Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 7 lutego 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski, Sędziowie Sędzia WSA Monika Krzyżaniak, Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska (spr.), , Protokolant specjalista Agnieszka Kowalik, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lutego 2014 roku sprawy ze skargi M. M. na postanowienie Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia 1. stwierdza nieważność zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego postanowienia Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...], znak [...], 2. stwierdza, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się wyroku, 3. zasądza od Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. na rzecz M. M. kwotę 340 ( trzysta czterdzieści ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

III SA/Łd 1038/13

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia [...] r., nr [...] wydany na podstawie art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 212 poz. 1263 ze zm.); art. 119, art. 122 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji(t.j. Dz.u. z 2012 r. poz. 1015); art. 138 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 267) Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. utrzymał w mocy postanowienie Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] r., nr [...] wydane w przedmiocie nałożenia na M. M. grzywny w celu przymuszenia w kwocie 300 zł.

W sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 27 czerwca 2012 r. Niepubliczny Zakład Opieki Medycznej [...] w Ł. poinformował Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. o fakcie niewykonywania obowiązkowych szczepień ochronnych u F. W., ur. 18 sierpnia 2011 r.

W związku z powyższym Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ł. pismem z dnia 29 czerwca 2012 r. skierował do matki dziecka – M. M. pismo z informacją o obowiązku szczepień ochronnych zgodnie z aktualnym Programem Szczepień Ochronnych. Następnie wezwaniem z dnia 16 listopada 2012 r. organ wezwał M. M. do stawienia się w punkcie szczepień i wykonania obowiązkowych szczepień ochronnych. Z uwagi na niestawiennictwo strony w wyznaczonym terminie, organ administracji w dniu 27 grudnia 2012 r. skierował do M. M. upomnienie do natychmiastowego wykonania obowiązku.

Z uwagi na niewykonanie nałożonego obowiązku Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ł. wystawił w dniu 22 lutego 2013 r. tytuł wykonawczy nr [...] i postanowieniem z dnia [...] r. nałożył na M. M. grzywnę w celu przymuszenia w kwocie 300 zł.

Na powyższe postanowienie M. M. wniosła zażalenie do Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł.. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności art. 10 § 1 oraz art. 81 K.p.a. poprzez pominięcie ojca dziecka w postępowaniu administracyjnym i doręczanie wszystkich pism w tym upomnienia oraz postanowienia tylko skarżącej jako matce dziecka. Naruszenie art. 77 § 1 K.p.a., poprzez brak ustaleń w zakresie wykonania lekarskiego badania kwalifikacyjnego w celu wykluczenia przeciwskazań do wykonania obowiązkowego szczepienia ochronnego u dziecka. Naruszenie art. 16 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta poprzez pozbawienie pacjenta prawa wolnego wyboru nakładając grzywnę w celu przymuszenia wykonania świadczenia zdrowotnego jakim jest szczepienie. Skarżąca podkreśliła, że jej dziecko, F.W., jest całkowicie zdrowe i nie jest osobą podejrzaną lub chorą na żadną chorobę, zaś żaden z lekarzy uprawnionych nie udzielił jej informacji na temat szczepień , możliwych powikłań i zastrzeżeń. Wobec powyższego brak podstawowych informacji na temat obowiązkowych szczepień jej dziecka i zastosowanie przymusu ich wykonania stanowi naruszenie powyższego przepisu prawa. Skarżąca wskazała również na naruszenie art. 6 K.p.a. poprzez brak wskazania podstawy prawnej do wydania zaskarżonego postanowienia w sytuacji gdy u jej dziecka nie stwierdzono podejrzenia lub rozpoznania choroby zakaźnej, a więc nie ma podstawy prawnej do wszczęcia postepowania egzekucyjnego mającego na celu przymuszenie do wykonania szczepień ochronnych. W ocenie skarżącej wydane postanowienie dotknięte jest również wadą nieważności w postaci niewykonalności obowiązku w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 5 K.p.a., z uwagi na brak jednoznacznych przepisów prawa regulujących kwestie sposobu realizacji obowiązku szczepień ochronnych ( rodzajów szczepionek, terminów ich wykonania). Nadto wydane postanowienie nie zawiera pouczenia w zakresie konsekwencji nieuiszczenia grzywny w terminie.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] r. Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji. Uzasadniając organ odwoławczy wskazał, że wyeliminowanie ospy prawdziwej na świecie, jak również spadek zapadalności dzieci na choroby zakaźne takie jak: tężec, błonnica, poliomyelitis, odra, świnka czy różyczka nastąpiło na skutek wprowadzenia obowiązkowych szczepień ochronnym dzieci. Organ podkreślił, że częstość występowania powikłań po przebytych chorobach zakaźnych jest wyższa niż częstość występowania niepożądanych odczynów po podaniu szczepienia przeciwko w/w chorobom. Odczyny poszczepienne występują niezwykle rzadko, zazwyczaj jako odczyny miejscowe i są odwracalne i krótkotrwałe.

Odnosząc się do zarzutów zażalenia organ odwoławczy uznał je za bezzasadne. Odnośne naruszenia art. 10 § 1 K.p.a polegającego na pominięciu osoby ojca dziecka w toczącym się postępowaniu administracyjnym, organ wskazał, że zgodnie z art. 98 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy każdy z rodziców będących przedstawicielem ustawowym małoletniego, pozostającego pod władzą rodzicielską może reprezentować dziecko i działać samodzielnie. W niniejszej sprawie matka dziecka złożyła oświadczenie o braku zgody na szczepienie dziecka. Z powyższych względów organ administracyjny uznał, że to skarżąca winna być adresatem pism wydawanych w toku postępowania. Natomiast co do zarzutu nie wykazania podstawy prawnej do wydania zaskarżonego postanowienia organ odwoławczy wskazał, że organ I instancji powołał w wydanym postanowieniu przepis art. 64a § 1 pkt 1, art. 119 i art. 122 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Ponadto wydany w dniu 22 lutego 2013 r. tytuł wykonawczy nr 4/2013 wskazuje jako podstawę prawną przepis art. 5 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Tym samym w ocenie organu postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie wszczęte zostało zgodnie z przepisami ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. W ocenie organu odwoławczego pozostałe zarzuty zażalenia mają charakter zarzutów do prowadzonego postępowania egzekucyjnego, dotyczą bowiem istnienia obowiązku wykonywania szczepień ochronnych, zostaną więc rozpoznane w postepowaniu prowadzonym w zakresie zarzutów na postępowanie egzekucyjne.

M. M. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. Zaskarżonemu postanowieniu pełnomocnik skarżącej zarzuciła naruszenie:

1. art. 5 ust. 1 pkt 2, art. 17 ust. 1 ustawy o zapobieganiu i zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie wykazu obowiązkowych szczepień ochronnych oraz zasad przeprowadzania i dokumentacji szczepień poprzez bezpodstawne przyjęcie, że w/w przepisy stanowią podstawę prawną umożliwiającą nałożenie przez organ obowiązku poddania dziecka obowiązkowym szczepieniom ochronnym, a tym samym stanowią podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego;

2. art. 93 i art. 97 ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i prowadzenie postępowania administracyjnego tylko w stosunku do osoby matki dziecka;

3. art. 12 ust. 1, ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 4 ust. 1 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej poprzez uznanie, że organy inspekcji sanitarnej są uprawnione do prowadzenia egzekucji obowiązku o charakterze niepieniężnym

4. art. 6, art. 7, art. 10, art. 77 § 1w zw. z art. 75, art. 80, art. 107 § 3, 124 § 2, art. 156 § 1 pkt 5w zw. z art. 126 K.p.a. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, nierozważenie wszystkich okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia, w tym błędne uzasadnienie wydanego postanowienia poprzez brak wskazania właściwych przepisów prawa mogących być podstawą nałożenia grzywny, bez jakiegokolwiek wskazania przez organ administracji publicznej na jakich dowodach oparł swoje rozstrzygnięcie, dlaczego odmówił wiarygodności i mocy dowodowej zeznaniom skarżącej, zaś przyjął za wiarygodna odpowiedź pisemną NZOZ [...], niezapewnienie czynnego udziału w postępowaniu wszystkim stronom postępowania tj. z pominięciem ojca dziecka, brak uzasadnienia w zakresie wysokości nałożonej grzywny, jak również niewszczęcie z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia z urzędu nieważności postanowienia z powodu jego niewykonalności w dniu jego wydania;

5. art. 20 ust. 1 w zw. z art. 20 K.p.a. poprzez prowadzenie przez organ inspekcji sanitarnej egzekucji obowiązku o charakterze niepieniężnym , w sytuacji gdy organem do tego uprawnionym jest tylko wojewoda.

Wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia organu I instancji ewentualnie o stwierdzenie nieważności zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia z dnia 22 lutego 2013 r. Wniosła nadto o zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wniósł o jej oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna i podlega uwzględnieniu.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji orzekając w sprawie nie naruszyły prawa zarówno materialnego, jak i przepisów postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Zatem kontrola sądowoadministracyjna sprowadza się do zbadania, czy organy wydając zaskarżony akt nie naruszyły przepisów prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Ocena dokonywana jest natomiast według stanu faktycznego i prawnego na dzień wydania aktu, na podstawie materiału dowodowego zebranego w toku postępowania administracyjnego.

Ponadto, zgodnie z treścią art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej: "p.p.s.a."), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Zakres tej kontroli wyznaczają zatem nie zarzuty skargi, ale granice sprawy administracyjnej rozstrzygniętej przez organ zaskarżonym aktem. Podkreślenia przy tym wymaga, że uszczegółowieniem zasady niezwiązania sądu granicami skargi jest przepis art. 135 p.p.s.a., zgodnie z którym, sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia. Działania takie służyć mają bowiem zapewnieniu ostatecznego i pełnego załatwienia sprawy, czyli stworzenia takiego stanu, w którym w obrocie prawnym nie będzie funkcjonował żaden akt organu administracji publicznej niezgodny z prawem.

Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Sąd w niniejszej sprawie z punktu widzenia kryterium legalności jest zaskarżone postanowienie Państwowego Wojewódzkiego

Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] r. nr [...], utrzymujące w mocy postanowienie Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia [...] nr [...]o nałożeniu na M. M. grzywny w kwocie 300 zł w celu przymuszenia do wykonania obowiązku wynikającego z tytułu wykonawczego nr [...] z dnia 22 lutego 2013r.

Skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zasadny jest zarzut skarżącej naruszenia przez organy art. 20 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 1015, dalej "u.p.e.a.") w zakresie prowadzenia postępowania przez niewłaściwe organy egzekucyjne. Zaskarżone postanowienie oraz postanowienie pierwszoinstancyjne są zatem dotknięte wadą nieważności, a zgodnie z art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie, stwierdza ich nieważność w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.

Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 5 grudnia 2008 roku o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (j.t. Dz. U. z 2013 r., poz. 947., dalej jako: "ustawa o zapobieganiu"), osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do poddawania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym w ramach Narodowego Programu Szczepień Ochronnych. Również zgodnie z art. 17 ust. 1 tej ustawy, osoby określone na podstawie ust. 10 pkt 2, są obowiązane do poddawania się szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym wskazanym na podstawie ust. 10 pkt 1, zwanym dalej "obowiązkowymi szczepieniami ochronnymi". Wykaz chorób zakaźnych objętych obowiązkiem szczepienia ochronnego oraz osoby lub grupy osób obowiązane do poddania się takim obowiązkowym szczepieniom określa aktualnie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 18 sierpnia 2011 roku w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 182, poz. 1086).

Zdaniem Sądu podkreślenia wymaga, że obowiązek poddania się szczepieniom ochronnym wynika bezpośrednio z mocy prawa, jest zatem bezpośrednio wykonalny pod rygorem wszczęcia postępowania egzekucyjnego (wdrożenia przymusu administracyjnego) w sytuacji niedostosowania się do tego obowiązku. Przesądzenie administracyjnej egzekwowalności spornego obowiązku zobowiązuje do ustalenia organu właściwego do przeprowadzenia postępowania egzekucyjnego mającego na celu spowodowanie wykonania obowiązkowego szczepienia.

Organem do prowadzenia postępowania egzekucyjnego w zakresie obowiązku poddawania się szczepieniom ochronnym wynikającego z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o zapobieganiu jest w tym przypadku, w ocenie Sądu, odpowiedni wojewoda, a nie organy Inspekcji Sanitarnej. Zgodnie bowiem z art. 20 § 1 pkt 1 – 4 u.p.e.a., organem egzekucyjnym w zakresie egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze niepieniężnym jest: wojewoda; właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego w zakresie zadań własnych, zadań zleconych i zadań z zakresu administracji rządowej oraz obowiązków wynikających z decyzji i postanowień z zakresu administracji publicznej wydawanych przez samorządowe jednostki organizacyjne; kierownik wojewódzkiej służby, inspekcji lub straży w odniesieniu do obowiązków wynikających z wydawanych w imieniu własnym lub wojewody decyzji i postanowień; kierownik powiatowej służby, inspekcji lub straży w odniesieniu do obowiązków wynikających z wydawanych w zakresie swojej właściwości decyzji i postanowień. Treść cytowanego przepisu uprawnia do wniosku, że kierownicy wojewódzkich (i powiatowych) służb, inspekcji i straży – do których należy zaliczyć także organy Inspekcji Sanitarnej szczebla wojewódzkiego i powiatowego – są organami egzekucyjnymi tylko w odniesieniu do obowiązków wynikających z wydanych przez te organy decyzji i postanowień. Przedmiotowe ograniczenie nie dotyczy wojewody, który jest organem ogólnie właściwym do prowadzenia egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym, wynikających zarówno z wydanych przezeń rozstrzygnięć indywidualnych (decyzji, postanowień), jak i wprost z mocy przepisów prawa.

Powyższe, w ocenie Sądu oznacza, że możliwość prowadzenia postępowania egzekucyjnego co do określonego obowiązku o charakterze niepieniężnym przez organy Inspekcji Sanitarnej musiałaby wynikać bezpośrednio z przepisów szczególnych, a takich przepisów szczególnych brak. Zgodnie bowiem z przepisami ustawy z dnia 14 marca 1985 roku o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (j.t. Dz. U. z 2011 r. Nr 212, poz. 1263, dalej: "PIS"), organy tej Inspekcji zostały powołane do: sprawowania kontroli przestrzegania przepisów określających wymagania higieniczne i zdrowotne (art. 4 ust. 1) oraz wydawania zarządzeń i decyzji lub występowania do innych organów o ich wydanie – w wypadkach określonych w przepisach o zwalczaniu chorób zakaźnych (art. 5 pkt 4). Z kolei stosownie do treści ustawy o zapobieganiu, powiatowy inspektor sanitarny jest uprawniony do wydania decyzji nakładającej obowiązki na osobę zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną albo osobę podejrzaną o zakażenie lub chorobę zakaźną, lub osobę, która miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego (art. 33 ust. 1), natomiast nie jest uprawniony do wydania decyzji dotyczących szczepień ochronnych, bowiem obowiązek wykonania takich szczepień, co wyżej wykazano, jest bezpośrednio wykonalny i wynika wprost z przepisów prawa. Wobec zatem braku podstaw do władczego rozstrzygania przez organ Inspekcji Sanitarnej o nakazaniu poddania małoletniego dziecka szczepieniu ochronnemu - brak jest też podstaw do uznania organów Inspekcji Sanitarnej jako właściwych do prowadzenia egzekucji powyższego obowiązku niepieniężnego w rozumieniu art. 20 § 1 u.p.e.a. (por. wyrok WSA w Łodzi Białymstoku z dnia 11 wrzesnia 2013r., sygn. akt III SA/Łd 545/13).

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 1 sierpnia 2013 r., sygn. akt II OSK 745/12 wskazał, że podstawą do wywiedzenia właściwości organów Inspekcji Sanitarnej do prowadzenia postępowania egzekucyjnego w sprawie obowiązku poddania obowiązkowym szczepieniom ochronnym nie mogą być przepisy art. 2, 3 lub 4 ustawy P.I.S., bowiem dotyczą one ogólnie zadań i zakresu działania Inspekcji, ani art. 33 czy art. 36 ustawy o zapobieganiu, bowiem dotyczą one kompetencji tych organów w innej sytuacji (wykrycia zakażenia chorobą) niż sporna w sprawie niniejszej. Powyższe oznacza, że w przypadku spornego obowiązku poddania obowiązkowemu szczepieniu obowiązuje zasada ogólna z art. 20 § 1 pkt 1 u.p.e.a., zgodnie z którą, to wojewoda jest właściwy do przeprowadzenia egzekucji tego obowiązku. W konsekwencji toczące się przed organami inspekcji sanitarnej postępowanie w przedmiocie przymusowego wykonania obowiązku poddania małoletniego szczepieniu ochronnemu, w tym co do nałożenia grzywny w celu przymuszenia, toczyło się przed organami niewłaściwymi co prowadzi do stwierdzenia nieważności zaskarżonych rozstrzygnięć (vide: wyrok WSA w Poznaniu z dnia 21 marca 2013r., w sprawie sygn. akt II SA/Po 96/13, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Zgodnie bowiem z art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. (przepisy k.p.a. z mocy art. 18 u.p.e.a. mają zastosowanie w przedmiotowym postępowaniu), organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości. Z kolei zaś z art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. wynika, że sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach.

Stwierdzone wyżej naruszenie przepisów o właściwości dające podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonego postanowienia oraz postanowienia go poprzedzającego czyni, w ocenie Sądu, przedwczesną merytoryczną ocenę zarzutów podniesionych w skardze (vide: J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010, uwaga 12 do art. 145).

Reasumując, skutkiem niniejszego wyroku Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Ł. jako organ I instancji przekaże sprawę egzekucji obowiązku szczepień ochronnych właściwemu organowi.

Mając powyższe na uwadze, na mocy art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. oraz art. 135 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.

W punkcie 2 wyroku orzeczono na podstawie art. 152 p.p.s.a. o niemożności wykonania zaskarżonych postanowień do chwili uprawomocnienia się wyroku. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 P.p.s.a., w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a.

e.o.