Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Karpińska (spr.), Sędziowie Asesor WSA Krzysztof Targoński, Asesor WSA Barbara Orzepowska-Kyć, Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Olender, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 listopada 2006 r. przy udziale - sprawy ze skargi J. P. Zakład Usługowy "A" w S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K. po rozpatrzeniu odwołania sporządzonego przez pełnomocnika J. P., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. z dnia [...] r. nr [...] określającą zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za sierpień 1999 r. w wysokości [...] zł. W podstawie prawnej powołał art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 13 § 1 pkt 2 lit. a ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60) oraz art.15 ust. 1, art. 27 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. nr 11, poz. 50 ze zm.).

W uzasadnieniu wyjaśnił, że działalność gospodarcza prowadzona przez podatniczkę polegała na organizowaniu przyjęć i uroczystości w punktach wytypowanych przez zleceniodawcę, a sprzedaż, w większości bezrachunkową, rejestrowano przy pomocy kasy fiskalnej. W rezultacie przeprowadzonych kontroli krzyżowych, w Ochotniczej Straży Pożarnej w S. i K. oraz w Państwowym Zespole [...] w K. ustalono, iż podatniczka w sierpniu 1999 r. zorganizowała [...] imprez okolicznościowych, natomiast w kasie fiskalnej zarejestrowała tylko [...]. W konsekwencji na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego stwierdzono, że kontrolowana nie ewidencjonowała całości sprzedaży dokonanej w sierpniu 1999 r., zaniżając przychód o kwotę [...] zł, a tym samym również obrót, stanowiący podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Następnie podał, iż pierwotnie wydane w sprawie decyzje zostały uchylone z uwagi na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 2 września 2004 r. sygn. akt I SA/Ka 1940/03. Sąd stwierdził bowiem, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej, bowiem zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na określenie podstawy opodatkowania zgodnie z art. 23 § 2 tej ustawy. Zdaniem Sądu organy podatkowe chcąc zastosować powołany przepis winny zgromadzić taki materiał dowodowy, który w sposób pełny i rzeczywisty (faktyczny) obrazowałby wielkość nie zaewidencjonowanego obrotu.

W tym stanie rzeczy organ podatkowy pierwszej instancji po ponownym przeanalizowaniu materiałów dowodowych dokonał szacowania obrotu na podstawie art. 23 § 1 Ordynacji podatkowej, przy czym z uwagi na brak możliwości zastosowania jednej z sześciu metod wymienionych w § 3 tego przepisu, skorzystał z uprawnienia wynikającego z art. 23 § 4. Uwzględniając zgromadzony materiał dowodowy, w tym pochodzący z kontroli krzyżowych oraz miesięcznych zestawień imprez sporządzonych przez pełnomocnika firmy J. P., ustalono średnie stawki brutto na osobę stosowane w danym miesiącu na poszczególne rodzaje imprez, co dało szacowany przychód brutto w kwocie [...] zł. Porównanie danych zaewidencjonowanych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów wykazało zaniżenie przychodu netto o kwotę [...] zł, co odpowiada kwocie zaniżenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Tak więc stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym obliczono należny podatek według stawki 7 % rachunkiem w stu. Zaakcentowano też, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 11 maja 2004 r. sygn. akt I SA/Gl 1018/04 oddalił skargę na decyzję dotyczącą wymiaru podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r..

W skardze z dnia [...] r. pełnomocnik strony wniósł o uchylenie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej oraz zasądzenie kosztów postępowania. Zarzucił przy tym nie wyjaśnienie wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych poprzez pominięcie przeprowadzenie postępowania dowodowego w pełnym zakresie tj. przesłuchania świadków, czym naruszono art. 122 Ordynacji podatkowej oraz przedawnienie zobowiązania podatkowego. W uzasadnieniu podniósł, iż organ podatkowy nie podjął żadnych nowych czynności dowodowych, zmienił jedynie stanowisko co do podstawy prawnej. Zaakcentował, iż organy podatkowe nie przesłuchały świadków, co doprowadziło do nierzeczywistych danych co do ilości organizowanych imprez. Zarzut przedawnienia uzasadnił faktem prowadzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wykonawczego, który następnie został uchylony.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wniósł o jej oddalenie. Wyjaśnił, iż nie było możliwe przesłuchanie osób ujawnionych w wykazach, ponieważ strona skarżąca podała jedynie nazwiska bez bliższych danych pozwalających na identyfikację wskazanych osób. Zaakcentował, iż zebrany materiał dowodowy umożliwiał oszacowanie obrotu na podstawie art. 23 § 1 i 4 Ordynacji podatkowej. Nie uznał też zarzutu przedawnienia zobowiązania podatkowego, a to z uwagi na przerwanie biegu terminu przedawnienia, poprzez wystawienie tytułu wykonawczego w dniu [...] r. i zakończenie postępowania egzekucyjnego w formie wyegzekwowania w całości należności podatkowej z rachunku bankowego we wrześniu i październiku 2003 r..

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach po rozpoznaniu niniejszej sprawy wywiódł, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przystępując do oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji w pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że nie można organom podatkowym skutecznie zarzucić, iż nie uwzględniły zaleceń Sądu zawartych w wyroku z dnia 2 września 2004 r.. Wskazać zatem trzeba, iż w poprzednich decyzjach organy podatkowe nie zastosowały metody szacowania nie zaewidencjonowanego obrotu, a zatem materiał dowodowy został oceniony jako niedostateczny. Natomiast w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z szacowaniem obrotu na podstawie art. 23 § 1 i 4 Ordynacji podatkowej, a to oznacza, iż brak było dowodów pozwalających na ustalenie rzeczywistego obrotu. W tym stanie rzeczy zebrany obszerny materiał dowodowy, w tym między innymi:

- kontrole krzyżowe u dysponentów sal,

- przesłuchania w charakterze świadków "ustalonych" osób, które zlecały organizowanie imprez okolicznościowych,

- zestawienie imprez zorganizowanych przez skarżącą,

jednoznacznie wykazał, iż w sierpniu 1999 r. w kasie fiskalnej nie zarejestrowano całości sprzedaży z tytułu świadczonych usług oraz nie ujęto w podatkowej księdze przychodów i rozchodów całości przychodu za ten miesiąc. Stanowił przy tym podstawę do przeprowadzenia szacunku, przy czym organy podatkowe szczegółowo wyjaśniły przesłanki zastosowania w sprawie art. 23 § 4 Ordynacji podatkowej, jak też uzasadniły przyjętą metodę szacowania, jak i postawy faktyczne dokonanych wyliczeń podstawy opodatkowania.

Zaakcentować należy, iż ustalenia te są identyczne jak w poprzednich decyzjach, a nadto są zgodne z ustaleniami i wymiarem podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r., co do których postępowanie sądowe zostało zakończone wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 kwietnia 2005 r. sygn. akt FSK 2250/04 oddalającym skargę kasacyjną.

W tym kontekście zwraca uwagę brak konsekwencji w formułowaniu zarzutów przez pełnomocnika skarżącej, bowiem w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz w pierwotnych decyzjach dotyczących podatku od towaru i usług podnosił konieczność szacowania podstaw opodatkowania, a w niniejszej sprawie wskazuje na brak dostatecznego materiału dowodowego, mimo iż zastosowano właśnie szacowanie obrotu. Natomiast istotą szacowania jest niewątpliwie możliwość ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku braku możliwości precyzyjnego odtworzenia działań i zdarzeń gospodarczych realizowanych przez stronę, a nie ujętych w prowadzonej ewidencji.

Nie można zatem uznać skuteczności zarzutów zawartych w skardze co do nie przeprowadzenia dodatkowego postępowania dowodowego, bowiem w wyroku z dnia 2 września 2004 r. Sąd jednoznacznie uznał zebrany materiał dowodowy za wystarczający do uznania, iż "(...) w kasie fiskalnej nie zarejestrowano całości sprzedaży z tytułu świadczonych usług oraz nie ujęto w podatkowej księdze przychodów i rozchodów całości przychodu za ten miesiąc". Natomiast Sąd nie zaakceptował prawidłowości określenia przez organy podatkowe podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, bowiem powołując się na art. 23 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. nr 137, poz. 926 ze zm.), odstąpiły od oszacowania podstawy opodatkowania.

Podobnie należy ocenić zarzut przedawnienia zobowiązania podatkowego, bowiem – jak słusznie wskazał Dyrektor Izby Skarbowej – w rozpatrywanej sprawie nastąpiło przerwanie biegu terminu przedawnienia, poprzez wystawienie tytułu wykonawczego w dniu [...] r. i zakończenie postępowania egzekucyjnego w formie wyegzekwowania w całości należności podatkowej z rachunku bankowego we wrześniu i październiku 2003 r.. Tak więc zobowiązanie podatkowe wygasło poprzez zapłatę, a to oznacza, iż to samo zobowiązanie nie może wygasnąć po raz drugi na skutek przedawnienia (por. uchwała NSA z dnia 18 sierpnia 2004 r. sygn. FSK 364/04). Nadto zgodnie z art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej bieg terminu przedawnienia zostaje zawieszony z dniem wniesienia skargi do sądu administracyjnego, co w rozpatrywanej sprawie nastąpiło w dniu [...] r..

Uwzględniając zatem całokształt okoliczności sprawy, Sąd działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), skargę jako nieuzasadnioną oddalił.