Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), asesor sądowy WSA Barbara Romanczuk, Protokolant sekretarz sądowy Natalia Paulina Kielak, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 24 maja 2022 r. sprawy ze skargi U. K. i Z. K. na czynność Wójta Gminy P. z dnia [...] lutego 2022 r. nr czynność [...] w przedmiocie odmowy dowozu niepełnosprawnego dziecka do specjalnego ośrodka szkolno-wychowawczego oddala skargę

Wnioskiem z dnia [...] listopada 2021 r. U. K. zwróciła się do Wójta Gminy P. (dalej: "Wójt") o organizację przez gminę bezpłatnego dowozu jej córki O. K. do szkoły, tj. Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Głuchych [...] w W. (dalej: "S.") w okresie od 1 grudnia 2021 r. do końca roku szkolnego, precyzując, że dowozy miałyby mieć miejsce w niedziele i piątki, bowiem córka mieszka w internacie. Do wniosku wnioskodawczyni załączyła: orzeczenie o niepełnosprawności z dnia [...] lipca 2021 r. wydane przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w S., na mocy którego zaliczono O. K. do osób niepełnosprawnych, oznaczając symbol przyczyny niepełnosprawności jako 03-L i wskazując, że orzeczenie wydaje się do dnia [...] maja 2022 r.; a także orzeczenie Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w B. z dnia [...] sierpnia 2021 r. nr [...] o potrzebie kształcenia specjalnego O. K. ze względu na jej niepełnosprawność (dziecko/uczeń słabosłyszące).

Pismem z dnia [...] stycznia 2022 r. Wójt poinformował wnioskodawczynię, że w jego ocenie ww. wniosek zasługuje na uwzględnienie, jednakże w związku z tym, że wysiłki podjęte w celu zapewnienia możliwości dowozu nie przyniosły rezultatu, Gmina P. proponuje skorzystanie z opcji zwrotu kosztów dojazdów niepełnosprawnej córki wnioskodawczyni do szkoły. Wójt wyjaśnił, że Gmina P. nie posiada samochodu, którym mogłaby zapewnić bezpieczny dojazd córki wnioskodawczyni do szkoły w W.

W odpowiedzi na ww. pismo, pełnomocnik wnioskodawczyni poinformowała Wójta, że U. K. nie wyraża zgody na alternatywny sposób realizowania obowiązku zapewnienia transportu, tj. na zwrot kosztów dojazdu O. K. do szkoły w W., wobec braku takich możliwości (pismo z dnia [...] lutego 2022 r.).

Pismem z dnia [...] lutego 2022 r. Wójt poinformował pełnomocnika wnioskodawczyni, że w świetle art. 39 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe (Dz.U. 2021, poz. 1082 ze zm.; dalej: "P.o") nie jest możliwe zapewnienie jej niepełnoprawnej córce (słabosłyszącej) bezpłatnego dowozu i opieki w drodze do i ze szkoły ponadpodstawowej w W., przez Gminę P., bowiem posiada ona rodzaj niepełnosprawności, inny niż wymieniony w ww. przepisie, w którym wskazano na: niepełnosprawność ruchową, w tym afazję oraz na niepełnosprawność intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, w kontekście obowiązku gminy do zapewnienia niepełnosprawnym uczniom, objętym kształceniem specjalnym, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły ponadpodstawowej.

Skargę na ww. czynność Wójta wniosła do sądu administracyjnego U. K., zaskarżając ją w całości oraz zarzucając:

I. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj.:

1. art. 35 § 1 k.p.a. przez nierozpoznanie sprawy bez zbędnej zwłoki, a ponadto wykonywanie czynności pozornie zmierzających do załatwienia sprawy oraz braku należytego zaangażowania organu w załatwienie sprawy;

2. art. 35 § 3 k.p.a. polegające na bezzasadnym uznaniu przez organ sprawy za szczególnie skomplikowaną, podczas gdy powinna ona zostać załatwiona niezwłocznie w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę, a jakiekolwiek problemy organizacyjne występujące po stronie gminy, nie powinny prowadzić do nadania sprawie charakteru skomplikowanego oraz prowadzenia postępowania przez organ przez okres prawie trzech miesięcy;

3. art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. polegające na naruszeniu zasady uwzględniania interesu społecznego i słusznego interesu obywateli, przez nieuzasadnioną odmowę zapewnienia niepełnosprawnej uczennicy O. K. opieki i transportu do S. i stwierdzenie przez organ braku spełnienia przesłanek w zakresie ustalonej niepełnosprawności oraz działanie z pominięciem słusznego interesu skarżącej i jej niepełnosprawnej córki O. K.;

4. art. 8 k.p.a. przez nienależyte uzasadnienie zaskarżonej czynności z uwagi na zawarcie zbyt ogólnikowych stwierdzeń, co uniemożliwia realizację pogłębiania zaufania obywateli do organów.

II. naruszenie przepisu prawa materialnego tj. art. 39 ust. 4 pkt. 1 P.o. przez błędną jego wykładnię i w konsekwencji niezastosowanie polegające na przyjęciu, że O. K. posiada inny rodzaj niepełnosprawności, w związku z czym nie jest możliwe zapewnienie jej przez Gminę P. bezpłatnego dowozu i opieki do szkoły ponadpodstawowej, podczas gdy O. K. od urodzenia zaliczana jest do osób niepełnosprawnych o symbolu niepełnosprawności 03-L, co oznacza, że cierpi na zaburzenia głosu, mowy i choroby słuchu, którym towarzyszy afazja (zaburzenie mowy); jednocześnie wyniki przeprowadzonego badania przez psychiatrię A. Sp. z o.o. potwierdzają przyczynę niepełnosprawności pod postacią afazji dziecięcej.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, skarżąca wniosła o stwierdzenie bezskuteczności zaskarżonej czynności, a także o uznanie obowiązku Wójta do zorganizowania bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu dziecka niepełnosprawnego O. K. do S., do końca roku szkolnego 2021/2022 oraz o rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczeniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U.poz.1842 ze zm.; dalej: "specustawa COVID").

Ponadto skarżąca wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z następujących dokumentów (k. 11-28):

1. skierowania nr . Prezydenta m.st. W. z dnia [...] września 2021 r. znak: [...] na fakt skierowania O. K. do S. oraz zapewnienia odpowiedniej formy kształcenia, uwzględniającej rodzaj niepełnosprawności;

2. kopii zaświadczenia z dnia 8 września 2021r. na fakt uczęszczania przez O. K. w roku szkolnym 2021/2022 do klasy I [...] Liceum Ogólnokształcącego w S.;

3. oceny psychologicznej Psychiatrii A. Sp. z o.o. w B. (dalej: "A.") z dnia 23 marca 2022 r. na fakt występującej u O. K. przyczyny niepełnosprawności pod postacią afazji dziecięcej;

4. kopii orzeczenia o niepełnosprawności z dnia [...] lipca 2021 r. na fakt wykazania, że O. K. jest osobą niepełnosprawną, niepełnosprawność datowana jest od urodzenia, a przede wszystkim, że O. K. cierpi na zaburzenia głosu, mowy i choroby słuchu, z którymi związana jest afazja;

5. kopii orzeczenia nr [...] z dnia [...] sierpnia 2021 r. o potrzebie kształcenia specjalnego na fakt konieczności uczęszczania przez O. K. do szkoły specjalnej;

6. kopii zaświadczenia lekarskiego Indywidualna Praktyka Lekarska lek. med. A. K. z dnia [...] października 2006 r. na fakt organicznych zaburzeń neurorozwojowych, opóźnienia rozwoju O. K. występujące od urodzenia;

7. kopii karty interwencji audiologicznej z dnia [...] marca 2008 r. na fakt niedosłuchu zmysłowo-nerwowego u O. K.;

8. kopii karty informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia [...] czerwca 2008 r. na fakt rozpoznania u O. K. obustronnego głębokiego niedosłuchu odbiorczego oraz zalecenia rehabilitacji głosu i mowy w aparatach słuchowych;

9. kopii wniosku w sprawie dowozu ucznia niepełnosprawnego z dnia [...] listopada 2021 r. na fakt wyrażania woli korzystania z organizowanego przez gminę bezpłatnego dowozu O. K. do szkoły ponadpodstawowej oraz wszczęcia postępowania administracyjnego,

10. zawiadomienia Wójta z dnia [...] grudnia 2021 r. na fakt przedłużenia terminu rozpatrzenia wniosku w sprawie dowozu niepełnosprawnego dziecka do szkoły do dnia [...] stycznia 2022 r. z powodu odległego położenia szkoły oraz braku gminnego samochodu do przewozu osób niepełnosprawnych, jak również braku w zasobach kadrowych;

11. pisma Wójta z dnia [...] stycznia 2022 r. na fakt uwzględnienia wniosku przez organ zgodnie z obowiązującymi przepisami, odmówienia przez organ wykonania obowiązku dowozu niepełnosprawnego dziecka do szkoły, przyczyn uchylenia się organu od wykonania obowiązku, zaproponowania alternatywnego sposobu rozstrzygnięcia sporu oraz braku wydania ostatecznego rozstrzygnięcia w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania;

12. pisma skarżących z dnia [...] lutego 2022 r. wraz wydrukiem śledzenia przesyłek Poczty Polskiej, pocztowej książki nadawczej na fakt żądania przez rodziców O. K. wykonania obowiązku zapewnienia dowozu niepełnosprawnej uczennicy do szkoły ponadpodstawowej i niewyrażenia zgody na alternatywne rozwiązanie, a także ponaglenia organu w zakresie wydania ostatecznej decyzji i wskazania ostatecznego terminu do zapewnienia małoletniej dowozu do szkoły w W.;

13. pisma Wójta z dnia [...] lutego 2022 r. na fakt ostatecznego rozstrzygnięcia wniosku przez organ oraz wydania decyzji odmownej w zakresie zapewnienia O. K. bezpłatnego transportu do szkoły ponadpodstawowej.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, że symbol niepełnosprawności jej córki 03-L oznacza, że cierpi ona na zaburzenia głosu, mowy i choroby słuchu, z którymi niewątpliwie związana jest afazja. Stwierdzono u niej obustronny głęboki niedosłuch odbiorczy, wymagający od urodzenia intensywnej rehabilitacji psycho-motorycznej oraz rehabilitacji głosu i mowy. Skarżąca podkreśliła, że O. K. została zgłoszona do przeprowadzenia procesu diagnostycznego z powodu trudności w obszarze prawidłowej komunikacji werbalnej oraz rozumienia, zaś wyniki potwierdzają przyczynę niepełnosprawności pod postacią afazji dziecięcej. W związku z powyższym, odmawiając zapewnienia jej dojazdu do szkoły w W., Wójt naruszył obowiązujące prawo, tj. art. 39 ust. 4 pkt 1 P.o. W jej ocenie, afazja, jako dodatkowe schorzenie nie posiada ustalonego symbolu niepełnosprawności i zawiera się w ww. symbolu 03-L. Dodatkowo zaś afazja została potwierdzona u jej córki podczas oceny psychologicznej A., tym bardziej, że od urodzenia nie rozumie ona w pełni mowy dźwiękowej, nawet za pomocą aparatów słuchowych, co w konsekwencji wskazuje na brak rozwoju mowy oraz problemy z komunikowaniem się.

W odpowiedzi na skargę organ, reprezentowany przez pełnomocnika, wniósł o jej oddalenie, wskazując, że z dokumentacji przedłożonej organowi przez skarżącą nie wynika, aby O. K. miała stwierdzoną niepełnosprawność ruchową, w tym afazję, bowiem wynika z niej, że potrzeba kształcenia specjalnego została orzeczona ze względu na jej niepełnosprawność określoną jako: dziecko (uczeń) słabosłyszące. W dalszej części uzasadnienia organ wskazał na tryb wydawania orzeczeń przez zespoły orzekające, rodzaje niepełnosprawności ujmowane w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego oraz podkreślił, że orzeczenie o niepełnosprawności z dnia [...] lipca 2021 r. obejmuje symbol niepełnosprawności 03-L i nie stanowi wystarczającej podstawy do zakwalifikowania O. K. do uczniów z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją, uprawnionych do bezpłatnego transportu i opieki do szkoły ponadpodstawowej, zapewnionych przez gminę. Organ dodał, że symbolem wymaganej niepełnosprawności jest 05-R. Odnosząc się natomiast do dokumentu przedłożonego przez skarżącą, tj. oceny psychologicznej z [...] marca 2022 r., organ zwrócił uwagę, że po pierwsze został on wystawiony po odmowie przez Wójta przyznania bezpłatnego transportu i opieki O. K., a po drugie sygnowany jest podpisem psychologa/psychoterapeuty, a nie zespołu specjalistów mających kompetencje do określania rodzaju niepełnosprawności, dla której organizuje się kształcenie specjalne. Z tych względów, w ocenie organu dokumentowi temu należy odmówić waloru wiarygodności.

Pismem procesowym z dnia [...] maja 2022 r. pełnomocnik skarżącej wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu, tj. z zaświadczenia lekarskiego Centralnego Szpitala Klinicznego z dnia [...] marca 2022 r. (k. 49) na fakt poddania O. K. badaniu w przychodni specjalistycznej poradni audiologicznej, rozpoznania u O. K. głuchoty przewodzeniowej i czuciowo-nerwowej (odbiorczej) obustronnej oraz występowania u małoletniej zaburzenia głosu, mowy i choroby słuchu, którym towarzyszy afazja. Pełnomocnik wyjaśnił, ze konieczność przeprowadzenia dowodu z tego dokumentu wynikła po zakwestionowaniu przez organ zaświadczenia z poradni A. oraz podkreślił, że art. 39 ust. 4 P.o. nie uzależnia opisanego tam obowiązku gminy od informacji zawartych w orzeczeniu o niepełnosprawności bądź w opinii o kształceniu specjalnym, lecz od wykazania istnienia schorzenia warunkującego zapewnienie niepełnosprawnemu dziecku transportu i opieki w drodze do szkoły oraz ze szkoły do domu. Pełnomocnik wskazał, że na etapie postępowania administracyjnego organ nie wymagał od skarżącej przedłożenia zaświadczenia lekarskiego wykazującego występowanie u O. K. afazji oraz nie wskazywał, aby od tej okoliczności zależało zapewnienie jej wnioskowanego transportu, zaś opinia o kształceniu specjalnym nie stanowi podstawy do orzekania w przedmiotowej sprawie, w związku z czym skarżąca nie miała dotychczas interesu w jej wyjaśnianiu, czy uzupełnianiu, bowiem nie budziło to wątpliwości organu.

W trakcie rozprawy w dniu 24 maja 2022 r. sąd dopuścił dowody z dokumentów zawnioskowane w skardze oraz we wniosku z dnia 16 maja 2022 r. na okoliczności tam wskazane.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli sądu w niniejszej sprawie jest czynność Wójta Gminy P. (Wójt) z dnia [...] lutego 2022 r. polegająca na odmowie skarżącej organizacji przez Gminę P. bezpłatnego dowozu jej córki O. K. do szkoły - Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Głuchych [...] w W. (S.) w okresie od 1 grudnia 2021 r. do końca roku szkolnego. Wójt wyjaśnił, że w świetle art. 39 ust. 4 pkt 1 P.o) nie jest możliwe zapewnienie córce skarżącej bezpłatnego dowozu i opieki w drodze do i ze szkoły ponadpodstawowej w W., bowiem posiada ona rodzaj niepełnosprawności, inny niż wymieniony w ww. przepisie, w którym wskazano na: niepełnosprawność ruchową, w tym afazję oraz na niepełnosprawność intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, w kontekście obowiązku gminy do zapewnienia niepełnosprawnym uczniom, objętym kształceniem specjalnym, bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły ponadpodstawowej.

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że zaskarżona czynność jest czynnością z zakresu administracji publicznej dotyczącą uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2022 r., poz. 329, dalej: "p.p.s.a."). Orzecznictwo sądów administracyjnych jest w tym względzie utrwalone, w związku z czym sąd orzekający nie widzi podstaw do odstąpienia od ukształtowanej linii orzeczniczej (por. m.in.: postanowienie NSA z 13 kwietnia 2016 r., I OSK 717/16 i powołane tam orzecznictwo, a także np. wyrok NSA z 4 lipca 2018 r., sygn. akt I OSK 409/18, wyroki WSA w Białymstoku z 11 lipca 2017 r., II SA/Bk 270/17 i z 7 lutego 2019 r., II SA/Bk 723/18, wyrok WSA w Szczecinie z 17 stycznia 2008 r., II SA/Sz 775/07, czy wyrok WSA w W. z 16 stycznia 2008 r., sygn. akt VIII SA/Wa 614/07, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach NSA pod adresem http://orzeczenia.nsa.gov.pl, zwanej dalej: "CBOSA").

Zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 39 ust. 1 P.o., sieć publicznych szkół podstawowych powinna być zorganizowana w sposób umożliwiający wszystkim dzieciom spełnianie obowiązku szkolnego. Obowiązkiem gminy jest zapewnienie uczniom niepełnosprawnym, których kształcenie i wychowanie odbywa się na podstawie art. 127 P.o. (kształcenie specjalne), bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły podstawowej, a uczniom z niepełnosprawnością ruchową, w tym z afazją, z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym - także do najbliższej szkoły ponadpodstawowej, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym uczeń kończy 21 rok życia, o czym stanowi art. 39 ust. 4 pkt 1 P.o. Obowiązek ten jest realizacją konstytucyjnego prawa do nauki (art. 70 Konstytucji RP). Zgodnie z art. 70 ust. 4 Konstytucji RP władze publiczne zapewniają obywatelom powszechny i równy dostęp do wykształcenia; w tym celu tworzą i wspierają systemy indywidualnej pomocy finansowej i organizacyjnej dla uczniów i studentów, zaś warunki udzielania pomocy określa ustawa (P.o.). Z powyższego obowiązku gmina wywiązuje się albo przez zorganizowanie bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu dzieci, młodzieży i uczniów we własnym zakresie albo przez zwrot rodzicom kosztów przewozu dzieci, młodzieży i uczniów oraz rodziców, o czym stanowi art. 39 ust. 1 P.o., przy czym zwrot kosztów przewozu następuje na podstawie umowy zawartej między wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta), a rodzicami (art. 39a ust. 4 P.o.). Powyższe formy realizacji rzeczonego obowiązku mają charakter zobowiązania przemiennego, co oznacza, że realizacja przez gminę jednej z alternatywnych powinności, skutkuje jego wypełnieniem, zaś jej wybór pozostawiony został rodzicom dziecka. Oznacza to, że jeśli wyrażają oni zamiar dowożenia i opieki dziecka do szkoły (ośrodka), to wójt nie może uchylić się od zawarcia umowy co do zwrotu kosztów przejazdu ucznia oraz jego opiekuna. Jeżeli zaś nie zapewniają oni dowożenia dziecka do szkoły (ośrodka) - wówczas mogą żądać, ażeby gmina zapewniła ich dziecku bezpłatny transport i opiekę w czasie przewozu do najbliższej szkoły (por. wyrok WSA w Łodzi z 17 stycznia 2018 r., III SA/Łd 1097/17, wyrok WSA w Białymstoku z dnia 27 października 2017 r. sygn. akt II SA/Bk 550/17 - CBOSA).

W kontrolowanej sprawie organ odmówił skarżącej zapewnienia jej niepełnosprawnej córce bezpłatnego dowozu i opieki w drodze do i ze szkoły ponadpodstawowej w W., wskazując, że O. K. posiada inny rodzaj niepełnosprawności, aniżeli wymieniony w art. 39 ust. 4 pkt 1 P.o. Wójt zakwestionował zatem istnienie po jego stronie obowiązku polegającego na zapewnieniu niepełnosprawnej uczennicy O. K., której kształcenie odbywa się na podstawie art. 127 P.o., bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu do najbliższej szkoły ponadpodstawowej, uznając, że nie posiada ona wymaganej art. 39 ust. 4 pkt 1 P.o. niepełnosprawności ruchowej, w tym afazji, ani niepełnosprawności intelektualnej w stopniu umiarkowanym lub znacznym. Ustalenia te zostały poczynione na podstawie dokumentacji przedłożonej przez skarżącą wraz z przedmiotowym wnioskiem, tj.: na podstawie orzeczenia o niepełnosprawności z dnia 19 lipca 2021 r. wydanego przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w S., na mocy którego zaliczono O. K. do osób niepełnosprawnych, oznaczając symbol przyczyny niepełnosprawności jako 03-L, a także na podstawie orzeczenia Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w B. z dnia [...] sierpnia 2021 r. nr [...] o potrzebie kształcenia specjalnego O. K. ze względu na jej niepełnosprawność (dziecko/uczeń słabosłyszące). W ocenie sądu z treści ww. dokumentów istotnie nie wynika, aby O. K. legitymowała się niepełnosprawnością ruchową, w tym afazją lub niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym. Sąd akceptuje w tym względzie ustalenia organu, uznając je za wszechstronne, wyczerpujące oraz oparte na materiale dowodowym sprawy.

Wbrew zapatrywaniom skarżącej oraz jej pełnomocnika, ww. dokumenty stanowią podstawowy materiał dowodowy w sprawie dotyczącej realizacji przez gminę obowiązku, o którym mowa w art. 39 ust. 4 pkt 1 P.o. Obowiązek ten jest bowiem realizowany przez gminę względem niepełnosprawnego ucznia szkoły ponadpodstawowej, w przypadku gdy jego kształcenie i wychowanie odbywa się na podstawie art. 127 P.o. (kształcenie specjalne) i jednocześnie uczeń ten posiada niepełnosprawność ruchową, w tym afazję lub niepełnosprawność intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym. Obie te przesłanki muszą być spełnione równolegle.

W związku zaś z tym, że wedle art. 127 ust. 10 P.o. orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego, określające zalecane formy kształcenia specjalnego, z uwzględnieniem rodzaju niepełnosprawności, w tym stopnia niepełnosprawności intelektualnej, wydają zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w tym w poradniach specjalistycznych, dowodem dokumentującym okoliczność kształcenia specjalnego O. K. jest orzeczenie Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w B. z dnia [...] sierpnia 2021 r. nr [...]. Z części wstępnej rzeczonego orzeczenia wynika, że O. K. jest dzieckiem/uczniem słabosłyszącym. W diagnozie wskazano zaś, że nie ma ona wad w obrębie aparatu artykulacyjnego i komunikuje się werbalnie z otoczeniem. Jakkolwiek z dalszej części diagnozy wynika, że ma ona pewne trudności w budowaniu zdań złożonych, zarówno pod względem leksykalnym i gramatycznym, a także w konstruowaniu dłuższych wypowiedzi, to jednak zespół orzekający, składający się m.in. z: psychologa, pedagoga, logopedy i lekarza, nie stwierdził, aby potrzeba kształcenia specjalnego O. K. wynikała z niepełnosprawności ruchowej, w tym z afazji. Nie stwierdzono również niepełnosprawności intelektualnej w stopniu umiarkowanym lub znacznym.

W tym względzie zauważyć należy, że wzór orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego ustalony załącznikiem nr 1 do rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 7 września 2017 r. w sprawie orzeczeń i opinii wydawanych przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych (Dz.U. 2017, poz. 1743; dalej: "rozporządzenie MEN") wyodrębnia dziesięć rodzajów niepełnosprawności dziecka/ucznia mogących przemawiać za potrzebą kształcenia specjalnego, w tym odrębnie ujęte: słabosłyszące (lit. b.) oraz niepełnosprawne ruchomo, w tym z afazją (lit. e). Tymczasem znajdujące się w aktach orzeczenie z dnia [...] sierpnia 2021 r. stanowi jednoznacznie, że O. K. jest dzieckiem słabosłyszącym – stwierdzono u niej bowiem niedosłuch głęboki (kod H 91.0). Niepełnoprawności intelektualnej lub ruchowej, w tym afazji nie stwierdzono. Słusznie przy tym w odpowiedzi na skargę organ zauważył, że wedle § 25 ust. 1 rozporządzenia MEN (oraz art. 127 ust. 12 P.o.) od orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego przysługuje odwołanie do kuratora oświaty, z którego to uprawnienia rodzice O. K. nie skorzystali, co oznacza, że zgadzają się oni z wyrażoną w nim diagnozą oraz z zawartymi tam zaleceniami.

Z kolei z orzeczenia o niepełnosprawności z dnia [...] lipca 2021 r. wydanego przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w S., wydanego na podstawie m.in. art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. 2021, poz. 573) wynika, że O. K. zaliczono do osób niepełnosprawnych, ustalając, że niepełnosprawność datuje się od urodzenia. Jako symbol przyczyny niepełnosprawności wskazano 03-L, oznaczający zaburzenia głosu, mowy i choroby słuchu (vide: § 32 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz.U. 2021, poz. 857; dalej: "rozporządzenie MGPPS"). Symbol ten koreluje zatem z ustaleniami oraz diagnozą zawartymi w orzeczeniu z dnia [...] sierpnia 2021 r. o potrzebie kształcenia specjalnego. Ze względu na lakoniczne uzasadnienie ww. orzeczenia o niepełnosprawności, nie sposób przy tym domniemywać (jak chciałaby tego skarżąca), aby symbol przyczyny niepełnosprawności w nim zawarty, odzwierciedlał rozpoznanie u O. K. afazji, skoro rozpoznania takiego nie zawarto w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego. Sąd nie kwestionuje faktu, że symbol 03-L, obok choroby słuchu, wskazuje także m.in. na zaburzenia mowy, jednakże ze względu na zwięzłe uzasadnienie orzeczenia o niepełnosprawności oraz brak zawartego w nim wyjaśnienia co do konkretnego rodzaju niepełnosprawności O. K., z powodu której orzeczenie to zostało wydane, a przy tym z uwagi na jednoznaczną kwalifikację O. K. jako dziecko/uczeń słabosłyszące w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego z dnia [...] sierpnia 2021 r., którego diagnoza de facto wyklucza afazję, brak jest podstaw faktycznych, aby stwierdzić, że niepełnosprawność O. K. wynika z afazji. Tym samym na podstawie przedłożonych przez skarżącą wraz z wnioskiem dokumentów, organ nie miał podstaw, aby stwierdzić o konieczności realizacji przez niego obowiązku z art. 39 ust. 4 pkt 1 P.o., w którejkolwiek z dopuszczalnych prawnie form.

Zauważyć przy tym wypada, że na ustalenia powyższe nie mogą wpłynąć kopie pozostałych dokumentów przedłożone do akt przez skarżącą, w szczególności wielokrotnie powoływana przez pełnomocnika skarżącej ocena psychologiczna A., która została podpisana jedynie przez psychologa psychoterapeutę, podczas gdy, (co należy jeszcze raz podkreślić) orzeczenie o potrzebnie kształcenia specjalnego wydają kolegialne zespoły orzekające, działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w tym w poradniach specjalistycznych (art. 127 ust. 10 P.o.). Wedle § 4 ust. 2 rozporządzenia MEN w skład zespołu wchodzą: dyrektor poradni lub upoważniona przez niego osoba - jako przewodniczący zespołu, psycholog, pedagog, lekarz oraz inni specjaliści, w szczególności posiadający kwalifikacje w zakresie pedagogiki specjalnej, jeżeli ich udział w pracach zespołu jest niezbędny. W konsekwencji ww. ocena psychologiczna nie ma wystarczającej mocy dowodowej, aby podważyć ustalenia oraz diagnozę zawarte w przedłożonym do akt prawomocnym orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego O. K.. Co więcej pozostałe dokumenty medyczne, w tym: karta interwencji audiologicznej z dnia [...] marca 2008 r. (k. 18) oraz karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 25 czerwca 2008 r. (k. 19), a także zaświadczenie lekarskie z dnia [...] marca 2022 r. (k. 49) potwierdzają rozpoznanie u O. K. obustronnego głębokiego niedosłuchu odbiorczego, a więc przyczyny niepełnosprawności, o której mowa w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego z dnia [...] sierpnia 2021 r. oraz, której symbol wskazano w orzeczeniu o niepełnosprawności z dnia [...] lipca 2021 r.

W konsekwencji sąd podziela stanowisko organu, że O. K. nie legitymuje się stosownym dokumentem umożliwiającym zapewnienie jej przez Gminę P., bezpłatnego transportu i opieki do szkoły ponadpodstawowej, o którym mowa w art. 39 ust. 4 pkt 1 P.o. W konsekwencji sąd uznał, że podniesione przez skarżącą zarzuty w pkt I ppkt 3 i 4 oraz pkt II skargi, nie zasługują na uwzględnienie, zaś zaskarżona czynność Wójta jest prawidłowa oraz została oparta na podstawach faktycznych. Końcowo wyjaśnić należy, że kontrola sądowa w niniejszej sprawie sprowadzała się do oceny legalności czynności Wójta z dnia [...] lutego 2022 r. w przedmiocie odmowy dowozu niepełnosprawnego dziecka skarżącej do S. w W. i nie dotyczyła przewlekłości postępowania organu w ww. sprawie, w związku z czym nietrafione okazały się również zarzuty skarżącej wywiedzione w pkt I ppk 1 i 2 skargi.

Mając na uwadze powyższe, sąd skargę oddalił na podstawie art. 151 p.p.s.a., o czym orzeczono w sentencji wyroku.