygn. akt III SA/Wr 285/13 oddali skargę.

Sąd pierwszej instancji stwierdził, że pismo właściwego organu prowadzącego ewidencję kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego w sprawie ustalenia liczby punktów karnych należy traktować jako akt z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Obliczenie punktów przez organy Policji odbywa się w oparciu o delegację ustawową z art. 130 ust. 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz o przepisy wydanego na podstawie tej delegacji rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (Dz.U. poz. 488, zwane także dalej rozporządzeniem). Zgodnie z art. 130 ust. 1 p.r.d. w zw. z § 3 ust. 1 rozporządzenia ewidencję prowadzi komendant wojewódzki Policji właściwy ze względu na miejsce zamieszkania ewidencjonowanych. Nie budzi wątpliwości, że pismo właściwego Komendanta Wojewódzkiego Policji stanowiące odpowiedź na wniosek o usunięcie, bądź skorygowanie wpisu punktów karnych do ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego jest aktem z zakresu administracji publicznej. Dla tej czynności nie jest bowiem przewidziana forma decyzji administracyjnej.

Sąd pierwszej instancji nie podzielił poglądu skarżącego, że kwestionowane rozporządzenie jest sprzeczne z delegacją ustawową. Regulacja zawarta w § 8 ust. 6 rozporządzenia oraz w art. 130 p.r.d. jest spójna i jak trafnie przyjął organ, służy realizacji celu analizowanych unormowań ustawowych, czyli motywowaniu kierujących pojazdami do przestrzegania przepisów ustawy oraz zapobiegania wielokrotnemu naruszaniu przepisów ruchu drogowego. Takie rozumienie powołanych przepisów jest przyjęte w ustalonym orzecznictwie sądowoadministracyjnym, powołanym przez organ.

Odnosząc się do szczegółowych, ujętych w 4 punktach zarzutów skargi, Sąd pierwszej instancji stwierdził:

Ad 1) Organ nie miał kompetencji usunięcia skarżącemu z ewidencji 6 punktów z uwagi na wyraźną dyspozycję § 8 ust. 6 rozporządzenia, według którego odbycie szkolenia nie powoduje zmniejszenia liczby punktów otrzymanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego wobec osoby, która przed jego rozpoczęciem dopuściła się naruszeń, za które suma punktów ostatecznych i podlegających wpisowi tymczasowemu przekroczyła lub przekroczyłaby 24. Skarżący odbył szkolenie w dniu 7 lipca 2012 r., kiedy miał w ewidencji 25 punktów. W tym stanie rzeczy § 8 ust. 4 rozporządzenia nie miał zastosowania do sytuacji skarżącego.

Ad 2) Bezzasadność tych zarzutów została wyjaśniona po części w pkt ad 1, a po części w wywodach o konstytucyjności rozporządzenia z dnia 25 kwietnia 2012 r.

Ad 3) Organ nie był władny do usunięcia skarżącemu punktów z ewidencji, ponieważ za naruszenia przepisów ruchu drogowego w okresie 2 czerwca – 27 grudnia 2011 r. skarżącemu pozostało w ewidencji jeszcze 25 punktów, po odliczeniu 12 punktów z tytułu szkoleń. Uzyskane 10 punktów za wykroczenie z dnia 23 listopada 2011 r. uprawomocniło się dnia 13 listopada 2012 r. Wyraźny przepis art. 130 ust. 2 p.r.d. uniemożliwia w takiej sytuacji usunięcie punktów z ewidencji.

Ad 4) Organ nie mógł zastosować § 6 ust. pkt 3 rozporządzenia. Przepis ten stanowi, że organ prowadzący ewidencję usuwa z ewidencji punkty przypisane na podstawie wpisu ostatecznego, jeżeli od dnia popełnienia naruszenia upłynął rok. Zastrzega jednak równocześnie, że nie jest to możliwe, jeśli przed upływem tego okresu kierowca dopuścił się naruszeń, za które suma punktów ostatecznych i podlegających wpisowi tymczasowemu przekroczyłaby 24 punkty. Sąd już wskazał, że skarżący po naruszeniu przepisów ruchu drogowego w dniu 27 grudnia 2011 r. zgromadził w ewidencji 25 punktów. W takiej sytuacji nie było możliwe usunięcie punktów z ewidencji.

Odnosząc się ogólnie do zarzutów skarżącego Sąd pierwszej instancji stwierdził, że w rozpatrywanej sprawie po przekroczeniu przez skarżącego pułapu 24 punktów w ewidencji nie było możliwe ani ich usunięcie, ani odjęcie 6 punktów z tytułu odbytego szkolenia, o którym mowa w art. 130 ust. 2 i 3 p.r.d. w zw. z § 8 rozporządzenia.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd stwierdza, że Komendant Wojewódzki Policji zastosował prawidłowo obowiązujące przepisy ustawy – Prawo o ruchu drogowym i rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego, a zatem zarzuty skargi są bezzasadne.

W tym stanie rzeczy WSA we Wrocławiu na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł D.L.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucam w granicach wskazanych w art. 174 pkt 1 Prawa o postępowaniu, naruszenie prawa materialnego, tj.:

a) art. 146 § 1 i § 2 Prawa o postępowaniu w zw. z art. 130 ust. 3 zdanie 1, ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (dalej ustawa – Prawo o ruchu drogowym) poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie że § 8 ust. 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego (dalej rozporządzenie) pozostaje w zgodzie z delegacją ustawową zawartą we wskazanym art. 130 ust. 3 i 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym;

b) art. 146 § 1 i § 2 Prawa o postępowaniu w zw. z art. 130 ust 3 ustawy – Prawo o ruchu drogowym w zw. z § 8 pkt 4 rozporządzenia przez ich błędną wykładnię, polegającą na niewłaściwym zrekonstruowaniu treści normy prawnej wynikającej z powołanych wyżej przepisów i niewłaściwym przyjęciu przez Sąd, iż uczestnictwo przez skarżącego w szkoleniu w dniu 6 lipca 2012 r. przed przekroczeniem na podstawie ostatecznych i prawomocnych rozstrzygnięć liczby 24 punktów, przyznanych mu za naruszenie przepisów ruchu drogowego, które to przekroczenie nastąpiło w dniu 13 listopada 2012 r., nie może spowodować zmniejszenia liczby punktów karnych;

c) art. 146 § 1 i § 2 Prawa o postępowaniu w zw. z § 8 pkt 4 rozporządzenia w zw. z art. 130 ust. 3 zdanie 1 w zw. z art. 130 ust 1 i ust. 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym poprzez ich błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie § 8 pkt 6 i błędne przyjęcie, że:

– odbycie szkolenia w dniu 6 lipca 2012 r. nie powoduje zmniejszenia liczby punktów otrzymanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego wobec skarżącego, z uwagi na fakt, iż przed jego rozpoczęciem skarżący dopuścił się naruszeń, za które suma punktów ostatecznych i wpisanych tymczasowo przekroczyła 24, co wyklucza zastosowanie § 8 pkt 4 rozporządzenia i usunięcie 6 punktów z ewidencji, pomimo odbycia ww. szkolenia z uwagi na przepis § 8 ust. 6 rozporządzenia, w sytuacji gdy przepis § 8 ust 6 rozporządzenia jest sprzeczny z art. 130 ust.3 i z art. 130 ust 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym i wobec treści art. 178 ust. 1 Konstytucji RP nie powinien być przez Sąd w przedmiotowej sprawie zastosowany, albowiem wkracza w zakres regulacji sfery praw i obowiązków obywatelskich, a więc w materię, która na podstawie art. 31 ust 3 Konstytucji RP zastrzeżona jest do regulacji wyłącznie w ustawie, jak i narusza art. 92 Konstytucji RP;

d) art. 146 § 1 i § 2 Prawa o postępowaniu w z w. z art. 130 ust. 2 jak i art. 130 ust 3 zdanie 1 w zw. z art. 130 ust. 1 ustawy – Prawo o ruchu drogowym poprzez ich błędną wykładnię polegającą na niewłaściwym zrekonstruowaniu treści normy prawnej wynikającej z powołanych wyżej przepisów i niewłaściwym przyjęciu przez Sąd, iż organ ewidencyjny – Komendant Wojewódzkiego Policji we Wrocławiu – nie był władny do usunięcia punktów z ewidencji kierowcy (skarżącego) za naruszenie przepisów ruchu drogowego, gdyż skarżący w okresie od 1 czerwca 2011 r. do 27 grudnia 2011 r. dopuścił się naruszeń, za które w ewidencji widnieje 25 punktów, pomimo że punkty za naruszenie przepisów ruchu drogowego ze zdarzenia z dnia 27 listopada 2011 r. stały się prawomocne dopiero w dniu 13 listopada 2012 r. co powoduje, że skarżący w okresie od 1 czerwca 2011 r. do 13 listopada 2012 r. nie dopuścił się naruszeń, za które na podstawie prawomocnych rozstrzygnięć przypisana liczba punktów przekroczyła 24 punkty i wobec odbycia w dniu 6 lipca 2012 r. szkolenia w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego we Wrocławiu, punkty na zasadzie art. 130 ust. 2 ustawy prawo o ruchu drogowym za naruszenie przepisów ruchu drogowego winny zostać usunięte z ewidencji po upływie 1 roku od dnia naruszenia, tj. w odniesieniu do naruszeń:

- z dnia 2 czerwca 2011 r. w dniu 2 czerwca 2012 r.,

- z dnia 23 listopada 2011 r. w dniu 23 listopada 2012 r.,

- z dnia 27 grudnia 2011 r. w dniu 27 grudnia 2012 r.;

e) art. 146 § 1 i § 2 Prawa o postępowaniu w zw. z art. 130 ust.2 i ust. 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że § 6 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia pozostaje w zgodzie z delegacją ustawową zawartą we wskazanym art. 130 ust. 2 i 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, w sytuacji gdy przepis § 6 ust 1 pkt 3 rozporządzenia jest sprzeczny z art. 130 ust.2 i z art. 130 ust. 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym i wobec treści art. 178 ust. 1 Konstytucji RP nie powinien być przez Sąd w przedmiotowej sprawie zastosowany, albowiem wkracza w zakres regulacji sfery praw i obowiązków obywatelskich, a więc w materię, która na podstawie art. 31 ust. 3 Konstytucji RP zastrzeżona jest do regulacji wyłącznie w ustawie, jak i narusza art. 92 Konstytucji.

Komendant Wojewódzki Policji we Wrocławiu wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie z następujących powodów:

Według art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b/ p.r.d. kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji podlega osoba posiadająca uprawnienie do kierowania pojazdem, skierowana decyzją starosty na wniosek komendanta wojewódzkiego Policji w razie przekroczenia 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1. Użyte w powołanym przepisie sformułowanie "podlega" oznacza, że przepis ten ma charakter bezwzględnie obowiązujący i nie daje organom kontroli ruchu drogowego uprawnień do uznaniowego traktowania i rozstrzygania w przedmiocie naruszania przepisów i zasad bezpieczeństwa ruchu drogowego. Oznacza to, że obligatoryjnemu kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji podlega osoba kierująca pojazdem, która przekroczyła liczbę 24 punktów, otrzymanych zgodnie z art. 130 ust. 1 cytowanej ustawy. Przepis ten upoważnia Policję do prowadzenia ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, przy czym określonemu naruszeniu przypisuje się odpowiednią liczbę punktów w skali od 0 do 10 i wpisuje do tej ewidencji. Warunki i sposób prowadzenia przedmiotowej ewidencji oraz tryb występowania z wnioskiem o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji, w dacie wydania zaskarżonej decyzji, określało rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępowania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu drogowego.

Stosownie do § 8 ust. 6 tego rozporządzenia, odbycie szkolenia nie powoduje zmniejszenia liczby punktów otrzymanych za naruszenia przepisów ruchu drogowego wobec osoby, która przed jego rozpoczęciem dopuściła się naruszeń, za które suma punktów ostatecznych i wpisanych tymczasowo przekroczyła 24.

Oceniając legalność rozporządzenia jako aktu podustawowego należy przede wszystkim uwzględnić okoliczności. 1) czy zostało wydane przez organ upoważniony, 2) czy służy realizacji ustawy i mieści się w zakresie spraw przekazanych przez nią do uregulowania, 3) czy odpowiada "merytorycznej treści dyrektywnej", której wykonaniu przepisy rozporządzenia mają służyć (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 22 listopada 1999 r. K 6/99). Jak zauważył Trybunał treść i cel rozporządzenia są zdeterminowane przez cel ustawy, którą ma wykonywać. Przepisy wykonawcze muszą pozostawać w związku merytorycznym i funkcjonalnym w stosunku do rozwiązań ustawowych, ponieważ tylko w ten sposób mogą być wyznaczone granice, w jakich powinna mieścić się regulacja zawarta w przepisach ustawowych. W innym wyroku (z 16 lutego 1999 r. SK 11/98) Trybunał podkreślił konieczność uwzględniania zależności o charakterze funkcjonalnym zwłaszcza w sytuacjach kiedy zakres delegacji może wywoływać wątpliwości.

Artykuł 130 ust. 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym upoważnia ministra właściwego do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu oraz Ministrem Sprawiedliwości do określenia w drodze rozporządzenia:

1) sposobu punktowania i liczby punktów odpowiadających naruszeniu przepisów ruchu drogowego,

2) warunków i sposobu prowadzenia ewidencji oraz trybu występowania z wnioskiem o kontrolne sprawdzenie kwalifikacji,

3) programu szkolenia i jednostek upoważnionych do prowadzenia szkolenia, o którym mowa w ust. 3,

4) liczby punktów odejmowanych z tytułu odbytego szkolenia,

5) podmiotów uprawnionych do uzyskiwania informacji zawartych w ewidencji, o której mowa w ust. 2.

Należy zauważyć, iż rozporządzenie wydane na podstawie powołanego przepisu służy wykonaniu min. przepisu art. 130 ust. 1, który nakazuje prowadzenie ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, przy czym określonemu naruszeniu przypisuje się odpowiednią liczbę punktów w skali od 0 do 10.

W myśl ust. 2 omawianego przepisu punkty wpisane do ewidencji usuwa się po upływie 1 roku od dnia naruszenia, chyba że przed upływem tego okresu kierowca dopuścił się naruszeń, za które na podstawie prawomocnych rozstrzygnięć przypisana liczba punktów przekroczyłaby 24 punkty.

Kierowca wpisany do ewidencji może uczestniczyć na własny koszt w szkoleniu, którego odbycie spowoduje zmniejszenie liczby punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego (ust. 3).

Aby prawidłowo ustalić relację pomiędzy ust. 3 i 4 art. 130 ustawy – Prawo o ruchu drogowym należy uwzględnić przepis art. 124 ust. 1 pkt 3 lit. b/ tej ustawy. Wprowadza on obowiązek poddania badaniu psychologicznemu kierowcę, który przekroczył liczbę 24 punktów otrzymanych na podstawie art. 130 ust. 1. Przekroczenie wskazanej liczby punktów wywołuje konieczność przeprowadzenia badania psychologicznego w celu orzeczenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do kierowania pojazdem.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, iż zmniejszenie liczby punktów w wyniku odbytego szkolenia może nastąpić tylko wówczas gdy przypisana kierowcy liczba punktów nie przekroczyła 24.

W przypadku przekroczenia tej liczby kierowca poddawany jest bowiem obowiązkowemu badaniu psychologicznemu i nie może skorzystać z dobrodziejstwa zmniejszenia liczby punktów karnych w drodze odbycia szkolenia na własny koszt.

Właściwe odczytanie treści regulacji ustawowych przy zastosowaniu wykładni systemowej i funkcjonalnej prowadzi do wniosku, iż wydany akt podustawowy nie jest sprzeczny z delegacja ustawową i nie jest sprzeczny z unormowaniami o randze ustawowej.

Organy administracji oraz Sąd pierwszej instancji stosując § 8 ust. 6 rozporządzenia MSWiA z 20 grudnia 2002 r. nie naruszyły przepisów Konstytucji RP i ustawy – Prawo o ruchu drogowym, bowiem wykonując delegację ustawową rozporządzenie zgodnie z ustawą wyłączyło możliwość zmniejszenia liczby punktów otrzymanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego wobec kierowcy, który przed rozpoczęciem szkolenia dopuścił się naruszeń na łączną sumę punktów przekraczających 24.

Regulacja zawarta w § 8 ust. 6 rozporządzenia w pełni służy więc realizacji celu unormowań ustawowych.

Podkreślenia wymaga to, iż udzielając upoważnienia w art. 130 ust. 4 ustawodawca zawarł wyraźne wskazania treściowe, wyznaczające kierunek unormowań przyjętych w rozporządzeniu. Miały one na uwadze dyscyplinowanie i wdrażanie kierujących pojazdami do przestrzegania przepisów ustawy oraz zapobieganie wielokrotnemu naruszaniu przepisów ruchu drogowego.

Kwestionowany w skardze kasacyjnej przepis § 8 ust. 6 rozporządzenia nie tylko więc odpowiada unormowaniom zawartym w art. 124 ust. 1 pkt 3 lit. b/, art. 130 ust. 2 i 3 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, lecz także realizuje wytyczne ustawodawcy co do treści aktu oraz kierunku regulacji i mieści się w granicach upoważnienia ustawowego z art. 130 ust. 4.

Postulowane w skardze kasacyjnej odczytanie przepisów ustawy i nadanie im takiej treści, iż kierowca mógłby w drodze odbycia szkolenia zmniejszyć liczbę punktów karnych (po przekroczeniu limitu 24), niweczyłoby możliwość stosowania środka z art. 124 ust. 1 pkt 3 lit. b/, a zatem osiągnięcia celu w postaci dyscyplinowania i wdrażania kierujących pojazdami do przestrzegania przepisów ustawy.

Nie zostałaby także spełniona funkcja prewencyjna tych regulacji, które w myśl założenia ustawodawcy winny zapobiegać wielokrotnemu naruszeniu przepisów ruchu drogowego.

Z powyższych względów uznając zarzuty skargi kasacyjnej za pozbawione uzasadnionych podstaw, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

Podstawą orzeczenia o kosztach był przepis art. 204 P.p.s.a.