Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Jakimowicz Sędziowie WSA Dorota Dąbek (spr.) WSA Hanna Knysiak-Molczyk Protokolant Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2015 r. sprawy ze skargi A. M. na zarządzenie zastępcze Wojewody z dnia 8 stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego skargę oddala.

Wojewoda zarządzeniem zastępczym z dnia 8 stycznia 2014 r. znak: [...] stwierdził wygaśnięcie mandatu radnego Rady Miejskiej A. M. wskutek naruszenia przez niego zakazu zarządzania działalnością gospodarczą prowadzoną z wykorzystaniem mienia Gminy, określonego w art. 24 f ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., póz. 594, z późn. zm.).

W uzasadnieniu zarządzenia wskazano, że w toku postępowania nadzorczego ustalono, że A. M. złożył ślubowanie radnego w dniu 2 grudnia 2010r. Zgodnie z informacją odpowiadającą pełnemu odpisowi z rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji i publicznych zakładów opieki zdrowotnej KRS od dnia 9 marca 2007r. pełni funkcję Prezesa Stowarzyszenia Ludowy Klub Sportowy "N" w N. A. M. sprawował zatem funkcję prezesa tego Stowarzyszenia już w momencie objęcia mandatu radnego i nie zrezygnował z niej w terminie przewidzianym w ustawie o samorządzie gminnym, pełniąc ją nadal w dniu wydawania przez Wojewodę rozstrzygnięcia nadzorczego.

Wojewoda uznał, że A. M. - radny Rady Miejskiej naruszył zakaz z art. 24 f ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, albowiem pełniąc funkcje Prezesa Stowarzyszenia Ludowy Klub Sportowy "N" w N zarządza prowadzeniem działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia gminnego. Wojewoda wskazał, że Stowarzyszenie Ludowy Klub Sportowy "N" w N jest wpisane do rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji i publicznych zakładów opieki zdrowotnej prowadzonego przez Sąd Rejonowy Wydział Gospodarczy KRS pod numerem [...]. Nie jest wpisane do rejestru przedsiębiorców KRS, nie posiada statusu organizacji pożytku publicznego, ale prowadzi działalność gospodarczą, na co pozwala §9 pkt 8 Statutu LKS "N" z którego wynika, że "Klub realizując swoje cele podejmuje następujące środki działania: organizuje i prowadzi działalność gospodarczą z zachowaniem obowiązujących w tym zakresie przepisów" oraz §34 ust. 2 pkt a Statutu przewidując, że "Na fundusze Klubu składają się m.in.: wpływy z działalności statutowej i gospodarczej Klubu".

Wojewoda ustalił, że w dniu 6 lipca 2011r. Stowarzyszenie Ludowy Klub Sportowy "N" w N zawarło z Gminą umowę reklamowania i promocji Nr [...], z której wynikało, że w okresie od 15 lipca 2011r. do 31 12.2011r. LKS "N" będzie świadczył usługi o charakterze promocyjno-reklamowym na rzecz Sponsora – Gminy, w zamian za co Gmina zapłaci kwotę 30000zł. W dniu 12 lipca 2011r. kwota ta została przelana na konto Stowarzyszenia. Organ nadzoru ocenił, że prowadzenie odpłatnej działalności polegającej na reklamowaniu i promocji stanowi prowadzenie usługowej działalności gospodarczej, spełniającej wymogi określone w ustawie z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej. W ocenie organu nadzoru działalność ta miała charakter zorganizowany, albowiem była prowadzona w ramach określonej struktury prawnej (stowarzyszenia) i ciągły, albowiem świadczona była przez długi czas, a Stowarzyszenie osiągało z tego tytułu zysk. Była to zatem działalność gospodarcza, o której mowa w art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.

Jednocześnie organ nadzoru wskazał, że Stowarzyszenie Ludowy Klub Sportowy "N" w N korzysta z mienia gminnego, a mianowicie z hali sportowej Ośrodka Sportu i Rekreacji na podstawie umowy z dnia 6 stycznia 2012r. oraz z sali gimnastycznej w Zespole Szkolno-Gimnazjalnym na podstawie umów użyczenia z dnia 30 stycznia 2012r. oraz z dnia 29 stycznia 2013r. Prowadząc działalność gospodarczą Stowarzyszenie Ludowy Klub Sportowy "N" w N korzystało zatem z mienia Gminy.

A. M., zarządzając jako Prezes Zarządu Stowarzyszenia tą działalnością gospodarczą prowadzoną z wykorzystaniem mienia Gminy w której jest radny, naruszył zakaz z art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. W przypadku A. M. zostały zatem wypełnione przesłanki zawarte w art. 24 f ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminny warunkujące konieczność stwierdzenia wygaśnięcia jego mandatu z powodu pełnienia przez niego w okresie od 28 lutego 2011r. do 20 stycznia 2013r. funkcji Wiceprezesa Zarządu Stowarzyszenia Ludowy Klub Sportowy "O" W, które w dniu 4 listopada 2011 r. zawarło z Gminą umowę o sponsoring nr [...], a ponadto korzystało z mienia tej gminy na podstawie umów użyczenia.

Wobec bezczynności Rady Miejskiej, Wojewoda pismem z dnia 22 listopada 2013 r. poinformował Ministra Administracji i Cyfryzacji o tym, iż wedle jego oceny zaistniały okoliczności uzasadniające podjęcie działań o charakterze nadzorczym, zmierzające do wydania zarządzenia zastępczego, a następnie zarządzeniem zastępczym z dnia 8 stycznia 2014 r. znak: [...] stwierdził wygaśnięcie mandatu radnego Rady Miejskiej A. M. wskutek naruszenia przez niego zakazu zarządzania działalnością gospodarczą prowadzoną z wykorzystaniem mienia Gminy.

Pismem z dnia 4 lutego 2014r. A. M. wniósł skargę na powyższe zarządzenie zastępcze z dnia 8 stycznia 2014 r. znak: [...].

W skardze zarzucił błędną interpretację przez Wojewodę art. 98a ust. 1 i 2 ustawy o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.; dalej zwana u.s.g.) i art. 190 ust. 2 i ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw (t.j. Dz. U. z 2010 r., Nr 176, póz. 1190 ze zm.; dalej zwana u.o.w.) poprzez błędne zastosowanie spowodowane niewłaściwą interpretacją ustalonego stanu faktycznego sprawy, a także art. 24f ust. 1 u.s.g. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w przedmiotowej sprawie spowodowane dokonaniem błędnej wykładni tego przepisu. W związku z powyższym wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia na podstawie art. 148 p.p.s.a. oraz przyznanie skarżącemu zwrotu kosztów postępowania od organu, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi zakwestionował pogląd organu nadzoru, że LKS "O" prowadził działalność gospodarczą. Odwołując się do wskazywanych w orzecznictwie cech działalności gospodarczej tj. zarobkowości, ciągłości i zorganizowania (tak: wyrok NSA z dnia 22 stycznia 2013 r., sygn. akt II OSK 2864/12, Lex nr 1361633) wskazał, że działalność LKS "O" koncentruje się przede wszystkim na działalności sportowej, która nie wyczerpuje znamion działalności gospodarczej. Stowarzyszenie posiada ponadto status organizacji pożytku publicznego. Uzyskiwało ono środki pieniężne poprzez umieszczanie na koszulkach zawodników i w miejscach odbywania się rozgrywek oznaczeń sponsorów, ale tylko po to, by możliwe było realizowanie przez stowarzyszenie jego celów statutowych. Organ niesłusznie zatem uznał, że stowarzyszenie prowadziło działalność gospodarczą poprzez eksponowanie oznaczeń sponsorów, gdyż nie sposób twierdzić, że tego rodzaju aktywność rzeczywiście posiadała wymienione cechy prowadzenia działalności gospodarczej. Tym działaniom nie można przypisać charakteru ciągłego, gdyż miały bądź to charakter incydentalny, jak np. umieszczenie oznaczenia sponsora na okładce kalendarza ściennego, bądź przewidziane były na krótki czas, np. przedsięwzięcia promocyjno-reklamowe w okresie niespełna dwóch miesięcy. Ponadto strony nie zawarły kolejnych umów w tym przedmiocie.

W skardze zakwestionowano też trafność poglądu o zorganizowanym charakterze tej działalności wskazując, że głównym zakresem działania stowarzyszenia jest działalność sportowa, która rzeczywiście ma charakter zorganizowany, jednak owo zorganizowanie prawne i faktyczne nie odnosi się do prezentowania bannerów sponsorów, gdyż jest to działanie podejmowane ad hoc, wynikające z konieczności zapewnienia środków na realizację celów statutowych.

W ocenie skarżącego z samego faktu, że stowarzyszenie uzyskało dochód na mocy zawartej umowy o sponsoring, nie można wywieść, że prowadziło w tym względzie działalność gospodarczą, gdyż nie było to działanie o charakterze ciągłym ani zorganizowanym. Skarżący podkreślił, że stowarzyszenia nie mogą prowadzić jakiejkolwiek działalności, w tym także działalności gospodarczej, która miałaby przynosić zysk jej członkom bądź osobom zarządzającym w taki sposób, jak to się dzieje np. w spółkach prawa handlowego. Środki pochodzące z Gminy nie były przeznaczane przez LKS O do podziału pomiędzy członków stowarzyszenia, zaś skarżący pełnił swoją funkcję honorowo, tj. nie pobierał z tego tytułu wynagrodzenia. Nie zachodziło w związku z tym jakiekolwiek prawdopodobieństwo, że skarżący odniesie korzyść osobistą z tytułu zawartej przez Stowarzyszenie umowy z Gminą.

Także z tytułu umowy użyczenia przez Gminę stowarzyszeniu LKS O obiektów sportowych, stowarzyszenie nie uzyskało żadnego dochodu, a obiekty te nie były wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, skoro stowarzyszenie jej nie prowadziło. Obiekty sportowe zostały udostępnione i wykorzystywane wyłącznie w celach bezpośrednio związanych z realizacją celów statutowych stowarzyszenia. Skarżący podniósł również, że statut stowarzyszenia LKS O nie pozwala mu na prowadzenie działalności gospodarczej.

Skarżący podkreślił, że z racji pełnienia funkcji Wiceprezesa Zarządu stowarzyszenia nie osiągnął żadnego dochodu bądź zysku, nie miał takiego zamiaru, ani nie było to możliwe z uwagi na ustalenia poczynione ze stowarzyszeniem w związku z objęciem przez niego funkcji Wiceprezesa. Uwzględniając intencję prawodawcy ujawnioną w art. 24f u.s.g. trzeba stwierdzić, że skarżący nie mógł naruszyć wymienionego przepisu, gdyż po pierwsze LKS O nie prowadził działalności gospodarczej, po drugie pełnienie przez skarżącego funkcji Wiceprezesa Zarządu nie dawało mu nawet potencjalnej szansy na odniesienie osobistej korzyści z tego tytułu, w tym również spośród środków uzyskanych przez stowarzyszenie od Gminy, a do ochrony przed tego rodzaju sytuacjami zostały uchwalone przepisy antykorupcyjne. Stosowanie zatem w stosunku do skarżącego przepisu art. 24f u.s.g. pozostaje wbrew intencji ustawodawcy wynikającej z brzmienia i celu tego przepisu.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda odniósł się do postawionych w skardze zarzutów, w całości podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonym zarządzeniu zastępczym. Organ zwrócił uwagę, że argumentacja zawarta w skardze dotyczy sytuacji J. R. - radnego Rady Miejskiej - sprawującego funkcję Wiceprezesa Zarządu Stowarzyszenie Ludowy Klub Sportowy "O" W.

W piśmie z dnia 2 kwietnia 2014r. A. M. wyjaśnił, że w skardze omyłkowo powoływał się na pełnienie funkcji wiceprezesa Zarządu Stowarzyszenia Ludowy Klub Sportowy "O" W, podczas gdy chodziło o sprawowaną przez niego funkcję Prezesa LKS "N" w N.

W piśmie procesowym przedłożonym na rozprawie przed Sądem w dniu 2 lutego 2015r. pełnomocnik skarżącego podtrzymał wniosek o uchylenie zaskarżonego zarządzenia i zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania. Jednocześnie zwrócił uwagę na fakt, że zaskarżona decyzja winna zostać uchylona, albowiem wobec faktu upływu kadencji Rady Gminy niniejsze postepowanie stało się bezprzedmiotowe. Wskazał także, że LKS N jest użytkownikiem wieczystym gruntów będących własnością Gminy. Na rozprawie przed Sądem w dniu 2 lutego 2015r. dodatkowo wyjaśnił, że na tym gruncie Klub ma boisko, na którym prowadzona jest działalność statutowa. Zarzucił, że błędny jest pogląd organu dotyczący nieodpłatnego wykorzystywania obiektów sportowych gminy w postaci boiska Orlik oraz sal gimnastycznych, albowiem LKS "N" korzysta z nich na zasadach ogólnych bez jakichkolwiek preferencji. Powtórnie zaakcentowano niezarobkowy charakter prowadzonej przez Stowarzyszenie i jego członków działalności oraz powołano się na pogląd orzecznictwa o konieczności prokonstytucyjnej wykładni art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Przystępując do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy Sąd w pierwszej kolejności ocenił, że skarżący był uprawniony do wniesienia skargi na zarządzenie zastępcze Wojewody z dnia 8 stycznia 2014r., biorąc pod uwagę treść art. 98a ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (j.t. Dz.U. z 2013r., poz. 594 ze zm., zwana dalej u.s.g.), będącą następstwem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lipca 2007r., sygn. P 19/04, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że art. 98a ust. 3 ustawy w zakresie, w jakim uniemożliwia radnemu zaskarżenie zarządzenia zastępczego stwierdzającego wygaśnięcie jego mandatu, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Złożona zatem w niniejszej sprawie skarga A. M. jest dopuszczalna i podlega rozpoznaniu przez Sąd.

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012r., 270 z późn. zm., zwana dalej p.p.s.a.) Wojewódzki Sąd Administracyjny kontroluje działalności administracji publicznej, a stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Jednocześnie w oparciu o art. 134 § 1 tej ustawy Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną. W ramach tej kognicji Sąd bada czy przy wydaniu zaskarżonego aktu administracyjnego nie naruszono przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania.

Na podstawie powyższych kryteriów należy stwierdzić, że skarga A. M. nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżone zarządzenie zastępcze Wojewody nie narusza prawa.

Zgodnie z art. 24f ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym, radni nie mogą prowadzić działalności gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami z wykorzystaniem mienia komunalnego gminy, w której radny uzyskał mandat, a także zarządzać taką działalnością lub być przedstawicielem czy pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności. Z ustępu 1a cytowanego przepisu w brzmieniu obowiązującym w dacie wydawania zaskarżonego zarządzenia zastępczego wynika, że jeżeli radny przed rozpoczęciem wykonywania mandatu prowadził tego rodzaju działalność gospodarczą, jest obowiązany do zaprzestania prowadzenia tej działalności w ciągu 3 miesięcy od dnia złożenia ślubowania, a niewypełnienie tego obowiązku stanowi podstawę do stwierdzenia wygaśnięcia mandatu w trybie art. 190 ustawy z dnia 16 lipca 1998r. Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw (Dz. U. z 2003r., nr 159, poz. 1547 z późn. zm.) w związku z art. 16 ust. 2a ustawy z dnia 5 stycznia 2011r. Przepisy wprowadzające ustawę – Kodeks wyborczy (Dz. U. Nr 21, poz. 113 z późn. zm.). W niniejszej sprawie prawidłowo przyjęto za podstawę rozstrzygnięcia ustawę Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw. Przepisy tej ustawy znajdują zastosowanie do postępowań w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnych kadencji 2010-2014, na podstawie art. 16 w związku z art. 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011r. Przepisy wprowadzające ustawę – Kodeks wyborczy (Dz.U. Nr 21, poz. 113 z późn. zm.). Kwestie intertemporalne związane z datą wejścia w życie ustawy – Kodeks wyborczy były przedmiotem rozstrzygnięcia przez Trybunał Konstytucyjny (wyrok TK z dnia 20 lipca 20011r., K 9/11). Przytoczone przepisy ustawy Przepisy wprowadzające ustawę – Kodeks wyborczy, w brzmieniu nadanym po wejściu w życie cytowanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego, nakazują stosowanie do niniejszego postępowania przepisów ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw. Okoliczność, że w chwili orzekania przez Sąd wygasła kadencja Rady nie powoduje bezprzedmiotowości postępowania sądowoadministracyjnego.

Oceniając stan faktyczny w niniejszej sprawie należy uznać, że trafnie przyjęto w zaskarżonym zarządzeniu zastępczym, że radny A. M. naruszył ustawowy zakaz zarządzania przez radnych działalnością gospodarczą z wykorzystaniem mienia komunalnego gminy.

Bezsporne między stronami jest, że A. M. od dnia 9 marca 2007r. pełni funkcję Prezesa Stowarzyszenia Ludowy Klub Sportowy "N" w N i nie zrezygnował z tej funkcji w ciągu 3 miesięcy od dnia złożenia ślubowania radnego tj. od dnia 2 grudnia 2010r. Pełniąc funkcje Prezesa Stowarzyszenia Ludowy Klub Sportowy "N" w N A. M. zarządza działalnością tego Stowarzyszenia.

Bezsporne między stronami jest również, że Stowarzyszenie to korzysta z mienia gminnego, a mianowicie z hali sportowej Ośrodka Sportu i Rekreacji na podstawie umowy z dnia 6 stycznia 2012r. oraz z sali gimnastycznej w Zespole Szkolno-Gimnazjalnym na podstawie umów użyczenia z dnia 30 stycznia 2012r. oraz z dnia 29 stycznia 2013r. Nadto zaś, jak wskazał skarżący w piśmie złożonym na rozprawie przez Sądem w dniu 2 lutego 2015r., Stowarzyszenie jest użytkownikiem wieczystym gruntu stanowiącego własność Gminy, który wykorzystuje jako boisko, prowadząc na nim swoją działalność statutową.

Spór dotyczy natomiast tego, czy Stowarzyszenie Ludowy Klub Sportowy "N" w N prowadziło działalność gospodarczą i czy przy prowadzeniu tej działalności korzystało z mienia Gminy.

Stowarzyszenie Ludowy Klub Sportowy "N" w N jest wpisane do rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji i publicznych zakładów opieki zdrowotnej prowadzonego przez Sąd Rejonowy Wydział Gospodarczy KRS pod numerem [...]. Zasadnie wskazał Wojewoda, że Stowarzyszenie to prowadzi działalność gospodarczą, która jest dopuszczalna w świetle § 9 pkt 8 Statutu LKS "N" z którego wynika, że "Klub realizując swoje cele podejmuje następujące środki działania: organizuje i prowadzi działalność gospodarczą z zachowaniem obowiązujących w tym zakresie przepisów" oraz §34 ust. 2 pkt a Statutu przewidując, że "Na fundusze Klubu składają się m.in.: wpływy z działalności statutowej i gospodarczej Klubu".

Trafnie ocenił w niniejszej sprawie Wojewoda w zaskarżonym zarządzeniu zastępczym, że zawarcie w dniu 6 lipca 2011r. przez Stowarzyszenie Ludowy Klub Sportowy "N" w N z Gminą umowę reklamowania i promocji Nr [...] oznacza prowadzenie działalności gospodarczej przez to Stowarzyszenie. Treść tej umowy, na mocy której LKS "N" zobowiązało się, że w okresie od dnia 15 lipca 2011r. do dnia 31 grudnia 2011r. będzie świadczyć usługi o charakterze promocyjno-reklamowym na rzecz Sponsora – Gminy, w zamian za co Gmina zapłaci kwotę 30000zł., nie pozostawia wątpliwości, że Stowarzyszenie prowadziło w tym czasie działalność gospodarczą spełniającą wymogi określone w ustawie z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej. Trafnie organ ocenił, że działalność ta miała charakter zorganizowany, albowiem była prowadzona w ramach określonej struktury prawnej (stowarzyszenia) i ciągły, albowiem świadczona była przez długi czas, a Stowarzyszenie osiągało z tego tytułu zysk. Była to zatem działalność gospodarcza, o której mowa w art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym.

A. M., zarządzając jako Prezes Zarządu Stowarzyszenia tą działalnością gospodarczą prowadzoną z wykorzystaniem mienia Gminy w której był radnym, naruszył zakaz z art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym. Zasadnie zatem uznał organ nadzoru, że wobec A. M. zostały spełnione przesłanki zawarte w art. 24 f ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminny warunkujące konieczność stwierdzenia wygaśnięcia jego mandatu z powodu pełnienia przez niego funkcji Prezesa Zarządu Stowarzyszenia Ludowy Klub Sportowy "N" w N, które zawarło z Gminą umowę o sponsoring, a ponadto korzystało z mienia tej gminy na podstawie zawartych z gminą umów.

Wojewoda poprzedził wydanie zarządzenia zastępczego wezwaniem skierowanym na podstawie art. 98 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym do Rady Miejskiej o podjęcie uchwały o wygaśnięciu mandatu A. M., a następnie - wobec bezskuteczności tego wezwania - pismem z dnia 22 listopada 2013 r. poinformował na podstawie art. 98a ust. 2 Ministra Administracji i Cyfryzacji o tym, iż wedle jego oceny zaistniały okoliczności uzasadniające podjęcie działań o charakterze nadzorczym, zmierzające do wydania zarządzenia zastępczego. Wojewoda umożliwił także A. M. złożenie wyjaśnień przed podjęciem zaskarżonego zarządzenia zastępczego.

Mając powyższe na uwadze należy zatem uznać, że zaskarżone zarządzenie jest zgodne z prawem materialnym i zostało poprzedzone wymaganą ustawą procedurą.

Za nieuzasadnione uznać należy zarzuty skargi. Należy zauważyć, że w znacznej części zarzuty zawarte w samej skardze odnosiły się do innego stanu faktycznego, dotyczą bowiem osoby pełniącej funkcję Wiceprezesa LKS O. Skarżący w piśmie z dnia 2 kwietnia 2014r. sprostował, że powoływanie się na to, że pełni funkcję Wiceprezesa LKS O było omyłką, albowiem w istocie pełni funkcję Prezesa Zarządu Stowarzyszenia Ludowy Klub Sportowy "N" w N. Sprostował też, że to Stowarzyszenie nie jest organizacją pożytku publicznego.

Ustosunkowując się do zarzutów podniesionych w sprostowanej skardze i piśmie procesowym należy uznać, iż nie jest trafny zarzut strony skarżącej, że Statut Stowarzyszenia Ludowy Klub Sportowy "N" w N nie pozwalał na prowadzenie działalności gospodarczej. Przeczy temu przytoczona powyżej treść Statutu złożonego do Rejestru Stowarzyszeń. Nie ma znaczenia podniesiona w skardze okoliczność, że dochody z umowy sponsoringu pochodzące z Gminy nie były przeznaczane przez LKS do podziału pomiędzy członków stowarzyszenia, zaś skarżący pełnił swoją funkcję honorowo. Osoby pełniące funkcje publiczne muszą liczyć się z pewnymi ograniczeniami aktywności gospodarczej, których celem jest – jak podkreśla się w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego – zapobieżenie angażowaniu się osób publicznych w sytuacje i uwikłania mogące nie tylko poddawać w wątpliwość ich osobistą bezstronność czy uczciwość, ale także podważać autorytet konstytucyjnych organów Państwa oraz osłabiać zaufanie wyborców i opinii publicznej do ich prawidłowego funkcjonowania. Konstytucja RP przewiduje możliwość wprowadzenia wyjątków od zasady zapewniającej każdemu wolność wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru miejsca pracy. Oczywiście te ograniczenia muszą wynikać z ustawy, i tak właśnie jest w niniejszej sprawie. Te ograniczenia są podyktowane interesem publicznym: funkcje i działania nie dające się pogodzić z mandatem przedstawiciela wybranego do władz lokalnych są wyraźnie określone w ustawie z dnia 16 lipca 1998r. Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw oraz w ustawie z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (por. m.in. uchwałę TK z dnia 2 czerwca 1993r., W 17/92, wyrok TK z dnia 23 czerwca 1999r., K 30/98). To na tej regulacji ustawowej Wojewoda oparł zaskarżone zarządzenie zastępcze.

Trafny jest pogląd pełnomocnika skarżącego zawarty w piśmie z dnia 29 stycznia 2015r. o konieczności dokonywania prokonstytucyjnej wykładni art. 24f ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym. Takiej właśnie wykładni tego przepisu dokonał organ nadzoru w niniejszej sprawie i prawidłowo uznał, że znajduje on zastosowanie do stanu faktycznego, jaki został w niej ustalony. Organ nie dokonał wykładni rozszerzającej tego przepisu i nie zastosował go do niewyjaśnionego do końca przypadku (por. wyrok NSA z dnia 25 października 2012r., II OSK 2357/12), lecz prawidłowo ustalił i rozważył okoliczności niniejszej sprawy i trafnie ocenił, że zarządzanie działalnością Stowarzyszenia, które osiąga dochody na podstawie zawartej z gminą umowy i prowadzi swoją działalność na nieruchomościach i w obiektach będących własnością gminy, rodzi ryzyko wykorzystywania stanowiska publicznego dla realizacji prywatnych celów tego Stowarzyszenia. Zastosowanie zatem do stanu faktycznego niniejszej sprawy art. 24f ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym jest zgodne z ratio legis ustawy. Należy podkreślić, że orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego do którego odwołuje się pełnomocnik skarżącego w piśmie z dnia 29 stycznia 2015r. dotyczyło innego stanu faktycznego niż ustalony w niniejszej sprawie. Ze względu na zasadniczą różnicę w stanach faktycznych tych spraw, konkluzja zawarta w uzasadnieniu wyroku NSA z dnia 1 października 2013r. II OSK 2255/13 nie może być odniesiona do niniejszej sprawy.

Mając na uwadze przedstawione powyżej argumenty należy uznać, że zgodnie z treścią art. 190 ust. 1 pkt 2a ustawy Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw A. M. utracił z mocy prawa mandat radnego wskutek naruszenia ustawowego zakazu łączenia mandatu z wykonywaniem działalności określonej w art. 24f ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym, albowiem nie zaprzestał zarządzania wskazaną powyżej działalnością gospodarczą z wykorzystaniem mienia gminy, w której został wybrany. W związku z niewypełnieniem przez A. M. powyższego obowiązku oraz niepodjęciem przez Radę Miejską uchwały o wygaśnięciu mandatu, Wojewoda prawidłowo stwierdził wygaśnięcie mandatu skarżącego zarządzeniem zastępczym z dnia 8 stycznia 2014r.

Należy zatem uznać, że zaskarżone zarządzenie zastępcze Wojewody jest zgodne z prawem. Z tego powodu skarga została oddalona na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.