Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Matuszak Sędziowie Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) Protokolant : St. sekretarz sądowy Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu w dniu 6 października 2015 r. na rozprawie sprawy ze skargi S.O. na bezczynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w udostępnieniu dokumentów postanawia 1) odrzucić skargę; 2) zwrócić od Skarbu Państwa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżącemu S.O. kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem mylnie uiszczonego wpisu sądowego od skargi. WSA/post.1 - sentencja postanowienia

Pismem z dnia 17 lipca 2015 r. S. O. wniósł skargę na bezczynność Komendanta Wojewódzkiego Policji w udostępnieniu mu kserokopii notatki służbowej i raportu w związku z zeznaniami złożonymi w Sądzie Rejonowym w wydziałach karnym i pracy. We wcześniejszej korespondencji z organem administracji skarżący wskazał, iż jego żądanie nie jest wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej, a chce on udostępnienia dokumentów, które powinny się znajdować w jego aktach osobowych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podnosząc, że nie pozostaje w bezczynności, gdyż udzielił skarżącemu odpowiedzi wskazując, że żądana przez niego informacja nie jest informacją publiczną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny zasadności skargi Sąd zobowiązany jest do ustalenia jej dopuszczalności. W myśl bowiem art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm., dalej p.p.s.a.), skarga podlega odrzuceniu, jeśli jej wniesienie jest niedopuszczalne.

Zgodnie z art 52 § 1 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie służy żaden przewidziany w ustawie środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy (art. 52 § 2 p.p.s.a.).

W przypadku skargi na bezczynność organu wyczerpanie środków zaskarżenia następuje poprzez wniesienie środka przewidzianego w art 37 § 1 k.p.a. Stosownie do tego przepisu, niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35, przepisach szczególnych, ustalonym w art. 36 lub na przewlekłe prowadzenie postępowania, stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia. Tak więc w przypadku skargi na bezczynność organu wyczerpanie środka zaskarżenia następuje poprzez wniesienie środka przewidzianego w art. 37 § 1 k.p.a.

Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że brak było podstaw do przyjęcia, iż skarżący w rozpoznawanej sprawie żądał udzielenia mu informacji publicznej. Trafnie Komendant Wojewódzki Policji stwierdził, że żądane informacje nie są informacją publiczną, jednak S. O. w prowadzonym postępowaniu nigdy nie utrzymywał, iż wnosi o udzielenie mu informacji publicznej. Skarżący we wniosku swym z dnia 19 czerwca 2015 r. wskazał, że wnosi o przesłanie raportu i notatki w związku z zeznaniami złożonymi w sądzie, natomiast 2 lipca 2015 r. potwierdził to, że składając wniosek nie powoływał się na ustawę o dostępie do informacji publicznej. Stanowisko skarżącego przez cały czas było konsekwentne, gdyż skarga jego dotyczyła bezczynności w udostępnieniu dokumentów, a nie bezczynności w udostępnieniu informacji publicznej.

Skoro ani wniosek skarżącego, ani późniejsza jego skarga nie dotyczyły udzielenia informacji publicznej zobowiązany był on przed wniesieniem skargi do wyczerpania opisanych wyżej środków zaskarżenia, natomiast ze zgromadzonych akt administracyjnych nie wynika aby skarga poprzedzona była zażaleniem do organu wyższego stopnia.

Skarżący nie wyczerpał przysługującego mu środka zaskarżenia, tak więc nie spełnił jednego z warunków do skutecznego wniesienia skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego, dlatego też na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. skargę należało odrzucić.

O zwrocie skarżącemu uiszczonego wpisu orzeczono w pkt 2 postanowienia na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 p.p.s.a.